I can’t remember exactly when I sto

I can’t remember exactly when I stopped carrying a notebook. Sometime in the past year, I gave up writing hurried descriptions of people on the subway, copying the names of artists from museum walls and the titles of books in stores, and scribbling down bits of phrases overheard at restaurants and cafés.

It’s not that my memory improved but, instead, that I started archiving these events and ideas with my phone, as photographs. Now, if I want to research the painter whose portraits I admired at the museum, I don’t have to read through page after page of my chicken scratch trying to find her name. When I need the title of a novel someone recommended, I just scroll back to the day we were at the bookstore together.

Looking through my photo stream, there is a caption about Thomas Jefferson smuggling seeds from Italy, which I want to research; a picture of a tree I want to identify, which I need to send to my father; the nutritional label from a seasoning that I want to re-create; and a man with a jungle of electrical cords in the coffee shop, whose picture I took because I wanted to write something about how our wireless lives are actually full of wires. Photography has changed not only the way that I make notes but also the way that I write. Like an endless series of prompts, the photographs are a record of half-formed ideas to which I hope to return.

Last year, I wrote something about a leech salesman whom I’d met in Istanbul. Weeks later, a friend who had been with me in Turkey wrote to say how impressed she was by the particulars that I had been able to recount. “Did you make detailed notes that day, or do you simply remember all this?” she asked. In fact, I had written the essay after studying photographs that I had taken of the man and his leeches. When she praised a specific bit of description, I had to admit that it hadn’t come about spontaneously—it was only after looking carefully at the photographs and trying out various metaphors that I settled on the idea that the leeches were gathered around the middle of the bottle like a belt.

Even when I’m writing longhand, it’s rare that I do not have my photo gallery open, or have a few photographs in front of me. If I am trying to describe a place, I find pictures that I took of that place; if I am sketching a human subject, I look for images of her. When my own albums fail me, I go down the rabbit hole of Google image search.

James Wood, in “How Fiction Works,” writes that photographs can deaden prose. “There is nothing harder than the creation of a fictional character,” the section on character opens. “I can tell it from the number of apprentice novels I read that begin with descriptions of photographs.” By way of illustration, he skewers the kind of writing that is drawn from pictures. “You know the style: ‘My mother is squinting in the fierce sunlight and holding, for some reason, a dead pheasant … my father, however, is in his element, irrepressible as ever, and has on his head that gravy velvet trilby from Prague I remember so well from my childhood.”

Wood’s perfect parody concludes with the indictment that an “unpractised novelist cleaves to the static, because it is much easier to describe than the mobile.” By contrast, Don DeLillo has said that single images inspired some of his novels. “Falling Man” came from the curiosity generated by the photograph of that same title, by Richard Drew, a haunting image of a survivor from the attack on the Twin Towers. “Underworld” was sparked by juxtaposed headlines in the New York Times: “I saw these two headlines, literally, in a pictorial way,” DeLillo said, “the way they were matched, each followed by three columns of type.

Whole writing exercises are devoted to photographs: choose a picture and create a narrative from its visual content; provide a photograph and ask a writer to use a person or an object in it as a character or prop for a story. Both fiction and nonfiction writers walk with this crutch, hobbling their way through writer’s block or memory loss. Photographs that may deaden the prose of a fiction writer might enliven the work of an essayist; the same photographs that enable the precision of the journalist might inspire the whimsy of a poet.

Digital photography, endless and inexpensive, has made us all into archivists. And the very act of taking a photograph, now so common, affects how we remember an event. A study by Linda Henkel, which appeared in Psychological Science last year, tried to measure the effect of photography on memory. “Point-and-Shoot Memories: The Influence of Taking Photos on Memory for a Museum Tour” documented Henkel’s findings after taking two groups of students through an art museum. The first group was instructed to observe works of art for thirty seconds, the other group observed the art for twenty seconds and then photographed it; the next day, both groups were surveyed about what they remembered.

Henkel found “a photo-taking-impairment effect”—photographing the object led students to remember fewer objects and fewer details than those who simply observed the art. In a second study, she asked students to observe the objects and then to photograph them using the camera’s zoom. Instructing students to zoom in reversed the impairment effect, improving the memories of the photographers over those of the observers. The study is small but fascinating: taking photographs changes the way we experience the world, but reviewing them can change the way we remember the experience. In the article, Henkel relates her findings to other research on taking notes: “Similar to the finding that reviewing notes taken during class boosts retention better than merely taking notes (Bui, Myerson, & Hale, 2013; Knight & McKelvie, 1986), it may be that our photos can help us remember only if we actually access and interact with them, rather than just amass them.”

Writing from photographs seems as though it should produce the same effect, sharpening the way we convert experiences and events into prose. I suspect that it also changes not only what we write but how we write it. It’s no coincidence that the rise of the selfie coincides with the age of autobiography.

Photography engenders a new kind of ekphrasis, especially when the writer herself is the photographer. That is why I have found myself so willing to put down my notebooks and rely fully on my photo stream. My photographs are a more useful first draft than my attempted prose was, a richer archive than the pages of my binders. Even this essay came from a “collection” of images: the cover of Joan Didion’s “Slouching Toward Bethlehem”; a few pictures of specific paragraphs; screenshots of the e-mail from my friend and of my essay on the leech gatherer; photographs of the leech salesman, and of two paragraphs from James Wood’s “How Fiction Works.” As I made my notes, I was scrolling through these images in an album called “bower-bird bric-a-brac nest,” a phrase borrowed from Ted Hughes’s “The Literary Life,” itself a snapshot of the writer at work.

It’s not that my memory improved but, instead, that I started archiving these events and ideas with my phone, as photographs. Now, if I want to research the painter whose portraits I admired at the museum, I don’t have to read through page after page of my chicken scratch trying to find her name. When I need the title of a novel someone recommended, I just scroll back to the day we were at the bookstore together.

Looking through my photo stream, there is a caption about Thomas Jefferson smuggling seeds from Italy, which I want to research; a picture of a tree I want to identify, which I need to send to my father; the nutritional label from a seasoning that I want to re-create; and a man with a jungle of electrical cords in the coffee shop, whose picture I took because I wanted to write something about how our wireless lives are actually full of wires. Photography has changed not only the way that I make notes but also the way that I write. Like an endless series of prompts, the photographs are a record of half-formed ideas to which I hope to return.

Last year, I wrote something about a leech salesman whom I’d met in Istanbul. Weeks later, a friend who had been with me in Turkey wrote to say how impressed she was by the particulars that I had been able to recount. “Did you make detailed notes that day, or do you simply remember all this?” she asked. In fact, I had written the essay after studying photographs that I had taken of the man and his leeches. When she praised a specific bit of description, I had to admit that it hadn’t come about spontaneously—it was only after looking carefully at the photographs and trying out various metaphors that I settled on the idea that the leeches were gathered around the middle of the bottle like a belt.

Even when I’m writing longhand, it’s rare that I do not have my photo gallery open, or have a few photographs in front of me. If I am trying to describe a place, I find pictures that I took of that place; if I am sketching a human subject, I look for images of her. When my own albums fail me, I go down the rabbit hole of Google image search.

James Wood, in “How Fiction Works,” writes that photographs can deaden prose. “There is nothing harder than the creation of a fictional character,” the section on character opens. “I can tell it from the number of apprentice novels I read that begin with descriptions of photographs.” By way of illustration, he skewers the kind of writing that is drawn from pictures. “You know the style: ‘My mother is squinting in the fierce sunlight and holding, for some reason, a dead pheasant … my father, however, is in his element, irrepressible as ever, and has on his head that gravy velvet trilby from Prague I remember so well from my childhood.”

Wood’s perfect parody concludes with the indictment that an “unpractised novelist cleaves to the static, because it is much easier to describe than the mobile.” By contrast, Don DeLillo has said that single images inspired some of his novels. “Falling Man” came from the curiosity generated by the photograph of that same title, by Richard Drew, a haunting image of a survivor from the attack on the Twin Towers. “Underworld” was sparked by juxtaposed headlines in the New York Times: “I saw these two headlines, literally, in a pictorial way,” DeLillo said, “the way they were matched, each followed by three columns of type.

Whole writing exercises are devoted to photographs: choose a picture and create a narrative from its visual content; provide a photograph and ask a writer to use a person or an object in it as a character or prop for a story. Both fiction and nonfiction writers walk with this crutch, hobbling their way through writer’s block or memory loss. Photographs that may deaden the prose of a fiction writer might enliven the work of an essayist; the same photographs that enable the precision of the journalist might inspire the whimsy of a poet.

Digital photography, endless and inexpensive, has made us all into archivists. And the very act of taking a photograph, now so common, affects how we remember an event. A study by Linda Henkel, which appeared in Psychological Science last year, tried to measure the effect of photography on memory. “Point-and-Shoot Memories: The Influence of Taking Photos on Memory for a Museum Tour” documented Henkel’s findings after taking two groups of students through an art museum. The first group was instructed to observe works of art for thirty seconds, the other group observed the art for twenty seconds and then photographed it; the next day, both groups were surveyed about what they remembered.

Henkel found “a photo-taking-impairment effect”—photographing the object led students to remember fewer objects and fewer details than those who simply observed the art. In a second study, she asked students to observe the objects and then to photograph them using the camera’s zoom. Instructing students to zoom in reversed the impairment effect, improving the memories of the photographers over those of the observers. The study is small but fascinating: taking photographs changes the way we experience the world, but reviewing them can change the way we remember the experience. In the article, Henkel relates her findings to other research on taking notes: “Similar to the finding that reviewing notes taken during class boosts retention better than merely taking notes (Bui, Myerson, & Hale, 2013; Knight & McKelvie, 1986), it may be that our photos can help us remember only if we actually access and interact with them, rather than just amass them.”

Writing from photographs seems as though it should produce the same effect, sharpening the way we convert experiences and events into prose. I suspect that it also changes not only what we write but how we write it. It’s no coincidence that the rise of the selfie coincides with the age of autobiography.

Photography engenders a new kind of ekphrasis, especially when the writer herself is the photographer. That is why I have found myself so willing to put down my notebooks and rely fully on my photo stream. My photographs are a more useful first draft than my attempted prose was, a richer archive than the pages of my binders. Even this essay came from a “collection” of images: the cover of Joan Didion’s “Slouching Toward Bethlehem”; a few pictures of specific paragraphs; screenshots of the e-mail from my friend and of my essay on the leech gatherer; photographs of the leech salesman, and of two paragraphs from James Wood’s “How Fiction Works.” As I made my notes, I was scrolling through these images in an album called “bower-bird bric-a-brac nest,” a phrase borrowed from Ted Hughes’s “The Literary Life,” itself a snapshot of the writer at work.

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

ฉันไม่สามารถจำได้ว่าเมื่อฉันหยุดแบกสมุดบันทึก ในปีผ่านมา ฉันได้เขียนคำอธิบายรีบคนบนรถไฟใต้ดิน คัดลอกชื่อของศิลปินจากผนังพิพิธภัณฑ์และชื่อเรื่องของหนังสือในร้านค้า และ scribbling ลงบิตของวลี overheard ที่ร้านอาหารไม่ว่า ความทรงจำที่ดีขึ้น แต่ แทน ว่า ผมเริ่มเก็บความคิดกับโทรศัพท์ของฉัน และเหตุการณ์เหล่านี้เป็นภาพ ตอนนี้ ถ้าต้องการศึกษาการวาดภาพผมชื่นชมที่พิพิธภัณฑ์ ไม่อ่านผ่านหน้าหลังหน้าตั้งแต่ไก่ของฉันพยายามค้นหาชื่อของเธอ เมื่อต้องการชื่อเรื่องของนวนิยายที่คนแนะนำ ฉันเพียงแค่เลื่อนไปวันเราได้ที่ร้านหนังสือร่วมกันมองผ่านสตรีมภาพถ่ายของฉัน มีคำอธิบายเกี่ยวกับ Thomas Jefferson ลักลอบเมล็ดจากอิตาลี ที่ต้องการวิจัย รูปภาพของต้นไม้ที่ต้องการระบุ ซึ่งต้องส่งให้พ่อ ฉลากโภชนาการจากเครื่องปรุงรสที่ต้องการสร้างใหม่ และคนกับป่าของสายไฟฟ้าในร้านกาแฟ ภาพเอา เพราะอยากจะเขียนบางสิ่งบางอย่างเกี่ยวกับวิธีชีวิตแบบไร้สายเป็นจริงเต็มสาย การถ่ายภาพมีการเปลี่ยนแปลงไม่เพียงแต่วิธีที่ทำการบันทึก แต่วิธีการเขียน เช่นชุดที่สิ้นสุดของพร้อมท์ ภาพมีข้อมูลครึ่งเกิดความคิดที่หวังกลับปี ฉันเขียนบางสิ่งบางอย่างเกี่ยวกับขายปลิงที่ฉันได้พบในอิสตันบูล สัปดาห์ เพื่อนที่เคยใช้กับตุรกีเขียนจะบอกว่า ประทับใจเธอ ด้วยอย่างที่ผมเคยได้เล่า "ไม่ต้องบันทึกรายละเอียดวัน หรือคุณเพียงแค่จำนี้" เธอถาม ในความเป็นจริง ฉันได้เขียนเรียงความหลังจากการศึกษารูปถ่ายที่ผมได้ถ่ายของชายคนนั้นและเขา leeches เมื่อเธอได้รับการยกย่องบิตของคำอธิบายเฉพาะ มีการยอมรับว่า ไม่ได้มาเกี่ยวกับธรรมชาติซึ่งก็หลังจากดูภาพอย่างระมัดระวัง และพยายามหาคำอุปมาอุปมัยต่าง ๆ ที่ผมจับคู่กับความคิดที่ว่า leeches ที่ได้รวบรวมสถานกลางของขวดเช่นสายพานเมื่อผมเขียน longhand มีน้อยให้ได้เก็บภาพถ่ายของฉันเปิด หรือมีกี่รูปถ่ายด้านหน้าของฉัน ถ้าฉันพยายามที่จะอธิบายที่ หารูปภาพที่ผมเอาของสถานที่ ถ้าผมกำลังร่างเรื่องมนุษย์ ฉันค้นหาภาพของเธอ เมื่ออัลบั้มของตัวเองล้มเหลวฉัน ฉันไปลงหลุมกระต่ายของ Google ค้นหารูปภาพJames Wood, in “How Fiction Works,” writes that photographs can deaden prose. “There is nothing harder than the creation of a fictional character,” the section on character opens. “I can tell it from the number of apprentice novels I read that begin with descriptions of photographs.” By way of illustration, he skewers the kind of writing that is drawn from pictures. “You know the style: ‘My mother is squinting in the fierce sunlight and holding, for some reason, a dead pheasant … my father, however, is in his element, irrepressible as ever, and has on his head that gravy velvet trilby from Prague I remember so well from my childhood.”Wood’s perfect parody concludes with the indictment that an “unpractised novelist cleaves to the static, because it is much easier to describe than the mobile.” By contrast, Don DeLillo has said that single images inspired some of his novels. “Falling Man” came from the curiosity generated by the photograph of that same title, by Richard Drew, a haunting image of a survivor from the attack on the Twin Towers. “Underworld” was sparked by juxtaposed headlines in the New York Times: “I saw these two headlines, literally, in a pictorial way,” DeLillo said, “the way they were matched, each followed by three columns of type.ทั้งการเขียนการออกกำลังกายที่ทุ่มเทเพื่อถ่ายภาพ: เลือกรูปภาพ และสร้างมาจากเรื่องเล่าจากเนื้อหาภาพ มีรูปถ่าย และขอให้ผู้เขียนใช้บุคคลหรือวัตถุนั้นเป็นตัวอักขระหรือ prop สำหรับเรื่อง นักเขียนนิยายและ nonfiction เดิน ด้วยนี้ crutch, hobbling ทางบล็อกของผู้เขียนหรือสูญเสียหน่วยความจำ รูปถ่ายที่อาจระงับร้อยแก้วของนักเขียนนิยายอาจ enliven งานของ essayist ภาพเดียวที่ให้ความแม่นยำของนักข่าวที่อาจสร้างแรงบันดาลใจ whimsy ของกวีถ่ายภาพดิจิทัล สิ้นสุด และราคาไม่ แพง ได้ทำให้เราทั้งหมดลงใน archivists และทำมากของการถ่ายภาพ ขณะนี้เพื่อร่วมกัน มีผลต่อวิธีที่เราจำเหตุการณ์ การศึกษา โดยลินดา Henkel ที่ปรากฏในวิทยาศาสตร์จิตวิทยาปี พยายามวัดผลของการถ่ายภาพในหน่วยความจำ "ความทรงจำภาพกล้อง: อิทธิพลของถ่ายภาพในหน่วยความจำสำหรับทัวร์พิพิธภัณฑ์" เอกสารผลการวิจัยของ Henkel หลังจาก 2 กลุ่มของนักเรียนผ่านการพิพิธภัณฑ์ กลุ่มแรกได้รับคำแนะนำการสังเกตผลงานศิลปะ 30 วินาที กลุ่มที่สังเกตศิลปะ 20 วินาที และถ่ายมัน ในวันถัดไป ทั้งสองได้สำรวจเกี่ยวกับสิ่งที่พวกเขาจดจำHenkel พบ "ผลผลภาพถ่าย" — ถ่ายภาพวัตถุที่นำนักเรียนจำวัตถุน้อยลงรายละเอียดน้อยกว่าผู้ที่เพียงแค่สังเกตศิลปะการ ในการศึกษา 2 เธอขอให้นักเรียนสังเกตวัตถุ และจากนั้น ถ่ายรูปโดยใช้กล้องของซูม สอนนักศึกษาที่จะขยายกลับผลผล ปรับปรุงความทรงจำของช่างที่ผ่านบรรดาผู้สังเกตการณ์ที่ การศึกษา แต่ มีขนาด เล็กน่าสนใจ: การถ่ายภาพการเปลี่ยนแปลงวิธีเราสัมผัสโลก แต่ทานนั้นสามารถเปลี่ยนวิธีที่เราจดจำประสบการณ์ ในบทความ Henkel เธอค้นพบการวิจัยอื่น ๆ จดบันทึกที่เกี่ยวข้อง: "คล้ายกับการค้นหาบันทึกที่ตรวจทานเก็บในระหว่างการเก็บรักษาผลิตผลชั้นดีกว่าเพียงการบันทึก (Bui, Myerson และเฮ ล 2013 อัศวิน & McKelvie, 1986), มันอาจจะให้ภาพของเราสามารถช่วยให้เราจำได้เท่านั้นถ้า เราเข้าถึงจริง และโต้ตอบกับพวกเขา มากกว่าเพียงสะสมทรัพย์เหล่านั้นได้ "เขียนจากรูปถ่ายดูเหมือนว่ามันควรให้ผลอย่างเดียวกัน เรื่องทางเราแปลงประสบการณ์และเหตุการณ์เป็นร้อยแก้ว สงสัยว่า มันจะเปลี่ยนไม่เพียงแต่สิ่งที่เราเขียนแต่ว่าที่เราเขียน จึงไม่ใช่เรื่องบังเอิญที่เพิ่มขึ้นของ selfie กรุณาอายุเช่นเดียวถ่ายภาพ engenders ekphrasis รูปแบบใหม่โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อนักเขียนที่ตัวเอง ถ่ายภาพ นั่นคือเหตุผลที่ฉันได้พบตัวเองให้เต็มใส่ลงสมุดบันทึกของฉัน และใช้เต็มสตรีมภาพถ่ายของฉัน ภาพถ่ายของฉันเป็นแบบร่างแรกมีประโยชน์มากกว่าร้อยแก้วของฉันพยายามถูก ถาวรยิ่งขึ้นกว่าหน้ายึดประสานของฉัน แม้แต่เรียงความนี้มาจาก "เก็บ" ภาพ: ปกของ Joan Didion "Slouching ไปเบธเลเฮม" รูปภาพไม่กี่ย่อหน้าหนึ่ง ๆ หน้าจอ ของอีเมล์จากเพื่อนของฉัน และของฉันเรียงบนรวบรวมปลิง รูปถ่าย ของคนปลิง และย่อหน้าที่สองจาก James ไม้ "นิยายทำงานอย่างไร" ขณะทำการบันทึกย่อของฉัน ฉันถูกเลื่อนภาพเหล่านี้ในอัลบั้ม "bower-bric-a-brac รังนก วลีที่ยืมมาจาก Ted ฮิวจ์ส"วรรณกรรมชีวิต ตัวเองที่เรียกว่า snapshot ของผู้เขียนที่ทำงาน

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

ผมจำไม่ได้ว่าเมื่อฉันหยุดแบกโน๊ตบุ๊ค บางครั้งในปีที่ผ่านมา ผมได้เขียนอธิบายรีบของผู้คนบนรถไฟใต้ดิน คัดลอกชื่อของศิลปินจากผนัง พิพิธภัณฑ์ และชื่อของหนังสือในร้าน และเขียนลงบิตของวลีที่ได้ยินในร้านอาหารและคาเฟ่ S .

ไม่ใช่ ความจำดีขึ้น แต่ แทนที่ผมเริ่มเก็บข้อมูลเหตุการณ์เหล่านี้และความคิดกับโทรศัพท์ของฉันเป็นภาพถ่าย ตอนนี้ถ้าผมต้องการที่จะวิจัยจิตรกรที่มีภาพวาดที่ฉันชื่นชมที่พิพิธภัณฑ์ ผมไม่ต้องอ่านหน้าหลังหน้าของไก่เกาพยายามหาชื่อของเธอ เมื่อฉันต้องการชื่อของนวนิยายมีคนแนะนำให้ผมเพิ่งเลื่อนกลับไปวันที่เราอยู่ที่ร้านหนังสือด้วยกัน

มองผ่านภาพ Stream ของผมมีคำบรรยายเกี่ยวกับโทมัสเจฟเฟอร์สันลักลอบนำเข้าเมล็ดจากอิตาลี ซึ่งผมต้องการที่จะวิจัย รูปต้นไม้ที่ฉันต้องรู้ ซึ่งผมต้องส่งให้พ่อ ฉลากโภชนาการ จากเครื่องปรุงที่ผมต้องการจะสร้าง และมนุษย์กับป่าของไฟฟ้า สายไฟในร้านกาแฟมีรูปที่ผมถ่ายเพราะอยากเขียนอะไรเกี่ยวกับวิธีชีวิตไร้สายของเราเป็นจริงเต็มรูปแบบของสายไฟ การถ่ายภาพมีการเปลี่ยนแปลงไม่เพียง แต่วิธีที่ผมทำบันทึก แต่ยังวิธีการที่ฉันเขียน ชอบชุดไม่มีที่สิ้นสุดของแจ้งให้รูปถ่ายบันทึกครึ่งหนึ่งเกิดความคิดซึ่งผมหวังว่าจะกลับมา

ปีที่แล้วผมเขียนเรื่องปลิงพนักงานขายที่ผมพบในอิสตันบูลอาทิตย์ต่อมา เพื่อนที่เคยอยู่กับผมในตุรกีเขียนว่าประทับใจเธอ โดยรายละเอียดที่ผมได้เล่า " คุณจดบันทึกวันนั้นรายละเอียด , หรือคุณเพียงแค่จำไว้ว่าทั้งหมดนี้ " เธอถาม ในความเป็นจริง , ฉันได้เขียนเรียงความหลังจากที่ศึกษาภาพถ่ายที่ผมถ่ายจากผู้ชายและปลิงของเขา เมื่อเธอได้รับการยกย่องเป็นบิตที่เฉพาะเจาะจงของคำอธิบาย

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.