It happened when youth and optimism

It happened when youth and optimism were my boon companions.
The breezes of spring came wafting down Matienzo street in Las Cañitas around 11:00
o'clock on a Thursday, the only day of the week that my teaching schedule left me free. I
taught Language and Literature in more than one high school, I was twenty-seven and full of
enthusiasm for books and imagination.
I was sitting on the balcony drinking maté and rereading, after a lapse of fifteen years,
the enchanting adventures of King Solomon's Mines. (I noted sadly that when I was a boy I
had enjoyed them much more.)
Suddenly I felt someone watching me.
I looked up. On one of the balconies of the building facing mine, at the same height as my
own apartment, I spied a young woman. I raised a hand and waved. She waved back and left
the balcony.
Curious to know where this might lead, I tried to get a glimpse inside her apartment, with
no result.
"This will go nowhere," I said to myself, and returned to my reading. I hadn't read ten
lines before she was back on her balcony, this time with dark glasses, and she sat down on a
deckchair.
I began feverishly making signs and gestures. The young woman was reading — or
pretending to read — a magazine. "It's a ruse," I thought; "it's not possible that she doesn't
see me, and now she's posing so I can enjoy the show." I couldn't quite make out her
features, but I could tell she was tall and slender and her hair, dark and straight, came down
to her shoulders. Overall, she seemed to be a beautiful girl, maybe twenty-four or twentyfive
years old.
I left the balcony, went to my bedroom, and peered through the shutters. She was
looking in my direction. So I ran out and caught her in flagrante delicto.
I sent her a big, pompous wave which demanded a response. Indeed, she waved back.
After such greetings, the usual thing is to strike up a conversation. But of course we were
not going to shout across to each other. So I raised my right-hand index finger to my ear and
made the rotational movement that, as everyone knows, meant I wanted to call her on the
telephone. Sinking her head into her shoulders and opening her hands, the young woman
indicated, again and again, that she didn't understand. Bitch! How could she not
understand?
I went back inside, unplugged the telephone, and took it out to the balcony with me. I
brandished it like an athletic trophy, raising it overhead with both hands. "So, little airhead,
do you or do you not get it?" Yes, she got it: a toothy smile lit her face like a flash of
lightning, and she nodded affirmatively.
Fine. I now had permission to call her. Only I didn't know her number. I would have to
find out using body language.
I went back to making complicated signs and gestures. Formulating the question wasn't
easy, but she knew perfectly well what I needed to know. Naturally, as women will, she
wanted to have a little fun with me.
She stretched the game out as long as possible. And, at last, she pretended to understand
what had doubtless been clear from the beginning.
Using her forefinger, she drew hieroglyphs in the air. I realized she was drawing the
numbers as she would read them, and that I would have to "decode" what I saw as if seeing
them in a mirror. Thus I obtained the seven numbers that would put me in touch with my
good-looking neighbor from across the way.
I was pleased as punch. I plugged in the phone and dialed. At the first ring, someone
answered:
"Helloooowww!!" a deep male voice thundered in my ear.
Surprised, I hesitated.
"Who's there?" added the booming voice, with a touch of anger and impatience.
"Uh . . . " I mumbled, intimidated. "Is this 771 . . . ?
"Stronger, señor!" he interrupted, unbearably. "I can't hear nothing, señor! Who d'you
want to talk to, señor?"
He said "stronger" instead of "louder," he said "I can't hear nothing" instead of "I can't
hear anything" ; he said señor in the tone you use to call someone an idiot. Terrified, I
stammered:
"Uh . . . With the girl . . ."
"What girl, señor? What girl are you talking about, señor?" The thundrous voice now
carried a note of menace.
How do you explain something to someone who doesn't want to understand?
"Uh . . . With the girl on the balcony." My voice was a tiny sliver of glass.
But this didn't move him. On the contrary, he became more enraged:
"Don't bother us, señor, please! We're working folks, señor!"
An irate click ended the conversation. For a minute there I was speechless. I looked at the
telephone and began cursing it between clenched teeth.
Then I spoke harshly of that stupid girl who hadn't taken the trouble to answer the phone
herself. Suddenly I decided it was my fault for calling too soon. The man with the booming
voice had answered so quickly, the telephone must be within reach, maybe even on his
desk. That's why he'd said, "We're working folks."
And what about me? Everybody worked, that wasn't so special. I tried to picture him,
giving him awful features: he was fat, florid, perspiring, and potbellied.
This stentorian-voiced fellow had served me an unconditional defeat by telephone. I felt
a bit depressed and wanting vengeance.
Afterward I returned to the balcony, resolved to ask the young woman what her name
was. She wasn't there. "Of course," I deduced optimistically, "she's standing by the phone
waiting anxiously for me to call.
With my spirits somewhat renewed, but also with trepidation, I dialed the seven
numbers. I heard a ring; I heard:
"Helloooowww!!"
Terrified, I hung up.
I thought: "This troglodyte can tyrannize me just because I'm lacking one thing: the name
of the person with whom I want to speak. I must obtain it."
Then I reasoned: "In the Green Guide there's a section where it's possible to use the
telephone number to find out someone's name. I don't have a Green Guide. Large
companies have the guide. Banks are large companies. Therefore banks have the guide. My
friend Balbón works in a bank. Banks open at noon."
I waited until 12:30 and called Balbón.
"Oh, dear Fernando," he answered, "I'm overjoyed and comforted to hear your voice . . ."
"Thanks, Balbón. But listen . . ."
" . . . that voice of a young man with no cares or obligations, duties or responsibilities.
Lucky you, dear Fernando, drifting along on the happy tide of life, not allowing external
events to disturb your peace. Lucky you . . ."
I can't prove it, but I beg to be believed: I swear Balbón exists and that, indeed, he talks
like that and says that kind of thing.
After having endowed me with such imaginary charms, he proceeded to portray himself
— without giving me a chance to talk — as a sort of victim:
"In contrast, I, the humble and negligible Balbón, carry on today, as I did yesterday and
will tomorrow, and for centuries of centuries, dragging a heavy cartload of miseries and
heartaches across this treacherous planet . . ."
I had heard this story a thousand times.
My mind wandered as I waited for the litany of complaints to reach an end. Then
suddenly I heard:
"It's been nice talking to you. Take care, now."
And he hung up.
Indignant, I called him back.
"Che, Balbón!" I reproached him, "Why did you hang up?"
"Ah," he said, "you wanted to tell me something?"
"I want you to look in the Green Guide, see whose name corresponds to this telephone
number . . ."
"Hang on. I'm looking for my fountain pen, I hate to write with pencils or ballpoints."
I was eaten up with impatience.
Finally, after several minutes, he said, "That number belongs to one CASTELLUCCI, IRMA
G. DE. Castellucci with double ell and double cee. But, why do you want to know?"
"Thanks a lot, Balbón. I'll explain some other time. Bye now."
Now at last: I had in my possession a powerful weapon. I dialed the girl's number.
"Helloooowww!!" thundered the caveman.
With no hesitation, but with sonorous and well-modulated voice, and even a certain
peremptory note, I enunciated:
"I'd like to speak to Señorita Castellucci, please."
"Who's calling, señor?"
This habit of asking who's calling gets my goat. To unnerve him I said, "This is Tiber'ades
Heliogábalo Asoarfasayafi."
"But, señor!" he sputtered, "The Castelluccis haven't lived here for at least four years,
señor! I get so many calls for the damned Castelluccis, señor!"
"And if they don't live there any more, how come you asked me who's . . .?"
I was cut off by a furious click. He hadn't even allowed this minimal protest against his
despotic behavior. Well, I wasn't going to let him get away with it!
Quick as a flash I dialed again.
"Helloooowww!!"
Enunciating slowly as if I were mentally deficient, I asked:
"May I pwease tawk to da Castewussi famiwee?"
"No you can't, señor! The Castellucis haven't lived here for at least five years, señor!"
"Oh, gweat! Dat's you, señor Castewussi . . . How you dooing, señor Castewussi?"
"No, no, señor! Listen to me, señor!" He was about to blow a fuse. "The Castellucis
haven't lived here for at least seven years, señor!"
"You dooing OK, señor Castewussi?" I cordially insisted. "And da wife? And your widdle
ones? Don't you wemember me, señor Castewussi?"
"But who are you, señor?" In addition to being terrible, the monster was curious.
"Dis is Bawwie, señor Castewussi."
"Barrie?" he repeated, disgustedly. "Barrie who?"
"Bawwie, señor Castewussi, da qwerk in da wibwawy."
"What?! The library?!" He hadn't understood me very well: it was all I could do to keep
from laughing.
"Bawwie, señor Castewussi, Bawwie Wudder."
"Barrie Rudder? What Barrie Rudder?"
"Bawwie Wudder, da one dat got one eye cwossed and can't see wit dee udder, señor
Castewussi."
He exploded like an atom bomb: "Do me a favor and get lost, you idiot! Why don't you
just shoot yourself, clown!?"
"I can't, señor Castewussi. My aim is cwuddy, señor Castewussi. Da wast time I wanted to
shoot myself in da head I accidentawwy killed a penguin dat was in da Antawktic, señor
Castewussi."
There was a moment of silence, as if, having gone raving mad,

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มันเกิดขึ้นเมื่อเยาวชนและมองในแง่ดีได้บุญสหายของฉัน สายลมของฤดูใบไม้ผลิมา wafting ลงถนน Matienzo ใน Cañitas ลาประมาณ 11:00โมงในวันพฤหัส วันเดียวในสัปดาห์ที่จัดกำหนดการสอนของฉันทิ้งฉันฟรี ฉันสอนภาษาและวรรณกรรมในมัธยมหนึ่ง ผมยี่สิบเจ็ดและเต็มไปด้วยความกระตือรือร้นสำหรับหนังสือและจินตนาการ ฉันนั่งอยู่บนระเบียงดื่ม maté และ rereading หลังจากสิบห้าปีการผจญภัยเสน่ห์ของกษัตริย์โซโลมอนเหมือง (ผมตั้งข้อสังเกตน่าเศร้าที่เมื่อผมเป็นเด็กผมมีความสุขได้มากขึ้น) ทันใดนั้นผมรู้สึกคนดูฉัน ผมมองขึ้น ระเบียงของอาคารหันหน้าไปทาง เหมืองที่มีความสูงเป็นหนึ่งของฉันอพาร์ทเม้นท์คุณเอง ฉัน spied สาว ยกมือ และ waved นาง waved กลับ และทิ้งระเบียง อยากรู้รู้ว่าที่นี้อาจนำ พยายามที่จะลอบภายในอพาร์ทเมนท์ของเธอ ด้วยผลไม่ "นี่จะไปไหน ผมพูดกับตัวเอง และกลับไปอ่านของฉัน ไม่ได้อ่านสิบบรรทัดก่อนเธอกลับบนระเบียงของเธอ ด้วยแว่นตาสีดำ ในครั้งนี้ และเธอนั่งลงบนตัวกับเก้าอี้ผ้าใบ เริ่ม feverishly ทำสัญญาณและรูปแบบลายเส้น หญิงสาวกำลังอ่าน – หรือหลอกอ่าน — นิตยสาร "ก็ ruse คิด "เป็นไปไม่ได้ว่า เธอไม่เห็นฉัน และตอนนี้ เธอจะวางตัวเพื่อให้ฉันสามารถเพลิดเพลินกับการแสดง" ฉันไม่น่าทำเธอลักษณะการทำงาน แต่สามารถบอกได้ว่า เธอสูง และสเลนเดอร์ และผมของเธอ ตรง และมืดลงมาto her shoulders. Overall, she seemed to be a beautiful girl, maybe twenty-four or twentyfiveyears old. I left the balcony, went to my bedroom, and peered through the shutters. She waslooking in my direction. So I ran out and caught her in flagrante delicto. I sent her a big, pompous wave which demanded a response. Indeed, she waved back.After such greetings, the usual thing is to strike up a conversation. But of course we werenot going to shout across to each other. So I raised my right-hand index finger to my ear andmade the rotational movement that, as everyone knows, meant I wanted to call her on thetelephone. Sinking her head into her shoulders and opening her hands, the young womanindicated, again and again, that she didn't understand. Bitch! How could she notunderstand? I went back inside, unplugged the telephone, and took it out to the balcony with me. Ibrandished it like an athletic trophy, raising it overhead with both hands. "So, little airhead,do you or do you not get it?" Yes, she got it: a toothy smile lit her face like a flash oflightning, and she nodded affirmatively. Fine. I now had permission to call her. Only I didn't know her number. I would have tofind out using body language. I went back to making complicated signs and gestures. Formulating the question wasn'teasy, but she knew perfectly well what I needed to know. Naturally, as women will, shewanted to have a little fun with me. She stretched the game out as long as possible. And, at last, she pretended to understandwhat had doubtless been clear from the beginning. Using her forefinger, she drew hieroglyphs in the air. I realized she was drawing thenumbers as she would read them, and that I would have to "decode" what I saw as if seeingthem in a mirror. Thus I obtained the seven numbers that would put me in touch with mygood-looking neighbor from across the way. I was pleased as punch. I plugged in the phone and dialed. At the first ring, someoneanswered: "Helloooowww!!" a deep male voice thundered in my ear. Surprised, I hesitated. "Who's there?" added the booming voice, with a touch of anger and impatience. "Uh . . . " I mumbled, intimidated. "Is this 771 . . . ? "Stronger, señor!" he interrupted, unbearably. "I can't hear nothing, señor! Who d'youwant to talk to, señor?" He said "stronger" instead of "louder," he said "I can't hear nothing" instead of "I can'thear anything" ; he said señor in the tone you use to call someone an idiot. Terrified, Istammered: "Uh . . . With the girl . . ." "What girl, señor? What girl are you talking about, señor?" The thundrous voice nowcarried a note of menace. How do you explain something to someone who doesn't want to understand? "Uh . . . With the girl on the balcony." My voice was a tiny sliver of glass. But this didn't move him. On the contrary, he became more enraged: "Don't bother us, señor, please! We're working folks, señor!"
An irate click ended the conversation. For a minute there I was speechless. I looked at the
telephone and began cursing it between clenched teeth.
Then I spoke harshly of that stupid girl who hadn't taken the trouble to answer the phone
herself. Suddenly I decided it was my fault for calling too soon. The man with the booming
voice had answered so quickly, the telephone must be within reach, maybe even on his
desk. That's why he'd said, "We're working folks."
And what about me? Everybody worked, that wasn't so special. I tried to picture him,
giving him awful features: he was fat, florid, perspiring, and potbellied.
This stentorian-voiced fellow had served me an unconditional defeat by telephone. I felt
a bit depressed and wanting vengeance.
Afterward I returned to the balcony, resolved to ask the young woman what her name
was. She wasn't there. "Of course," I deduced optimistically, "she's standing by the phone
waiting anxiously for me to call.
With my spirits somewhat renewed, but also with trepidation, I dialed the seven
numbers. I heard a ring; I heard:
"Helloooowww!!"
Terrified, I hung up.
I thought: "This troglodyte can tyrannize me just because I'm lacking one thing: the name
of the person with whom I want to speak. I must obtain it."
Then I reasoned: "In the Green Guide there's a section where it's possible to use the
telephone number to find out someone's name. I don't have a Green Guide. Large
companies have the guide. Banks are large companies. Therefore banks have the guide. My
friend Balbón works in a bank. Banks open at noon."
I waited until 12:30 and called Balbón.
"Oh, dear Fernando," he answered, "I'm overjoyed and comforted to hear your voice . . ."
"Thanks, Balbón. But listen . . ."
" . . . that voice of a young man with no cares or obligations, duties or responsibilities.
Lucky you, dear Fernando, drifting along on the happy tide of life, not allowing external
events to disturb your peace. Lucky you . . ."
I can't prove it, but I beg to be believed: I swear Balbón exists and that, indeed, he talks
like that and says that kind of thing.
After having endowed me with such imaginary charms, he proceeded to portray himself
— without giving me a chance to talk — as a sort of victim:
"In contrast, I, the humble and negligible Balbón, carry on today, as I did yesterday and
will tomorrow, and for centuries of centuries, dragging a heavy cartload of miseries and
heartaches across this treacherous planet . . ."
I had heard this story a thousand times.
My mind wandered as I waited for the litany of complaints to reach an end. Then
suddenly I heard:
"It's been nice talking to you. Take care, now."
And he hung up.
Indignant, I called him back.
"Che, Balbón!" I reproached him, "Why did you hang up?"
"Ah," he said, "you wanted to tell me something?"
"I want you to look in the Green Guide, see whose name corresponds to this telephone
number . . ."
"Hang on. I'm looking for my fountain pen, I hate to write with pencils or ballpoints."
I was eaten up with impatience.
Finally, after several minutes, he said, "That number belongs to one CASTELLUCCI, IRMA
G. DE. Castellucci with double ell and double cee. But, why do you want to know?"
"Thanks a lot, Balbón. I'll explain some other time. Bye now."
Now at last: I had in my possession a powerful weapon. I dialed the girl's number.
"Helloooowww!!" thundered the caveman.
With no hesitation, but with sonorous and well-modulated voice, and even a certain
peremptory note, I enunciated:
"I'd like to speak to Señorita Castellucci, please."
"Who's calling, señor?"
This habit of asking who's calling gets my goat. To unnerve him I said, "This is Tiber'ades
Heliogábalo Asoarfasayafi."
"But, señor!" he sputtered, "The Castelluccis haven't lived here for at least four years,
señor! I get so many calls for the damned Castelluccis, señor!"
"And if they don't live there any more, how come you asked me who's . . .?"
I was cut off by a furious click. He hadn't even allowed this minimal protest against his
despotic behavior. Well, I wasn't going to let him get away with it!
Quick as a flash I dialed again.
"Helloooowww!!"
Enunciating slowly as if I were mentally deficient, I asked:
"May I pwease tawk to da Castewussi famiwee?"
"No you can't, señor! The Castellucis haven't lived here for at least five years, señor!"
"Oh, gweat! Dat's you, señor Castewussi . . . How you dooing, señor Castewussi?"
"No, no, señor! Listen to me, señor!" He was about to blow a fuse. "The Castellucis
haven't lived here for at least seven years, señor!"
"You dooing OK, señor Castewussi?" I cordially insisted. "And da wife? And your widdle
ones? Don't you wemember me, señor Castewussi?"
"But who are you, señor?" In addition to being terrible, the monster was curious.
"Dis is Bawwie, señor Castewussi."
"Barrie?" he repeated, disgustedly. "Barrie who?"
"Bawwie, señor Castewussi, da qwerk in da wibwawy."
"What?! The library?!" He hadn't understood me very well: it was all I could do to keep
from laughing.
"Bawwie, señor Castewussi, Bawwie Wudder."
"Barrie Rudder? What Barrie Rudder?"
"Bawwie Wudder, da one dat got one eye cwossed and can't see wit dee udder, señor
Castewussi."
He exploded like an atom bomb: "Do me a favor and get lost, you idiot! Why don't you
just shoot yourself, clown!?"
"I can't, señor Castewussi. My aim is cwuddy, señor Castewussi. Da wast time I wanted to
shoot myself in da head I accidentawwy killed a penguin dat was in da Antawktic, señor
Castewussi."
There was a moment of silence, as if, having gone raving mad,

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มันเกิดขึ้นเมื่อเด็กและเยาวชนและมองในแง่ดีมีสหายประโยชน์ของฉัน.
สายลมของฤดูใบไม้ผลิมาโชยลงถนน Matienzo ใน Las Cañitasรอบ 11:00
โมงวันพฤหัสบดีวันเดียวของสัปดาห์ที่ตารางเวลาการเรียนการสอนของฉันทิ้งฉันฟรี ผม
สอนภาษาและวรรณคดีในโรงเรียนมัธยมมากกว่าหนึ่งผมก็ยี่สิบเจ็ดและเต็มไปด้วย
ความกระตือรือร้นสำหรับหนังสือและจินตนาการ.
ผมนั่งดื่มระเบียงคู่และ rereading หลังจากพ้นกำหนดสิบห้าปี,
การผจญภัยที่มีเสน่ห์ของกษัตริย์โซโลมอน การทำเหมืองแร่ (ผมตั้งข้อสังเกตเศร้าว่าเมื่อผมเป็นเด็กผม
มีความสุขพวกเขามากขึ้น.)
ทันใดนั้นผมก็รู้สึกว่ามีคนดูผม.
ผมมองขึ้น ที่หนึ่งของระเบียงของอาคารหันหน้าไปทางเหมืองที่สูงเช่นเดียวกับฉัน
พาร์ทเมนต์ของตัวเองผมสอดแนมหญิงสาวคนหนึ่ง ผมยกมือและโบกมือ เธอโบกมือกลับและทิ้ง
ระเบียง.
อยากรู้อยากเห็นที่จะทราบว่านี้อาจนำไปสู่ผมพยายามที่จะได้รับเหลือบภายในอพาร์ตเมนต์ของเธอที่มี
ผลไม่.
"นี้จะไปที่ไหนเลย" ผมพูดกับตัวเองและกลับไปอ่านของฉัน ผมไม่ได้อ่านสิบ
เส้นก่อนที่เธอจะกลับมาอยู่บนระเบียงของเธอครั้งนี้ด้วยแว่นตาดำและเธอนั่งลงบน
เก้าอี้ผ้าใบ.
ผมเริ่มทำอย่างเอาเป็นเอาตายอาการและท่าทาง หญิงสาวได้อ่าน - หรือ
แกล้งทำเป็นอ่าน - นิตยสาร "มันเป็นอุบาย" ฉันคิดว่า; "มันเป็นไปไม่ได้ว่าเธอไม่
เห็นฉันและตอนนี้เธอวางตัวเพื่อให้สามารถเพลิดเพลินกับการแสดง. " ฉันไม่สามารถทำออกมาค่อนข้างเธอ
คุณสมบัติ แต่ผมบอกได้เลยว่าเธอเป็นสูงโปร่งและผมของเธอที่มืดและตรงไปตรงมาลง
ไปที่ไหล่ของเธอ โดยรวมเธอดูเหมือนจะเป็นสาวสวยอาจจะยี่สิบสี่หรือสองหมื่นห้า
ปี.
ผมออกจากระเบียงไปห้องนอนของฉันและ peered ผ่านบานประตูหน้าต่าง เธอเป็นคนที่
มองไปในทิศทางของฉัน ดังนั้นผมจึงวิ่งออกมาและจับเธอใน flagrante delicto.
ฉันส่งเธอใหญ่คลื่นผึ่งผายที่เรียกร้องการตอบสนอง อันที่จริงเธอโบกมือกลับ.
หลังจากทักทายดังกล่าวเป็นสิ่งที่ปกติคือการพุดคุย แต่แน่นอนเรากำลัง
จะไม่ตะโกนข้ามกับแต่ละอื่น ๆ ดังนั้นผมจึงยกนิ้วชี้มือข้างขวาของฉันกับหูของฉันและ
ทำให้การเคลื่อนไหวการหมุนที่เป็นคนรู้หมายความว่าฉันอยากจะเรียกเธอใน
โทรศัพท์ จมลงไปในหัวของเธอไหล่ของเธอและการเปิดมือของเธอหญิงสาว
ชี้ให้เห็นอีกครั้งและอีกครั้งที่เธอไม่เข้าใจ สุนัขตัวเมีย! วิธีการที่เธอไม่สามารถ
เข้าใจ?
ฉันก็กลับภายในถอดออกโทรศัพท์และเอามันออกไปที่ระเบียงกับฉัน ฉัน
กวัดแกว่งมันเหมือนถ้วยรางวัลกีฬายกมันค่าใช้จ่ายด้วยมือทั้งสอง "ดังนั้นโง่เล็ก ๆ น้อย ๆ
ที่คุณหรือคุณไม่ได้รับมันได้หรือไม่ " ใช่เธอได้มัน: รอยยิ้มฟันสว่างใบหน้าของเธอเช่นแฟลชของ
ฟ้าผ่าและเธอพยักหน้ายืนยัน.
วิจิตร ตอนนี้ผมได้รับอนุญาตจะเรียกเธอ เพียง แต่ผมไม่ทราบว่าหมายเลขของเธอ ผมจะต้อง
พบโดยใช้ภาษากาย.
ฉันก็กลับไปทำสัญญาณที่มีความซับซ้อนและท่าทาง กำหนดคำถามไม่ได้เป็น
เรื่องง่าย แต่เธอรู้ว่าสมบูรณ์ดีสิ่งที่ฉันต้องการที่จะรู้ว่า ธรรมชาติในขณะที่ผู้หญิงจะเธอ
อยากจะมีความสนุกเล็ก ๆ น้อย ๆ กับฉัน.
เธอยืดเกมออกเป็นเวลานานที่สุด และที่สุดท้ายที่เธอแกล้งทำเป็นจะเข้าใจ
สิ่งที่ได้รับอย่างไม่ต้องสงสัยที่ชัดเจนจากจุดเริ่มต้น.
ใช้นิ้วชี้ของเธอเธอดึงกราฟฟิคในอากาศ ฉันรู้ว่าเธอได้รับการวาดภาพ
หมายเลขที่เธอจะอ่านพวกเขาและที่ฉันจะต้อง "ถอดรหัส" สิ่งที่ผมเห็นว่าถ้าได้เห็น
พวกเขาในกระจก ดังนั้นผมจึงได้รับหมายเลขเจ็ดที่จะวางฉันในการติดต่อกับฉัน
เพื่อนบ้านที่ดีจากทั่วทาง.
ผมยินดีเป็นหมัด ผมเสียบในโทรศัพท์และโทรออก ที่แหวนแรกคน
ตอบ:
"Helloooowww !!" เสียงชายตะโกนลึกในหูของฉัน.
แปลกใจฉันลังเล.
"นั่นใครน่ะ?" เพิ่มเสียงเฟื่องฟูด้วยการสัมผัสของความโกรธและความอดทน.
"เอ่อ..." ผมพึมพำ, ข่มขู่ "นี่ 771...?
"แข็งแรงseñor!" เขาขัดจังหวะเหลือทน. "ผมไม่ได้ยินอะไรseñor! ใคร d'คุณ
? ต้องการที่จะพูดคุยกับseñor "
เขากล่าวว่า "แรง" แทน "ดัง" เขากล่าวว่า "ผมไม่ได้ยินอะไร" แทน "ฉันไม่สามารถ
ได้ยินเสียงอะไรเลย "เขากล่าวว่าseñorในน้ำเสียง . คุณใช้เรียกคนโง่กลัวผม
ตะกุกตะกัก:
"เอ่อ . . กับผู้หญิง . . "
"สิ่งที่สาวseñor? สิ่งที่หญิงสาวที่คุณพูดคุยเกี่ยวกับseñor? "เสียง thundrous ขณะนี้
ดำเนินการจดบันทึกการคุกคาม.
คุณจะอธิบายบางสิ่งบางอย่างกับคนที่ไม่ต้องการที่จะเข้าใจไหม?
"เอ่อ . . . กับหญิงสาวบนระเบียง "เสียงของฉันเป็นเศษไม้เล็ก ๆ ของแก้ว.
แต่ตอนนี้ไม่ได้ย้ายเขาในทางที่เขาจะกลายเป็นแค้นเพิ่มเติมได้ที่:.
"ไม่รำคาญเราseñorโปรด! เรากำลังคนทำงานseñor! "
คลิกแค้นจบการสนทนา. สำหรับนาทีมีฉันก็พูด. ผมมองไปที่
โทรศัพท์และเริ่มแช่งไว้ระหว่างฟันขบ.
แล้วผมได้พูดคุยอย่างรุนแรงจากการที่ผู้หญิงคนโง่ที่ไม่ได้ถ่าย ปัญหาในการรับโทรศัพท์
ตัวเอง. ทันใดนั้นผมตัดสินใจว่ามันเป็นความผิดของฉันสำหรับการโทรเร็วเกินไป. คนที่มีเฟื่องฟู
เสียงตอบได้อย่างรวดเร็ว, โทรศัพท์จะต้องอยู่ไม่ไกลอาจจะได้ตัวเขา
โต๊ะ. นั่นเป็นเหตุผลที่เขาจะกล่าวว่า "เราคนทำงาน."
และสิ่งที่เกี่ยวกับฉันทุกคนทำงานที่ไม่ได้พิเศษดังนั้นผมจึงพยายามที่จะถ่ายภาพเขา.
ให้เขามีคุณสมบัติอันยิ่งใหญ่: เขาเป็นไขมันก่ำ, เหงื่อและพลุ้ย.
นี้อึงอลเปล่งเสียง เพื่อนผมเคยพ่ายแพ้อย่างไม่มีเงื่อนไขทางโทรศัพท์. ผมรู้สึก
หดหู่บิตแก้แค้นและต้องการ.
หลังจากนั้นผมกลับไปที่ระเบียงมีมติที่จะขอให้หญิงสาวคนหนึ่งสิ่งที่ชื่อของเธอ
เป็น. เธอไม่ได้มี. "แน่นอน" ผมสรุปได้ว่า ในแง่ดี "เธอยืนอยู่ทางโทรศัพท์
รออย่างใจจดใจจ่อสำหรับผมที่จะโทร.
ด้วยจิตวิญญาณของฉันต่ออายุบ้าง แต่ยังมีความกังวลใจผมโทรออกเจ็ด
ตัวเลข ผมได้ยินแหวน; ฉันได้ยิน:
"Helloooowww !!"
. กลัวผมแขวนขึ้น
ผมคิดว่า "ถ้ำนี้สามารถปกครองแบบเผด็จการฉันเพียงเพราะผมขาดสิ่งหนึ่งที่: ชื่อ
.. ของคนกับผู้ที่ฉันต้องการที่จะพูดฉันจะต้องได้รับมัน "
แล้วฉันจะให้เหตุผลว่า "ในคู่มือสีเขียวมีส่วนที่มันเป็นไปได้ที่จะใช้
.. หมายเลขโทรศัพท์เพื่อหาชื่อของใครบางคนผมไม่ได้มีคู่มือสีเขียวขนาดใหญ่
.. บริษัท มีคำแนะนำธนาคารเป็น บริษัท ที่มีขนาดใหญ่ดังนั้นธนาคารได้ คู่มือ. ของฉัน
เพื่อนBalbónทำงานในธนาคาร. ธนาคารเปิดตอนเที่ยง. "
ฉันรอจนกว่า 12:30 และเรียกBalbón.
"โอ้ที่รักของเฟอร์นันโด" เขาตอบว่า "ผมมีความสุขที่สุดและสบายใจที่จะได้ยินเสียงของคุณ.. "
"ขอบคุณBalbón. แต่ฟัง..."
"... ว่าเสียงของชายหนุ่มที่ไม่มีความกังวลหรือภาระผูกพันหน้าที่หรือความรับผิดชอบ.
โชคดีที่คุณรักเฟอร์นันโดลอยไปในน้ำที่มีความสุขของชีวิตที่ไม่อนุญาตให้ภายนอก
เหตุการณ์ที่จะรบกวนความสงบสุขของคุณโชคดี "....
ฉันไม่สามารถพิสูจน์ได้ แต่ผมขอที่จะเชื่อว่า: ฉันสาบานBalbónที่มีอยู่และที่จริงเขาพูด
เช่นนั้นและกล่าวว่าชนิดของสิ่งที่.
หลังจากที่มีการมอบให้ฉัน มีเสน่ห์จินตนาการเช่นเขาจะวาดภาพตัวเอง
- ไม่ต้องให้ผมมีโอกาสที่จะพูดคุย - เป็นจัดเรียงของเหยื่อ:
"ในทางตรงกันข้ามผมBalbónอ่อนน้อมถ่อมตนและเล็กน้อยดำเนินการในวันนี้เป็นผมเมื่อวานนี้และ
วันพรุ่งนี้จะและ มานานหลายศตวรรษของศตวรรษลากเต็มเกวียนหนักของความทุกข์ทรมานและ
ความปวดร้าวทั่วโลกทุจริตนี้ . . "
ผมเคยได้ยินเรื่องนี้เป็นพัน ๆ ครั้ง.
ใจของฉันเป็นฉันเดินรออธิษฐานของข้อร้องเรียนถึงจุดสิ้นสุดแล้ว.
ก็ผมได้ยิน:
"มันเป็นความสุขพูดคุยกับคุณ ดูแลขณะนี้. "
และเขาแขวนขึ้น.
ขุ่นเคืองผมเรียกเขากลับมา.
"เจ๊Balbón!" ผมด่าเขาว่า "คุณไม่ได้วางสายทำไม?"
"อา" เขากล่าวว่า "คุณอยากจะบอกอะไรบางอย่าง ? "
"ผมอยากให้คุณมองในสีเขียวคู่มือให้ดูที่มีชื่อสอดคล้องกับโทรศัพท์นี้
จำนวน . . "
"แขวนบน ฉันกำลังมองหาปากกาหมึกซึมของฉันฉันเกลียดที่จะเขียนด้วยดินสอหรือ ballpoints. "
ผมได้กินขึ้นด้วยความอดทน.
ในที่สุดหลังจากหลายนาทีเขากล่าวว่า "ตัวเลขที่เป็นหนึ่ง Castellucci, IRMA
กรัม DE Castellucci กับ Cee สองแขนและสอง แต่ทำไมคุณต้องการที่จะรู้หรือไม่ "
"ขอบคุณมากBalbón ฉันจะอธิบายบางเวลาอื่น ๆ Bye ขณะนี้. "
ตอนนี้ที่ผ่านมา:. ผมมีอยู่ในความครอบครองของฉันอาวุธที่มีประสิทธิภาพผมโทรออกจำนวนของผู้หญิง.
"Helloooowww !!" thundered ถ้ำ.
ด้วยไม่ลังเล แต่ด้วยเสียงดังสนั่นและมีการปรับและแม้กระทั่งบางอย่าง
เด็ดขาด ทราบผมทำนอง:
"ฉันต้องการที่จะพูดคุยกับSeñorita Castellucci โปรด."
"ใครโทรseñor?"
นี่คือนิสัยของ Tiber'ades ขอให้ผู้ที่ได้รับการโทรแพะของฉันนี้เพื่อทำให้ตกใจเขาฉันกล่าวว่า. "
Heliogábalo Asoarfasayafi . "
"แต่señor!" เขา sputtered "Castelluccis ไม่ได้อาศัยอยู่ที่นี่เป็นเวลาอย่างน้อยสี่ปี
señor! ผมได้รับโทรศัพท์มากมายสำหรับ Castelluccis สาป, señor! "
"และถ้าพวกเขาไม่ได้อยู่ที่นั่นอีกวิธีการที่คุณมาถามผมว่ามีใคร . . "
ผมถูกตัดออกโดยการคลิกโกรธ. เขาไม่ได้รับอนุญาตแม้แต่การประท้วงนี้น้อยที่สุดของเขากับ
พฤติกรรมเผด็จการ. ดีฉันจะไม่ปล่อยให้เขาได้รับไปกับมัน!
ด่วนแฟลชฉันโทรออกอีกครั้ง.
" Helloooowww !! "
enunciating ช้าเป็นถ้าผมขาดจิตใจผมถามว่า:
"ขอฉันคุยเพื่อโปรดดา Castewussi famiwee"?
"ไม่คุณไม่สามารถseñor! Castellucis ไม่ได้อาศัยอยู่ที่นี่เป็นเวลาอย่างน้อยห้าปีseñor! "
"โอ้ gweat! Dat ของคุณseñor Castewussi . . วิธีที่คุณ dooing, señor Castewussi? "
"ไม่ไม่señor! ฟังฉันseñor! "เขาเป็นเรื่องเกี่ยวกับการระเบิดฟิวส์." Castellucis
ไม่ได้อาศัยอยู่ที่นี่เป็นเวลาอย่างน้อยเจ็ดปีseñor! "
"คุณ dooing ตกลงseñor Castewussi?" ฉันขอยืนยันว่า. "และภรรยาของดา? และ widdle ของคุณ
คน? คุณไม่ wemember ฉันseñor Castewussi? "
"แต่คุณเป็นใคร, señor?" นอกจากจะเป็นที่น่ากลัวมอนสเตอร์ที่อยากรู้อยากเห็น.
"Dis เป็น Bawwie, señor Castewussi."
"แบร์รี?" เขาซ้ำแล้วซ้ำอีก disgustedly. " แบร์ใคร? "
"Bawwie, señor Castewussi, qwerk da da ใน wibwawy."
"สิ่งที่ ?! ห้องสมุด ?! "เขายังไม่เข้าใจผมเป็นอย่างดี: มันคือทั้งหมดที่ฉันสามารถทำได้เพื่อให้
หัวเราะ.
"Bawwie, señor Castewussi, Bawwie Wudder".
"แบร์รีหางเสือ? อะไรแบร์หางเสือ "
"Bawwie Wudder ดาหนึ่งที่มีตาข้างหนึ่ง cwossed และไม่สามารถมองเห็นปัญญาดีเต้านม, señor
Castewussi. "
เขาระเบิดเหมือนระเบิดปรมาณู "ฉันหน่อยได้ไหมและได้รับการสูญเสียคุณโง่! ทำไมคุณไม่
เพียงแค่ถ่ายภาพตัวเองตลก !? "
"ผมไม่สามารถseñor Castewussi จุดมุ่งหมายของฉันคือ cwuddy, señor Castewussi ดาครั้งสุดท้ายที่ผมอยากจะ
ยิงตัวเองในหัวของดาฉันตั้งใจฆ่านกเพนกวินที่อยู่ในดา Antawktic, señor
Castewussi. "
มีช่วงเวลาของความเงียบเป็นเช่นถ้ามีการไปเพ้อบ้า

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มันเกิดขึ้นเมื่อเยาวชน และการมองโลกในแง่ดีเป็นสหายบุญของฉัน สายลมแห่งฤดูใบไม้ผลิมา
matienzo ลอยขึ้นลงถนนในลาส CA 15 ไอแทสราวๆห้าทุ่ม
นาฬิกาในวันพฤหัสบดี วันเดียวของสัปดาห์ที่กำหนดการสอนของฉันซ้ายฉันฟรี ผม
สอนภาษาและวรรณคดีในมากกว่าหนึ่งโรงเรียน ชั้น 27 และเต็มไปด้วยความกระตือรือร้นสำหรับหนังสือ

และจินตนาการผมนั่งอยู่บนระเบียงเสื่อและดื่มจากที่แตกต่างกัน หลังจากครบ 15 ปี ,
เสน่ห์การผจญภัยของเหมืองของกษัตริย์โซโลมอน . ( ผมสังเกตเศร้าว่า เมื่อฉันเป็นเด็ก ฉันก็ชอบพวกเขามากขึ้น

. ) ฉันรู้สึกบางคนมองฉัน .
ผมเงยหน้าขึ้นมอง หนึ่งของระเบียงของอาคารซึ่งเป็นของที่ความสูงเดียวกับของฉัน
เมนท์ของตัวเอง ผมเห็นผู้หญิงสาวคนนึงฉันเลี้ยงมือและโบกมือให้ เธอโบกมือกลับแล้ว

อยากรู้ว่าที่ระเบียง ซึ่งอาจนำ ฉันพยายามที่จะได้รับเหลือบในอพาร์ทเมนท์ของเธอ ด้วย

" ไม่มีผล จะไม่ไปไหนทั้งนั้น " ผมพูดกับตัวเอง และกลับมาอ่านของฉัน ผมไม่ได้อ่านบรรทัดที่ 10
ก่อนเธอกลับมาที่ระเบียงห้องของเธอ เวลานี้กับแว่นดำ และ เธอนั่งลงบนเก้าอี้ผ้าใบ

.ผมเริ่มทำป้ายอย่างเร่าร้อนและท่าทาง . หญิงสาวอ่าน -
แกล้งทำเป็นอ่าน " - นิตยสาร มันเป็นอุบาย " ฉันคิดว่า " มันเป็นไปไม่ได้ ที่เธอไม่
เห็นฉัน แต่ตอนนี้เธอวางตัวดังนั้นฉันสามารถเพลิดเพลินกับการแสดง ผมค่อนข้างไม่ทำให้คุณสมบัติของเธอ
, แต่ฉันสามารถบอกเธอสูงโปร่ง และผมของเธอ มืด และ ตรง มา ลง
ไหล่ของเธอ โดยรวมดูเหมือนเธอจะเป็นผู้หญิงสวย บางทีอายุสิบแปดปีหรือ
.
ฉันออกจากระเบียงไปที่ห้องนอนของฉัน และมองออกไปทางหน้าต่าง . เธอ
มองไปในทิศทางของฉัน ดังนั้นผมจึงวิ่งออกไปและจับใน flagrante delicto .
ฉันส่งเธอ ใหญ่ อลังการ คลื่นซึ่งเรียกร้องการตอบสนอง แน่นอน เธอโบกมือกลับ
หลังจากทักทายเช่นนี้ เป็นสิ่งปกติเพื่อเริ่มการสนทนาแต่แน่นอนเรา
ไม่ตะโกนข้ามกับแต่ละอื่น ๆ ดังนั้นฉันยกนิ้วชี้มือขวาของฉันไปที่หูของฉัน
ทำให้การเคลื่อนไหวในการหมุนนั้น อย่างที่ทุกคนรู้ หมายความว่าฉันต้องการโทรหาเธอใน
โทรศัพท์ จมหัวของเธอลงบนไหล่ของเธอและเปิดมือของเธอ
ผู้หญิงพบอีกครั้งและอีกครั้งที่เธอไม่เข้าใจ เอ้ย ! ! ! ! ! ! เธอจะไม่รับได้ไง
เข้าใจมั้ย ?
ฉันกลับเข้าไป ถอดปลั๊กโทรศัพท์ และนำมันออกไปที่ระเบียงด้วย ผม
แทงเหมือนเป็นรางวัลแข็งแรง เลี้ยงไว้เหนือศีรษะด้วยมือทั้งสองข้าง " ดังนั้นน้อยคนโง่
, คุณ หรือคุณไม่เข้าใจอีกเหรอ ? " ใช่ , เธอได้รับมัน : ยิ้มฟันใบหน้าของเธอเหมือนไฟแฟลชของฟ้าผ่าและ affirmatively เธอพยักหน้า
, .
ดี ตอนนี้ผมมีสิทธิ์ที่จะโทรหาเธอ แต่ฉันไม่รู้เบอร์ผมจะค้นหาโดยใช้ภาษากาย
.
ผมกลับไปทำให้สัญญาณที่ซับซ้อนและแสดงท่าทาง ตั้งคำถามไม่ได้
ง่าย แต่เธอก็รู้นี่ว่าฉันต้องการที่จะรู้ ธรรมชาติ เป็นผู้หญิง เธอ
อยากมาสนุกกับผม .
เธอยืดเกมออกไปให้นานที่สุด และในที่สุด เธอแกล้งทำเป็นเข้าใจอะไรได้ชัดเจนแน่นอน

จากจุดเริ่มต้นใช้นิ้วชี้ของเธอ เธอวาดอักษรในอากาศ ฉันรู้ว่าเธอวาดภาพ
ตัวเลขที่เธอจะอ่านมัน และผมจะต้อง " ถอดรหัส " สิ่งที่ผมเห็น ถ้าเห็น
พวกเขาในกระจก ดังนั้นฉันได้รับเจ็ดตัวเลขที่วางฉันในการติดต่อกับของฉัน
ดูดีอยู่บ้านตรงข้าม .
ผมยินดีเป็นหมัด ผมเสียบในโทรศัพท์แล้วโทรออก ที่ใครบางคน
แหวนครั้งแรกตอบ :
" helloooowww ! ! " เสียงชายลึก thundered ในหูของผม ใจผมลังเล
, .
" นั่นใคร ? " เพิ่มเสียงที่เฟื่องฟูกับสัมผัสของความโกรธและความอดทน .
" อืม . . . . . . . . . . . " ฉันพึมพำข่มขู่ " , . นี่คุณ . . . . . . . . ?
" แข็งแกร่ง , เซ เมืองหรือ ! " เขาถูกรบกวน ทำให้ " ผมไม่ได้ยินอะไรเลย ความเร็ว 15 หรือ ที่คุณ
อยากคุยกับเซเมืองหรือ ? "
เค้าบอกว่า " แข็งแกร่ง " แทน " ดัง" เขากล่าวว่า " ผมไม่ได้ยินอะไรเลย " แทน " ผมไม่ได้ยินอะไรเลย "
; เขากล่าวว่า เซ เมือง หรือเสียงที่คุณใช้เรียกคนโง่ กลัว , ผมแค่พูดตะกุกตะกัก :

" เอ่อ . . . . . . . กับสาว . . . . . . . "
" แล้วสาวเซ เมืองหรือ ? ผู้หญิงเป็นสิ่งที่คุณพูดถึง เซ เมืองหรือ ? " เสียง thundrous ตอนนี้
แบกโน้ตคุกคาม .
คุณอธิบายบางอย่างให้กับคนที่ไม่อยากเข้าใจ
" อืม . . . . . . . . . . .กับสาวบนระเบียง . " เสียงของฉันถูกเศษไม้เล็ก ๆของแก้ว .
แต่ไม่ได้ย้ายเขา ในทางตรงกันข้าม เขาก็ยิ่งแค้น :
" อย่ามารบกวนเรา เซ เมือง หรือ ได้โปรด ! เรากำลังทำงาน folks Se áหรือ ! "
คลิกโกรธแค้น สิ้นสุดการสนทนา สักครู่ผมก็พูดไม่ออก ผมมองโทรศัพท์และเริ่มด่ามันระหว่าง
แน่นกับฟัน