The results also indicate that high

The results also indicate that high-leverage firms have significantly lower current
ratios than low-leverage firms. In addition, high-leverage firms sell more long-lived
assets than do low-leverage firms. The median and mean sales of long-lived assets as a
percentage of the market value of common equity of high-leverage firms significantly
exceed (at a 1 percent level for two-tailed tests) those of low-leverage firms. The difference
between the two samples with respect to sales of investments is, however,
insignificant at conventional levels. Also, the medians and means of total asset sales
(deflated by the market value of common equity) for both subsamples are around 1
percent, an indication that these sales do not represent unusual selling activities (e.g., a
major restructuring).

The debt-equity hypothesis implies that income from asset sales by higher-leverage
firms exceeds that for lower-leverage firms; this is consistent with the results reported
in table 4.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผลลัพธ์ยังระบุว่า บริษัทยกระดับสูงมีราคาปัจจุบันต่ำกว่าอย่างมีนัยสำคัญอัตราส่วนมากกว่าบริษัทยกระดับต่ำ นอกจากนี้ ยกระดับสูงบริษัทขาย long-lived มากสินทรัพย์กว่าต่ำยกระดับบริษัท มัธยฐาน และหมายถึงการขายสินทรัพย์ long-lived เป็นการเปอร์เซ็นต์ของมูลค่าตลาดของหุ้นทั่วไปของการงัดสูงกระชับมากเกิน (ที่ระดับร้อยละ 1 สำหรับการทดสอบสองหาง) ของบริษัทยกระดับต่ำ ความแตกต่างระหว่างตัวอย่างที่สองเกี่ยวกับการลงทุนขายถูก อย่างไรก็ตามสำคัญที่ระดับปกติ ยัง medians และวิธีการรวมสินทรัพย์ขาย(deflated โดยมูลค่าตลาดของหุ้นทั่วไป) สำหรับ subsamples ทั้งสองอยู่ประมาณ 1ร้อยละ การบ่งชี้ว่า ขายเหล่านี้ได้แสดงกิจกรรมผิดปกติขาย (เช่น การหลักปรับโครงสร้าง)สมมติฐานตราสารหนี้หมายถึงการที่รายได้จากการขายสินทรัพย์ โดยยกระดับสูงขึ้นบริษัทมากกว่าสำหรับบริษัทยกระดับล่าง โดยสอดคล้องกับผลการรายงานในตาราง 4

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผลยังระบุว่า บริษัท
สูงมีการใช้ประโยชน์อย่างมีนัยสำคัญที่ต่ำกว่าปัจจุบันอัตราส่วนกว่าบริษัท ยกระดับต่ำ นอกจากนี้ บริษัท
สูงการใช้ประโยชน์จากการขายมากขึ้นระยะยาวสินทรัพย์กว่าบริษัท ยกระดับต่ำ ขายมัธยฐานและค่าเฉลี่ยของสินทรัพย์ระยะยาวเป็นร้อยละของมูลค่าตลาดของผู้ถือหุ้นทั่วไปของ บริษัท ที่สูงใช้ประโยชน์อย่างมีนัยสำคัญเกิน(ในระดับร้อยละ 1 สำหรับการทดสอบสองด้าน) บรรดา บริษัท ยกระดับต่ำ ความแตกต่างระหว่างทั้งสองตัวอย่างที่เกี่ยวกับการขายเงินลงทุนเป็นแต่ไม่มีนัยสำคัญในระดับเดิม นอกจากนี้มีเดียและวิธีการขายสินทรัพย์รวม(กิ่วโดยค่าการตลาดของผู้ถือหุ้นร่วมกัน) สำหรับ subsamples ทั้งสองประมาณ 1 เปอร์เซ็นต์ซึ่งเป็นข้อบ่งชี้ว่าการขายเหล่านี้ไม่ได้เป็นตัวแทนการขายกิจกรรมที่ผิดปกติ (เช่นการปรับโครงสร้างหลัก). เงินกู้รวม สมมติฐานส่วนหมายความว่ารายได้จากการขายสินทรัพย์ที่สูงขึ้นโดยการใช้ประโยชน์จากบริษัท เกินกว่าที่สำหรับ บริษัท ที่ต่ำกว่าการใช้ประโยชน์; นี้มีความสอดคล้องกับผลการรายงานในตารางที่ 4

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผลการวิจัยยังชี้ให้เห็นว่า บริษัท ยกระดับสูงมีต่ำกว่าในปัจจุบัน
อัตราส่วนกว่า บริษัท กำไรน้อย นอกจากนี้ บริษัท ยกระดับสูงขายสินทรัพย์ระยะยาว
มากกว่าทำ บริษัท กำไรน้อย ค่ามัธยฐานและค่าเฉลี่ยการขายสินทรัพย์ระยะยาวเป็น
เปอร์เซ็นต์ของมูลค่าตลาดของหุ้นสามัญของบริษัทอย่างมีนัยสำคัญ
leverage สูงเกิน ( ในระดับ 1 และ 2 หาง การทดสอบ ) ของ บริษัท กำไรน้อย ความแตกต่างระหว่างสองตัวอย่าง
เกี่ยวกับยอดขายของการลงทุน อย่างไรก็ตาม
ไม่สำคัญในระดับปกติ นอกจากนี้ มีเดีย และวิธีการ
ขายสินทรัพย์ทั้งหมด ( กิ่ว โดยมูลค่าตลาดของหุ้นสามัญ ) ทั้ง subsamples รอบ 1
%ข้อบ่งชี้ว่า การขายเหล่านี้ไม่ได้เป็นตัวแทนของกิจกรรมการขายที่ผิดปกติ ( เช่น มีการปรับโครงสร้างครั้งใหญ่

) ส่วนหนี้สมมติฐานหมายถึงรายได้จากการขายสินทรัพย์ โดยยกระดับสูงกว่า
บริษัทเกินกว่าที่สำหรับ บริษัท กำไรลดลง ซึ่งสอดคล้องกับผลรายงาน
ในตารางที่ 4