The large scale reproduction of a c

The large scale reproduction of a comic strip frame was considered radical and revolutionary at the time.[26] Critics applauded the work's playfulness, inherent humor and irreverence. According to Diane Waldman of the Solomon R. Guggenheim Museum, "Look Mickey is broad comedy and falls into the category of slapstick ..."[27] In Lichtenstein's obituary, Los Angeles Times critic Christopher Knight described the work as "a slyly hilarious riff on Abstract Expressionism".[18] Lichtenstein's slight alterations to its "linear clarity and colour", the critic writes, add to its aesthetic value and grandeur, reinforced by his choice of scale.[28] A common misconception about Lichtenstein comes from the fact that in his best known works, his meticulous approach to painting is purposely disguised because he superficially seeks his paintings to appear as if facsimiles of industrial produced pop culture icons.[22] Graham Bader wrote that "Lichtenstein's painting in fact appears more the product of industrial manufacture than the very pulp image on which it is based."[29] Look Mickey is considered self-referential in the sense that the artist is painting something through which the viewer may see elements of the artist.[30]


Look Mickey has reflective elements that call upon Caravaggio's Narcissus.[30]
Bader observes that Look Mickey is concerned both with the artistic process and Lichtenstein's new painting techniques. He believes it can be considered a self-portrait in the sense that it "explicitly situates the painting's maker himself within the self-enclosed narcissistic circuit at its center". The painting shows Donald looking into the reflective water at Lichtenstein's blue 'rfl' signature "as a kind of surrogate for the image's creator", in a manner that is reminiscent of Caravaggio's Narcissus, in which the subject gazes at his own reflection on the water.[30] This is viewed as an allegory of Lichtenstein's position as an artist trained to develop his realist instincts despite the prominence of abstract expressionism. When viewed this way, Mickey serves as the "vanguard modernist" superego towering over Lichtenstein and laughing at his retrograde efforts.[25]

Lichtenstein uses red Ben-Day dots to color Mickey's face. According to some art critics, this gives the character the appearance of blushing. Other interpretations are that the coloration is merely skin pigmentation or that it is the hue associated with a "healthy glow," since Mickey has historically been viewed as a creature with skin rather than fur.[31] Another interpretation – supported by the original source in which Mickey says that if Donald can land the fish he can have it for lunch – is that Mickey's face is red due to the exertion necessary to contain his disbelief and laughter while he experiences his amused superiority.[25] Those adhering to the blushing interpretation are bolstered by the uneven blotchiness of the red dots, but others are quick to point out that Lichtenstein's Ben-Day dot technique was still in a primitive stage. He did not develop the use of a stencil (i.e. the technique of pressing the liquid paint onto the surface through a screen of dots) to present uniformly distributed dots until 1963.[32]

"it is precisely this tension—between heightened sensation and absolute numbness, bodily exuberance and the deadening of sensory experience—that animates Look Mickey."

—Graham Bader[33]
Graham Bader, describing it as the engine of the painting's narrative, notes the intrigue created by the juxtaposition of Donald's heightened sense of visual perception as it relates to his anticipated catch, and his deadened sense of tactile perception as it relates to having a fishing hook in the back of his own shirt. In this sense, Lichtenstein has chosen to depict a source that has as its subject a divide between raised visual awareness and an absent sense of touch:[33]

Donald is an explicitly divided subject, all sensory experience on one end and, literally, numbness on the other (and, visually, all depth and all flatness – for Donald's face is by far the painting's most spatially illusionistic element, while his caught jacket, merged with the schematic waves behind it, emphatically one of its flattest). Indeed, Donald is a portrait of precisely the separation of sight and feeling, vision and touch… What divides vision and touch in Look Mickey, what marks this shift between them, is text: the words that Donald (and Lichtenstein) introduces to the scene, and which the duck's pole-cum-brush passes through before snagging his own back end.

— Bader, [33]
Whaam! adapts a panel by Irv Novick from the "Star Jockey" story from issue No. 89 of DC Comics' All-American Men of War (Feb. 1962).[24][25][26] The original forms part of a dream sequence in which fictional World War II P-51 Mustang pilot Johnny Flying Cloud, "the Navajo ace", foresees himself flying a jet fighter while shooting down other jet planes.[27][28] In Lichtenstein's painting, both the attacking and target planes are replaced by different types of aircraft. Paul Gravett suggests that Lichtenstein substituted the attacking plane with an aircraft from "Wingmate of Doom" illustrated by Jerry Grandenetti in the subsequent issue (#90, April 1962),[29] and that the target plane was borrowed from a Russ Heath drawing in the third panel of page 3 of the "Aces Wild" story in the same issue No. 89.[30] The painting also omits the speech bubble from the source in which the pilot exclaims "The enemy has become a flaming star!"[31]


Original comic book panel from DC Comics' All-American Men of War No. 89 (Feb. 1962)
A smaller, single-panel oil painting by Lichtenstein around the same time, Tex!, has a similar composition, with a plane at the lower left shooting an air-to-air missile at a second plane that is exploding in the upper right, with a word bubble.[32] The same issue of All-American Men of War was the inspiration for at least three other Lichtenstein paintings, Okay Hot-Shot, Okay!, Brattata and Blam, in addition to Whaam! and Tex![33] The graphite pencil sketch, Jet Pilot was also from that issue.[34] Several of Lichtenstein's other comics-based works are inspired by stories about Johnny Flying Cloud written by Robert Kanigher and illustrated by Novick, including Okay Hot-Shot, Okay!, Jet Pilot and Von Karp.[28]

Lichtenstein repeatedly depicted aerial combat between the United States and the Soviet Union.[2] In the early and mid-1960s, he produced "explosion" sculptures, taking subjects such as the "catastrophic release of energy" from paintings such as Whaam! and depicting them in freestanding and relief forms.[35] In 1963, he was parodying a variety of artworks, from advertising and comics and to "high art" modern masterpieces by Cézanne, Mondrian, Picasso and others. At the time, Lichtenstein noted that "the things that I have apparently parodied I actually admire."[36]

Lichtenstein's first solo exhibition was held at the Leo Castelli Gallery in New York City, from 10 February to 3 March 1962. It sold out before its opening.[37] The exhibition included Look Mickey,[38] Engagement Ring, Blam and The Refrigerator.[39] According to the Lichtenstein Foundation website, Whaam! was part of Lichtenstein's second solo exhibition at the Leo Castelli Gallery from 28 September to 24 October 1963, that also included Drowning Girl, Baseball Manager, In the Car, Conversation, and Torpedo...Los![1][37] Marketing materials for the show included the lithograph artwork, Crak![40][41]

The Lichtenstein Foundation website says that Lichtenstein began using his opaque projector technique in 1962.[1] in 1967 he described his process for producing comics-based art as follows:

I do them as directly as possible. If I am working from a cartoon, photograph or whatever, I draw a small picture—the size that will fit into my opaque projector ... I don't draw a picture in order to reproduce it—I do it in order to recompose it ... I go all the way from having my drawing almost like the original to making it up altogether.[42]


Lichtenstein may have substituted this image for the attacking plane from the subsequent issue of DC Comics' All-American Men of War No. 90 (April 1962).
Whaam! was purchased by the Tate Gallery in 1966.[1] In 1969, Lichtenstein donated his initial graphite-on-paper drawing Drawing for ‍ '​Whaam!‍ '​, describing it as a "pencil scribble".[43] According to the Tate, Lichtenstein claimed that this drawing represented his "first visualization of Whaam! and that it was executed just before he started the painting."[44] Although he had conceived of a unified work of art on a single canvas, he made the sketch on two sheets of paper of equal size—measuring 14.9 cm × 30.5 cm (5.9 in × 12.0 in).[44] The painting has been displayed at Tate Modern since 2006.[45] In 2012–13, both works were included in the largest Lichtenstein retrospective that visited the Art Institute of Chicago, the National Gallery of Art in Washington, D.C., the Tate Modern in London and the Centre Pompidou.[46][47]

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สืบพันธุ์ขนาดใหญ่กรอบการ์ตูนถือว่ารุนแรง และการปฏิวัติในเวลา [26] นักวิจารณ์นั้นสรรเสริญการทำงาน playfulness ตลกโดยธรรมชาติ และเหยียด ตามไดแอน Waldman ของโซโลมอน R. Guggenheim Museum "มิกกี้ดูเป็นตลกที่กว้าง และจัดอยู่ในประเภทขบขัน..." [27] ใน Lichtenstein ของ obituary ลอสแอนเจลิสไทมส์ก็อัศวินคริสโตเฟอร์อธิบายงานเป็น "ควักเฮฮา riff บน Expressionism บทคัดย่อ" [18] Lichtenstein เปลี่ยนแปลงเล็กน้อยของ "ความคมชัดของเส้นและสี" วิจารณ์เขียน เพิ่มค่าความงามความรู้สึก การเสริมแรง โดยเขาเลือกมาตราส่วน [28] เป็นความเข้าใจผิดทั่วไปเกี่ยวกับ Lichtenstein มาจากความจริงที่ว่า ในเขาเที่ยวทำงาน วิธีการวาดภาพของเขาพิถีพิถันเป็นจงใจปลอมแปลงเนื่องจากเขาได้พบภาพวาดของเขาปรากฏ ว่า เฉพาะของอุตสาหกรรมผลิตวัฒนธรรมป๊อปไอคอนเผิน ๆ [22] เกรแฮม Bader เขียนว่า "ภาพวาดของ Lichtenstein ในความเป็นจริงแล้ว เพิ่มเติมผลิตภัณฑ์ของการผลิตอุตสาหกรรมกว่ารูปเยื่อกระดาษมากขึ้นซึ่ง" [29] มิกกี้ดูกำลังมีในแง่ที่ว่า ศิลปินจะวาดสิ่งที่ตัวแสดงอาจดูองค์ประกอบของศิลปิน [30]ดู มิกกี้ได้องค์ประกอบสะท้อนที่ทูลนาร์ซีซัสของคาราวัจโจ [30]Bader พิจารณามองมิกกี้จะเกี่ยวข้อง กับกระบวนการทางศิลปะและเทคนิคการวาดภาพใหม่ของ Lichtenstein เขาเชื่อว่า มันสามารถเป็นภาพเหมือนตนเองในแง่ที่ว่า มัน "ชัดเจนอยู่ของจิตรกรรมเครื่องเองภายในวงจรซึ่งบูชาตัวเองล้อมรอบด้วยตนเองที่ศูนย์กลาง" ภาพแสดงโดนัลด์ที่มองลงไปในน้ำสะท้อนแสงของ Lichtenstein บลู 'rfl' ลายเซ็น "เป็นชนิดของตัวแทนการสร้างภาพของ" ในลักษณะที่เป็นของนาร์ซีซัสของคาราวัจโจ เรื่อง gazes ที่สะท้อนน้ำของตัวเอง [30] ซึ่งจะดูเป็นการอุปมานิทัศน์ของตำแหน่งของ Lichtenstein เป็นศิลปินฝึกพัฒนาสัญชาตญาณ realist ของเขาแม้ มีความโดดเด่นของ expressionism บทคัดย่อ เมื่อดูด้วยวิธีนี้ มิกกี้เมาส์ทำหน้าที่เป็น superego "vanguard modernist" อินเทอร์เน็ตผ่าน Lichtenstein และหัวเราะในความพยายามของเขา retrograde [25]Lichtenstein uses red Ben-Day dots to color Mickey's face. According to some art critics, this gives the character the appearance of blushing. Other interpretations are that the coloration is merely skin pigmentation or that it is the hue associated with a "healthy glow," since Mickey has historically been viewed as a creature with skin rather than fur.[31] Another interpretation – supported by the original source in which Mickey says that if Donald can land the fish he can have it for lunch – is that Mickey's face is red due to the exertion necessary to contain his disbelief and laughter while he experiences his amused superiority.[25] Those adhering to the blushing interpretation are bolstered by the uneven blotchiness of the red dots, but others are quick to point out that Lichtenstein's Ben-Day dot technique was still in a primitive stage. He did not develop the use of a stencil (i.e. the technique of pressing the liquid paint onto the surface through a screen of dots) to present uniformly distributed dots until 1963.[32]"it is precisely this tension—between heightened sensation and absolute numbness, bodily exuberance and the deadening of sensory experience—that animates Look Mickey."—Graham Bader[33]Graham Bader, describing it as the engine of the painting's narrative, notes the intrigue created by the juxtaposition of Donald's heightened sense of visual perception as it relates to his anticipated catch, and his deadened sense of tactile perception as it relates to having a fishing hook in the back of his own shirt. In this sense, Lichtenstein has chosen to depict a source that has as its subject a divide between raised visual awareness and an absent sense of touch:[33]
Donald is an explicitly divided subject, all sensory experience on one end and, literally, numbness on the other (and, visually, all depth and all flatness – for Donald's face is by far the painting's most spatially illusionistic element, while his caught jacket, merged with the schematic waves behind it, emphatically one of its flattest). Indeed, Donald is a portrait of precisely the separation of sight and feeling, vision and touch… What divides vision and touch in Look Mickey, what marks this shift between them, is text: the words that Donald (and Lichtenstein) introduces to the scene, and which the duck's pole-cum-brush passes through before snagging his own back end.

— Bader, [33]
Whaam! adapts a panel by Irv Novick from the "Star Jockey" story from issue No. 89 of DC Comics' All-American Men of War (Feb. 1962).[24][25][26] The original forms part of a dream sequence in which fictional World War II P-51 Mustang pilot Johnny Flying Cloud, "the Navajo ace", foresees himself flying a jet fighter while shooting down other jet planes.[27][28] In Lichtenstein's painting, both the attacking and target planes are replaced by different types of aircraft. Paul Gravett suggests that Lichtenstein substituted the attacking plane with an aircraft from "Wingmate of Doom" illustrated by Jerry Grandenetti in the subsequent issue (#90, April 1962),[29] and that the target plane was borrowed from a Russ Heath drawing in the third panel of page 3 of the "Aces Wild" story in the same issue No. 89.[30] The painting also omits the speech bubble from the source in which the pilot exclaims "The enemy has become a flaming star!"[31]


Original comic book panel from DC Comics' All-American Men of War No. 89 (Feb. 1962)
A smaller, single-panel oil painting by Lichtenstein around the same time, Tex!, has a similar composition, with a plane at the lower left shooting an air-to-air missile at a second plane that is exploding in the upper right, with a word bubble.[32] The same issue of All-American Men of War was the inspiration for at least three other Lichtenstein paintings, Okay Hot-Shot, Okay!, Brattata and Blam, in addition to Whaam! and Tex![33] The graphite pencil sketch, Jet Pilot was also from that issue.[34] Several of Lichtenstein's other comics-based works are inspired by stories about Johnny Flying Cloud written by Robert Kanigher and illustrated by Novick, including Okay Hot-Shot, Okay!, Jet Pilot and Von Karp.[28]

Lichtenstein repeatedly depicted aerial combat between the United States and the Soviet Union.[2] In the early and mid-1960s, he produced "explosion" sculptures, taking subjects such as the "catastrophic release of energy" from paintings such as Whaam! and depicting them in freestanding and relief forms.[35] In 1963, he was parodying a variety of artworks, from advertising and comics and to "high art" modern masterpieces by Cézanne, Mondrian, Picasso and others. At the time, Lichtenstein noted that "the things that I have apparently parodied I actually admire."[36]

Lichtenstein's first solo exhibition was held at the Leo Castelli Gallery in New York City, from 10 February to 3 March 1962. It sold out before its opening.[37] The exhibition included Look Mickey,[38] Engagement Ring, Blam and The Refrigerator.[39] According to the Lichtenstein Foundation website, Whaam! was part of Lichtenstein's second solo exhibition at the Leo Castelli Gallery from 28 September to 24 October 1963, that also included Drowning Girl, Baseball Manager, In the Car, Conversation, and Torpedo...Los![1][37] Marketing materials for the show included the lithograph artwork, Crak![40][41]

The Lichtenstein Foundation website says that Lichtenstein began using his opaque projector technique in 1962.[1] in 1967 he described his process for producing comics-based art as follows:

I do them as directly as possible. If I am working from a cartoon, photograph or whatever, I draw a small picture—the size that will fit into my opaque projector ... I don't draw a picture in order to reproduce it—I do it in order to recompose it ... I go all the way from having my drawing almost like the original to making it up altogether.[42]


Lichtenstein may have substituted this image for the attacking plane from the subsequent issue of DC Comics' All-American Men of War No. 90 (April 1962).
Whaam! was purchased by the Tate Gallery in 1966.[1] In 1969, Lichtenstein donated his initial graphite-on-paper drawing Drawing for ‍ '​Whaam!‍ '​, describing it as a "pencil scribble".[43] According to the Tate, Lichtenstein claimed that this drawing represented his "first visualization of Whaam! and that it was executed just before he started the painting."[44] Although he had conceived of a unified work of art on a single canvas, he made the sketch on two sheets of paper of equal size—measuring 14.9 cm × 30.5 cm (5.9 in × 12.0 in).[44] The painting has been displayed at Tate Modern since 2006.[45] In 2012–13, both works were included in the largest Lichtenstein retrospective that visited the Art Institute of Chicago, the National Gallery of Art in Washington, D.C., the Tate Modern in London and the Centre Pompidou.[46][47]

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ทำสำเนาขนาดใหญ่ของกรอบการ์ตูนก็ถือว่ารุนแรงและการปฏิวัติในเวลา. [26] นักวิจารณ์ปรบมือสนุกสนานการทำงานของอารมณ์ขันโดยธรรมชาติและความไม่เคารพ ตามที่ไดแอนวอลด์แมนของ Solomon R. Guggenheim พิพิธภัณฑ์ "ดูมิกกี้เป็นตลกในวงกว้างและตกอยู่ในประเภทของการเจ็บตัวและ ... " [27] ในข่าวมรณกรรมของ Lichtenstein, Los Angeles Times วิจารณ์คริสไนท์อธิบายการทำงานเป็น "เฮฮามีเลศนัย แจ๊สบนสรุป Expressionism ". [18] การปรับเปลี่ยนเล็กน้อย Lichtenstein ไปของ" ความชัดเจนเชิงเส้นและสี "นักวิจารณ์เขียนเพิ่มค่าความงามและความยิ่งใหญ่เสริมด้วยทางเลือกของเขาจากขนาด. [28] ความเข้าใจผิดกันเกี่ยวกับ Lichtenstein มาจาก ความจริงที่ว่าในผลงานที่รู้จักกันดีที่สุดของเขาวิธีการอย่างพิถีพิถันของเขาที่จะวาดภาพปลอมตัวจงใจเพราะเขาเผิน ๆ พยายามที่ภาพวาดของเขาจะปรากฏเป็นถ้าโทรสารของอุตสาหกรรมผลิตไอคอนวัฒนธรรมป๊อป. [22] เกรแฮม Bader เขียนว่า "ภาพวาด Lichtenstein ในความเป็นจริงที่ปรากฏขึ้น สินค้าที่ผลิตในโรงงานอุตสาหกรรมกว่าภาพเยื่อกระดาษมากที่มันจะขึ้น. "[29] ดูมิกกี้ถือว่าเป็นตัวอ้างอิงในแง่ที่ว่าศิลปินจะวาดภาพอะไรบางอย่างโดยที่ผู้ชมอาจจะเห็นองค์ประกอบของศิลปิน. [30] ดู มิกกี้มีองค์ประกอบสะท้อนแสงที่เรียกร้องของนาร์จิโอ. [30] Bader สังเกตว่าดูมิกกี้เป็นห่วงทั้งที่มีกระบวนการศิลปะและ Lichtenstein ของเทคนิคการวาดภาพใหม่ เขาเชื่อว่าจะสามารถพิจารณาภาพตัวเองในแง่ที่ว่ามัน "ตั้งอยู่อย่างชัดเจนชงภาพวาดของตัวเองที่อยู่ในวงจรหลงตัวเองล้อมรอบตัวเองที่ศูนย์" ภาพวาดที่แสดงให้เห็นว่าโดนัลด์มองลงไปในน้ำที่สะท้อนแสงที่ Lichtenstein สีฟ้า 'RFL "ลายเซ็น" เป็นชนิดของตัวแทนของผู้สร้างภาพ "ในลักษณะที่ชวนให้นึกถึงนาของคาราวัจโจซึ่งในเรื่องจ้องที่สะท้อนตัวตนของเขาในน้ำ . [30] ซึ่งถูกมองว่าเป็นสัญลักษณ์ของตำแหน่ง Lichtenstein เป็นศิลปินที่ได้รับการฝึกฝนในการพัฒนาสัญชาตญาณความจริงของเขาแม้จะมีชื่อเสียงของนามธรรม expressionism ที่ เมื่อมองด้วยวิธีนี้มิกกี้ทำหน้าที่เป็น "แนวหน้าสมัยใหม่" หิริโอตตัปปะสูงตระหง่านอยู่เหนือ Lichtenstein และหัวเราะในความพยายามของเขาถอยหลังเข้าคลอง. [25] Lichtenstein ใช้จุดสีแดงเบนวันสีใบหน้าของมิกกี้ ตามที่นักวิจารณ์ศิลปะบางส่วนนี้จะช่วยให้ตัวละครลักษณะของหน้าแดง การตีความอื่น ๆ ที่สีเป็นเพียงผิวคล้ำหรือว่ามันเป็นสีที่เกี่ยวข้องกับ "เรืองแสงมีสุขภาพดี" เพราะมิกกี้ได้รับในอดีตมองว่าเป็นสิ่งมีชีวิตที่มีผิวมากกว่าขนสัตว์ [31] อีกตีความ -. ได้รับการสนับสนุนจากแหล่งเดิม ซึ่งมิกกี้บอกว่าถ้าโดนัลด์สามารถที่ดินปลาที่เขาสามารถมีได้สำหรับมื้อกลางวัน -. คือใบหน้าของมิกกี้จะเป็นสีแดงเนื่องจากการออกแรงที่จำเป็นเพื่อให้มีการปฏิเสธศรัทธาและเสียงหัวเราะของเขาในขณะที่เขามีประสบการณ์ที่เหนือกว่าขบขันของเขา [25] ผู้ที่ยึดมั่นในแดง การตีความจะหนุนโดย blotchiness ไม่สม่ำเสมอของจุดสีแดง แต่คนอื่น ๆ มีความรวดเร็วในการชี้ให้เห็นว่าเทคนิค Lichtenstein ของจุดเบนวันยังคงอยู่ในขั้นตอนดั้งเดิม เขาไม่ได้พัฒนาใช้ลายฉลุ (เช่นเทคนิคการกดปุ่มสีของเหลวบนพื้นผิวผ่านหน้าจอของจุดที่) ที่จะนำเสนอจุดกระจายอย่างสม่ำเสมอจนกระทั่งปี 1963 [32] "มันเป็นเพราะความตึงเครียดนี้ระหว่างความรู้สึกที่มีความคิดริเริ่มและแน่นอน ชาอุดมสมบูรณ์ทางร่างกายและระงับของประสบการณ์ที่เคลื่อนไหวทางประสาทสัมผัสดูมิกกี้. "-Graham Bader [33] เกรแฮม Bader อธิบายว่ามันเป็นเครื่องมือของการเล่าเรื่องการวาดภาพของบันทึกการวางอุบายที่สร้างขึ้นโดยการตีข่าวของความรู้สึกของโดนัลด์ของการรับรู้ภาพ ที่เกี่ยวข้องกับที่คาดว่าจะจับเขาและความรู้สึกของเขา deadened ของการรับรู้สัมผัสที่เกี่ยวข้องกับการมีเบ็ดตกปลาในด้านหลังของเสื้อของเขาเอง ในแง่นี้ Lichtenstein ได้เลือกที่จะแสดงให้เห็นถึงแหล่งที่มาที่มีเป็นเรื่องแบ่งกันระหว่างเพิ่มความตื่นตัวของภาพและความรู้สึกที่ขาดหายไปจากการสัมผัสที่: [33] โดนัลด์เป็นเรื่องที่แบ่งออกอย่างชัดเจนทุกประสบการณ์ทางประสาทสัมผัสปลายด้านหนึ่งและตัวอักษรมึนงง ที่อื่น ๆ (และสายตาทุกความลึกและความเรียบทั้งหมด - ใบหน้าของโดนัลด์คือไกลโดยองค์ประกอบส่วนใหญ่ของภาพวาดเว้าตำแหน่งในขณะที่แจ็คเก็ตของเขาจับรวมกับคลื่นวงจรที่อยู่เบื้องหลังมันกึกก้องหนึ่งราบเรียบของมัน) อันที่จริง, โดนัลด์เป็นภาพของความแม่นยำการแยกจากสายตาและความรู้สึกวิสัยทัศน์และสัมผัส ... สิ่งที่แบ่งวิสัยทัศน์และสัมผัสในการค้นหามิกกี้สิ่งที่เป็นเครื่องหมายการเปลี่ยนแปลงระหว่างพวกเขานี้เป็นข้อความ: คำที่โดนัลด์ (และ Lichtenstein) แนะนำไปที่เกิดเหตุ และที่เป็ดเสา ลบ.ม. แปรงผ่านก่อนที่ไนล่อนปลายด้านหลังของตัวเอง. - Bader, [33] Whaam! ปรับแผงโดยก็อ Novick จาก "ดาว Jockey" เรื่องจากการออกเลขที่ 89 ของการ์ตูนดีซี 'All-American Men of War (กุมภาพันธ์ 1962). [24] [25] [26] รูปแบบเดิมเป็นส่วนหนึ่งของความฝัน ลำดับที่สวมสงครามโลกครั้งที่สอง P-51 มัสแตงนักบินจอห์นนี่บินเมฆ "เอซนาวาโฮ" เล็งเห็นว่าตัวเองบินเครื่องบินขับไล่ในขณะที่ยิงลงเครื่องบินเจ็ทอื่น ๆ . [27] [28] ในภาพ Lichtenstein ของทั้งโจมตีและเป้าหมาย เครื่องบินจะถูกแทนที่ด้วยความแตกต่างของเครื่องบิน พอล Gravett แสดงให้เห็นว่า Lichtenstein แทนเครื่องบินโจมตีด้วยเครื่องบินจาก "Wingmate แห่งกรรม" แสดงโดยเจอร์รี่ Grandenetti ในฉบับต่อ ๆ มา (# 90 เมษายน 1962) [29] และเครื่องบินเป้าหมายที่ถูกยืมมาจากการวาดภาพ Heath รัสใน แผงที่สามของหน้า 3 ของ "เอซป่า" ในเรื่องปัญหาเดียวกันฉบับที่ 89 [30] ภาพวาดยังละเว้นฟองพูดจากแหล่งที่นักบินอุทาน "ศัตรูได้กลายเป็นดาวเผา!" [ 31] ต้นฉบับแผงหนังสือการ์ตูนจากการ์ตูนดีซี 'All-American Men of War เลขที่ 89 (กุมภาพันธ์ 1962) ที่มีขนาดเล็กสีน้ำมันเดียวแบนโดย Lichtenstein รอบเวลาเดียวกันเท็กซ์ !, มีองค์ประกอบคล้ายกับเครื่องบิน ที่ด้านล่างซ้ายยิงขีปนาวุธอากาศสู่อากาศที่เครื่องบินสองที่ระเบิดด้านขวาบนด้วยฟองคำ. [32] ปัญหาเดียวกันของ All-American Men of War เป็นแรงบันดาลใจอย่างน้อยสามอื่น ๆ ภาพวาด Lichtenstein, โอเคร้อนยิงเอาล่ะ !, Brattata และ Blam นอกเหนือไปจาก Whaam! และเท็กซ์ [33] ที่กราไฟท์ร่างดินสอนักบินเจ็ทก็ยังมาจากปัญหาที่. [34] หลายงานอื่น ๆ Lichtenstein ของการ์ตูนที่ใช้แรงบันดาลใจจากเรื่องราวเกี่ยวกับจอห์นนี่บินเมฆที่เขียนโดยโรเบิร์ต Kanigher และภาพประกอบโดย Novick รวมทั้งร้อนเอาล่ะ ถ่ายภาพเอาล่ะ !, นักบินเจ็ทฟอนคาร์พ. [28] Lichtenstein ภาพซ้ำการต่อสู้ทางอากาศระหว่างสหรัฐอเมริกาและสหภาพโซเวียต. [2] ในช่วงต้นและกลางปี ​​1960 เขาผลิต "ระเบิด" ประติมากรรมการวิชาเช่น ในขณะที่ "ปล่อยภัยพิบัติของพลังงาน" จากภาพวาดเช่น Whaam! และภาพวาดพวกเขาในรูปแบบอิสระและบรรเทา. [35] ในปี 1963 เขาได้รับการ parodying ความหลากหลายของงานศิลปะจากการโฆษณาและการ์ตูนและ "ศิลปะชั้นสูง" ผลงานชิ้นเอกที่ทันสมัยโดยCézanne, มอนเดรียปิกัสโซและอื่น ๆ ในขณะที่ Lichtenstein ระบุว่า "สิ่งที่ผมได้ parodied เห็นได้ชัดว่าที่จริงผมชื่นชม." [36] การแสดงนิทรรศการเดี่ยว Lichtenstein เป็นครั้งแรกที่จัดขึ้นที่ลีโอ Castelli แกลลอรี่ในนิวยอร์กซิตี้จาก 10 กุมภาพันธ์ - 3 มีนาคม 1962 จะขายออก ก่อนที่จะเปิด. [37] นิทรรศการรวมดูมิกกี้ [38] แหวนหมั้น, Blam และตู้เย็น. [39] ตามเว็บไซต์ Lichtenstein มูลนิธิ Whaam! เป็นส่วนหนึ่งของการแสดงนิทรรศการเดี่ยวครั้งที่สอง Lichtenstein ที่ลีโอ Castelli แกลลอรี่จาก 28 กันยายน - 24 ตุลาคม 1963 ที่นี้ยังรวมถึงการจมน้ำสาวผู้จัดการเบสบอลในรถยนต์, การสนทนาและตอร์ปิโด ... ลอส [1] [37] วัสดุการตลาด สำหรับการแสดงรวมถึงงานศิลปะที่พิมพ์หิน, Crak [40] [41]! เว็บไซต์ Lichtenstein มูลนิธิกล่าวว่า Lichtenstein เริ่มใช้เทคนิคโปรเจ็กเตอร์ของเขาทึบแสงในปี 1962 [1] ในปี 1967 เขาอธิบายกระบวนการของเขาในการผลิตงานศิลปะการ์ตูนตามดังนี้ผมทำพวกเขาโดยตรงเป็นไปได้ ถ้าฉันทำงานจากการ์ตูนภาพหรือสิ่งที่ผมวาดภาพขนาดเล็กที่จะพอดีกับโปรเจ็กเตอร์สีขาวขุ่นของฉัน ... ฉันไม่ได้วาดภาพในการสั่งซื้อที่จะทำซ้ำมันฉันทำมันเพื่อที่จะจัดองค์ประกอบ มัน ... ฉันไปตลอดทางจากที่มีภาพวาดของฉันเกือบจะเหมือนเดิมที่จะทำให้มันขึ้นมาโดยสิ้นเชิง. [42] Lichtenstein อาจจะแทนภาพนี้เป็นเครื่องบินโจมตีจากปัญหาที่ตามมาของการ์ตูนดีซี 'All-American Men of War ฉบับที่ 90 (เมษายน 1962). Whaam! ถูกซื้อโดยหอศิลป์เทตในปี 1966 [1] ในปี 1969 Lichtenstein บริจาควาดภาพกราไฟท์บนกระดาษของเขาเริ่มต้นการวาดภาพสำหรับ 'Whaam!' อธิบายว่ามันเป็น "ดินสอเขียนลวก ๆ ". [43] ตาม เทต, Lichtenstein อ้างว่าการวาดภาพนี้เป็นตัวแทนของเขา "การแสดงครั้งแรกของ Whaam! และที่กำลังดำเนินการก่อนที่เขาจะเริ่มต้นการวาดภาพ." [44] แม้ว่าเขาจะได้รู้สึกของการทำงานแบบครบวงจรของศิลปะบนผืนผ้าใบเดียวเขาทำ ร่างทั้งสองแผ่นกระดาษขนาดเท่ากันวัด 14.9 ซม. × 30.5 ซม. (5.9 × 12.0 ใน). [44] ภาพวาดที่ได้รับการแสดงที่ Tate Modern ตั้งแต่ปี 2006 [45] ใน 2012-13 ผลงานทั้งสองได้รวม ที่ใหญ่ที่สุดใน Lichtenstein ย้อนหลังที่เข้าเยี่ยมชมสถาบันศิลปะแห่งชิคาโก, หอศิลปะแห่งชาติในกรุงวอชิงตัน ดี.ซี. ที่ Tate Modern ในลอนดอนและศูนย์ปอมปิดู. [46] [47]

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ขนาดใหญ่ การสืบพันธุ์ของการ์ตูนกรอบถือว่ารุนแรงและการปฏิวัติในตอนนั้น วิจารณ์ [ 26 ] ปรบมืองานความสนุกสนาน อารมณ์ขัน ที่แท้จริง และความไม่เคารพ . ตามที่ไดแอนในปัจจุบันของพิพิธภัณฑ์ไดโนเสาร์ภูเวียง " ดูมิคกี้จะกว้างตลกและตกอยู่ในประเภทของตลก . . . . . . . " [ 27 ] ข่าวการตายของใน Lichtenstein ,Los Angeles Times นักวิจารณ์คริสโตเฟอร์อัศวินอธิบายงานเป็น " แจ๊สก็เฮฮาในลัทธิการแสดงออกทางนามธรรม” [ 18 ] Lichtenstein ของการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยของความชัดเจน " เชิงเส้นและสี " นักวิจารณ์เขียนเพิ่มค่าของความงามและความสง่างาม เสริมแรง โดยทางเลือกของเขาของมาตราส่วน [ 28 ] ความเข้าใจผิดทั่วไปเกี่ยวกับลิชเตนสไตน์ มา จากความจริงที่ว่าเขาเป็นที่รู้จักดีที่สุดในงานวิธีการประณีตของเขาภาพวาดจงใจปลอมเพราะเขาแผ่ว และภาพวาดของเขาจะปรากฏเป็นหากเครื่องโทรสารของอุตสาหกรรมผลิตวัฒนธรรมป๊อปไอคอน [ 22 ] เกรแฮม Bader เขียนว่า " Lichtenstein ภาพวาดในความเป็นจริงปรากฏมากกว่าผลิตภัณฑ์ของอุตสาหกรรมผลิตเยื่อกระดาษมากกว่าภาพที่ จะใช้" [ 29 ] ดูมิกกี้ถือว่าตนเองไปด้วยในความรู้สึกว่า ศิลปินวาดภาพผ่านซึ่งเป็นสิ่งที่ผู้ชมอาจจะเห็นองค์ประกอบของศิลปิน [ 30 ]


ดูมิคกี้ได้สะท้อนองค์ประกอบที่ใช้เขียนคิ้วเหลือง [ 30 ]
Bader สังเกตว่ามองมิกกี้ เกี่ยวข้องทั้งกับกระบวนการทางศิลปะ ลิคเทนสไตน์เป็นสีใหม่และเทคนิคเขาเชื่อว่ามันสามารถจะถือว่าเป็นภาพเหมือนตนเองในความรู้สึกว่ามัน " อย่างชัดเจน้เขียนของผู้ให้กำเนิดภายในตนเองควบวงจร หลงตัวเองที่ศูนย์ " ของ ภาพวาดแสดงโดนัลด์ มองลงไปในน้ำ ดังที่ ลิคเทนสไทน์สีน้ำเงิน ' rfl ' ลายเซ็น " เป็นชนิดของตัวแทนผู้สร้าง " ของภาพในลักษณะที่เป็นรำลึกของนาร์ซิสซัส เขียน ,ซึ่งเรื่องต้องยืนมองภาพสะท้อนของตัวเองบนน้ำ [ 30 ] นี้ถูกมองว่าเป็นสัญลักษณ์ของตำแหน่ง ลิคเทนสไทน์เป็นศิลปินฝึกพัฒนาสัญชาตญาณความเป็นจริงของเขาแม้จะมีความโดดเด่นของลัทธิการแสดงออกทางนามธรรม เมื่อดูวิธีนี้ มิกกี้ ทำหน้าที่เป็น " กองหน้าสมัยใหม่ " หิริโอตตัปปะสูงตระหง่านเหนือ Lichtenstein และหัวเราะเยาะความพยายาม . . [ 25 ]

ลิชเตนสไตน์ ใช้จุดวันเบนสีแดงสีหน้ามิกกี้ของ ตามบางนักวิจารณ์ศิลปะ นี้จะช่วยให้บุคลิกลักษณะของอาย ตัวแปรอื่น ๆที่สีเป็นเพียงผิวคล้ํา หรือ ว่ามันเป็นสีสันที่เกี่ยวข้องกับ " การเรืองแสงมีสุขภาพดี " ตั้งแต่มิกกี้มีในอดีตถูกมองว่าเป็นสัตว์ที่มีผิวหนังมากกว่าขน[ 31 ] ตีความอีก ซึ่งได้รับการสนับสนุนจากแหล่งเดิมที่มิกกี้บอกว่าถ้าโดนัลด์สามารถที่ดินปลาเขาสามารถมีอาหารกลางวัน–นั่นคือใบหน้าของมิกกี้เป็นสีแดงเนื่องจากการออกแรงต้องประกอบด้วยเจตนาของเขาและประสบการณ์ของเขาในขณะที่เขาหัวเราะขบขันเหนือกว่า [ 25 ] ผู้ยึดมั่นในการตีความหน้าแดงเป็น bolstered โดย blotchiness ไม่เรียบของจุดแดงแต่คนอื่น ๆได้อย่างรวดเร็วเพื่อชี้ให้เห็นว่า ลิคเทนสไทน์เบนวันจุดเทคนิคยังอยู่ในขั้นตรวจ เขาไม่ได้พัฒนาใช้ลายฉลุ ( เช่น เทคนิคของการระบายน้ำบนผิว ผ่าน หน้าจอของจุด ) เพื่อนำเสนอโดยการกระจายจุดจน 1963 [ 32 ]

" แน่นอนนี้ความตึงเครียดระหว่างความรู้สึกและแน่นอนชา ,ความอุดมสมบูรณ์ของร่างกายและระงับความรู้สึกประสบการณ์ที่เคลื่อนไหวดู มิกกี้ "

[ ]
- เกรแฮม Bader 33 เกรแฮม Bader , อธิบายว่ามันเป็นเครื่องมือของการเล่าเรื่องของภาพ , บันทึกวางอุบายที่สร้างขึ้นโดยการเพิ่มความรู้สึกของการรับรู้ทางสายตาของโดนัลด์ในขณะที่มันเกี่ยวข้องกับเขาไว้จับdeadened ของเขาและความรู้สึกของการรับรู้สัมผัสตามที่มันเกี่ยวข้องกับการมีเบ็ดตกปลาในด้านหลังของเสื้อของเขาเอง ในความรู้สึกนี้ , Lichtenstein ได้เลือกที่จะแสดงให้เห็นถึงแหล่งที่มีการแบ่งระหว่างยกความตระหนักเรื่องภาพและความรู้สึกและสัมผัส : [ 33 ]

โดนัลด์เป็นอย่างชัดเจนแบ่งเรื่อง ทุกประสาทสัมผัสประสบการณ์บนปลายด้านหนึ่งและ , หมาย , ชาๆ ( และสายตา , ความลึกและ–ความเรียบสำหรับใบหน้าของโดนัลด์คือไกลโดยองค์ประกอบส่วนใหญ่ของภาพวาดเชิงพื้นที่เว้า ในขณะที่เขาจับเสื้อ ผสานกับวงจรคลื่นข้างหลังมันกึกก้องของ flattest ) แน่นอน , โดนัลด์เป็นภาพเหมือนของแม่นแยกสายตาและความรู้สึก การมองเห็น และสัมผัส . . . . . . . แบ่งวิสัยทัศน์และสัมผัสดู มิกกี้อะไรเครื่องหมายการเปลี่ยนแปลงนี้ระหว่างพวกเขาเป็นข้อความ ถ้อยคำที่โดนัลด์ ( และ ลิคเทนสไทน์ ) แนะนำให้ฉากที่เป็ดและเสาพร้อมแปรงผ่านก่อนที่จะยื่นออกมาด้านหลังของเขาเอง

-   Bader , [ 33 ]
whaam ! ปรับแผง โดยไปเล่น โนวิค จาก " เรื่องดารารายการ " จากข้อปัญหา 89 ของ DC Comics ' คนอเมริกันทั้งหมดของสงคราม ( กุมภาพันธ์ 2505 )