Table 1Demographics and outcomes fr

Table 1
Demographics and outcomes from suture and wire tension band fixation at one year
Suture Cohort (N= 13) Tension Band Cohort (N=36)
Sex 30.8% Male 38.9% Male
BMI 25.8 (19.7 - 38.9) 26.7 (20.2 - 44.1)
Age 55.3 (36 - 75) 57.8 (26 - 88)
Reoperation 1 11
SF-36 84.1 (68.4 - 96.9) 75.8 (14.1 - 99.4)
Lysholm 82 (56 - 100) 78.4 (22 - 100)
Tegner 2.77 (1 - 4) 2.53 (1 - 4)
ROM Change (Degrees) -9.6 (-50 - 0) -8.3 (-30 - 0)


Thirteen patients with 13 fractures involving the inferior pole of the patella underwent suture fixation (Fig (Fig1)1) and 36 patients whose fractures involved the mid-pole region underwent K-wire or cannulated screw and wire tension band fixation (Fig (Fig2).2). Of the suture cohort, one patient had an initial failed fixation (7.6%). Revision surgery consisted of inferior pole patellectomy and patella tendon advancement. Of the 36 patients receiving tension band fixation, 11 had secondary surgery due to hardware pain or failure (30.6%). Hardware removal occurred at an average of 46 weeks. Though clinically relevant, the aforementioned reoperation results are not statistically significant (p=0.14). None of the patients with cannulated screw and tension band construct required re-operation (p =. 016); all secondary surgery occurred in patients treated with K-wires. No infections were reported in either cohort.
Figure 2

Cannulated screw and wire tension band construct



At one year, all fractures had healed radiographically. There was no significant difference in knee range of motion or functional score (Lysholm and Tegner scores) between the two cohorts. Patients undergoing wire fixation for midpole fractures had a lower composite total SF-36 score (75.8) compared to inferior pole fractures repaired with sutures (84.1) (p=0.03). Those patients who experienced reoperation or post-operative complication had a significantly lessened arc of knee motion (mean 113 degrees) about their injured knee compared to those who did not (mean 126 degrees) (p = 0.005). Finally, when compared to the contralateral knee, the injured knee of patients requiring removal of hardware had significantly greater decrease in range of motion than those patients not requiring removal of hardware: -17.1° versus -6.0°, respectively (p=.005).
Discussion
Patients who sustain inferior pole patella fractures have limited options for fracture fixation. Suture repair is clinically acceptable and biomechanically verified, and in our study, yielded results similar to midpole patella fractures that underwent ORIF with metal implants. In our study, patients undergoing suture repair had fewer hardware related postoperative complications and achieved higher composite SF-36 scores at one year follow-up. The reoperation rate was four times higher for patients receiving standard tension band fixation as opposed to suture fixation. This result is consistent with other reports demonstrating an increased reoperation rate for patients receiving metal implants.
Partial patellectomy remains an option for treatment for comminuted inferior pole fractures; however, this treatment may potentially lead to patella baja, which is defined by an Insall-Salvati index less than 0.6. Not only may patients report discomfort, but they may also lose proper functioning of the patellofemoral joint leading to patellofemoral arthritis. A study by Hung, et al. on partial patellectomies confirms this relationship, noting radiographic evidence of arthritis in 55% of patients in a retrospective cohort and evidence of patella baja in many patients.
Prior studies on patella fracture fixation have reported reoperation rates between 20% and 50% following use of Kirschner wires. A recent study with 6.5 years mean follow-up by LeBrun reported a rate of 56% in a cohort similar to that used as a control in our study. Interestingly, all hardware removals in our study occurred in the K-wire group, accounting for 93% of all reoperations in the cohort; the remaining reoperations were indicated due to treatment failure. No removal of hardware was required in the subset of patients treated with cannulated screws and tension band wiring. This discrepancy between removal of hardware rates for K-wire and cannulated screw is similar to a study by Tian, which showed no post-op complications for the cannulated screw group, but a 20% removal of hardware rate in the K-wire fixation group. Furthermore, our study showed that patients requiring reoperation had significantly restricted range of motion in their affected knee, and remained significant after exclusion of patients receiving pole resection.
Though a previous study investigated the use of #5 Ethibond suture fixation over K-wire fixation, it did not employ quantitative methods to asses patient outcome. Our study made use of accepted patient outcome metrics to quantify any differences between the two groups, as well as basic chart review. Aforementioned studies with rigorous outcome metrics, like LeBrun, et al., and Tian, et al., did not include a cohort treated with sutures.
Studies on basket plates, including a recent case series by Huang, are specific to inferior pole fractures but are limited by their small cohorts or control with pole resection24 - a method inferior to osteosynthesis due to reduced range of motion and increased incidence of patella baja. In a study using basket plates by Kastelec et al., 64% of patients receiving internal fixation underwent hardware removal. Though the authors report no significant difference in functionality between patients who underwent hardware removal and those who retained hardware, no standardized outcome measure was used to compare the two groups.
Our study is limited by a small patient population, which limit the statistical analysis. There was no algorithm for selection of fixation type; the decision was solely based upon fracture pattern, which may have created a selection bias. In general, simple two-part fractures with large fragments were fixed with cannulated screws, comminuted fractures were fixed with K-wire tension band, and small inferior pole fractures were repaired with suture. Finally, the retrospective nature of our analysis is not ideal for a rigorous comparison of the two surgical methods. Despite this, our inclusion of quantitative outcome measures supported and expanded upon qualitative conclusions of previous studies.
This study demonstrates that mid-pole patella and inferior pole patella fractures treated surgically compared similarly with regards to knee outcome scores, range of motion, and healing. Distal pole fractures treated with suture technique did not necessitate removal of hardware whereas some patients in the tension band cohort required another operation. Suture fixation was also associated with a lower overall reoperation rate. Our results indicate that distal pole fractures are successfully treated with heavy braided non-absorbable suture fixation and achieve outcomes equal to or better than wire fixation for mid-pole fractures.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ตารางที่ 1ประชากรและผลจากรอยประสานและสายตึงรัดเบีในหนึ่งปี รอยประสาน Cohort (N = 13) ความตึงเครียดในวง Cohort (N = 36)เพศเพศชาย 38.9% ชาย 30.8%BMI 25.8 (19.7-38.9) 26.7 (20.2 44.1)อายุ 55.3 (36-75) 57.8 (26-88)Reoperation 1 11SF-36 84.1 (68.4-96.9) 75.8 (14.1 สา-99.4)82 Lysholm 78.4 (56-100) (22-100)2.77 Tegner 2.53 (1-4) (1-4)เปลี่ยน ROM (องศา) -9.6 (-50-0) -8.3 (0 -30)สิบสามลักษณะผู้ป่วยกระดูกหัก 13 เสาน้อยของกระดูกสะบ้าเกี่ยวข้องกับแต่ละรอยประสานเบี (ฟิก (Fig1) 1) และ 36 ผู้ป่วยกระดูกหักเกี่ยวข้องกับภูมิภาคกลางเสาแต่ละ K ลวด หรือสกรู cannulated และลวดตึงรัดเบี (ฟิก (Fig2) 2) ของผู้ผ่านรอยประสาน หนึ่งผู้ป่วยมีการเบีล้มเหลวเริ่มต้น (7.6%) ผ่าตัดแก้ไขประกอบด้วยเสาน้อย patellectomy และกระดูกสะบ้าเอ็นก้าวหน้า ผู้ป่วยที่ 36 ได้รับเบีรัดตึง 11 มีการผ่าตัดเนื่องจากอาการปวดฮาร์ดแวร์หรือความล้มเหลว (30.6%) รอง เอาฮาร์ดแวร์เกิดขึ้นที่เฉลี่ย 46 สัปดาห์ ว่าเกี่ยวข้องทางคลินิก ผลลัพธ์ reoperation ดังกล่าวไม่อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p = 0.14) ไม่มีผู้ป่วยที่มี cannulated วงสกรูและความตึงเครียดสร้างต้องดำเนินการอีกครั้ง (p =. 016); ผ่าตัดรองทั้งหมดเกิดขึ้นในผู้ป่วยที่รักษา ด้วยสาย K การติดเชื้อไม่มีรายงานในผู้ผ่านการรูปที่ 2 Cannulated สกรูและสายรัดสร้างความตึงเครียดในหนึ่งปี กระดูกหักทั้งหมดมี healed radiographically ไม่แตกต่างอย่างมีนัยสำคัญในเข่ามีช่วง ของการเคลื่อนไหว หรือทำงานคะแนน (คะแนน Lysholm และ Tegner) ระหว่าง cohorts สอง ผู้ป่วยที่ผ่าตัดลวดเบีสำหรับกระดูกหัก midpole มีส่วนประกอบด้านล่างรวม SF-36 คะแนนกระดูกหักเมื่อเทียบกับน้อยขั้ว (75.8) ซ่อมแซม มีการเย็บแผล (84.1) (p = 0.03) ผู้ป่วยผู้ที่มีภาวะแทรกซ้อนหลังการผ่าตัดหรือ reoperation มีอาร์ค lessened มากของการเคลื่อนไหวของข้อเข่า (เฉลี่ย 113 องศา) เกี่ยวกับการบาดเจ็บเข่าเปรียบเทียบกับผู้ไม่ (เฉลี่ย 126 องศา) (p = 0.005) สุดท้าย เมื่อเทียบกับ contralateral เข่า บาดเจ็บเข่าของผู้ป่วยที่ต้องการเอาออกของฮาร์ดแวร์ได้ลดลงอย่างมีนัยสำคัญมากขึ้นในช่วงของการเคลื่อนไหวมากกว่าผู้ป่วยที่ไม่ต้องการเอาออกของฮาร์ดแวร์: -17.1 °-6.0 ° เมื่อเทียบกับตามลำดับ (p =. 005)สนทนาผู้ป่วยที่รักษากระดูกหักกระดูกสะบ้าขั้วน้อยมีจำกัดตัวเลือกสำหรับปฏิกิริยาการตรึงกระดูก ซ่อมแซมรอยประสานเป็นยอมรับได้ทางคลินิก และการตรวจสอบ biomechanically และในการศึกษาของเรา implants หาผลลัพธ์คล้ายกับกระดูกหักกระดูกสะบ้า midpole ที่มีเปลี่ยน ORIF กับโลหะ ในการศึกษาของเรา ผู้ป่วยผ่าตัดรอยประสานซ่อมฮาร์ดแวร์น้อยที่เกี่ยวข้องกับภาวะแทรกซ้อนในการผ่าตัด และทำ SF-36 คะแนนคอมโพสิตสูงที่หนึ่งปีติดตาม อัตรา reoperation ได้สี่ครั้งสูงกว่าผู้ป่วยที่ได้รับมาตรฐานแรงวงเบีจำกัดเบีรอยประสาน ผลลัพธ์นี้จะสอดคล้องกับรายงานอื่น ๆ เห็นมีอัตราเพิ่มขึ้น reoperation ผู้ป่วยได้รับโลหะเทียมPatellectomy บางส่วนยังคงเป็น ตัวเลือกสำหรับการรักษากระดูกหักเสา comminuted น้อย อย่างไรก็ตาม รักษานี้อาจอาจทำให้กระดูกสะบ้าฟอร์เนีย ซึ่งถูกกำหนด โดย Insall Salvati ดัชนีน้อยกว่า 0.6 ไม่เพียงแต่อาจผู้ป่วยรายงานความรู้สึกไม่สบาย แต่พวกเขาอาจไม่ทำงานที่เหมาะสมของข้อ patellofemoral ที่นำไปสู่โรคไขข้อ patellofemoral การศึกษา โดยฮัง et al. บน patellectomies บางส่วนยืนยันความสัมพันธ์นี้ สังเกตหลักฐานเจริญเต็มขั้นของโรคไขข้ออักเสบ 55% ของผู้ป่วยใน cohort คาดและหลักฐานของกระดูกสะบ้าฟอร์เนียในผู้ป่วยการศึกษาปฏิกิริยาการตรึงกระดูกหักกระดูกสะบ้าก่อนมีรายงาน reoperation ราคาระหว่าง 20% และ 50% ต่อใช้สาย Kirschner การศึกษาล่าสุดกับ 6.5 ปีหมายถึงการติดตามผล โดย LeBrun รายงานอัตรา 56% ใน cohort ที่คล้ายกับที่ใช้เป็นตัวควบคุมในการศึกษาของเรา เป็นเรื่องน่าสนใจ การเอาออกฮาร์ดแวร์ทั้งหมดในการศึกษาของเราเกิดขึ้นในกลุ่ม K สาย บัญชี 93% ของ reoperations ทั้งหมดใน cohort reoperations เหลือไม่ระบุเนื่องจากความล้มเหลวในการรักษา ไม่เอาฮาร์ดแวร์จำเป็นในกลุ่มย่อยของผู้ป่วยที่รักษา ด้วย cannulated สกรูและสายรัดตึง นี้ความขัดแย้งระหว่างเอาฮาร์ดแวร์และสาย K ราคาพิเศษและสกรู cannulated จะคล้ายกับการศึกษาโดยเทียน ซึ่งแสดงให้เห็นภาวะแทรกซ้อนไม่ op หลังกลุ่ม cannulated สกรู แต่ลบ 20% ของราคาฮาร์ดแวร์ในกลุ่ม K สายเบี นอกจากนี้ เราพบว่า ผู้ป่วยต้อง reoperation มากจำกัดช่วงของการเคลื่อนไหวของข้อเข่าได้รับผลกระทบ และยังคงสำคัญหลังจากการแยกผู้ป่วยที่ได้รับเสา resectionแม้ว่าการศึกษาก่อนหน้านี้ตรวจสอบการใช้ #5 Ethibond รอยประสานเบีผ่าน K สายเบี มันไม่ได้ใช้วิธีการเชิงปริมาณเพื่อประเมินผลผู้ป่วย ทำการศึกษาของเราใช้วัดปริมาณความแตกต่างระหว่างกลุ่มสอง รวมทั้งทบทวนแผนภูมิพื้นฐานการวัดผลผู้ป่วยยอมรับ การศึกษาดังกล่าว มีการวัดผลอย่างเข้มงวด เช่นเทียน et al. และ LeBrun, et al. ไม่มีผู้ผ่านการรักษา ด้วยการเย็บแผลStudies on basket plates, including a recent case series by Huang, are specific to inferior pole fractures but are limited by their small cohorts or control with pole resection24 - a method inferior to osteosynthesis due to reduced range of motion and increased incidence of patella baja. In a study using basket plates by Kastelec et al., 64% of patients receiving internal fixation underwent hardware removal. Though the authors report no significant difference in functionality between patients who underwent hardware removal and those who retained hardware, no standardized outcome measure was used to compare the two groups.Our study is limited by a small patient population, which limit the statistical analysis. There was no algorithm for selection of fixation type; the decision was solely based upon fracture pattern, which may have created a selection bias. In general, simple two-part fractures with large fragments were fixed with cannulated screws, comminuted fractures were fixed with K-wire tension band, and small inferior pole fractures were repaired with suture. Finally, the retrospective nature of our analysis is not ideal for a rigorous comparison of the two surgical methods. Despite this, our inclusion of quantitative outcome measures supported and expanded upon qualitative conclusions of previous studies.การศึกษานี้แสดงให้เห็นว่า กระดูกสะบ้าขั้วกลางและขั้วโลกน้อยกระดูกหักกระดูกสะบ้าที่รับการรักษาผ่าตัดเปรียบเทียบในทำนองเดียวกันเกี่ยวกับคะแนนผลเข่า เคลื่อนไหว และการรักษา กระดูกหักกระดูกเสารับรอยประสานเทคนิคได้ผนวกเอาฮาร์ดแวร์ในขณะที่ผู้ป่วยบางใน cohort รัดตึงต้องการดำเนินการอื่น รอยประสานเบียังเกี่ยวข้องกับอัตรา reoperation โดยรวมต่ำกว่า ผลของเราบ่งชี้ว่า ขั้วกระดูกกระดูกหักจะรับเบีหนักรอยประสานไม่ดูดซึมลายถักสำเร็จ และบรรลุผลเท่ากับ หรือดีกว่าสายเบีสำหรับกระดูกหักเสากลาง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ตารางที่ 1
ประชากรและผลจากการเย็บและความตึงเครียดตรึงวงลวดที่หนึ่งปี
เย็บหมู่ (ยังไม่มี = 13) ความตึงเครียดวงหมู่ (ยังไม่มี = 36)
เพศชาย 30.8% 38.9% ชาย
25.8 ค่าดัชนีมวลกาย (19.7-38.9) 26.7 (20.2-44.1)
อายุ 55.3 (36-75) 57.8 (26-88)
reoperation 1 11
SF-36 84.1 (68.4-96.9) 75.8 (14.1-99.4)
Lysholm 82 (56-100) 78.4 (22-100)
Tegner 2.77 (1 - 4 ) 2.53 (1-4)
รอมเปลี่ยนแปลง (องศา) -9.6 (-50 - 0) -8.3 (-30 - 0) สิบสามผู้ป่วยที่มีกระดูกหักที่เกี่ยวข้องกับ 13 เสาที่ด้อยกว่าของกระดูกสะบ้ารับการเย็บตรึง (รูป (Fig1) 1) และ 36 ผู้ป่วยที่มีกระดูกหักที่เกี่ยวข้องกับภูมิภาคกลางเสาขนาน K-ลวดหรือสกรู cannulated และความตึงเครียดตรึงวงลวด (รูป (รูปที่ 2) 0.2) ของกลุ่มเย็บแผลผู้ป่วยรายหนึ่งมีการตรึงล้มเหลวในครั้งแรก (7.6%) การผ่าตัดแก้ไขประกอบด้วย patellectomy เสาด้อยกว่าและความก้าวหน้าเอ็นกระดูกสะบ้า 36 ผู้ป่วยที่ได้รับการตรึงวงความตึงเครียดที่ 11 ได้รับการผ่าตัดที่สองเพราะความเจ็บปวดหรือความล้มเหลวของฮาร์ดแวร์ (30.6%) กำจัดฮาร์ดแวร์ที่เกิดขึ้นเฉลี่ย 46 สัปดาห์ที่ผ่านมา แม้ว่าทางคลินิกผล reoperation ดังกล่าวไม่ได้มีนัยสำคัญทางสถิติ (p = 0.14) ไม่มีผู้ป่วยที่มีสกรู cannulated และสร้างความตึงเครียดวงที่จำเป็นในการดำเนินการใหม่ (p = 016.); ทุกการผ่าตัดที่สองเกิดขึ้นในผู้ป่วยที่รับการรักษาด้วย K-สาย ไม่มีการติดเชื้อที่ได้รับรายงานในการศึกษาอย่างใดอย่างหนึ่ง. รูปที่ 2 สกรู cannulated และวงลวดสร้างความตึงเครียดในหนึ่งปีหักทุกคนจะได้รับการเยียวยาภาพรังสี ไม่มีความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญในช่วงของการเคลื่อนไหวข้อเข่าหรือคะแนนการทำงาน (Lysholm และคะแนน Tegner) ระหว่างสองผองเพื่อน ผู้ป่วยที่ตรึงกระดูกหักลวด midpole มีคอมโพสิตลดลงรวมคะแนน SF-36 (75.8) เมื่อเทียบกับกระดูกหักเสาด้อยซ่อมแซมด้วยเย็บ (84.1) (p = 0.03) ผู้ป่วยที่มีประสบการณ์ reoperation หรือภาวะแทรกซ้อนหลังการผ่าตัดได้อย่างมีนัยสำคัญลดลงส่วนโค้งของการเคลื่อนไหวข้อเข่า (หมายถึง 113 องศา) เกี่ยวกับการได้รับบาดเจ็บที่หัวเข่าของพวกเขาเมื่อเทียบกับผู้ที่ไม่ได้ (หมายถึง 126 องศา) (p = 0.005) ในที่สุดเมื่อเทียบกับเข่า contralateral, รับบาดเจ็บหัวเข่าของผู้ป่วยที่ต้องกำจัดของฮาร์ดแวร์มีการลดลงอย่างมีนัยสำคัญมากขึ้นในช่วงของการเคลื่อนไหวกว่าผู้ป่วยที่ไม่ต้องกำจัดของฮาร์ดแวร์: -17.1 องศาเมื่อเทียบกับ -6.0 องศาตามลำดับ (p = 0.005) . การอภิปรายผู้ป่วยที่รักษากระดูกหักกระดูกสะบ้าเสาด้อยกว่าได้รับการ จำกัด ตัวเลือกสำหรับการตรึงกระดูกหัก ซ่อมแซมเย็บเป็นที่ยอมรับทางการแพทย์และตรวจสอบ biomechanically และในการศึกษาของเราให้ผลคล้ายกับกระดูกหักกระดูกสะบ้า midpole ที่เปลี่ยนไปด้วยโลหะกับรากฟันเทียมโลหะ ในการศึกษาของเราผู้ป่วยที่มีการเย็บซ่อมแซมฮาร์ดแวร์น้อยที่เกี่ยวข้องกับภาวะแทรกซ้อนหลังผ่าตัดประสบความสำเร็จและคอมโพสิตสูงกว่าคะแนน SF-36 ที่หนึ่งปีติดตาม อัตรา reoperation เป็นครั้งที่สี่ที่สูงขึ้นสำหรับผู้ป่วยที่ได้รับการตรึงวงตึงเครียดมาตรฐานเมื่อเทียบกับการตรึงเย็บ ผลที่ได้นี้มีความสอดคล้องกับรายงานอื่น ๆ ที่แสดงให้เห็นถึงอัตราการเพิ่มขึ้นสำหรับ reoperation ป่วยที่ได้รับการปลูกถ่ายโลหะ. patellectomy บางส่วนยังคงเป็นตัวเลือกสำหรับการรักษากระดูกหักเสาด้อยกว่าชิ้นเล็ก; แต่การรักษานี้อาจนำไปสู่การสะบ้า baja ซึ่งถูกกำหนดโดยดัชนี insall-Salvati น้อยกว่า 0.6 ไม่เพียง แต่ผู้ป่วยอาจรายงานความรู้สึกไม่สบาย แต่พวกเขายังอาจสูญเสียการทำงานที่เหมาะสมของชั้นนำร่วม patellofemoral โรคข้ออักเสบ patellofemoral การศึกษาโดย Hung, et al ใน patellectomies บางส่วนยืนยันความสัมพันธ์นี้สังเกตหลักฐานภาพรังสีของโรคข้ออักเสบใน 55% ของผู้ป่วยในการศึกษาย้อนหลังและหลักฐานของกระดูกสะบ้า baja ในผู้ป่วยจำนวนมาก. การศึกษาก่อนในการตรึงกระดูกหักกระดูกสะบ้ามีรายงานอัตรา reoperation ระหว่าง 20% และ 50% ต่อไปนี้การใช้งานของริชเนอร์ สายไฟ การศึกษาที่ผ่านมากับปีที่ผ่านมา 6.5 หมายถึงการติดตามโดย LeBrun รายงานอัตรา 56% ในกลุ่มเดียวกับที่ใช้ในการควบคุมการศึกษาของเรา ที่น่าสนใจทั้งหมดลบฮาร์ดแวร์ในการศึกษาของเราที่เกิดขึ้นในกลุ่ม K-ลวดคิดเป็น 93% ของผ่าตัดซ้ำทั้งหมดในการศึกษา; ผ่าตัดซ้ำที่เหลือถูกระบุเนื่องจากความล้มเหลวในการรักษา การกำจัดของฮาร์ดแวร์ไม่ถูกต้องในส่วนหนึ่งของผู้ป่วยที่รักษาด้วยสกรู cannulated และสายไฟวงความตึงเครียด ความแตกต่างระหว่างอัตราการกำจัดของฮาร์ดแวร์สำหรับ K-ลวดและสกรู cannulated นี้จะคล้ายกับการศึกษาโดยเทียนซึ่งพบว่าไม่มีภาวะแทรกซ้อนหลัง-op สำหรับกลุ่มสกรู cannulated แต่การกำจัด 20% ของอัตราฮาร์ดแวร์ใน K-ลวดกลุ่มตรึง . นอกจากนี้การศึกษาของเราแสดงให้เห็นว่าผู้ป่วยที่ต้องได้ reoperation ช่วง จำกัด อย่างมีนัยสำคัญของการเคลื่อนไหวในหัวเข่าของพวกเขาได้รับผลกระทบและยังคงอยู่อย่างมีนัยสำคัญหลังจากการยกเว้นของผู้ป่วยที่ได้รับการผ่าตัดเสา. แม้ว่าการศึกษาก่อนหน้าการตรวจสอบการใช้งานของ # 5 Ethibond ตรึงเย็บมากกว่าการตรึง K-ลวด มันไม่ได้ใช้วิธีการเชิงปริมาณเพื่อลาผลผู้ป่วย การใช้การศึกษาของเราที่ทำจากตัวชี้วัดที่ผู้ป่วยได้รับการยอมรับผลที่จะหาจำนวนแตกต่างระหว่างทั้งสองกลุ่มเช่นเดียวกับการตรวจสอบแผนภูมิขั้นพื้นฐาน การศึกษาดังกล่าวมีตัวชี้วัดผลอย่างเข้มงวดเช่น LeBrun, et al., และเทียน, et al., ไม่รวมถึงการศึกษาการรักษาด้วยการเย็บ. การศึกษาเกี่ยวกับแผ่นตะกร้ารวมทั้งชุดกรณีล่าสุดโดยหวางมีเฉพาะกระดูกหักเสา แต่ด้อยกว่า จะถูก จำกัด โดยผองเพื่อนเล็ก ๆ ของพวกเขาหรือการควบคุมกับเสา resection24 - วิธีด้อยกว่า osteosynthesis เนื่องจากการลดลงในช่วงของการเคลื่อนไหวและอุบัติการณ์ที่เพิ่มขึ้นของกระดูกสะบ้า baja ในการศึกษาโดยใช้แผ่นตะกร้าโดย Kastelec, et al., 64% ของผู้ป่วยที่ได้รับการตรึงภายในได้รับการกำจัดของฮาร์ดแวร์ แม้ว่าผู้เขียนรายงานไม่แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญในการทำงานระหว่างผู้ป่วยที่เข้ารับการกำจัดฮาร์ดแวร์และผู้ที่สะสมฮาร์ดแวร์ไม่มีวัดผลลัพธ์ที่ได้มาตรฐานถูกใช้ในการเปรียบเทียบทั้งสองกลุ่ม. การศึกษาของเราจะถูก จำกัด โดยประชากรผู้ป่วยขนาดเล็กซึ่ง จำกัด การวิเคราะห์ทางสถิติ มีขั้นตอนวิธีการไม่มีการเลือกประเภทการตรึงคือ; การตัดสินใจที่ถูกถือตามรูปแบบการแตกหักซึ่งอาจจะสร้างอคติเลือก โดยทั่วไปการเกิดกระดูกหักง่ายสองส่วนด้วยชิ้นส่วนที่มีขนาดใหญ่ได้รับการแก้ไขด้วยสกรู cannulated หักชิ้นเล็กได้รับการแก้ไขความตึงเครียดกับวง K-ลวดและขนาดเล็กหักเสารองลงมาได้รับการซ่อมแซมด้วยการเย็บแผล ในที่สุดธรรมชาติย้อนหลังของการวิเคราะห์ของเราไม่ได้เหมาะสำหรับการเปรียบเทียบอย่างเข้มงวดของทั้งสองวิธีการผ่าตัด อย่างไรก็ตามเรื่องนี้รวมของเราในการวัดผลเชิงปริมาณรับการสนับสนุนและขยายความข้อสรุปเชิงคุณภาพของการศึกษาก่อนหน้านี้. การศึกษาครั้งนี้แสดงให้เห็นว่ากระดูกสะบ้ากลางเสาและด้อยกว่ากระดูกหักกระดูกสะบ้าเสารับการรักษาผ่าตัดในทำนองเดียวกันเมื่อเทียบกับการไปถึงคะแนนผลเข่าช่วงของการเคลื่อนไหวและการรักษา กระดูกหักเสาปลายได้รับการรักษาด้วยเทคนิคการเย็บไม่จำเป็นต้องมีการกำจัดของฮาร์ดแวร์ในขณะที่ผู้ป่วยบางรายในหมู่วงความตึงเครียดที่จำเป็นในการดำเนินการอื่น ตรึงเย็บก็ยังเกี่ยวข้องกับอัตรา reoperation โดยรวมลดลง ผลของเราแสดงให้เห็นว่ากระดูกหักเสาปลายจะถือว่าประสบความสำเร็จกับการตรึงเย็บถักหนักที่ไม่ดูดซึมและบรรลุผลเท่ากับหรือดีกว่าการตรึงลวดหักกลางเสา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ตารางที่ 1 ประชากรและผลจาก
เย็บและวงลวดความตึงเครียดการตรึงที่เย็บตั้งแต่หนึ่งปี
( n = 13 ) ติดตามวงแรง ( 36 ) เพศชาย 38.9 %
4
% เพศชาย BMI 25.8 ( 19.7 - 38.9 ) 26.7 ( 20.2 - 44.1 )
อายุ 55.3 ( 36 - 75 ) 57.8 ( 26 - 88 )

reoperation 1 11 คุณภาพชีวิต 84.1 ( 68.4 - 96.9 ) 75.8 ( 14.1 - 99.4 )
lysholm 82 ( 56 - 100 ) ประกาศ ( เกิน 100 )
( 1 - 4 ) 2.77 ์ฟ เทกเนอร์ 2.53 ( 1 - 4 )
รอมเปลี่ยน ( องศา ) - 96 - 50 - 0 ) - 8.3 ( - 30 - 0 )


13 ผู้ป่วยกระดูกหักที่เกี่ยวข้องกับ 13 ด้อยกว่าเสารับเย็บตรึงกระดูกสะบ้า ( มะเดื่อ ( fig1 ) 1 ) และผู้ป่วยที่มีกระดูกหักที่เกี่ยวข้อง 36 เขตเสากลางได้รับ k-wire หรือ cannulated สกรูและวงลวดความตึงเครียดการตรึง ( มะเดื่อ ( fig2 ) 2 ) ของการติดตามผู้ป่วยคนหนึ่งได้เริ่มต้นล้มเหลวในการตรึง ( 7.6% )ศัลยกรรม แก้ไข มีเสาเอ็นกระดูกสะบ้า patellectomy ด้อยกว่าและความก้าวหน้า ของผู้ป่วยที่ได้รับการดึงตรึง 36 วง 11 ผ่าตัดรองจากฮาร์ดแวร์ความเจ็บปวดหรือความล้มเหลว ( 30.6 % ) การกำจัดของฮาร์ดแวร์ที่เกิดขึ้นที่เฉลี่ย 46 สัปดาห์ แม้ว่าทางคลินิกที่เกี่ยวข้อง ผล reoperation ดังกล่าวไม่แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ ( p = 0.12 )ไม่มีผู้ป่วย cannulated สกรูและวงแรงสร้างต้องผ่าตัดอีกครั้ง ( P = . 016 ) ; รองการผ่าตัดที่เกิดขึ้นในผู้ป่วยที่ได้รับการรักษาด้วย k-wires . ไม่เชื้อมีรายงานทั้งในหมู่คน .
รูปที่ 2

cannulated สกรูลวดความตึงเครียดและวงดนตรีที่สร้าง



ในหนึ่งปีทั้งหมดกระดูกได้หาย radiographically .มีความแตกต่างในช่วงเข่าของการเคลื่อนไหวหรือการทำงาน ( lysholm ์ฟ เทกเนอร์คะแนนและคะแนน ) ระหว่างสอง cohorts . ผู้ป่วยที่ได้รับการรักษาด้วยการยึดลวดสำหรับ midpole กระดูกหัก มีคะแนนคุณภาพชีวิตรวมลดคอมโพสิต ( 75.8 ) เทียบกับด้านล่างเสาหักซ่อมด้วยเย็บแผล ( 84.1 ) ( p = 0.03 )ผู้ป่วยที่ประสบภาวะแทรกซ้อนหลังผ่าตัด reoperation หรือมีสถิติลดลงส่วนโค้งของการเคลื่อนไหวข้อเข่า ( หมายถึง 113 องศา ) ประมาณเข่าได้รับบาดเจ็บของพวกเขาเมื่อเทียบกับผู้ที่ไม่ได้ ( หมายถึง 126 องศา ) ( p = 0.005 ) ในที่สุด , เมื่อเทียบกับรูปขนาดย่อเข่า ,ได้รับบาดเจ็บหัวเข่าของผู้ป่วยที่ต้องการกำจัดฮาร์ดแวร์ได้ลดลงมากในช่วงของการเคลื่อนไหวสูงกว่าผู้ป่วยที่ไม่ต้องการกำจัดฮาร์ดแวร์ : - 17.1 องศาเมื่อเทียบกับ - 6.0 องศาตามลำดับ ( p = . 005 ) .

ผู้ที่ด้อยกว่าการรักษาเสากระดูกสะบ้ากระดูกหักมีตัวเลือก จำกัด สำหรับการตรึงกระดูกหัก . การเย็บซ่อมใน biomechanically ยอมรับและตรวจสอบและในการศึกษาของเราพบผลลัพธ์ที่คล้ายคลึงกับ midpole กระดูกสะบ้ากระดูกหักที่ได้รับ orif กับโลหะรากฟันเทียม ในการศึกษาของเรา การดูแลผู้ป่วยหลังผ่าตัดเย็บซ่อมฮาร์ดแวร์ที่เกี่ยวข้องได้น้อยลง ภาวะแทรกซ้อนและความสูงรวมคะแนนคุณภาพชีวิตที่ติดตามผล 1 ปีการ reoperation เท่ากันคือ 4 ครั้งสูงกว่าผู้ป่วยได้รับการตรึงรัดแรงมาตรฐาน เมื่อเทียบกับการตรึงการเย็บแผล ผลที่ได้นี้สอดคล้องกับรายงานอื่น ๆแสดงให้เห็นถึงการเพิ่มขึ้น reoperation คะแนนสำหรับผู้ป่วยที่ได้รับการปลูกถ่ายโลหะ .
patellectomy บางส่วนยังคงมีตัวเลือกสำหรับการรักษาสำหรับความท้อแท้ใจด้อยกว่าเสาหัก อย่างไรก็ตามการรักษานี้อาจนำไปสู่กระดูกสะบ้า บาจา ซึ่งถูกกำหนดโดยอินซอล Salvati ดัชนีน้อยกว่า 0.6 ไม่เพียง แต่จะรายงานผู้ป่วยไม่สบาย แต่พวกเขายังอาจสูญเสียการทํางานที่เหมาะสม ของนักศึกษาระดับ ร่วมกันนำนักศึกษาระดับโรคไขข้ออักเสบ การศึกษาโดยแขวน , et al . ใน patellectomies บางส่วนยืนยันความสัมพันธ์นี้สังเกตหลักฐานภาพถ่ายของโรคไขข้ออักเสบใน 55 % ของผู้ป่วย ในการติดตามย้อนหลังและหลักฐานของกระดูกสะบ้า บาจา ในผู้ป่วยจำนวนมาก .
การศึกษาก่อนการตรึงมีรายงาน reoperation กระดูกสะบ้าหักในอัตราระหว่างร้อยละ 20 และ 50 % ตามการใช้งานของลวด kirschner . การศึกษาล่าสุดกับ 6 .5 ปี หมายถึง การติดตามโดยตัวแทนรายงานอัตรา 56% ในหมู่คนคล้ายกับที่ใช้เป็นตัวควบคุมในการศึกษาของเรา ทั้งนี้ ระบบฮาร์ดแวร์ทั้งหมดในการศึกษาของเราเกิดขึ้นในกลุ่ม k-wire , การบัญชีสำหรับร้อยละ 93 ของ reoperations ทั้งหมดในหมู่คน ; reoperations ที่เหลือถูกระบุจากความล้มเหลวในการรักษาไม่มีการกำจัดของอุปกรณ์ที่ต้องใช้ในบางส่วนของการรักษา cannulated สกรูและวงแรง สายไฟ นี้ความแตกต่างระหว่างการกำจัดอัตราฮาร์ดแวร์ k-wire และสกรู cannulated คล้ายกับการศึกษาโดยเถียน ซึ่งไม่พบภาวะแทรกซ้อนสำหรับ cannulated สกรูโพสต์ไปยังกลุ่ม แต่ 20% อัตราการกำจัดของฮาร์ดแวร์ใน k-wire การตรึงกลุ่ม นอกจากนี้การศึกษาของเราพบว่า ผู้ป่วยต้องมีความ reoperation จำกัดช่วงของการเคลื่อนไหวของข้อเข่าที่ได้รับผลกระทบ และยังคงพบผู้ป่วยที่ได้รับผ่าตัดหลังจากออกจากเสา
แม้ว่าการศึกษาก่อนหน้านี้ได้ใช้# 5 ethibond เย็บตรึงมากกว่าการตรึง k-wire ไม่ได้ใช้วิธีการเชิงปริมาณเพื่อประเมินผู้ป่วยที่ผล