proteolytic capacity is influenced

proteolytic capacity is influenced by the carbohydrate/lipid level and
protein and carbohydrate/lipid level interaction in the diet.
4. Discussion
In fish farming, knowledge of digestive physiology and of capacity
of response to dietary composition can help in diet development and,
therefore, in selecting the most appropriate ingredients for aquaculture.
The present study gives results of protease, amylase and lipase
activity distributions throughout the digestive tract in dentex. In
addition, our data reveal the influence of different dietary macronutrient
levels on the species.
Several authors have indicated that dentex is primarily carnivorous
(Abdelkader and Ktari, 1985; Morales-Nin and Moranta, 1997; Rueda
and Martínez, 2001). In this sense, results in the present study
indicate that the digestive enzyme profile of dentex is well-suited to
protein digestion. It resembles that of carnivorous species such as
Sparus aurata (Deguara et al., 2003), Pseudoplatystoma corruscans
(Lundstedt et al., 2004) and Scleropages formosus (Natalia et al., 2004),
with a predominance of protease activity throughout the digestive
tract. However, like omnivorous species such as Colossoma macropomum
(De Almeida et al., 2006; Corrêa et al., 2007) and Diplodus
puntazzo (Tramati et al., 2005), dentex shows a high potential for
carbohydrate digestion, as demonstrated by the significant amylase
activity observed throughout the digestive tract, especially in the
pyloric caeca.
As it would be expected from the general digestive physiology of a
species with a defined stomach structure and, as it has been observed
in other species (Twining et al., 1983; Clark et al., 1985; Sabapathy and
Teo,1993; Hidalgo et al.,1999; Chong et al., 2002; Deguara et al., 2003;
Tramati et al., 2005; Corrêa et al., 2007), the pattern of protease
distribution changed along the digestive tract when pH was considered.
Results in the present study coincide with Alarcón et al.
(1998) who reported the highest acid protease activity in the stomach
of 25–50 g mean weight dentex. Notwithstanding, in the present
study, these values corresponded to pH 1.5, whereas Alarcón et al.
(1998) reported the highest acid protease activity at pH 2–3. This
slight difference may be explained by the methodological differences
of the two studies besides differences in the pH values scanned by
Alarcón et al. (1998). Alternatively, growth stage could also influence
results (Kawai and Ikeda, 1971; Munilla-Morán and Stark, 1990; Chiu
and Pan, 2002; Yúfera et al., 2004; Tramati et al., 2005). In eel
(Anguilla japonica), Chiu and Pan (2002) found that the optimal pH of
a pepsin type was 1.5 for juvenile (50 g) and 2.0 for adult specimens
(150 g). Furthermore, pepsin activity was 1.5 to 2.0 fold greater in
juveniles than in adults. Similarly, Yúfera et al. (2004) observed
changes in digestive pH and protease activity in sea bream throughout
the transition from larvae to juvenile in rearing conditions (0.04–
100 g), especially in the first stages of growth.
Our results coincide with data on carnivorous species reported by
Munilla-Morán and Saborido-Rey (1996) and Hidalgo et al. (1999), who
found the highest acid proteolytic activity in sea bream, rainbow trout
and eel at pH 1.5–2.0 in the stomach. Similarly, studieswith Scophtalmus
maximus and Symphysodon aequifasciata reveal maximumacid protease
activity in the stomach at pH 1.0–3.0 (Munilla-Morán and Stark,
1990; Chong et al., 2002). However, this pattern is not present in all
carnivorous fish, since in species as Notopterus notopterus, the acid
protease activity in the stomachwasminimal when compared with the
rest of the digestive tract (Chackrabarti et al., 1995).
Several studies have demonstrated that the major acid protease
found in the stomach of fish corresponds to various forms of pepsin
(Sabapathy and Teo, 1993; Tengjaroenkul et al., 2000; Chong et al.,
2002; Natalia et al., 2004). In the literature, pepsin seems to be found
exclusively in the stomach, since hydrochloric acid and pepsinogen
are only secreted by the oxynticopeptic cells in the stomach mucosa of
species with well-defined, functional stomachs (Rust, 2002). Hence,
Jany (1976) found no pepsin activity in Carassius auratus, a stomachless
fish. The activity found at low pHs in the pyloric caeca, anterior
and posterior intestine of dentex may be caused by other enzymes.
Different forms of cathepsin, a lysosomal protease group active in acid
pH, with wide biodegradation functions, could be present in these
digestive tract sections (Kirschke and Barret, 1987; Natalia et al.,
2004).
In the present study, data on alkaline proteolytic activity are
similar to those observed in several species (Chakrabarti et al., 1995;
Chong et al., 2002; Natalia et al., 2004; Tramati et al., 2005; Corrêa
et al., 2007). By comparison with acid proteases, alkaline protease
values were much lower in the stomach, but higher in the pyloric
caeca and intestine. On the other hand, many studies in teleost fish
have reported that pH 8.0–10.0 is the optimal range for alkaline
proteases in the pyloric caeca and intestine (Kitamikado and Tachino,
1960; Jonás et al.,1983; Glass et al.,1989; Das and Tripathi,1991; Eshel
et al., 1993; Hidalgo et al., 1999; Chiu and Pan, 2002; García-Carreño
et al., 2002; Natalia et al., 2004; Tramati et al., 2005). Similar results
have been observed in the present study for dentex, where the
optimum pH range for protease activities was 8.5–9.0 in the pyloric
caeca, anterior and posterior intestine. However, Munilla-Morán and
Saborido-Rey (1996) found a slightly higher optimum pH (9.5–10.0)
for proteases in the sea bream intestine.
High protease activity at the optimum pH indicated for dentex in
the pyloric caeca, anterior and posterior intestine could mainly be
attributed to trypsin activity since several studies suggest that pH 7.0–
9.0 is the optimal range for trypsin in carnivorous species such as
Solea solea (Clark et al., 1985), Euthynnus pelamis (Joakimsson and
Nagayama, 1990) and S. formosus (Natalia et al., 2004) or herbivorous
species like Ctenopharyngodon idella (Das and Tripathi, 1991), by
comparison with chymotrypsin activity which, although the pH of
activation is similar, seems to be present at pH 7.0–8.0 in species with
different nutritional habits (Clark et al., 1985; Hidalgo et al., 1999;
Chong et al., 2002).
In herbivorous and omnivorous fish, amylase activity has been
widely reported since these species need to break down dietary
carbohydrates (Sabapathy and Teo, 1993; Chakrabarti et al., 1995;
Hidalgo et al., 1999; Keshavanath et al., 2002; Tramati et al., 2005; De
Almeida et al., 2006; Corrêa et al., 2007). However, in carnivorous fish,
fed mainly on protein and, to a lesser extent, carbohydrates, data on
amylase activity varies and, consequently, its role in these species
remains controversial (Chakrabarti et al., 1995; Hidalgo et al., 1999;
Deguara et al., 2003; Natalia et al., 2004; Lundstedt et al., 2004;
Fountoulaki et al., 2005). In some carnivorous species such as N.
notopterus (Chakrabarti et al., 1995) and Oncorhynchus mykiss
(Hidalgo et al., 1999) no amylase activity was found in the digestive
tract, whereas in Notopterus chitala (Ghosh, 1985) and Anarhichas
minor (Papoutsoglou and Lyndon, 2006) amylase activity was not
shown in the stomach. In dentex, amylase activity is present
throughout the digestive tract, including the stomach, although with
a lower activity than that observed in pyloric caeca and/or intestine.
Similarly, other carnivorous species as Lates calcarifer also showed
amylase activity throughout the digestive tract, although its values
were very low in all the digestive sections (Sabapathy and Teo, 1993).
In the wild, carnivorous fish can ingest high levels of lipids and
consequently, lipase activity is present in their digestive tract
(Chakrabarti et al., 1995). Although lipase activity was not detected
in the stomach of dentex, like carnivorous species such as P. corruscans
(Lundstedt et al., 2004) and S. formosus (Natalia et al., 2004), this
enzyme was detected throughout the digestive tract, with the highest
activity levels in the intestine sections. However, species with different
feeding habits seem to present different lipase activity patterns.
So, herbivorous fish such as Oreochromis niloticus showed a limited
activity throughout the digestive tract (Tengjaroenkul et al., 2000),
and omnivorous fish such as C. macropomum (De Almeida et al., 2006)
presented higher activity in the stomach than in the other digestive

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

proteolytic กำลังได้รับอิทธิพลจากระดับคาร์โบไฮเดรต/ไขมัน และ
คาร์โบไฮเดรต/ไขมันและโปรตีนในอาหารระดับ
4 สนทนา
ในปลาเลี้ยง รู้สรีรวิทยาของการย่อยอาหาร และผลิต
ของการประกอบอาหารสามารถช่วยในการพัฒนาอาหาร และ,
ดังนั้น ในการเลือกมากที่สุดเหมาะสมส่วนผสมสำหรับเพาะเลี้ยงสัตว์น้ำได้
การศึกษาปัจจุบันให้ผลรติเอส amylase และเอนไซม์ไลเปส
การกระจายกิจกรรมตลอดทางเดินอาหารใน dentex ใน
นอกจากนี้ ข้อมูลเปิดเผยอิทธิพลของ macronutrient ต่าง ๆ อาหาร
ระดับบนชนิด
หลายผู้เขียนได้ระบุ dentex ที่จะกินเนื้อเป็นหลัก
(Abdelkader และ Ktari, 1985 นิราเลสและ Moranta, 1997 Rueda
และ Martínez, 2001) ในความรู้สึกนี้ ผลการศึกษาปัจจุบัน
บ่งชี้ว่า โปรไฟล์เอนไซม์ย่อยอาหารของ dentex เหมาะกับห้องพัก
ย่อยอาหารโปรตีน มันมีลักษณะของสายพันธุ์กินเนื้อเช่น
Sparus aurata (Deguara et al., 2003), ปลาไท corruscans
(Lundstedt et al., 2004) และสกุลปลาตะพัด formosus (นาตาเลีย et al., 2004),
กับความเด่นของรติเอสกิจกรรมตลอดทั้งการย่อยอาหาร
ทางเดิน อย่างไรก็ตาม ชอบพันธุ์ omnivorous เช่น Colossoma macropomum
(De Almeida et al., 2006 Corrêa et al., 2007) และ Diplodus
puntazzo (Tramati et al., 2005), dentex แสดงมากอาจ
ย่อยอาหารคาร์โบไฮเดรต เป็นโดย amylase สำคัญ
กิจกรรมสังเกตตลอดทางเดินอาหาร โดยเฉพาะอย่างยิ่งในการ
pyloric caeca
จะคาดจากสรีรวิทยาของการย่อยอาหารทั่วไปของการ
มีการสังเกตชนิด มีโครงสร้างการกำหนดท้อง และ ตาม
ในชนิดอื่น ๆ (Twining et al., 1983 คลาร์กและ al., 1985 Sabapathy และ
Teo, 1993 Hidalgo et al., 1999 ช่องและ al., 2002 Deguara และ al., 2003;
Tramati et al., 2005 Corrêa et al., 2007), รูปแบบของรติเอส
กระจายเปลี่ยนตามทางเดินอาหารถือเป็นค่า pH
ผลการศึกษาปัจจุบันสอดคล้องกับ Alarcón และ al.
(1998) ที่รายงานกิจกรรมกรดรติเอสสูงสุดในท้อง
ของ 25 – 50 กรัมหมายถึง น้ำหนัก dentex ถึงกระนั้น ในปัจจุบัน
ศึกษา ค่าเหล่านี้ corresponded กับค่า pH 1.5 ในขณะที่ Alarcón และ al.
(1998) รายงานกิจกรรมกรดรติเอสสูงสุดที่ pH 2-3 นี้
อาจอธิบายความแตกต่างเล็กน้อย โดยความแตกต่าง methodological
ศึกษาสองนอกเหนือจากความแตกต่างในค่า pH ที่สแกนโดย
Alarcón et al. (1998) หรือ ขั้นตอนการเจริญเติบโตอาจยังมีผล
ผลลัพธ์ (คาวาอิและอิเคดะ 1971 สิ้นเชิง 1990 และ Munilla-Morán Chiu
และ Pan, 2002 Yúfera et al., 2004 Tramati et al., 2005) ในปลา
(Anguilla japonica), Chiu และแพน (2002) พบว่าค่า pH ที่เหมาะสมของ
ชนิดเพพซินถูก 1.5 สำหรับเยาวชน (50 กรัม) และ 20 สำหรับผู้ใหญ่ไว้เป็นตัวอย่าง
(150 g) นอกจากนี้ เพพซินกิจกรรม 1.5-2.0 เท่ามากกว่าใน
juveniles มากกว่าในผู้ใหญ่ ในทำนองเดียวกัน Yúfera และ al. (2004) สังเกต
เปลี่ยนแปลงในทางเดินอาหาร pH และรติเอสกิจกรรมในทะเลทรายแดงตลอด
เปลี่ยนจากตัวอ่อนสู่เยาวชนในสภาพการเพาะเลี้ยง (0.04-
100 กรัม), โดยเฉพาะอย่างยิ่งในระยะแรก ๆ ของการเจริญเติบโต
ผลของเราสอดคล้องกับข้อมูลในรายงานโดยพันธุ์กินเนื้อ
Munilla Morán และ Saborido-เรย์ (1996) และ al. et Hidalgo (1999), ที่
พบกิจกรรม proteolytic กรดสูงที่สุดในทะเลทรายแดง เรนโบว์เทราต์
และปลาไหลที่ 1.5 – 2.0 ค่า pH ในกระเพาะอาหาร ในทำนองเดียวกัน studieswith Scophtalmus
maximus และปลาปอมปา maximumacid รติเอสเปิดเผย
กิจกรรมในท้องที่ pH 1.0 – 30 (Munilla-Morán และสตาร์,
1990 ช่องและ al., 2002) อย่างไรก็ตาม รูปแบบนี้ไม่มีใน
กินเนื้อปลา ตั้งแต่ในสายพันธุ์เป็นปลาสลาด กรด
กิจกรรมรติเอสใน stomachwasminimal เมื่อเปรียบเทียบกับ
ของทางเดินอาหาร (Chackrabarti et al., 1995) .
หลายการศึกษาได้แสดงที่รติเอสกรดสำคัญ
พบในกระเพาะของปลาสอดคล้องกับแบบฟอร์มต่าง ๆ ของเพพซิน
(Sabapathy และ Teo, 1993 Tengjaroenkul และ al., 2000 จงร้อยเอ็ด al.,
2002 นาตาเลีย et al., 2004) ในวรรณคดี เพพซินน่าจะพบ
เฉพาะในกระเพาะอาหาร กรดไฮโดรคลอริกและ pepsinogen
secreted มีเฉพาะ โดยเซลล์ oxynticopeptic ใน mucosa ท้องของ
ชนิดด้วยโดย ทำงาน stomachs (สนิม 2002) ดังนั้น,
Jany (1976) พบกิจกรรมไม่เพพซินในสกุลปลาทอง auratus เป็น stomachless
ปลา กิจกรรมที่พบในการ pyloric caeca แอนทีเรียร์ pHs ต่ำ
และลำไส้ส่วนหลังของ dentex อาจเกิดจากเอนไซม์อื่น ๆ .
cathepsin ในรูปแบบต่าง ๆ กลุ่ม lysosomal รติเอสใช้งานอยู่ในกรด
pH มีฟังก์ชันหลากหลาย biodegradation อาจจะมีอยู่ในนี้
ส่วนระบบทางเดินอาหาร (Kirschke และ Barret, 1987 นาตาเลีย et al.,
2004) .
ในการศึกษาปัจจุบัน ข้อมูลกิจกรรม proteolytic ด่างไม่
คล้ายกับที่พบในหลายชนิด (Chakrabarti et al., 1995;
จงร้อยเอ็ด al., 2002 นาตาเลีย et al., 2004 Tramati et al., 2005 Corrêa
et al., 2007) By comparison with proteases กรด ด่างรติเอส
ค่าต่ำมากในกระเพาะอาหาร แต่สูงในที่ pyloric
caeca และลำไส้ ในทางกลับกัน ศึกษามากในปลา teleost
ได้รายงานว่า ค่า pH 8.0-10.0 เป็นช่วงดีที่สุดสำหรับด่าง
proteases ใน pyloric caeca และลำไส้ (Kitamikado และ Tachino,
1960 Jonás และ al., 1983 แก้วร้อยเอ็ด al., 1989 Das และทริพาที 1991 Eshel
et al., 1993 Hidalgo et al., 1999 Chiu และ Pan, 2002 García Carreño
et al., 2002 นาตาเลีย et al., 2004 Tramati et al., 2005) ผลคล้าย
มีได้พบในการศึกษาที่อยู่ใน dentex ที่
ช่วงค่า pH ที่เหมาะสมสำหรับกิจกรรมรติเอสถูก 8.5-9.0 ในการ pyloric
caeca แอนทีเรียร์ และหลังลำไส้ อย่างไรก็ตาม Munilla Morán และ
Saborido-เรย์ (1996) พบ pH เหมาะสมสูงขึ้นเล็กน้อย (9.5 – 10.0)
สำหรับ proteases ในลำไส้ทะเลทรายแดง
ระบุกิจกรรมรติเอสสูงที่ pH ที่เหมาะสมสำหรับ dentex ใน
pyloric caeca แอนทีเรียร์ และหลังลำไส้ส่วนใหญ่อาจ
บันทึกกิจกรรมทริปซินเนื่องจากการศึกษาหลายชิ้นที่ pH 7.0 –
9.0 เป็นช่วงดีที่สุดสำหรับทริปซินในชนิดที่กินเนื้อเช่น
Solea solea (Clark et al., 1985), Euthynnus pelamis (Joakimsson และ
นากายามา 1990) และ S. formosus (นาตาเลีย et al, 2004) หรือ herbivorous
พันธุ์ชอบ Ctenopharyngodon idella (Das และทริพาที 1991), โดย
เปรียบเทียบกับกิจกรรม chymotrypsin ที่ แม้ว่า pH ของ
เปิดคล้าย น่าจะอยู่ที่ pH 7.0 – 8.0 ในสปีชีส์กับ
นิสัยทางโภชนาการแตกต่างกัน (Clark et al., 1985 Hidalgo et al., 1999;
จงร้อยเอ็ด al., 2002) .
ใน herbivorous และ omnivorous ปลา กิจกรรม amylase ได้
รายงานกันอย่างแพร่หลายเนื่องจากสายพันธุ์เหล่านี้ต้องแบ่งอาหารสำหรับผู้
คาร์โบไฮเดรต (Sabapathy และ Teo, 1993 Chakrabarti และ al., 1995;
Hidalgo et al., 1999 Keshavanath และ al., 2002 Tramati et al., 2005 เดอ
Almeida et al., 2006 Corrêa et al., 2007) อย่างไรก็ตาม ในปลากินเนื้อ,
เลี้ยงส่วนใหญ่เป็นโปรตีน และ ขอบเขตน้อย คาร์โบไฮเดรต ข้อมูลบน
กิจกรรม amylase ที่แตกต่างกันไป และ จึง บทบาทของมันในสปีชีส์เหล่านี้
ยังคงแย้ง (Chakrabarti และ al., 1995 Hidalgo et al., 1999;
Deguara et al., 2003 นาตาเลีย et al., 2004 Lundstedt et al., 2004;
Fountoulaki et al., 2005) ในบางชนิดที่กินเนื้อเช่น N.
notopterus (Chakrabarti และ al., 1995) และสกุลปลาแซลมอนแปซิฟิก mykiss
(Hidalgo et al., 1999) พบในอาหารไม่มี amylase กิจกรรม
ทางเดิน ในขณะที่ในสกุลปลากราย Notopterus (ภโฆษ 1985) และ Anarhichas
วิชารอง (Papoutsoglou และ Lyndon, 2006) กิจกรรม amylase ไม่
แสดงในกระเพาะอาหาร ใน dentex กิจกรรม amylase อยู่
ตลอดทางเดินอาหาร รวมทั้งกระเพาะอาหาร แม้ว่ากับ
กิจกรรมต่ำกว่าที่พบใน pyloric caeca หรือลำไส้
ในทำนองเดียวกัน ชนิดอื่นกินเนื้อเป็นปลากระพงขาวยังพบ
กิจกรรม amylase ตลอดทางเดินอาหาร แม้ว่าค่าของ
อยู่มากในส่วนทั้งหมดทางเดินอาหาร (Sabapathy และ Teo, 1993) .
พิศวง ปลากินเนื้อสามารถ ingest ระดับสูงของโครงการ และ
ดัง กิจกรรมเอนไซม์ไลเปสมีอยู่ในระบบทางเดินอาหารของพวกเขา
(Chakrabarti และ al., 1995) แม้ไม่พบกิจกรรมของเอนไซม์ไลเปส
ในท้อง dentex ชอบกินเนื้อพันธุ์เช่น P. corruscans
(Lundstedt et al., 2004) และ S. formosus (นาตาเลีย et al., 2004), นี้
เอนไซม์พบตลอดทางเดินอาหาร มีสูง
ระดับกิจกรรมในส่วนลำไส้ อย่างไรก็ตาม พันธุ์พร้อม
ดูเหมือนนิสัยอาหารเอนไซม์ไลเปสที่แตกต่างกันนำเสนอรูปแบบกิจกรรม
ดังนั้น herbivorous ปลานิลพบว่าการจำกัด
กิจกรรมตลอดทางเดินอาหาร (Tengjaroenkul et al., 2000),
และปลา omnivorous macropomum C. (De Almeida et al., 2006)
แสดงกิจกรรมสูงในกระเพาะอาหารมากกว่าในอาหารอื่น ๆ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การผลิตโปรตีนที่เป็นผลกระทบจากระดับไขมันและคาร์โบไฮเดรต / โปรตีนและคาร์โบไฮเดรตไขมัน
/ ระดับปฏิสัมพันธ์ในอาหาร .
4 การอภิปราย
ในการเลี้ยงปลา ความรู้เกี่ยวกับการย่อยอาหารและสรีรวิทยาของความจุ
ตอบสนองต่ออาหารองค์ประกอบของอาหารสามารถช่วยในการพัฒนา และ
ดังนั้นในการเลือกวัสดุที่เหมาะสมที่สุดสำหรับการเพาะเลี้ยงสัตว์น้ำ
การศึกษานี้ให้ผลลัพธ์ของอะไมเลส และเอนไซม์โปรติเอส
แจกกิจกรรมตลอดทางเดินอาหาร ใน dentex . ใน
นอกจากนี้ข้อมูลเปิดเผยอิทธิพลของอาหารอาหารที่แตกต่างกันในระดับ

หลายชนิด ผู้เขียนระบุว่า dentex เป็นสัตว์กินเนื้อ
( abdelkader และ ktari , 1985 ; และกำลังใจใน moranta , 1997 ; รูดา
และ มาร์ตีเนซ , 2001 ) ในความรู้สึกนี้ผลการศึกษาบ่งชี้ว่า
โปรไฟล์ของเอนไซม์ย่อยอาหาร dentex เหมาะดี

การย่อยโปรตีน มันคล้ายกับที่ของชนิดพืชกินแมลงเช่น
sparus aurata ( deguara et al . , 2003 ) , ปลาไทเกอร์ corruscans
( lundstedt et al . , 2004 ) และตะพัด ( Natalia et al . , 2004 ) ,
ที่มีความเด่นของกิจกรรมเอนไซม์โปรตีเอสตลอดทางเดินอาหาร

อย่างไรก็ตามอย่างชนิดที่กินทั้งพืชและสัตว์ เช่น colossoma macropomum
( de Almeida et al . , 2006 ; RR êเป็น et al . , 2007 ) และ diplodus
puntazzo ( tramati et al . , 2005 ) , dentex แสดงศักยภาพสูง
การย่อยอาหารคาร์โบไฮเดรต ดังที่แสดงโดยกิจกรรมเอนไซม์อะไมเลส
) สังเกตตลอดทางเดินอาหาร โดยเฉพาะ พยาธิใน pyloric
.
ที่คาดว่าจะจากสรีรวิทยาการย่อยอาหารทั่วไปของ
ชนิดที่กำหนดโครงสร้างและท้อง ขณะที่มันได้รับการตรวจสอบ
ในชนิดอื่น ๆ ( twining et al . , 1983 ; คลาร์ก et al . , 1985 ; sabapathy และ
เตียว , 1993 ; Hidalgo et al . , 1999 ; ชอง et al . , 2002 ; deguara et al . , 2003 ;
tramati et al , . , 2005 ; RR êเป็น et al . , 2007 ) , รูปแบบการกระจายไปตามทางเดินอาหารติ

เมื่อ pH ถือว่าผลการศึกษาครั้งนี้สอดคล้องกับ alarc เลออง et al .
( 1998 ) ที่มีกรดในกระเพาะอาหารสูง กิจกรรมเอนไซม์โปรติเอส
25 – 50 กรัม น้ำหนักเฉลี่ย dentex . อย่างไรก็ตามในการศึกษา
, ค่าของ pH 1.5 ส่วน alarc เลออง et al .
( 1998 ) รายงานสูงสุดที่ pH กรด protease activity 2 – 3 ความแตกต่างเล็กน้อยนี้อาจจะอธิบายได้ด้วย

ในความแตกต่างของทั้งสองการศึกษานอกจากความแตกต่างในค่า pH ที่สแกนด้วย
alarc เลออง et al . ( 1998 ) หรือระยะการเจริญเติบโตนอกจากนี้ยังสามารถมีอิทธิพลต่อ
ผล ( คาวาอิและ Ikeda , 1971 ; munilla มอ . kgm และสิ้นเชิง , 1990 ; ชิว
และกระทะ , 2002 ; Y úเฟ et al . , 2004 ; tramati et al . , 2005 ) ในปลาไหล
( สรงน้ำ ) ชิวและกระทะ ( 2002 ) พบว่า pH ที่เหมาะสมที่สุดของ
ประเภทเพพซิน 1.5 สำหรับเยาวชน ( 50 กรัม ) และ 20 สำหรับผู้ใหญ่ตัวอย่าง
( 150 กรัม ) นอกจากนี้ กิจกรรมเอนไซม์เปปซินคือ 1.5 - 2.0 เท่ามากกว่า
เด็กมากกว่าในผู้ใหญ่ ในทำนองเดียวกัน , Y úเฟ et al . ( 2004 ) สังเกตการเปลี่ยนแปลงในทางเดินอาหารและตับ อ

กิจกรรมปลาตะเพียนทะเลตลอด เปลี่ยนจากตัวอ่อนเพื่อเยาวชนในการเลี้ยงดูเงื่อนไข ( 0.04 -
100 กรัม ) โดยเฉพาะในระยะแรกของการเจริญเติบโต
ผลของเราตรงกันกับข้อมูลชนิดกินเนื้อเป็นอาหารรายงานโดย
munilla มอ . kgm saborido และเรย์ ( 1996 ) และ ดัลโก และคณะ ( 1999 ) , ที่พบมากที่สุดกิจกรรม
กรดโปรตีนในปลาทะเล เรนโบว์เทราท์
ปลาไหลที่ pH 1.5 – 2.0 ในกระเพาะอาหาร ในทํานองเดียวกัน studieswith scophtalmus
Maximus symphysodon aequifasciata เปิดเผยและกิจกรรมเอนไซม์โปรตีเอส
maximumacid ในกระเพาะพีเอช 1.0 – 30 ( munilla มอ . kgm และสตาร์ค
1990 ; ชอง et al . , 2002 ) แต่รูปแบบนี้ไม่ได้เป็นปัจจุบันในทุก
เป็นปลา เพราะในสปีชีส์เป็นปลาสลาด , กรด
protease activity ใน stomachwasminimal เมื่อเทียบกับ
ส่วนที่เหลือของระบบทางเดินอาหาร ( chackrabarti et al . , 1995 ) .
หลายการศึกษาได้แสดงให้เห็นว่าหลักกรดโปร
ที่พบในกระเพาะอาหารของปลาที่สอดคล้องกับรูปแบบต่างๆของเตยหอม
( sabapathy และเตียว , 1993 ; tengjaroenkul et al . , 2000 ; ชอง et al . ,
2002 ; Natalia et al . , 2004 ) ในวรรณคดี เพพซินดูเหมือนจะพบ
เฉพาะในกระเพาะอาหาร เนื่องจากกรดเกลือเพพซิโนเจน
จะหลั่งโดยเซลล์ oxynticopeptic ในกระเพาะอาหารเยื่อเมือกของ
ชนิดออกมาดูดีท้องทํางาน ( สนิม , 2002 ) ดังนั้น ,
jany ( 1976 ) ไม่พบอักษรกิจกรรม Carassius auratus เป็น stomachless
ปลา กิจกรรมที่ 5 พบน้อยใน pyloric พยาธิที่ด้านหน้าและด้านหลังของลำไส้ ,
dentex อาจเกิดจากเอนไซม์อื่น ๆ .
รูปแบบคาเทปซิน , เอนไซม์โปรติเอส lysosomal กลุ่มที่ใช้งานในกรด
pH ด้วยฟังก์ชั่นการย่อยสลายกว้าง อาจจะอยู่ในนี้
ส่วนระบบทางเดินอาหาร ( kirschke และ Barret , 1987 ; Natalia et al . ,

) ) ในการศึกษาข้อมูลเกี่ยวกับกิจกรรมจำเพาะ ด่างเป็น
คล้ายกับที่ พบในหลายสายพันธุ์ ( chakrabarti et al . , 1995 ;
ชอง et al . , 2002 ; Natalia et al . , 2004 ; tramati และ al . , 2005 ; RR êเป็น
et al . , 2007 ) โดยเปรียบเทียบกับกรดเพื่อการผลิตอัลคาไลน์โปรติเอสและ
ค่าลดลงมากในกระเพาะอาหารแต่สูงในพยาธิ pyloric
และลําไส้ บนมืออื่น ๆ , การศึกษาจำนวนมากใน teleost ปลา
มีรายงานว่า pH 8.0 และ 10.0 เป็นช่วงที่เหมาะสมใน pyloric ด่าง
ทางพยาธิ และไส้ ( kitamikado tachino
1960 ; และ , จอน . kgm s et al . , 1983 ; แก้ว et al . , 1989 ; วันหลังปลูกและทริปาธิ , 1991 ; ที่ตั้ง
et al . , 1993 ; Hidalgo et al . , 1999 ; ชิวและกระทะ , 2002 ; garc í a-carre á o
et al . , 2002 ;นาตาเลีย et al . , 2004 ; tramati et al . , 2005 )
ผลที่คล้ายกันได้รับการปฏิบัติในการศึกษาสำหรับ dentex ที่
ช่วง pH ที่เหมาะสมสำหรับกิจกรรมเอนไซม์โปรตีเอสคือ 8.5 – 9.0 ในพยาธิ pyloric
, ด้านหน้าและด้านหลังลําไส้ อย่างไรก็ตาม munilla หม้อและ
. kgm saborido เรย์ ( 1996 ) พบว่าสูงขึ้นเล็กน้อยพีเอชที่เหมาะสม ( 9.5 ) 10.0 )
สำหรับทางปลาตะเพียน
ในลําไส้สูง protease activity ที่ pH ที่เหมาะสมและ dentex
pyloric พยาธิในด้านหน้าและด้านหลัง , ไส้จะเป็นกิจกรรมตั้งแต่ทริป
เกิดจากหลายการศึกษาแนะนำว่า pH 7.0 -
9.0 คือช่วงที่เหมาะสมเอนไซม์ชนิดกินแมลงเช่น
solea solea ( คลาร์ก et al . , 1985 ) , euthynnus pelamis ( และ joakimsson
นากายาม่า , 2533 ) และ โฟโมซุซ ( Natalia et al . ,2004 ) หรือชนิดกินพืช
ชอบ ctenopharyngodon idella ( ดาส และ ทริปาธิ , 1991 ) โดยเปรียบเทียบกับสิบโท
กิจกรรมซึ่งแม้ว่าความเป็นกรดของ
กระตุ้นคล้ายคลึง , ดูเหมือนจะอยู่ที่ pH 7.0 - 8.0 ในชนิด
นิสัยโภชนาการต่าง ๆ ( คลาร์ก et al . , 1985 ; Hidalgo et al . , 2542 ;
ชอง et al . , 2002 ) และปลาที่กินทั้งพืชและสัตว์ ในพืช

กิจกรรมเอนไซม์อะไมเลสได้งานอย่างกว้างขวางเนื่องจากชนิดเหล่านี้ต้องทำลายลงคาร์โบไฮเดรตและใยอาหาร
( sabapathy เตียว , 1993 ; chakrabarti et al . , 1995 ;
Hidalgo et al . , 1999 ; keshavanath et al . , 2002 ; tramati et al . , 2005 ; de
อัลเมด้า et al . , 2006 ; RR êเป็น et al . , 2007 ) อย่างไรก็ตาม ในสัตว์กินเนื้อปลา
อาหารส่วนใหญ่ในโปรตีนและในระดับที่น้อยกว่า , คาร์โบไฮเดรต , ข้อมูลเลส
กิจกรรมแตกต่างกันไป และ จากนั้นบทบาทในสายพันธุ์
เหล่านี้ยังคงโต้เถียง ( chakrabarti et al . , 1995 ; Hidalgo et al . , 1999 ;
deguara et al . , 2003 ; Natalia et al . , 2004 ; lundstedt et al . , 2004 ;
fountoulaki et al . , 2005 ) ในบางชนิดเช่น N .
notopterus สัตว์กินเนื้อ ( chakrabarti et al . , 1995 ) และคอรินชัส mykiss
( Hidalgo et al . , 1999 ) ไม่พบกิจกรรมที่พบในระบบทางเดินอาหาร
,ขณะที่ใน notopterus สันนิบาตชาติ ( ghosh , 1985 ) และ anarhichas
เล็กน้อย ( papoutsoglou และลินดอน , 2006 ) กิจกรรมเอนไซม์อะไมเลสไม่ได้
แสดงในกระเพาะอาหาร ใน dentex , กิจกรรมเอนไซม์อะไมเลสเป็นปัจจุบัน
ตลอดทางเดินอาหาร รวมทั้งท้อง , แม้ว่ากับ
กิจกรรมต่ำกว่าที่พบใน pyloric และ / หรือพยาธิลำไส้
ในทํานองเดียวกัน ชนิดที่พบเป็นปลากะพงขาว
กิจกรรมเอนไซม์อะไมเลสตลอดทางเดินอาหาร แม้ว่าค่าของ
ต่ำในการย่อยอาหารส่วน ( และ sabapathy เตียว , 1993 ) .
ในป่า เป็นปลาที่สามารถนำเข้าไปในร่างกายระดับไขมันและ
จากนั้น กิจกรรมเอนไซม์อยู่ในระบบทางเดินอาหาร
( chakrabarti et al . , 1995 ) แม้ว่ากิจกรรมพบว่าในท้องของ dentex
,ชอบกินเนื้อเป็นอาหาร เช่น ชนิด P . corruscans
( lundstedt et al . , 2004 ) และ โฟโมซุซ ( Natalia et al . , 2004 ) เอนไซม์นี้
พบตลอดระบบทางเดินอาหารที่มีสูงสุด
ระดับกิจกรรมในลำไส้ส่วน อย่างไรก็ตาม ชนิดที่แตกต่างกัน
นิสัยการกินอาหารดูเหมือนปัจจุบันรูปแบบกิจกรรมเอนไซม์ที่แตกต่างกัน .
ดังนั้น กินพืช เช่น ปลานิล ปลาจำนวนจำกัด
กิจกรรมตลอดทั้งระบบทางเดินอาหาร ( tengjaroenkul et al . , 2000 ) และปลาที่กินทั้งพืชและสัตว์เช่น C .
macropomum ( de Almeida et al . , 2006 )
นำเสนอกิจกรรมสูงในท้องกว่าในอื่น ๆ ย่อยอาหาร