“The Devil Wears Prada” tells a fam

“The Devil Wears Prada” tells a familiar story, and it never goes much below the surface of what it has to tell. Still, what a surface! Bright and crisp and funny, the movie turns dish into art—or, if not quite into art, then at least into the kind of dazzling commercial entertainment that Hollywood, in the days of George Cukor or Stanley Donen, used to turn out. The director, David Frankel, has made only one feature, the 1995 “Miami Rhapsody,” but he has directed multiple episodes of HBO’s “Entourage” and “Sex and the City,” and he demonstrates a smooth professionalism and knowingness that have virtually disappeared from American movies. For this material, Frankel has a perfect touch, strengthening the inconsequential with emotion, and teasing the self-important with satire. He is aided enormously by Aline Brosh McKenna’s screenplay, which greatly improves the 2003 novel, by Lauren Weisberger, that the movie is derived from. After laboring for less than a year as an assistant to Anna Wintour, the editor-in-chief of Vogue, Weisberger created a trivially self-dramatizing fiction based on her trials. Merely by shifting the narrative voice from Weisberger’s gabby heroine, Andy Sachs, to a silent third-person observer, the camera, the filmmakers have increased the material’s control and comic point. Anne Hathaway, who plays Andy, is a tall, beautiful actress with oversized features—a smile wider than the Brooklyn Bridge, harlequin eyes—and she suggests, with no more than a panicky sidelong glance, what Weisberger takes pages to describe. The movie sees people whole, including Andy, whose ignorance and unearned sense of superiority get slapped more than once.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

"นางมารสวมปราด้า" บอกเรื่องราวที่คุ้นเคย และมันไม่เคยไปใต้พื้นผิวของมันมีอะไรจะบอกมาก ยังคง พื้นผิวใด สดใส และคม และตลก ภาพยนตร์เปลี่ยนจานเป็นศิลปะเช่น หรือ ไม่เป็นศิลปะ น้อยเป็นชนิดของร้านค้าบันเทิง ฮอลลีวูดที่ ในสมัยของจอร์จ Cukor หรือที่ Donen Stanley ใช้เปิดออก ผู้อำนวยการ ดาวิด Frankel ได้ทำคุณลักษณะเดียว 1995 "ไมราพโซดี แต่เขามีตรงหลายตอนของ"สิ่ง"และ"เพศและเมือง"ของเอชบีโอ และเขาแสดงให้เห็นถึงความเป็นมืออาชีพเรียบและ knowingness ที่แทบไม่ปรากฏในภาพยนตร์อเมริกัน สำหรับนี้ Frankel ได้สัมผัสสมบูรณ์แบบ เพิ่มขึ้นเป็นด้วย และล้อเล่นบ้าบิ่น ด้วยการเสียดสี เขาจะช่วยไป โดย Aline Brosh McKenna ของ screenplay ซึ่งนวนิยาย 2003 โดย Lauren Weisberger ที่ได้จากภาพยนตร์ที่ปรับปรุงอย่างมาก หลังจากทำงานหนักน้อยกว่าหนึ่งปีเป็นผู้ช่วยของแอนนาวินทัวร์ บรรณาธิการบริหารของ Vogue, Weisberger สร้างนิยาย trivially dramatizing ตนเองที่ยึดตามการทดลองของเธอ เพียง โดยขยับเสียงบรรยายจาก Weisberger ของนางเอก gabby แอนดี้แซคส์ การมีสภาพบุคคลที่สามนักการ กล้อง ภาพยนตร์ได้เพิ่มวัสดุการควบคุมและจุดการ์ตูน แอนน์แฮททาเวย์ ผู้เล่นแอนดี้ เป็นนักแสดงหญิงสูง สวยงาม ด้วยคุณสมบัติขนาดใหญ่ — ยิ้มกว้างกว่าสะพาน Brooklyn ตาข้างขวาน — และเธอแนะนำ มีไม่มากกว่าคร่าว ๆ sidelong panicky สิ่ง Weisberger หน้าจะอธิบาย ภาพยนตร์เห็นทั้งคน รวมถึงแอนดี้ ความไม่รู้และความรู้สึกต่อปมรับ slapped มากกว่าหนึ่งครั้ง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

"ปีศาจ Wears Prada" บอกว่าเป็นเรื่องที่คุ้นเคยและมันก็ไม่เคยไปมากใต้พื้นผิวของสิ่งที่มันมีที่จะบอก แต่ถึงกระนั้นสิ่งที่พื้นผิว! สดใสและคมชัดและตลกภาพยนตร์จะเปลี่ยนจานเป็นศิลปะหรือหากไม่ได้ค่อนข้างเป็นศิลปะแล้วอย่างน้อยเป็นชนิดของความบันเทิงในเชิงพาณิชย์พราวที่ฮอลลีวู้ดในสมัย​​ของจอร์จ Cukor หรือสแตนเลย์ Donen ที่ใช้ในการเปิดออก ผู้อำนวยการเดวิดแฟรงเคิลได้ทำเพียงอย่างใดอย่างหนึ่งที่มีคุณลักษณะ 1995 "ไมอามี่ Rhapsody" แต่เขาได้กำกับหลายเอพของเอชบีโอ "Entourage" และ "Sex and the City" และเขาแสดงให้เห็นถึงความเป็นมืออาชีพได้อย่างราบรื่นและ knowingness ที่มีหายไปจริง จากภาพยนตร์อเมริกัน สำหรับวัสดุนี้แฟรงเคิลมีสัมผัสที่สมบูรณ์แบบเสริมสร้างความเข้มแข็งเล็กน้อยด้วยอารมณ์และล้อเล่นตัวเองที่สำคัญที่มีการเสียดสี เขาได้รับความช่วยเหลืออย่างมากโดย Aline Brosh McKenna บทภาพยนตร์ซึ่งช่วยเพิ่มนวนิยาย 2003 โดยลอเรน Weisberger, ว่าหนังเรื่องนี้มาจาก หลังจากที่ทำงานหนักไม่น้อยกว่าหนึ่งปีเป็นผู้ช่วยแอนนา Wintour บรรณาธิการหัวหน้า Vogue, Weisberger สร้างนิยายกระตุ้นตัวเองนิด ๆ ขึ้นอยู่กับการทดลองของเธอ เพียงโดยขยับเสียงการเล่าเรื่องจากนางเอก Gabby Weisberger ของแอนดี้แซคส์เพื่อสังเกตการณ์สามคนเงียบกล้องถ่ายทำภาพยนตร์ได้เพิ่มขึ้นการควบคุมวัสดุและจุดการ์ตูน แอนน์แฮธาเวย์ผู้เล่นแอนดี้เป็นสูงนักแสดงที่สวยงามด้วยรอยยิ้มคุณสมบัติขนาดใหญ่กว้างกว่า Brooklyn Bridge, สีสรรค์ตาและเธอแนะนำไม่เกินได้อย่างรวดเร็วเอียงหวาดกลัวสิ่งที่ Weisberger หน้าใช้เวลาในการอธิบาย หนังเห็นคนทั้งรวมทั้งแอนดี้ที่มีความไม่รู้และความรู้สึกที่ยังไม่ถือของได้รับความเหนือกว่าตบมากกว่าหนึ่งครั้ง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

" นางมารสวมปราด้า " บอกเล่าเรื่องราวที่คุ้นเคย และไม่เคยไปมากด้านล่างพื้นผิวของสิ่งที่ได้บอก แต่สิ่งที่พื้นผิว ! สว่าง และคมชัดและตลก , หนังเปลี่ยนจานเป็นศิลปะ หรือ ถ้าไม่ค่อนข้างเป็นศิลปะ อย่างน้อยก็เป็นชนิดของพราวพาณิชย์ความบันเทิงที่ฮอลลีวู้ด ในยุคของจอร์จ คูเกอร์ หรือ สแตนลี่ย์ donen เคยเปลี่ยนไป ผู้กำกับ เดวิด แฟรงเคิล ,มีเพียงหนึ่งคุณลักษณะ , 1995 " ไมอามี่ผสม " แต่เขาได้กำกับหลายตอนของ HBO " Entourage " และ " เพศและเมือง , " และเขาแสดงให้เห็นถึงความเป็นมืออาชีพและ knowingness เรียบที่แทบหายไปจากภาพยนตร์อเมริกัน สำหรับวัสดุนี้ , แฟรงเคิลได้สัมผัสสมบูรณ์แบบ เพิ่มเล็กน้อยกับอารมณ์ และแกล้งตนเองสำคัญด้วยการเหน็บแนมเขาจะช่วยอย่างมากโดย Aline brosh McKenna เป็นบทภาพยนตร์ ซึ่งช่วยเพิ่ม 2003 นวนิยายโดยลอเรน ไวซ์เบอร์เกอร์ ซึ่งหนังที่ได้มาจาก หลังจากทำงานไม่ถึงปีเป็นผู้ช่วย แอนนา วินทัวร์ บรรณาธิการในหัวหน้าของตนเองสมัย weisberger สร้างเล็กๆ น้อยๆ dramatizing นวนิยายอิงการทดลองของเธอเพียงโดยการเปลี่ยนเสียงจาก weisberger เรื่องเล่าของแก๊บบี้ นางเอก , Andy Sachs , เงียบ 3 คน สังเกตการณ์ กล้อง ผู้สร้างภาพยนตร์ ได้เพิ่มขึ้นเป็นวัสดุควบคุมและการ์ตูนจุด แอน แฮทธาเวย์ ที่รับบทเป็น แอนดี้ เป็นดาราสาวสวยที่มีขนาดใหญ่ สูง features-a ยิ้มกว้างกว่าสะพานบรู๊คลิน ฮาลิควินตา และเธอบอกไม่มีมากกว่ากลัวเอียงไปด้านข้างอย่างรวดเร็ว สิ่งที่ weisberger ใช้เวลาหน้าอธิบาย หนังที่เห็นคนทั้งหมด รวมถึง แอนดี้ มีความไม่รู้และการค้าที่เหนือกว่าความรู้สึกโดนตบหน้า มากกว่าหนึ่งครั้ง