By Stephen CraneI NONE of them knew

By Stephen Crane
I
NONE of them knew the color of the sky. Their eyes glanced level, and
were fastened upon the waves that swept toward them. These waves were of the
hue of slate, save for the tops, which were of foaming white, and all of the
men knew the colors of the sea. The horizon narrowed and widened, and dipped
and rose, and at all times its edge was jagged with waves that seemed thrust
up in points like rocks.
Many a man ought to have a bath-tub larger than the boat which here rode
upon the sea. These waves were most wrongfully and barbarously abrupt and
tall, and each froth-top was a problem in small boat navigation.
The cook squatted in the bottom and looked with both eyes at the six
inches of gunwale which separated him from the ocean. His sleeves were
rolled over his fat forearms, and the two flaps of his unbuttoned vest
dangled as he bent to bail out the boat. Often he said: "Gawd! That was a
narrow clip." As he remarked it he invariably gazed eastward over the broken
sea.
The oiler, steering with one of the two oars in the boat, sometimes
raised himself suddenly to keep clear of water that swirled in over the
stern. It was a thin little oar and it seemed often ready to snap.
The correspondent, pulling at the other oar, watched the waves and
wondered why he was there.
The injured captain, lying in the bow, was at this time buried in that
profound dejection and indifference which comes, temporarily at least, to
even the bravest and most enduring when, willy nilly, the firm fails, the
army loses, the ship goes down. The mind of the master of a vessel is rooted
deep in the timbers of her, though he command for a day or a decade, and
this captain had on him the stern impression of a scene in the grays of dawn
of seven turned faces, and later a stump of a top-mast with a white ball on
it that slashed to and fro at the waves, went low and lower, and down.
Thereafter there was something strange in his voice. Although steady, it was
deep with mourning, and of a quality beyond oration or tears.
"Keep'er a little more south, Billie," said he.
"'A little more south,' sir," said the oiler in the stern.
A seat in this boat was not unlike a seat upon a bucking broncho, and, by
the same token, a broncho is not much smaller. The craft pranced and reared,
and plunged like an animal. As each wave came, and she rose for it, she
seemed like a horse making at a fence outrageously high. The manner of her
scramble over these walls of water is a mystic thing, and, moreover, at the
top of them were ordinarily these problems in white water, the foam racing
down from the summit of each wave, requiring a new leap, and a leap from the
air. Then, after scornfully bumping a crest, she would slide, and race, and
splash down a long incline and arrive bobbing and nodding in front of the
next menace.
A singular disadvantage of the sea lies in the fact that after
successfully surmounting one wave you discover that there is another behind
it just as important and just as nervously anxious to do something effective
in the way of swamping boats. In a ten-foot dingey one can get an idea of
the resources of the sea in the line of waves that is not probable to the
average experience, which is never at sea in a dingey. As each slaty wall of
water approached, it shut all else from the view of the men in the boat, and
it was not difficult to imagine that this particular wavewas the final outburst of the ocean, the last effort of the grim water.
There was a terrible grace in the move of the waves, and they came in
silence, save for the snarling of the crests.
In the wan light, the faces of the men must have been gray. Their eyes
must have glinted in strange ways as they gazed steadily astern. Viewed from
a balcony, the whole thing would doubtlessly have been weirdly picturesque.
But the men in the boat had no time to see it, and if they had had leisure
there were other things to occupy their minds. The sun swung steadily up the
sky, and they knew it was broad day because the color of the sea changed
from slate to emerald-green, streaked with amber lights, and the foam was
like tumbling snow. The process of the breaking day was unknown to them.
They were aware only of this effect upon the color of the waves that rolled
toward them.
In disjointed sentences the cook and the correspondent argued as to the
difference between a life-saving station and a house of refuge. The cook had
said: "There's a house of refuge just north of the Mosquito Inlet Light, and
as soon as they see us, they'll come off in their boat and pick us up."
"As soon as who see us?" said the correspondent.
"The crew," said the cook.
"Houses of refuge don't have crews," said the correspondent. "As I
understand them, they are only places where clothes and grub are stored for
the benefit of shipwrecked people. They don't carry crews."
"Oh, yes, they do,

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

โดยสตีเฟนเครนผม ไม่มีพวกเขารู้ว่าสีของท้องฟ้า ตา glanced ระดับ และถูกยึดเมื่อคลื่นที่กวาดไปทางพวกเขา คลื่นเหล่านี้เป็นของเว้ชนวน บันทึกสำหรับท็อปส์ โฟมขาว และทุกที่ผู้ชายรู้ว่าสีของทะเล ขอบฟ้า narrowed ถึงเวลา และจุ่มลงและ โรส และตลอด เวลาของขอบเป็นเส้นหยักกับคลื่นที่ดูเหมือนแรงผลักดันในจุดเช่นหิน หลายคนควรจะมีเป็นอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่กว่าเรือที่นี่ขี่เมื่อทะเล คลื่นเหล่านี้ถูกสุดรอย และ barbarously ทันทีทันใด และปัญหาในการนำทางเรือเล็กสูง และแต่ละฟองนมด้านบนขึ้น ทำอาหาร squatted ด้านล่าง และมอง ด้วยตาทั้งหกนิ้วของ gunwale ซึ่งแยกเขาจากมหาสมุทร แขนของเขาได้พลิกแขนไขมันของเขา และอวัยวะเพศหญิงสองของเสื้อกั๊กของเขา unbuttonedห้อยระย้าลงมาเป็นเขาโง้งประกันออกเรือ บ่อยครั้งเขากล่าวว่า: "Gawd นั่นคือการการตัดแคบ" ตามที่เขากล่าวว่า เขาคงเส้นคงวาจ้องทิศเหนือที่แตกหักทะเล โซ่ พวงมาลัยกับสองพายในเรือ อย่างใดอย่างหนึ่งบางครั้งยกตัวเองก็ให้ล้างน้ำที่ตแม่ในช่วงสเติร์น มันเป็นพายเล็ก ๆ บาง และดูเหมือนมักจะพร้อมที่จะถ่าย นักข่าว ดึงที่พายอื่น ๆ ดูคลื่น และสงสัยว่า ทำไมเขาก็มี กัปตันได้รับบาดเจ็บ นอนอยู่ในโบว์ ท่านเวลานี้ฝังอยู่ในที่dejection ลึกซึ้งและไม่แยแสที่มา ชั่วน้อย การeven the bravest and most enduring when, willy nilly, the firm fails, thearmy loses, the ship goes down. The mind of the master of a vessel is rooteddeep in the timbers of her, though he command for a day or a decade, andthis captain had on him the stern impression of a scene in the grays of dawnof seven turned faces, and later a stump of a top-mast with a white ball onit that slashed to and fro at the waves, went low and lower, and down.Thereafter there was something strange in his voice. Although steady, it wasdeep with mourning, and of a quality beyond oration or tears. "Keep'er a little more south, Billie," said he. "'A little more south,' sir," said the oiler in the stern. A seat in this boat was not unlike a seat upon a bucking broncho, and, bythe same token, a broncho is not much smaller. The craft pranced and reared,and plunged like an animal. As each wave came, and she rose for it, sheseemed like a horse making at a fence outrageously high. The manner of herscramble over these walls of water is a mystic thing, and, moreover, at thetop of them were ordinarily these problems in white water, the foam racingdown from the summit of each wave, requiring a new leap, and a leap from theair. Then, after scornfully bumping a crest, she would slide, and race, andsplash down a long incline and arrive bobbing and nodding in front of thenext menace. A singular disadvantage of the sea lies in the fact that aftersuccessfully surmounting one wave you discover that there is another behindit just as important and just as nervously anxious to do something effectivein the way of swamping boats. In a ten-foot dingey one can get an idea ofthe resources of the sea in the line of waves that is not probable to theaverage experience, which is never at sea in a dingey. As each slaty wall ofwater approached, it shut all else from the view of the men in the boat, andit was not difficult to imagine that this particular wavewas the final outburst of the ocean, the last effort of the grim water.There was a terrible grace in the move of the waves, and they came insilence, save for the snarling of the crests. In the wan light, the faces of the men must have been gray. Their eyesmust have glinted in strange ways as they gazed steadily astern. Viewed froma balcony, the whole thing would doubtlessly have been weirdly picturesque.But the men in the boat had no time to see it, and if they had had leisurethere were other things to occupy their minds. The sun swung steadily up thesky, and they knew it was broad day because the color of the sea changedfrom slate to emerald-green, streaked with amber lights, and the foam waslike tumbling snow. The process of the breaking day was unknown to them.They were aware only of this effect upon the color of the waves that rolledtoward them. In disjointed sentences the cook and the correspondent argued as to thedifference between a life-saving station and a house of refuge. The cook hadsaid: "There's a house of refuge just north of the Mosquito Inlet Light, andas soon as they see us, they'll come off in their boat and pick us up." "As soon as who see us?" said the correspondent. "The crew," said the cook. "Houses of refuge don't have crews," said the correspondent. "As Iunderstand them, they are only places where clothes and grub are stored forthe benefit of shipwrecked people. They don't carry crews." "Oh, yes, they do,

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

โดยสตีเฟนเครน
ผม
ไม่มีของพวกเขารู้ว่าสีของท้องฟ้า สายตาของพวกเขาชำเลืองมองระดับและ
ถูกยึดเมื่อคลื่นที่กวาดไปยังพวกเขา คลื่นเหล่านี้เป็นของ
เว้ชนวนบันทึกสำหรับท็อปส์ซูซึ่งเป็นของฟองสีขาวและทั้งหมดของ
ผู้ชายรู้ว่าสีของน้ำทะเล ขอบฟ้าแคบและกว้างขึ้นและลดลง
และเพิ่มขึ้นและทุกครั้งที่ขอบเป็นหยักกับคลื่นที่ดูเหมือนแรงผลักดัน
ขึ้นมาในจุดที่เหมือนหิน.
หลายชายคนหนึ่งควรจะมีอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่กว่าเรือที่นี่ขี่ม้า
บนทะเล . คลื่นเหล่านี้ส่วนใหญ่โดยมิชอบและ barbarously อย่างกระทันหันและ
สูงและแต่ละฟองบนปัญหาในการนำเรือขนาดเล็ก.
ปรุงอาหารนั่งอยู่ด้านล่างและมองด้วยตาทั้งสองในหก
นิ้วของกราบซึ่งแยกเขาจากมหาสมุทร แขนของเขาถูก
รีดกว่าแขนของเขาไขมันและทั้งสองอวัยวะเพศหญิงของเสื้อกั๊กปลดกระดุมของเขา
ห้อยขณะที่เขาก้มให้ประกันตัวออกมาจากเรือ บ่อยครั้งที่เขากล่าวว่า "Gawd นั่นคือ!
คลิปแคบ." ในขณะที่เขาตั้งข้อสังเกตว่ามันคงเส้นคงวาเขาจ้องมองไปทางทิศตะวันออกในช่วงที่ขาด
ทะเล.
oiler พวงมาลัยกับหนึ่งในสองของพายในเรือบางครั้ง
ยกตัวเองจู่ ๆ เพื่อให้มีความชัดเจนของน้ำที่หมุนวนอยู่ในช่วง
ท้าย มันเป็นพายเล็ก ๆ น้อย ๆ บางและดูเหมือนว่ามันมักจะพร้อมที่จะตะครุบ.
ผู้สื่อข่าวดึงที่พายเรืออื่น ๆ ดูคลื่นและ
สงสัยว่าทำไมเขาอยู่ที่นั่น.
ที่ได้รับบาดเจ็บกัปตันนอนอยู่ในคันธนูเป็นช่วงเวลานี้ฝังอยู่ในที่
ลึกซึ้ง ความเศร้าสลดและไม่แยแสที่มาชั่วคราวอย่างน้อยเพื่อ
แม้แต่กล้าหาญและยั่งยืนมากที่สุดเมื่อวิลลี่ใจ บริษัท ล้มเหลวของ
กองทัพสูญเสียเรือลงไป ใจของเจ้านายของเรือที่มีราก
ลึกลงไปในไม้ของเธอแม้ว่าเขาจะสั่งสำหรับวันหรือทศวรรษและ
กัปตันนี้ได้ที่เขาประทับใจท้ายฉากหนึ่งในสีเทาของรุ่งอรุณ
เจ็ดหันกลับมาและ ต่อมาตอบนเสากับลูกบอลสีขาวบน
ว่าเฉือนเทียวไปเทียวมาที่คลื่นไปต่ำและต่ำกว่าและลง.
หลังจากนั้นมีอะไรบางอย่างที่แปลกในเสียงของเขา แม้ว่ามั่นคงมันก็
ลึกกับการไว้ทุกข์และมีคุณภาพเกินคำปราศรัยหรือน้ำตา.
"Keep'er ใต้น้อยมากแบงค์" เขากล่าว.
" 'A ทิศใต้เล็ก ๆ น้อย ๆ " เซอร์ "กล่าวว่าใน oiler สเติร์นที่ .
ที่นั่งอยู่ในเรือลำนี้ไม่ได้แตกต่างจากที่นั่งบน Broncho ตัวผู้และโดย
ในทำนองเดียวกันเป็น Broncho ไม่ได้มีขนาดเล็กมาก งานฝีมือ pranced และเลี้ยงดู
และลดลงเหมือนสัตว์ ขณะที่แต่ละคลื่นมาและเธอก็ปรับตัวสูงขึ้นมันเธอ
ดูเหมือนม้าที่ทำรั้วสูงอุกอาจ ลักษณะของเธอ
ช่วงชิงข้ามกำแพงเหล่านี้น้ำเป็นสิ่งที่ลึกลับและยิ่งไปกว่านั้นที่
ด้านบนของพวกเขาเป็นปกติปัญหาเหล่านี้ในน้ำสีขาว, การแข่งรถโฟม
ลดลงจากการประชุมสุดยอดของแต่ละคลื่นที่ต้องก้าวกระโดดใหม่และ กระโดดจาก
อากาศ จากนั้นหลังจากที่ดูถูกชนยอดเธอจะเลื่อนและการแข่งขันและ
สาดลงเอียงยาวและมาถึงผลุบ ๆ โผล่ ๆ และพยักหน้าในด้านหน้าของ
อันตรายต่อไป.
ข้อเสียเอกพจน์ของทะเลอยู่ในความจริงที่ว่าหลังจากที่
ประสบความสำเร็จในการข้ามคลื่นหนึ่งคุณ พบว่ามีอีกที่อยู่เบื้องหลัง
มันก็เป็นสิ่งที่สำคัญและเช่นเดียวกับหงุดหงิดกังวลที่จะทำอะไรบางอย่างที่มีประสิทธิภาพ
ในทางของการท่วมเรือ ใน dingey สิบเท้าหนึ่งจะได้รับความคิดของ
ทรัพยากรทะเลในสายของคลื่นที่ไม่น่าจะเป็นไป
ประสบการณ์เฉลี่ยซึ่งไม่เคยมีในทะเล dingey ในฐานะที่เป็นผนังแต่ละชนวนของ
น้ำเข้าหามันปิดทุกคนอื่นจากมุมมองของคนในเรือและ
มันก็ไม่ใช่เรื่องยากที่จะจินตนาการว่านี้โดยเฉพาะ wavewas ระเบิดสุดท้ายของมหาสมุทรความพยายามล่าสุดของน้ำที่น่ากลัว.
มี พระคุณที่น่ากลัวในการย้ายของคลื่นและพวกเขาเดินเข้ามาใน
ความเงียบประหยัดสำหรับคำรามของยอดได้.
ในที่มีแสง wan ใบหน้าของคนที่จะต้องได้รับสีเทา สายตาของพวกเขา
จะต้องได้ glinted ในรูปแบบที่แปลกที่พวกเขาจ้องมองไปทางท้ายเรืออย่างต่อเนื่อง มองจาก
ระเบียงสิ่งที่ทั้งจะไม่ต้องสงสัยได้รับงดงามวิจิตรพิสดาร.
แต่คนที่อยู่ในเรือมีเวลาที่จะเห็นมันไม่มีและถ้าพวกเขาได้มีการพักผ่อน
มีสิ่งอื่น ๆ ที่จะครอบครองจิตใจของพวกเขา ดวงอาทิตย์ขึ้นอย่างต่อเนื่องยิงขึ้น
ฟ้าและพวกเขารู้ว่ามันเป็นวันในวงกว้างเพราะสีของน้ำทะเลเปลี่ยน
จากกระดานชนวนมรกตสีเขียวลายด้วยแสงไฟสีเหลืองอำพันและโฟมเป็น
เหมือนไม้ลอยหิมะ กระบวนการของวันที่แตกหักเป็นที่รู้จักกับพวกเขา.
พวกเขาได้รับทราบถึงเพียงของผลกระทบนี้เมื่อสีของคลื่นที่รีด
ต่อพวกเขา.
ในประโยคไม่ปะติดปะต่อปรุงอาหารและผู้สื่อข่าวที่ถกเถียงกันถึงความ
แตกต่างระหว่างสถานีช่วยชีวิตและ บ้านที่หลบภัย ปรุงอาหารได้
กล่าวว่า: "มีบ้านที่หลบภัยทางตอนเหนือของยุง Inlet แสงและ
เร็วที่สุดเท่าที่พวกเขาเห็นเราพวกเขาจะออกมาในเรือของพวกเขาและรับเราขึ้น."
"เร็วที่สุดเท่าที่เห็นเรา"? ผู้สื่อข่าวกล่าวว่า.
"ลูกเรือ" กล่าวว่าการปรุงอาหาร.
"บ้านที่หลบภัยไม่ได้มีทีมงาน" ผู้สื่อข่าวกล่าวว่า "ขณะที่ผม
เข้าใจพวกเขาพวกเขาเป็นสถานที่เดียวที่เสื้อผ้าและด้วงจะถูกเก็บไว้สำหรับ
ประโยชน์ของประชาชนเรืออับปาง. พวกเขาจะไม่ดำเนินการทีมงาน."
"โอ้ใช่พวกเขาทำ