During the early 90s, it became fas

During the early 90s, it became fashionable in some contexts to try to rewrite or downplay aspects of older stories that would be considered sexist, racist, or bigoted in a modern context. Although well-meaning in its intent, this concept ended up creating a great many revisionist versions of old stories that had a tendency to lose the original context of the tales with a newfound preoccupation on social issues. James Finn Garner parodied this trend in two mid-90s collections of short stories, Politically Correct Bedtime Stories and Once Upon a More Enlightened Time. These two novella-length collections are composed of parodies of classic fairy tales with plots and characters reinterpreted in a “politically correct” style. Although the amount of laughs each “bedtime story” generates are uneven, the best of the stories make for entertaining, quick reads that will amuse readers looking for subversive wit.

The first collection, Politically Correct Bedtime Stories, has a mixture of parodies of classic female-driven fairy tales, such as “Little Red Riding Hood” and “Snow White,” and fables, such as “The Pied Piper of Hamelin” and “The Three Little Pigs”. In general, the stories with female leads in this collection tend to be less imaginative in their “politically correct” renderings than the fables without. Garner’s characterization of female leads is just as constrictive as the older notions of “sweet” and “pure” princesses. He tends to be so centered on parodying the empowered-woman-of-the-1990s trend that the characters can seem flat and unimaginative. Of the female-driven stories, the best is “Snow White,” which features “the seven giants of the forests” and some truly bizarre plot twists that will surprise even a jaded reader, as well as a hilarious Mirror on the Wall prone to using slang-filled descriptions. The animal fables are rendered in a more imaginative and enjoyable fashion. “The Three Little Pigs” battle wolves intent on blowing their houses down and replacing them with condominiums, a surprising event happens when “The Three Codependent Goats Gruff” encounter a troll on a bridge, and “The Pied Piper of Hamelin” is called upon to lead something far more malicious than rats out of town in the collection’s standout tale.
The imaginative weirdness of the “politically correct” transformation of the stories increases in the second collection, Once Upon a More Enlightened Time. This collection begins with a spectacularly deranged spin on “Hansel and Gretel” involving Wicca, animal transformations, and logging companies. Other standout stories in this collection include a version of “The Tortoise and the Hare,” with a very unorthodox take on competition and the virtues of winning the race, and a version of “Puss in Boots” that parodies the American obsession with “messaging” and image in political campaigns. This collection has much more room to breathe and create its own sense of imaginative humor than the first Politically Correct Bedtime Stories, being much less preoccupied with gender-based humor and the changing roles of women in society and more interested in subverting people’s expectations. Both books have clever humor and some unique characterizations, but sadly miss some wonderful opportunities for satire in terms of political correctness. Most notably, there is no parody of the attempts to introduce minority characters into narratives that typically did not feature them, such as the infamous “Black Viking” concept and the modern idea of having one of Robin Hood’s Merry Men be of Middle Eastern ethnicity.

The absence of parodies of this trend is all the more pronounced by how prescient and clever some of the other stories seem to be, particularly the biting satire of “Puss in Boots” and “The City Mouse and the Suburban Mouse.” Perhaps parodies of racial casting trends and focus groups were too politically incorrect for Garner? The stories in the two books provide a good laugh at the cultural trends of the early and mid-90s and leave the reader wondering what could have been accomplished if Garner had decided to parody this trend in a third collection. They provide some good laughs for adults seeking both a parody of fairy tales and a nostalgic escape to the early 90s culture, back when how people spelled “women” or “womyn” seemed a greater worry than terrorism, natural disasters, or unemployment.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในช่วง 90s ต้น มันกลายเป็นแฟชั่นในบริบทบางอย่างพยายามที่จะเขียน หรือ downplay ความด้านของเรื่องราวเก่าที่จะเป็น sexist เหยียดสีผิว หรือฝ่าฝืนในบริบทสมัย ห้อง meaning ในเจตนานั้น แม้ว่าแนวคิดนี้สิ้นสุดขึ้นการสร้างดีมาก revisionist รุ่นเก่าเรื่องราวที่มีแนวโน้มที่จะสูญเสียเนื้อหาต้นฉบับของนิทานกับ preoccupation newfound ในประเด็นทางสังคม การ์เนอร์ฟินน์ James parodied แนวโน้มนี้ในสองช่วงกลาง 90s ชุดเรื่องสั้น เรื่องราวแก้ไข Politically นอนและครั้งเมื่อเป็นมาก Enlightened เวลา Parodies นิทานคลาสสิกผืนกับ reinterpreted ในลักษณะ "politically correct" อักขระประกอบชุดโนเวลลายาวสอง แม้จำนวนหัวเราะแต่ละ "นอนเรื่อง" สร้างไม่สม่ำเสมอ ส่วนของเรื่องราวทำให้การอ่านสนุกสนาน รวดเร็วที่จะตลกอ่านหาปัญญา subversiveThe first collection, Politically Correct Bedtime Stories, has a mixture of parodies of classic female-driven fairy tales, such as “Little Red Riding Hood” and “Snow White,” and fables, such as “The Pied Piper of Hamelin” and “The Three Little Pigs”. In general, the stories with female leads in this collection tend to be less imaginative in their “politically correct” renderings than the fables without. Garner’s characterization of female leads is just as constrictive as the older notions of “sweet” and “pure” princesses. He tends to be so centered on parodying the empowered-woman-of-the-1990s trend that the characters can seem flat and unimaginative. Of the female-driven stories, the best is “Snow White,” which features “the seven giants of the forests” and some truly bizarre plot twists that will surprise even a jaded reader, as well as a hilarious Mirror on the Wall prone to using slang-filled descriptions. The animal fables are rendered in a more imaginative and enjoyable fashion. “The Three Little Pigs” battle wolves intent on blowing their houses down and replacing them with condominiums, a surprising event happens when “The Three Codependent Goats Gruff” encounter a troll on a bridge, and “The Pied Piper of Hamelin” is called upon to lead something far more malicious than rats out of town in the collection’s standout tale.The imaginative weirdness of the “politically correct” transformation of the stories increases in the second collection, Once Upon a More Enlightened Time. This collection begins with a spectacularly deranged spin on “Hansel and Gretel” involving Wicca, animal transformations, and logging companies. Other standout stories in this collection include a version of “The Tortoise and the Hare,” with a very unorthodox take on competition and the virtues of winning the race, and a version of “Puss in Boots” that parodies the American obsession with “messaging” and image in political campaigns. This collection has much more room to breathe and create its own sense of imaginative humor than the first Politically Correct Bedtime Stories, being much less preoccupied with gender-based humor and the changing roles of women in society and more interested in subverting people’s expectations. Both books have clever humor and some unique characterizations, but sadly miss some wonderful opportunities for satire in terms of political correctness. Most notably, there is no parody of the attempts to introduce minority characters into narratives that typically did not feature them, such as the infamous “Black Viking” concept and the modern idea of having one of Robin Hood’s Merry Men be of Middle Eastern ethnicity.

The absence of parodies of this trend is all the more pronounced by how prescient and clever some of the other stories seem to be, particularly the biting satire of “Puss in Boots” and “The City Mouse and the Suburban Mouse.” Perhaps parodies of racial casting trends and focus groups were too politically incorrect for Garner? The stories in the two books provide a good laugh at the cultural trends of the early and mid-90s and leave the reader wondering what could have been accomplished if Garner had decided to parody this trend in a third collection. They provide some good laughs for adults seeking both a parody of fairy tales and a nostalgic escape to the early 90s culture, back when how people spelled “women” or “womyn” seemed a greater worry than terrorism, natural disasters, or unemployment.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในช่วงต้นทศวรรษที่ 90 ก็กลายเป็นแฟชั่นในบางบริบท เพื่อพยายามที่จะเขียนหรือ downplay ด้านเก่าเรื่องราวถือว่ากีดกันเพศ ชนชั้น หรือคนหัวดื้อในบริบทสมัยใหม่ แม้ว่าความหมายดีในเจตนาแนวคิดนี้สิ้นสุดขึ้นการสร้างที่ดีมากกะจิตกะใจรุ่น เก่าๆ ที่ มี แนวโน้ม ที่ จะ เสีย บริบทเดิมของนิทานกับเข้าไปใหม่ในประเด็นทางสังคม เจม ฟินน์ การ์เนอร์ parodied แนวโน้มนี้สอง 90 เปอร์เซนต์เรื่องสั้น , ที่ถูกต้องทางการเมืองและนิทานกาลครั้งหนึ่งมากขึ้นแล้วนะเหล่านี้สองสั้นความยาวของคอลเลกชันที่ประกอบด้วย parodies ของนิทานคลาสสิกกับโครงเรื่องและตัวละคร reinterpreted ในสไตล์ " ถูกต้อง " ในทางการเมือง ถึงแม้ว่าปริมาณของเสียงหัวเราะแต่ละ " นิทานก่อนนอน " สร้างไม่เท่ากัน ดีที่สุดของเรื่องราวให้สนุกสนาน รวดเร็ว อ่านนั้นจะชอบใจผู้อ่านมองหาทางปัญญา .

ชุดแรกนิทานก่อนนอนที่ถูกต้องทางการเมือง มีส่วนผสมของ parodies ของคลาสสิกหญิงขับเทพนิยาย เช่น " หนูน้อยหมวกแดง " และ " หิมะสีขาว " และนิทาน เช่น " Pied Piper of Hamelin " และ " หมูน้อย " ทั่วไป เรื่องราวกับหญิงนักในคอลเลกชันนี้มีแนวโน้มที่จะน้อยกว่าจินตนาการใน " ถูกต้อง " ทางการเมือง renderings กว่านิทานโดยการ์เนอร์เป็นคุณสมบัติของนักหญิงเช่นเดียวกับที่หดตัวเป็นรุ่นเก่า ความคิดของ " หวาน " และ " เพียว " เจ้าหญิง เขามีแนวโน้มที่จะเป็นศูนย์กลางในการ empowered-woman-of-the-1990s parodying แนวโน้มที่ตัวละครจะดูแบนและ unimaginative . ของหญิงขับเคลื่อนเรื่องราวที่ดีที่สุดคือ " หิมะสีขาว" ซึ่งมี " เจ็ดยักษ์ของป่าและแปลกประหลาดอย่างแท้จริงบิดแปลงที่จะแปลกใจแม้แต่อ่านน่าเบื่อเช่นเดียวกับกระจกเฮฮาบนผนังมักจะใช้สแลงเต็มคำอธิบาย สัตว์ต่างๆ จะแสดงผลในจินตนาการและสนุกแฟชั่น" หมูน้อย " สามต่อสู้หมาป่าตั้งใจเป่าบ้านของพวกเขาลงและแทนที่พวกเขากับคอนโดมิเนียม เหตุการณ์น่าตกใจเกิดขึ้น เมื่อ " สามเชื่องแพะหยาบคาย " เจอเกรียนบนสะพาน และ " Pied Piper of Hamelin " จะเรียกร้องให้นำเรื่องที่เป็นอันตรายมากกว่าหนูออกจากเมืองในของ คอลเลกชันที่ยอดเยี่ยม
นิทานความแปลกประหลาดแห่งจินตนาการ " การเปลี่ยนแปลงทางการเมืองที่ถูกต้อง " ของเรื่องราวเพิ่มในคอลเลกชันที่สองเมื่อเพิ่มเติมแล้วนะครับ คอลเลกชันนี้เริ่มต้นด้วยอันวิกลจริตปั่น " แฮนเซลกับเกรเทล " ที่เกี่ยวข้องกับนิกาย การแปลงสัตว์ และบันทึก บริษัท แนะนำเรื่องราวอื่น ๆในคอลเลกชันนี้รวมถึงรุ่นของ " เต่าและกระต่าย" มีมากพวกใช้ในการแข่งขันและคุณธรรมของการชนะการแข่งขันและรุ่นของ " แมว " ที่ล้อเลียนครอบงำชาวอเมริกันด้วย " ข้อความ " และภาพในแคมเปญทางการเมือง คอลเลกชันนี้มีห้องพักมากขึ้นที่จะหายใจและสร้างของตัวเองอารมณ์จินตนาการกว่าครั้งแรกที่ถูกต้องทางการเมืองเวลานอนเรื่องราวถูกมากน้อยหมกมุ่นกับเพศที่ใช้อารมณ์ขันและการเปลี่ยนแปลงบทบาทของผู้หญิงในสังคม และสนใจในการทำลายความคาดหวังของประชาชน ทั้งหนังสือเรื่องตลกฉลาดและ characterizations เฉพาะ แต่น่าเสียดายที่พลาดโอกาสบางอย่างที่ยอดเยี่ยมสำหรับการเสียดสีในแง่ของความถูกต้องทางการเมือง โดยเฉพาะไม่มีการล้อเลียนของความพยายามที่จะแนะนําตัวละครชนกลุ่มน้อยในเรื่องเล่าที่มักจะไม่ได้มีพวกเขา เช่นคุณดำ " ไวกิ้ง " แนวคิดและความคิดสมัยใหม่ของการมีหนึ่งของโรบินฮู้ดร่าเริงของคนเป็นตะวันออกกลางเชื้อชาติ

ขาด parodies ของแนวโน้มนี้เป็นเด่นชัดมากขึ้นโดยวิธีการทั้งหมด ทิพยเนตร ฉลาดบางเรื่องอื่นๆดูเหมือนจะโดยเฉพาะอย่างยิ่งการเสียดสีล้อเลียน " แมว " และ " ซิตี้เมาส์และเมาส์ชานเมือง " บางที parodies ของแนวโน้มหล่อเชื้อชาติและกลุ่มเน้นไปทางการเมืองไม่ถูกต้องสำหรับการ์เนอร์ ?เรื่องราวในหนังสือสองเล่มให้หัวเราะเก่งแนวโน้มทางวัฒนธรรมของ 90s และต้น และปล่อยให้ผู้อ่านสงสัยว่า อาจได้ ถ้ารวบรวมได้ตัดสินใจที่จะล้อเลียน แนวโน้มนี้ในคอลเลกชันที่ 3 จะให้หัวเราะที่ดีบางสำหรับผู้ใหญ่ที่ต้องการทั้งล้อเลียนเทพนิยายและหนีความหลังไปในช่วงต้น 90s วัฒนธรรมตอนที่คนที่สะกดคำว่า " ผู้หญิง " หรือ " womyn " ดูจะกังวลมากกว่า ก่อการร้าย ภัยพิบัติทางธรรมชาติ หรือการว่างงาน