A loud, continuous beeping noise st

A loud, continuous beeping noise startles all the workers in the lab. Hayashi, their boss, a middle-aged bookish man with thin limbs and a slightly hooked nose, reaches out in his seat and clamps down on the alarm.

"Lunch time."

The relief is palpable. Everyone gathers their things and exits the lab in an orderly line. Tsumugu is the last to leave. He holds no paper bag or container; instead, he has a worn leather notebook and a tiny stub of a wooden pencil.

"Kihara, you workaholic," one of his co-workers jeers. Tsumugu doesn't reply, doesn't show that he pays any notice to the small sniggers and exaggerated sighs. He marches out of the grimy, monotonous cafeteria.

Only when he can breathe the gray fumes of the factory outside does he completely relax. He finds a rotting tree stump, the last vestige of what was once a beautiful village by the sea, and sits down on the pavement against it. He closes his eyes. He pretends that the stump is a magnificent oak. The crash of the waves he hears in the distance belongs to an ocean neither acidic nor toxic. No, the ocean is much grander than that: it holds more life forms in the palm of his hand than in the entirety of the sterile factory; the colors of the fish in the sea outshine the mayor's finest jewels; the small city in the sea thrives and glimmers.

Not anymore, of course. But, at least in his dreams, it does.

It's much smoggier than usual today. Tsumugu wheezes and coughs into his gray uniform sleeve. He presses the starchy fabric to his nose with one hand as he flips the pages of his notebook with the other.

Tsumugu tries not to breathe too deeply as he sketches the image of his imagined sea village on a fresh page. Even though the weather is terrible outside, he'd rather have lung cancer from overexposure to toxic fumes than stay another minute in an over-sanitized factory with subhuman co-workers and bright white strobe lights.

When the lunch break is over, he returns to the lab and continues his work. The greasy, nauseating stench of blended meat permeates the room. Tsumugu doesn't know which smell he hates more – his co-workers' breaths or the burning fumes outside.

When an alarm signals the end of the work day, Tsumugu folds his lab coat neatly, tucks it into his assigned cubby, and leaves without another word.

The small, deteriorating house he shares with his grandfather stands on a cliff by the sea. Tsumugu makes sure he wears his protective acid-resistant raincoat before he steps out of his car. Even with the coat, the sea spray stings his skin. He glances at the sky; there's a hurricane approaching. He quickly gathers tarp from the storage shed and hammers it down over his grandfather's small garden. By the time he enters the house, his skin is inflamed and bares tiny red bumps.

"Take a bath," his grandfather says from the kitchen. "I've prepared it."

Tsumugu complies. The clean water soothes his skin. By the time he's clean and dinner is ready, the red welts have mostly healed.

When he steps into the living room, he's greeted with a shock of purple hair.

"Oh!" it squeaks. "I'm sorry."

Tsumugu glances down. The purple hair belongs to a girl.

"Who are you?"

"I'm Hiradaira Chisaki. It's nice to meet you."

Tsumugu decides she's not trustworthy.

"Grandfather, who's this?"

"I found her lying outside our house this afternoon. She says she's from Shioshishio."

"The sea village? The one that went silent hundreds of years ago, after a disastrous oil spill killed most of the fish and coral? That sea village?"

"I was skeptical too. She'll explain it to you. For now, take a seat."

He reluctantly sits down and peers into his bowl of synthetic rice as he listens to the purple-haired girl and occasionally glances at his grandfather. Tsumugu can tell the old man trusts her from the lack of suspicious concern on his face. Not that that should mean much, really. His grandfather always has that expression, so it's hard to tell sometimes.

"It was the sea god," she says, and her eyes turn foggy as she recounts her memories. Tsumugu notices that her eyes are the same color of what he always imagined the sea to be: a light, clear, brilliant blue. "He's been dormant for centuries, but he's stirring from his sleep, and as a result, our village is waking up too."

"I thought the village has been dead for centuries. Ever since the waters became too toxic to live in."

Chisaki smiles wryly. "Not dead. Nearly, though. We've been hibernating."

"How can you breathe in those waters?"

"Before hibernation, the sea god cast a protective bubble of sorts around Shioshishio. It's kept the contaminated water from mixing with clean water. To tell you the truth, I'm not entirely sure how it works either, but I'm alive and that's testament to the sea god's powers."

"I… see." Tsumugu can't keep the skepticism out of his voice.

A sea god? Really? This is the twenty-third century. Does she expect him to believe in deities?

What god lets a world fall apart like this?

"Anyway, over the next few weeks, most of us will be coming up. When I left the protective bubble to see the outside world, I couldn't believe how much garbage I was breathing in. By the time I made it to the nearest building, I passed out, but I'm okay now, thanks to your grandfather."

"Mm," says Tsumugu disbelievingly. He shares a look with his grandfather.

Do you actually believe her?

His grandfather glares. Of course. Don't be rude.

Tsumugu stifles a sigh. "I'm assuming you'll be staying for the night?"

"If that's alright with you," she says, and she sounds uncertain. She can see the hostility in Tsumugu's gray eyes. She adds quickly, "But it's alright if you say no. I don't want to intrude."

"You won't be intruding," says Tsumugu's grandfather with a tone that nearly growls in finality. Tsumugu knows better than to argue and reluctantly gives a nod of assent. Hiradaira's face lights up. To his own surprise, Tsumugu's heart stutters. Her smile is so unnaturally genuine, so perfectly flawed, so unlike the modified faces of many of the girls in his village, that seeing such an honest face expression bewilders him.

"Thank you!" she says, and she gives a small bow of her head.

"Finish your dinner," says Tsumugu with a sigh that he doesn't bother to hide this time.

And throughout the meal, he notices her little mannerisms – the slight slouch in her spine as she eats, the tiny tip of her head to the left as she thinks, the piece of rice sticking to her lower lip left unnoticed – and begins to see that she's definitely not from the area, where precise, mechanical movements are ingrained into habit at an early age. Then, perhaps, she was telling the truth?

Little does Tsumugu know, life in the monotonous, factory-run village by the sea is about to get a lot more interesting.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ต่อเนื่อง ดังเสียง beeping startles ผู้ปฏิบัติงานในห้องปฏิบัติการ ฮายาชิ เจ้านายของพวกเขา bookish ชายวัยกลางคนกับบางแขนขาและจมูกเล็กน้อย hooked ถึงออกในที่นั่งของเขา และเคร่งครัดปลุก"เวลากลางวัน"บรรเทาทุกข์จะเห็นได้ชัด คนรวบรวมสิ่งของ และออกจากห้องปฏิบัติการในบรรทัดเป็นระเบียบ Tsumugu สุดท้ายไปได้ เขาถือถุงกระดาษหรือคอนเทนเนอร์ ไม่ แทน เขามีสมุดบันทึกหนังสวมใส่และขั้วเล็ก ๆ ของดินสอไม้Jeers "Kihara คุณ workaholic หนึ่งในเพื่อนร่วมงานของเขา Tsumugu ไม่ตอบ ไม่แสดงว่า เขาจ่ายล่วงหน้าใด ๆ ให้ sniggers เล็กและ exaggerated sighs เขา marches จากโรง grimy น่าเบื่อเมื่อเขาสามารถหายใจควันสีเทาของโรงงานนอกไม่เท่า เขาสมบูรณ์ผ่อนคลาย เขาพบเป็น rotting ต้นซุง vestige สุดท้ายของที่เคยเป็นหมู่บ้านสวยริมทะเล และตั้งลงบนผิวจากนั้น เขาปิดตา เขาแอบว่าโคนโอ๊คสวยงาม ของคลื่นที่เขาได้ยินในระยะห่างเป็นมหาสมุทรไม่เปรี้ยวและ ไม่เป็นพิษ ไม่ ทะเลถูกมาก grander กว่า: จะเก็บรูปแบบของชีวิตมากขึ้นในฝ่ามือของเขามากกว่าในทั้งหมดของโรงงานกระบอก สีของปลาในทะเล outshine รัตนากร ดีที่สุดของนายกเทศมนตรี เมืองเล็ก ๆ ในทะเลเจริญเติบโต และ glimmersไม่ได้อีก ของหลักสูตร แต่ อย่างน้อย ในความฝันของเขา ไม่มันเป็น smoggier มากวันนี้ปกติ Tsumugu wheezes และ coughs เป็นปืนเครื่องแบบสีเทา เขากดผ้าฟูมให้จมูกของเขาด้วยเขาพลิกหน้าสมุดบันทึกของเขากับอีกTsumugu พยายามไม่หายใจลึกเกินไปเป็นภาพของหมู่บ้านทะเลเรื่องสมมติหน้าสด sketches เขา แม้ว่าอากาศจะแย่นอก เขาจะค่อนข้างมีมะเร็งปอดจาก overexposure ให้ควันพิษกว่าพักนาทีอื่นในโรงงานมีเกิน sanitized subhuman เพื่อนร่วมงานและไฟแฟลชสีขาวสว่างเมื่อพักเที่ยงอยู่เหนือ เขากลับไปห้องปฏิบัติการ และยังคงทำงานของเขา เลี่ยน nauseating กลิ่นเหม็นของเนื้อผสมบริเวณห่างออกไปห้องพัก Tsumugu ไม่ทราบว่ากลิ่นที่เขาเกลียดมาก – เขาร่วมแรงหายใจหรือเผาเปลวไฟภายนอกเมื่อปลุกสัญญาณสิ้นสุดของวันทำงาน พับ Tsumugu ตราแล็บของเขา tucks เป็น cubby เขากำหนด และใบ โดยไม่มีคำอื่นขนาดเล็ก เสื่อมสภาพบ้านเขาร่วมกับคุณปู่ของเขายืนอยู่บนหน้าผาริมทะเล Tsumugu ทำให้แน่ใจว่า เขาสวมเสื้อกันฝนกรดทนเขาป้องกันก่อนเขาก้าวออกจากรถของเขา แม้จะ มีตรา สเปรย์ซี stings ผิวของเขา เขาสายตาที่ฟ้า พายุเฮอริเคนกำลังได้ เขาได้อย่างรวดเร็วรวบรวม tarp จากโรงเก็บของ และ hammers ลงผ่านสวนเล็ก ๆ ของคุณปู่ของเขา โดยเวลาเขาเข้าบ้าน ผิวหนังของเขาเป็นอักเสบ และ bares กระแทกเล็ก ๆ สีแดง"อาบ คุณปู่ของเขาว่า จากห้องครัว "ฉันได้เตรียมมัน"Tsumugu สอดคล้อง น้ำสะอาดบรรเทาอาการผิวหนังของเขา โดยเวลากำลังทำความสะอาด และอาหารเสร็จ ส่วนใหญ่มี healed welts สีแดงเมื่อเขาก้าวเข้าไปในห้องนั่งเล่น เขาจะประทับใจกับการกระแทกของผมสีม่วง"โอ้" มันระยิบระยับ "ขอโทษ"Tsumugu สายตาลง ผมสีม่วงเป็นของผู้หญิง"คุณเป็นใคร""ฉัน Hiradaira Chisaki มันจะดีจะตอบสนองคุณ"Tsumugu ตัดสินใจว่า เธอจะไม่เชื่อถือ"ปู่ ที่นี่""พบว่าเธอนอนอยู่นอกบ้านตอนบ่าย เธอกล่าวว่า เธอมาจาก Shioshishio ""หมู่บ้านทะเล หนึ่งที่ไปเงียบหลายร้อยปีที่ผ่านมา หลังจากการรั่วไหลของน้ำมันร้ายฆ่าทั้งปลาและปะการัง ที่ทะเลบ้าน""ผมสงสัยเกินไป เธอจะอธิบายให้คุณ สำหรับตอนนี้ มีนั่ง"เขาเต็มใจอยู่ลง และเพียร์เป็นชามข้าวสังเคราะห์ของเขา ตามที่เขาฟังสาวสีม่วง haired และบางครั้งสายตาที่คุณปู่ของเขา Tsumugu สามารถบอกเก่าคนบรรดาของฝากเธอจากการขาดความกังวลสงสัยในใบหน้าของเขา ไม่ว่าจะหมายถึง มาก จริง คุณปู่ของเขาได้ว่านิพจน์ เสมอจึงยากที่จะบอกในบางครั้ง"ก็พระเจ้าซี เธอกล่าวว่า และตาของเธอเปิดหมอกเป็นนาง recounts ความทรงจำของเธอ Tsumugu สังเกตพบว่า ตาของเธอสีเดียวกันว่าเขาจะจินตนาการทะเลจะ: สีฟ้าอ่อน ใส สดใส "เขาได้รับแต่สำหรับศตวรรษ แต่เขาจะกวนจากการนอนหลับของเขา และเป็นผล หมู่บ้านของเราไม่ตื่นเกินไป""ผมคิดว่า หมู่บ้านได้ตายมานานหลายศตวรรษ ตั้งแต่น้ำเป็นพิษเกินไปอยู่ใน"Chisaki ยิ้ม wryly "ตายไม่ เกือบ แม้ว่า เราได้การไฮเบอร์เนต""วิธีสามารถคุณหายใจในน้ำเหล่านั้น""ก่อนเนต พระซีโยนฟองป้องกันประเภทสถาน Shioshishio จะได้เก็บน้ำปนเปื้อนจากการผสมด้วยน้ำสะอาด คุณพูดความจริง ฉันไม่แน่ใจวิธีการทำงานอย่างใดอย่างหนึ่ง แต่ฉันมีชีวิตอยู่ และที่เป็นข้อพิสูจน์ถึงอำนาจของพระเจ้าทะเล""I. .. ดู" Tsumugu ไม่ให้สงสัยจากเสียงของเขาพระเจ้าซี จริง ๆ หรือไม่ นี้เป็นศตวรรษยี่สิบสาม เธอไม่คาดว่าเขาเชื่อในเทวดาพระองค์ให้โลกกันอยู่เช่นนี้"ต่อไป ช่วงไม่กี่สัปดาห์ถัดไป ส่วนใหญ่ของเราจะมาขึ้น เมื่อทิ้งฟองป้องกันไปดูโลกภายนอก ฉันไม่สามารถเชื่อว่าขยะเท่าไรฉันได้หายใจใน โดยเวลาฉันทำอาคารที่ใกล้ที่สุด ผมผ่านออก แต่ฉันไรตอนนี้ ด้วยตาของคุณ""มม. กล่าวว่า Tsumugu disbelievingly เขาร่วมดูกับปู่ของเขาคุณจะเชื่อเธอรวมปู่ของเขา แน่นอน ไม่หยาบคายTsumugu stifles แยกกัน "ฉันทะลึ่งคุณจะเข้าพักในเวลากลางคืนหรือไม่""ที่ว่าครับกับคุณ เธอกล่าวว่า และเธอเสียงไม่แน่นอน เธอสามารถมองเห็นศัตรูในดวงตาสีเทาของ Tsumugu เธอเพิ่มอย่างรวดเร็ว "แต่มันเป็นครับถ้าคุณบอกว่า หมายเลขที่ไม่ต้องบุกรุก""คุณจะไม่สามารถ intruding กล่าวว่า ปู่ของ Tsumugu กับเสียงที่เกือบ growls ใน finality Tsumugu รู้ดีกว่าการโต้แย้ง และเต็มใจให้พยักหน้าของ assent ไฟหน้าของ Hiradaira ค่า จะแปลกใจของเขาเอง หัวใจของ Tsumugu stutters รอยยิ้มของเธอได้เพื่อ unnaturally ของแท้ flawed อย่างสมบูรณ์แบบดังนั้นเพื่อให้แตกต่างจากใบหน้าแก้ไขของผู้หญิงในหมู่บ้านของเขา ที่เห็นเช่นหน้าซื่อสัตย์นิพจน์ bewilders เขาเธอกล่าว "ขอบคุณ" และเธอให้โบว์เล็กของศีรษะของเธอ"เสร็จสิ้นอาหารมื้อค่ำของคุณ กล่าวว่า Tsumugu กับแยกกันที่เขาไม่ยุ่งการซ่อนเวลานี้และตลอดทั้งอาหาร เขาสังเกตพบว่า บุคลิกของเธอเล็กน้อย – การงอตัวเล็กน้อยในกระดูกสันหลังของเธอขณะที่เธอกิน เคล็ดลับเล็ก ๆ ของศีรษะทางด้านซ้ายของเธอเธอคิดว่า ปากซ้ายส่วนใหญ่ – ชิ้นส่วนข้าวที่ติดจะต่ำกว่าของเธอ และเริ่มต้นเพื่อดูว่า เธอไม่ได้แน่นอนจากพื้นที่ ที่เคลื่อนไหวอย่างแม่นยำ เครื่องจักรกลจะฝังแน่นเป็นนิสัยตั้งแต่เด็ก แล้ว บางที เธอบอกความจริงหรือไม่น้อยไม่ Tsumugu รู้ ชีวิตในหมู่บ้านน่าเบื่อ ทำ งานโรงงานริมทะเลจะได้รับน่าสนใจมาก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เสียงดัง , เสียงรบกวนเสียงอย่างต่อเนื่อง บรรดาคนงานในแล็บ ฮายาชิ เจ้านายของตน คนชอบอ่านหนังสือวัยกลางคนด้วยแขนบาง และจมูกที่งุ้มเล็กน้อย ถึงออกมาในที่นั่งของเขาและยึดลงบนปลุก

" เที่ยง "

โล่งเป็นที่ชัดเจน ทุกคนรวบรวมสิ่งของ และออกปฏิบัติการในบรรทัดคำสั่ง tsumugu เป็นคนสุดท้ายที่ออกไป เขาถือถุงหรือภาชนะ แทนเขามีหนังใส่โน๊ตบุ๊คและสะดุดเล็กๆ ดินสอไม้

" คิฮาระ คุณคนบ้างาน " หนึ่งเย้ยหยันเพื่อนร่วมงานของเขา tsumugu ไม่ตอบ ไม่แสดงใด ๆที่เขาจ่ายให้กับ sniggers ขนาดเล็กและโอ้อวด . . . . . . เขาเดินออกมาจากโรงอาหารน่าเบื่อสกปรก .

เมื่อเขาสามารถพ่นควันสีเทาของโรงงานนอกเขาพักผ่อนอย่างสมบูรณ์เขาพบว่าตอไม้ , ร่องรอยสุดท้ายของสิ่งที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นหมู่บ้านที่สวยงามริมทะเล และนั่งบนทางเท้ากับมัน เขาหลับตา เขาทำเป็นว่าตอไม้เป็นไม้โอ๊คที่สวยงาม ความผิดพลาดของคลื่นเขาได้ยินในระยะเป็นของมหาสมุทรทั้งกรดและสารพิษ ไม่มีมหาสมุทรมาก grander กว่านั้นมันเป็นรูปแบบของชีวิตมากขึ้นในปาล์มของมือของเขามากกว่าทั้งหมดของโรงงานเป็นหมัน ; สีของปลาในทะเล outshine เพชรที่ดีที่สุดของนายกเทศมนตรี เมืองเล็ก ๆในทะเล thrives และ glimmers

ไม่ได้อีกแล้วแน่นอน แต่ อย่างน้อยก็ในความฝันของเขา มัน

มัน smoggier มากกว่าปกติในวันนี้ tsumugu หายใจหอบและไอในเครื่องแบบของเขาสีเทาแขนเสื้อเค้ากดผ้าแป้งจมูกของเขาด้วยมือข้างหนึ่งขณะที่เขาพลิกหน้าสมุดจดของเขากับคนอื่น ๆ .

tsumugu พยายามไม่หายใจ ลึกเกินไป เขาวาดภาพของเขาจินตนาการทะเล หมู่บ้าน สดหน้า แม้ว่าอากาศจะเลวร้ายภายนอกเขาค่อนข้างจะมีโรคมะเร็งปอดจากการสัมผัสกับสารพิษกว่าอยู่อีกนาทีกว่ารองในโรงงานกับเพื่อนร่วมงานต่ำกว่ามนุษย์และไฟ Strobe สีขาวสดใส

เมื่อพักกลางวันจบลง เขากลับมาที่ห้องแลป และยังคงทำงานของเขา การเลี่ยนสะอิดสะเอียนกลิ่นเนื้อผสมไนห้องtsumugu ไม่รู้กลิ่นไหนเขาเกลียดๆเพื่อนร่วมงานของเขา–เพิ่มเติมหรือการเผาไหม้ควันข้างนอก

เมื่อสัญญาณเตือนภัยสัญญาณการสิ้นสุดของการทำงานแต่ละวัน tsumugu พับเสื้อของเขาเรียบร้อยอาหารลงในช่องของเขาได้รับมอบหมายและใบไม่มีคำพูดอื่น

เล็ก ณบ้านเขาหุ้นกับคุณปู่ เขายืนอยู่บนหน้าผาริมทะเลtsumugu ทำให้แน่ใจว่า เขาใส่เสื้อกันฝนของเขาป้องกันกรดป้องกันก่อนที่จะก้าวออกมาจากรถ แม้จะมีเสื้อ สเปรย์น้ำทะเลแสบผิวของเขา เขากวาดตามองท้องฟ้า มีพายุเฮอริเคนก่อตัว เขารีบรวบรวมปลาจากโรงเก็บของและค้อนมันลงตรงสวนเล็ก ๆ คุณปู่ของเขา . โดยเวลาที่เขาเข้ามาในบ้าน เขามีผิวหนังอักเสบ และท่ากระแทกสีแดงเล็ก ๆ .

" อาบน้ำ " ปู่ของเขากล่าวว่า " จากครัว ฉันเตรียมมัน . "

tsumugu สอดคล้อง . น้ำบรรเทาผิวหนังของเขา โดยเวลาเขาสะอาดและเย็นพร้อม , welts แดงก็เกือบจะหายดีแล้ว

เมื่อเขาก้าวเข้าไปในห้องนั่งเล่น เขาทักด้วยความตกใจ ผมสีม่วง

" โอ้ ! " มันหนี " ฉันขอโทษ . . . "

tsumugu สายตาลง เส้นผมสีม่วงเป็นของสาวน้อย

" นายเป็นใคร ? "

" ผม hiradaira chisaki . ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ "

tsumugu ตัดสินใจเธอไม่น่าไว้ใจ ปู่

" นี่ใคร ? "

" ฉันก็เจอเธอนอนอยู่นอกบ้านของเราในบ่ายวันนี้ เธอบอกว่าเธอมาจาก shioshishio "

" ทำไมหมู่บ้านทะเลเหรอ ? คนที่ไปเงียบหลายร้อยปีหลังจากหายนะน้ำมันหกฆ่ามากที่สุดของปลาและปะการัง ? อะไรที่หมู่บ้านทะเลเหรอ ? "

" ผมก็สงสัยเหมือนกันเธอจะอธิบายให้คุณฟัง ตอนนี้ นั่งสิ "

เขาอิดออดนั่งลงและเพื่อนลงในชามข้าวสังเคราะห์ของเขาตามที่เขาฟังผมสาวสีม่วง บางครั้งมองเขาปู่ tsumugu สามารถบอกตาแก่ว่าไว้ใจเธอ มาจากการขาดความกังวลสงสัยบนใบหน้าของเขา ไม่ นั่นน่าจะหมายถึงมากจริงๆ ปู่ของเขามักจะมีการแสดงออกที่มันยากที่จะบอกบางครั้ง

" มันเป็นพระเจ้าของทะเล , " เธอกล่าว และดวงตาเปลี่ยนเป็นหมอก ตามที่เธอเล่าความทรงจำ tsumugu สังเกตว่า ดวงตาสีเดียวกันของสิ่งที่เขาคิดอยู่เสมอว่าทะเลจะเป็นแสงใส , สดใสสีฟ้า " เขาถูกระงับมานานหลายศตวรรษ แต่เขาตื่นเต้นจากการนอนของเขา และผลที่ หมู่บ้านของเราจะตื่นขึ้นมาด้วย

"" ฉันคิดว่าหมู่บ้านตายมาหลายศตวรรษ ตั้งแต่น้ำเริ่มเป็นพิษเกินกว่าที่จะอยู่ใน "

chisaki ยิ้มอย่างบิดเบี้ยว " ยังไม่ตาย เกือบ แม้ว่า เรากำลังจำศีล "

" วิธีที่คุณสามารถหายใจในน้ำเหล่านั้น ?

" ก่อนที่ไฮเบอร์เนต , พระเจ้าทะเลโยนฟองป้องกันประเภทรอบ shioshishio . มันเก็บน้ำที่ปนเปื้อนจากการผสมด้วยน้ำสะอาด ที่จะบอกคุณความจริงผมไม่มั่นใจว่ามันทำงานยังไงเหมือนกัน แต่ผมยังมีชีวิตอยู่ และนั่นคือพลังของทะเลของพระเจ้า . "

" ฉัน . . . . . . เห็น " tsumugu ไม่สามารถเก็บความสงสัยจากเสียงของเขา . . . . . .

ทะเลพระเจ้า ? จริงเหรอ ? นี่เป็นครั้งที่สามครั้งที่ยี่สิบศตวรรษ เธอคิดว่าเขาเชื่อในพระเจ้า ?

สิ่งที่พระเจ้าให้โลกกระจุยแบบนี้

" ยังไงก็มากกว่าไม่กี่สัปดาห์ถัดไป , ส่วนใหญ่ของเราจะมาเมื่อฉันซ้ายฟองป้องกันเพื่อดูโลกภายนอก ฉันไม่อยากจะเชื่อ ว่าขยะมากฉันหายใจใน โดยเวลาที่ฉันทำที่ตึกที่ใกล้ที่สุด แล้วฉันก็สลบไป แต่ตอนนี้ ต้องขอบคุณปู่ของคุณ . "

" อืม , " กล่าวว่า tsumugu disbelievingly . เขาใช้ดู กับคุณปู่

คุณเชื่อเธองั้นหรอ ?

ตาถลึงตา . รึเปล่าครับ อย่าหยาบคาย .

tsumugu stifles ถอนหายใจ " . ฉันคิดว่าคุณจะอยู่ที่นี่ทั้งคืน ?

" ถ้ามันโอเคกับคุณ " เธอกล่าว และเสียงเธอไม่แน่ใจ เธอสามารถเห็นความเป็นปรปักษ์ใน tsumugu ดวงตาสีเทาของ . เธอจะเพิ่มอย่างรวดเร็ว แต่มันก็โอเคถ้าคุณบอกว่าไม่ ผมไม่อยากก้าวก่าย "

" คุณจะไม่ถูกรบกวน กล่าวว่า tsumugu ปู่ด้วยโทนเสียงที่เกือบคำรามในอันต .tsumugu รู้ดีกว่าที่จะโต้แย้งและให้ของอย่างไม่เต็มใจพยักหน้าเห็นด้วย hiradaira หน้าไฟขึ้น ที่แปลกใจของเขาเอง tsumugu หัวใจพูดติดอ่าง . รอยยิ้มของเธอมันช่างสวยธรรมชาติแท้อย่างสมบูรณ์มีตำหนิ ไม่เหมือนการแก้ไขหน้าของหลายคนในหมู่บ้านเขา ที่เห็น เป็นคนซื่อสัตย์ ใบหน้าแสดงออก bewilders เขา

" ขอบคุณ ! " เธอบอกว่า เธอให้โบว์เล็ก

หัวของเธอ" กินข้าวให้เสร็จว่า " tsumugu พร้อมกับถอนหายใจ เขาไม่ได้รำคาญที่จะซ่อนนี้

และทั่วมื้อ เขาสังเกตกิริยาท่าทางของเธอเล็กน้อยและงอตัวเล็กน้อยในกระดูกสันหลังของเธอขณะที่เธอกินเล็ก ๆปลายหัวไปทางซ้ายตามที่หล่อนคิด เศษข้าวติดริมฝีปาก ล่างซ้ายของเธอและเริ่มที่จะสังเกตและพบว่าเธอไม่ได้อยู่ในพื้นที่ ที่แม่นยำการเคลื่อนไหวทางกลที่ติดตัวเป็นนิสัยเมื่ออายุก่อน งั้นเธอจะพูดความจริง ?

น้อยไม่ tsumugu รู้ว่าในชีวิตที่น่าเบื่อหน่ายหมู่บ้านวิ่งโรงงาน โดยทะเลเป็นเรื่องเกี่ยวกับที่จะได้รับมากน่าสนใจมากขึ้น