Once upon a time the Sun and the Mo

Once upon a time the Sun and the Moon [1] were married, and they had many children who were the stars. The Sun was very fond of this children, but whenever he tried to embrace any of them, he was so hot that he burned them up. This made the Moon so angry that finally she forbade him to touch them again, and he was greatly grieved.

One day the Moon went down to the spring to do some washing, and when she left she told the sun that he must not touch any of their children in her absence. When she returned, however, she found that he had disobeyed her, and several of the children in had perished.

She was very angry, and picked up a banana tree to strike hime, whereupon he threw sand in her face, and to this day you can see the dark marks on the face of the Moon.

Then the Sun started to chase her, and they have been going ever since. Sometimes he gets so near that he almost catches her, but she escapes, and bay and bay she is far ahead again.[2]

[1] These Visayan tales reflect old beliefs covered with a veneer of European ideas. The Visayan still holds to many of the old superstitions, not because he has reasoned them out for himself, but because his ancestors believed them and transmitted them to him in such stories as these.
[2] A very old explanatory tale. In a slightly varying from it is found in other parts of the islands.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

กาลครั้งหนึ่งพระอาทิตย์และพระจันทร์ [1] ได้แต่งงานกัน และพวกเขามีเด็กจำนวนมากที่ดาว ดวงอาทิตย์ได้รักเด็กคนนี้มาก แต่เมื่อใดก็ ตามที่เขาพยายามจะโอบกอดใด ๆ ของพวกเขา เขาก็ร้อนนั้นเขาเขียนขึ้น ดวงจันทร์โกรธว่า สุดท้าย เธอห้ามไม่ให้เขาได้สัมผัสมันอีกครั้ง และเขาก็เสียใจมากแล้ววันหนึ่งพระจันทร์ลงไปฤดูใบไม้ผลิเพื่อล้างบาง และเมื่อเธอปล่อย เธอบอกอาทิตย์ที่ เขาต้องสัมผัสใด ๆ ของเด็กในการขาดงานของเธอ เมื่อเธอกลับ อย่างไรก็ตาม เธอพบว่า เขาได้ฝ่าฝืนคำสั่งของเธอ และของเด็กในได้เสียชีวิตเธอโกรธมาก และเบิกค่าต้นกล้วยการตี hime ครั้นเขาโยนทรายในใบหน้าของเธอ และวันนี้คุณสามารถดูเครื่องหมายมืดหน้าดวงจันทร์ดวงอาทิตย์เริ่มไล่เธอ และพวกเขาได้รับไปตั้งแต่ บางครั้งเขาได้รับเพื่อใกล้ที่เขาเกือบจะจับเธอ แต่เธอหนี และอ่าวและอ่าวเธออยู่ไกลไปอีก [2][1] นิทาน Visayan เหล่านี้สะท้อนถึงความเชื่อเก่าที่ปกคลุม ด้วยไม้วีเนียร์ของยุโรป Visayan ยังคงถือ superstitions เก่า มากมายไม่ใช่ เพราะเขามี reasoned พวกเขาออกสำหรับตัวเอง แต่เนื่อง จากบรรพบุรุษของเขาเชื่อว่าพวกเขา และดังนั้นเขาในเรื่องดังกล่าวเป็นเหล่านี้[2 เรื่องเรื่องเก่ามาก] ในแตกต่างเล็กน้อยจาก ที่มันอยู่ในส่วนอื่น ๆ ของเกาะ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

กาลครั้งหนึ่งดวงอาทิตย์และดวงจันทร์ [1] ทั้งคู่แต่งงานกันและพวกเขามีเด็กหลายคนที่เป็นดาว ดวงอาทิตย์เป็นรักมากของเด็กนี้ แต่เมื่อใดก็ตามที่เขาพยายามที่จะโอบกอดใด ๆ ของพวกเขาเป็นร้อนเพื่อที่เขาเผาพวกเขาขึ้น นี่เองที่ทำให้ดวงจันทร์โกรธมากที่ในที่สุดเธอห้ามไม่ให้เขาไปสัมผัสพวกเขาอีกครั้งและเขาก็เสียใจอย่างมาก. วันหนึ่งดวงจันทร์ก็ลงไปในฤดูใบไม้ผลิที่จะทำซักผ้าบางส่วนและเมื่อเธอออกเธอบอกอาทิตย์ที่เขาไม่ต้องสัมผัสใด ๆ ของเด็กในกรณีที่ไม่มีเธอ เมื่อเธอกลับ แต่เธอพบว่าเขาไม่เชื่อฟังเธอและหลายของเด็กในการเสียชีวิต. เธอโกรธมากและหยิบขึ้นมาต้นกล้วยที่จะตีฮิเมะครั้นแล้วเขาโยนทรายในใบหน้าของเธอและไปในวันนี้ คุณสามารถเห็นรอยดำบนใบหน้าของดวงจันทร์. จากนั้นดวงอาทิตย์เริ่มที่จะไล่ล่าเธอและพวกเขาได้รับไปนับตั้งแต่ บางครั้งที่เขาได้รับเพื่อให้ใกล้กับที่เขาเกือบจะจับเธอ แต่เธอหนีออกมาและอ่าวและอ่าวเธอเป็นไกลไปข้างหน้าอีกครั้ง. [2] [1] เหล่านี้สะท้อนให้เห็นถึงเรื่องวิซายันความเชื่อเก่าที่ปกคลุมไปด้วยไม้วีเนียร์ของความคิดยุโรป วิซายันยังคงถือไปหลายความเชื่อโชคลางเก่าไม่ได้เพราะเขามีเหตุผลให้พวกเขาออกสำหรับตัวเอง แต่เป็นเพราะบรรพบุรุษของพวกเขาเชื่อว่าพวกเขาและส่งพวกเขาไปยังเขาในเรื่องเช่นนี้. [2] อธิบายเรื่องเก่ามาก ในการที่แตกต่างกันเล็กน้อยจากมันถูกพบในส่วนอื่น ๆ ของเกาะ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ดวงอาทิตย์และดวงจันทร์ [ 1 ] ได้แต่งงานและมีเด็กจำนวนมากที่เป็นดาว ดวงอาทิตย์มากรักเด็ก แต่เมื่อใดก็ตามที่เขาพยายามที่จะโอบกอด ๆ ของพวกเขา เขาร้อน เขาเผาพวกเขา ทำให้ดวงจันทร์โกรธ สุดท้าย เธอไม่ยอมให้เขาแตะต้องเขาอีก และเขาก็ยิ่งเสียใจวันหนึ่งพระจันทร์ลงไปฤดูใบไม้ผลิไปซัก และเมื่อเธอออกไป เธอบอกตะวันว่าเขาต้องไม่แตะต้องของเด็กของพวกเขาในการขาดเธอ ตอนที่เธอกลับมา แต่เธอพบว่าเขาไม่เชื่อเธอ และหลาย ของเด็กที่ตายไปแล้วเธอโกรธมาก หยิบกล้วยตีฮิเมะ แล้วโยนทรายในใบหน้าของเธอ และวันนี้คุณจะเห็นเครื่องหมายสีดำบนใบหน้าของดวงจันทร์แล้วพระอาทิตย์ก็เริ่มไล่ตามเธอ และพวกเขาได้รับจะนับตั้งแต่ บางครั้งเขาก็อยู่ใกล้ที่เขาเกือบจะจับเธอ แต่เธอหนี และอ่าวนางห่างไปข้างหน้าอีกครั้ง [ 2 ][ 1 ] เหล่านี้วิสายันนิทานสะท้อนความเชื่อเก่าปกคลุมด้วยแผ่นไม้อัดคิดยุโรป ที่ยังถือวิสายันมากมาย ความเชื่อเก่า ไม่ใช่เพราะเขามีเหตุผลพวกเขาออกสำหรับตัวเอง แต่เพราะว่าบรรพบุรุษของเขาเชื่อพวกเขาและส่งพวกเขาไปในเรื่องราวเหล่านี้ .[ 2 ] เก่ามากอธิบายเรื่องราว เป็นเล็กน้อยที่แตกต่างจากมันถูกพบในส่วนอื่น ๆของเกาะ