If the artwork to the left looks fa

If the artwork to the left looks familiar, the reason might be that it was part of the argument that Ann made in her post on Tuesday. She suggested that the beauty of the Florentine paintings of the fifteenth century—“stunning, literally; you look at them and can hardly breathe”—couldn’t have been due only to the usual reasons that art history texts cite: Florence’s return to a leading role in international commerce combined with the rise of humanism and rationality. The intensity of the beauty, Ann argued in both words and images, must be due to the intensity of the catastrophes that recently had befallen Florence: the flood of 1333, the financial collapse of 1346, the drought of 1346 and 1347, and finally, in 1348, the Black Death.

No argument here. Or, I should say, no argument with Ann. But the final work of art in her argument, Sandro Botticelli’s 1489 Annunciation, prompted me to think about not only where fifteenth-century Florentine art came from but where it would lead. More precisely, what got me to thinking was the window in the painting.


A hundred years after the flood of 1333, the Florentine architect Filippo Brunelleschi was inventing linear perspective, from the Latin perspicere, “to look through.” Perspective was one more novelty in an age of novelties, but it was in many ways the defining one. For a world full of new things to see—rediscovered ancient texts, ocean voyages to distant lands, distant lands that overturned the teachings of the ancient texts—the artists of la nuova arte created a new way of seeing. They took a two-dimensional surface, applied the principles of geometry, and discovered a way to represent the workings of the three-dimensional world. In their hands there vanished the sacred backdrop of old—the golden or black curtain against which angels and Virgin, saints and Savior, had enacted their symbol-drenched dramas. Instead what stood revealed, receding to infinity, were the details of everyday life: walls, doors, windows, and what you could see through them: trees, water, sky.

Yet as brazen as the artistic breakthrough happening in the streets of Florence—the tricks of the eye that Brunelleschi and his disciples were executing so that, in the words of one awestruck observer, “the spectator felt he saw the actual scene”—was the insight that had to accompany it: that there was a curtain to part.

The uniform backdrop of old was a presence that didn’t fully reveal itself until it was absent. Only then did it yield its secrets: how it had represented an unwavering, unthinking assumption; how its uniform surface of gold or black provided a sensibility unto itself; how that sensibility reflected a singular point of view—saints of a certain size, Madonna of another, Jesus of a third, all arrayed according to a hierarchy that could belong only to the mind of God. But now it was gone, and what replaced it was a point of view that could belong only to the human eye—and only to an eye seeing the world as if for the first time.

Or, if you were Galileo two centuries later, in 1609, holding in your hand an instrument that you had christened a perspicillum­­—a perspective tube, or what we would call a telescope: an eye seeing the universe as if for the first time.

To quote Ann: “I’m going to make an argument here, but I’m not going to make it with words, I’m going to make it chronologically and visually.” I’ll begin where Ann began, with Simone Martini’s Annunciation from the flood year of 1333, and I’ll end with a view from a telescope named for a scientist who once made the argument I would make, if I had to make it with words: “The history of astronomy is a history of receding horizons.”

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หากงานศิลปะทางด้านซ้ายมีลักษณะที่คุ้นเคยเหตุผลที่อาจเป็นไปได้ว่ามันเป็นส่วนหนึ่งของการโต้แย้งว่าแอนทำในโพสต์ของเธอในวันอังคารที่ เธอบอกว่าความงามของภาพวาดฟลอเรนซ์ของศตวรรษที่สิบห้า "ที่น่าทึ่งอย่างแท้จริง; คุณมองไปที่พวกเขาและแทบจะไม่สามารถหายใจ "-couldn't จะเป็นเพราะเพียงเหตุผลปกติที่ตำราประวัติศาสตร์ศิลปะอ้างอิง: ฟลอเรนซ์กลับมามีบทบาทนำในการค้าระหว่างประเทศรวมกับการเพิ่มขึ้นของความเห็นอกเห็นใจและเป็นเหตุเป็นผล ความเข้มของความงาม, แอนเป็นที่ถกเถียงกันทั้งในคำพูดและภาพจะต้องเป็นเพราะความเข้มของหายนะที่เพิ่งเกิดขึ้นกับฟลอเรนซ์: น้ำท่วม 1333, การล่มสลายทางการเงินของ 1346, ภัยแล้งของ 1346 และ 1347 และในที่สุด, ใน 1348, กาฬโรคโต้แย้งไม่มีที่นี่ หรือฉันควรจะพูดว่าทะเลาะกับแอนไม่มี แต่งานสุดท้ายของศิลปะในการโต้เถียงของเธอซานโดร Botticelli ของ 1489 ประกาศแจ้งฉันคิดเกี่ยวกับการไม่เพียง แต่ที่ศตวรรษที่สิบห้าศิลปะฟลอเรนซ์มาจาก แต่ที่มันจะนำไปสู่ อย่างแม่นยำมากขึ้นสิ่งที่ผมคิดคือหน้าต่างในภาพวาดร้อยปีหลังจากน้ำท่วม 1333, ฟลอเรนซ์สถาปนิก Filippo Brunelleschi 'ได้รับการประดิษฐ์มุมมองเชิงเส้นจาก perspicere ภาษาละติน "มองผ่าน." มุมมองเป็นหนึ่งในความแปลกใหม่มากขึ้น ในยุคของใหม่ ๆ แต่มันก็เป็นในหลาย ๆ วิธีการกำหนดหนึ่ง สำหรับโลกที่เต็มไปด้วยสิ่งใหม่ ๆ ที่จะเห็นการค้นพบคัมภีร์โบราณ, การเดินทางไปยังดินแดนมหาสมุทรห่างไกลในดินแดนที่ห่างไกลที่คว่ำคำสอนของข้อความโบราณศิลปินนูโอ Arte ลาสร้างวิธีการใหม่ของการมองเห็น พวกเขาเอาพื้นผิวสองมิติใช้หลักการของเรขาคณิตและค้นพบวิธีที่จะเป็นตัวแทนของการทำงานของโลกสามมิติ ในมือของพวกเขาหายไปมีฉากหลังอันศักดิ์สิทธิ์ของเก่าม่านสีทองหรือสีดำกับที่เทวดาและเวอร์จินเซนต์สและผู้ช่วยให้รอดได้ตราสัญลักษณ์ละครเปียกโชกของพวกเขา แต่สิ่งที่ยืนเปิดเผยถอยไปไม่มีที่สิ้นสุดมีรายละเอียดในชีวิตประจำวัน: ผนังประตูหน้าต่างและสิ่งที่คุณจะได้เห็นผ่านพวกเขาต้นไม้, น้ำ, ฟ้าแต่เป็นหน้าด้านเป็นความก้าวหน้าทางศิลปะที่เกิดขึ้นในถนนของ Florence- เทคนิคของตาที่ Brunelleschi และสาวกของพระองค์ได้รับการดำเนินการเพื่อให้ในคำพูดของผู้สังเกตการณ์คนหนึ่งตกใจกลัว "ผู้ชมรู้สึกว่าเขาเห็นภาพที่เกิดขึ้นจริง" -was ข้อมูลเชิงลึกที่มีไปกับมันว่ามีผ้าม่านที่จะเป็นส่วนหนึ่ง . ฉากหลังชุดเก่าคือการปรากฏที่ไม่เปิดเผยตัวเองอย่างเต็มที่จนกว่าจะขาด เท่านั้นแล้วมันไม่ให้ความลับของมันว่ามันเคยเป็นตัวแทนไม่เปลี่ยนแปลงสมมติฐานเกรงใจ; วิธีพื้นผิวที่สม่ำเสมอของสีทองหรือสีดำให้ความรู้สึกแก่ตัวเอง; วิธีการความรู้สึกที่สะท้อนให้เห็นถึงจุดเอกพจน์ในมุมมองของนักบุญของขนาดบาง, มาดอนน่าของผู้อื่นของพระเยซูที่สามรบทั้งหมดตามลำดับชั้นที่จะเป็นเพียงในใจของพระเจ้า แต่ตอนนี้มันก็หายไปและสิ่งที่แทนที่มันเป็นจุดของมุมมองที่อาจจะเป็นเพียงตาและมนุษย์เพียงคนเดียวที่ตาเห็นโลกเป็นถ้าเป็นครั้งแรกหรือถ้าคุณเป็นกาลิเลโอสองศตวรรษต่อมาใน 1609 ถือในมือของคุณที่ใช้ในการที่คุณได้ขนานนาม perspicillum-หลอดมุมมองหรือสิ่งที่เราจะเรียกกล้องโทรทรรศน์: ตาที่มองเห็นจักรวาลเช่นถ้าเป็นครั้งแรกที่การเสนอราคาแอน: "ฉันจะทำให้ อาร์กิวเมนต์ที่นี่ แต่ผมไม่ได้ไปทำให้มันมีคำฉันจะทำให้มันตามลำดับและสายตา. "ฉันจะเริ่มต้นที่แอนเริ่มมีการประกาศซีมอนค็อกเทลจากน้ำท่วมปี 1333 และฉัน จะจบลงด้วยมุมมองจากกล้องโทรทรรศน์ตั้งชื่อตามชื่อนักวิทยาศาสตร์ที่เคยทำอาร์กิวเมนต์ฉันจะทำให้ถ้าฉันมีที่จะให้มันมีคำว่า "ประวัติศาสตร์ของดาราศาสตร์เป็นประวัติศาสตร์ของขอบฟ้าถอย."

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ถ้างานศิลปะด้านซ้ายดูคุ้นๆ คงเป็นว่า มันเป็นส่วนหนึ่งของอาร์กิวเมนต์ที่แอนทำในการโพสต์ของเธอในวันอังคาร เธอแนะนำว่า ความงามของ Florentine ภาพวาดของศตวรรษที่สิบห้า - " ที่สวยงามอย่างแท้จริง คุณมองไปที่พวกเขาและแทบจะหายใจไม่ได้ เพราะแค่ปกติเหตุผลที่ประวัติศาสตร์ศิลปะข้อความที่อ้างถึง :ฟลอเรนซ์กลับบทบาทในการค้าระหว่างประเทศรวมกับการเพิ่มขึ้นของมนุษย์มาก ความเข้มของความงาม , แอนแย้งทั้งคำและภาพ เพราะความรุนแรงของภัยพิบัติที่เพิ่งเกิดขึ้นในฟลอเรนซ์ : น้ำท่วม 1333 , การล่มสลายทางการเงินของ 1346 ภัยแล้งและของ 1346 ซ้ํา , และในที่สุด , ใน 1348 ความตายสีดำ

ไม่เถียง หรือฉันควรพูดว่า ไม่มีการโต้แย้งกับแอน แต่สุดท้ายผลงานศิลปะในการโต้แย้งของเธอ , ซานโดร บอตติเซลลี 1520 การประกาศ , แจ้งฉันคิดว่าไม่เพียง แต่ที่ศตวรรษที่สิบห้า Florentine ศิลปะมาแต่ที่ไหนก็จะนำ ยิ่งกว่านั้น สิ่งที่ผมคิดคือหน้าต่างในรูป


ร้อยปีหลังจากน้ำท่วม 1333 ,สถาปนิก Florentine ดิอันเดอร์เทเกอร์ถูกสร้างมุมมองเชิงเส้น , จากละติน perspicere " มองผ่าน " มุมมองเป็นอีกหนึ่งนวัตกรรมในยุคของ novelties , แต่มันมีหลายวิธี การหนึ่ง เพื่อโลกที่เต็มไปด้วยสิ่งใหม่ ๆที่จะเห็นค้นพบคัมภีร์โบราณ มหาสมุทร , การเดินทางไปยังดินแดนที่ห่างไกล ,ดินแดนห่างไกลที่เหนือคำสอนในตำราโบราณศิลปิน La นูโอวาศิลปะสร้างมุมมองใหม่ . พวกเขาเอาพื้นผิวสองมิติ การประยุกต์หลักการของเรขาคณิตและค้นพบวิธีที่จะเป็นตัวแทนของการทำงานของโลกสามมิติ ในมือของเขามีหายไปฉากหลังศักดิ์สิทธิ์เก่าสีทองหรือสีดำม่านกับเทวดา และบริสุทธิ์นักบุญและผู้ช่วยให้รอด ได้ตราสัญลักษณ์ของพวกเขาเปียกโชกละคร แทนอะไรก็เปิดเผย ถอยห่างไปไม่มีที่สิ้นสุด มีรายละเอียดของชีวิต : ผนัง , ประตู , หน้าต่าง , และสิ่งที่คุณสามารถดูผ่านเขา ต้นไม้ น้ำ ฟ้า

ยังไร้ยางอายเป็นศิลปะโดดเด่นขึ้นในถนนของเมืองฟลอเรนซ์เคล็ดลับของดวงตาที่บรูเนลเลสกีและสาวกของเขาถูกประหารแล้ว ที่ในคำพูดของหนึ่งจะมีผู้สังเกตการณ์ " ชมรู้สึกว่าเขาเห็นจริง ฉาก - เป็นข้อมูลเชิงลึกที่ต้องมากับมันนั้น มีม่าน ส่วน

ฉากหลังชุดเก่า มีการแสดงตนที่ไม่เปิดเผยตัวเองอย่างเต็มที่ จนกระทั่งมันขาด แล้วทำผลผลิตความลับ : วิธีการมันมีแสดงสมมติฐานความว่างใจเด็ด , ;ว่าพื้นผิวของชุดทอง หรือดำ ให้ความรู้สึกกับตัวเอง ว่า ความรู้สึก สะท้อนจุดเอกพจน์ในมุมมองของนักบุญมีขนาดบาง , แม่พระแห่งอื่น พระเยซูถึง 3 คน ทั้งหมดสวมตามลำดับชั้นที่อาจอยู่เพียงจิตใจของพระเจ้า แต่ตอนนี้มันก็หายไปแล้วแล้วแทนที่มันเป็นจุดของมุมมองที่อาจเป็นเพียงดวงตาเท่านั้น และให้ตาเห็นโลกเป็นถ้าเป็นครั้งแรก

หรือถ้าคุณกาลิเลโอสองศตวรรษต่อมา ในการถือในมือเป็นเครื่องมือที่คุณมี ของฝ่าบาทเป็น perspicillum ­­ - มุมมองของหลอด หรือสิ่งที่เราเรียกว่ากล้องโทรทรรศน์ : ตาเห็นจักรวาลที่เป็นถ้าเป็นครั้งแรก

อ้างแอน :" ผมจะให้เถียง แต่ผมจะไม่ทำให้มันออกมา ฉันจะให้มันตามลำดับเวลา และสายตา " ผมจะเริ่มที่ แอนเริ่ม กับ ซิโมเน มาร์ตินิเป็นประกาศจากน้ำท่วมในปี 1333 และผมจะจบด้วยการดูจากกล้องโทรทรรศน์ชื่อสำหรับ นักวิทยาศาสตร์ที่เคยโต้แย้ง ผมจะให้ ถ้าผมจะให้มันกับคำ" ประวัติศาสตร์ของดาราศาสตร์ เป็นประวัติศาสตร์ของอินเดีย ขอบเขต”