We are descendants of Mr. Lam Quang

We are descendants of Mr. Lam Quang Ty," my sister Nancy tells the group of dark skinned old men in white pajamas. They are sitting on the tile floor at the entrance of the famous and colorful Holy See, better known as Cao Dai Temple in Tay Ninh province, bordering Cambodia. We're here to look for his grave and to pay tribute," Nancy continues.

Behind us a small American film crew working for PBS records our every move. They have followed me back to Vietnam as part of the documentary, My Journey Home.

It is Saturday and the place is packed with worshipers and, relegated to the upstairs balcony, camera-toting foreign tourists. Men and women in red, white, yellow and blue robes streamed in and out the Holy See's vast hall. At its far end, the round, nine-foot diameter All-Seeing Eye, the temple's sacred symbol, looks impassionedly down from its pedestal at its kneeling faithful. Somewhere on the second floor, a band composed of monochord zithers, bamboo xylophones, lutes and gongs, is playing a doleful tune. There are dozens of disciples sitting around on the cool floor at the side entrance talking and drinking tea.

Saying Great Grandfather's name out loud to them during recess is a shot in the dark. I follow my sister's declaration with a lengthy explanation as to how we are related to him and who he was. A wealthy Vietnamese living under French colonial rule in the 1930s, Great Grandfather Ty contributed money and land to the Cao Dai religion as it was being founded. I remember, when I was a child in Saigon, I used to look at a faded black and white photo of him in a linen suit and hat standing next to his sleek Citroen, smiling brightly.

2013-07-14-ScreenShot20130714at10.49.11AM.png

Even when exiled to backward Tay Ninh by the French for speaking up against colonial rule, he continued to throw lavish parties many foreign dignitaries drove up from Saigon to attend. But when the French found out he'd been supporting not only the Cao Dai sect but also the underground nationalist movement, he fled to Siam, now Thailand, where he died. Members of the Holy See smuggled his body back to Tay Ninh province soon after for a secret burial in the rubber plantation he once owned.

My father, in his own memoir, The Twenty-Five Year Century, recounted a rainy trip to the province for his grandfather's belated funeral, going by horse cart at night in stealth, pretending to be peasants for fear of being caught by the French. Father must have been seven or eight years old. "As I clung to the corner of the seat, listening to the singsong of the small bells that danced under the horse's neck and watching the dim lights of the small petroleum lamp that swung under the roof eave of the carriage," he wrote, "I panicked at the thought of some tiger suddenly surging from the roadside bush."

That was a long, long time ago. There are no tigers left in Vietnam and much of the jungle of old have all been slashed and burned. I had doubted anyone would remember Great Grandfather Ty some seven decades later. My sister and I and the film crew had expected at least a day of searching for the right people, if we were lucky.

But there is a commotion among the older men the moment my great-grandfather's name is mentioned and while I am still trying to explain to them who Great Grandfather was, one man, in white pajamas and very dark skin, stands up rather abruptly. "We were told about your trip," he says without much fanfare, "so we knew you were coming. Follow me."

I'm taken aback. We seem to hit the jackpot at first try! Cao Dai's All-Seeing Eye aside, its global ear, I come to realize at that moment, is to be reckoned with. He tells us a certain Mr. Long, an old friend of our father's and a devout member of Cao Dai, had sent a letter from Los Angeles to tell temple members that we were coming.

What happens next happens so fast it feels like we're all in a trance. We get into our air-conditioned van with the film crew and, under the old man's instruction, our chauffeur drives a few kilometers away from the main temple complex, passing smaller temples and hamlets until we reach a rubber plantation. The man, about 70, gets out. He moves like a teenager, jumping over small puddles, wading through muddy patches, and climbing small knolls without pause. He treks barefoot. Dressed in simple white pajamas, he seems like an apparition among the rubber trees.

We keep going, deeper into the plantation with no apparent markers. It is quiet all around, except for the occasional bird and constant humming of cicadas and mosquitoes. Behind me and my sister, the cameraman, who is from Spain, the director, a Mexican, and the soundman, a Brazilian, struggle to follow us while recording it all. Looking at them I am thinking: How apropos it is that an international crew is following two very well-traveled Vietnamese Americans who are searching for the grave of a man who helped spur a religion that in turn embraced the entire world.

The majority of Vietnamese practice Tam Giao - or Three Religions-- Buddhism, Confucianism and Taoism. Accepting all three and making them work without too much conflict is a Vietnamese tendency and impulse. Taoism is part of our cosmology, its men-cosmos correspondence seeps in the way we cook, build our houses, take our medicine, exercise, and explain the weather. Buddhism provides solace and peace and spiritual guidance. Confucianism insures social orders and familial harmony, imparts rituals and filial piety within the family and clan.

But Caodaism, in comparison with Vietnam's many other religions, is a newcomer, and syncretistic and monotheistic in nature. It goes a step further than Tam Giao. Cao Dai - literally means high tower - attempts to integrate and reconcile disparate major world religions. Graham Greene, in his classic "The Quiet American," called Cao Dai "prophecy of planchette," as its spiritualists receive messages of wisdom from various saints through means of séance. "Christ and Buddha looking down from the roof of a Cathedral on a Walt Disney fantasia of the East," he writes, "dragons and snakes in technicolor."

Great grandfather was an acquaintance of one of Cao Dai's co-founders, Pham Cong Tac, who was a French educated civil servant, but who quit his post in the French government to construct the Holy See. Great Grandfather reportedly loved the concept of integrated world religions, which is the tenet of Caodaism, a realization that all religions have one same origin, and therefore not to discriminate against each other but to love. Cao Dai seems to be the Vietnamese spiritual effort to embrace globalization long before the term existed, reconciling Christianity, Islam, with Eastern thoughts.

In its cosmos it perceives Hinduism, Judaism, Zoroastrianism, Buddhism, Taoism, Confucianism, Christianity, Islam are all human efforts to worship and communicate with the one Supreme Being. It is why on top of the Holy See's spires there's a Buddhist swastika, a Christian cross, an Islam's crescent moon and a Hindu's Om symbol. The temple counts Moses, Joan of Arc, Louis Pasteur, Vietnamese poet and prophet Trang Trinh, Sun Yat-Sen, Victor Hugo, and Jesus among its many saints.

We keep on trekking. Finally, there, lying at an oblique angle against the well-lined rubber trees, far from the main road, I see it: a large grave covered with lichen and surrounded by a miniscule curved wall. Great Grandfather's grave is the only grave in the middle of the plantation, and well hidden. That it lies at an odd angle with the trees, the old man says, "has to do with Fengshui. We want to make sure his descendants do well, and he is facing this direction toward the mountain." That mountain would be Nui Ba Den - another story of Vietnamese spirituality in itself - and considered the most holy mountain in the South, if not all of Vietnam.

We proceed to light incense and place flowers and fruits at its tombstone. The old man, too, prays along with us while the film crew films. It is an extraordinary image: his arms raised high above his head, a bundle of joss sticks streaming and billowing smoke between bony, clutching fingers, his eyes solemn, the sunlight turning his white tunic golden.

2013-07-14-getdata1.asp.html.jpeg

As I stand in front of the lonely grave. I find a kind of kinship not just through blood, but ideas. I could almost tell Great Grandfather's conflicted story: Steeped in French culture, he nevertheless wanted independence for Vietnam. He was against French rules but he otherwise embraced French culture as part of his own. And was it not that effort to reconcile between East and West that made him support Cao Dai? My story is not that different: I was French educated as a child in Saigon, but I fled Vietnam and, and despite the fact that the United States waged a bloody war in my homeland, embraced America wholeheartedly. Now an American writer, am I not constantly trying to find that middle path between East and West, searching and defining my place in a world where the various traditions commingle? So I too light incense to great grandfather's spirit and for his blessings.

2013-07-14-getdata.asp.html.jpeg

After the documentary aired, I got this email from professor Janet Hoskins, who teaches anthropology at University of Southern California. "I was intrigued to see your discussion of Caodaism on the Web site of the PBS program 'My Journey Home,'" she wrote. "You might be interested to know that ... there was a groundbreaking ceremony for a new Caodaist temple to be built in Garden Grove, California. Although there are about 20 small Caodai temples in California now, most of them are remodeled detached garages, former churches or homes, and this will be the first one to be specially built as a temple, showing the flamboyant and colorful architecture of the Great Temple at Tay Ninh which you visited."

Hoskins has been doing research on Caodaism, including a summer of fieldwork in Vietnam and Cambod

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เราเป็นลูกหลานของนายลัมควง Ty น้อง Nancy บอกได้แม้มืดคนเก่าในชุดนอนสีขาว พวกเขาจะนั่งบนพื้นกระเบื้องที่ทางเข้าของมีชื่อเสียง และมีสีสันสวยงามบริสุทธิ์ รู้จักกันดีเป็นวัดเกาไดในจังหวัด Tay Ninh กัมพูชาล้อมรอบ เราอยู่ที่นี่ เพื่อค้นหาศพของเขา และส่วย Nancy ยังคงหลังเรา เรืออเมริกันฟิล์มขนาดเล็กที่ทำ PBS บันทึกของเราไป พวกเขาได้ปฏิบัติตามฉันไปเวียดนามเป็นส่วนหนึ่งของการสารคดี ฉันเดินทางหน้าแรกมันเป็นวันเสาร์ และเต็มไป ด้วย worshipers และ relegated ระเบียงชั้นบน toting กล้องนักท่องเที่ยวต่างประเทศ ชายและหญิงในเสื้อคลุมสีแดง สีขาว สีเหลือง และสีน้ำเงินที่ส่งกระแสข้อมูลใน และห้องโถงใหญ่สันตะ ท้ายของไกล ในรอบ เก้าฟุตเส้นผ่าศูนย์กลาง All-Seeing ตา สัญลักษณ์ ศักดิ์สิทธิ์ของวัดดู impassionedly ลงจากเชิงของที่ซื่อสัตย์ของ kneeling อยู่บนชั้น 2 วงดนตรีประกอบด้วย monochord zithers, xylophones ไม้ไผ่ lutes และ gongs กำลังเล่นเพลง doleful มีหลายสิบของสาวกที่นั่งรอบ ๆ บนพื้นเย็นที่ทางเข้าด้านพูด และดื่มชาพูดของทวดชื่อดัง ๆ ไประหว่างย่อมุมเป็นการถ่ายในมืด ฉันติดตามรายงานของน้อง ด้วยคำอธิบายยาวว่าเราเกี่ยวข้องกับเขาและที่เขา เวียดนามรวยอาศัยอยู่ภายใต้ปกครองอาณานิคมของฝรั่งเศสในช่วงทศวรรษ 1930, Ty ปู่ดีส่วนเงินและที่ดินศาสนาเกาไดขณะนั้นกำลังก่อตั้ง ฉันจำ เมื่อผมเป็นเด็กในไซ่ง่อน เคยดูจางลงขาวดำภาพถ่ายของเขาในชุดผ้าปูที่นอนและยืนในหาดใหญ่อยู่ติดกับเขาเงาซีตรอง ยิ้มสดใส2013-07-14-ScreenShot20130714at10.49.11AM.pngแม้ถูกเนรเทศไปนินห์บินห์เทย้อนหลัง โดยฝรั่งเศสสำหรับพูดขึ้นกับกฎอาณานิคม เขายังคงโยนฝ่ายแห่งสาแหรกต่างประเทศขับรถที่มากขึ้นจากไซ่ง่อนเข้าร่วม แต่เมื่อฝรั่งเศสพบเขาได้รับการสนับสนุนไม่เพียงรีตเกาได แต่การเคลื่อนไหวของใต้ดิน เขาหนีไปสยาม ขณะนี้ประเทศไทย ที่เขาเสียชีวิต สมาชิกของดูบริสุทธิ์ว่าร่างกายของเขากลับไปยังจังหวัด Tay Ninh ทันทีหลังจากการฝังศพความลับในสวนยาง เขาครั้งเดียวเป็นเจ้าของพ่อ ใน memoir ของเขาเอง ยี่สิบห้าปีศตวรรษ recounted เดินจังหวัดสำหรับศพของคุณปู่ของเขาสาย ฝนไปตามรถเข็นม้าตอนกลางคืนชิงทรัพย์ หลอกชาวนา for fear of ถูกจับโดยฝรั่งเศสจะ พ่อต้องได้เจ็ด หรือแปดขวบ "เป็นฉันพืชไปยังมุมนั่ง ฟัง singsong ของขนาดเล็ก bells ที่เต้นภายใต้คอม้า และดูแสงของโคมไฟน้ำมันเล็กที่ swung ภายใต้ eave หลังคาของรถ เขาเขียน "ฉันพอที่ความคิดของเสือบางก็พล่านจากบุชข้างถนน "ที่เป็นยาว นาน มีเสือไม่เหลือในเวียดนาม และของป่าเก่าทั้งหมดถูกเฉือน และเขียน ผมมี doubted ทุกคนจะจำดีปู่ Ty บางเจ็ดทศวรรษที่ผ่านมาในภายหลัง น้องสาวของฉัน และฉัน และลูกฟิล์มได้คาดน้อยวันค้นหาคน ถ้าโชคดีแต่มีหลีกหนีความวุ่นวายในหมู่คนรุ่นเก่าในขณะที่ชื่อของฉันดีปู่ของกล่าวถึง และในขณะที่ฉันยังคงพยายามที่จะอธิบายให้เจ้าทวด หนึ่งคน ในชุดนอนสีขาวและผิวดำมาก ยืนขึ้นค่อนข้างกะทันหัน "เราได้บอกเกี่ยวกับการเดินทาง เขากล่าวว่า โดยมาก fanfare "เพื่อให้เรารู้ว่า คุณมา ทำตามฉันไป"ผมกำลังตะลึง เราดูเหมือนจะตีปฏิบัติการครั้งที่ลองครั้งแรก ตาโจได All-Seeing เฉย หูของโลก ฉันมารู้ที่ว่าหมอนี่เวลา การ เขาบอกบางนายนาน เพื่อนเก่าของพ่อเรา และกรรมการเกาได เคร่งศาสนาได้ส่งจดหมายจากลอสแองเจลิสบอกสมาชิกวัดที่ เราได้มาเกิดอะไรขึ้นต่อไปเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วจะรู้สึกเหมือนเราอยู่ในความมึนงง เราได้รับเป็นรถตู้ปรับอากาศของเรา กับลูกฟิล์ม และ ภาย ใต้คำ สั่งของชาย ไดรฟ์คนขับรถของเราไม่กี่กิโลเมตรจากวัดหลักที่ซับซ้อน ช่วยวัดขนาดเล็กและแฮมเล็ตส์จนกว่าเราถึงสวนยาง คน เกี่ยวกับ 70 รับออก เขาย้ายเช่นวัยรุ่น กระโดดกว่าปลิงขนาดเล็ก เล่นผ่านโปรแกรมโคลน และปีน knolls เล็กไม่หยุด เขานับเท้าเปล่าบน เขาแต่งตัวในชุดนอนสีขาวเรียบง่าย เหมือน apparition ที่ระหว่างต้นยางเราเก็บไป ลึกเข้าไปในสวนพร้อมเครื่องหมายไม่ชัดเจน บรรยากาศรอบ ๆ ยกเว้นนกเป็นครั้งคราวและฮัมคง cicadas และยุงได้ หลังฉันและน้องสาวของฉัน cameraman ที่มาจากสเปน กรรมการ เม็กซิกัน soundman บราซิล และ ต่อสู้ตามเราในขณะที่บันทึกทั้งหมด เหล่านี้ผมกำลังคิด: วิธี apropos เป็นลูกเรือนานาชาติมีต่อสอง traveled แห่งเวียดนามชาวอเมริกันที่กำลังค้นหาศพของชายคนหนึ่งที่ช่วยกระตุ้นศาสนาที่จะกอดคนทั้งโลกThe majority of Vietnamese practice Tam Giao - or Three Religions-- Buddhism, Confucianism and Taoism. Accepting all three and making them work without too much conflict is a Vietnamese tendency and impulse. Taoism is part of our cosmology, its men-cosmos correspondence seeps in the way we cook, build our houses, take our medicine, exercise, and explain the weather. Buddhism provides solace and peace and spiritual guidance. Confucianism insures social orders and familial harmony, imparts rituals and filial piety within the family and clan.But Caodaism, in comparison with Vietnam's many other religions, is a newcomer, and syncretistic and monotheistic in nature. It goes a step further than Tam Giao. Cao Dai - literally means high tower - attempts to integrate and reconcile disparate major world religions. Graham Greene, in his classic "The Quiet American," called Cao Dai "prophecy of planchette," as its spiritualists receive messages of wisdom from various saints through means of séance. "Christ and Buddha looking down from the roof of a Cathedral on a Walt Disney fantasia of the East," he writes, "dragons and snakes in technicolor."ทวดมีความใกล้ชิดเป็นหนึ่งในผู้ก่อตั้งร่วมของไดโจ พัมคอมาตรวัด เจ้าภาษาฝรั่งเศสศึกษาข้าราชการพลเรือน แต่ที่ปิดลงในรัฐบาลฝรั่งเศสสร้างดูบริสุทธิ์ ทวดรักรายงานแนวคิดของศาสนาโลกรวม ซึ่งเป็นทฤษฎีของ Caodaism ตระหนักถึงว่า ศาสนาทุกศาสนามีจุดเริ่มต้นเดียวกันหนึ่ง และไม่ถือเขาถือเราต่อกัน แต่รักกัน ไดโจน่าจะ เป็นเวียดนามฝ่ายวิญญาณพยายามโอบกอดโลกาภิวัตน์นานก่อนที่คำเดิม ศาสนาคริสต์ อิสลาม กระทบยอดกับความคิดตะวันออกในของคอสมอส จะละเว้นศาสนาฮินดู ศาสนายูดาย Zoroastrianism ศาสนาพุทธ Taoism, Confucianism ศาสนาคริสต์ ศาสนาอิสลามมีความพยายามของมนุษย์ทั้งหมดเพื่อบูชา และสื่อสารกับการฎีกาหนึ่ง ทำไมบนสันตะสไปรส์ มีสวาสติกาเป็นพุทธ กางเขนคริสเตียน อิสลามมีจันทร์เสี้ยว และสัญลักษณ์ของฮินดูออมได้ วัดนับ Moses โจนออฟอาร์ค พาสเจอร์ Louis กวีเวียดนาม และผู้เผยพระวจนะอา ทรินห์ตรัง ซุนเซ็น Victor Hugo และพระเยซูในหมู่ของนักบุญหลายWe keep on trekking. Finally, there, lying at an oblique angle against the well-lined rubber trees, far from the main road, I see it: a large grave covered with lichen and surrounded by a miniscule curved wall. Great Grandfather's grave is the only grave in the middle of the plantation, and well hidden. That it lies at an odd angle with the trees, the old man says, "has to do with Fengshui. We want to make sure his descendants do well, and he is facing this direction toward the mountain." That mountain would be Nui Ba Den - another story of Vietnamese spirituality in itself - and considered the most holy mountain in the South, if not all of Vietnam.We proceed to light incense and place flowers and fruits at its tombstone. The old man, too, prays along with us while the film crew films. It is an extraordinary image: his arms raised high above his head, a bundle of joss sticks streaming and billowing smoke between bony, clutching fingers, his eyes solemn, the sunlight turning his white tunic golden.2013-07-14-getdata1.asp.html.jpegAs I stand in front of the lonely grave. I find a kind of kinship not just through blood, but ideas. I could almost tell Great Grandfather's conflicted story: Steeped in French culture, he nevertheless wanted independence for Vietnam. He was against French rules but he otherwise embraced French culture as part of his own. And was it not that effort to reconcile between East and West that made him support Cao Dai? My story is not that different: I was French educated as a child in Saigon, but I fled Vietnam and, and despite the fact that the United States waged a bloody war in my homeland, embraced America wholeheartedly. Now an American writer, am I not constantly trying to find that middle path between East and West, searching and defining my place in a world where the various traditions commingle? So I too light incense to great grandfather's spirit and for his blessings.2013-07-14-getdata.asp.html.jpegAfter the documentary aired, I got this email from professor Janet Hoskins, who teaches anthropology at University of Southern California. "I was intrigued to see your discussion of Caodaism on the Web site of the PBS program 'My Journey Home,'" she wrote. "You might be interested to know that ... there was a groundbreaking ceremony for a new Caodaist temple to be built in Garden Grove, California. Although there are about 20 small Caodai temples in California now, most of them are remodeled detached garages, former churches or homes, and this will be the first one to be specially built as a temple, showing the flamboyant and colorful architecture of the Great Temple at Tay Ninh which you visited."
Hoskins has been doing research on Caodaism, including a summer of fieldwork in Vietnam and Cambod

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เราเป็นลูกหลานของนายลำ Quang ไท "น้องสาวของแนนซี่ของฉันบอกกลุ่มของชายชราผิวสีเข้มในชุดนอนสีขาว. พวกเขากำลังนั่งอยู่บนพื้นกระเบื้องที่ทางเข้าของที่มีชื่อเสียงและมีสีสันพระเห็นที่รู้จักกันดี Cao Dai วัด ในจังหวัด Tay Ninh ขอบกัมพูชา. เราอยู่ที่นี่ที่จะมองหาหลุมฝังศพของเขาและจะจ่ายส่วย "แนนซี่ยังคง. ที่อยู่เบื้องหลังเราทีมงานภาพยนตร์อเมริกันขนาดเล็กที่ทำงานให้บันทึกพีบีเอสทุกการเคลื่อนไหวของเรา พวกเขาได้ปฏิบัติตามฉันกลับไปที่ประเทศเวียดนามเป็นส่วนหนึ่งของสารคดีการเดินทางหน้าแรกของฉัน. มันเป็นวันเสาร์และสถานที่ที่เต็มไปด้วยการนมัสการและผลักไสให้ระเบียงชั้นบนกล้องลูกหาบนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติ ชายและหญิงในสีแดง, สีขาว, สีเหลืองและสีฟ้าเสื้อคลุมสตรีมในและนอกพระเห็นของห้องโถงใหญ่ ที่ปลายสุดของรอบเส้นผ่าศูนย์กลางเก้าฟุต All-ตาเห็นสัญลักษณ์ศักดิ์สิทธิ์ของวัดที่มีลักษณะ impassionedly ลงมาจากแท่นที่คุกเข่าซื่อสัตย์ ที่ไหนสักแห่งบนชั้นสองเป็นวงดนตรีที่ประกอบด้วย zithers monochord, ลูกระนาดไม้ไผ่ลูทและฆ้องจะเล่นเพลงเศร้าใจ มีหลายสิบสาวกนั่งรอบบนชั้นเย็นที่ทางเข้าด้านการพูดคุยและดื่มชา. มีบอกชื่อของคุณปู่ที่ดีออกมาดังๆ ให้กับพวกเขาในช่วงปิดภาคเรียนถูกยิงในที่มืด ผมทำตามประกาศน้องสาวของฉันกับคำอธิบายที่มีความยาวเป็นวิธีการที่เรามีความสัมพันธ์กับเขาและว่าเขาเป็นใคร การอยู่อาศัยของเวียดนามที่ร่ำรวยภายใต้การปกครองอาณานิคมของฝรั่งเศสในช่วงทศวรรษที่ 1930, Great ปู่ไทบริจาคเงินและที่ดินเพื่อศาสนา Cao Dai ตามที่ได้รับการก่อตั้งขึ้น ผมจำได้ว่าตอนที่ผมยังเป็นเด็กในไซ่ง่อนผมใช้ในการดูภาพขาวดำจางหายไปของเขาในชุดสูทผ้าลินินและหมวกยืนถัดจากเงาของเขาซีตรองยิ้มสดใส. 2013/07/14-ScreenShot20130714at10.49.11AM .png แม้ในขณะที่ถูกเนรเทศไป Tay Ninh ย้อนกลับจากฝรั่งเศสสำหรับการพูดขึ้นกับการปกครองอาณานิคมของเขายังคงโยนฝ่ายบุคคลฟุ่มเฟือยต่างประเทศจำนวนมากขับรถขึ้นมาจากไซ่ง่อนที่จะเข้าร่วม แต่เมื่อชาวฝรั่งเศสพบว่าเขาต้องการได้รับการสนับสนุนไม่เพียง แต่นิกาย Cao Dai แต่ยังเคลื่อนไหวชาตินิยมใต้ดินเขาหนีไปสยามตอนนี้ประเทศไทยที่เขาเสียชีวิต สมาชิกของพระเห็นลักลอบนำร่างของเขากลับไปยังจังหวัด Tay Ninh เร็ว ๆ นี้หลังจากที่ฝังศพที่เป็นความลับในสวนยางพาราครั้งหนึ่งเขาเคยเป็นเจ้าของ. พ่อของฉันในชีวิตประจำวันของตัวเองยี่สิบห้าศตวรรษปีเล่าการเดินทางที่ฝนตกที่จังหวัดสำหรับ ศพล่าช้าของปู่ของเขาไปโดยรถเข็นม้าในเวลากลางคืนในการลักลอบทำท่าจะเป็นชาวบ้านกลัวจะถูกจับโดยชาวฝรั่งเศส พ่อต้องได้รับเจ็ดหรือแปดปี "ขณะที่ผมยังยึดติดกับมุมของที่นั่งฟังการอ่านเป็นจังหวะของระฆังขนาดเล็กที่เต้นภายใต้คอของม้าและดูไฟสลัวของโคมไฟปิโตรเลียมขนาดเล็กที่เหวี่ยงภายใต้ชายคาหลังคาของสายการบิน" เขาเขียน " ฉันตกใจที่คิดว่าเสือบางอย่างกระทันหันพล่านจากพุ่มไม้ริมถนนที่. "นั่นเป็นระยะเวลานานที่ผ่านมา มีเสือไม่เหลือในเวียดนามและมากของป่าของเดิมทั้งหมดได้รับการเฉือนและเผาอยู่ ผมเคยสงสัยว่าทุกคนจะจำได้ว่าคุณปู่ที่ดีไทเจ็ดทศวรรษต่อมา น้องสาวของผมและทีมงานภาพยนตร์ของฉันคาดว่าจะมีอย่างน้อยหนึ่งวันของการค้นหาคนที่เหมาะสมถ้าเราโชคดี. แต่มีความปั่นป่วนในหมู่ผู้ชายที่มีอายุมากกว่าในขณะที่ชื่อของปู่ของฉันเป็นที่กล่าวถึงและในขณะที่ผมยังคงพยายาม ที่จะอธิบายให้พวกเขาที่คุณปู่ที่ดีเป็นชายคนหนึ่งในชุดนอนสีขาวและสีผิวคล้ำมากยืนขึ้นค่อนข้างทันที "เรากำลังบอกเกี่ยวกับการเดินทางของคุณ" เขากล่าวโดยไม่ต้องประโคมมาก "ดังนั้นเราจึงรู้ว่าคุณกำลังจะมา. Follow me." ผมผงะ ดูเหมือนว่าเราจะตีคพ็อตในตอนแรกลอง! เฉาได All-ตาเห็นกันทั่วโลกหูผมมาทราบในขณะนั้นคือจะต้องคำนึงถึง เขาบอกเราบางนายลองเป็นเพื่อนเก่าของพ่อของเราและสมาชิกศรัทธาของ Cao Dai ได้ส่งจดหมายจาก Los Angeles ที่จะบอกสมาชิกในวัดที่เราได้มา. จะเกิดอะไรขึ้นต่อไปจะเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วมันรู้สึกเหมือนเรา อีกครั้งทุกคนตกอยู่ในภวังค์ เราจะเข้าไปในรถตู้ปรับอากาศของเรากับทีมงานภาพยนตร์และภายใต้คำสั่งของชายชราคนขับรถของเราขับรถไม่กี่กิโลเมตรห่างจากวัดซับซ้อนหลักผ่านวัดที่มีขนาดเล็กและชุมชนจนกว่าจะถึงสวนยาง ชายประมาณ 70, ได้รับการออก เขาเดินเหมือนวัยรุ่นกระโดดข้ามแอ่งน้ำขนาดเล็กลุยโคลนผ่านแพทช์และปีนโขดขนาดเล็กโดยไม่ต้องหยุดการทำงานชั่วคราว เขาสำรวจป่าเท้าเปล่า แต่งกายในชุดนอนสีขาวที่เรียบง่ายเขาดูเหมือนว่าผีท่ามกลางต้นยาง. เราให้ไปลึกเข้าไปในสวนที่มีเครื่องหมายไม่ชัดเจน มันเป็นที่เงียบสงบรอบ ๆ ยกเว้นนกเป็นครั้งคราวและฮัมเพลงอย่างต่อเนื่องของจักจั่นและยุง อยู่ข้างหลังผมและน้องสาวของฉันช่างภาพที่มาจากสเปนผู้กำกับเม็กซิกันและ soundman ที่บราซิลต่อสู้จะทำตามเราในขณะที่บันทึกได้ทั้งหมด มองไปที่พวกเขาฉันคิด: วิธีการในเรื่องนี้ก็คือลูกเรือระหว่างประเทศที่สองต่อไปได้เป็นอย่างดีเดินทางชาวอเมริกันเวียดนามที่กำลังค้นหาหลุมฝังศพของชายคนหนึ่งที่ช่วยกระตุ้นการศาสนาที่ในการเปิดกอดทั้งโลก. ส่วนใหญ่ของเวียดนาม ปฏิบัติตำ Giao - หรือสาม Religions-- พุทธศาสนาขงจื้อและลัทธิเต๋า รับทั้งสามและทำให้พวกเขาทำงานโดยไม่มีความขัดแย้งมากเกินไปเป็นแนวโน้มที่เวียดนามและแรงกระตุ้น เต๋าเป็นส่วนหนึ่งของจักรวาลของเราติดต่อชายของจักรวาลซึมในทางที่เราปรุงอาหารสร้างบ้านของเราใช้ยาของเรา, การออกกำลังกายและอธิบายสภาพอากาศ พระพุทธศาสนาให้ปลอบใจและความสงบสุขและคำแนะนำทางจิตวิญญาณ ขงจื้อมั่นใจสั่งซื้อทางสังคมและความสามัคคีในครอบครัว, ภูมิต้านทานพิธีกรรมและลูกกตัญญูภายในครอบครัวและตระกูล. แต่ Caodaism ในการเปรียบเทียบกับเวียดนามศาสนาอื่น ๆ อีกมากมายเป็นผู้มาใหม่และ syncretistic และ monotheistic ในธรรมชาติ มันจะไปขั้นตอนต่อไปกว่า Tam Giao Cao Dai - แท้จริงหมายถึงหอสูง - ความพยายามที่จะบูรณาการและกระทบที่แตกต่างกันของศาสนาที่สำคัญของโลก เกรแฮมกรีในคลาสสิกของเขา "เงียบอเมริกัน" ที่เรียกว่าเฉาได้ "คำทำนายของ planchette" เป็น Spiritualists ที่ได้รับข้อความของภูมิปัญญาจากธรรมิกชนต่างๆด้วยวิธีการของséance "คริสและพระพุทธรูปที่มองลงมาจากหลังคาของวิหารบนวอลท์ดิสนีย์ผสมแห่งตะวันออก" เขาเขียน "มังกรและงูในเท็." คุณปู่ที่ดีคือความใกล้ชิดของหนึ่งใน Cao Dai ร่วมก่อตั้ง Pham Cong Tac ซึ่งเป็นข้าราชการพลเรือนสามัญศึกษาภาษาฝรั่งเศส แต่ผู้ที่ลาออกจากตำแหน่งของเขาในรัฐบาลฝรั่งเศสจะสร้างพระเห็น คุณปู่ที่ดีรายงานว่ารักแนวคิดของศาสนาโลกแบบบูรณาการซึ่งเป็นทฤษฎีของ Caodaism ที่สำนึกว่าทุกศาสนามีต้นกำเนิดเดียวกันและดังนั้นจึงไม่แตกต่างกับแต่ละอื่น ๆ แต่ที่จะรัก เฉาไดน่าจะเป็นความพยายามที่จิตวิญญาณของเวียดนามที่จะโอบกอดโลกาภิวัตน์นานก่อนที่คำว่าตนกลับมาคืนดีคริสต์อิสลามกับความคิดตะวันออก. ในจักรวาลมันรับรู้ศาสนาฮินดูศาสนายูดายโซโรอัสเตอร์พุทธศาสนาเต๋าขงจื้อศาสนาคริสต์ศาสนาอิสลามเป็นมนุษย์ทั้งหมด ความพยายามที่จะนมัสการและสื่อสารกับหนึ่งอิสลาม มันเป็นเหตุผลที่ด้านบนของยอดแหลมดูบริสุทธิ์มีความโชคดีของชาวพุทธเป็นคริสต์เป็นพระจันทร์เสี้ยวของศาสนาอิสลามและเป็นสัญลักษณ์ของศาสนาฮินดูอ้อม วัดนับโมเสสโจนออฟอาร์, หลุยส์ปาสเตอร์กวีเวียดนามและผู้เผยพระวจนะตรัง Trinh, ซุนยัตเซ็น, วิกเตอร์ฮูโกและพระเยซูในหมู่ธรรมิกชนจำนวนมาก. เราให้กับการเดินป่า ในที่สุดก็มีนอนอยู่ที่มุมเอียงกับดีเรียงรายต้นยางห่างจากถนนสายหลักที่ผมเห็นมัน: หลุมฝังศพขนาดใหญ่ที่ปกคลุมไปด้วยตะไคร่น้ำและล้อมรอบด้วยกำแพงโค้ง miniscule หลุมฝังศพของคุณปู่ที่ดีเป็นเพียงหลุมฝังศพในช่วงกลางของการเพาะปลูกและซ่อนไว้อย่างดี ว่ามันอยู่ที่มุมแปลกที่มีต้นไม้ที่ชายชราคนหนึ่งกล่าวว่า "จะทำอย่างไรกับฮวงจุ้ย. เราต้องการที่จะให้แน่ใจว่าลูกหลานของเขาจะทำดีและเขาจะหันทิศทางไปทางภูเขานี้". ภูเขาที่จะนุ้ยบาเดน - เรื่องของจิตวิญญาณเวียตนามในตัวเองอีก - และถือว่าเป็นภูเขาบริสุทธิ์มากที่สุดในภาคใต้ถ้าไม่ทั้งหมดของเวียดนาม. เราดำเนินการธูปแสงและสถานที่ดอกไม้และผลไม้ที่หลุมฝังศพของ ชายชราเกินไปสวดภาวนาพร้อมกับเราในขณะที่ฟิล์มภาพยนตร์ลูกเรือ มันเป็นภาพที่ไม่ธรรมดา. อ้อมแขนของเขายกขึ้นสูงเหนือศีรษะของเขากำธูปสตรีมมิ่งและคลื่นควันระหว่างกระดูกนิ้วมือกำดวงตาของเขาเคร่งขรึมแสงแดดเปลี่ยนเสื้อคลุมสีทองสีขาวของเขา2013/07/14-getdata1.asp .html.jpeg ขณะที่ผมยืนอยู่หน้าหลุมฝังศพเหงา ผมพบว่าชนิดของเครือญาติไม่ได้เป็นเพียงผ่านเลือด แต่ความคิด ฉันเกือบจะสามารถบอกเล่าเรื่องราวของความขัดแย้งที่ดีของคุณปู่: แพร่หลายในวัฒนธรรมฝรั่งเศสเขายังคงต้องการความเป็นอิสระของเวียดนาม เขาเป็นคนที่ขัดกับกฎระเบียบของฝรั่งเศส แต่เขาเป็นอย่างอื่นกอดวัฒนธรรมฝรั่งเศสเป็นส่วนหนึ่งของตัวเขาเอง และก็ไม่พยายามที่จะเจรจาต่อรองระหว่างตะวันออกและตะวันตกที่ทำให้เขาสนับสนุน Cao Dai ที่? เรื่องราวของฉันคือไม่แตกต่างกัน: ฉันเป็นชาวฝรั่งเศสได้รับการศึกษาเป็นเด็กในไซ่ง่อน แต่ผมหนีไปประเทศเวียดนามและและแม้จะมีความจริงที่ว่าสหรัฐฯยืดเยื้อสงครามเลือดในบ้านเกิดของฉันกอดอเมริกาบริสุทธิ์ใจ ตอนนี้นักเขียนชาวอเมริกัน, ฉันไม่ได้พยายามอย่างต่อเนื่องที่จะพบว่าทางสายกลางระหว่างตะวันออกและตะวันตก, การค้นหาและการกำหนดสถานที่ของฉันในโลกที่ประเพณีต่าง ๆ คลุกเคล้ากันหรือไม่? ดังนั้นผมจึงธูปเบาเกินไปจิตวิญญาณปู่ทวดและขอพรของเขา. 2013/07/14-getdata.asp.html.jpeg หลังจากสารคดีออกอากาศผมได้อีเมลนี้จากอาจารย์เจเน็ตฮอสกิ้นส์ที่สอนมานุษยวิทยาที่มหาวิทยาลัยแห่งแคลิฟอร์เนียภาคใต้ "ผมรู้สึกทึ่งในการดูการอภิปรายของคุณ Caodaism บนเว็บไซต์ของโครงการพีบีเอส 'การเดินทางของฉันหน้าแรก'" เธอเขียน "คุณอาจจะสนใจที่จะรู้ว่า ... มีพิธีสำหรับวัด Caodaist ใหม่ที่จะสร้างขึ้นในการ์เดนโกรฟ, แคลิฟอร์เนีย. แม้ว่าจะมีประมาณ 20 วัดขนาดเล็ก Caodai ในรัฐแคลิฟอร์เนียในขณะนี้ส่วนใหญ่ของพวกเขาจะออกแบบโรงรถเดี่ยว คริสตจักรในอดีตหรือที่อยู่อาศัยและนี้จะเป็นคนแรกที่จะได้รับการสร้างขึ้นเป็นพิเศษเป็นวัดที่แสดงให้เห็นถึงสถาปัตยกรรมที่มีสีสันและมีสีสันของวัดดีใน Tay Ninh ที่คุณเข้าเยี่ยมชม. "ฮอสกิ้นส์ได้รับการทำวิจัยในCaodaism รวมทั้งในช่วงฤดูร้อนของ ภาคสนามในประเทศเวียดนามและ Cambod

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เราเป็นลูกหลานของนายลำกวางไท " พี่แนนซี่จะบอกกลุ่มของผิวคล้ำ ชายชราในชุดนอนสีขาว พวกเขาจะนั่งบนพื้นปูทางเข้าที่มีชื่อเสียงและสีสันดูศักดิ์สิทธิ์ , รู้จักกันดีเป็นกาวได๋วัดในจังหวัด Tay Ninh ที่มีพรมแดนติดกับประเทศกัมพูชา พวกเรามาที่นี่เพื่อตามหาหลุมฝังศพของเขาและจ่ายส่วย " แนนซี่

ต่อไปหลังเราเล็กภาพยนตร์อเมริกันลูกเรือทำงานให้ช่อง บันทึกทุกการเคลื่อนไหวของเรา พวกเขาตามฉันกลับไปเวียดนามเป็นส่วนหนึ่งของสารคดี บ้านเดินทางของฉัน

มันเป็นวันเสาร์ และเป็นสถานที่ที่เต็มไปด้วยนมัสการและเนรเทศไปที่ระเบียงชั้นบน กล้อง toting นักท่องเที่ยวต่างประเทศ ผู้ชายและผู้หญิงในสีแดง สีขาว สีเหลือง และสีน้ำเงิน เสื้อสตรีมในและออกของสันตะสำนักมากมายคร่าในตอนท้ายของไกลรอบเก้าฟุตเส้นผ่าศูนย์กลางทั้งหมดเห็นตา ของวิหารศักดิ์สิทธิ์สัญลักษณ์ ดู impassionedly ลงจากแท่นที่คุกเข่าที่ซื่อสัตย์ ที่ไหนสักแห่งบนชั้นสอง วงดนตรีที่ประกอบด้วย โมโนคอร์ด zithers ด้วยระนาดเหล็กและไม้ไผ่ , ฆ้องที่ จะเล่นเพลงที่เต็มไปด้วยความเศร้ามีหลายสิบของสาวกนั่งบนพื้นเย็นที่ด้านข้างทางเข้าคุยและดื่มชา

พูดชื่อปู่ใหญ่ดังๆเหล่านั้น ระหว่างช่วงพัก คือ การยิงในที่มืด ผมทำตามที่พี่ประกาศอธิบายด้วยความยาวที่เป็นวิธีที่เราเกี่ยวข้องกับเขาและเขาคือใคร เศรษฐีเวียดนามอยู่ภายใต้การปกครองของอาณานิคมฝรั่งเศสในช่วงทศวรรษที่ 1930 ,ทวดไท บริจาคเงินและที่ดินเพื่อศาสนากาวได๋ มันถูกก่อตั้งขึ้น ผมจำได้ว่าตอนที่ผมเป็นเด็กในไซ่ง่อน ผมเคยดูเลือนลางภาพสีดำและสีขาวของเขาในชุดผ้าลินินและหมวก ยืนข้างเก๋ไก๋ ซีตรอง ยิ้มอย่างสดใส

2013-07-14-screenshot20130714at10.49.11am . png

แม้เมื่อเนรเทศไปอยู่ข้างหลัง Tay Ninh โดยชาวฝรั่งเศสพูดต่อต้านการปกครองอาณานิคม เขายังคงทิ้งพรรคฟุ่มเฟือยจากต่างประเทศมากมาย ขับขึ้นมาจากไซ่ง่อนไปเข้าร่วม แต่เมื่อฝรั่งเศสพบเขาได้รับการสนับสนุนไม่เพียง แต่เคาได๋นิกาย แต่ยังเคลื่อนไหวชาตินิยมใต้ดิน เขาหนีไปสู่สยาม ตอนนี้ประเทศไทย ที่เขาตาย