.It was getting dark. The sun was r

.

It was getting dark. The sun was ready to set, but you were still pacing back and forth along the street, examining every corner, looking into drains, staring at the ground… Ten minutes of searching, fifteen minutes of searching, half an hour of searching… You still couldn't find the thing you've been looking for. Where was your mobile phone? You were sure you did not drop it somewhere, because if you did, you would've noticed right away.

Think, (name)… Where did you go after school?

Yes, you went to the library to return the books you've borrowed last week, but you couldn't have misplaced it there, because as far as you remembered, you didn't take it out of your pocket. After returning the books, you headed to the grocery store to buy a list of things… and your phone rang when you were heading to the cashier while carrying a big, full, basket of veggies.

"Hello?" You said to the phone as you placed the basket on top of the counter, "Who is this?"

"Seriously, Tomoko. Where the heck are you?" The person on the line yelled, and you had to hold your phone a few inches away from your ear, because she was yapping so loudly she could've ruptured your eardrum.

When she finally stopped shouting, you said to her:

"I think you've got the wrong number."

There was a brief silence, but then the yapping came again. You killed the line and…

And the cashier told you to pay immediately because there was a long line of queue behind you. You rummaged in your school bag, looking for your purse, and…

Placed your mobile phone on top of the counter.

You remembered two kids were running to and fro while you were handing the cashier the money… and they went to you. You smiled, but didn't pay your attention to them because all you wanted was to go back home and rest. If you take more time in the line, those people behind you were going to start yapping at you, just like the woman on the phone, who was mad at some girl called Tomoko.

You took your things and stormed off, until you realized that you just lost your mobile phone.

…

You left your phone at the grocery store. Grandma's gonna kill me if she finds out about this…

Without wasting any more time, you ran to the store as fast as you could and asked the cashier if she saw your mobile phone on the counter as soon as you left the place.

She shook her head.

"No," she said.

Her reaction was brief, but was strong enough to smash your heart to smithereens. Why do I have to lose my mobile phone, of all things I have? You thought hopelessly as you dragged your feet, leaving the store with teary eyes.

On your way back to home, which took like forever, you passed by a particular house you've seen every day when you go and return from school, but somehow, that house suddenly seemed interesting to you. You saw two kids (yes, those two kids you saw running around in the grocery store) in the front porch, one of them fiddling with a mobile phone.

It took a few minutes for you to recognize the phone strap (which was a pink bunny with two furry balls) hanging from the mobile phone in one of the kids' hand.

That kid…

Was holding your phone! You were sure of it! Your phone strap was handmade by yourself, and there were only one bunny and two furry balls phone strap in the whole world! There was no way you could've mistaken!

"Hey!" You said, half-yelling, "That's my phone!"

They looked up at you in unison and ran into their house while babbling some things you couldn't make out.

A few seconds later, a boy your age came out from the half-opened door of their house.

"What do you want?" He asked rudely, as if you came to kidnap those kids (who you supposed were his little brothers) from him.

You wondered what those kids had told their brother…

"I'm so sorry for bothering you, mister," you said, bowing your head low, "But can I get my phone back? I really need it."

He raised his eyebrow high.

"Your phone? Wait there," he said and disappeared behind the door. Not long after, he returned, "My mom said you can come in first."

You, without second thoughts, took off your shoes and entered their house. You scanned around their humble living room and saw some of the wallpapers looked like they were pulled off the wall, and books and color pencils scattered on the hardwood floor. Sitting on the couch, smiling at you weakly, was a woman who you supposed was their mother. You were later told that she was terminally ill.

"Did Yuuta and Shun take anything from you, young lady?" She asked you regretfully and coughed. "I'm terribly sorry. I've told my sons not to—"

"It's okay," you told the lady, feeling sympathetic towards her, as you saw those frail, apologetic eyes, "I just—"

So they are Yuuta and Shun…

You saw them coming to you with your mobile phone in one of their hands… and they were teary-eyed. The moment you knew it was them who took your phone, you felt like pulling their ears of their heads until they bow down to you and kiss your feet, but now that you knew they couldn't have all of those things you have…

You felt your chest getting tight. Yes, you fell for those four pleading eyes.

You then approached the boys and stroke their hair in a very gentle manner. Yuuta handed you the mobile phone, but you held his hand and smiled.

"It's okay," you told him, "You can keep it."

"We don't need it," their brother said, snapping in out of sudden.

"Take good care of this," you told the boys as you took a glance at his brother from the corner of your eyes.

He seemed so displeased, yet you had no idea why.

After a heartwarming chat with their mother, you had to excuse yourself when you just realized that there were only three hours left before midnight (how time flies), and you were not prepared to hear your grandma yapping at you.

It's freaking late.

So whether you wanted it or not; or whether Yuuta and Shun's brother wanted it or not, he had to walk you home. Yes, Matatagi Hayato made sure you reached your home safely

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

.มันคือการดำ ดวงอาทิตย์ได้พร้อมการตั้งค่า แต่คุณก็ยังคง pacing และกลับไปตามถนน ตรวจสอบทุกมุม มองเข้าไปในท่อระบายน้ำ จ้องพื้น... สิบนาทีของการค้น ค้น ครึ่งชั่วโมงของการค้นห้านาที... คุณยังไม่พบสิ่งคุณได้รับการมองหา ที่มีโทรศัพท์มือถือของคุณหรือไม่ คุณไม่แน่ใจว่า คุณไม่ไม่วางไว้ที่ใดที่หนึ่ง เพราะถ้าคุณไม่ได้ คุณจะพบทันทีคิดว่า (ชื่อ) ... คุณที่ใดหลังจากโรงเรียนใช่ คุณไปรีไปคืนหนังสือที่คุณได้ยืมสัปดาห์ แต่คุณไม่ได้ใส่ผิดก็มี เพราะเท่าที่คุณจำได้ คุณไม่ได้เอามันออกจากกระเป๋าของคุณ หลังจากส่งคืนหนังสือ คุณมุ่งหน้าไปร้านค้าเพื่อซื้อรายการสิ่ง... และรางโทรศัพท์ของคุณเมื่อคุณมีหัวแบบในขณะที่แบกผักตะกร้าใหญ่ เต็ม"ฮัลโหล" คุณว่า โทรศัพท์คุณวางตะกร้าบนตัวนับ "ที่นี่""อย่างจริงจัง Tomoko การ heck คุณอยู่ที่ไหน" บุคคลในบรรทัด yelled และก็เก็บโทรศัพท์ของคุณกี่นิ้วจากหูของคุณ เพราะเธอถูก yapping ดัง เธออาจได้พุ่งกระฉูด eardrum ของคุณเมื่อเธอก็หยุด shouting คุณพูดกับเธอ:"ผมคิดว่า คุณมีหมายเลขไม่ถูกต้อง"มีความเงียบโดยย่อ ได้แล้ว yapping มาอีก คุณฆ่าบรรทัด และ...และบอกพนักงานเก็บเงินที่คุณจ่ายได้ทันทีเนื่องจากมีคิวอยู่ข้างหลังคุณสัน Rummaged ในกระเป๋าของนักเรียน การค้นหากระเป๋าเงินของคุณ และ...วางโทรศัพท์ไว้บนตัวนับคุณจำสองเด็กเรียกใช้ดิก ๆ ขณะคุณ handing พนักงานเก็บเงินเงิน... และจะไปกับคุณ คุณยิ้ม แต่ไม่สนใจของพวกเขาเนื่องจากทั้งหมดที่คุณต้องการกลับบ้านและส่วนที่เหลือ ถ้าคุณใช้เวลาเพิ่มเติมในบรรทัด ผู้อยู่เบื้องหลังคุณจะเริ่มต้น yapping ที่คุณ เช่นเดียวกับคนบนโทรศัพท์ บ้าที่บางเรียกว่า Tomoko สาวคุณเอาสิ่งที่คุณ และ stormed ออก จนกระทั่งคุณรู้ว่า คุณเพิ่งหายโทรศัพท์มือถือของคุณ…คุณออกจากโทรศัพท์ของคุณที่ร้านค้าร้านขายของชำ ของคุณยายจะไปฆ่าฉันถ้าเธอพบเกี่ยวกับเรื่องนี้...โดยไม่ต้องเสียเวลาใด ๆ เพิ่มเติม คุณวิ่งไปเก็บที่รวดเร็วคุณสามารถ และถามพนักงานเก็บเงินถ้า เธอเห็นโทรศัพท์ในตัวนับเป็นคุณซ้ายเธอจับหัวของเธอ"ไม่ เธอกล่าวปฏิกิริยาของเธอสั้น ๆ แต่แข็งแรงเพียงพอที่หัวใจของคุณให้ smithereens ชน ทำไมต้องสูญเสียโทรศัพท์มือถือของฉัน สิ่งทั้งหมดที่ฉันมี คุณคิดว่า มี ตามที่คุณลากเท้าของคุณ ออกจากเก็บกับ teary ตาในแบบของคุณกลับไปยังบ้าน ซึ่งใช้เวลาตลอดไปเช่น คุณผ่าน โดยเฉพาะบ้านคุณเคยเห็นทุกวันเมื่อคุณไป และกลับจากโรงเรียน แต่อย่างใด ที่บ้านก็ดูเหมือนน่าสนใจสำหรับคุณ คุณเห็นเด็กสอง (ใช่ ที่สองเด็กที่คุณเห็นการทำงานรอบในร้านค้า) มุข หนึ่งของพวกเขาใน fiddling กับโทรศัพท์มือถือIt took a few minutes for you to recognize the phone strap (which was a pink bunny with two furry balls) hanging from the mobile phone in one of the kids' hand.That kid…Was holding your phone! You were sure of it! Your phone strap was handmade by yourself, and there were only one bunny and two furry balls phone strap in the whole world! There was no way you could've mistaken!"Hey!" You said, half-yelling, "That's my phone!"They looked up at you in unison and ran into their house while babbling some things you couldn't make out.A few seconds later, a boy your age came out from the half-opened door of their house."What do you want?" He asked rudely, as if you came to kidnap those kids (who you supposed were his little brothers) from him.You wondered what those kids had told their brother…"I'm so sorry for bothering you, mister," you said, bowing your head low, "But can I get my phone back? I really need it."He raised his eyebrow high."Your phone? Wait there," he said and disappeared behind the door. Not long after, he returned, "My mom said you can come in first."You, without second thoughts, took off your shoes and entered their house. You scanned around their humble living room and saw some of the wallpapers looked like they were pulled off the wall, and books and color pencils scattered on the hardwood floor. Sitting on the couch, smiling at you weakly, was a woman who you supposed was their mother. You were later told that she was terminally ill."Did Yuuta and Shun take anything from you, young lady?" She asked you regretfully and coughed. "I'm terribly sorry. I've told my sons not to—""It's okay," you told the lady, feeling sympathetic towards her, as you saw those frail, apologetic eyes, "I just—"So they are Yuuta and Shun…You saw them coming to you with your mobile phone in one of their hands… and they were teary-eyed. The moment you knew it was them who took your phone, you felt like pulling their ears of their heads until they bow down to you and kiss your feet, but now that you knew they couldn't have all of those things you have…You felt your chest getting tight. Yes, you fell for those four pleading eyes.You then approached the boys and stroke their hair in a very gentle manner. Yuuta handed you the mobile phone, but you held his hand and smiled."It's okay," you told him, "You can keep it.""We don't need it," their brother said, snapping in out of sudden."Take good care of this," you told the boys as you took a glance at his brother from the corner of your eyes.He seemed so displeased, yet you had no idea why.After a heartwarming chat with their mother, you had to excuse yourself when you just realized that there were only three hours left before midnight (how time flies), and you were not prepared to hear your grandma yapping at you.It's freaking late.So whether you wanted it or not; or whether Yuuta and Shun's brother wanted it or not, he had to walk you home. Yes, Matatagi Hayato made sure you reached your home safely

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

. มันก็เริ่มมืด ดวงอาทิตย์ก็พร้อมที่จะตั้ง แต่คุณก็ยังคงเดินไปมาตามถนนตรวจสอบทุกมุมมองเข้าไปในท่อระบายน้ำ, จ้องมองที่พื้นดิน ... สิบนาทีของการค้นหา, สิบห้านาทีของการค้นหา, ครึ่งชั่วโมงของการค้นหา ... คุณยังคง ไม่พบสิ่งที่คุณได้รับการมองหา ในกรณีที่เป็นโทรศัพท์มือถือของคุณ คุณแน่ใจว่าคุณไม่ได้วางไว้ที่อื่นเพราะถ้าคุณไม่คุณจะได้สังเกตเห็นทันที. คิด (ชื่อ) ... คุณไม่ไปหลังจากที่โรงเรียน? ใช่คุณเดินไปที่ห้องสมุดเพื่อกลับหนังสือที่คุณได้ ที่ยืมมาเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว แต่คุณอาจจะไม่ได้ถูกใส่ผิดมันมีเพราะเท่าที่คุณจำได้ว่าคุณไม่ได้เอามันออกมาจากกระเป๋าของคุณ หลังจากกลับหนังสือที่คุณมุ่งหน้าไปยังร้านขายของชำที่จะซื้อรายการของสิ่งที่ ... และโทรศัพท์ของคุณดังขึ้นเมื่อคุณกำลังมุ่งหน้าไปที่แคชเชียร์ในขณะที่แบกขนาดใหญ่เต็มตะกร้าผัก. "สวัสดีครับ?" คุณบอกว่าไปยังโทรศัพท์ที่คุณวางไว้ในตะกร้าที่ด้านบนของเคาน์เตอร์ "ใครนี้คืออะไร?" "อย่างจริงจังโทโมโกะ. ที่ไหนห่า are you?" . คนในบรรทัดตะโกนและคุณจะต้องถือโทรศัพท์ของคุณไม่กี่นิ้วห่างจากหูของคุณ, เพราะเธอ yapping ดังที่เธอจะได้แก้วหูฉีกขาดของคุณในที่สุดเมื่อเธอหยุดตะโกนคุณพูดกับเธอ: "ผมคิดว่า คุณได้มีจำนวนที่ไม่ถูกต้อง. "มีความเงียบเป็นช่วงสั้นๆ แต่แล้ว yapping มาอีกครั้ง คุณฆ่าเส้นและ ... และแคชเชียร์บอกให้คุณจ่ายได้ทันทีเพราะมีสายยาวของคิวอยู่ข้างหลังคุณ คุณ rummaged ในถุงโรงเรียนของคุณที่กำลังมองหากระเป๋าเงินของคุณและ ... วางโทรศัพท์มือถือของคุณที่ด้านบนของเคาน์เตอร์. คุณจำได้ว่าเด็กสองคนกำลังวิ่งไปมาในขณะที่คุณได้รับมอบหมายแคชเชียร์เงิน ... และพวกเขาไปกับคุณ คุณยิ้ม แต่ไม่ได้ให้ความสนใจของพวกเขาเพราะสิ่งที่คุณต้องการที่จะกลับไปที่บ้านและส่วนที่เหลือ ถ้าคุณใช้เวลามากขึ้นในทิศทางที่ผู้คนผู้ที่อยู่เบื้องหลังที่คุณกำลังจะเริ่มต้น yapping ที่คุณเช่นเดียวกับผู้หญิงบนโทรศัพท์มือถือซึ่งเป็นบ้าที่สาวบางคนเรียกโทโมโกะ. คุณเอาสิ่งที่คุณและเดินออกจนกว่าคุณจะรู้ว่า คุณเพียงแค่สูญเสียโทรศัพท์มือถือของคุณ. ... คุณซ้ายโทรศัพท์ของคุณที่ร้านขายของชำ ยายจะฆ่าฉันว่าเธอรู้เรื่องนี้ ... โดยไม่ต้องเสียเวลาใด ๆ เพิ่มเติมคุณวิ่งไปที่ร้านค้าเป็นอย่างที่คุณสามารถทำได้และถามแคชเชียร์ถ้าเธอเห็นโทรศัพท์มือถือของคุณบนเคาน์เตอร์เร็วที่สุดเท่าที่คุณซ้ายสถานที่. เธอส่าย หัวของเธอ. "ไม่" เธอกล่าว. ปฏิกิริยาของเธอเป็นช่วงสั้น ๆ แต่ก็แข็งแรงพอที่จะชนหัวใจของคุณไป smithereens ทำไมฉันต้องสูญเสียโทรศัพท์มือถือของฉันของทุกสิ่งที่ฉันมี? คุณคิดอย่างไร้ความหวังในขณะที่คุณลากเท้าของคุณออกจากร้านค้าที่มีตาน้ำตา. ในแบบของคุณกลับไปที่บ้านซึ่งใช้เวลาเหมือนตลอดไปคุณเดินผ่านบ้านโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่คุณเคยเห็นทุกวันเมื่อคุณไปและกลับจากโรงเรียน แต่อย่างใด บ้านที่อยู่ ๆ ก็ดูเหมือนน่าสนใจให้คุณ คุณเห็นเด็กสองคน (ใช่ทั้งสองเด็กที่คุณเห็นวิ่งไปรอบ ๆ ในร้านขายของชำ) ในระเบียงด้านหน้าหนึ่งของพวกเขาเล่นซอกับโทรศัพท์มือถือ. มันต้องใช้เวลาไม่กี่นาทีสำหรับคุณที่จะยอมรับสายโทรศัพท์ (ซึ่งเป็นสีชมพู กระต่ายกับสองลูกขนยาว) ห้อยลงมาจากโทรศัพท์มือถือในมือเด็ก. เด็กที่ ... ถูกถือครองโทรศัพท์ของคุณ! คุณแน่ใจว่าของมัน! สายคล้องโทรศัพท์ของคุณได้รับการทำด้วยมือด้วยตัวเองและมีเพียงหนึ่งกระต่ายและสองลูกขนยาวสายคล้องโทรศัพท์ในโลก! มีวิธีที่คุณจะได้เข้าใจผิดไม่ได้! "เฮ้!" คุณบอกว่าครึ่งตะโกน "นั่นคือโทรศัพท์ของฉัน!" พวกเขามองมาที่คุณในเวลาเดียวกันและวิ่งเข้าไปในบ้านของพวกเขาในขณะที่พูดพล่ามบางสิ่งที่คุณไม่สามารถทำให้ออกมา. ไม่กี่วินาทีต่อมาเป็นเด็กอายุของคุณออกมาจากครึ่ง ประตู -opened ของบ้านของพวกเขา. "สิ่งที่คุณต้องการได้หรือไม่" เขาถามหยาบคายเช่นถ้าคุณมาลักพาตัวเด็กเหล่านั้น (คนที่คุณควรเป็นพี่น้องกันเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเขา) จากเขา. คุณสงสัยในสิ่งที่เด็กเหล่านั้นได้บอกกับพี่ชายของพวกเขา ... "ฉันขอโทษสำหรับรบกวนคุณนาย" ที่คุณกล่าวว่า ก้มศีรษะของคุณต่ำ "แต่ผมได้รับโทรศัพท์ของฉันกลับมา? ผมต้องการมัน." เขายกคิ้วของเขาสูง. "โทรศัพท์ของคุณ? รอที่นั่น" เขากล่าวและหายไปข้างหลังประตู ไม่นานหลังจากที่เขากลับมา "แม่ของฉันบอกว่าคุณสามารถมาในครั้งแรก." คุณโดยไม่คิดที่สองถอดรองเท้าของคุณและเข้าไปในบ้านของพวกเขา คุณสแกนรอบ ๆ ห้องนั่งเล่นที่อ่อนน้อมถ่อมตนของพวกเขาและเห็นบางส่วนของวอลล์เปเปอร์ดูเหมือนว่าพวกเขาถูกดึงออกมาจากผนังและหนังสือและดินสอสีกระจัดกระจายอยู่บนพื้นไม้เนื้อแข็ง นั่งอยู่บนโซฟายิ้มที่คุณไม่ค่อยเป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่คุณควรเป็นแม่ของพวกเขา หลังจากนั้นคุณบอกว่าเธอป่วยหนัก. "ไม่ Yuuta และชุนเอาอะไรจากคุณหญิงสาว?" เธอถามคุณเศร้าและไอ "ฉันขอโทษชะมัด. ฉันเคยบอกลูกหลานของฉันไม่ห" "มันโอเค" คุณบอกว่าผู้หญิงรู้สึกเห็นอกเห็นใจต่อเธอในขณะที่คุณได้เห็นผู้ที่อ่อนแอตาขอโทษ "ผม just-" ดังนั้นพวกเขาจึง Yuuta และชุน ... คุณเห็นพวกเขามาให้คุณกับโทรศัพท์มือถือของคุณในหนึ่งในมือของพวกเขา ... และพวกเขาก็ teary ตา ขณะที่คุณรู้ว่ามันเป็นพวกเขาที่เอาโทรศัพท์ของคุณคุณรู้สึกเหมือนการดึงหูของพวกเขาในหัวของพวกเขาจนกว่าพวกเขาจะก้มลงกับคุณและจูบเท้าของคุณ แต่ตอนนี้ที่คุณรู้ว่าพวกเขาไม่สามารถมีทุกสิ่งที่คุณมี ... คุณ รู้สึกว่าหน้าอกของคุณได้รับแน่น ใช่คุณลดลงสำหรับผู้ที่สี่ตาขอร้อง. จากนั้นคุณเข้าหาชายและโรคหลอดเลือดสมองผมของพวกเขาในลักษณะที่อ่อนโยนมาก Yuuta ส่งคุณโทรศัพท์มือถือ แต่คุณมือถือของเขาและยิ้ม. "มันโอเค" คุณบอกเขาว่า "คุณสามารถเก็บมัน." "เราไม่ได้ต้องการมัน" พี่ชายของพวกเขากล่าวว่าหักออกในทันที"ดูแลดีของเรื่องนี้" คุณบอกว่าเด็กที่คุณเอาทันทีที่พี่ชายของเขาจากมุมของตาของคุณ. ดูเหมือนว่าเขาไม่พอใจเช่นนั้น แต่คุณมีความคิดว่าทำไม. ไม่หลังจากที่อบอุ่นสนทนากับแม่ของพวกเขาคุณจะต้องแก้ตัวตัวเองเมื่อคุณเพิ่งตระหนักว่ามีเพียงสามชั่วโมงที่เหลือก่อนเที่ยงคืน (วิธีการที่เวลาบิน) และคุณไม่ได้เตรียมที่จะได้ยินยายของคุณที่คุณ yapping. มันเลวปลาย. ดังนั้นไม่ว่าคุณอยากให้มันหรือไม่ หรือว่าพี่ชาย Yuuta และชุนอยากหรือไม่ว่าเขาจะต้องเดินไปบ้านคุณ ใช่ Matatagi โตะทำให้แน่ใจว่าคุณมาถึงที่บ้านของคุณได้อย่างปลอดภัย

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มันเริ่มมืดแล้ว อาทิตย์พร้อมแล้ว แต่คุณยังเดินกลับไปกลับมาตามถนน ตรวจสอบทุกมุม มองเข้าไปในท่อระบายน้ำ จ้องไปที่พื้น . . . . . . . สิบนาทีของการค้นหา สิบห้านาทีของการค้นหาครึ่งชั่วโมงของการค้นหา . . . . . . . คุณยังไม่สามารถค้นหาสิ่งที่คุณกำลังมองหา ซึ่งเป็นโทรศัพท์มือถือของคุณ ? คุณแน่ใจว่าคุณไม่ได้วางที่อื่นเพราะถ้าคุณทำ , คุณจะสังเกตเห็นได้ทันที

คิด ( ชื่อ ) . . . . . . . ที่ไหนที่คุณไปโรงเรียน ?

ครับ ไปห้องสมุด ไปคืนหนังสือที่คุณยืมไปเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว แต่คุณไม่ได้ถูกใส่ผิดที่มันมี เพราะเท่าที่จำได้ เธอไม่ได้หยิบมันออกมาจากกระเป๋าของคุณ หลังจากคืนหนังสือจาก headed to the grocery store ไม่หน้าด้วย ( ของ things . phone your rang โรงแรมสำหรับ te ไม่ the while carrying a เดือน , full , basket ของ veggies . เก็บกวาดเก็บกวาด " เป็นไข้ ? " คุณพูดกับโทรศัพท์ที่คุณวางไว้ในตะกร้าบนเคาน์เตอร์ " คือใคร ?

" จริงๆนะ โทโมโกะ . แกอยู่ไหนวะ ? " คนที่อยู่ในสายตะโกนและคุณต้องถือโทรศัพท์ของคุณไม่กี่นิ้วห่างจากหูของคุณเพราะว่าเธอพูดเสียงดัง เธออาจจะแก้วหูทะลุของคุณ

ในที่สุดเมื่อเธอหยุดร้อง คุณพูดกับเธอ :

" ผมว่าคุณโทรผิด "

มีความเงียบช่วงสั้นๆ แต่พูดมาอีกครั้ง คุณฆ่าไปแล้ว . . . . . . .

และแคชเชียร์บอกว่าให้จ่ายทันทีเพราะมีสายยาวของคิวหลังคุณ คุณค้นในกระเป๋าของคุณตามหากระเป๋าเงินของคุณ และ . . . . . . .

ใส่โทรศัพท์มือถือของคุณที่ด้านบนของเคาน์เตอร์

คุณจำเด็กสองคนวิ่งเทียวไปเทียวมาในขณะที่นายให้แคชเชียร์เงิน . . . . . . . และพวกเขาไปที่คุณ เธอยิ้ม แต่ไม่ได้ให้ความสนใจของพวกเขาเพราะคุณต้องการที่จะกลับไปพักผ่อนที่บ้าน ถ้าคุณใช้เวลามากขึ้นในบรรทัด ผู้ที่อยู่เบื้องหลังคุณจะเริ่มเห่าไปที่คุณ