The need for operational definition

The need for operational definitions becomes easily apparent when we zero in on variables, like anxiety, that are actually hypothetical constructs, or concepts, which are unseen processes postulated to explain behaviour. Many psychological variables are hypothetical constructs; that is, constructs that we can observe: An ordinarily good student panics and does poorly on an important exam. An actor has stage fright and forgets his lines. From these observations, we infer the existence of “anxiety.” We could say that “anxiety” is a peculiar felling of queasiness that inhibits behaviour. Unfortunately, that definition also neatly fits the first time one of the authors ate row clams. She was not anxious, but she was definitely queasy, and she has not eaten clams since. Furthermore, what we mean by “anxiety” may be quite different if we are talking about a person’s experience before taking a test compared with waiting in line for a roller coaster ride. Clearly, just labelling the variable “anxiety” would be much too vague without a precise operational definition.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ต้องการข้อกำหนดของการดำเนินงานจะเห็นได้ชัดเจนได้เมื่อเราศูนย์ในบนตัวแปร เช่นวิตกกังวล ที่เป็นโครงสร้างจริงสมมุติ หรือแนวคิด ซึ่งเป็น unseen กระบวน postulated อธิบายพฤติกรรม ตัวแปรทางจิตวิทยามากเป็นโครงสร้างสมมุติ นั่นคือ โครงสร้างที่เราสามารถสังเกต: เป็นนักศึกษาปกติดีมิใช่ และไม่ไม่ดีในการสอบที่สำคัญ นักแสดงมีระยะตกใจ และ forgets บรรทัดของเขา จากข้อสังเกตเหล่านี้ เราเข้าใจการดำรงอยู่ของ "วิตก" เราอาจพูดว่า "วิตกกังวล" เป็นที่แปลกประหลาดตระเตรียม queasiness ที่ยับยั้งพฤติกรรม อับ ว่า นิยามครั้งหนึ่งผู้เขียนยังอย่างเหมาะกับกินหอยแถวนั้น เธอไม่กังวล แต่เธออึดอัดใจแน่นอน และเธอไม่ได้กินหอยตั้งแต่ นอกจากนี้ สิ่งที่เราหมายถึง "ความกังวล" ได้ค่อนข้างแตกต่างกันถ้าเราพูดถึงประสบการณ์ของบุคคลก่อนการทดสอบเปรียบเทียบกับในบรรทัดสำหรับนั่งรถไฟเหาะตีลังกา ชัดเจน ฉลากเพียงตัวแปร "วิตกกังวล" จะมากเกินไปคลุมไม่มีคำนิยามการดำเนินงานที่ชัดเจน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ความจำเป็นในการดำเนินงานสำหรับคำจำกัดความเห็นได้ชัดได้อย่างง่ายดายเมื่อเราเป็นศูนย์ในตัวแปรเช่นความวิตกกังวลที่มีโครงสร้างสมมุติจริงหรือแนวคิดซึ่งเป็นกระบวนการที่มองไม่เห็นการตั้งสมมติฐานที่จะอธิบายพฤติกรรม ตัวแปรทางจิตวิทยาหลายคนสร้างสมมุติ; นั่นคือสร้างให้เราสามารถสังเกต: ตื่นตกใจนักเรียนที่ดีตามปกติและไม่ได้ไม่ดีในการสอบที่สำคัญ นักแสดงที่มีความน่ากลัวเวทีและลืมสายของเขา จากการสังเกตเหล่านี้เราเห็นการดำรงอยู่ของ "ความวิตกกังวล." เราอาจกล่าวได้ว่า "ความวิตกกังวล" คือการตัดโค่นเฉพาะของความอึดอัดใจที่ยับยั้งพฤติกรรม แต่น่าเสียดายที่ความหมายที่ยังเรียบร้อยเหมาะกับครั้งแรกที่หนึ่งในนักเขียนกินหอยแถว เธอไม่ได้กังวล แต่เธอก็ไม่สบายใจแน่นอนและเธอก็ยังไม่ได้กินหอยตั้งแต่ นอกจากนี้สิ่งที่เราหมายถึงโดย "ความวิตกกังวล" อาจจะแตกต่างกันมากถ้าเรามีการพูดคุยเกี่ยวกับประสบการณ์ของบุคคลก่อนที่จะทดสอบเมื่อเทียบกับการรอคอยในสายสำหรับการนั่งรถไฟเหาะ เห็นได้ชัดว่าเพียงแค่ติดฉลากตัวแปร "ความวิตกกังวล" จะมากคลุมเครือเกินไปโดยไม่ต้องมีความละเอียดในการดำเนินงานที่แม่นยำ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ต้องนิยามปฏิบัติการจะเห็นได้ชัดได้อย่างง่ายดายเมื่อเราเป็นศูนย์ในตัวแปร เช่นความกังวล ที่จริงสมมุติโครงสร้าง หรือแนวคิด ที่เห็นกระบวนการคิดค้นเพื่ออธิบายพฤติกรรม ตัวแปรทางจิตหลายสมมติฐานโครงสร้าง คือ โครงสร้างที่เราสามารถสังเกตได้เป็นปกติดีนักเรียนตกใจและไม่งานสอบสำคัญนักแสดงมีเวทีและลืมสายของเขา จากการสังเกตเหล่านี้ เรายืนยันการดำรงอยู่ของ " ทุกข์ " เราก็บอกว่า " ความวิตกกังวล " คือความรู้สึกของการคลื่นไส้ประหลาดที่ยับยั้งพฤติกรรม แต่น่าเสียดายที่ความละเอียดยังเรียบร้อยเหมาะกับครั้งแรกหนึ่งในผู้เขียนกินหอยแถว เธอไม่กังวล แต่เธอคงจะอึดอัด เธอไม่ได้กินหอย ตั้งแต่นอกจากนี้ สิ่งที่เราหมายถึงโดย " ความกังวล " อาจจะแตกต่างกันมาก ถ้าเราพูดคุยเกี่ยวกับประสบการณ์ของบุคคลก่อนที่จะทดสอบเทียบกับรอในบรรทัดสำหรับโรลเลอร์โคสเตอร์ ชัดเจน เพียง กล่าวคือ ตัวแปร " ความวิตกกังวล " จะมากคลุมเครือเกินไปโดยไม่ต้องแม่นงานนิยาม