Those who do feel they have rights

Those who do feel they have rights and privileges, who have a sense of ownership of the English language and who can make pronouncements about what is or is not acceptable, as well as those to whom these attributes are accorded by others, do not necessarily belong to a speech community whose members learned English in infancy. Native speakers of non-standard varieties of English, in other words, the majority of native speakers of English, have never had any real authority over Standard English and have never "owned" it. The actual proprietors may, after all, simply be those who have learned thoroughly how to use a standard English to enjoy the sense of empowerment that comes with it.

So those who make authoritative pronouncements about a standard English are simply those who, irrespective of accidents of birth, have elevated themselves, or been elevated, to positions of authority in academe or publishing or in other public areas. Whether or not their pronouncements will continue to be accepted is another matter.
(Paul Roberts, "Set Us Free From Standard English." The Guardian, January 24, 2002)

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผู้ที่รู้สึกว่า พวกเขามีสิทธิ์ และสิทธิ์ ผู้มีความรู้สึกเป็นเจ้าของภาษาอังกฤษ และที่สามารถทำให้ตัวเกี่ยวกับอะไรเป็น หรือไม่ยอมรับ เช่นเดียวกับผู้ซึ่งคุณลักษณะเหล่านี้เป็นทรัพย์ผู้อื่น ไม่จำเป็นต้องเป็นเสียงชุมชนที่มีสมาชิกได้เรียนรู้ภาษาอังกฤษในวัยเด็ก ภาษามาตรฐานพันธุ์ของอังกฤษ กล่าว ส่วนใหญ่ของเจ้าของภาษาอังกฤษ ไม่เคยมีอำนาจใด ๆ จริงผ่านมาตรฐานภาษาอังกฤษ และได้เคย "เป็นเจ้าของ" นั้น กล่าวจริง หลังจากที่ทุก ก็อาจผู้ได้เรียนรู้อย่างทั่วถึงวิธีการใช้ภาษาอังกฤษกับความรู้สึกของอำนาจที่มาพร้อมกับมัน

ดังนั้นผู้ที่ทำตัวเผด็จเกี่ยวกับภาษาอังกฤษมีเพียงผู้คน โดยไม่คำนึงถึงอุบัติเหตุเกิด ได้ยกระดับตัวเอง หรือการยกระดับ ไปยังตำแหน่งของหน่วยงาน ใน academe หรือเผยแพร่ หรือ ในพื้นที่สาธารณะอื่น ๆ หรือไม่มีตัวตนยังคงเปิดรับเป็นเรื่องอื่น
(Paul Roberts, "Set Us Free From Standard English." ผู้ปกครอง 24 มกราคม 2002)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผู้ที่ไม่รู้สึกว่าพวกเขามีสิทธิและสิทธิพิเศษที่มีความรู้สึกเป็นเจ้าของของภาษาอังกฤษและผู้ที่สามารถทำให้แถลงการณ์เกี่ยวกับสิ่งที่เป็นหรือไม่เป็นที่ยอมรับเช่นเดียวกับผู้ที่คุณสมบัติเหล่านี้ได้รับการปฏิบัติโดยผู้อื่นไม่จำเป็นต้องเป็น การพูดในชุมชนมีสมาชิกได้เรียนรู้ภาษาอังกฤษอยู่ในวัยเด็ก เจ้าของภาษาของพันธุ์ที่ไม่ได้มาตรฐานของภาษาอังกฤษในคำอื่น ๆ ส่วนใหญ่ของเจ้าของภาษาของภาษาอังกฤษที่ไม่เคยมีอำนาจใด ๆ ที่จริงกว่ามาตรฐานภาษาอังกฤษและไม่เคยมี "เจ้าของ" มัน เจ้าของที่แท้จริงอาจจะหลังจากทั้งหมดเพียงแค่เป็นผู้ที่ได้เรียนรู้อย่างละเอียดวิธีการใช้ภาษาอังกฤษมาตรฐานเพลิดเพลินไปกับความรู้สึกของการสร้างพลังที่มาพร้อมกับมันดังนั้นผู้ที่ให้อำนาจประกาศเกี่ยวกับภาษาอังกฤษมาตรฐานเป็นเพียงผู้ที่ไม่คำนึงถึงการเกิดอุบัติเหตุ เกิดได้ยกระดับตัวเองหรือรับการยกระดับให้ดำรงตำแหน่งของผู้มีอำนาจในโรงเรียนวิทยาลัยมหาวิทยาลัยหรือเผยแพร่หรือในพื้นที่สาธารณะอื่น ๆ ไม่ว่าจะเป็นหรือไม่แถลงการณ์ของพวกเขาจะยังคงได้รับการยอมรับเป็นอีกเรื่องหนึ่ง(พอลโรเบิร์ต "ตั้งเราฟรีจากมาตรฐานภาษาอังกฤษ." เดอะการ์เดีย 24 มกราคม 2002)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผู้ที่รู้สึกว่าพวกเขามีสิทธิและสิทธิพิเศษที่ได้รับความรู้สึกของความเป็นเจ้าของของภาษาอังกฤษ และผู้ที่สามารถให้คำวินิจฉัย เรื่องอะไรจะยอมรับได้ รวมทั้งผู้ที่คุณสมบัติเหล่านี้เป็น accorded โดยผู้อื่น ไม่จําเป็นต้องอยู่ในชุมชนที่มีสมาชิกเรียนรู้การพูดภาษาอังกฤษในวัยทารก มาตรฐานสายพันธุ์ของเจ้าของภาษาของภาษาอังกฤษ ในคำอื่น ๆส่วนใหญ่ของเจ้าของภาษาของภาษาอังกฤษ ไม่เคยมีจริง อำนาจเหนือมาตรฐานของภาษาอังกฤษ และไม่เคยมี " เจ้าของ " . เจ้าของที่แท้จริงอาจ หลังจากทั้งหมด เพียงแต่เป็นผู้ที่ได้เรียนรู้อย่างละเอียด การใช้ภาษาอังกฤษแบบมาตรฐานเพื่อเพลิดเพลินกับความรู้สึกของการเสริมสร้างพลังอำนาจที่มากับมัน

ดังนั้นผู้ทำ pronouncements เผด็จการเกี่ยวกับภาษาอังกฤษมาตรฐานเป็นเพียงผู้ที่ ,ไม่เกิดอุบัติเหตุเกิด ได้ยกระดับตัวเอง หรือเลื่อนตำแหน่งสูงขึ้น ให้ตำแหน่งของผู้มีอำนาจในอะคาเดมี หรือประกาศ หรือพื้นที่สาธารณะอื่น ๆ หรือไม่ pronouncements ของพวกเขาจะยังคงได้รับการยอมรับเป็นเรื่องอื่น .
( พอล โรเบิร์ต " ปลดปล่อยเราจากภาษาอังกฤษมาตรฐาน . " ผู้ปกครองที่ 24 มกราคม 2545 )