A Child was standing on a street-co

A Child was standing on a street-corner. He leaned with one shoulder against a high board-fence and swayed the other to and fro, the while kicking carelessly at the gravel.

Sunshine beat upon the cobbles, and a lazy summer wind raised yellow dust which trailed in clouds down the avenue. Clattering trucks moved with indistinctness through it. The child stood dreamily gazing.

After a time, a little dark-brown dog came trotting with an intent air down the sidewalk. A short rope was dragging from his neck. Occasionally he trod upon the end of it and stumbled.

He stopped opposite the child, and the two regarded each other. The dog hesitated for a moment, but presently he made some little advances with his tail. The child put out his hand and called him. In an apologetic manner the dog came close, and the two had an interchange of friendly pattings and waggles. The dog became more enthusiastic with each moment of the interview, until with his gleeful caperings he threatened to overturn the child. Whereupon the child lifted his hand and struck the dog a blow upon the head.

This thing seemed to overpower and astonish the little dark-brown dog, and wounded him to the heart. He sank down in despair at the child's feet. When the blow was repeated, together with an admonition in childish sentences, he turned over upon his back, and held his paws in a peculiar manner. At the same time with his ears and his eyes he offered a small prayer to the child.

He looked so comical on his back, and holding his paws peculiarly, that the child was greatly amused and gave him little taps repeatedly, to keep him so. But the little dark-brown dog took this chastisement in the most serious way, and no doubt considered that he had committed some grave crime, for he wriggled contritely and showed his repentance in every way that was in his power. He pleaded with the child and petitioned him, and offered more prayers.

At last the child grew weary of this amusement and turned toward home. The dog was praying at the time. He lay on his back and turned his eyes upon the retreating form.

Presently he struggled to his feet and started after the child. The latter wandered in a perfunctory way toward his home, stopping at times to investigate various matters. During one of these pauses he discovered the little dark-brown dog who was following him with the air of a footpad.

The child beat his pursuer with a small stick he had found. The dog lay down and prayed until the child had finished, and resumed his journey. Then he scrambled erect and took up the pursuit again.

On the way to his home the child turned many times and beat the dog, proclaiming with childish gestures that he held him in contempt as an unimportant dog, with no value save for a moment. For being this quality of animal the dog apologized and eloquently expressed regret, but he continued stealthily to follow the child. His manner grew so very guilty that he slunk like an assassin.

When the child reached his door-step, the dog was industriously ambling a few yards in the rear. He became so agitated with shame when he again confronted the child that he forgot the dragging rope. He tripped upon it and fell forward.

The child sat down on the step and the two had another interview. During it the dog greatly exerted himself to please the child. He performed a few gambols with such abandon that the child suddenly saw him to be a valuable thing. He made a swift, avaricious charge and seized the rope.

He dragged his captive into a hall and up many long stairways in a dark tenement. The dog made willing efforts, but he could not hobble very skillfully up the stairs because he was very small and soft, and at last the pace of the engrossed child grew so energetic that the dog became panic-stricken. In his mind he was being dragged toward a grim unknown. His eyes grew wild with the terror of it. He began to wiggle his head frantically and to brace his legs.

The child redoubled his exertions. They had a battle on the stairs. The child was victorious because he was completely absorbed in his purpose, and because the dog was very small. He dragged his acquirement to the door of his home, and finally with triumph across the threshold.

No one was in. The child sat down on the floor and made overtures to the dog. These the dog instantly accepted. He beamed with affection upon his new friend. In a short time they were firm and abiding comrades.

When the child's family appeared, they made a great row. The dog was examined and commented upon and called names. Scorn was leveled at him from all eyes, so that he became much embarrassed and drooped like a scorched plant. But the child went sturdily to the center of the floor, and, at the top of his voice, championed the dog. It happened that he was roaring protestations, with his arms clasped about the dog's neck, when the father of the family came in from work.

The parent demanded to know what the blazes they were making the kid howl for. It was explained in many words that the infernal kid wanted to introduce a disreputable dog into the family.

A family council was held. On this depended the dog's fate, but he in no way heeded, being busily engaged in chewing the end of the child's dress.

The affair was quickly ended. The father of the family, it appears, was in a particularly savage temper that evening, and when he perceived that it would amaze and anger everybody if such a dog were allowed to remain, he decided that it should be so. The child, crying softly, took his friend off to a retired part of the room to hobnob with him, while the father quelled a fierce rebellion of his wife. So it came to pass that the dog was a member of the household.

He and the child were associated together at all times save when the child slept. The child became a guardian and a friend. If the large folk kicked the dog and threw things at him, the child made loud and violent objections. Once when the child had run, protesting loudly, with tears raining down his face and his arms outstretched, to protect his friend, he had been struck in the head with a very large saucepan from the hand of his father, enraged at some seeming lack of courtesy in the dog. Ever after, the family were careful how they threw things at the dog. Moreover, the latter grew very skilful in avoiding missiles and feet. In a small room containing a stove, a table, a bureau and some chairs, he would display strategic ability of a high order, dodging, feinting and scuttling about among the furniture. He could force three or four people armed with brooms, sticks and handfuls of coal, to use all their ingenuity to get in a blow. And even when they did, it was seldom that they could do him a serious injury or leave any imprint.

But when the child was present, these scenes did not occur. It came to be recognized that if the dog was molested, the child would burst into sobs, and as the child, when started, was very riotous and practically unquenchable, the dog had therein a safeguard.

However, the child could not always be near. At night, when he was asleep, his dark-brown friend would raise from some black corner a wild, wailful cry, a song of infinite lowliness and despair, that would go shuddering and sobbing among the buildings of the block and cause people to swear. At these times the singer would often be chased all over the kitchen and hit with a great variety of articles.

Sometimes, too, the child himself used to beat the dog, although it is not known that he ever had what could be truly called a just cause. The dog always accepted these thrashings with an air of admitted guilt. He was too much of a dog to try to look to be a martyr or to plot revenge. He received the blows with deep humility, and furthermore he forgave his friend the moment the child had finished, and was ready to caress the child's hand with his little red tongue.

When misfortune came upon the child, and his troubles overwhelmed him, he would often crawl under the table and lay his small distressed head on the dog's back. The dog was ever sympathetic. It is not to be supposed that at such times he took occasion to refer to the unjust beatings his friend, when provoked, had administered to him.

He did not achieve any notable degree of intimacy with the other members of the family. He had no confidence in them, and the fear that he would express at their casual approach often exasperated them exceedingly. They used to gain a certain satisfaction in underfeeding him, but finally his friend the child grew to watch the matter with some care, and when he forgot it, the dog was often successful in secret for himself.

So the dog prospered. He developed a large bark, which came wondrously from such a small rug of a dog. He ceased to howl persistently at night. Sometimes, indeed, in his sleep, he would utter little yells, as from pain, but that occurred, no doubt, when in his dreams he encountered huge flaming dogs who threatened him direfully.

His devotion to the child grew until it was a sublime thing. He wagged at his approach; he sank down in despair at his departure. He could detect the sound of the child's step among all the noises of the neighborhood. It was like a calling voice to him.

The scene of their companionship was a kingdom governed by this terrible potentate, the child; but neither criticism nor rebellion ever lived for an instant in the heart of the one subject. Down in the mystic, hidden fields of his little dog-soul bloomed flowers of love and fidelity and perfect faith.

The child was in the habit of going on many expeditions to observe strange things in the vicinity. On these occasions his friend usually jogged aimfully along behind. Perhaps, though, he went ahead. This necessitated his turning around every quarter-minute to make sure the child was coming. He was filled with a large idea of the importance of these journeys. He would carry himself with such an air! He was proud to be the retainer o

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เด็กยืนบนมุมถนน เขาพิงกับไหล่หนึ่งจากรั้วคณะสูง และ swayed รี และหวี ในขณะเตะลวก ๆ ที่กรวดซันไชน์หวด cobbles และลมร้อนขึ้นฝุ่นสีเหลืองที่ trailed ในเมฆลงดิอเวนิว Clattering รถบรรทุกย้ายกับ indistinctness ผ่านได้ เด็กยืน dreamily พร้อมหลังจากเวลา สีน้ำตาลเข้มเล็กน้อยสุนัขมา trotting กับอากาศลงสารพัดนึก เชือกสั้นถูกลากจากคอของเขา บางครั้งเขา trod เมื่อสิ้นสุดของมัน และ stumbledเขาหยุดตรงข้ามกับเด็ก และทั้งสองถือกัน สุนัข hesitated ครู่ แต่ปัจจุบันเขาทำล่วงหน้าบางน้อย ด้วยหางของเขา เด็กดับมือของเขา และเรียกเขา ในลักษณะการขออภัย สุนัขมาปิด และทั้งสองมีการแลกเปลี่ยนเป็น pattings และ waggles สุนัขเริ่มกระตือรือร้นมากขึ้นกับแต่ละช่วงเวลาของการสัมภาษณ์ จนกว่ากับ caperings ของเขา gleeful เขาขู่คว่ำเด็ก Whereupon เด็กยกมือของเขา และหลงเป่าตามหัวสุนัขสิ่งนี้ดูเหมือนจะ เอาชนะ และ astonish สุนัขสีน้ำตาลดำน้อย และได้รับบาดเจ็บเขาห้อง เขาจมลงในความสิ้นหวังที่เท้าของเด็ก เมื่อระเบิดถูกซ้ำ กับการ admonition ในประโยคพูดแบบเด็ก เขาเปิดมากกว่าเมื่อเขา แล้วจัด paws ของเขาในลักษณะที่แปลกประหลาด ในเวลาเดียวกับหูของเขาและตา เขาเสนอคำอธิษฐานเล็ก ๆ ให้เด็กเขาดูตลกดังนั้นบนหลังของเขา และโฮลดิ้ง paws ของเขาศาสนา ที่เด็กได้อย่างเพลิดเพลิน และให้เขาน้อยก๊อกซ้ำ ๆ ให้เขาให้ แต่หมาน้อยสีน้ำตาลเข้มเอา chastisement นี้ในทางร้ายแรงที่สุด และไม่มีถือว่า เขามีความมุ่งมั่นที่อาชญากรรมภัยบาง เขา wriggled contritely และเขากลับพบว่าทุกวิธีที่อยู่ในอำนาจ เขา pleaded กับลูกเขาอัคบายาน และเสนอคำอธิษฐานเพิ่มเติมในที่สุดเด็กโตนี้สนุกเบื่อหน่าย และหันไปทางบ้าน สุนัขถูกอธิษฐานในเวลา เขาวางบนหลังของเขา และเปิดตาของเขาตามแบบฟอร์ม retreatingปัจจุบันเขาต่อสู้เพื่อเท้าของเขา และเริ่มต้นหลังจากเด็ก จะได้เดินไปมาแบบขอไปทีไปยังบ้านของเขา หยุดเวลาเพื่อตรวจสอบเรื่องต่าง ๆ ในระหว่างการหยุดชั่วคราวเหล่านี้อย่างใดอย่างหนึ่ง เขาพบสุนัขสีน้ำตาลดำน้อยที่ถูกตามเขากับอากาศของ footpadลูกตีของเขา pursuer ด้วยไม้ขนาดเล็กที่เขาได้พบ สุนัขนอนลง และอธิษฐานจนกระทั่งเด็กมีเสร็จ และดำเนินต่อการเดินทางของเขา แล้วเขาแปลงตรง และเอาค่าแสวงหาอีกครั้งทางไปยังบ้านเด็กเปิดหลายครั้ง และชนะ สุนัข ปิด ด้วยท่าทางการพูดแบบเด็กที่ เขาจัดขึ้นเขาเหยียดเป็นสุนัขไม่สำคัญ ไม่มีค่าบันทึกช่วง ใน นี้คุณภาพของสัตว์ อุ้มสุนัข และ eloquently แสดงริเกร็ต แต่เขายังคงแอบทำตามเด็ก ลักษณะของเขาเติบโตดังนั้นมากผิดที่เขา slunk เช่นนักฆ่าWhen the child reached his door-step, the dog was industriously ambling a few yards in the rear. He became so agitated with shame when he again confronted the child that he forgot the dragging rope. He tripped upon it and fell forward.The child sat down on the step and the two had another interview. During it the dog greatly exerted himself to please the child. He performed a few gambols with such abandon that the child suddenly saw him to be a valuable thing. He made a swift, avaricious charge and seized the rope.He dragged his captive into a hall and up many long stairways in a dark tenement. The dog made willing efforts, but he could not hobble very skillfully up the stairs because he was very small and soft, and at last the pace of the engrossed child grew so energetic that the dog became panic-stricken. In his mind he was being dragged toward a grim unknown. His eyes grew wild with the terror of it. He began to wiggle his head frantically and to brace his legs.The child redoubled his exertions. They had a battle on the stairs. The child was victorious because he was completely absorbed in his purpose, and because the dog was very small. He dragged his acquirement to the door of his home, and finally with triumph across the threshold.No one was in. The child sat down on the floor and made overtures to the dog. These the dog instantly accepted. He beamed with affection upon his new friend. In a short time they were firm and abiding comrades.When the child's family appeared, they made a great row. The dog was examined and commented upon and called names. Scorn was leveled at him from all eyes, so that he became much embarrassed and drooped like a scorched plant. But the child went sturdily to the center of the floor, and, at the top of his voice, championed the dog. It happened that he was roaring protestations, with his arms clasped about the dog's neck, when the father of the family came in from work.The parent demanded to know what the blazes they were making the kid howl for. It was explained in many words that the infernal kid wanted to introduce a disreputable dog into the family.A family council was held. On this depended the dog's fate, but he in no way heeded, being busily engaged in chewing the end of the child's dress.The affair was quickly ended. The father of the family, it appears, was in a particularly savage temper that evening, and when he perceived that it would amaze and anger everybody if such a dog were allowed to remain, he decided that it should be so. The child, crying softly, took his friend off to a retired part of the room to hobnob with him, while the father quelled a fierce rebellion of his wife. So it came to pass that the dog was a member of the household.He and the child were associated together at all times save when the child slept. The child became a guardian and a friend. If the large folk kicked the dog and threw things at him, the child made loud and violent objections. Once when the child had run, protesting loudly, with tears raining down his face and his arms outstretched, to protect his friend, he had been struck in the head with a very large saucepan from the hand of his father, enraged at some seeming lack of courtesy in the dog. Ever after, the family were careful how they threw things at the dog. Moreover, the latter grew very skilful in avoiding missiles and feet. In a small room containing a stove, a table, a bureau and some chairs, he would display strategic ability of a high order, dodging, feinting and scuttling about among the furniture. He could force three or four people armed with brooms, sticks and handfuls of coal, to use all their ingenuity to get in a blow. And even when they did, it was seldom that they could do him a serious injury or leave any imprint.But when the child was present, these scenes did not occur. It came to be recognized that if the dog was molested, the child would burst into sobs, and as the child, when started, was very riotous and practically unquenchable, the dog had therein a safeguard.However, the child could not always be near. At night, when he was asleep, his dark-brown friend would raise from some black corner a wild, wailful cry, a song of infinite lowliness and despair, that would go shuddering and sobbing among the buildings of the block and cause people to swear. At these times the singer would often be chased all over the kitchen and hit with a great variety of articles.
Sometimes, too, the child himself used to beat the dog, although it is not known that he ever had what could be truly called a just cause. The dog always accepted these thrashings with an air of admitted guilt. He was too much of a dog to try to look to be a martyr or to plot revenge. He received the blows with deep humility, and furthermore he forgave his friend the moment the child had finished, and was ready to caress the child's hand with his little red tongue.

When misfortune came upon the child, and his troubles overwhelmed him, he would often crawl under the table and lay his small distressed head on the dog's back. The dog was ever sympathetic. It is not to be supposed that at such times he took occasion to refer to the unjust beatings his friend, when provoked, had administered to him.

He did not achieve any notable degree of intimacy with the other members of the family. He had no confidence in them, and the fear that he would express at their casual approach often exasperated them exceedingly. They used to gain a certain satisfaction in underfeeding him, but finally his friend the child grew to watch the matter with some care, and when he forgot it, the dog was often successful in secret for himself.

So the dog prospered. He developed a large bark, which came wondrously from such a small rug of a dog. He ceased to howl persistently at night. Sometimes, indeed, in his sleep, he would utter little yells, as from pain, but that occurred, no doubt, when in his dreams he encountered huge flaming dogs who threatened him direfully.

His devotion to the child grew until it was a sublime thing. He wagged at his approach; he sank down in despair at his departure. He could detect the sound of the child's step among all the noises of the neighborhood. It was like a calling voice to him.

The scene of their companionship was a kingdom governed by this terrible potentate, the child; but neither criticism nor rebellion ever lived for an instant in the heart of the one subject. Down in the mystic, hidden fields of his little dog-soul bloomed flowers of love and fidelity and perfect faith.

The child was in the habit of going on many expeditions to observe strange things in the vicinity. On these occasions his friend usually jogged aimfully along behind. Perhaps, though, he went ahead. This necessitated his turning around every quarter-minute to make sure the child was coming. He was filled with a large idea of the importance of these journeys. He would carry himself with such an air! He was proud to be the retainer o

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เด็กกำลังยืนอยู่บนมุมถนน เขาพิงกับไหล่กับรั้วสูงและคณะกรรมการอื่น ๆ ที่แกว่งไปมาในขณะที่การเตะที่ลวกกรวด. ซันไชน์กระหน่ำมาที่หินและลมฤดูร้อนขี้เกียจยกฝุ่นสีเหลืองซึ่งหายไปในเมฆลงถนน รถบรรทุกกระทบย้ายไปอยู่กับความคลุมเครือผ่านมัน เด็กฝันยืนจ้อง. หลังจากเวลาที่สุนัขสีน้ำตาลเข้มเล็ก ๆ น้อย ๆ มาวิ่งเหยาะ ๆ กับอากาศเจตนาลงทางเท้า เชือกสั้นถูกลากมาจากลำคอของเขา บางครั้งที่เขาเหยียบอยู่บนปลายของมันและสะดุด. เขาหยุดตรงข้ามเด็กและทั้งสองได้รับการยกย่องซึ่งกันและกัน สุนัขลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ปัจจุบันเขาทำบางอย่างเล็ก ๆ น้อย ๆ กับความก้าวหน้าหางของเขา เด็กใส่มือของเขาออกและเรียกเขาว่า ในลักษณะขอโทษสุนัขเข้ามาใกล้และทั้งสองมีการแลกเปลี่ยน pattings มิตรและ waggles กลายเป็นสุนัขที่มีความกระตือรือร้นมากขึ้นกับช่วงเวลาของการสัมภาษณ์แต่ละจนมี caperings ดีใจที่เขาขู่ว่าจะคว่ำเด็ก ครั้นแล้วเด็กยกมือของเขาและหลงสุนัขระเบิดบนศีรษะ. สิ่งนี้ดูเหมือนจะเอาชนะและแปลกใจสุนัขสีน้ำตาลเข้มเล็ก ๆ น้อย ๆ และได้รับบาดเจ็บเขาไปยังหัวใจ เขาจมลงในความสิ้นหวังที่เท้าของเด็ก เมื่อระเบิดซ้ำร่วมกับตักเตือนในประโยคที่หน่อมแน้มเขาหันไปบนหลังของเขาและจัดอุ้งเท้าของมันในลักษณะที่แปลกประหลาด ในเวลาเดียวกันกับหูและตาของเขาเขาเสนอสวดมนต์เล็ก ๆ กับเด็ก. เขามองตลกดังนั้นบนหลังของเขาและถืออุ้งเท้าของมันยิ่งว่าเด็กเป็นขบขันอย่างมากและทำให้เขาก๊อกเล็ก ๆ น้อย ๆ ซ้ำ ๆ เพื่อให้เขาเพื่อ . แต่สุนัขสีน้ำตาลเข้มเล็ก ๆ น้อย ๆ เอาลงโทษนี้ในทางที่ร้ายแรงที่สุดและไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขาถือว่ามีความมุ่งมั่นบางอาชญากรรมร้ายแรงสำหรับเขา wriggled ความเสียใจและแสดงให้เห็นการกลับใจของเขาในทางที่อยู่ในอำนาจของเขาทุกคน เขาสารภาพกับเด็กและกระทรวงมหาดไทยเขาและนำเสนอการสวดมนต์มากขึ้น. ที่ผ่านมาเด็กเริ่มเบื่อหน่ายของสวนสนุกนี้และหันไปทางบ้าน สุนัขที่ได้รับการอธิษฐานในเวลา เขานอนอยู่บนหลังของเขาและหันดวงตาของเขาอยู่กับรูปแบบถอย. ปัจจุบันเขาพยายามที่จะเท้าของเขาและเริ่มต้นหลังจากที่เด็ก หลังเดินในทางที่ทำลวก ๆ ไปยังบ้านของเขาในช่วงเวลาที่หยุดการตรวจสอบเรื่องต่างๆ ในช่วงหนึ่งของการหยุดเหล่านี้เขาค้นพบสุนัขสีน้ำตาลเข้มน้อยที่ได้รับการต่อไปนี้เขากับอากาศของโจรปล้นคนเดินทางที่. เด็กที่ชนะการล่าของเขาด้วยไม้ขนาดเล็กที่เขาได้พบ สุนัขที่ล้มตัวลงนอนและอธิษฐานจนกว่าเด็กได้เสร็จสิ้นและกลับการเดินทางของเขา จากนั้นเขาก็ตะกายตั้งตรงและเอาขึ้นการแสวงหาอีกครั้ง. ระหว่างทางไปที่บ้านของเด็กหันมาหลายต่อหลายครั้งและตีสุนัขประกาศด้วยท่าทางเด็ก ๆ ที่เขาเก็บไว้ในดูถูกเขาเป็นสุนัขที่ไม่สำคัญที่มีค่าประหยัดสำหรับช่วงเวลาที่ไม่มี สำหรับการเป็นคุณภาพของสัตว์ตัวนี้สุนัขขอโทษและแสดงความเสียใจฉะฉาน แต่เขายังคงลอบที่จะทำตามที่เด็ก ลักษณะของเขาเติบโตเพื่อให้มีความผิดมากที่เขา slunk เหมือนนักฆ่า. เมื่อเด็กมาถึงประตูขั้นตอนของสุนัขที่ถูกขันแข็ง ambling ไม่กี่หลาในด้านหลัง เขากลายเป็นใจให้กับความอัปยศอีกครั้งเมื่อเขาเผชิญหน้ากับเด็กที่เขาลืมเชือกลาก เขาสะดุดกับมันและล้มลงไปข้างหน้า. เด็กนั่งลงบนขั้นตอนและทั้งสองมีการสัมภาษณ์ ในระหว่างนั้นสุนัขมากทุ่มเทตัวเองเพื่อโปรดเด็ก เขาดำเนินการ gambols ไม่กี่ด้วยเช่นละทิ้งว่าเด็กก็เห็นเขาเป็นสิ่งที่มีค่า เขาทำอย่างรวดเร็วและเสียค่าใช้จ่ายโลภยึดเชือก. เขาลากเชลยของเขาเข้าไปในห้องโถงและขึ้นบันไดยาวหลายในตึกแถวที่มืด สุนัขที่ทำให้ความพยายามที่เต็มใจ แต่เขาไม่สามารถเดินกะโผลกกะเผลกชำนาญมากขึ้นบันไดเพราะเขามีขนาดเล็กมากและอ่อนนุ่มและที่สุดท้ายที่ก้าวของเด็กรุกขยายตัวเพื่อให้มีพลังที่กลายเป็นสุนัขตกใจกลัว ในใจของเขาที่เขากำลังถูกลากไปยังไม่ทราบที่น่ากลัว ดวงตาของเขาเติบโตป่าที่มีความหวาดกลัวของมัน เขาเริ่มที่จะกระดิกหัวของเขาเมามันและรั้งขาของเขา. เด็กเท่าออกแรงของเขา พวกเขามีการต่อสู้บนบันได เด็กที่ได้รับชัยชนะเพราะเขาถูกดูดซึมอย่างสมบูรณ์ในวัตถุประสงค์ของเขาและเพราะสุนัขมีขนาดเล็กมาก เขาได้มาลากเขาไปที่ประตูบ้านของเขาและในที่สุดก็ประสบความสำเร็จกับการข้ามธรณีประตู. ไม่มีใครอยู่ใน. เด็กนั่งลงบนพื้นและทำประชามติเพื่อสุนัข เหล่านี้สุนัขได้รับการยอมรับทันที เขายิ้มด้วยความรักอยู่กับเพื่อนใหม่ของเขา ในช่วงเวลาสั้น ๆ ที่พวกเขาเป็น บริษัท และปฏิบัติสหาย. เมื่อคนในครอบครัวของเด็กปรากฏพวกเขาทำแถวที่ดี สุนัขที่ได้รับการตรวจสอบและความเห็นและเรียกชื่อ ดูถูกเป็นเป้าที่เขาจากทุกสายตาเพื่อให้เขากลายเป็นอายมากและ drooped เช่นพืชที่ไหม้เกรียม แต่เด็กก็แข็งแรงไปยังศูนย์กลางของพื้นและที่ด้านบนของเสียงของเขาที่ปกป้องสุนัข มันเกิดขึ้นว่าเขาคำรามคัดค้านด้วยแขนของเขาเกี่ยวกับการประสานคอสุนัขเมื่อพ่อของครอบครัวมาจากการทำงาน. ผู้ปกครองเรียกร้องที่จะรู้ว่าสิ่งที่เปลวไฟที่พวกเขาทำเสียงหอนสำหรับเด็ก มันถูกอธิบายในหลาย ๆ คำที่เด็กนรกอยากจะแนะนำสุนัขไม่น่าไว้วางใจในครอบครัว. สภาครอบครัวที่จัดขึ้น เกี่ยวกับเรื่องนี้ขึ้นอยู่กับชะตากรรมของสุนัข แต่เขาในทางที่ไม่เอาใจใส่เป็นธุระยุ่งในการเคี้ยวท้ายของการแต่งกายของเด็ก. เรื่องที่ได้รับการจบลงอย่างรวดเร็ว พ่อของครอบครัวก็จะปรากฏอยู่ในอารมณ์ดุร้ายโดยเฉพาะอย่างยิ่งในเย็นวันนั้นและเมื่อเขาเห็นว่ามันจะแปลกใจและความโกรธทุกคนถ้าเช่นสุนัขได้รับอนุญาตให้อยู่ที่เขาตัดสินใจว่ามันควรจะเป็นอย่างนั้น เด็กร้องไห้เบา ๆ เอาเพื่อนของเขาออกไปเป็นส่วนหนึ่งที่เกษียณของห้องพักที่จะกินเหล้าเมายากับเขาในขณะที่พ่อปราบจลาจลที่รุนแรงของภรรยาของเขา ดังนั้นมันก็จะผ่านไปว่าสุนัขเป็นสมาชิกของครัวเรือน. เขาและเด็กที่มีความสัมพันธ์ร่วมกันตลอดเวลาบันทึกเมื่อเด็กนอนหลับ เด็กกลายเป็นผู้ปกครองและเพื่อน หากชาวบ้านที่มีขนาดใหญ่เตะสุนัขและโยนสิ่งที่เขาทำเด็กคัดค้านดังและรุนแรง ครั้งหนึ่งเมื่อเด็กได้วิ่งประท้วงเสียงดังด้วยน้ำตาฝนลงใบหน้าของเขาและแขนของเขายื่นออกมาเพื่อปกป้องเพื่อนของเขาเขาได้รับการหลงในหัวด้วยกระทะขนาดใหญ่มากจากมือของพ่อของเขาโกรธที่บางส่วนขาดที่เห็น มารยาทในสุนัข หลังจากที่เคยครอบครัวระวังวิธีที่พวกเขาโยนสิ่งที่สุนัข นอกจากนี้หลังเติบโตมากฝีมือในการหลีกเลี่ยงขีปนาวุธและเท้า ในห้องเล็ก ๆ ที่มีเตาตารางสำนักและเก้าอี้บางอย่างที่เขาจะแสดงความสามารถในเชิงกลยุทธ์ของการสั่งซื้อสูง dodging, feinting และวิ่งเกี่ยวกับในหมู่เฟอร์นิเจอร์ เขาสามารถบังคับสามหรือสี่คนที่ติดอาวุธด้วยไม้กวาดไม้และกำมือของถ่านหินที่จะใช้ความฉลาดของพวกเขาทั้งหมดจะได้รับในระเบิด และแม้กระทั่งเมื่อพวกเขาทำมันก็ไม่ค่อยว่าพวกเขาสามารถทำอะไรเขาได้รับบาดเจ็บสาหัสหรือออกจากที่ประทับใด ๆ . แต่เมื่อเด็กถูกนำเสนอฉากเหล่านี้ไม่ได้เกิดขึ้น มันก็จะได้รับการยอมรับว่าถ้าสุนัขที่ถูกขืนใจเด็กจะออกมาเป็นเสียงสะอื้นและเป็นเด็กที่เมื่อเริ่มต้นเป็นอย่างมากเกี่ยวกับการจลาจลและโดยไม่มีเงื่อนไขจริงสุนัขมีอยู่ในนั้นป้องกันได้. แต่เด็กอาจจะไม่เสมอที่อยู่ใกล้ . ในเวลากลางคืนเมื่อเขานอนหลับเพื่อนสีน้ำตาลเข้มของเขาจะเพิ่มจากมุมสีดำบางป่าร้องไห้ wailful เพลงของนอบน้อมไม่มีที่สิ้นสุดและความสิ้นหวังที่จะไปตัวสั่นและร้องไห้ในอาคารของบล็อกและทำให้คนที่สาบาน . ช่วงเวลาเหล่านี้นักร้องมักจะถูกไล่ไปทั่วห้องครัวและตีด้วยความหลากหลายที่ดีของบทความ. บางครั้งมากเกินไปเด็กของตัวเองที่ใช้ในการตีสุนัขแม้ว่ามันจะไม่เป็นที่รู้จักว่าเขาเคยมีสิ่งที่อาจจะเรียกว่าอย่างแท้จริง เพียงสาเหตุ สุนัขมักจะได้รับการยอมรับฟัเหล่านี้กับอากาศของความผิดยอมรับ เขาเป็นคนที่มากเกินไปของสุนัขจะพยายามที่จะมองไปที่จะเรียกร้องความสนใจหรือพล็อตแก้แค้น เขาได้รับแรงที่มีความอ่อนน้อมถ่อมตนลึกและนอกจากนี้เขายกโทษให้เพื่อนของเขาขณะที่เด็กได้เสร็จสิ้นและพร้อมที่จะกอดรัดมือของเด็กที่มีลิ้นสีแดงของเขาเล็ก ๆ น้อย ๆ . เมื่อความโชคร้ายมาถึงเด็กและปัญหาของเขาจมเขาเขาจะ มักจะคลานใต้โต๊ะและวางหัวของเขามีความสุขเล็ก ๆ ที่ด้านหลังของสุนัข สุนัขที่เคยเป็นความเห็นอกเห็นใจ มันไม่ได้ที่จะคิดว่าในช่วงเวลาดังกล่าวเขาเอาโอกาสที่จะอ้างถึงการเฆี่ยนตีเพื่อนของเขาไม่เป็นธรรมเมื่อเจ็บใจได้บริหารให้กับเขา. เขาไม่ได้บรรลุระดับที่โดดเด่นใด ๆ ของความใกล้ชิดกับสมาชิกคนอื่น ๆ ของครอบครัว เขามีความเชื่อมั่นในพวกเขาและความกลัวว่าเขาจะแสดงวิธีการที่ไม่เป็นทางการของพวกเขามักจะโกรธเขาอย่างยิ่ง พวกเขาใช้เพื่อให้ได้รับความพึงพอใจบางอย่างใน underfeeding เขา แต่ในที่สุดเพื่อนของเขาเด็กโตที่จะดูเรื่องนี้ด้วยความระมัดระวังบางและเมื่อเขาลืมมันสุนัขมักจะประสบความสำเร็จในความลับของตัวเอง. ดังนั้นสุนัขเจริญสุข เขาพัฒนาเปลือกขนาดใหญ่ซึ่งมาจากมหัศจรรย์เช่นพรมขนาดเล็กของสุนัข เขาหยุดที่จะเห่าหอนเสมอในเวลากลางคืน บางครั้งแน่นอนในการนอนหลับของเขาเขาจะพูดตะโกนเล็ก ๆ น้อย ๆ เช่นจากความเจ็บปวด แต่ที่เกิดขึ้นอย่างไม่ต้องสงสัยเมื่ออยู่ในความฝันของเขาที่เขาพบสุนัขเผาขนาดใหญ่ที่ขู่เขา direfully. ความจงรักภักดีของเขาเพื่อให้เด็กเติบโตจนเป็นเลิศ สิ่ง เขากระดิกที่วิธีการของเขา; เขาจมลงในความสิ้นหวังในการเดินทางของเขา เขาสามารถตรวจสอบขั้นตอนเสียงของเด็กในหมู่เสียงทั้งหมดของพื้นที่ใกล้เคียง . มันเป็นเหมือนเสียงโทรไปหาเขาที่เกิดเหตุมิตรภาพของพวกเขาเป็นอาณาจักรปกครองโดยมีอำนาจที่น่ากลัวนี้เด็ก; แต่ไม่วิจารณ์หรือการก่อจลาจลที่เคยอาศัยอยู่ทันทีในหัวใจของหนึ่งเรื่อง ลงลึกลับในเขตข้อมูลที่ซ่อนอยู่ของสุนัขที่เป็นจิตวิญญาณของเขาเล็กน้อยดอกดอกไม้แห่งความรักและความจงรักภักดีและความศรัทธาที่สมบูรณ์แบบ. เด็กที่อยู่ในนิสัยของการเดินทางไปในหลาย ๆ ที่จะสังเกตเห็นสิ่งแปลกในบริเวณใกล้เคียง ในโอกาสนี้เพื่อนของเขามักจะวิ่งตามหลัง aimfully บางทีแม้ว่าเขาเดินไปข้างหน้า นี้ก็เพียงพอที่จะเปิดเขารอบทุกไตรมาสนาทีเพื่อให้แน่ใจว่าเด็กที่กำลังจะมา เขาเป็นคนที่เต็มไปด้วยความคิดที่มีขนาดใหญ่ที่มีความสำคัญของการเดินทางเหล่านี้ เขาจะพาตัวเองด้วยเช่นอากาศ! เขาเป็นความภาคภูมิใจที่จะเป็นตัวยึด o

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เด็กยืนอยู่บนมุมถนน เขาพิงกับไหล่กับบอร์ดสูงๆรั้วโอนเอนไปมา , ในขณะที่เตะลวกๆที่ลูกรัง

ซันไชน์ตีบนก้อนถ่าน และลมฤดูร้อนขี้เกียจยกฝุ่นสีเหลืองซึ่งตามเมฆลง Avenue . รถบรรทุกย้ายกับความคลุมเครือผ่านมัน เด็กยืนอย่างเพ้อฝันจ้อง

หลังจากเวลาเล็กน้อยสีน้ำตาลเข้ม สุนัขมา trotting ด้วยเจตนาที่แอร์ลงทางเท้า เชือกสั้นลากจากคอของเขา บางครั้งเขาก็โดนเหยียบแบนสิ้นสุดและสะดุด

เขาหยุดอยู่ตรงข้ามกับลูก และสอง ถือว่าแต่ละอื่น ๆ สุนัขลังเลอยู่สักพัก แต่ปัจจุบันเขาทำเล็ก ๆน้อย ๆขยับกับหางของเขา เด็กใส่มือของเขาและเรียกเขาในลักษณะซึมสุนัขมาใกล้ สองมีการแลกเปลี่ยนและเป็นมิตร pattings waggles . สุนัขกลายเป็นความกระตือรือร้นมากขึ้นกับแต่ละช่วงเวลาของการสัมภาษณ์ของเขากับ caperings ยินดีจนเขาขู่ว่าจะคว่ำเด็ก แล้วเด็กก็ทรงยกพระหัตถ์ขึ้นและตีสุนัขระเบิดบนหัว

สิ่งนี้ดูเหมือนจะเอาชนะ และแปลกใจเล็กน้อย สีน้ำตาลเข้ม สุนัขและบาดเจ็บไปถึงหัวใจ เขาจมดิ่งลงในความสิ้นหวังที่เท้าของเด็ก เมื่อระเบิดถูกซ้ำด้วยการตักเตือนในประโยคที่เด็กๆ เขาหันบนหลังของเขาและถือมือของเขาในลักษณะที่แปลกประหลาด เวลาเดียวกันกับที่หูและตาของเขาเขาเสนอคำอธิษฐานขนาดเล็กเด็ก

เค้าดูตลกบนหลังของเขาและจับอุ้งเท้าของเขาอย่างแปลกประหลาด ,ที่เด็กถูกหัวเราะเยาะและให้เขาเล็ก ๆน้อย ๆก๊อกซ้ำเพื่อให้เขาแล้ว แต่สุนัขเล็ก ๆสีน้ำตาลเข้ม จึงลงโทษนี้ในทางที่ร้ายแรงที่สุด และไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขาได้ก่ออาชญากรรมบางหลุมศพ เขา wriggled contritely และแสดงการกลับใจของเขาทุกๆ อย่างที่อยู่ในอำนาจของเขา เขาอ้อนวอนกับเด็กและ petitioned เขา , และเสนอคำอธิษฐานมากกว่า