is one or more motions or positions

is one or more motions or positions of the muscles beneath the skin of the face. These movements convey the emotional state of an individual to observers. Facial expressions are a form of nonverbal communication. They are a primary means of conveying social information between humans, but they also occur in most other mammals and some other animal species.
Humans can adopt a facial expression voluntarily or involuntarily, and the neural mechanisms responsible for controlling the expression differ in each case. Voluntary facial expressions are often socially conditioned and follow a cortical route in the brain. Conversely, involuntary facial expressions are believed to be innate and follow a subcortical route in the brain.
Facial recognition is often an emotional experience for the brain and the amygdala is highly involved in the recognition process.
The eyes are often viewed as important features of facial expressions. Aspects such as blinking rate can be used to indicate whether or not a person is nervous or whether or not he or she is lying. Also, eye contact is considered an important aspect of interpersonal communication. However, there are cultural differences regarding the social propriety of maintaining eye contact or not.
Beyond the accessory nature of facial expressions in spoken communication between people, they play a significant role in communication with sign language. Many phrases in sign language include facial expressions in the display.
There is controversy surrounding the question of whether or not facial expressions are worldwide and universal displays among humans. Supporters of the Universality Hypothesis claim that many facial expressions are innate and have roots in evolutionary ancestors. Opponents of this view question the accuracy of the studies used to test this claim and instead believe that facial expressions are conditioned and that people view and understand facial expressions in large part from the social situations around them.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เป็นหนึ่งหรือการเคลื่อนไหวหรือตำแหน่งของกล้ามเนื้อใต้ผิวหนังของใบหน้า การเคลื่อนไหวเหล่านี้ถ่ายทอดอารมณ์ความรู้สึกของบุคคลผู้สังเกตการณ์ การแสดงออกทางสีหน้ามีรูปแบบของการสื่อสารอวัจนภาษา พวกเขาเป็นวิธีการหลักในการถ่ายทอดข้อมูลทางสังคมระหว่างมนุษย์ แต่พวกเขายังเกิดขึ้นในเลี้ยงลูกด้วยนมอื่น ๆ ส่วนใหญ่และสัตว์บางชนิดอื่น ๆ .
มนุษย์สามารถนำมาแสดงออกทางสีหน้าด้วยความสมัครใจหรือไม่ได้ตั้งใจและกลไกของระบบประสาทรับผิดชอบในการควบคุมการแสดงออกแตกต่างกันในแต่ละกรณี การแสดงออกทางสีหน้าด้วยความสมัครใจมักจะมีเงื่อนไขทางสังคมและปฏิบัติตามเส้นทางที่เยื่อหุ้มสมองในสมอง ตรงกันข้ามแสดงออกทางสีหน้าโดยไม่สมัครใจจะเชื่อว่าจะเป็นธรรมชาติและปฏิบัติตามเส้นทาง subcortical ของสมอง.
การจดจำใบหน้ามักจะเป็นประสบการณ์ทางอารมณ์สำหรับสมองและต่อมทอนซิลมีส่วนร่วมอย่างมากในกระบวนการรับรู้.
ตามักจะถูกมองว่าเป็นคุณสมบัติที่สำคัญของการแสดงออกทางสีหน้า ด้านเช่นอัตราการกระพริบสามารถใช้ในการระบุหรือไม่ว่าเป็นคนที่ประสาทหรือว่าจริงหรือไม่ที่เขาหรือเธอกำลังนอนอยู่ นอกจากนี้ยังมีติดต่อตาถือเป็นสิ่งสำคัญของการสื่อสารระหว่างบุคคล แต่มีความแตกต่างทางวัฒนธรรมที่เกี่ยวข้องกับสังคมที่แท้จริงของการรักษาสายตาหรือไม่เป็น.
เกินธรรมชาติเสริมจากแสดงออกทางสีหน้าในการติดต่อสื่อสารระหว่างผู้คนพูดพวกเขาเล่นบทบาทสำคัญในการสื่อสารกับภาษามือวลีในหลายภาษารวมถึงการแสดงออกทางสีหน้าในการแสดงผล.
จะมีความขัดแย้งรอบคำถามที่ว่าหรือไม่แสดงออกทางสีหน้าทั่วโลกและแสดงเป็นสากลในหมู่มนุษย์ ผู้สนับสนุนของการเรียกร้องความเป็นสากลสมมติฐานว่าการแสดงออกทางสีหน้าจำนวนมากโดยธรรมชาติและมีรากในบรรพบุรุษของวิวัฒนาการในมุมมองของฝ่ายตรงข้ามคำถามนี้ถูกต้องของการศึกษาที่ใช้ในการทดสอบการเรียกร้องนี้และแทนที่จะเชื่อว่าการแสดงออกทางสีหน้าจะปรับอากาศและคนที่ดูและเข้าใจการแสดงออกทางสีหน้าในส่วนใหญ่จากสถานการณ์ทางสังคมที่อยู่รอบตัวพวกเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

จะเคลื่อนไหวหรือตำแหน่งของกล้ามเนื้อใต้ผิวหนังของใบหน้า สถานะทางอารมณ์ของผู้สังเกตการณ์การเคลื่อนไหวที่สามารถถ่ายทอด หน้านิพจน์เป็นฟอร์มของอวัจนภาษา ซึ่งเป็นหลักของการถ่ายทอดข้อมูลทางสังคมระหว่างมนุษย์ แต่พวกเขายังเกิดขึ้นในการเลี้ยงลูกการด้วยอื่น ๆ ส่วนใหญ่นมและบางชนิดสัตว์
มนุษย์สามารถนำสีหน้าด้วยความสมัครใจ หรือ involuntarily และกลไกประสาทชอบนิพจน์การควบคุมแตกต่างกันในแต่ละกรณี นิพจน์หน้าสมัครใจสังคมมักจะมีการปรับอากาศ และทำตามกระบวนการผลิตเนื้อแน่นในสมอง ในทางกลับกัน นิพจน์ทำหน้าเชื่อว่าโดยธรรมชาติ และทำตามกระบวนการผลิต subcortical ในสมอง
จดจำใบหน้ามักจะเป็นประสบการณ์ทางอารมณ์ในสมอง และ amygdala เกี่ยวข้องอย่างมากในการรับรู้กระบวนการ
ตามักจะดูเป็นคุณลักษณะที่สำคัญของหน้านิพจน์ ด้านเช่นอัตราการกะพริบสามารถใช้เพื่อบ่งชี้หรือไม่คนเป็นประสาทหรือหรือไม่ก็เป็นโกหก ยัง ตาถือว่าเป็นด้านสำคัญของการสื่อสารมนุษยสัมพันธ์ อย่างไรก็ตาม มีความแตกต่างทางวัฒนธรรมเกี่ยวกับแต่สังคมของตาหรือไม่
เกินธรรมชาติเสริมหน้านิพจน์ในการพูดการสื่อสารระหว่างบุคคล พวกเขามีบทบาทสำคัญในการสื่อสารด้วยภาษาสัญลักษณ์ วลีในภาษาสัญลักษณ์รวมนิพจน์หน้าในแสดง
มีถกเถียงรอบคำถามที่ว่าหรือไม่หน้านิพจน์มีทั่วโลก และสากลแสดงในหมู่มนุษย์ ผู้สนับสนุนสมมติฐาน Universality อ้างว่า นิพจน์หลายหน้าโดยธรรมชาติ และมีรากในวิวัฒนาการบรรพบุรุษ ฝ่ายตรงข้ามของมุมมองนี้คำถามความถูกต้องของการศึกษาที่ใช้ในการทดสอบนี้เรียกร้อง และแทน เชื่อว่า หน้านิพจน์จะปรับอากาศและมุมมองคน และเข้าใจหน้านิพจน์ในส่วนใหญ่จากสถานการณ์สังคมรอบ ๆ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เป็นหนึ่งหรือมากกว่าตำแหน่งหรือญัตติของกล้ามเนื้อที่อยู่ใต้ผิวของหน้าที่ ขบวนการเหล่านี้นำของรัฐทางอารมณ์ของแต่ละบุคคลที่จะนำมาเสนออีกครั้ง หน้าตาแสดงออกเป็นรูปแบบหนึ่งของการสื่อสาร nonverbal ห้องพักมีวิธีการหลักของ ภาพลักษณ์ ข้อมูลทางสังคมระหว่างคนสู่คนแต่พวกเขายังเกิดขึ้นในสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมและสัตว์สายพันธุ์ต่างๆอื่นๆอีกจำนวนหนึ่ง.
มนุษย์จะสามารถปรับใช้การแสดงออกทางความคิดเห็นบนใบหน้าด้วยความเต็มใจหรือไม่ได้ตั้งใจและการทำงานของกลไกเกินที่เป็นผู้รับผิดชอบสำหรับการควบคุมการแสดงออกทางความคิดเห็นที่แตกต่างกันในแต่ละกรณี ด้วยความสมัครใจหน้าตาแสดงออกทางสังคมมักเป็นแบบปรับอากาศและไปตามเส้นทาง cortical ในสมอง ในทางกลับกันไม่ได้ตั้งใจแสดงหน้าตาและอารมณ์เป็นเชื่อว่าเป็น ภายใน และไปตามเส้นทาง subcortical ในสมอง.
การจดจำใบหน้ามักมีประสบการณ์ทางด้านอารมณ์ความรู้สึกของสมองและ amygdala ที่มีส่วนร่วมในกระบวนการการยอมรับเป็นอย่างสูง.
ตาที่ถูกมองเป็นคุณสมบัติที่สำคัญของสำนวนใบหน้ามัก ด้านเช่นอัตรากะพริบสามารถใช้เพื่อระบุว่าหรือไม่ได้คนที่มีประหม่าหรือไม่ว่าจะไม่ได้หรือเขาหรือเธอจะนอนอยู่ นอกจากนั้นยังผู้ติดต่อตาได้รับการพิจารณาให้มุมมองที่สำคัญของการสื่อสารส่วนตัว แต่ถึงอย่างไรก็ตามยังมีความแตกต่างทางวัฒนธรรมเกี่ยวกับถูกต้องเหมาะสมทางสังคมของการรักษาการติดต่อสายตาหรือไม่.
นอกเหนือจากธรรมชาติอุปกรณ์เสริมของหน้าตาแสดงออกในการติดต่อสื่อสารระหว่างผู้คนพูดก็มีบทบาทสำคัญในการติดต่อสื่อสารด้วย ภาษา มือกลุ่มคำหรือวลีจำนวนมากใน ภาษา ลงชื่อเข้าใช้รวมถึงแสดงหน้าตาและอารมณ์ในการแสดงผล
มีการโต้แย้งกันอยู่โดยรอบคำถามที่ว่าหรือไม่แสดงออกบนใบหน้ามีแสดงทั่วโลกและ Universal ท่ามกลางคน กองเชียร์ของความเป็นสากลข้อสมมุติฐานที่อ้างว่าจำนวนมากหน้าตาแสดงออกมี ภายใน และมีรากในบรรพบุรุษวิวัฒนาการส่วนผู้ที่มีวิวทิวทัศน์คำถามนี้ความแม่นยำของการศึกษาที่ใช้ในการทดสอบการอ้างว่านี้และแทนเชื่อว่าหน้าตาแสดงออกเป็นแบบปรับอากาศและที่คนดูและทำความเข้าใจหน้าตาแสดงออกในพื้นที่ขนาดใหญ่จากสถานการณ์ทางสังคมที่อยู่โดยรอบได้