How are health services organized a

How are health services organized and financed?
Primary care: In 2010, there were 44,600 GPs and 29,300 specialists employed in health occupations (AIHW 2012). Most GPs are self-employed and work in multi-provider practices. Some “corporatization” is under way as 8 percent of GPs are employed under contract with private agencies. GPs are paid fee-for-service (FFS) and the majority bulk-bill Medicare. In addition, general practices receive incentive payments for being accredited against the Royal Australian College of General Practitioners (RACGP) practice standards, meeting certain benchmarks for health information technology, providing appropriate care for some chronic diseases, teaching students, and performing some other activities. Individuals are not required to register with a primary care physician and are free to consult any GP, to seek a second opinion, or to shift to another GP practice at any time. Doctors with busy practices, however, may decide not to accept new patients. GPs play an important gatekeeping role as Medicare will reimburse specialists the schedule fee payment only for consultations referred by GPs. Nurses play an important role in the majority of practices, where they are funded by practice earnings and some nurse-specific Medicare benefits and practice incentive payments.

Outpatient specialist care: Medicare allows individuals to choose their specialist for out-of-hospital care-although their GP must provide a referral letter to the specialist. Specialists are paid FFS with benefit levels set by the Commonwealth and patient copayments set between the doctor and the patient. Specialists practice in both the private and the public sector; many work in both sectors.

After-hours care: GP clinics vary considerably in the extent to which they provide after-hours care; it is often provided by a private company through arrangements with GP practices. For example, doctors in Canberra set up a nonprofit company in 1971 (CALMS Ltd), now also supported by the Australian Capital Territory government, where each member doctor agrees to participate on a roster to provide appropriate after-hours medical care to people in the territory. The Australian government also has offered grants to GPs to provide after-hours services. Medicare Locals (described below) also are contracted to improve access to after-hours care and this is now leading to improved arrangements in some regions.

Hospitals: There is a mix of public, private, and not-for-profit hospitals. In 2010–11 there were 735 public acute hospitals, 17 public psychiatric hospitals, 303 private day hospitals, and 285 other private hospitals. Public hospitals are funded jointly by the Australian government and state/territory governments in addition to receiving funds from treating private patients. Private hospitals (including freestanding ambulatory day centers) can be either for-profit or nonprofit, and their income is derived chiefly from patients with private health insurance. Under the 2011 National Health Reform Agreement, 136 local hospital networks have been formed, each consisting of one to four public hospitals, run by boards with local clinician input. State health departments continue to be the overall managers of their public hospitals and state governments have been funding hospitals largely on a prospective, capped activity-based formula from the past 20 years, using Diagnosis Related Groups. Through the National Hospital Funding Authority, the Australian government now pays state governments a percentage (rising from 40% in 2011 to 50% after 2016–17) of the “efficient” cost, as calculated by the Independent Hospital Pricing Authority, for each service provided to public patients. The remaining costs will continue to be paid by state governments. Transition arrangements toward retrospective, open-ended activity based funding for hospitals have now also been set in place for the Commonwealth’s share of public hospital funding, provided to the states through the Council of Australian Governments Health Reform Agreement (August 2011). The Commonwealth plus the state funding covers the whole episode of care for each occasion of hospitalization, as public hospital services are free to public patients under the Commonwealth–state arrangements.

Physicians in public hospitals either are salaried (but may also have private practices and additional FFS income, of which they usually contribute a portion from the fees to the hospital), or are private specialist physicians
who do some work in public hospitals, where they are paid on a per-session or FFS basis for treating public patients. Australia also has many specialist physicians who work purely in private practice, with admitting rights at several private hospitals. For private hospital coverage, private insurers list their preferred providers and doctors, with whom the patient will not face high out-of-pocket costs. Rural general practitioners often have admitting rights at their local public hospital, but this is rare for urban general practitioners.

Long-term care: The majority of care for older people with long-term health conditions is provided by relatives and friends, although there is an allowance available to other caregivers in some cases. For people assessed as having a high level of dependency, the Australian government subsidizes assistance through either community care services or residential aged care homes. The Australian government subsidy for aged residential care is means-tested, and the amount of subsidy is based on the extent of a person’s dependency (low, medium, high) and total assessable income. As of July 2013, under the current funding formula, the maximum income-tested fee for standard care for a single resident was AUS$48.21 (US$45.95) per day. In 2010–11, 60 percent of residential aged care providers were not-for-profit (such as religious and community organizations), 30 percent were private for-profit, and the remaining 10 percent were state and local government facilities.

The Home and Community Care (HACC) program, previously an intergovernmental program, subsidizes services that aim to support people in their own homes. Following the 2011 National Health Reform Agreement, the Australian government fully funds Home and Community Care services (except in Victoria and Western Australia, which did not sign up to the agreement) from July 1, 2012. The program includes individual budgets that allow patients to tailor services to their needs. The Health and Community Care program is complemented by several smaller Commonwealth and state programs.
Palliative care services are provided by government and nongovernment providers to people in their own homes, in community-based settings such as nursing homes, in palliative care units, and in hospitals. The National Palliative Care program also funds initiatives to ensure palliative care quality and access.

Mental health care: A variety of public and private health care providers deliver mental health services. Nonspecialized services are offered through GPs, and specialized services are provided through psychiatrists, psychologists, community-based mental health services, psychiatric hospitals, psychiatric units within general acute hospitals, and residential care facilities. Mental health–related GP and specialist consultations are reimbursed by Medicare. Inpatient admissions to public hospitals for mental health problems are free to the patient and funded through intergovernmental hospital funding agreements. There are nearly 20 remaining public psychiatric hospitals that treat and care for admitted patients with psychiatric, mental, or behavior disorders. Private insurers subsidize admissions to private hospitals. Community services include crisis, mobile assessment and treatment services, day programs, outreach services, and consultation services. Nongovernmental organizations also provide information, treatment, and advocacy services for mental health care.

Outpatient specialist care: Medicare allows individuals to choose their specialist for out-of-hospital care-although their GP must provide a referral letter to the specialist. Specialists are paid FFS with benefit levels set by the Commonwealth and patient copayments set between the doctor and the patient. Specialists practice in both the private and the public sector; many work in both sectors.

After-hours care: GP clinics vary considerably in the extent to which they provide after-hours care; it is often provided by a private company through arrangements with GP practices. For example, doctors in Canberra set up a nonprofit company in 1971 (CALMS Ltd), now also supported by the Australian Capital Territory government, where each member doctor agrees to participate on a roster to provide appropriate after-hours medical care to people in the territory. The Australian government also has offered grants to GPs to provide after-hours services. Medicare Locals (described below) also are contracted to improve access to after-hours care and this is now leading to improved arrangements in some regions.

Hospitals: There is a mix of public, private, and not-for-profit hospitals. In 2010–11 there were 735 public acute hospitals, 17 public psychiatric hospitals, 303 private day hospitals, and 285 other private hospitals. Public hospitals are funded jointly by the Australian government and state/territory governments in addition to receiving funds from treating private patients. Private hospitals (including freestanding ambulatory day centers) can be either for-profit or nonprofit, and their income is derived chiefly from patients with private health insurance. Under the 2011 National Health Reform Agreement, 136 local hospital networks have been formed, each consisting of one to four public hospitals, run by boards with local clinician input. State health departments continue to be the overall managers of their public hospitals and state governments have been funding hospitals largely on a prospective, capped activity-based formula from the past 20 years, using Diagnosis Related Groups. Through the National Hospital Funding Authority, the Australian government now pays state governments a percentage (rising from 40% in 2011 to 50% after 2016–17) of the “efficient” cost, as calculated by the Independent Hospital Pricing Authority, for each service provided to public patients. The remaining costs will continue to be paid by state governments. Transition arrangements toward retrospective, open-ended activity based funding for hospitals have now also been set in place for the Commonwealth’s share of public hospital funding, provided to the states through the Council of Australian Governments Health Reform Agreement (August 2011). The Commonwealth plus the state funding covers the whole episode of care for each occasion of hospitalization, as public hospital services are free to public patients under the Commonwealth–state arrangements.

Physicians in public hospitals either are salaried (but may also have private practices and additional FFS income, of which they usually contribute a portion from the fees to the hospital), or are private specialist physicians
who do some work in public hospitals, where they are paid on a per-session or FFS basis for treating public patients. Australia also has many specialist physicians who work purely in private practice, with admitting rights at several private hospitals. For private hospital coverage, private insurers list their preferred providers and doctors, with whom the patient will not face high out-of-pocket costs. Rural general practitioners often have admitting rights at their local public hospital, but this is rare for urban general practitioners.

Long-term care: The majority of care for older people with long-term health conditions is provided by relatives and friends, although there is an allowance available to other caregivers in some cases. For people assessed as having a high level of dependency, the Australian government subsidizes assistance through either community care services or residential aged care homes. The Australian government subsidy for aged residential care is means-tested, and the amount of subsidy is based on the extent of a person’s dependency (low, medium, high) and total assessable income. As of July 2013, under the current funding formula, the maximum income-tested fee for standard care for a single resident was AUS$48.21 (US$45.95) per day. In 2010–11, 60 percent of residential aged care providers were not-for-profit (such as religious and community organizations), 30 percent were private for-profit, and the remaining 10 percent were state and local government facilities.

The Home and Community Care (HACC) program, previously an intergovernmental program, subsidizes services that aim to support people in their own homes. Following the 2011 National Health Reform Agreement, the Australian government fully funds Home and Community Care services (except in Victoria and Western Australia, which did not sign up to the agreement) from July 1, 2012. The program includes individual budgets that allow patients to tailor services to their needs. The Health and Community Care program is complemented by several smaller Commonwealth and state programs.
Palliative care services are provided by government and nongovernment providers to people in their own homes, in community-based settings such as nursing homes, in palliative care units, and in hospitals. The National Palliative Care program also funds initiatives to ensure palliative care quality and access.

Mental health care: A variety of public and private health care providers deliver mental health services. Nonspecialized services are offered through GPs, and specialized services are provided through psychiatrists, psychologists, community-based mental health services, psychiatric hospitals, psychiatric units within general acute hospitals, and residential care facilities. Mental health–related GP and specialist consultations are reimbursed by Medicare. Inpatient admissions to public hospitals for mental health problems are free to the patient and funded through intergovernmental hospital funding agreements. There are nearly 20 remaining public psychiatric hospitals that treat and care for admitted patients with psychiatric, mental, or behavior disorders. Private insurers subsidize admissions to private hospitals. Community services include crisis, mobile assessment and treatment services, day programs, outreach services, and consultation services. Nongovernmental organizations also provide information, treatment, and advocacy services for mental health care.

5000/5000

จาก: อังกฤษ

เป็น: ไทย

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

การจัดบริการสุขภาพระเบียบ และเงินหลัก: ใน 2010 มี 44,600 GPs และ 29,300 ผู้เชี่ยวชาญที่ทำงานในอาชีพสุขภาพ (AIHW 2012) จีพีเอสส่วนใหญ่เป็นเจ้าของธุรกิจ และทำงานในทางปฏิบัติผู้ให้บริการหลาย บาง "corporatization" จะเดินทางเป็น 8 เปอร์เซ็นต์ของ GPs ว่าจ้างภายใต้สัญญากับหน่วยงานเอกชน จีพีเอสจะจ่ายค่าธรรมเนียมสำหรับบริการ (FFS) และส่วนใหญ่จำนวนมากตั๋วเมดิแคร์ ปฏิบัติทั่วไปรับเงินจูงใจในการได้รับการรับรองจากออสเตรเลียราชวิทยาลัยมาตรฐานปฏิบัติผู้ทั่วไป (RACGP) ประชุมกำหนดเกณฑ์มาตรฐานสำหรับเทคโนโลยีสารสนเทศสุขภาพ ให้การดูแลที่เหมาะสมสำหรับบางโรคเรื้อรัง สอนนักเรียน และทำกิจกรรมอื่น ๆ บุคคลไม่จำเป็นต้องลงทะเบียนกับแพทย์ที่ดูแล และสามารถปรึกษาใด ๆ GP แสวงหาความเห็นที่สอง หรือกะฝึก GP อีกตลอดเวลา แพทย์กับปฏิบัติไม่ว่าง อย่างไรก็ตาม อาจจะไม่ยอมรับผู้ป่วย จีพีเอสมีบทบาทสำคัญ gatekeeping เป็นเมดิแคร์จะชำระเงินคืนชำระเงินค่าธรรมเนียมตารางสำหรับอ้างอิง โดย GPs การพยาบาลให้คำปรึกษากับบทบาทสำคัญส่วนใหญ่ปฏิบัติ ผู้เชี่ยวชาญที่พวกเขาจะสนับสนุนปฏิบัติรายได้ และประโยชน์เฉพาะพยาบาลเมดิแคร์ และชำระเงินจูงใจปฏิบัติบางOutpatient specialist care: Medicare allows individuals to choose their specialist for out-of-hospital care-although their GP must provide a referral letter to the specialist. Specialists are paid FFS with benefit levels set by the Commonwealth and patient copayments set between the doctor and the patient. Specialists practice in both the private and the public sector; many work in both sectors.After-hours care: GP clinics vary considerably in the extent to which they provide after-hours care; it is often provided by a private company through arrangements with GP practices. For example, doctors in Canberra set up a nonprofit company in 1971 (CALMS Ltd), now also supported by the Australian Capital Territory government, where each member doctor agrees to participate on a roster to provide appropriate after-hours medical care to people in the territory. The Australian government also has offered grants to GPs to provide after-hours services. Medicare Locals (described below) also are contracted to improve access to after-hours care and this is now leading to improved arrangements in some regions.Hospitals: There is a mix of public, private, and not-for-profit hospitals. In 2010–11 there were 735 public acute hospitals, 17 public psychiatric hospitals, 303 private day hospitals, and 285 other private hospitals. Public hospitals are funded jointly by the Australian government and state/territory governments in addition to receiving funds from treating private patients. Private hospitals (including freestanding ambulatory day centers) can be either for-profit or nonprofit, and their income is derived chiefly from patients with private health insurance. Under the 2011 National Health Reform Agreement, 136 local hospital networks have been formed, each consisting of one to four public hospitals, run by boards with local clinician input. State health departments continue to be the overall managers of their public hospitals and state governments have been funding hospitals largely on a prospective, capped activity-based formula from the past 20 years, using Diagnosis Related Groups. Through the National Hospital Funding Authority, the Australian government now pays state governments a percentage (rising from 40% in 2011 to 50% after 2016–17) of the “efficient” cost, as calculated by the Independent Hospital Pricing Authority, for each service provided to public patients. The remaining costs will continue to be paid by state governments. Transition arrangements toward retrospective, open-ended activity based funding for hospitals have now also been set in place for the Commonwealth’s share of public hospital funding, provided to the states through the Council of Australian Governments Health Reform Agreement (August 2011). The Commonwealth plus the state funding covers the whole episode of care for each occasion of hospitalization, as public hospital services are free to public patients under the Commonwealth–state arrangements.Physicians in public hospitals either are salaried (but may also have private practices and additional FFS income, of which they usually contribute a portion from the fees to the hospital), or are private specialist physicianswho do some work in public hospitals, where they are paid on a per-session or FFS basis for treating public patients. Australia also has many specialist physicians who work purely in private practice, with admitting rights at several private hospitals. For private hospital coverage, private insurers list their preferred providers and doctors, with whom the patient will not face high out-of-pocket costs. Rural general practitioners often have admitting rights at their local public hospital, but this is rare for urban general practitioners.Long-term care: The majority of care for older people with long-term health conditions is provided by relatives and friends, although there is an allowance available to other caregivers in some cases. For people assessed as having a high level of dependency, the Australian government subsidizes assistance through either community care services or residential aged care homes. The Australian government subsidy for aged residential care is means-tested, and the amount of subsidy is based on the extent of a person’s dependency (low, medium, high) and total assessable income. As of July 2013, under the current funding formula, the maximum income-tested fee for standard care for a single resident was AUS$48.21 (US$45.95) per day. In 2010–11, 60 percent of residential aged care providers were not-for-profit (such as religious and community organizations), 30 percent were private for-profit, and the remaining 10 percent were state and local government facilities.
The Home and Community Care (HACC) program, previously an intergovernmental program, subsidizes services that aim to support people in their own homes. Following the 2011 National Health Reform Agreement, the Australian government fully funds Home and Community Care services (except in Victoria and Western Australia, which did not sign up to the agreement) from July 1, 2012. The program includes individual budgets that allow patients to tailor services to their needs. The Health and Community Care program is complemented by several smaller Commonwealth and state programs.
Palliative care services are provided by government and nongovernment providers to people in their own homes, in community-based settings such as nursing homes, in palliative care units, and in hospitals. The National Palliative Care program also funds initiatives to ensure palliative care quality and access.

Mental health care: A variety of public and private health care providers deliver mental health services. Nonspecialized services are offered through GPs, and specialized services are provided through psychiatrists, psychologists, community-based mental health services, psychiatric hospitals, psychiatric units within general acute hospitals, and residential care facilities. Mental health–related GP and specialist consultations are reimbursed by Medicare. Inpatient admissions to public hospitals for mental health problems are free to the patient and funded through intergovernmental hospital funding agreements. There are nearly 20 remaining public psychiatric hospitals that treat and care for admitted patients with psychiatric, mental, or behavior disorders. Private insurers subsidize admissions to private hospitals. Community services include crisis, mobile assessment and treatment services, day programs, outreach services, and consultation services. Nongovernmental organizations also provide information, treatment, and advocacy services for mental health care.

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

วิธีการจัดบริการด้านสุขภาพและทุน?
ดูแลหลัก: ในปี 2010 มี 44,600 จีพีเอสและ 29,300 ผู้เชี่ยวชาญที่ใช้ในการประกอบอาชีพด้านสุขภาพ (AIHW 2012) จีพีเอสส่วนใหญ่เป็นของตนเองและการทำงานในการปฏิบัติหลายผู้ให้บริการ บางคน "corporatization" อยู่ภายใต้วิธีเป็น 8 เปอร์เซ็นต์ของจีพีเอสที่ถูกว่าจ้างภายใต้สัญญากับหน่วยงานของภาคเอกชน จีพีเอสจะได้รับเงินค่าธรรมเนียมสำหรับบริการ (FFS) และเป็นกลุ่มเรียกเก็บเงินประกันสุขภาพของรัฐบาลส่วนใหญ่ นอกจากนี้การปฏิบัติทั่วไปได้รับการชำระเงินกระตุ้นถูกได้รับการรับรองกับออสเตรเลียวิทยาลัยราชปฏิบัติงานทั่วไป (RACGP) มาตรฐานการปฏิบัติประชุมมาตรฐานบางอย่างสำหรับการเทคโนโลยีสารสนเทศด้านสุขภาพให้การดูแลที่เหมาะสมสำหรับบางโรคเรื้อรังการเรียนการสอนนักเรียนและดำเนินการบางส่วนกิจกรรมอื่น ๆ บุคคลที่ไม่จำเป็นต้องลงทะเบียนกับแพทย์ดูแลหลักและมีอิสระที่จะปรึกษา GP ใด ๆ ที่จะแสวงหาความเห็นที่สองหรือที่จะเปลี่ยนกับการปฏิบัติ GP อีกในเวลาใดก็ได้ แพทย์กับการปฏิบัติที่ไม่ว่าง แต่อาจตัดสินใจที่จะไม่รับผู้ป่วยใหม่ จีพีเอสที่มีบทบาทสำคัญเป็น gatekeeping เมดิแคร์จะคืนเงินให้แก่ผู้เชี่ยวชาญด้านการชำระเงินค่าตารางเวลาการให้คำปรึกษาเฉพาะสำหรับเรียกโดยจีพีเอส พยาบาลมีบทบาทสำคัญในส่วนใหญ่ของการปฏิบัติที่พวกเขาจะได้รับทุนจากรายได้การปฏิบัติและผลประโยชน์พยาบาลเฉพาะ Medicare และการชำระเงินกระตุ้นการปฏิบัติ. ดูแลผู้เชี่ยวชาญผู้ป่วยนอก: เมดิแคร์ช่วยให้บุคคลที่จะเลือกผู้เชี่ยวชาญของพวกเขาออกจากโรงพยาบาลแม้ว่า GP ของพวกเขาจะต้องให้จดหมายอ้างอิงไปยังผู้เชี่ยวชาญ ผู้เชี่ยวชาญจะได้รับเงิน FFS ที่มีระดับผลประโยชน์ที่กำหนดโดยจักรภพและผู้ป่วย copayments ตั้งอยู่ระหว่างแพทย์และผู้ป่วย ผู้เชี่ยวชาญการปฏิบัติทั้งในภาคเอกชนและภาครัฐ; การทำงานจำนวนมากในทั้งภาค. หลังจากชั่วโมงดูแล: คลินิก GP แตกต่างกันมากในขอบเขตที่พวกเขาให้หลังเวลาดูแล มันมักจะมีให้โดย บริษัท เอกชนที่ผ่านการเตรียมการกับการปฏิบัติ GP ตัวอย่างเช่นแพทย์ในแคนเบอร์ราตั้ง บริษัท ที่ไม่แสวงหากำไรในปี 1971 (สงบ จำกัด ) ตอนนี้ยังสนับสนุนโดยทุนรัฐบาลดินแดนออสเตรเลียซึ่งแต่ละแพทย์สมาชิกตกลงที่จะมีส่วนร่วมในบัญชีรายชื่อที่จะให้เหมาะสมชั่วโมงหลังจากการรักษาพยาบาลให้กับประชาชนใน อาณาเขต รัฐบาลออสเตรเลียยังได้เสนอให้กับจีพีเอสในการให้บริการหลังเวลาทำการ ชาวบ้านเมดิแคร์ (อธิบายไว้ด้านล่าง) นอกจากนี้ยังมีสัญญาที่จะปรับปรุงการเข้าถึงการดูแลหลังจากชั่วโมงและนี่คือตอนนี้ที่นำไปสู่การเตรียมการที่ดีขึ้นในบางภูมิภาค. โรงพยาบาลมีการผสมผสานของรัฐเอกชนและไม่แสวงหาผลกำไรที่เป็นโรงพยาบาล ใน 2010-11 มี 735 โรงพยาบาลเฉียบพลันสาธารณะ 17 โรงพยาบาลจิตเวชสาธารณะโรงพยาบาล 303 วันส่วนตัวและ 285 โรงพยาบาลเอกชนอื่น ๆ โรงพยาบาลของรัฐจะได้รับทุนร่วมกันโดยรัฐบาลออสเตรเลียและรัฐ / รัฐบาลในดินแดนที่นอกเหนือจากการรับเงินจากการรักษาผู้ป่วยส่วนตัว โรงพยาบาลเอกชน (รวมถึงศูนย์อิสระวันผู้ป่วยนอก) สามารถเป็นได้ทั้งที่แสวงหาผลกำไรหรือไม่แสวงหาผลกำไรและรายได้ของพวกเขาที่ได้มาส่วนใหญ่มาจากผู้ป่วยที่มีประกันสุขภาพภาคเอกชน ภายใต้ข้อตกลงปี 2011 การปฏิรูปสุขภาพแห่งชาติ 136 เครือข่ายโรงพยาบาลท้องถิ่นได้รับการจัดตั้งขึ้นในแต่ละประกอบด้วย 1-4 โรงพยาบาลของรัฐที่ดำเนินการโดยคณะกรรมการที่มีการป้อนข้อมูลแพทย์ท้องถิ่น รัฐกรมสุขภาพยังคงเป็นผู้บริหารโดยรวมของโรงพยาบาลของรัฐและรัฐบาลของรัฐได้รับการสนับสนุนเงินทุนในโรงพยาบาลส่วนใหญ่ในอนาคตต่อยอดสูตรกิจกรรมตามจากที่ผ่านมา 20 ปีที่ผ่านมาโดยใช้การวินิจฉัยกลุ่มที่เกี่ยวข้อง ผ่านการระดมทุนโรงพยาบาลแห่งชาติรัฐบาลออสเตรเลียในขณะนี้จ่ายรัฐบาลของรัฐร้อยละ (เพิ่มขึ้นจาก 40% ในปี 2011 ถึง 50% หลังจากที่ 2016-17) ของ "มีประสิทธิภาพ" ค่าใช้จ่ายตามที่คำนวณโดยโรงพยาบาลอิสระมีอำนาจกำหนดราคาสำหรับแต่ละบริการ ให้กับผู้ป่วยที่สาธารณะ ค่าใช้จ่ายในส่วนที่เหลือจะยังคงต้องจ่ายโดยรัฐบาลของรัฐ การเตรียมการเปลี่ยนผ่านไปสู่การย้อนหลังกิจกรรมที่เปิดกว้างในการระดมทุนที่ใช้สำหรับโรงพยาบาลในขณะนี้ได้รับการตั้งอยู่ในสถานที่ที่เป็นส่วนแบ่งของเครือจักรภพของเงินทุนในโรงพยาบาลรัฐให้กับรัฐผ่านสภารัฐบาลออสเตรเลียข้อตกลงการปฏิรูปสุขภาพ (สิงหาคม 2011) เครือจักรภพบวกเงินทุนของรัฐครอบคลุมเรื่องราวทั้งหมดของการดูแลสำหรับโอกาสของการรักษาในโรงพยาบาลแต่ละบริการโรงพยาบาลของรัฐมีอิสระที่จะให้ผู้ป่วยของประชาชนภายใต้การจัดเครือจักรภพรัฐ. แพทย์ในโรงพยาบาลของรัฐทั้งจะมีเงินเดือน (แต่อาจจะมีการปฏิบัติส่วนตัวและเพิ่มเติม รายได้ FFS ซึ่งพวกเขามักจะมีส่วนร่วมในส่วนค่าธรรมเนียมไปโรงพยาบาล) หรือมีแพทย์ผู้เชี่ยวชาญภาคเอกชนที่ทำงานบางอย่างในโรงพยาบาลของรัฐที่พวกเขาจะได้รับเงินในเซสชั่นต่อหรือFFS พื้นฐานสำหรับการรักษาผู้ป่วยที่สาธารณะ ออสเตรเลียนอกจากนี้ยังมีแพทย์ผู้เชี่ยวชาญหลายคนที่ทำงานอย่างหมดจดในทางปฏิบัติของภาคเอกชนที่มีสิทธิยอมรับในโรงพยาบาลเอกชนหลายแห่ง สำหรับความคุ้มครองโรงพยาบาลเอกชน, บริษัท ประกันเอกชนรายการผู้ให้บริการที่ต้องการของพวกเขาและแพทย์กับผู้ป่วยจะไม่ประสบสูงค่าใช้จ่ายออกจากกระเป๋า ผู้ปฏิบัติงานทั่วไปในชนบทมักจะมีสิทธิในการยอมรับในโรงพยาบาลของรัฐท้องถิ่นของพวกเขา แต่นี่เป็นเรื่องยากสำหรับผู้ปฏิบัติงานทั่วไปในเมือง. การดูแลระยะยาว: ส่วนใหญ่ของการดูแลสำหรับผู้สูงอายุที่มีภาวะสุขภาพในระยะยาวที่มีการจัดไว้ให้โดยญาติและเพื่อนถึงแม้จะมี ค่าเผื่อพร้อมที่จะดูแลผู้ป่วยอื่น ๆ ในบางกรณี สำหรับคนที่ได้รับการประเมินว่ามีระดับสูงของการพึ่งพารัฐบาลออสเตรเลียอุดหนุนช่วยเหลือผ่านทั้งการบริการดูแลชุมชนหรือที่อยู่อาศัยที่อยู่อาศัยการดูแลผู้สูงอายุ เงินอุดหนุนรัฐบาลออสเตรเลียสำหรับการดูแลที่อยู่อาศัยผู้สูงอายุเป็นวิธีการทดสอบและปริมาณของเงินอุดหนุนจะขึ้นอยู่กับขอบเขตของการพึ่งพาบุคคล (ต่ำกลางสูง) และยอดรวมเงินได้พึงประเมิน ณ วันที่กรกฎาคม 2013 ภายใต้สูตรการระดมทุนปัจจุบันรายได้ค่าธรรมเนียมการทดสอบสูงสุดสำหรับการดูแลมาตรฐานสำหรับการมีถิ่นที่อยู่คนเดียวเป็น AUS $ 48.21 (US $ 45.95) ต่อวัน ใน 2010-11, 60 เปอร์เซ็นต์ของที่อยู่อาศัยผู้ให้บริการดูแลผู้สูงอายุที่ไม่ได้แสวงหาผลกำไร (เช่นศาสนาและองค์กรชุมชน) ร้อยละ 30 เป็นส่วนตัวเพื่อผลกำไรและส่วนที่เหลืออีกร้อยละ 10 เป็นของรัฐและสถานที่ราชการในท้องถิ่น. บ้านและ การดูแลชุมชน (HACC) โปรแกรมก่อนหน้านี้โปรแกรมระหว่างรัฐบาลอุดหนุนบริการที่มุ่งมั่นที่จะสนับสนุนคนที่อยู่ในบ้านของตัวเอง ต่อไปนี้ปี 2011 ข้อตกลงการปฏิรูปสุขภาพแห่งชาติที่รัฐบาลออสเตรเลียได้อย่างเต็มที่กองทุนแรกและการบริการการดูแลชุมชน (ยกเว้นในวิคตอเรียและเวสเทิร์นออสเตรเลียซึ่งไม่ได้ลงทะเบียนเพื่อสัญญา) ตั้งแต่วันที่ 1 กรกฎาคม 2012 โปรแกรมรวมถึงงบประมาณของแต่ละบุคคลที่ช่วยให้ผู้ป่วยที่จะ บริการตัดความต้องการของตน สุขภาพและโปรแกรมการดูแลชุมชนครบครันด้วยขนาดเล็กหลายเครือจักรภพและโปรแกรมรัฐ. บริการการดูแลแบบประคับประคองที่มีให้โดยรัฐบาลและผู้ให้บริการ nongovernment กับคนในบ้านของตัวเองในการตั้งค่าชุมชนตามเช่นพยาบาลในหน่วยการดูแลแบบประคับประคองและใน โรงพยาบาล โปรแกรมการดูแลแบบประคับประคองแห่งชาติยังกองทุนริเริ่มเพื่อความมั่นใจในคุณภาพการดูแลแบบประคับประคองและการเข้าถึง. การดูแลสุขภาพจิต: ความหลากหลายของภาครัฐและเอกชนผู้ให้บริการดูแลสุขภาพที่ให้บริการด้านสุขภาพจิต บริการ Nonspecialized ถูกนำเสนอผ่านจีพีเอสและบริการพิเศษให้ผ่านจิตแพทย์นักจิตวิทยาชุมชนที่ใช้บริการสุขภาพจิตโรงพยาบาลจิตเวชหน่วยจิตเวชโรงพยาบาลภายในเฉียบพลันทั่วไปและสิ่งอำนวยความสะดวกดูแลที่อยู่อาศัย GP ที่เกี่ยวข้องกับสุขภาพจิตและให้คำปรึกษาผู้เชี่ยวชาญได้รับการคืนเงินโดยเมดิแคร์ การรับสมัครผู้ป่วยไปยังโรงพยาบาลสาธารณะสำหรับปัญหาสุขภาพจิตมีอิสระที่จะผู้ป่วยและได้รับการสนับสนุนผ่านโรงพยาบาลรัฐบาลข้อตกลงการระดมทุน มีเกือบ 20 โรงพยาบาลจิตเวชที่เหลืออยู่ของประชาชนที่รักษาและการดูแลผู้ป่วยที่เข้ารับการรักษาสำหรับผู้ป่วยจิตเวชที่มีจิตใจหรือความผิดปกติของพฤติกรรม บริษัท ประกันเอกชนอุดหนุนการรับสมัครไปโรงพยาบาลเอกชน บริการชุมชนรวมถึงวิกฤตการประเมินมือถือและบริการรักษาโปรแกรมวันบริการเผยแพร่ประชาสัมพันธ์และบริการให้คำปรึกษา องค์กรพัฒนาเอกชนยังให้ข้อมูลการรักษาและการบริการสนับสนุนสำหรับการดูแลสุขภาพจิต

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

ทำไมบริการสุขภาพจัดสินะ
ปฐมภูมิใน 2010 , มี 44600 GPS และ 29300 ผู้เชี่ยวชาญที่ใช้ในการงานสุขภาพ ( aihw 2012 ) GPS ส่วนใหญ่จะประกอบอาชีพอิสระและทำงานหลายผู้ให้บริการ ) " การแปรรูป " ภายใต้วิธีที่ 8 ร้อยละของ GPS จะใช้ภายใต้สัญญากับเอกชนGPS จะจ่ายค่าธรรมเนียมสำหรับบริการ ( FFS ) และส่วนใหญ่เป็นกลุ่มเรียกเก็บเงิน Medicare . นอกจากนี้ การปฏิบัติทั่วไปได้รับเงินเป็นแรงจูงใจที่ได้รับการรับรองกับหลวงออสเตรเลียวิทยาลัยทั่วไป ( racgp ) มาตรฐานการปฏิบัติ การประชุมมาตรฐานบางอย่างสำหรับเทคโนโลยีสารสนเทศด้านสุขภาพ การให้การดูแลที่เหมาะสมสำหรับโรค เรื้อรังบางอย่างนักเรียนที่สอนและการแสดงบางกิจกรรมอื่น ๆ บุคคลที่ไม่ต้องลงทะเบียนกับแพทย์ดูแลหลักและมีใด ๆฟรีปรึกษา GP ที่จะแสวงหาความเห็นที่สองหรือกลุ่มอื่น GP ฝึกในเวลาใด ๆ แพทย์กับการปฏิบัติงานยุ่งแต่อาจตัดสินใจไม่รับผู้ป่วยรายใหม่ได้จีพีเอสมีบทบาทสำคัญเป็นปัญหาประกันจะชดใช้ผู้เชี่ยวชาญตารางค่าธรรมเนียมการชำระเงินเท่านั้น สำหรับการหารือ เจ้าตัว GPS พยาบาลมีบทบาทสำคัญในส่วนใหญ่ของการปฏิบัติที่พวกเขาได้รับการปฏิบัติโดยรายได้และพยาบาลบางคนที่เฉพาะเจาะจงและ Medicare ประโยชน์ฝึกแรงจูงใจเงิน

: ผู้เชี่ยวชาญด้านการดูแลผู้ป่วยนอกเมดิแคร์ ช่วยให้บุคคลที่จะเลือก ผู้เชี่ยวชาญของพวกเขาออกจากโรงพยาบาลดูแลแม้ว่า GP ของพวกเขาต้องมีจดหมายแนะนำให้ผู้เชี่ยวชาญที่ ผู้เชี่ยวชาญจะได้รับเงินโครงการที่มีผลประโยชน์ระดับตั้งโดยเครือจักรภพ และ copayments คนไข้ตั้งระหว่างแพทย์และผู้ป่วย ผู้เชี่ยวชาญด้านการปฏิบัติทั้งในภาคเอกชนและภาครัฐ งานมากมายทั้งภาค

ดูแลหลังชั่วโมงคลินิก GP แตกต่างกันมากในขอบเขตที่พวกเขาให้การดูแลหลังชั่วโมง ; มันมักจะให้โดย บริษัท เอกชน โดยนัดกับ GP ) ตัวอย่างเช่น แพทย์ ใน แคนเบอร์รา ตั้งเป็นบริษัทที่ไม่แสวงหากำไรใน 1971 ( หรือกัด ) แล้วยังได้รับการสนับสนุนจากรัฐบาลเมืองหลวงดินแดนออสเตรเลีย

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.