Bryson (1989), Stoner (1994) and Vi

Bryson (1989), Stoner (1994) and Viljoen (1995) argue that strategic planning assists in providing direction so
organization members know where the organization is heading and where to expend their major efforts. It guides
in defining the business the firm is in, the ends it seeks and the means it will use to accomplish those ends.
McCarthy and Minichiello (1996), note that a company’s strategy provides a central purpose and direction to the
activities of the organization and to the people who work in it. Adding to this argument, Kotter (1996) contends
that the primary goal of strategic planning is to guide the organization in setting out its strategic intent and
priorities and refocus itself towards realizing the same. David (1997) argues that strategic planning allows an
organization to be more proactive than reactive in shaping its own future, initiate and influence (rather than just
respond to) activities, and thus to exert control over its destiny. It assists in highlighting areas requiring attention
or innovation.
The process of strategic planning shapes a company’s strategy choice. It reveals and clarifies future opportunities
and threats and provides a framework for decision making throughout a company. It helps organizations to make
better strategies through the use of more systematic, logical and rational approach to strategic choice. Steiner
(1979) noted that strategic planning stimulates the future on paper and it encourages and permits a manager to see,
evaluate and accept or discard a far greater number of alternative courses of action than he might otherwise
consider

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Bryson (1989), สโตเนอร์ (1994) และ Viljoen (1995) โต้แย้งว่า การวางแผนกลยุทธ์ช่วยในการให้ทิศทางนั้นสมาชิกองค์กรทราบซึ่งเป็นหัวข้อที่องค์กรและจับจ่ายใช้สอยความสำคัญ มันแนะนำในการกำหนดธุรกิจที่เป็นบริษัท ปลายมันพยายาม และวิธีการ นั้นจะใช้สำเร็จเหล่านั้นสิ้นสุดแมคคาร์ธีและ Minichiello (1996), ทราบว่า กลยุทธ์ของบริษัทมีวัตถุประสงค์กลางและทิศทางเพื่อการกิจกรรม ขององค์กร และคนทำงานใน เพิ่มอาร์กิวเมนต์นี้ Kotter (1996) contendsว่า เป้าหมายหลักของการวางแผนกลยุทธ์คือการ แนะนำองค์กรในการออกของจุดประสงค์เชิงกลยุทธ์ และสำคัญและ refocus เองต่อตระหนักถึงเหมือนกัน David (1997) จนที่ การวางแผนกลยุทธ์ช่วยให้การองค์กรเป็นเชิงรุกมากกว่าปฏิกิริยาในอนาคตของตนเอง การสร้างรูปร่างเริ่มต้น และมีอิทธิพลต่อ (มากกว่าเพียงกิจกรรมสอดคล้องกับ) จึงควบคุมชะตากรรมของคน ๆ นั้น มันช่วยในการเน้นพื้นที่ที่ต้องการความสนใจหรือนวัตกรรมกระบวนการวางแผนเชิงกลยุทธ์รูปร่างทางกลยุทธ์ของบริษัท มันพบ และชี้แจงโอกาสในอนาคตและภัยคุกคาม และมีกรอบสำหรับการตัดสินใจทั่วทั้งบริษัท มันช่วยให้องค์กรเพื่อให้กลยุทธ์ที่ดีผ่านการใช้มีระบบ ตรรกะ และเหตุผลวิธีการทางเลือกเชิงกลยุทธ์ สไตเนอร์(1979) กล่าวว่า การวางแผนเชิงกลยุทธ์กระตุ้นอนาคตบนกระดาษ และให้ และอนุญาตให้ผู้จัดการไปดูประเมิน และยอมรับ หรือละทิ้งไกลมากกว่าจำนวนของหลักสูตรทางเลือกของการดำเนินการกว่าเขาอาจเป็นอย่างอื่นพิจารณา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ไบร์ (1989), สโตเนอร์ (1994) และ Viljoen (1995) ยืนยันว่าช่วยการวางแผนกลยุทธ์ในการให้ทิศทางเพื่อให้
สมาชิกในองค์กรทราบว่าองค์กรจะมุ่งหน้าไปและสถานที่ที่จะใช้จ่ายความพยายามที่สำคัญของพวกเขา เพราะมีการแนะนำ
ในการกำหนดธุรกิจของ บริษัท ที่อยู่ในปลายมันพยายามและวิธีการที่จะใช้เพื่อให้บรรลุปลายเหล่านั้น.
แมคคาร์และ Minichiello (1996) โปรดทราบว่ากลยุทธ์ของ บริษัท มีวัตถุประสงค์กลางและทิศทางที่จะ
ทำกิจกรรมขององค์กร และคนที่ทำงานในนั้น เพิ่มอาร์กิวเมนต์นี้ Kotter (1996) เชื่อ
ว่าเป้าหมายหลักของการวางแผนเชิงกลยุทธ์คือการแนะนำองค์กรในการออกความตั้งใจของกลยุทธ์และ
ลำดับความสำคัญและพุ่งความสนใจไปที่ตัวเองมีต่อการตระหนักเดียวกัน เดวิด (1997) ระบุว่าการวางแผนเชิงกลยุทธ์ช่วยให้
องค์กรที่จะเป็นเชิงรุกมากกว่าปฏิกิริยาในการสร้างอนาคตของตัวเองเริ่มต้นและอิทธิพล (มากกว่าแค่
ตอบสนองต่อ) กิจกรรมและทำให้การออกกำลังกายการควบคุมชะตากรรมของตน จะช่วยในการเน้นพื้นที่ที่ต้องการความสนใจ
หรือนวัตกรรม.
ขั้นตอนของการวางแผนกลยุทธ์ทางเลือกรูปร่างกลยุทธ์ของ บริษัท มันแสดงให้เห็นชัดเจนและโอกาสในอนาคต
และภัยคุกคามและให้กรอบสำหรับการตัดสินใจทั่วทั้ง บริษัท มันจะช่วยให้องค์กรที่จะทำให้
กลยุทธ์ที่ดีขึ้นผ่านการใช้งานของระบบมากขึ้น, วิธีการเชิงตรรกะและเหตุผลทางเลือกเชิงกลยุทธ์ ทิ
(1979) ตั้งข้อสังเกตว่าการวางแผนเชิงกลยุทธ์จะช่วยกระตุ้นอนาคตบนกระดาษและจะสนับสนุนและอนุญาตให้ผู้จัดการที่จะเห็น
การประเมินและยอมรับหรือทิ้งเป็นจำนวนมากสุดของหลักสูตรทางเลือกของการกระทำที่เกินกว่าที่เขาอาจ
พิจารณา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ไบรสัน ( 1989 ) , สโตเนอร์ ( 1994 ) และ viljoen ( 1995 ) ยืนยันว่า การวางแผนเชิงกลยุทธ์ ช่วยในการให้ทิศทางดังนั้น
สมาชิกองค์กรว่าองค์กรกำลังจับจ่ายใช้สอยและความพยายามที่สำคัญของพวกเขา มันคู่มือ
ในการกำหนดธุรกิจ บริษัทใน ปลายมันพยายาม และหมายความว่า จะใช้เพื่อให้บรรลุเป้าหมาย .
McCarthy minichiello ( 1996 ) และทราบว่ากลยุทธ์ของ บริษัท มีวัตถุประสงค์กลางและทิศทาง
กิจกรรมขององค์กรและคนที่ทำงานในนั้น เพิ่มอาร์กิวเมนต์นี้ คอตเตอร์ ( 1996 ) contends
ว่าเป้าหมายหลักของการวางแผนเชิงกลยุทธ์ คือ คู่มือในการตั้งค่าขององค์กรจากเจตนาเชิงกลยุทธ์และลําดับความสําคัญและใส่ใจตัวเองต่อ
รู้ตัวเหมือนกันเดวิด ( 1997 ) ระบุว่า การวางแผนเชิงกลยุทธ์จะช่วยให้องค์กรที่จะเป็นเชิงรุกมากกว่า
ปฏิกิริยาในการสร้างอนาคตของตัวเอง เริ่มต้นและอิทธิพล ( มากกว่าแค่
ตอบ ) กิจกรรม จึงต้องออกแรงควบคุมชะตากรรมของ มันช่วยในการเน้นพื้นที่ที่ต้องการความสนใจ

หรือ นวัตกรรม กระบวนการวางแผนกลยุทธ์รูปร่างทางเลือกกลยุทธ์ของบริษัทมันถูกเปิดเผย และชี้แจง
โอกาสในอนาคตและภัยคุกคามและให้กรอบสำหรับการตัดสินใจทั่วทั้งองค์กร มันช่วยให้องค์กรเพื่อให้
กลยุทธ์ที่ดีกว่าผ่านการใช้งานของระบบเพิ่มเติม วิธีการเชิงตรรกะและเหตุผลในการเลือกกลยุทธ์ สไตเนอร์
( 1979 ) กล่าวว่า แผนยุทธศาสตร์กระตุ้นอนาคตบนกระดาษและมันกระตุ้นให้ผู้จัดการเห็น
ประเมินและยอมรับหรือทิ้งไกลมากขึ้นจำนวนของหลักสูตรทางเลือกของการกระทำมากกว่า เขาอาจเป็นอย่างอื่น
พิจารณา