CONCLUSIONUse of honey and other be

CONCLUSION
Use of honey and other bee products in human
treatments traced back thousands of years and healing
properties are included in many religious texts including
the Veda, Bible and Quran. Apitherapy is the use of
honey bee products for medical purposes, this include
bee venom, raw honey, royal jelly, pollen, propolis, and
beeswax. Whereas bee venom therapy is the use of live
bee stings (or injectable venom) to treat various diseases
such as arthritis, rheumatoid arthritis, multiple sclerosis
(MS), lupus, sciatica, low back pain, and tennis elbow to
name a few. It refers to any use of venom to assist the
body in healing itself. The bee venom contains 88% water.
The glucose, fructose and phospholipid contents of
venom are similar to those in bee's blood. At least 18
pharmacologically active components have been
described, including various enzymes, peptides and
amines. The main component of bee venom responsible
for pain in vertebrates is the toxin melittin; histamine and
other biogenic amines may also contribute to pain and
itching. Melittin comprising 52% of venom peptides. Themelittin is a strong anti-inflammatory agent and induces
the production of cortisol in the body. Apamin increases
cortisol production in the adrenal gland. Apamin is a
mild neurotoxin. Adolapin, comprising 2-5% of the
peptides, acts as an anti-inflammatory
and analgesic because it blocks cyclooxygenase.
Phospholipase A2 comprises 10-12% of peptides and it is
the most destructive component of apitoxin. It is
an enzyme which degrades the phospholipids which
cellular membranes are made of. It also causes
decreased blood pressure and inhibits blood coagulation.
Phospholipase A2 activates arachidonic acid which is
metabolized in the cyclooxygenase-cycle to
form prostaglandins. Prostaglandins regulate the body's
inflammatory response. Venom from other Apis species is
similar, but even the venoms from the various races
within each species are slightly different from each other.
The toxicity of Apis cerana venom has been reported to be
twice as high as that of A. mellifera.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สรุปการใช้งานของน้ำผึ้งและผลิตภัณฑ์ผึ้งอื่น ๆ ของมนุษย์การรักษาตรวจสอบกลับพันๆ ปีและการรักษาคุณสมบัติจะรวมอยู่ในตำราทางศาสนาจำนวนมากรวมทั้งพระเวทพระคัมภีร์กุรอานและ Apitherapy คือการใช้ผลิตภัณฑ์ผึ้งเพื่อวัตถุประสงค์ทางการแพทย์นี้รวมถึงพิษผึ้ง, น้ำผึ้งดิบนมผึ้งเกสรโพลิสและขี้ผึ้ง ในขณะที่การรักษาด้วยพิษผึ้งคือการใช้ชีวิตอยู่ผึ้ง (หรือฉีดพิษ) ในการรักษาโรคต่าง ๆ เช่นโรคไขข้อ, โรคไขข้ออักเสบหลายเส้นโลหิตตีบ(MS), โรคลูปัส, อาการปวดตะโพกอาการปวดหลังและข้อศอกเทนนิสเพื่อชื่อไม่กี่ มันหมายถึงการใช้พิษใด ๆ ที่จะช่วยให้ร่างกายของตัวเองในการรักษา พิษผึ้งมีน้ำ 88%. กลูโคสฟรุกโตสและฟอสโฟเนื้อหาของพิษคล้ายกับผู้ที่อยู่ในเลือดของผึ้ง อย่างน้อย 18 ส่วนประกอบที่ใช้งานทางเภสัชวิทยาได้รับการอธิบายรวมทั้งเอนไซม์ต่างๆ, เปปไทด์และเอมีน องค์ประกอบหลักของพิษผึ้งมีความรับผิดชอบสำหรับความเจ็บปวดในสัตว์มีกระดูกสันหลังเป็น Melittin พิษ; ฮีสตาและเอมีนไบโอจีอื่น ๆ ยังอาจนำไปสู่อาการปวดและอาการคัน Melittin ประกอบไปด้วย 52% ของเปปไทด์พิษ Themelittin เป็นตัวแทนต้านการอักเสบที่แข็งแกร่งและก่อให้เกิดการผลิตของcortisol ในร่างกาย Apamin เพิ่มการผลิตคอร์ติซอในต่อมหมวกไต Apamin เป็นneurotoxin อ่อน Adolapin ประกอบด้วย 2-5% ของเปปไทด์ทำหน้าที่เป็นต้านการอักเสบและยาแก้ปวดเพราะมันบล็อคcyclooxygenase. phospholipase A2 ประกอบด้วย 10-12% ของเปปไทด์และเป็นองค์ประกอบของการทำลายล้างมากที่สุดapitoxin มันเป็นเอนไซม์ที่ลด phospholipids ที่เยื่อหุ้มเซลล์ที่ทำจาก นอกจากนี้ยังทำให้เกิดการลดลงความดันโลหิตและยับยั้งการแข็งตัวของเลือด. phospholipase A2 ป็นกรด arachidonic ซึ่งถูกเผาผลาญในcyclooxygenase-รอบรูปแบบ prostaglandins prostaglandins ควบคุมของร่างกายในการตอบสนองการอักเสบ พิษจากสายพันธุ์ Apis อื่น ๆที่คล้ายกัน แต่แม้ออกฤทธิ์จากการแข่งขันต่างๆภายในแต่ละชนิดมีความแตกต่างจากคนอื่นๆ . ความเป็นพิษของผึ้งโพรงพิษที่ได้รับรายงานว่าเป็นสองเท่าสูงเป็นที่ของ A. mellifera

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ใช้บทสรุปของน้ำผึ้งและผลิตภัณฑ์ผึ้งอื่น ๆ

ในการรักษามนุษย์ ย้อนไปหลายพันปี และคุณสมบัติ
จะรวมอยู่ในข้อความทางศาสนาจำนวนมากรวมทั้ง
ฯลฯและพระคัมภีร์อัลกุรอาน . ผึ้งบำบัดคือการใช้
ผลิตภัณฑ์ผึ้งเพื่อวัตถุประสงค์ทางการแพทย์รวมถึง
พิษผึ้งดิบ น้ำผึ้ง เกสร โพรโพลิสรอยัลเยลลี่และ
ขี้ผึ้ง รักษาด้วยพิษผึ้งเป็นในขณะที่ใช้อยู่
เหล็กในของผึ้ง ( หรือฉีดพิษ ) เพื่อรักษาโรคต่างๆ
เช่นโรคไขข้อ , โรคไขข้ออักเสบ , โรคปลอกประสาทอักเสบ ( MS )
, โรคลูปัส , ตะโพก , ปวดหลังส่วนล่าง , และข้อศอกเทนนิส

ชื่อไม่กี่ มันหมายถึงการใช้พิษเพื่อช่วย
ร่างกายในการรักษานั่นเอง ผึ้งพิษประกอบด้วยน้ำร้อยละ 88 .
กลูโคส ฟรุคโตส และฟอสโฟลิปิดเนื้อหา
พิษมีลักษณะที่คล้ายกับในเลือดของผึ้ง . อย่างน้อย 18
เภสัชศาสตร์ส่วนประกอบที่ใช้งานได้
อธิบาย รวมทั้งเอนไซม์ต่างๆเปปไทด์และ
เอมีน แต่ส่วนประกอบหลักของพิษผึ้งรับผิดชอบ
สำหรับความเจ็บปวดในสัตว์มีกระดูกสันหลังมีสารพิษเมลิตทิน ; histamine และ
เอมีนลงอื่น ๆอาจนำไปสู่ความเจ็บปวดและ
คัน เมลิตทินประกอบด้วย 52 % ของพิษเปปไทด์ themelittin เป็นตัวแทนต้านการอักเสบที่แข็งแกร่งและ induces
การผลิตของ cortisol ในร่างกาย apamin เพิ่ม
การผลิต cortisol ในต่อมหมวกไต apamin เป็น
ประสาทอ่อน adolapin ประกอบด้วย 2-5 %
เปป ทำหน้าที่เป็นต้านการอักเสบ และอาการ
เพราะบล็อก Cyclooxygenase .
phospholipase A2 ประกอบด้วย 10-12 % ของเปปไทด์ และเป็นส่วนประกอบที่อันตรายที่สุดของ
Apitoxin มันคือ
เป็นเอนไซม์ซึ่งบั่นทอนเล็กน้อยซึ่ง
เยื่อเซลล์ทําจาก มันยังทำให้เกิด
ความดันโลหิตลดลงและยับยั้งการแข็งตัวของเลือด .
phospholipase A2 ใช้ arachidonic กรดที่
metabolized ในวัฏจักร Cyclooxygenase

แบบฟอร์มโพรสตาแกลนดิน . ยาโพรสตาแกลนดินส์ควบคุมของ
ร่างกายตอบสนองการอักเสบ . พิษจากผึ้งชนิดอื่น
ที่คล้ายคลึงกันแต่แม้พิษจากเชื้อชาติต่างๆ
ภายในแต่ละชนิดจะแตกต่างจากแต่ละอื่น ๆ .
พิษ พิษของผึ้งโพรงได้
สูงเป็นสองเท่า เท่ากับ A . mellifera .