The most embarrassing moment in my

The most embarrassing moment in my life was when I went to school without my books. I was studying really hard all night, actually I was pulling an all-nighter, and I forgot to bring my books to school. As I was sitting in the class my math teacher asked all the students to take their books out, and as the students were taking their books out the principal entered the class.

I put my hand in the bag and I realized that I had forgotten the books at home. Everyone in the class had brought the books and I was the only one who had not brought the books. Principal approached me and asked me that why had I not brought the books? I told him that I was studying late, so I forgot the books in house. He said to me that the only reason you have to study at home is that you do not bring your books to school and you do not study over here. It was such an embarrassing moment for me that I felt like crying. The entire class started laughing at me and I was the new dumbo of the class.

I do not think that we can avoid these embarrassing moments in our life. They are beyond our control as in my situation my hard work for the night was not acclaimed and a slightest mistake just turned out to be a blunder and I had to face embarrassment in front of the whole class. Some people say that we can avoid certain things to avoid these incidents, but I do not think in a similar way.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ช่วงของชีวิตน่าอายที่สุดคือเมื่อผมไปโรงเรียน โดยไม่มีหนังสือ ช่วงที่เรียนยากจริง ๆ ทั้งคืน จริง ดึง all-nighter เป็น และฉันลืมที่จะนำหนังสือไปโรงเรียน ผมนั่งในชั้นเรียนครูคณิตศาสตร์ของฉันคำถามให้นักเรียนใช้หนังสือของพวกเขาออก และขณะที่เรียนหนังสือของพวกเขาออกหลักจะป้อนชั้นเรียนผมใส่มือในถุง และฉันรู้ว่า ฉันได้ลืมหนังสือที่บ้าน ทุกคนในชั้นเรียนได้นำหนังสือ และผมเป็นคนเดียวที่ได้นำหนังสือ หลักเข้าหาฉัน และถามฉันว่าทำไมฉันได้ไม่นำหนังสือ ผมบอกว่า ช่วงที่เรียนช้า ดังนั้นฉันลืมหนังสือในบ้าน เขากล่าวกับผมว่า เหตุผลเดียวที่คุณต้องเรียนที่บ้านคือการที่คุณทำหนังสือของคุณไปโรงเรียน และไม่เรียนมากกว่าที่นี่ ดังกล่าวเป็นช่วงเวลาที่น่าอายสำหรับผมว่าเหมือนร้องไห้ได้ ทั้งชั้นเริ่มหัวเราะที่ฉัน และฉันถูกดัมใหม่ของคลาฉันไม่คิดว่า เราสามารถหลีกเลี่ยงนี้อับอายในชีวิตของเรา พวกเขาอยู่นอกเหนือการควบคุมของเราเช่นในสถานการณ์ของฉันของฉันทำงานหนักในคืนไม่ถูกรางวัลและความผิดพลาดน้อยที่สุดเพียงแค่เปิดออกมาจะ พลาด และผมจะต้องเผชิญกับความลำบากใจหน้าชั้นเรียนทั้งหมด บางคนบอกว่า เราสามารถหลีกเลี่ยงบางอย่างเพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาเหล่านี้ แต่ฉันไม่คิดคล้าย ๆ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ช่วงเวลาที่น่าอับอายที่สุดในชีวิตของฉันก็คือตอนที่ฉันไปโรงเรียนโดยไม่ต้องหนังสือของฉัน ฉันกำลังเรียนหนักจริงๆทั้งคืนที่จริงผมถูกดึงทุก nighter และฉันลืมที่จะนำหนังสือของฉันไปโรงเรียน ขณะที่ผมกำลังนั่งอยู่ในชั้นเรียนครูผู้สอนคณิตศาสตร์ของฉันถามนักเรียนทุกคนที่จะใช้หนังสือของพวกเขาออกมาและในขณะที่นักเรียนกำลังหนังสือของพวกเขาออกหลักที่ป้อนชั้นเรียน.

ฉันใส่มือของฉันในถุงและฉันรู้ว่าฉันได้ลืม หนังสือที่บ้าน ทุกคนในชั้นเรียนได้นำหนังสือและฉันเป็นเพียงคนเดียวที่ไม่ได้นำหนังสือ หลักมาหาผมและถามผมว่าทำไมผมไม่ได้นำหนังสือ? ผมบอกเขาว่าผมกำลังศึกษาปลายดังนั้นฉันลืมหนังสือในบ้าน เขาบอกกับผมว่าเหตุผลเดียวที่คุณต้องเรียนที่บ้านคือการที่คุณไม่ได้นำหนังสือของคุณไปโรงเรียนและคุณไม่ได้เรียนที่นี่ มันเป็นเช่นเป็นช่วงเวลาที่น่าอายสำหรับฉันที่ฉันรู้สึกเหมือนร้องไห้ ทั้งชั้นก็เริ่มหัวเราะที่ผมและผมเป็นดัมโบ้ใหม่ของชั้น.

ผมไม่คิดว่าเราสามารถหลีกเลี่ยงช่วงเวลาที่น่าอายเหล่านี้ในชีวิตของเรา พวกเขาอยู่นอกเหนือการควบคุมของเราในขณะที่สถานการณ์ของฉันทำงานอย่างหนักของฉันสำหรับคืนที่ไม่ได้รับรางวัลและผิดพลาดน้อยที่สุดเพียงแค่เปิดออกมาเป็นความผิดพลาดและฉันต้องเผชิญกับความลำบากใจในด้านหน้าของทั้งชั้น บางคนบอกว่าเราสามารถหลีกเลี่ยงสิ่งบางอย่างเพื่อหลีกเลี่ยงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเหล่านี้ แต่ผมไม่คิดว่าในลักษณะที่คล้ายกัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ช่วงเวลาที่น่าอับอายที่สุดในชีวิตของฉันเมื่อฉันไปโรงเรียนโดยไม่มีหนังสือ ผมเรียนอย่างหนักทั้งคืน จริงๆ แล้วฉันก็ดึงทั้งคืน ผมลืมเอาหนังสือของฉันไปที่โรงเรียน ขณะที่ผมกำลังนั่งอยู่ในชั้นเรียนครูคณิตศาสตร์ของฉัน ขอให้นักเรียนทุกคนนำหนังสือออก และเป็นนักเรียนเอาหนังสือออกมาครูใหญ่เข้าชั้นเรียนฉันใส่มือของฉันในถุงและฉันตระหนักว่าฉันได้ลืมหนังสือที่บ้าน ทุกคนในชั้นเรียนได้นำหนังสือและฉันเป็นคนเดียวที่ไม่ได้เอาหนังสือ อาจารย์ใหญ่เข้าใกล้ฉัน และถามฉันว่า ทำไมผมถึงไม่ซื้อหนังสือ ฉันบอกเขาว่าฉันเรียนดึก ผมลืมหนังสือในบ้าน เขาบอกผมว่า เหตุผลเดียวที่คุณต้องเรียนที่บ้านคือที่คุณไม่ได้เอาหนังสือไปโรงเรียนและคุณไม่ได้เรียนมาทางนี้ มันช่างน่าอาย ช่วงเวลาที่ผมรู้สึกเหมือนร้องไห้ ทั้งชั้นก็เริ่มหัวเราะที่ฉันและฉันเป็นคนโง่ใหม่ของชั้นผมไม่คิดว่าเราสามารถหลีกเลี่ยงช่วงเวลาที่น่าอายในชีวิตของเรา มันอยู่นอกเหนือการควบคุมของเรา เช่น ในสถานการณ์ของฉันทำงานของฉันสำหรับคืนที่ไม่ได้รางวัลและความผิดพลาดสุดกลับกลายเป็นท่าฉันเสียหน้าต่อหน้าชั้นเลย บางคนบอกว่า เราสามารถหลีกเลี่ยงสิ่งบางอย่างเพื่อหลีกเลี่ยงปัญหานี้ แต่ผมไม่คิดในลักษณะที่คล้ายกัน