One of the essential input paramete

One of the essential input parameters used in the environmental risk assessment of chemicals is the knowledge of the aquatic toxicity of these chemicals, such as, but not limited to, lethality to a certain species, or inhibition of growth or reproduction of a species. Normally this toxicity is expressed as the LC50, the aqueous concentration associated with 50% individual survival of a test population within a specified period, or as the NOEC, the No-Observed-Effect Concentration, for sublethal toxicity (Maki and Bishop, 1985). The problem with this approach to risk assessment of environmental pollutants is that there exists a severe lack of experimental data on even the simplest of parameters, the LC50, while at the same time temporal and financial constraints preclude the timely relief of this lack of data. To overcome this potentially deadlock situation much research has been, and is being devoted to developing reliable estimation procedures for the toxicity of environmental pollutants, mainly formulated as so-called Quantitative Structure–Activity Relationships (see e.g. Veith et al., 1983, Calamari and Vighi, 1988, Calamari and Vighi, 1990, Hermens, 1989 and Verhaar, 1995).

One of the main limits of applicability of such quantitative structure–activity relationships, or QSAR, is that relationships can only be established, and subsequently used as prediction tools, for compounds with a common mode of toxic action (McKim et al., 1987 and Lipnick, 1989). McKim et al. (1987) and Bradbury et al. (1990) distinguished six modes of action, viz. non-polar narcosis, polar narcosis, uncoupling of oxidative phosphorylation, respiratory membrane irritation, acetylcholinesterase inhibition and central nervous system seizure, based on empirical descriptions of fish behaviour during toxicant exposure. In order to assign (new) chemicals to such mode-of-action classes, classification systems or procedures are needed. Veith and Broderius (1990) described an experimental approach to distinguish type I (non-polar) and type II (polar) narcosis. To this end, they used data on dose–effect relations with which they demonstrated that the effects of type I and type II narcotics are non-additive. The applicability of this approach in risk assessment procedures however is severely limited by its dependence on extensive experimental data. The need for some sort of classification system based on chemical structural information alone has been apparent for some time. Such approaches have been proposed by e.g. Bradbury and Lipnick (1990). They form the basis of the QSAR System computer program and data-base, developed at the EPA Environmental Research Laboratory in Duluth, MN (Hunter et al., 1986).

We recently published a similar chemistry-based classification system (Verhaar et al., 1992), that separates a large number of small to intermediate organic chemicals into four distinct classes that can either be assigned a mode of action, or that can otherwise be assigned quantitative relationships between the structure of the classified chemicals and their acute aquatic toxicity. These four classes are: (1) inert chemicals (baseline toxicity); (2) less inert chemicals, (3) reactive chemicals; and (4) specifically acting chemicals (4).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

พารามิเตอร์สำหรับการป้อนค่าสำคัญใช้ในการประเมินความเสี่ยงสิ่งแวดล้อมของสารเคมีอย่างใดอย่างหนึ่งได้ความรู้ด้านความเป็นพิษทางน้ำสารเคมีเหล่านี้ เช่น แต่ไม่จำกัดถึง lethality บางชนิด หรือยับยั้งการเจริญเติบโตหรือการสืบพันธุ์ของชนิด โดยปกติแล้วความเป็นพิษนี้จะแสดง เป็น LC50 สมาธิสเอาท์ที่เกี่ยวข้องกับความอยู่รอดแต่ละ 50% ของประชากรที่ทดสอบภายในระยะเวลาที่ระบุ หรือ NOEC ไม่มีสังเกตผลความเข้มข้น สำหรับความเป็นพิษ sublethal (ร็อคเฟลเลอร์และบาทหลวง 1985) ปัญหานี้วิธีการประเมินความเสี่ยงของการเกิดมลพิษสิ่งแวดล้อมได้ว่า มีการทดลองข้อมูลได้ง่ายที่สุดของพารามิเตอร์ LC50 ขาดอย่างรุนแรงในขณะเวลาเดียวกัน ชั่วคราว และเงินจำกัดห้ามบรรเทาทันเวลาของการขาดข้อมูล จะเอาชนะนี้อาจ สถานการณ์การชะงักงันวิจัยมากแล้ว และการทุ่มเทเพื่อพัฒนากระบวนการประเมินที่เชื่อถือได้สำหรับความเป็นพิษของสารมลพิษสิ่งแวดล้อม สูตรส่วนใหญ่เป็นความสัมพันธ์ของโครงสร้าง – กิจกรรมเชิงปริมาณเรียกว่า (ดูเช่น Veith et al., 1983 ปลาหมึกและ Vighi, 1988 ปลาหมึกและ Vighi, 1990, Hermens, 1989 และ Verhaar, 1995)หนึ่งในข้อจำกัดหลักของความเกี่ยวข้องของความสัมพันธ์โครงสร้างเชิงปริมาณ – กิจกรรม หรือ QSAR คือความสัมพันธ์สามารถที่ทำนายขึ้น และต่อมาใช้เป็นเครื่องมือ สำหรับสารประกอบด้วยโหมดทั่วไปของการกระทำพิษ (McKim et al., 1987 และ Lipnick, 1989) McKim et al. (1987) และ al. et Bradbury (1990) แตกต่าง 6 วิธีการดำเนินการ narcosis ไม่โพลาร์ได้แก่ narcosis โพลาร์ uncoupling phosphorylation ปฏิกิริยาออกซิเด ระคายเคืองทางเดินหายใจเยื่อ ยับยั้ง acetylcholinesterase และระบบประสาทส่วนกลาง ตัดสิน ขึ้นอยู่กับคำอธิบายผลของพฤติกรรมปลาระหว่างแสง toxicant สารเคมี (ใหม่) เช่นโหมดการเรียน ระบบการจัดประเภท หรือขั้นตอนจำเป็นเพื่อกำหนด Veith และ Broderius (1990) อธิบายวิธีการทดลองเพื่อแยกชนิดของผม (ไม่ใช่ขั้วโลก) และชนิด II narcosis (ขั้วโลก) เพื่อการนี้ พวกเขาใช้ข้อมูลความสัมพันธ์ของยา – ผลที่พวกเขาแสดงว่า ลักษณะพิเศษของพิมพ์ฉัน และชนิดที่สองยาเสพติดไม่ใช่การบวก ความเกี่ยวข้องของของวิธีการนี้ในขั้นตอนการประเมินความเสี่ยงอย่างไรก็ตามเป็นไปอย่างจำกัด โดยการพึ่งพาข้อมูลทดลองอย่างละเอียด ต้องการเรียงลำดับบางอย่างของระบบการจัดประเภทโดยใช้ข้อมูลโครงสร้างเคมีเพียงอย่างเดียวได้ชัดเจนในบางเวลา แนวทางดังกล่าวได้รับการเสนอเช่น Bradbury และ Lipnick (1990) พวกเขาเป็นพื้นฐาน ของระบบ QSAR โปรแกรม และ ฐานข้อมูล พัฒนาที่ EPA สิ่งแวดล้อมวิจัยห้องปฏิบัติการใน Duluth, MN (Hunter et al., 1986)เราเพิ่งประกาศคล้ายระบบจำแนกประเภทยาตามเคมี (Verhaar et al., 1992), ที่แยกของกลางสารอินทรีย์ขนาดเล็กเข้าเรียนทั้งสี่ที่สามารถจะกำหนดวิธีการดำเนินการ หรือที่อื่นคุณสามารถกำหนดความสัมพันธ์เชิงปริมาณระหว่างโครงสร้างของสารเคมีลับและความเป็นพิษทางน้ำความเฉียบพลัน ชั้นสี่เหล่า: เคมี inert (1) (หลักความเป็นพิษ); (2) น้อย inert เคมี เคมีปฏิกิริยา (3) และ (4) (4) สารเคมีที่ทำหน้าที่โดยเฉพาะการ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สิ่งสําคัญข้อมูล ตัวแปรที่ใช้ในการประเมินความเสี่ยงด้านสิ่งแวดล้อมของสารเคมี คือความรู้ของพิษน้ำของสารเคมีเหล่านี้ เช่น แต่ไม่ จำกัด ถึง Lethality ไปบางชนิด หรือยับยั้งการเจริญเติบโตหรือการแพร่พันธุ์ของสายพันธุ์ โดยปกตินี้จะแสดงเป็น ) ความเป็นพิษ ,ที่มีความเข้มข้นที่เกี่ยวข้องกับการอยู่รอดของประชากรแต่ละ 50% สอบภายในระยะเวลาที่กำหนดหรือเป็น noec , ไม่พบผลของความเข้มข้นสำหรับความเป็นพิษ ( พิษมากิและบิชอป , 1985 ) ปัญหาด้วยวิธีนี้เพื่อประเมินความเสี่ยงของมลพิษสิ่งแวดล้อมนั้นมีขาดรุนแรงของการทดลองในแม้ที่ง่ายที่สุดของค่า LC ( , 50 ) , ,ในขณะที่ในเวลาเดียวกันกับเวลาข้อ จำกัด ทางการเงินดักคอบรรเทาทันเวลาของการขาดข้อมูล ที่จะเอาชนะนี้สถานการณ์การวิจัยมากอาจหยุดชะงักได้ และมีการอุทิศเพื่อพัฒนาขั้นตอนการประเมินที่เชื่อถือได้สำหรับพิษจากมลพิษสิ่งแวดล้อม ส่วนใหญ่ จึงเป็นโครงสร้างเชิงความสัมพันธ์ที่เรียกว่า–กิจกรรม ( ดูเช่น veith et al . , 1983ปลาหมึก และ vighi , 1988 , ปลาหมึก และ vighi , 2533 , เฮอร์เมิ่นส์ 1989 และ verhaar , 1995 ) .

หนึ่งของหลักขีด จำกัด ของความสัมพันธ์กันของโครงสร้างและความสัมพันธ์เชิงปริมาณ เช่น กิจกรรม หรือความทันสมัยนั นั่นคือความสัมพันธ์ที่สามารถจะจัดตั้งขึ้นและต่อมาใช้เป็นเครื่องมือในการทำนาย สำหรับสารประกอบที่มีโหมดทั่วไปของการกระทำเป็นพิษ ( เมิ่กคิ่ม et al . , 1987 และ lipnick , 1989 ) แมคคิม et al .( 1987 ) และ แบรดบิวรี่ และ อัล ( 1990 ) โดดเด่นหกโหมดของการกระทำได้แก่ อลิเวอร์ นาร์โคซิน , ขั้วโลกเวอร์ นาร์โคซินพบ , ของตัวละครชาวออสเตรเลีย ระคายเคืองเยื่อทางเดินหายใจ การลาสิกขาและยึดระบบประสาทส่วนกลาง ตามคำอธิบายเชิงประจักษ์ของพฤติกรรมปลามีพิษในการสัมผัส เพื่อที่จะมอบหมาย ( ใหม่ ) สารเคมีในโหมดดังกล่าวของคลาสการกระทำระบบการจัดหมวดหมู่หรือขั้นตอนที่จำเป็น veith broderius ( 1990 ) และอธิบายวิธีการทดลอง เพื่อแยกประเภท ( ไม่มีขั้ว ) และชนิดที่ 2 ( Polar ) เวอร์ นาร์โคซิน . จบเรื่องนี้ พวกเขาใช้ข้อมูลปริมาณและความสัมพันธ์กับผลที่พวกเขาแสดงให้เห็นผลของชนิด และประเภทที่ 2 ยาเสพติดจะไม่เสริมการประยุกต์ใช้วิธีนี้ในขั้นตอนการประเมินความเสี่ยงอย่างไรก็ตามอย่างรุนแรง จำกัด โดยการพึ่งพาข้อมูลจากการทดลองอย่างละเอียด ต้องการบางจัดเรียงของระบบการจำแนกตามข้อมูลโครงสร้างเคมีคนเดียว ได้ รับ ปรากฏ บางครั้ง วิธีการดังกล่าวได้ถูกเสนอโดย เช่น และ lipnick Bradbury ( 1990 )รูปแบบพื้นฐานของระบบความทันสมัยนัโปรแกรมคอมพิวเตอร์และฐานข้อมูล , การพัฒนาที่ EPA สิ่งแวดล้อมปฏิบัติการวิจัยในดุลูท , MN ( Hunter et al . , 1986 )

เราเพิ่งตีพิมพ์ระบบการจัดหมวดหมู่ตามเคมีที่คล้ายคลึงกัน ( verhaar et al . , 1992 )ที่แยกเป็นจำนวนมากขนาดเล็กและสารเคมีอินทรีย์กลางออกเป็นสี่ชั้นเรียนแตกต่างกันที่สามารถจะกำหนดโหมดของการกระทำ หรือมิฉะนั้นจะได้รับปริมาณความสัมพันธ์ระหว่างโครงสร้างของการจัดสารเคมีและความเป็นพิษของน้ำแบบเฉียบพลัน เหล่านี้สี่ประเภทคือ ( 1 ) สารเคมีเฉื่อย ( ( พิษ ) ; ( 2 ) สารเคมีเฉื่อยน้อยกว่า( 3 ) ปฏิกิริยาเคมี และ ( 4 ) โดยเฉพาะการทำเคมี ( 4 )