Long Qi stood stood frozen for a mo

Long Qi stood stood frozen for a moment before he straightened up and put his right fist stiffly over his left chest, bowed slightly and silently left the room.

Jun Wu Xie glanced at the closed door and resumed what she was doing.

“Cold on the outside, warm on the inside. So that saying was referring to people like you.” A teasing voice came from the window.

Jun Wu Xie furrowed her brows as she looked towards the source of the sound. Jun Wu Yao was sitting at the window sill with his hands leisurely crossed over his chest. His mouth had a faint smile as he looked at her with a bemused expression.

This time she could not smell any trace of blood on him.

“Doing something wrong and getting punished for it is not a big deal. Didn’t think that you will be so kind to have prepared medicine for him.” His half amused eyes gradually disappeared as he stared at her.

That day after Long Qi had apologised to her and asked her for punishment, she had brushed it off. This stiff and upright man had imposed his own punishment by getting flogged by the pole 150 times until his whole back was in a complete mess, however he did not even let out a scream and he appeared as per normal beside Jun Qing the very next day.

Incidentally, Jun Wu Yao had known about this however it did not have anything to do with him moreover he had no interest and had almost completely forgotten about this if not for her actions today.

“I hate that smell.” She replied grimly.

Jun Wu Yao let out a chuckle as he lightly leaped into her room.

“Wu Xie is so unfair. When I was injured, how come you didn’t give me any medicine?” With a slight pout he walked over to her side and leaned in with one hand against the wall behind her as he backed her into a corner.

His black hair draping down the side of his exquisite face, as it tickled her cheek.

Jun Wu Xie frowned as she swept the hair away.

“Because of your name.” She glanced at him and took a step to the side and she walked away calmly.

Jun Wu Yao, no medicine, incurable. (TL: this is a literal translation from his name, 无药、无药可救）

“Hahahaha!” After hearing her explanation, he couldn’t help but burst out laughing. He grabbed her wrist and pulled her into his arms and gave her an overbearing hug.

Her small body was so soft and it carried a faint scent of herbs, it really made one feel at ease.

She did not struggle, did not resist, just quietly stayed in his embrace except for that bright pair of eyes glaring at him full of disapproval.

“Today I cleaned up properly. Here, smell me, is any of that distasteful smell still lingering?” He whispered closely to her ears as his deep magnetic voice mixed with a tinge of mischief resounded as he teased her.

“No.” Jun Wu Xie felt that something was wrong but she could not pinpoint what with this closeness of his.

“Rest assured, as long as it’s anything you not like, I will not let it exist.” As he gave her his commitment with a smile, he wrapped his arms around her tighter. He realised that no matter what he did to her, she did not have much of a reaction. She did not seem to know the meaning behind his actions.

Similar to a blank sheet of paper, with a blank expression.

It really makes one want to leave a little mark on that paper!

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ยาวชิยืนย่อแช่แข็งสำหรับช่วงเวลาก่อนที่เขายืดให้ตรงขึ้น และใส่กำปั้นขวา stiffly เหนืออกซ้ายของเขา โค้งคำนับเล็กน้อย และเงียบทิ้งห้องไว้มิ.ย. Wu Xie glanced ที่ประตูปิด และกลับมาสิ่งที่เธอทำ"เย็นด้านนอก อบอุ่นอยู่ภายใน ที่พูดหมายถึงคนเช่นคุณ" เสียงล้อเล่นมาจากหน้าต่างมิ.ย. Wu Xie รอยย่นคิ้วของเธอขณะที่เธอมองไปทางต้นเสียง มิ.ย.วูยาวนั่งที่ธรณีประตูหน้าต่าง ด้วยมือของเขาสบายข้ามหน้าอกของเขา ปากของเขามีรอยยิ้มจาง ๆ ตามที่เขามองดูที่เธอกับนิพจน์ที่ bemusedเวลานี้เธอไม่สามารถกลิ่นรอยเลือดบนเขา"ทำสิ่งที่ผิดและการลงโทษมันไม่ใช่เรื่องใหญ่ ไม่คิดว่า คุณจะเป็นประเภทเพื่อจะได้เตรียมยาสำหรับเขา " ตาครึ่งขบขันของเขาค่อย ๆ หายไป ตามที่เขาจ้องไปที่เธอวันนั้นหลังจากฉีนานมี apologised กับเธอ และเธอขอโทษ เธอได้แปรงมันปิด คนนี้แข็ง และตั้งตรงมีกำหนดลงโทษเขาเอง โดยการ flogged โดยเสา 150 ครั้งจนกว่าเขาทั้งหมดกลับเป็นในระเบียบสมบูรณ์ อย่างไรก็ตาม เขาก็ไม่ค่อยให้ออกกรี๊ดและเขาปรากฏตามปกติข้างมิ.ย.ชิงวันถัดไปโดยบังเอิญ มิ.ย.วูยาวได้รู้จักเกี่ยวกับเรื่องนี้แต่มันไม่มีอะไรที่จะทำกับเขานอกจากนี้เขาไม่มีความสนใจ และได้เกือบสมบูรณ์ลืมเลือน เรื่องนี้ถ้า ไม่ การกระทำของเธอวันนี้"ฉันเกลียดกลิ่น" เธอตอบ grimlyมิ.ย.วูยาวให้ออก chuckle เขา leaped เข้าไปในห้องของเธอเบา ๆ"Wu Xie เตยเป็น เมื่อผมได้รับบาดเจ็บ ทำไมคุณไม่ให้ฉันยา" Pout เล็กน้อยเขาเดินผ่านไปด้านข้าง แล้วก็เอน ด้วยมือเดียวกับผนังด้านหลังของเธอเขาสนับสนุนเธอในมุมของผมสีดำแต่งตัวลงด้านข้างของใบหน้าของเขาสวยงาม เป็นมันโดนจับแก้มมิ.ย. Wu Xie frowned เธอกวาดผมไป"เนื่องจากชื่อของคุณ" เธอ glanced ที่เขา และก้าวไปด้านข้าง และเธอเดินทางไปยังใจเย็นมิ.ย.วูยาว ไม่มียา รักษาไม่หาย (TL: นี้เป็นการแปลตามตัวอักษรจากชื่อของเขา 无药、无药可救)"ฮ่าฮ่าฮ่า" หลังจากได้ยินคำอธิบายของเธอ เขาไม่สามารถช่วย แต่ระเบิดออกมาหัวเราะ เขาคว้าข้อมือของเธอ และดึงเธอเข้าไปในแขนของเขา และเธอกอดการลงทะเบียนเสร็จสมบูรณ์ร่างกายเล็ก ๆ ของเธอนั้นนุ่ม และจะดำเนินการให้มีกลิ่นจาง ๆ ของสมุนไพร มันทำรู้สึกสบายใจจริง ๆเธอจึงดิ้นรน ไม่ต้านทาน เพียงเงียบ ๆ อยู่ในอ้อมกอดของเขายกเว้นคู่ที่สดใสของแกลริงที่เขาเห็นเต็มตา"วันนี้ฉันล้างอย่างถูกต้อง ที่นี่ กลิ่นฉัน กลิ่นควรยัง lingering ใด" เขากระซิบบอกชิดหูของเธอเป็นของเขาลึกแม่เหล็กเสียงผสมกับสีแห่งความชั่วร้าย resounded ที่เขาล้อเธอ"หมายเลข" มิ.ย. Wu Xie รู้สึกว่า สิ่งที่ผิด แต่เธอไม่สามารถหาสาเหตุอะไร ด้วยนี้ใกล้ชิดของเขา"มั่นใจ ตราบใดที่มันเป็นสิ่งที่คุณไม่ชอบ ฉันจะไม่ให้มันอยู่" เป็นเขาให้เธอมั่นใจ ด้วยรอยยิ้มของเขา เขาห่อแขนของเขาใกล้เธอแน่น เขาตระหนักว่า ไม่ว่าสิ่งที่เขาทำกับเธอ เธอไม่ได้ของปฏิกิริยา เธอไม่รู้ความหมายอยู่เบื้องหลังการกระทำของเขาคล้ายกับแผ่นงานเปล่าของกระดาษ มีนิพจน์ที่ว่างเปล่าจริง ๆ ทำให้ต้องการออกเครื่องหมายเล็กน้อยบนกระดาษที่

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ยาวฉียืนยืนแช่แข็งสักครู่ก่อนที่เขาจะยืดตัวขึ้นและใส่กำปั้นขวาของเขาเคร่งครัดกว่าหน้าอกด้านซ้ายของเขาโค้งคำนับเล็กน้อยและเงียบออกจากห้อง.

มิถุนายนวู Xie เหลือบมองไปที่ประตูปิดและกลับมาสิ่งที่เธอทำ.

"อากาศหนาว นอกอบอุ่นภายใน ดังนั้นที่บอกว่าหมายถึงคนที่ชอบคุณ. "เสียงหยอกล้อมาจากหน้าต่าง.

มิถุนายนวู Xie ขมวดคิ้วเธอขณะที่เธอมองต่อไปแหล่งที่มาของเสียง มิถุนายนวูยาวนั่งอยู่ที่ขอบหน้าต่างด้วยมือของเขาข้ามสบายกว่าหน้าอกของเขา ปากของเขามีรอยยิ้มจาง ๆ ขณะที่เขามองเธอด้วยสีหน้าตะลึง.

คราวนี้เธอไม่ได้กลิ่นร่องรอยของเลือดใด ๆ บนเขา.

"ทำอะไรผิดพลาดและได้รับการลงโทษมันไม่ได้เป็นเรื่องใหญ่ ไม่คิดว่าคุณจะเป็นชนิดเพื่อให้มียาเตรียมไว้สำหรับเขา. "ครึ่งหนึ่งของเขาขบขันตาค่อยๆหายไปในขณะที่เขาจ้องมองมาที่เธอ.

วันนั้นหลังจากที่ยาวฉีได้ขอโทษเธอและขอให้เธอสำหรับการลงโทษเธอก็ปัดมันออก . คนนี้แข็งและเที่ยงธรรมได้กำหนดบทลงโทษของตัวเองโดยการเฆี่ยนโดยเสา 150 ครั้งจนกระทั่งกลับทั้งหมดของเขาอยู่ในระเบียบสมบูรณ์ แต่เขาไม่ได้ให้ออกกรีดร้องและเขาปรากฏตัวตามปกติข้างมิถุนายนชิงในวันรุ่งขึ้น .

อนึ่งจุนวูยาวได้รู้จักเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ก็ไม่ได้มีอะไรจะทำอย่างไรกับเขานอกจากนี้เขาไม่มีความสนใจและได้ลืมเกือบสมบูรณ์เกี่ยวกับเรื่องนี้หากไม่ได้สำหรับการกระทำของเธอในวันนี้.

"ฉันเกลียดกลิ่นที่." เธอตอบเคร่งขรึม

มิถุนายนวูยาวให้ออกหัวเราะเบา ๆ ในขณะที่เขากระโดดเข้ามาในห้องของเธอ.

"วู Xie ไม่เป็นธรรมเพื่อให้ เมื่อผมได้รับบาดเจ็บมาว่าคุณไม่ให้ฉันยาใด ๆ ? "ด้วยมุ่ยเล็กน้อยที่เขาเดินไปด้านข้างของเธอและโน้มตัวด้วยมือข้างเดียวกับผนังด้านหลังของเธอในขณะที่เขาได้รับการสนับสนุนเธอในมุม.

เขาแต่งตัวผมสีดำ ลงด้านข้างของใบหน้าที่สวยงามของเขาเป็นมัน tickled แก้มของเธอ.

มิถุนายนวู Xie ขมวดคิ้วขณะที่เธอกวาดผมออกไป.

"เพราะชื่อของคุณ." เธอเหลือบมองไปที่เขาและเอาขั้นตอนไปด้านข้างและเธอเดินออกไปอย่างใจเย็น.

มิถุนายน วูยาว, ยาไม่มีที่รักษาไม่หาย (TL: นี่คือการแปลอักษรจากชื่อของเขา无药,无药可救)

! "ฮ่า ๆ ๆ ๆ " หลังจากที่ได้ยินคำอธิบายของเธอเขาไม่สามารถช่วย แต่ระเบิดเสียงหัวเราะออกเขาคว้าข้อมือของเธอและดึงเธอเข้าไปในอ้อมแขนของเขาและ. ให้เธอกอดเอาแต่ใจ.

ร่างเล็ก ๆ ของเธอเป็นนุ่มมากและมันดำเนินกลิ่นหอมจาง ๆ ของสมุนไพรจริงๆมันทำให้รู้สึกสบายใจ.

เธอไม่ได้ต่อสู้ก็อดไม่ได้เพียงอย่างเงียบ ๆ อยู่ในอ้อมกอดของเขายกเว้นว่าทั้งคู่ที่สดใสของ สายตาที่จ้องมองมาที่เขาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ.

"วันนี้ฉันทำความสะอาดอย่างถูกต้อง. ที่นี่กลิ่นฉันเป็นใด ๆ ของกลิ่นที่น่ารังเกียจที่ยังคงอ้อยอิ่ง?" เขากระซิบอย่างใกล้ชิดกับหูของเธอในขณะที่เสียงแม่เหล็กของเขาลึกผสมกับสีของความเสียหายดังก้องในขณะที่เขา แกล้งเธอ.

"ไม่" มิถุนายนวู Xie รู้สึกว่ามีบางอย่างผิด แต่เธอไม่สามารถหาสิ่งที่มีความใกล้ชิดของเขานี้.

"มั่นใจได้ตราบใดที่มันเป็นสิ่งที่คุณไม่ชอบผมจะไม่ปล่อยให้มันอยู่." ในขณะที่เขา ทำให้เธอมุ่งมั่นของเขาด้วยรอยยิ้มเขาห่อแขนของเขารอบ ๆ ตัวเธอที่เข้มงวดมากขึ้น. เขาตระหนักว่าไม่ว่าสิ่งที่เขาทำกับเธอไม่มีเธอไม่ได้มีมากของการเกิดปฏิกิริยา เธอดูเหมือนจะไม่ทราบความหมายที่อยู่เบื้องหลังการกระทำของเขา.

คล้ายกับแผ่นกระดาษเปล่ากับการแสดงออกที่ว่างเปล่า.

จริงๆมันทำให้หนึ่งต้องการที่จะออกเครื่องหมายบนกระดาษเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่!

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

นานฉียืนยืนแช่สักครู่ ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นและเอากำปั้นขวาของเขาแข็งแรงเหนือหน้าอกด้านซ้ายของเขา ก้มศีรษะเล็กน้อย และอย่างเงียบ ๆ ออกจากห้องไปจุนวู เซี่ย เหลือบมองประตูที่ปิดไปแล้วและยังทำให้สิ่งที่เธอกำลังทำ" หนาวนอกอุ่นใน ที่พูดหมายถึงคนที่ชอบคุณ " ล้อเลียนเสียงมาจากหน้าต่างจุนวูเซี่ยคิ้วร่องของเธอขณะที่เธอมองไปยังที่มาของเสียง จุน Wu ยาวนั่งอยู่ในธรณีประตูหน้าต่างมือสบายๆ ข้ามไปที่หน้าอกของเขา ปากมีรอยยิ้มบางๆ เขาจ้องมองเธอด้วยสีหน้าตะลึง .ครั้งนี้ เธอไม่ได้กลิ่น รอยเลือดบนเขา" ทำสิ่งที่ผิด และลงโทษมันไม่ได้เป็นเรื่องใหญ่ ไม่คิดว่าคุณจะเป็นประเภทเพื่อเตรียมยาสำหรับเขา " ครึ่งขบขัน ดวงตาค่อยๆหายไปเมื่อเขาจ้องเธอวันนั้นเมื่อฉีได้ขอโทษเธอและถามเธอเพื่อลงโทษ เธอปัดมันออก ผู้ชายแข็งและตั้งตรงนี้ได้บังคับลงโทษของเขาเอง โดยการทุบตีด้วยเสา 150 ครั้ง จนกว่าทั้งหมดของเขากลับมาอยู่ในระเบียบที่สมบูรณ์ แต่เขาก็ไม่ให้ร้องออกมา เขาปรากฏตัวตามปกติ นอกจากจุนชิงวันถัดไปอนึ่ง จุน วู เหยา รู้เรื่องนี้ แต่มันไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกับเขาและเขาไม่มีความสนใจ และแทบจะลืมเรื่องนี้ถ้าไม่ใช่เพราะการกระทำของเธอวันนี้" ฉันเกลียดกลิ่นนี้ " เธอตอบแสยะจุน Wu ยาวปล่อยๆเขาเบา ๆ ที่กระโดดเข้ามาในห้องของเธอ" อู๋เซี่ย ไม่ยุติธรรมเลย เมื่อผมได้รับบาดเจ็บ ทำไมคุณไม่อยาให้ฉัน " กับหน้ามุ่ยเล็กน้อย เขาเดินมาข้างและพิงกับกำแพงข้างหลัง มือข้างหนึ่งของเธอที่เขาต้อนเธอจนมุมผมสีดำของเขาสอดลงด้านข้างของใบหน้าที่งดงามของเขา มันจั๊กจี้แก้มของเธอจุนวูเซียขมวดคิ้วขณะที่เธอกวาดเส้นผมออกไป" เพราะชื่อของคุณ . " เธอมองเขาและก้าวไปด้านข้าง เธอเดินออกไปอย่างใจเย็นจุนวู ยาว ไม่มียา รักษาไม่หาย ( TL : นี่คือการแปลอักษรจากชื่อของเขา 无药、无药可救 )" ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ! " หลังจากได้ยินคำอธิบายของเธอ เขาไม่สามารถช่วย แต่หัวเราะลั่น เขาคว้าข้อมือและดึงเธอเข้าไปในแขนของเขาและให้เธอกอดยโสร่างกายเล็ก ๆของเธอช่างนุ่มนวลและมันถือกลิ่นลมของสมุนไพรนี้ มันทำให้รู้สึกสบายใจเธอไม่ได้ต่อสู้ ไม่ได้ต่อต้าน แค่เงียบๆอยู่ในอ้อมกอดของเขา ยกเว้นที่สดใสดวงตาคู่นี้จ้องมองเขาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ ." วันนี้ฉันทำความสะอาดอย่างถูกต้อง ที่นี่ กลิ่นผม นั่นเป็นที่น่ารังเกียจกลิ่น lingering ยัง ? " เขากระซิบใกล้หูเป็นเสียงแม่เหล็กลึกของเขาผสมกับ tinge ของความเสียหายทั้งที่เขาแกล้งเธอ" ไม่ " จุนวูเซียรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ แต่เธอไม่สามารถระบุอะไรกับความใกล้ชิดของเขา" วางใจเถอะ ตราบใดที่มันเป็นสิ่งที่คุณไม่ชอบ ผมก็จะไม่ปล่อยให้มันอยู่ " ที่เขาให้เธอมุ่งมั่นของเขาด้วยรอยยิ้ม เขาห่อแขนของเขารอบ ๆของเธอแน่น เขารู้ว่า ไม่ว่าเขาจะทำอะไรกับเธอ เธอไม่ได้มีมากของปฏิกิริยา เธอไม่ได้ดูเหมือนจะเข้าใจความหมายในการกระทำของเขาเหมือนกระดาษที่ว่างเปล่าด้วยสีหน้าว่างเปล่ามันทำให้หนึ่งต้องการที่จะออกเครื่องหมายเล็ก ๆน้อย ๆบนกระดาษนั่น