If he had dreams, he could not reme

If he had dreams, he could not remember them.

Alone in the darkness, awake while everyone else slept, he felt the most at peace. He supposed it was in his nature, passed down from his father and his father’s father, farmers who tended the land and cared for their livestock. Nurturers, guardians, watchmen for the harvest. That was to be Evan Walker’s inheritance. Instead, he became the opposite. The silent hunter in the woods. The deadly assassin stalking human prey. How many did he kill before he found her hiding in the woods that autumn afternoon? He couldn’t remember. He felt no absolution in knowing he’d been used, no redemption in understanding he was as much a victim as the people he killed—from a distance, always from a distance. Forgiveness is not born out of innocence or ignorance. Forgiveness is born of love.

At dawn, he left the porch and went inside to his room. The time had come. He’d lingered here too long already. He was stuffing an extra jacket into the duffel bag—the bowling jacket he’d taken from Grace’s house that Cassie had hated so much—when Ben appeared in the doorway, shirtless, bleary-eyed, scruffy-chinned.

“You’re leaving,” he said.

“I’m leaving.”

“Marika said you would. I didn’t believe her.”

“Why not?”

Ben shrugged. “She isn’t always right. One half of one percent of the time, she’s only half right.” He rubbed his eyes and yawned. “And you’re not coming back,” Ben went on. “Ever. Is she right about that, too?”

Evan nodded. “Yes.”

“Well.” Ben looked away, scratching his shoulder slowly. “Where are you going?”

“To look for lights in the dark.”

“Lights,” Ben echoed. “Like, literal lights, or . . . ?”

“I mean bases. Military compounds. The closest

“Well, it’s cold. Come on, Sullivan, let’s get this party started!”

I followed them into the house. Megan jumped up from her dolls and squealed with delight. That plastic tree touched something deep. Walker came out of the kitchen to help set it up. I stood by the door, bouncing the baby on my hip as she bawled. Ben finally noticed and abandoned the tree to take her from my arms.

“What’s up, little mayfly, huh? What’s the matter?”

She popped her tiny fist against the side of his nose, and Ben laughed. He always laughed when she swatted him or did anything that shouldn’t be encouraged, like demanding to be held every waking second. From the moment she was born, she had him wrapped around her inch-long finger.

On the other side of the room, Evan Walker flinched. Mayfly. A word that resonated, a word that would never be just a word. Sometimes I wondered if we should have left him in Canada, if returning his memories wasn’t a particular cruelty, a kind of psychological torture. The alternatives were unthinkable, though: Kill him, or empty him completely, leaving him a human shell with no memory of her at all. Both of those possibilities were painless; we opted for the pain.

Pain is necessary. Pain is life. Without pain, there can be no joy. Cassie Sullivan taught me that.

The crying went on. Even Ben with all his special Parish powers couldn’t calm her down.

“What’s wrong?” he asked me, as if I knew.

I took a stab at it anyway. “You left. Broke her routine. She hates that.”

So much like her namesake: crying, punching, demanding, needing. Maybe there is something to the idea of reincarnation. Restless, never satisfied, quick to anger, stubborn, and ruthlessly curious. Cassie called it. She labeled herself long ago. I am humanity.

Sam scampered down the hall to his bedroom. I guessed he couldn’t take the wailing anymore. I was wrong. He returned with something behind his back.

“I was going to wait till tomorrow, but . . .” He shrugged.

That bear had seen better days. Missing an ear, fur that had gone from brown to a splotchy gray, patched and repatched and patched again, more sutures than Frankenstein’s monster. Messed up, beaten up, but still hanging around. Still here.

Ben took the bear from him and made it dance for Cassie. Stubby bear arms flapped. Uneven bear legs—one was shorter than the other—twisted and twirled. The baby cried for a couple more minutes, clinging to the rage and discomfort until they slipped through her fingers, as insubstantial as the wind. She reached for the toy. Gimme, gimme, I wanna, I wanna.

“Well, what do you know?” Ben said. He looked over at me, and his smile was so genuine—no calculation, no vanity, desiring nothing but expressing everything—that I couldn’t help myself and really didn’t want to.

I smiled.





EVAN WALKER


EACH NIGHT from dusk to dawn he kept watch from the porch that overlooked the river. On the half hour, he left the porch to patrol the block. Then back to the porch to watch while the others slept. His sleep was rare, usually an hour or two in the afternoons, and afterward always jerking awake, disoriented, panicky, like a drowning man breaking the surface of the water that would bear him down, the remorseless medium that would kill him.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

If he had dreams, he could not remember them. Alone in the darkness, awake while everyone else slept, he felt the most at peace. He supposed it was in his nature, passed down from his father and his father’s father, farmers who tended the land and cared for their livestock. Nurturers, guardians, watchmen for the harvest. That was to be Evan Walker’s inheritance. Instead, he became the opposite. The silent hunter in the woods. The deadly assassin stalking human prey. How many did he kill before he found her hiding in the woods that autumn afternoon? He couldn’t remember. He felt no absolution in knowing he’d been used, no redemption in understanding he was as much a victim as the people he killed—from a distance, always from a distance. Forgiveness is not born out of innocence or ignorance. Forgiveness is born of love. At dawn, he left the porch and went inside to his room. The time had come. He’d lingered here too long already. He was stuffing an extra jacket into the duffel bag—the bowling jacket he’d taken from Grace’s house that Cassie had hated so much—when Ben appeared in the doorway, shirtless, bleary-eyed, scruffy-chinned.“You’re leaving,” he said.“I’m leaving.” “Marika said you would. I didn’t believe her.” “Why not?”Ben shrugged. “She isn’t always right. One half of one percent of the time, she’s only half right.” He rubbed his eyes and yawned. “And you’re not coming back,” Ben went on. “Ever. Is she right about that, too?”Evan nodded. “Yes.” “Well.” Ben looked away, scratching his shoulder slowly. “Where are you going?” “To look for lights in the dark.” “Lights,” Ben echoed. “Like, literal lights, or . . . ?” “I mean bases. Military compounds. The closest “Well, it’s cold. Come on, Sullivan, let’s get this party started!”I followed them into the house. Megan jumped up from her dolls and squealed with delight. That plastic tree touched something deep. Walker came out of the kitchen to help set it up. I stood by the door, bouncing the baby on my hip as she bawled. Ben finally noticed and abandoned the tree to take her from my arms.“What’s up, little mayfly, huh? What’s the matter?”She popped her tiny fist against the side of his nose, and Ben laughed. He always laughed when she swatted him or did anything that shouldn’t be encouraged, like demanding to be held every waking second. From the moment she was born, she had him wrapped around her inch-long finger. On the other side of the room, Evan Walker flinched. Mayfly. A word that resonated, a word that would never be just a word. Sometimes I wondered if we should have left him in Canada, if returning his memories wasn’t a particular cruelty, a kind of psychological torture. The alternatives were unthinkable, though: Kill him, or empty him completely, leaving him a human shell with no memory of her at all. Both of those possibilities were painless; we opted for the pain. Pain is necessary. Pain is life. Without pain, there can be no joy. Cassie Sullivan taught me that. The crying went on. Even Ben with all his special Parish powers couldn’t calm her down.“What’s wrong?” he asked me, as if I knew. I took a stab at it anyway. “You left. Broke her routine. She hates that.”So much like her namesake: crying, punching, demanding, needing. Maybe there is something to the idea of reincarnation. Restless, never satisfied, quick to anger, stubborn, and ruthlessly curious. Cassie called it. She labeled herself long ago. I am humanity. Sam scampered down the hall to his bedroom. I guessed he couldn’t take the wailing anymore. I was wrong. He returned with something behind his back.“I was going to wait till tomorrow, but . . .” He shrugged. That bear had seen better days. Missing an ear, fur that had gone from brown to a splotchy gray, patched and repatched and patched again, more sutures than Frankenstein’s monster. Messed up, beaten up, but still hanging around. Still here. Ben took the bear from him and made it dance for Cassie. Stubby bear arms flapped. Uneven bear legs—one was shorter than the other—twisted and twirled. The baby cried for a couple more minutes, clinging to the rage and discomfort until they slipped through her fingers, as insubstantial as the wind. She reached for the toy. Gimme, gimme, I wanna, I wanna."ดี สิ่งที่คุณรู้" เบนกล่าวว่า เขามองไปที่ฉัน และรอยยิ้มของเขาจริง — ไม่มีการคำนวณ ไม่มีโต๊ะเครื่องแป้ง ปรารถนาอะไร แต่แสดงทุกอย่าง — ว่า ฉันไม่สามารถช่วยตนเอง และไม่ต้องการ ยิ้ม อีแวนวอล์คเกอร์ แต่ละคืนจากค่ำจรดเช้าเขาเก็บนาฬิกาจากระเบียงที่มองข้ามแม่น้ำ ในครึ่งชั่วโมง เขาซ้ายเฉลียงการลาดตระเวนบล็อก จากนั้น กลับไปยังระเบียงดูในขณะที่คนอื่น ๆ นอน นอนของเขาถูกหายาก โดยปกติหนึ่งชั่วโมง หรือสองในช่วงบ่าย และหลังจากนั้นเสมอกระตุกตื่น disoriented, panicky เหมือนคนจมน้ำการทำลายพื้นผิวของน้ำที่จะแบกเขาลง สื่อ remorseless ที่จะฆ่าเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ถ้าเขามีความฝันที่เขาจำไม่ได้ว่าพวกเขา.

คนเดียวในความมืดตื่นตัวขณะที่คนอื่นนอนหลับเขารู้สึกว่ามากที่สุดในความสงบ เขาควรที่มันอยู่ในธรรมชาติของเขาผ่านลงมาจากพ่อและพ่อของพ่อของเขาเขาเกษตรกรที่มีแนวโน้มที่ดินและได้รับการดูแลปศุสัตว์ของพวกเขา nurturers ผู้ปกครอง watchmen สำหรับการเก็บเกี่ยว ที่จะเป็นมรดกอีวานวอล์คเกอร์ แต่เขาก็กลายเป็นตรงข้าม นักล่าเงียบอยู่ในป่า มรณะฆ่าสะกดรอยตามเหยื่อมนุษย์ เขาไม่ฆ่ากี่ก่อนที่เขาจะพบเธอหลบซ่อนตัวอยู่ในป่าที่ร่วงบ่าย? เขาจำไม่ได้ว่า เขารู้สึกว่าไม่มีการอภัยโทษในการรู้เขาจะถูกนำมาใช้ในการทำความเข้าใจไถ่ถอนไม่มีเขาเป็นมากเหยื่อเป็นคนที่เขาถูกฆ่าตายจากระยะไกลเสมอจากระยะไกล ให้อภัยไม่ได้เกิดจากความไร้เดียงสาหรือความไม่รู้ การให้อภัยจะเกิดจากความรัก.

รุ่งอรุณของเขาออกจากระเบียงและเดินเข้าไปที่ห้องของเขา เวลาที่ได้มา เขาต้องการอ้อยอิ่งอยู่ที่นี่นานเกินไปแล้ว เขาได้รับการบรรจุเสื้อเสริมเข้าไปในถุงที่ Duffel เสื้อโบว์ลิ่งเขาต้องการนำมาจากบ้านของเกรซว่าแคสซี่ได้เกลียดมากเมื่อเบนปรากฏในประตูที่สวมเสื้อ, ตาพร่ามัว, ยู่ยี่-งู.

"คุณกำลังจะออกจาก "เขากล่าว.

" ฉันออก. "

" Marika บอกว่าคุณจะ ผมไม่เชื่อว่าเธอ. "

" ทำไมไม่ "

เบนยักไหล่ "เธอไม่ได้เสมอ ครึ่งหนึ่งของหนึ่งเปอร์เซ็นต์ของเวลาที่เธอเป็นเพียงครึ่งหนึ่งที่เหมาะสม. "เขาลูบตาของเขาและหาว "และคุณไม่ได้กลับมา" เบนไปใน "เคย. เธอถูกต้องเกี่ยวกับที่มากเกินไป? "

อีวานพยักหน้า "ใช่."

"ดี." เบนมองไปเกาไหล่ของเขาอย่างช้าๆ "คุณจะไปไหน?"

"ไปหาไฟในความมืด."

"ไฟ" เบนสะท้อน "เช่นเดียวกับไฟที่แท้จริงหรือ . . ? "

" ฉันหมายถึงฐาน สารประกอบทหาร ที่ใกล้เคียงที่สุด

"ดีมันเย็น Come on, ซัลลิแวนให้ของได้รับบุคคลนี้เริ่มต้น! "

ผมทำตามพวกเขาเข้าไปในบ้าน เมแกนกระโดดขึ้นจากตุ๊กตาของเธอและร้องเสียงแหลมด้วยความดีใจ ต้นไม้พลาสติกที่สัมผัสบางสิ่งบางอย่างลึก วอล์คเกอร์ออกมาจากห้องครัวมาช่วยตั้งขึ้น ผมยืนอยู่ที่ประตูใหญ่ทารกบนสะโพกของฉันเป็นเธอ bawled เบนในที่สุดก็สังเกตเห็นและถูกทอดทิ้งต้นไม้ที่จะพาเธอออกจากอ้อมแขนของฉัน.

"เกิดอะไรขึ้น, แมลงเม่าน้อยฮะ? มีอะไรเรื่องนี้? "

เธอโผล่กำปั้นเล็ก ๆ ของเธอกับด้านข้างของจมูกของเขาและเบนหัวเราะ เขามักจะหัวเราะเมื่อเธอตบเขาหรือทำอะไรที่ไม่ควรได้รับการสนับสนุนเช่นการเรียกร้องที่จะจัดขึ้นทุกวินาทีตื่น จากช่วงเวลาที่เธอเกิดเธอเขาพันรอบนิ้วมือนิ้วยาวของเธอ.

ในด้านอื่น ๆ ของห้องพักที่อีวานวอล์คเกอร์สะดุ้ง แมลงเม่า คำที่สะท้อนคำว่าจะไม่เป็นเพียงแค่คำพูด บางครั้งผมก็สงสัยว่าเราควรจะได้ทิ้งเขาในแคนาดาถ้ากลับมาความทรงจำของเขาก็ไม่ได้เป็นความโหดร้ายโดยเฉพาะอย่างยิ่งชนิดของการทรมานทางด้านจิตใจ ทางเลือกที่มีความคิดไม่ถึงแม้ว่า: ฆ่าเขาหรือเปล่าเขาสมบูรณ์ออกจากเขาเปลือกมนุษย์ที่มีความทรงจำของเธอที่ทุกคน ทั้งความเป็นไปได้ไม่เจ็บปวดเหล่านั้น; เราเลือกใช้สำหรับความเจ็บปวด.

ปวดเป็นสิ่งที่จำเป็น ความเจ็บปวดคือชีวิต โดยไม่มีอาการปวดสามารถมีได้ไม่มีความสุข แคสซี่ซัลลิแวนสอนผมว่า.

ร้องไห้ไปใน แม้เบนกับทุกตำบลอำนาจพิเศษของเขาไม่สามารถทำให้เธอสงบลง.

"มีอะไรผิดหรือเปล่า?" เขาถามผมว่าถ้าผมรู้ว่า.

ฉันเอาแทงที่มันอยู่แล้ว "คุณซ้าย ยากจนประจำของเธอ เธอเกลียดที่ ".

ดังนั้นเหมือนชื่อของเธอ: ร้องไห้เจาะเรียกร้องต้อง อาจจะมีบางสิ่งบางอย่างกับความคิดของการเกิดใหม่ กระสับกระส่ายไม่พอใจโกรธปากแข็งและอยากรู้อยากเห็นโหดเหี้ยม แคสซี่เรียกมันว่า เธอติดป้ายชื่อตัวเองมานานแล้ว ผมเป็นมนุษย์.

แซมรีบลุกขึ้นลงศาลาไปที่ห้องนอนของเขา ผมเดาว่าเขาไม่สามารถใช้ร่ำไห้อีกต่อไป ฉันผิดไป. เขากลับมาพร้อมกับสิ่งที่อยู่ข้างหลังเขา.

"ผมจะรอจนถึงวันพรุ่งนี้ แต่ . . "เขายักไหล่.

หมีที่ได้เห็นวันที่ดีกว่า หายไปหูขนที่เคยหายไปจากสีน้ำตาลสีเทากะดำกะด่างปะและ repatched และ patched อีกครั้งเย็บมากกว่ามอนสเตอร์ของ Frankenstein messed ขึ้นตีขึ้น แต่ยังคงแขวนอยู่รอบ ๆ ยังอยู่ที่นี่.

เบนเอาหมีจากเขาและทำให้มันเต้นสำหรับแคสซี่ แขนหมีม่อต้อกระพือ ไม่สม่ำเสมอหมีขาหนึ่งสั้นกว่าที่อื่น ๆ บิดและหมุน ทารกร้องไห้สำหรับคู่มากขึ้นนาทียึดมั่นกับความโกรธและความรู้สึกไม่สบายจนกว่าพวกเขาจะเล็ดรอดผ่านนิ้วมือของเธอเป็นไร้สาระเป็นลม เธอเอื้อมมือไปสำหรับของเล่น Gimme, Gimme, ฉันต้องการฉันอยาก.

"ดีสิ่งที่คุณรู้หรือไม่" เบนกล่าวว่า เขามองไปที่ผมและรอยยิ้มของเขาเป็นของจริงไม่มีการคำนวณเพื่อให้โต๊ะเครื่องแป้งไม่ปรารถนาอะไร แต่การแสดงทุกอย่างที่ฉันไม่สามารถช่วยตัวเองและจริงๆไม่ได้ต้องการที่จะ.

ฉันยิ้ม.





EVAN WALKER


แต่ละคืน From Dusk ไป รุ่งอรุณที่เขาเก็บไว้ดูจากระเบียงที่มองข้ามแม่น้ำ เมื่อครึ่งชั่วโมงเขาออกจากระเบียงลาดตระเวนบล็อก จากนั้นกลับไปที่ระเบียงเพื่อชมขณะที่คนอื่นนอน การนอนของเขาก็ยากมักจะหนึ่งหรือสองชั่วโมงในช่วงบ่ายและหลังจากนั้นเสมอกระตุกตื่นงง, หวาดกลัวเหมือนคนจมน้ำหมดพื้นผิวของน้ำที่จะแบกเขาลงสื่อที่ไร้ความปราณีที่จะฆ่าเขา