When they were some distance away f

When they were some distance away from the square, Han Bei smiled and said, “Grandmaster Fang, you are truly refined and poetic. I don’t deserve to be referred to as a flower.” Her eyes sparkled, and her flowing, blue silk garment wrapped around her in a way that truly made her look like a flower.

Han Bei was inherently beautiful, her smile dazzling. She might be a flower, but to Meng Hao, she was a rose, covered with poisoned thorns. He would never forget the softness with which she had uttered the words “Xie, dear” in the Black Sieve Sect’s Blessed Land. 1

In response to her words, Meng Hao laughed a bit, but didn’t respond. Instead, he just looked her up and down.

“Grandmaster Fang, don’t tell me you’re still thinking about whatever place it was that you wished you had seen me before?” She laughed lightly, but deep within her eyes, Meng Hao could see that she harbored a measure of anxiety. She didn’t think Meng Hao could tell, but considering how well he knew her, he noticed it with a single glance.

Meng Hao’s mind instantly spun into action. He knew that Han Bei was not the type of woman to get nervous easily. He thought back to all the times he had seen her before.

“I’ve embarrassed myself in front of you, Fellow Daoist Han,” he said. “It’s just that, I really am interested in you.” He looked at her, allowing a glow of interest to shine in his eyes.

When Han Bei saw this, her heart instantly seized. From the moment Meng Hao had entered the Sect, an uneasy feeling had overtaken her. Now, her anxiety was growing stronger. However, her skill in scheming ran deep, and she did her best to hide her feelings. She kept her brow smooth, and covered her face with a smile.

Continuing to stroll along, she responded, “Grandmaster Fang, I’m truly honored by your words. However, I truly don’t understand. What exactly about me interests you?” She looked at him, blinking.

“The surname Han is a special one,” said Meng Hao slowly, looking at the rising sun off in the distance.

Hearing this, Han Bei’s expression didn’t change. She smiled and replied, “How is it special?”

“It’s special because it’s one of the Nine Great Families.” His expression was the same as usual, but his words caused Han Bei to frown and sigh. Meng Hao knew that these actions were simply a means to cover up her true reaction.

His heart trembled, and more than ever he got the feeling that something fishy was going on.

“You’re right,” said Han Bei, looking at him. “My ancestors were among the Nine Great Families.”

They came to a stop outside a stretch of emerald-green mountain forest. The wind blew softly, causing the leaves to rustle. Off in the distance, the sound of running water could be heard. The sounds of nature merged together into something similar to music.

Surrounded by the beauty, Meng Hao said nothing. He gazed at Han Bei, and she returned his look.

After a long moment, he laughed, turning his head to look at the green forest. He strolled over to where a mountain stream ambled on toward the east. He looked down into the stream, where fish flitted above the smooth stones of the stream bed. A thoughtful expression appeared in his eyes.

“Something is unusual about Han Bei,” he thought. “How come she’s so nervous around me? It can’t have anything to do with Fang Mu, and she doesn’t know that I’m Meng Hao. In that case… it must have to do with the East Pill Division!”

Han Bei stood next to him, her expression the same as ever. Enough time passed for an incense stick to burn, whereupon she suddenly slapped her bag of holding. A glowing jade slip appeared. After glancing at it for a moment, she gave Meng Hao a slight curtsey.

“This place is secluded and quiet, Grandmaster Fang. If you wish, you can stay here a while. Unfortunately, there are some matters I have to attend to, and I don’t wish to disturb your ruminations. This jade slip contains a map of the Black Sieve Sect, please feel free to use it to go enjoy some of the scenery. I’ll take my leave now.” She handed him the jade slip, then turned lithely and made to leave.

As she did, Meng Hao casually said, “One of your friends in the East Pill Division wished me to pass on greetings to you. As for that matter….” His words seemed to be filled with meaning, and yet were ambiguous and equivocal. Really, any meaning could be derived from them.

However, as soon as Han Bei heard them, her heart began to pound. Her back was turned to Meng Hao, so she allowed her eyes to narrow. However, her posture betrayed no clue regarding her thoughts. She slowly turned her head, and when she did, her face was covered with a look of surprise.

“Grandmaster Fang, I’m not really sure what you mean,” she said, blinking. Her expression filled with confusion, as if she were trying very hard to figure out which friend Meng Hao was referring to.

If she had not manifested such an expression, Meng Hao would have been left guessing. But such a reaction solidified his speculations.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เมื่อพวกเขามีระยะทางห่างจากจัตุรัส ฮันเบ ยิ้มและกล่าวว่า " นายท่าน ฟาง คุณอย่างแท้จริง งดงาม และบทกวี ผมไม่สมควรถูกเรียกว่าเป็นดอกไม้ " แววตาเป็นประกาย และไหล เสื้อผ้าไหมสีฟ้าห่อรอบของเธอในทางที่ทำอย่างแท้จริงของเธอเหมือนดอกไม้ฮันเบเป็นอย่างโดยเนื้อแท้ที่สวยงาม รอยยิ้มเจิดจ้าของเธอ เธอจะเป็นดอกไม้ แต่เมิ่งเฮ่า เธอเป็นกุหลาบที่ปกคลุมไปด้วยหนามพิษ เขาจะไม่มีวันลืมความที่เธอได้พูดคำว่า " เซี่ย ที่รัก " ในสีดำตะแกรงนิกายของแผ่นดินที่ได้รับพระพร 1ในการตอบสนองกับคำพูดของเธอ เมิ่งฮ่าวหัวเราะเล็กน้อย แต่ไม่ได้ตอบ แต่เขาได้แต่มองเธอขึ้นลง" นายท่าน ฟาง อย่าบอกนะว่าคุณกำลังคิดเกี่ยวกับสิ่งที่มันเป็นสถานที่ที่คุณปรารถนา คุณเคยเห็นฉันมาก่อน " เธอหัวเราะเบาๆ แต่ลึกลงไปภายในดวงตา เมิ่งฮ่าวก็เห็นว่าเธอพักอยู่วัดความวิตกกังวล เธอไม่ได้คิดว่าเมิ่งฮ่าวบอกได้ แต่การพิจารณาว่าเขารู้จักเธอ เขาสังเกตเห็นมันได้อย่างเดียวเหม็ง เฮาใจทันที ปั่นลงเนิน เขารู้ว่า ฮันเบ ไม่ใช่ผู้หญิงประเภทที่จะเครียดได้ง่าย เขาคิดว่ากลับไปทุกครั้ง เขาเคยเห็นเธอมาก่อน" ผมเขินตัวเองต่อหน้าเธอ และเพื่อน daoist ฮัน " เขากล่าว " มันก็แค่ว่าฉันสนใจเธอ เขาจ้องมองเธอ ให้แสงที่น่าสนใจที่จะส่องแสงในสายตาของเขาเมื่อฮันเบ เห็นนี้ หัวใจเธอทันทีไม่ได้ จากช่วงเวลาที่เมิ่งฮ่าวได้เข้าลัทธิไม่สบายใจได้ทันเธอ ตอนนี้ความกังวลของเธอมีการเติบโตที่แข็งแกร่ง . อย่างไรก็ตาม ทักษะของเธอในวางแผนวิ่งลึก และเธอต้องการเก็บซ่อนความรู้สึกของตัวเอง เก็บเธอไว้ที่หน้าผากเนียน และปกปิดใบหน้าของเธอด้วยรอยยิ้มยังคงเดินตามเธอตอบ , " Grandmaster ฝาง ผมรู้สึกเป็นเกียรติมากครับ อย่างไรก็ตาม ฉันก็ไม่เข้าใจ อะไรเกี่ยวกับฉันคุณสนใจ ? " เธอมองเขา กระพริบตา" นามสกุลฮานเป็นหนึ่งพิเศษ กล่าวว่า เมิ่งฮ่าวช้าๆ ดูพระอาทิตย์ขึ้นไปอยู่ไกล ๆได้ยินดังนั้นสีหน้าฮันเบ ไม่ได้เปลี่ยนไป เธอยิ้มและตอบกลับไปว่า " แล้วมันพิเศษ "" มันพิเศษเพราะเป็นหนึ่งในเก้าเยี่ยมครอบครัว " เขาทำสีหน้าเหมือนปกติ แต่คำพูดของเขาทำให้ฮันเบขมวดคิ้วแล้วถอนหายใจ เมิ่งเฮ่ารู้ว่าการกระทำเหล่านี้เป็นเพียงวิธีการที่จะครอบคลุมถึงปฏิกิริยาที่แท้จริงของเธอหัวใจของเขาสั่น และมากขึ้นกว่าเดิม เขารู้สึกว่าอะไรบางอย่างกำลังเกิดขึ้น" คุณพูดถูก " บอกว่า ฮันเบ มองหน้าเขา " บรรพบุรุษของเก้าเยี่ยมครอบครัวพวกเขามาหยุดอยู่ยืดสีเขียวมรกต ป่าภูเขา สายลมพัดมาเบาๆ ทำให้ใบสำรอง . ไปไกล เสียงของน้ำไหลอาจจะได้ยิน เสียงของธรรมชาติที่ผสานเข้าด้วยกันเป็นสิ่งที่คล้ายกับเพลงล้อมรอบไปด้วยความงาม เมิ่งฮ่าวพูดว่าไม่มีอะไร เขาจ้องมองฮันเบ เธอกลับมองเขาหลังจากนั้นสักครู่ เขาหัวเราะ เงยหน้ามองป่าสีเขียว เขาเดินทางไปที่ลำธารบนภูเขา ambled ทางทิศตะวันออกด้วย เขามองลึกลงไปในลำธาร ซึ่งปลา flitted เหนือหินเรียบลำธารที่เตียง สีหน้าครุ่นคิดที่ปรากฏอยู่ในดวงตาของเขา" มีอะไรผิดปกติเกี่ยวกับฮันเบ " เขาคิด " ทำไม เธอกังวลอยู่ มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฟาง มู และเธอก็ไม่รู้ด้วยว่าฉัน เมิ่งฮ่าว ในกรณีนี้ . . . . . . . มันต้องมีอะไรกับแผนกจัดซื้อยา ! "ฮันเบ ยืนอยู่ข้างๆ เขา เธอ สีหน้ายังคงเหมือนเดิม พอเวลาผ่านไป สำหรับปักธูปไหม้ ซึ่งเธอก็ตบเธอ กระเป๋าถือ หยกเรืองแสงลื่นขึ้น หลังจาก glancing ที่สักครู่ เธอให้ เมิ่งฮ่าวเป็นโค้งเล็กน้อย" สถานที่นี้เป็นที่เงียบสงบและเงียบสงบ ฟาง Grandmaster . ถ้าคุณต้องการคุณสามารถอยู่ที่นี่ได้สักพัก ขออภัย มีบางเรื่องที่ฉันต้องทำ และฉันก็ไม่อยากจะรบกวน ruminations ของคุณ นี่หยกใบประกอบด้วยแผนที่ของนิกายตะแกรงสีดำ กรุณารู้สึกอิสระที่จะใช้มันเพื่อไปสนุกกับบางส่วนของทัศนียภาพ ชั้นจะกลับแล้ว " เธอส่งเขาไปหยก แล้วหัน lithely และให้กลับเธอทำ เมิ่งฮ่าวก็ตอบมาว่า หนึ่งในเพื่อนของคุณในส่วนตะวันออกยา อยากให้ผม ไปทักทายกับคุณ สำหรับเรื่องนั้น . . . . . . . " คำพูดของเขาดูเหมือนจะเต็มไปด้วยความหมายและยังเป็นคลุมเครือและน่าสงสัย . จริงๆ ความหมายใด ๆอาจจะได้รับจากพวกเขาอย่างไรก็ตาม ทันทีที่ฮันเบได้ยินพวกเขา หัวใจเธอเริ่มเต้นแรง เธอหันกลับไป เมิ่งฮ่าว เธออนุญาตให้ตาของเธอให้แคบลง แต่ท่าทางเธอทรยศไม่มีเงื่อนงำเกี่ยวกับความคิดของเธอ เธอค่อยๆ หันกลับมา และเมื่อเธอ ใบหน้าของเธอถูกปกคลุมด้วยดูแปลก" นายท่าน ฟาง ผมไม่แน่ใจว่าสิ่งที่คุณหมายถึง , " เธอกล่าว , กระพริบ สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความสับสน เหมือนว่าเธอกำลังพยายามอย่างหนักที่จะคิดออกซึ่งเพื่อนเมิ่งเฮ่าอ้างถึงถ้าเธอไม่ประจักษ์ เช่น expressio