Edible cones were mentioned in Fren

Edible cones were mentioned in French cooking books as early as 1825, when Julien Archambault described how one could roll a cone from "little waffles".[1] Another printed reference to an edible cone is in Mrs A. B. Marshall's Cookery Book, written in 1888 by Agnes B. Marshall (1855–1905) of England. Her recipe for "Cornet with Cream" said that "the cornets were made with almonds and baked in the oven, not pressed between irons".[2][3]

In the United States, ice cream cones were popularized in the first decade of the 20th century. On December 13, 1904, a New Yorker named Italo Marchioni received U.S. patent No. 746971 for a mold for making pastry cups to hold ice cream.[4] Marchioni claimed that he has been selling ice cream in edible pastry holders since 1896. However, Marchioni's patent was not for a cone and he lost the lawsuits that he later filed against cone manufacturers for patent infringement.

Abe Doumar and the Doumar family can also claim credit for the ice cream cone. At the age of 16 Doumar began to sell paperweights and other items. One night, he bought a waffle from another vendor transplanted to Norfolk, Virginia from Ghent in Belgium, Leonidas Kestekidès. Doumar proceeded to roll up the waffle and place a scoop of ice cream on top. He then began selling the cones at the St. Louis Exposition. His cones were such a success that he designed a four-iron baking machine and had a foundry make it for him. At the Jamestown Exposition in 1907, he and his brothers sold nearly twenty-three thousand cones. After that, Abe bought a semiautomatic 36-iron machine, which produced 20 cones per minute and opened Doumar's Drive In in Norfolk, Virginia, which still operates at the same location over 100 years later.[5][6]

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

กรวยกินได้ถูกกล่าวถึงในหนังสือทำอาหารฝรั่งเศสให้เร็วเท่าที่ 1825 เมื่อมั๊ย Archambault อธิบายวิธีการหนึ่งที่สามารถม้วนกรวยจาก "วาฟเฟิลเล็ก ๆ น้อย ๆ ". [1] อีกอ้างอิงพิมพ์กรวยกินอยู่ในนาง AB มาร์แชลล์หนังสือศิลปะการปรุงอาหารที่เขียนในปี 1888 โดยแอกเนสบีมาร์แชลล์ (1855-1905) ของอังกฤษ สูตรของเธอสำหรับ "Cornet กับครีม" กล่าวว่า "แตรทองเหลืองขนาดเล็กที่ถูกสร้างขึ้นด้วยอัลมอนด์และอบในเตาอบที่ไม่ได้กดระหว่างเตารีด". [2] [3] ในประเทศสหรัฐอเมริกา, กรวยไอศครีมที่ได้รับความนิยมในทศวรรษแรกของ ศตวรรษที่ 20 เมื่อวันที่ 13 ธันวาคม 1904, เดอะนิวยอร์กเกอร์ชื่ออิตาโล Marchioni ได้รับสิทธิบัตรสหรัฐอเมริกาเลขที่ 746971 สำหรับแม่พิมพ์สำหรับการทำขนมถ้วยที่จะถือไอศครีม. [4] Marchioni อ้างว่าเขาได้รับการขายไอศครีมในผู้ถือขนมกินได้ตั้งแต่ปี 1896 อย่างไรก็ตาม สิทธิบัตร Marchioni ของไม่ได้สำหรับกรวยและเขาสูญเสียคดีที่เขายื่นต่อมากับผู้ผลิตกรวยสำหรับการละเมิดสิทธิบัตร. เอ็บ Doumar และครอบครัว Doumar ยังสามารถเรียกร้องเครดิตสำหรับไอศครีมโคน ตอนอายุ 16 Doumar เริ่มที่จะขาย paperweights และรายการอื่น ๆ คืนหนึ่งเขาซื้อวาฟเฟิลจากผู้ผลิตอื่นย้ายไปเวอร์จิเนียจากเกนท์ในเบลเยียม, ลีโอนิดาKestekidès Doumar ดำเนินการต่อไปม้วนวาฟเฟิลและสถานที่ตักไอศครีมด้านบน จากนั้นเขาก็เริ่มขายกรวยที่เซนต์หลุยส์นิทรรศการ กรวยของเขาก็ประสบความสำเร็จดังกล่าวว่าเขาได้รับการออกแบบเครื่องอบสี่ธาตุเหล็กและมีโรงหล่อทำให้มันสำหรับเขา ในนิทรรศการเจมส์ทาวน์ในปี 1907 เขาและพี่น้องของเขาขายเกือบสองหมื่นสามพันกรวย หลังจากนั้นเอ็บซื้อเครื่องกึ่งอัตโนมัติ 36 เหล็กซึ่งผลิต 20 ชิ้นต่อนาทีและเปิดไดรฟ์ของ Doumar ในเวอร์จิเนียซึ่งยังคงดำเนินการในสถานที่เดียวกันกว่า 100 ปีต่อมา. [5] [6]

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ได้ทรงกล่าวไว้ในหนังสือการทำอาหารฝรั่งเศสเป็นต้น 1825 เมื่อจูเลียนอาร์เชิมโบอธิบายวิธีการหนึ่งที่จะม้วนเป็นกรวยจากน้อย " วาฟเฟิล " [ 1 ] อีกหนึ่งพิมพ์อ้างอิงในหนังสือการปรุงอาหารกินโคน นางอภิมันยุ มาร์แชล ที่เขียนใน 1888 โดยงาน มาร์แชล ( 1855 ( 1905 ) ของอังกฤษสูตรของเธอสำหรับ " คอร์เน็ตกับครีม " กล่าวว่า " Cornets ทำมาจากอัลมอนด์และอบในเตาอบ ไม่ได้กดระหว่างเตารีด " . [ 2 ] [ 3 ]

ในสหรัฐอเมริกา , โคนไอศกรีมถูก popularized ในทศวรรษแรกของศตวรรษที่ 20 เมื่อวันที่ 13 ธันวาคม 1904 , นิวยอร์กที่ชื่อทาโล่ marchioni ได้รับสิทธิบัตรสหรัฐหมายเลข 746971 สำหรับแม่พิมพ์สำหรับทำขนมเพื่อเก็บถ้วยไอศกรีม[ 4 ] marchioni อ้างว่าเขาได้รับการขายไอศกรีมในผู้ถือขนมกินได้ตั้งแต่ 1896 . อย่างไรก็ตาม marchioni สิทธิบัตรไม่ได้เป็นกรวยและเขาแพ้คดี ว่า ภายหลังที่เขายื่นต่อผู้ผลิตกรวยสำหรับการละเมิดสิทธิบัตร doumar doumar

อาเบะและครอบครัวยังสามารถเรียกร้องเครดิตสำหรับกรวยไอศกรีม . ตอนอายุ 16 doumar เริ่มขาย paperweights และรายการอื่น ๆ คืนหนึ่งเขาซื้อวาฟเฟิลจากผู้ขายอีกต้นที่ Norfolk , Virginia จากเกนต์เบลเยียม ลีโอนีดาส kestekid è s doumar ก็ม้วนวาฟเฟิลและที่ตักไอศกรีมที่ด้านบน จากนั้นเขาก็เริ่มขายกรวยที่งานแสดงที่เซนต์หลุยส์ กรวยของเขาเช่นความสำเร็จที่เขาออกแบบสี่เหล็ก เครื่องอบ และมีกรอบให้เขาที่งานแสดงที่เจมส์ทาวน์ใน 1907 , เขาและพี่น้องของเขาขายเกือบ 23 พัน กรวย หลังจากนั้น อาเบะ ซื้อเหล็กกึ่งอัตโนมัติ 36 เครื่อง ซึ่งผลิต 20 ต่อนาที และเปิดกรวย doumar ไดรฟ์ในนอร์ฟอล์ก , เวอร์จิเนีย ซึ่งก็ดำเนินการไป ณสถานที่เดียวกัน มากกว่า 100 ปีต่อมา . . . [ 5 ] [ 6 ]