สวัสดีตอนบ่ายคะอาจารย์และเพื่อนๆ วั

สวัสดีตอนบ่ายคะอาจารย์และเพื่อนๆ วันนี้ฉันจะมาเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับชีวิตของเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งเด็กผู้หญิงคนนี้ก็คือน้องสาวแท้ๆ ของฉันเอง เธอมีชื่อว่า น.ส.บัวชมพู กายสิทธิ์ ชื่อเล่นชื่อ แพร เธอมีอายุ 15 ปี เธอยังเป็นนักเรียน ซึ่งเรียนอยู่ที่โรงเรียนวชิรธรรมสาธิต อยู่ในกรุงเทพฯ เธอเป็นเด็กหน้าตาน่ารัก ซึ่งแตกต่างกับฉันมาก จนมีบางคนสงสัยว่าเราเป็นพี่น้องกันจริงๆ หรือป่าว เธอเป็นเด็กที่เรียนเก่ง ขยัน และมีระเบียบในชีวิตมาก ทุกวันหลังจากเธอกลับจากโรงเรียน เธอจะรีบทำการบ้าน และจัดกระเป๋านักเรียนของเธอเพื่อที่จะไปเรียนในวันต่อให้เสร็จภายในเวลา 2 ทุ่ม และเธอจะเข้านอนเป็นเวลา 3 ทุ่มครึ่งทุกวัน ถ้าวันไหนเธอไม่ได้มีกิจกรรมที่ต้องออกไปข้างนอกกับครอบครัว และตอนเช้าเธอจะตื่นนอนตั้งแต่ 6 โมงเช้าเพื่อที่จะไปโรงเรียนให้ทันเข้าแถว เธอบอกกับฉันว่าถ้าวันไหนเธอไปไม่ทันเข้าแถวเธอรู้สึกว่าเหมือนตัวเธอไม่ได้ไปโรงเรียน ซึ่งสำหรับฉันมันตรงกันข้ามกับเธอมาก ฉันจะเป็นคนที่ยืดหยุ่นกับเรื่องพวกนี้มากๆ จนบางครั้งฉันไม่ได้สนใจกับเรื่องพวกนี้เลย ความฝันของเธอคือ เธออยากเรียนทำอาหารอยากเป็นกุ๊ก เพราะเธอชอบการกินอาหารที่อร่อย ฉันคิดในใจว่ามันก็เหมาะกับเธอดี
เธอเป็นที่รักของเพื่อนๆ เธอมีเพื่อนมากมาย ทั้งเพื่อนรุ่นเดียวกัน รุ่นน้อง รุ่นพี่ เธอเป็นคนคุยสนุก ตลก เพื่อนๆ ถึงชอบเข้าหาเธอ เธอบอกกับฉันว่าแต่บางครั้งเธอก็มักจะทำตัวไม่ดีกับเพื่อนๆ บ่อยครั้งเพราะเธอชอบเอาแต่ใจตัวเอง แต่เพื่อนๆของเธอก็ยังไม่เลิกคบเธอ
ชีวิตในวัยเรียนของเธอก็เหมือน เด็กปกติทั่วไป มีไปเรียนพิเศษ มีไปเที่ยวเล่นกับเพื่อนๆ ไปหาร้านอาหารอร่อยๆกิน ตามประสาวัยรุ่น เธอเป็นคนที่กินเก่งมาก เรียกได้ว่าเรื่องกินเธอสู้ไม่ถอย แต่มันเป็นเรื่องน่าแปลกใจมากที่เธอกับไม่อ้วนเลยสักนิด ซึ่งก็ต่างกับฉันอีก
แต่เธอใช้ชีวิตในวัยรุ่นได้ไม่นานนัก เพราะเธอได้ป่วยเป็นโรคมะเร็ง ในระยะแรกที่เธอรู้ว่าเธอคิดว่าเธอต้องหายเป็นปกติ เธอบอกกับฉันว่าเธอต้องหายเพราะเธอได้เก็บเงินส่วนตัวไว้เพื่อที่จะไปเที่ยวญี่ปุ่น ไปหาของกินอร่อยๆ ไปเล่นเครื่องเล่นที่ Tokyo Disney land ซึ่งเธอบอกกับฉันว่าญี่ปุ่นเป็นประเทศในฝันของเธอ
แต่เมื่อเธอรักษาตัวไปสักพัก เธอก็รับรู้ว่าโรคที่เธอเป็นมันไม่มีทางหาย เธอก็
เริ่มที่จะไม่รักษาต่อ เธอผิดนัดหมอบ่อยครั้ง ฉันเคยถามเธอว่าทำไมถึงไม่ไปหาหมอ เธอก็บอกกับฉันว่าไปแล้วก็ไม่หาย ก็ไม่ไปดีกว่าเสียเวลาป่าวๆ แล้วเธอก็ร้องไห้ ซึ่งฉันก็ร้องไห้ตามเธอไป เธอต่อสู้กับโรคร้ายมาได้ประมาณ 1 ปีแล้วเธอก็ต้องจากไปอย่างสงบ ด้วยอายุเพียง 15 ปี ก่อนเธอจะเสียชีวิตเธอได้พูดติดตลกว่าอย่ากินสาหร่ายทอดเยอะนะ เดี๋ยวฉันจะเป็นโรคเดียวกับเธอ เธอบอกว่าเธอเคยอ่านบทความเจอมา สุดท้ายเธอก็บอกว่าเธอรักฉันมาก และฉันก็บอกเธอกลับไปว่าฉันก็รักเธอเหมือนกันน้องรัก แล้วเธอก็จากฉันไปโดยไม่ได้มีวันกลับมา

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สวัสดีตอนบ่ายคะอาจารย์และเพื่อน ๆ วันนี้ฉันจะมาเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับชีวิตของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งเด็กผู้หญิงคนนี้ก็คือน้องสาวแท้ ๆ ของฉันเองเธอมีชื่อว่าน.ส.บัวชมพูกายสิทธิ์ชื่อเล่นชื่อแพรเธอมีอายุ 15 ปีเธอยังเป็นนักเรียนซึ่งเรียนอยู่ที่โรงเรียนวชิรธรรมสาธิตอยู่ในกรุงเทพฯ เธอเป็นเด็กหน้าตาน่ารักซึ่งแตกต่างกับฉันมากจนมีบางคนสงสัยว่าเราเป็นพี่น้องกันจริง ๆ หรือป่าวเธอเป็นเด็กที่เรียนเก่งขยันและมีระเบียบในชีวิตมากทุกวันหลังจากเธอกลับจากโรงเรียนเธอจะรีบทำการบ้านและจัดกระเป๋านักเรียนของเธอเพื่อที่จะไปเรียนในวันต่อให้เสร็จภายในเวลา 2 ทุ่มและเธอจะเข้านอนเป็นเวลา 3 ทุ่มครึ่งทุกวันถ้าวันไหนเธอไม่ได้มีกิจกรรมที่ต้องออกไปข้างนอกกับครอบครัวและตอนเช้าเธอจะตื่นนอนตั้งแต่ 6 โมงเช้าเพื่อที่จะไปโรงเรียนให้ทันเข้าแถวเธอบอกกับฉันว่าถ้าวันไหนเธอไปไม่ทันเข้าแถวเธอรู้สึกว่าเหมือนตัวเธอไม่ได้ไปโรงเรียนซึ่งสำหรับฉันมันตรงกันข้ามกับเธอมากฉันจะเป็นคนที่ยืดหยุ่นกับเรื่องพวกนี้มาก ๆ จนบางครั้งฉันไม่ได้สนใจกับเรื่องพวกนี้เลยความฝันของเธอคือเธออยากเรียนทำอาหารอยากเป็นกุ๊กเพราะเธอชอบการกินอาหารที่อร่อยฉันคิดในใจว่ามันก็เหมาะกับเธอดี เธอเป็นที่รักของเพื่อน ๆ เธอมีเพื่อนมากมายทั้งเพื่อนรุ่นเดียวกันรุ่นน้องรุ่นพี่เธอเป็นคนคุยสนุกตลกได้เพื่อน ๆ ถึงชอบเข้าหาเธอเธอบอกกับฉันว่าแต่บางครั้งเธอก็มักจะทำตัวไม่ดีกับเพื่อน ๆ บ่อยครั้งเพราะเธอชอบเอาแต่ใจตัวเองแต่เพื่อนๆของเธอก็ยังไม่เลิกคบเธอ ชีวิตในวัยเรียนของเธอก็เหมือนเด็กปกติทั่วไปมีไปเรียนพิเศษมีไปเที่ยวเล่นกับเพื่อน ๆ ไปหาร้านอาหารอร่อยๆกินตามประสาวัยรุ่นเธอเป็นคนที่กินเก่งมากเรียกได้ว่าเรื่องกินเธอสู้ไม่ถอยแต่มันเป็นเรื่องน่าแปลกใจมากที่เธอกับไม่อ้วนเลยสักนิดซึ่งก็ต่างกับฉันอีกซึ่งเธอบอกกับฉันว่าญี่ปุ่นเป็นประเทศในฝันของเธอแต่เธอใช้ชีวิตในวัยรุ่นได้ไม่นานนักเพราะเธอได้ป่วยเป็นโรคมะเร็งในระยะแรกที่เธอรู้ว่าเธอคิดว่าเธอต้องหายเป็นปกติเธอบอกกับฉันว่าเธอต้องหายเพราะเธอได้เก็บเงินส่วนตัวไว้เพื่อที่จะไปเที่ยวญี่ปุ่นไปหาของกินอร่อย ๆ ไปเล่นเครื่องเล่นที่โตเกียวดิสนีย์แลนด์ แต่เมื่อเธอรักษาตัวไปสักพักเธอก็รับรู้ว่าโรคที่เธอเป็นมันไม่มีทางหายเธอก็เริ่มที่จะไม่รักษาต่อเธอผิดนัดหมอบ่อยครั้งฉันเคยถามเธอว่าทำไมถึงไม่ไปหาหมอเธอก็บอกกับฉันว่าไปแล้วก็ไม่หายก็ไม่ไปดีกว่าเสียเวลาป่าว ๆ แล้วเธอก็ร้องไห้ซึ่งฉันก็ร้องไห้ตามเธอไปเธอต่อสู้กับโรคร้ายมาได้ประมาณ 1 ปีแล้วเธอก็ต้องจากไปอย่างสงบด้วยอายุเพียง 15 ปีก่อนเธอจะเสียชีวิตเธอได้พูดติดตลกว่าอย่ากินสาหร่ายทอดเยอะนะเดี๋ยวฉันจะเป็นโรคเดียวกับเธอเธอบอกว่าเธอเคยอ่านบทความเจอมาสุดท้ายเธอก็บอกว่าเธอรักฉันมากและฉันก็บอกเธอกลับไปว่าฉันก็รักเธอเหมือนกันน้องรักแล้วเธอก็จากฉันไปโดยไม่ได้มีวันกลับมา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สวัสดีตอนบ่ายคะอาจารย์และเพื่อน ๆ วันนี้ฉันจะมาเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับชีวิตของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งเด็กผู้หญิงคนนี้ก็คือน้องสาวแท้ๆของฉันเองเธอมีชื่อว่าน . ส. บัวชมพูกายสิทธิ์ชื่อเล่นชื่อแพรเธอ มีอายุ 15 ปีเธอยังเป็นนักเรียนซึ่งเรียนอยู่ ที่โรงเรียนวชิรธรรมสาธิตอยู่ในกรุงเทพฯเธอเป็นเด็กหน้าตาน่ารักซึ่งแตกต่างกับฉันมากจนมีบางคนสงสัยว่าเราเป็นพี่น้องกันจริงๆหรือป่าวเธอเป็นเด็กที่เรียนเก่งขยันและ มีระเบียบในชีวิตมากทุกวันหลังจาก เธอกลับจากโรงเรียนเธอจะรีบทำการบ้านและจัดกระเป๋านักเรียนของเธอเพื่อที่จะไปเรียนในวันต่อให้เสร็จภายในเวลา 2 ทุ่มและเธอจะเข้านอนเป็นเวลา 3 ทุ่มครึ่งทุกวันถ้าวัน ไหนเธอไม่ได้มีกิจกรรมที่ต้อง ออกไปข้างนอกกับครอบครัวและตอนเช้าเธอจะตื่นนอนตั้งแต่ 6 โมงเช้าเพื่อที่จะไปโรงเรียนให้ ทันเข้าแถวเธอบอกกับฉันว่าถ้าวันไหนเธอไปไม่ทันเข้าแถวเธอรู้สึกว่า เหมือนตัวเธอไม่ได้ไปโรงเรียนซึ่ง สำหรับฉันมันตรงกันข้ามกับเธอมากฉันจะเป็นคนที่ยืดหยุ่นกับเรื่องพวกนี้มาก ๆ จนบางครั้งฉันไม่ได้สนใจกับเรื่องพวกนี้เลยความฝันของเธอคือเธออยากเรียนทำอาหารอยาก เป็นกุ๊กเพราะเพลงเธอชอบหัวเรื่อง: การกินอาหารที่อร่อยฉันคิดในห้างหุ้นส่วนจำกัดใจว่าได้มันก็เหมาะกับเพลงเธอดี
เพลงเธอเป็นที่รักของเชิ้ต ๆ เพลงเธอมีเชิ้ตมากมายทั้งเชิ้ตรุ่นเดียวกันรุ่นที่คุณน้องรุ่นคุณพี่เพลงเธอเป็นของคุณคนคุยสนุกตลกเชิ้ต ๆ ถึงชอบ เข้าหาเพลงเธอเพลงเธอนี่เพื่อดูรูปภาพกับฉันว่าได้ แต่บางครั้งเพลงเธอก็มักจะทำตัวไม่ดีกับเชิ้ต ๆ บ่อยครั้งเพราะเพลงเธอชอบเอาแต่ใจคุณตัวเอง แต่เชิ้ต ๆ ของเพลงเธอก็ยังไม่เลิกคบเพลงเธอ
ชีวิตในห้างหุ้นส่วนจำกัดวัยเรียนของเพลงเธอก็เหมือนที่คุณเด็กปกติทั่วไปการ มีไปเรียนพิเศษมีไปเที่ยวเล่น กับเพื่อน ๆ ไปหาร้านอาหารอร่อย ๆ กินตามประสาวัยรุ่นเธอเป็นคนที่กินเก่งมากเรียกได้ว่าเรื่องกินเธอสู้ไม่ถอย แต่มันเป็นเรื่องน่าแปลกใจมากที่เธอกับไม่อ้วน เลยสักนิดซึ่งก็ต่างกับฉันอีก
แต่เพลงเธอใช้ชีวิตในห้างหุ้นส่วนจำกัดวัยรุ่นได้ไม่นานนักเพราะเพลงเธอได้ป่วยเป็นโรคมะเร็งในห้างหุ้นส่วนจำกัดระยะแรกที่เพลงเธอรู้ว่าได้เพลงเธอคิดว่าได้เพลงเธอคุณต้องหายเป็นปกติเพลงเธอนี่เพื่อดูรูปภาพกับฉันว่าได้เพลงเธอคุณต้องหายเพราะ เธอได้เก็บเงินส่วนตัวไว้เพื่อที่ จะไปเที่ยวญี่ปุ่นไปหาของกินอร่อย ๆ ไปเล่นเครื่องเล่นที่ โตเกียวดิสนีย์ที่ดินซึ่งเพลงเธอนี่เพื่อดูรูปภาพกับฉันว่าได้ญี่ปุ่นเป็นออกประเทศในห้างหุ้นส่วนจำกัดฝันของเพลงเธอ
แต่เมื่อเพลงเธอรักษาคุณตัวไปสักพึงพอใจ for เพลงเธอก็รับรู้ ว่าได้โรคที่เพลงเธอเป็นมันไม่มีทางหายเพลงเธอก็
เริ่มที่จะไม่รักษาต่อเพลงเธอผิดนัดหมอบ่อยครั้งฉันเคยถามเพลงเธอว่าได้ทำไมถึงไม่ไปหาหมอเพลงเธอก็นี่เพื่อดูรูปภาพกับฉันว่าได้ไปแล้วก็ไม่หายก็ไม่ไปดีกว่าเสีย เวลาป่าว ๆ แล้วเธอก็ร้องไห้ซึ่ง ฉันก็ร้องไห้ตามเธอไปเธอต่อสู้กับโรคร้ายมาได้ประมาณ 1 ปีแล้วเธอก็ต้องจากไปอย่าง สงบด้วยอายุเพียง 15 ปีก่อนเธอจะเสียชีวิตเธอได้ พูดติดตลกว่าอย่ากินสาหร่าย ทอดเยอะนะเดี๋ยวฉันจะเป็นโรค เดียวกับเธอเธอบอกว่าเธอเคยอ่านบทความเจอมาสุดท้ายเธอก็บอกว่าเธอรักฉันมากและฉันก็บอกเธอกลับไปว่าฉันก็รักเธอเหมือนกันน้องรักแล้วเธอก็จากฉัน ไปโดยไม่ได้มีวันกลับมา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สวัสดีตอนบ่ายคะอาจารย์และเพื่อนๆวันนี้ฉันจะมาเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับชีวิตของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งเด็กผู้หญิงคนนี้ก็คือน้องสาวแท้ๆของฉันเองเธอมีชื่อว่า Rear ส . บัวชมพูกายสิทธิ์ชื่อเล่นชื่อแพรเธอมีอายุ 15 เธอยังเป็นนักเรียนซึ่งเรียนอยู่ที่โรงเรียนวชิรธรรม . สาธิตอยู่ในกรุงเทพฯเธอเป็นเด็กหน้าตาน่ารักซึ่งแตกต่างกับฉันมากจนมีบางคนสงสัยว่าเราเป็นพี่น้องกันจริงๆหรือป่าวเธอเป็นเด็กที่เรียนเก่งขยันและมีระเบียบในชีวิตมากทุกวันหลังจากเธอกลับจากโรงเรียนเธอจะรีบทำการบ้านและจัดกระเป๋านักเรียนของเธอเพื่อที่จะไปเ รียนในวันต่อให้เสร็จภายในเวลา 2 ทุ่มและเธอจะเข้านอนเป็นเวลา 3 ทุ่มครึ่งทุกวันถ้าวันไหนเธอไม่ได้มีกิจกรรมที่ต้องออกไปข้างนอกกับครอบครัวและตอนเช้าเธอจะตื่นนอนตั้งแต่ 6 โมงเช้าเพื่อที่จะไปโรงเรียนให้ทันเข้าแถวเธอบอกกับฉันว่าถ้าวันไหนเธอไปไม่ทันเข้าแถวเธอรู้ สึกว่าเหมือนตัวเธอไม่ได้ไปโรงเรียนซึ่งสำหรับฉันมันตรงกันข้ามกับเธอมากฉันจะเป็นคนที่ยืดหยุ่นกับเรื่องพวกนี้มากๆจนบางครั้งฉันไม่ได้สนใจกับเรื่องพวกนี้เลยความฝันของเธอคือเธออยากเรียนทำอาหารอยากเป็นกุ๊กเพราะเธอชอบการกินอาหารที่อร่อยฉันคิดในใจว่ามันก็เ หมาะกับเธอดีเธอเป็นที่รักของเพื่อนๆเธอมีเพื่อนมากมายทั้งเพื่อนรุ่นเดียวกันรุ่นน้องรุ่นพี่เธอเป็นคนคุยสนุกตลกเพื่อนๆถึงชอบเข้าหาเธอเธอบอกกับฉันว่าแต่บางครั้งเธอก็มักจะทำตัวไม่ดีกับเพื่อนๆบ่อยครั้งเพราะเธอชอบเอาแต่ใจตัวเองแต่เพื่อนๆของเธอก็ยังไม่เลิกคบเธอชีวิตในวัยเรียนของเธอก็เหมือนเด็กปกติทั่วไปมีไปเรียนพิเศษมีไปเที่ยวเล่นกับเพื่อนๆไปหาร้านอาหารอร่อยๆกินตามประสาวัยรุ่นเธอเป็นคนที่กินเก่งมากเรียกได้ว่าเรื่องกินเธอสู้ไม่ถอยแต่มันเป็นเรื่องน่าแปลกใจมากที่เธอกับไม่อ้วนเลยสักนิดซึ่งก็ต่างกับฉันอีกแต่เธอใช้ชีวิตในวัยรุ่นได้ไม่นานนักเพราะเธอได้ป่วยเป็นโรคมะเร็งในระยะแรกที่เธอรู้ว่าเธอคิดว่าเธอต้องหายเป็นปกติเธอบอกกับฉันว่าเธอต้องหายเพราะเธอได้เก็บเงินส่วนตัว