1. IntroductionBluefin tunas are la

1. Introduction
Bluefin tunas are large predatory marine fish of great commercial
value but little is known of their specific nutritional requirements
other than from studies of their natural prey (Itoh et al., 2011; Logan
et al., 2011; Masuma et al., 2008; Metian et al., 2014; Miyake et al.,
2010; Mylonas et al., 2010; Shimose et al., 2013; Skirtun et al., 2013;
Woodhams et al., 2013). The three bluefin tuna species are farmed in
sea cages in the Spencer Gulf of South Australia (southern bluefin
tuna, Thunnus maccoyii), the Mediterranean Sea (Atlantic bluefin tuna,
Thunnus thynnus) and along the Pacific coast of Mexico and the southern
coast of Japan (Pacific bluefin tuna, Thunnus orientalis). For the
most part, this involves the on-growing and/or fattening of wildcaught
juveniles due to the limited success of captive breeding
(Bubner et al., 2012; De Metrio et al., 2010; Masuma et al., 2008;
Okada et al., 2014; Sawada et al., 2005; Tsuda et al., 2012; Yúfera et al.,
2014). The capture of bluefin tunas from the wild is limited by strict
catch quotas due to concerns regarding their declining stocks (CCSBT;
ICCAT). Therefore, the purpose of bluefin tuna farming is to maximise
commercial returns from the limited number of fish available. This is
done by on-growing the fish to a larger size, increasing the fat content
of their muscle (desired by Japanese sashimi consumers) and holding
fish back from the market at times when over supply or currency fluctuations
bring sub-optimal prices (Miyake et al., 2010; Mylonas et al.,
2010; Skirtun et al., 2013; Woodhams et al., 2013). The main market
for bluefin tunas is Japan and the main use is for the production of the
Japanese raw fish delicacies sushi and sashimi. On-growing and fattening
of bluefin tunas is achieved by feeding them small pelagic fish
(e.g. sardines, mackerels, herrings) sourced from wild-catch fisheries
(Miyake et al., 2010; Musgrove et al., 2011; Mylonas et al., 2010). This
mimics their natural diets and so presumably satisfies their nutritional
requirements but is not a sustainable practice (Mourente and Tocher,
2009).
In the past 15–20 years, the growth of wild-catch fisheries production
has failed to keep pace with the growth of aquaculture and as a

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

1. บทนำTunas มงครีบฟ้ามีขนาดใหญ่มหาศาลปลาทะเลดีพาณิชย์เป็นที่รู้จักกันน้อยแต่ค่าความต้องการเฉพาะทางโภชนาการนอกเหนือจากการศึกษาธรรมชาติของกลุ่มเป้าหมาย (อิโตะเอ็ด al., 2011 โลแกนร้อยเอ็ด al., 2011 Masuma et al., 2008 Metian et al., 2014 เกะ et al.,2010 Mylonas et al., 2010 Shimose et al., 2013 Skirtun et al., 2013Woodhams et al., 2013) พันธุ์ปลาทูน่าครีบน้ำเงินเหนือสามเป็น farmed ในกรงในทะเลในอ่าวสเปนเซอร์ของเซาท์ออสเตรเลีย (ใต้มงครีบฟ้าปลาทูน่า ปลา maccoyii), ทะเลเมดิเตอร์เรเนียน (ปลาทูน่าครีบน้ำเงินเหนือแอตแลนติกปลา thynnus) และตาม แนวชายฝั่งแปซิฟิกของเม็กซิโกและภาคชายฝั่งของญี่ปุ่น (ปลาทูน่าครีบน้ำเงินเหนือแปซิฟิก ปลา orientalis) สำหรับการส่วนใหญ่ ซึ่งเกี่ยวข้องกับการในเติบโตและ/หรือเลี่ยนของ wildcaughtjuveniles เนื่องจากจำกัดความสำเร็จของการผสมพันธุ์ภายในกิจการและ(Bubner et al., 2012 เดอ Metrio et al., 2010 Masuma et al., 2008โอคาดะ et al., 2014 วาดะ et al., 2005 Tsuda et al., 2012 Yúfera et al.,2014) จับ tunas มงครีบฟ้าจากป่าถูกจำกัด โดยเคร่งครัดจับโควต้าเนื่องจากความกังวลเกี่ยวกับหุ้นของพวกเขาลดลง (CCSBTICCAT) ดังนั้น จะเพิ่มวัตถุประสงค์ของทูน่าครีบน้ำเงินเหนือเกษตรพาณิชย์ส่งกลับค่าจากปลามีจำนวนจำกัด นี่คือโดยบนเติบโตปลาขนาดใหญ่ ไขมันเพิ่มขึ้นของกล้ามเนื้อ (ต้องการผู้บริโภคปลาดิบญี่ปุ่น) ถือปลากลับมาจากตลาดเวลาผ่านความผันผวนของสกุลเงินหรือจัดหาให้ราคาดีที่สุดย่อย (เกะ et al., 2010 Mylonas et al.,2010 Skirtun et al., 2013 Woodhams et al., 2013) ตลาดหลักสำหรับ tunas มงครีบฟ้าญี่ปุ่น และใช้หลักในการผลิตซูชิอาหารญี่ปุ่นปลาดิบและปลาดิบ ในเติบโตและเลี่ยนของ tunas มงครีบฟ้าสามารถทำได้ โดยการให้อาหารปลาเล็กปลาน้อยเกี่ยวกับ(เช่นปลา mackerels, herrings) มาจากประมงป่าจับ(เกะ et al., 2010 Musgrove et al., 2011 Mylonas et al., 2010) นี้เลียนแบบการบริโภคอาหารธรรมชาติ และดังนั้นน่าจะตรงนักโภชนาการความต้องการแต่ไม่ปฏิบัติอย่างยั่งยืน (Mourente และ Tocher2009)ใน 15-20 ปีที่ผ่านมา การเจริญเติบโตของการผลิตประมงป่าจับไม่สามารถให้ทันกับการเติบโต ของสัตว์น้ำ และเป็นการ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

1.
บทนำปลาทูน่าครีบน้ำเงินเป็นปลาที่กินสัตว์ทะเลขนาดใหญ่ในเชิงพาณิชย์มูลค่า
แต่ไม่ค่อยมีใครรู้จักความต้องการทางโภชนาการของพวกเขาที่เฉพาะเจาะจงอื่น ๆ นอกเหนือจากการศึกษาของเหยื่อธรรมชาติของพวกเขา (อิโตะ et al, 2011;. โลแกน et al, 2011;. Masuma et al, 2008; Metian et al, 2014;. Miyake, et al. 2010; Mylonas et al, 2010;. Shimose et al, 2013;. Skirtun et al, 2013;.. Woodhams et al, 2013) ทั้งสามสายพันธุ์ปลาทูน่าครีบน้ำเงินที่มีการเพาะเลี้ยงในกระชังในทะเลในสเปนเซอร์อ่าวใต้ของประเทศออสเตรเลีย(ทางตอนใต้ของบลูฟินทูน่าThunnus maccoyii) ทะเลเมดิเตอร์เรเนียน (ปลาทูน่าครีบน้ำเงินแอตแลนติกThunnus thynnus) และตามแนวชายฝั่งมหาสมุทรแปซิฟิกของเม็กซิโกและทางตอนใต้ของชายฝั่งของญี่ปุ่น (ปลาทูน่าครีบน้ำเงินในมหาสมุทรแปซิฟิก, Thunnus orientalis) สำหรับส่วนใหญ่นี้เกี่ยวข้องกับการที่เกี่ยวกับการเจริญเติบโตและ / หรือขุนของ wildcaught หนุ่มสาวเนื่องจากการ จำกัด ประสบความสำเร็จในการเพาะพันธุ์เชลย(Bubner et al, 2012;. De Metrio et al, 2010;. Masuma et al, 2008. โอคาดะ et al, 2014;.. ซาวาดะ et al, 2005; Tsuda et al, 2012;.. Yufera, et al, 2014) การจับปลาทูน่าครีบน้ำเงินของจากป่าจะถูก จำกัด โดยเข้มงวดโควต้าการจับเนื่องจากความกังวลเกี่ยวกับหุ้นที่ลดลงของพวกเขา(CCSBT; ICCAT) ดังนั้นวัตถุประสงค์ของการเลี้ยงปลาทูน่าครีบน้ำเงินคือการเพิ่มผลตอบแทนเชิงพาณิชย์จากจำนวนที่ จำกัด ของปลาที่มีอยู่ นี้จะกระทำโดยในการเจริญเติบโตของปลาที่จะมีขนาดใหญ่เพิ่มขึ้นปริมาณไขมันของกล้ามเนื้อของพวกเขา(ที่ต้องการของผู้บริโภคญี่ปุ่นซาซิมิ) และถือปลากลับมาจากตลาดในช่วงเวลาที่มากกว่าความผันผวนของอุปทานหรือสกุลเงินนำราคาย่อยที่ดีที่สุด(Miyake et al, 2010;.. Mylonas, et al, 2010; Skirtun et al, 2013;.. Woodhams et al, 2013) ตลาดหลักสำหรับปลาทูน่าครีบน้ำเงินเป็นญี่ปุ่นและการใช้งานหลักคือการผลิตของอาหารปลาดิบญี่ปุ่นซูชิซาชิมิและ บนการเจริญเติบโตและขุนของปลาทูน่าครีบน้ำเงินจะทำได้โดยการให้อาหารพวกเขาปลาทะเลขนาดเล็ก(เช่นปลาซาร์ดีน, ปลาทู, ปลาเฮอริ่ง) ที่มาจากการประมงป่าจับ(Miyake et al, 2010;.. Musgrove et al, 2011;. Mylonas, et al, 2010) นี้เลียนแบบอาหารธรรมชาติของพวกเขาและเพื่อตอบสนองความสันนิษฐานโภชนาการของพวกเขาต้องการแต่ไม่ได้เป็นการปฏิบัติที่ยั่งยืน (Mourente และ Tocher, 2009). ในอดีต 15-20 ปีการเจริญเติบโตของการผลิตการประมงป่าจับล้มเหลวเพื่อให้ทันกับการเจริญเติบโตเพาะเลี้ยงสัตว์น้ำและเป็น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

1 . บทนำ
ครีบปลาทูน่าขนาดใหญ่ที่กินสัตว์ทะเลปลาของมูลค่าการค้า
ดี แต่น้อยเป็นที่รู้จักของความต้องการทางโภชนาการของพวกเขาเฉพาะ
นอกจากจากการศึกษาล่าเหยื่อตามธรรมชาติของพวกเขา ( อิโต้ et al . , 2011 ; โลแกน
et al . , 2011 ; มาซูมะ et al . , 2008 ; metian et al . , 2014 ; เดนมาร์กและ al . ,
2010 mylonas et al . , 2010 ; shimose et al . , 2013 ; skirtun et al . , 2013 ;
woodhams et al . , 2013 )3 บลูฟินทูน่าชนิด farmed ใน
ทะเลกรงในสเปนเซอร์อ่าวของออสเตรเลียใต้ ( Southern Bluefin ปลาทูน่า thunnus
, maccoyii ) , ทะเลเมดิเตอร์เรเนียน ( แอตแลนติกบลูฟินทูน่า ,
thunnus thynnus ) และตามแนวชายฝั่งแปซิฟิกของเม็กซิโกและชายฝั่งทางตอนใต้ของญี่ปุ่น ( Pacific bluefin
ทูน่า thunnus orientalis ) สำหรับ
ส่วนใหญ่ นี้เกี่ยวข้องกับการปลูก และ / หรือ เพรียว wildcaught
และเนื่องจากความสำเร็จ จำกัด
พันธุ์เชลย ( bubner et al . , 2012 ; เดอ metrio et al . , 2010 ; มาซูมะ et al . , 2008 ;
โอคาดะ et al . , 2014 ; ซาวาดะ et al . , 2005 ; Tsuda et al . , 2012 ; Y úเฟ et al . ,
2014 ) จับครีบปลาทูน่าจากป่าจะถูก จำกัด โดยเข้มงวด
คว้าโควตา เนื่องจากความกังวลเกี่ยวกับการลดลงของหุ้น ( ccsbt ;
iccat ) ดังนั้นวัตถุประสงค์ของบลูฟินทูน่าเกษตรเพิ่ม
ผลตอบแทนเชิงพาณิชย์จากจำนวนปลาที่มีอยู่ นี่คือ
ทำโดยปลูกปลาขนาดใหญ่ขึ้น เพิ่มปริมาณไขมัน
ของกล้ามเนื้อของพวกเขา ( ที่ต้องการ โดยผู้บริโภคปลาดิบญี่ปุ่น ) และถือ
ปลากลับมาจากตลาดในเวลาที่มากกว่าอุปทาน หรือความผันผวนของสกุลเงินที่เอาซับที่เหมาะสมราคา
( มิยาเกะ et al . , 2010mylonas et al . ,
2010 skirtun et al . , 2013 ; woodhams et al . , 2013 )
ตลาดหลักสำหรับ Bluefin ปลาทูน่าญี่ปุ่นและใช้เป็นหลักสำหรับการผลิตของ
ญี่ปุ่นปลาดิบอาหารซูชิและซาซิมิ ในการเจริญเติบโตและขุน
ของ Bluefin ปลาทูน่าได้โดยการให้อาหารพวกเขา
ทะเลปลาขนาดเล็ก ( เช่น ปลาซาร์ดีน ปลาแมคคาเรล ปลาเฮอริง ) ที่มาจากป่าจับประมง
( มิยาเกะ et al . , 2010มัสกรูฟ et al . , 2011 ; mylonas et al . , 2010 ) เลียนแบบธรรมชาตินี้
อาหารของพวกเขาและเพื่อตอบสนองความต้องการทางโภชนาการของพวกเขาสันนิษฐาน
แต่ไม่ปฏิบัติอย่างยั่งยืน ( mourente และ tocher

, 2552 ) ในช่วง 15 – 20 ปี , การเจริญเติบโตของ
การผลิตสินค้าประมงจับป่าล้มเหลวเพื่อให้ทันกับการเจริญเติบโตของสัตว์น้ำ และเป็น