Sigaw is not great horror (although

Sigaw is not great horror (although its admittedly a good one), and the fact of its remade by Hollywood is not reason enough to delegate it the status of a classic. However, it is satisfyingly moody and atmospheric, and beneath all the jumps, scares, and celluloid-committed dread is a convincing subtext. Hopefully, that doesn't get lost in

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Sigaw ไม่น่ากลัวมาก (แม้ว่าความเป็นที่ยอมรับเป็นหนึ่งดี), และข้อเท็จจริงของการ remade โดยฮอลลีวูดไม่ใช่เหตุผลเพียงพอที่จะมอบหมายสถานะของคลาสสิก อย่างไรก็ตาม เป็น satisfyingly อารมณ์ และ บรรยากาศ และ ใต้ทั้งหมด กระโดด scares และเซลลูลอยด์กำหนดความกลัวเป็นข้อความย่อยที่น่าเชื่อถือ หวังว่า ที่ไม่ได้หายไปใน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

Sigaw ไม่ได้สยองขวัญที่ดี (ถึงแม้จะเป็นที่ยอมรับหนึ่งที่ดีของมัน) และความจริงของเหล็กไหลโดยฮอลลีวู้ดไม่เหตุผลเพียงพอที่จะมอบหมายสถานะของคลาสสิก แต่ก็เป็นความพึงพอใจได้อารมณ์และบรรยากาศและภายใต้การกระโดดทั้งหมดกลัวและความหวาดกลัวเซลลูลอยด์-มุ่งมั่นเป็นนัยเชื่อ หวังว่าที่ไม่ได้หายไปใน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

sigaw ไม่ดีสยองขวัญ ( แม้ว่าจะเป็นที่ยอมรับดี ) , และข้อเท็จจริงของตนเสียใหม่โดย Hollywood ไม่ได้เป็นเหตุผลเพียงพอ ที่จะมอบหมายให้สถานะของคลาสสิก อย่างไรก็ตาม มันเป็นอารมณ์และบรรยากาศอย่างพึงพอใจ และใต้กระโดดทั้งหมด กลัว และกลัวเป็นภาพยนตร์ยอมรับเป็นนัยอยู่แล้ว หวังว่ามันจะไม่หลงทางใน