It was the middle of winter, when t

It was the middle of winter, when the broad flakes of snow were falling around, that the queen of a country many thousand miles off sat working at her window. The frame of the window was made of fine black ebony, and as she sat looking out upon the snow, she pricked her finger, and three drops of blood fell upon it.
Then she gazed thoughtfully upon the red drops that sprinkled the white snow, and said, ‘Would that my little daughter may be as white as that snow, as red as that blood, and as black as this ebony windowframe!’ And so the little girl really did grow up; her skin was as white as snow, her cheeks as rosy as the blood, and her hair as black as ebony; and she was called Snow White.
But this queen died; and the king soon married another wife, who became queen, and was very beautiful, but so vain that she could not bear to think that anyone could be handsomer than she was. She had a fairy looking-glass, to which she used to go, and then she would gaze upon herself in it, and say:
‘Tell me, glass, tell me true!
Of all the ladies in the land,
Who is fairest, tell me, who?’
And the glass had always answered:
‘Thou, queen, art the fairest in all the land.’
But Snow White grew more and more beautiful; and when she was seven years old she was as bright as the day, and fairer than the queen herself. Then the glass one day answered the queen, when she went to look in it as usual:
‘Thou, queen, art fair, and beauteous to see,
But Snow White is lovelier far than thee!’

When she heard this she turned pale with rage and envy, and called to one of her servants, and said, ‘Take Snow White away into the wide wood, that I may never see her any more.’ Then the servant led her away; but his heart melted when Snow White begged him to spare her life, and he said, ‘I will not hurt you, thou pretty child.’

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

กลางฤดูหนาว เมื่อเกล็ดกว้างหิมะตกลงมาทั่ว ราชินีของประเทศหลายพันไมล์จากนั่งทำงานที่หน้าต่างของเธอได้ กรอบของหน้าต่างที่ทำจากไม้มะเกลือสีดำที่ดี และขณะที่เธอนั่งมองเมื่อหิมะ เธอ pricked นิ้วของเธอ และเลือดสามหยดอยู่กับมันแล้ว เธอจ้องคิดเมื่อหยดสีแดงที่โรยหิมะสีขาว และ ว่า 'จะให้ลูกน้อยอาจจะขาวเป็นหิมะที่ แดงเป็นเลือดที่ และดำเป็นสีดำ windowframe นี้' และเพื่อ ให้สาวน้อยจริง ๆ จึงเติบโตขึ้น ผิวเธอไม่ขาวเป็นหิมะ สีเลือด และผมของเธอเป็นสีดำเป็นสีดำ แก้มของเธอ และเธอเรียกหิมะขาวแต่ควีนนี้ ตาย และพระเร็ว ๆ นี้เมียคนอื่น ผู้เป็น ราชินี และสวยงามมาก แต่ไร้สาระว่า เธออาจไม่รับคิดว่า ใครจะเป็น handsomer มากกว่าเธอ เธอเป็นนางฟ้ามองแก้ว ที่ใช้ไป แล้ว เธอจะมองกับตัวเองใน และพูดว่า:' บอกฉัน แก้ว บอกจริงของผู้หญิงทั้งหมดในแผ่นดินที่เป็นธรรม บอก ใคร?'และแก้วได้รับคำตอบเสมอ:' พระองค์ ควีน ศิลปะการธรรมในที่ดินทั้งหมดนี้ 'แต่หิมะขาวเติบโตสวยงามมากขึ้น และเมื่อเธออายุได้เจ็ดปี เธอก็สว่าง เป็นวัน และ fairer พระราชินีเอง แล้ว แก้ววันหนึ่งตอบราชินี เมื่อเธอไปดูมันเป็นปกติ:' พระองค์ควีน ศิลปะ ยุติธรรม และงดงามดูแต่หิมะสีขาวเป็นเหน็ดไกลกว่าข้า!'เมื่อเธอได้ยินนี้ เธอเปิดซีด ด้วยความโกรธและความอิจฉา เรียกเธอข้าราชการอย่างใดอย่างหนึ่ง และกล่าว ว่า 'ใช้หิมะขาวไปเป็นไม้กว้าง ที่อาจไม่เคยพบเธออีก' แล้ว คนรับใช้นำเธอออกไป แต่หัวใจของเขาละลาย เมื่อหิมะขาวขอร้องเขาอะไหล่ชีวิตของเธอ เขากล่าว ว่า 'ฉันไม่เจ็บคุณ พระองค์สวยเด็ก'

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มันเป็นช่วงกลางของฤดูหนาวเมื่อเกล็ดหิมะในวงกว้างของถูกล้มไปรอบ ๆ ที่สมเด็จพระราชินีแห่งประเทศหลายพันไมล์จากนั่งทำงานอยู่ที่หน้าต่าง กรอบของหน้าต่างที่ทำจากไม้มะเกลือสีดำดีและขณะที่เธอนั่งมองออกไปหิมะเธอ pricked นิ้วของเธอและสามหยดเลือดลดลงเมื่อมัน.
จากนั้นเธอมองความคิดเมื่อหยดสีแดงที่โรยหิมะสีขาว และกล่าวว่าจะว่าลูกสาวตัวน้อยของผมอาจจะเป็นสีขาวเหมือนหิมะที่เป็นสีแดงเลือดนั้นและเป็นสีดำเป็น windowframe มะเกลือนี้! และเพื่อให้สาวน้อยจริงๆไม่เติบโตขึ้น; ผิวของเธอเป็นสีขาวเหมือนหิมะแก้มของเธอเป็นสีดอกกุหลาบเป็นเลือดและเส้นผมของเธอเป็นสีดำเป็นสีดำ; และเธอก็ถูกเรียกว่า Snow White.
แต่ราชินีนี้เสียชีวิต; และพระมหากษัตริย์ในเร็ว ๆ นี้แต่งงานกับภรรยาคนอื่นที่กลายเป็นราชินีและเป็นภาพที่สวยงามมาก แต่ไร้สาระเพื่อที่เธอทนไม่ได้ที่จะคิดว่าทุกคนอาจจะ handsomer กว่าเธอ เธอมีนางฟ้ามองกระจกซึ่งเธอเคยไปและจากนั้นเธอจะจ้องมองตัวเองอยู่ในนั้นและกล่าวว่า
'บอกฉัน, แก้ว, บอกฉันจริงของผู้หญิงทั้งหมดในแผ่นดินคือใครโสภาบอกฉันที่ '? และแก้วทรงตอบเสมอ:' พระองค์สมเด็จพระราชินีศิลปะโสภาทั่วแผ่นดิน '. แต่หิมะขาวขยายตัวมากขึ้นและสวยงามมากขึ้น และเมื่อเธออายุได้เจ็ดขวบเธอเป็นสดใสเท่าวันและสวยกว่าราชินีตัวเอง แล้วแก้ววันหนึ่งตอบราชินีเมื่อเธอเดินไปดูว่ามันเป็นปกติ: 'พระองค์สมเด็จพระราชินีศิลปะยุติธรรมและสวยงามที่จะเห็นแต่หิมะสีขาวเป็น lovelier กว่าเจ้า' เมื่อเธอได้ยินเธอหันอ่อน ความโกรธและความอิจฉาและเรียกให้เป็นหนึ่งในคนรับใช้ของเธอและพูดว่า 'เอาหิมะขาวไปในไม้กว้างที่ฉันอาจจะไม่เคยเห็นเธออีกต่อไป. แล้วคนรับใช้นำเธอไป; แต่หัวใจของเขาเมื่อละลายหิมะขาวขอร้องให้เขาไว้ชีวิตของเธอและเขากล่าวว่า 'ฉันจะไม่ทำร้ายคุณเจ้าเด็กสวย.