The purpose of this study was to de

The purpose of this study was to develop a bioremediation
method that could be used for soils heavily contaminated with
persistent organic compounds, such as high molecular weight
PAHs. Bioremediation offers a sustainable alternative to other
treatment methods, such as thermal treatment and bitumen stabilization
(Khan et al., 2004). Bioremediation requires much less
energy than thermal treatment. Furthermore, raw material for
bitumen stabilization is derived from petroleum and the solution
cannot be considered as final because the contaminants are not
degraded but only bound to the matrix. The Regulation No 850/
2004 given by the European Community (2004) declares: “The
persistent organic pollutant content in waste is to be destroyed or
irreversibly transformed into substances that do not exhibit similar
characteristics, unless other operations are environmentally preferable.”
Therefore, treatment methods which actually destroy the
contaminants should always be the first choice.
For a bioremediation process to be successful the microorganisms,
or their enzymes, need to be in physical contact with
the organic contaminant. Both properties of the soil and the type of
the contaminant determine bioavailability and bioaccessibility
(Harms, 2011). Bioavailability represents the fraction that is uptaken
by the cells, and can cause toxic effects, or can be biodegraded
by intracellular mechanisms. The term bioaccessibility,
often also called environmental availability, considers the fraction
that is potentially available for biota in soils. From the risk assessment
point of view this phenomenon is more important than the
total concentration, because toxic effects can be attributed to a
contaminant only when it is accessible (Cvancarová et al., 2013).
This is also true for biodegradation phenomena that include the

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

วัตถุประสงค์ของการศึกษานี้คือการ พัฒนาววิธีการวิธีการที่สามารถใช้สำหรับดินเนื้อปูนหนักปนเปื้อนแบบสารอินทรีย์ เช่นน้ำหนักโมเลกุลสูงPAHs ววิธีเสนอทางเลือกยั่งยืนในวิธีการรักษา เช่นเสถียรภาพ bitumen และรักษาความร้อน(Khan et al., 2004) ววิธีต้องน้อยมากประหยัดพลังงานกว่ารักษาความร้อน นอกจากนี้ วัตถุดิบสำหรับbitumen เสถียรภาพที่ได้รับมาจากปิโตรเลียมและการแก้ไขไม่ถือเป็นที่สิ้นสุดเนื่องจากสารปนเปื้อนไม่เสื่อมโทรมแต่ผูกเท่ากับเมตริกซ์ ข้อบังคับไม่มี 850 /ประกาศ 2004 ที่กำหนด โดยสหภาพยุโรป (2004): "การเนื้อหาแนวแบบอินทรีย์ในขยะจะถูกทำลาย หรือสะท้อนแก่นสารที่ไม่แสดงเหมือนกันลักษณะ เว้นแต่การดำเนินการอื่นที่มีสิ่งแวดล้อมกว่า "ดังนั้น วิธีการรักษาที่จะ ทำลายการสารปนเปื้อนควรเป็นตัวเลือกแรกเสมอสำหรับกระบวนการววิธีสัมฤทธิ์จุลินทรีย์หรือของเอนไซม์ จำเป็นต้องติดต่อทางกายภาพด้วยสารปนเปื้อนอินทรีย์ ทั้งคุณสมบัติของดินและชนิดของสารปนเปื้อนกำหนด bioaccessibility และชีวปริมาณออกฤทธิ์(Harms, 2011) ชีวปริมาณออกฤทธิ์แสดงเศษส่วนที่เป็น uptakenโดยเซลล์ และอาจทำให้เกิดผลพิษ หรือสามารถ biodegradedโดยกลไก intracellular ระยะ bioaccessibilityนอกจากนี้ยังมักจะ เรียกว่าสิ่งแวดล้อมความพร้อมใช้งาน พิจารณาเศษส่วนก็อาจมีสิ่งในดินเนื้อปูน จากการประเมินความเสี่ยงมองปรากฏการณ์นี้เป็นสิ่งที่สำคัญกว่าการรวมความเข้มข้น เนื่องจากผลกระทบที่เป็นพิษสามารถเกิดจากการสารปนเปื้อนเมื่อเท่านั้นสามารถเข้าถึงได้ (Cvan carová et al., 2013)นี้เป็นจริงสำหรับปรากฏการณ์ biodegradation ที่มีการ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

วัตถุประสงค์ของการศึกษาครั้งนี้คือการพัฒนาการบำบัดทางชีวภาพวิธีการที่สามารถนำมาใช้สำหรับดินที่ปนเปื้อนด้วยสารอินทรีย์ถาวรเช่นน้ำหนักโมเลกุลสูงพีเอเอช การบำบัดทางชีวภาพมีทางเลือกที่ยั่งยืนกับคนอื่น ๆวิธีการรักษาเช่นการรักษาความร้อนและการรักษาเสถียรภาพน้ำมันดิน(Khan et al., 2004) การบำบัดทางชีวภาพต้องมากน้อยพลังงานกว่าการรักษาความร้อน นอกจากนี้วัตถุดิบในการรักษาเสถียรภาพน้ำมันดินมาจากปิโตรเลียมและการแก้ปัญหาที่ไม่สามารถถือได้ว่าเป็นครั้งสุดท้ายเพราะสารปนเปื้อนที่ไม่สลายตัวแต่ผูกพันเท่านั้นที่จะเมทริกซ์ ระเบียบไม่มี850/2004 ที่ได้รับจากประชาคมยุโรป (2004) บอกว่า "เนื้อหาสารมลพิษอินทรีย์ถาวรเสียคือการถูกทำลายหรือเปลี่ยนirreversibly ลงในสารที่ไม่แสดงคล้ายลักษณะเว้นแต่การดำเนินงานอื่นๆ ที่เป็นที่นิยมกับสิ่งแวดล้อม." ดังนั้น วิธีการรักษาที่จริงทำลายสารปนเปื้อนควรจะเป็นตัวเลือกแรก. สำหรับกระบวนการบำบัดทางชีวภาพจะประสบความสำเร็จจุลินทรีย์หรือเอนไซม์ของพวกเขาจะต้องอยู่ในการติดต่อทางกายภาพที่มีสารปนเปื้อนอินทรีย์ ทั้งคุณสมบัติของดินและชนิดของสารปนเปื้อนและการตรวจสอบการดูดซึม bioaccessibility (Harms 2011) แสดงให้เห็นถึงการดูดซึมส่วนที่มีการนำเข้าจากเซลล์และอาจทำให้เกิดผลที่เป็นพิษหรือสามารถย่อยสลายโดยกลไกภายในเซลล์ bioaccessibility ยาวมักจะเรียกว่าความพร้อมด้านสิ่งแวดล้อมพิจารณาส่วนที่อาจเป็นใช้ได้สำหรับสิ่งมีชีวิตในดิน จากการประเมินความเสี่ยงในมุมมองปรากฏการณ์นี้เป็นสิ่งที่สำคัญกว่าความเข้มข้นรวมเพราะพิษสามารถนำมาประกอบกับสารปนเปื้อนเพียงเมื่อมันสามารถเข้าถึงได้(? Cvan? carová et al., 2013). นอกจากนี้ยังเป็นจริงสำหรับปรากฏการณ์ย่อยสลายทางชีวภาพ ที่มี

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อพัฒนาวิธีการที่สามารถใช้ค่า

ดินปนเปื้อนมากกับสารอินทรีย์แบบถาวร เช่น PAHs น้ำหนัก
โมเลกุลสูง การบำบัดทางชีวภาพเสนอทางเลือกที่ยั่งยืนกับวิธีการรักษาอื่น ๆเช่นการรักษาความร้อนและ

เสถียรภาพน้ำมันดิน ( ข่าน et al . , 2004 ) น้ำมันที่ต้องใช้พลังงานมากน้อย
กว่าความร้อนรักษานอกจากนี้ วัตถุดิบสำหรับ
เสถียรภาพน้ำมันดินได้มาจากปิโตรเลียมและสารละลาย
ไม่จัดว่าเป็นครั้งสุดท้ายเพราะสารปนเปื้อนไม่ได้
ทรามแต่ผูกพันกับเมทริกซ์ ระเบียบไม่ 850 /
2004 ได้รับโดยประชาคมยุโรป ( 2004 ) ประกาศ : "
อินทรีย์สารมลพิษปริมาณของเสียจะถูกทำลายหรือ
แปลงเสียหายเป็นสสารที่ไม่แสดงลักษณะคล้ายกัน
เว้นแต่การดำเนินการอื่น ๆควรสิ่งแวดล้อม . "
ดังนั้น วิธีรักษา ซึ่งที่จริงแล้วทำลาย
สารปนเปื้อนควรจะเป็นทางเลือกแรก .
สำหรับกระบวนการชีวภาพเพื่อจะประสบความสำเร็จ
หรือเอนไซม์ของจุลินทรีย์ จะต้องมีการติดต่อทางกายภาพกับ
สารปนเปื้อนอินทรีย์ทั้งคุณสมบัติของดินและชนิดของการตรวจสอบและการ bioaccessibility

( ก่อ , 2011 ) การเป็นตัวแทนของส่วนที่เป็น uptaken
โดยเซลล์และสามารถก่อให้เกิดผลเป็นพิษ หรือสามารถ biodegraded
โดยกลไกภายในเซลล์ . คำ bioaccessibility
มักจะเรียกว่าว่าง , สิ่งแวดล้อม , พิจารณาเศษส่วน