ภาพเหล่านี้มันเป็นภาพที่เราเห็นกันจ

ภาพเหล่านี้มันเป็นภาพที่เราเห็นกันจนชินตากันใช่มั้ยคะ ทุกเย็นเราจะตั้งหน้าตั้งตาคอยละครหลังข่าว ก็จะเจอกับภาพๆนี้อยู่ทุกวัน เห็นผู้ชายคนนี้ทำงานทุกวัน จนเป็นเรื่องปกติในชีวิต ไม่ได้รู้สึกอะไร ตอนนั้นไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพระมหากษัตริย์ประเทศอื่นๆเป็นอย่างไร ก็คิดแค่ว่าคงเป็นแบบนี้ล่ะมั้ง กษัตริย์ทุกที่ก็คงทำแบบนี้แหละ
แต่พอดูไปนานเข้า เวลาผ่านไปก็รู้ว่าโครงการที่ท่านทำมีอะไรบ้าง ส่วนมากเราก็จะเห็นผ่านตาตามโปสเตอร์ ข่าว และดิฉันก็รู้สึกว่าทำไม? ทำไมถึงมีแต่การไปทำงานในที่ไกลๆ ที่เดิมๆ ทำไมต้องลงไปทำเองล่ะ จนเราเริ่มอินกับสิ่งที่ท่านทำ จนรู้สึกรักมากขึ้น รักแม้เห็นแค่รูป รักโดยที่ไม่รู้ว่าพ่อรู้หรือไม่ เวลาเห็นเพลงเกี่ยวกับในหลวงก็จะร้องไห้ตลอด มันเหมือนเห็นพ่อแท้ๆของเรา เวลาใครถามว่ารักในหลวงไหม เราก็บอกว่ารัก แต่เราก็ยังรู้สึกว่าการกระทำของเราตอนนี้ มันไม่ใช่นะ เรายังทำหน้าที่ของตนเองได้ไม่เต็มที่เลยยังบ่นว่าเหนื่อย เอาตัวเองเป็นที่ตั้ง ยังดื้อบ้าง ใช้เงินฟุ่มเฟือยบ้าง ไม่มีความอดทน ยังไม่ตั้งใจเรียน ยังไม่มีเวลาให้แม่มากพอ จนพอถึงวันที่ 13 ตุลาคม ที่ผ่านมา วันที่เราเสียดวงใจของเราไป วันที่พ่อได้พักผ่อนตลอดกาล ทำให้ดิฉันกลับไปศึกษาเรื่องราวของพ่อ ว่าทำอะไรมาบ้าง ทำอะไรเพื่อเรามาบ้าง บอกตามตรง ละอายแก่ใจมากค่ะ สิ่งที่เราเจอมันเทียบไม่ได้เลยกับที่พ่อเจอ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ภาพเหล่านี้มันเป็นภาพที่เรา เห็นกันจนชินตากันใช่มั้ยคะทุกเย็นเราจะตั้งหน้าตั้งตาคอยละครหลังข่าวก็จะเจอกับภาพ ๆ นี้อยู่ทุกวันเห็นผู้ชายคนนี้ทำงานทุกวันจนเป็นเรื่องปกติในชีวิต ไม่ได้รู้สึกอะไรตอนนั้นไม่รู้ด้วยซ้ำว่าได้ที่คุณพระมหากษัตริย์ออกประเทศอื่น ๆ เป็นอย่างไรก็คิดเพลงแค่ว่าได้คงเป็นแบบนี้ล่ะมั้งกษัตริย์ทุกที่ก็คงทำแบบนี้แหละ
แต่พอดูไปนานเข้าเวลาทางทหารผ่านไปก็รู้ว่าได้โครงการ ที่ท่านทำมีอะไรบ้างส่วนมาก เราก็จะเห็นผ่านตาตามโปสเตอร์ข่าวและดิฉันก็รู้สึกว่าทำไม ? ทำไมถึงมี แต่การไปทำงานใน ที่ไกล ๆ ที่เดิม ๆ ทำไมต้องลงไปทำเองล่ะจนเราเริ่มอินกับสิ่งที่ท่านทำจนรู้สึกรักมากขึ้นรักแม้เห็นแค่รูปรักโดยที่ไม่รู้ว่าพ่อรู้หรือไม่เวลา เห็นเพลงเกี่ยวกับในหลวงก็จะร้องไห้ ตลอดมันเหมือนเห็นพ่อแท้ๆของเราเวลาใครถามว่ารักในหลวงไหมเราก็บอกว่ารัก แต่เราก็ยังรู้สึกว่าการกระทำของเราตอนนี้มันไม่ใช่นะเรายังทำหน้าที่ของตนเองได้ ไม่เต็มที่เลยยังบ่นว่าเหนื่อยเอา ตัวเองเป็นที่ตั้งยังดื้อบ้างใช้เงินฟุ่มเฟือยบ้างไม่มีความอดทนยังไม่ตั้งใจเรียนยังไม่มีเวลาให้แม่มากพอจนพอถึงวันที่ 13 ตุลาคมที่ผ่านมาวันที่เราเสีย ดวงใจของ เราไปวันที่พ่อได้พักผ่อนตลอด กาลทำให้ดิฉันกลับไปศึกษาเรื่องราวของพ่อว่าทำอะไรมาบ้างทำอะไรเพื่อเรามาบ้างบอกตามตรงละอายแก่ใจมากค่ะสิ่งที่เราเจอมันเทียบไม่ได้เลยกับที่พ่อเจอ