I'm not a scary person easily, but

I'm not a scary person easily, but I have to admit one night I saw a terrorist attack on my heart. It was a moonlit night. I've come home to a foot from a town several miles away. It was the first night of my life that I have been out alone. The road along which I walk is not used much at night. Even during the day, it is only used by people who have worked in the rubber and banana plantations along the way. When I was walking, I could hear the noise squirrels, insects and owls. The world that love the night creatures like bats is very positive, and has hundreds of darkness. All this does not, however, frighten. I held a stick in my hand and move quickly to my home for dinner. Then, suddenly, I caught the sigh of an old woman, a short distance. Her head was covered with a white cloth, and she waved to me. Curious to know why she was there at that time of night, I stopped for a while. When I got there, however, vague memories of stories about ghosts started back to my mind. Soon I was gripped with fear and my heel. I ran as fast as I could, and when I reached home, I could hardly speak. However, the next day, I visited the place again to make sure that the woman is actually a real person and not a ghost. But I can find no footprints there. Just a banana stand there with its leaves move in the wind. Then I realized that it was the banana tree with its leaves move in the wind looks like a woman waving her hand. I was actually making a fool of myself, but after the experience of the night before, this discovery is a small relief to me.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ฉันไม่คนน่ากลัวง่าย แต่ฉันต้องยอมรับว่า คืนหนึ่งผมเห็นการโจมตีก่อการร้ายในหัวใจของฉัน มันเป็นค่ำคืนล้ำ ผมได้มาบ้านเท้าความจากเมืองออกไปหลายไมล์ มันเป็นคืนแรกของชีวิตที่ได้ออกมาคนเดียว ถนนตามแนวที่ฉันเดินไม่ใช้มากในเวลากลางคืน แม้ในระหว่างวัน ใช้คนที่ทำงานในสวนยางและกล้วยไปพร้อมกัน เมื่อฉันเดิน ฉันสามารถได้ยินเสียงกระรอก แมลง และนกฮูก โลกที่รักสัตว์กลางคืนเช่นค้างคาวเป็นบวกมาก และร้อยแห่งความมืด ทั้งนี้ไม่ อย่างไรก็ตาม ขู่ จัดไม้ในมือของฉัน และไปอย่างรวดเร็วไปที่บ้านของฉันสำหรับมื้อเย็น แล้ว ก็ ผมติดอยู่แยกกันของเฒ่า ระยะสั้น ศีรษะของเธอถูกปกคลุม ด้วยผ้าสีขาว และเธอ waved กับผม อยากรู้รู้ว่าทำไมเธอมีเวลาคืนนั้น ฉันหยุดในขณะนั้น เมื่อผมมี อย่างไรก็ตาม ทรงคลุมเรื่องราวเกี่ยวกับผีเริ่มกลับใจ เร็ว ๆ นี้ ผมได้ gripped กลัวและส้นของฉัน ผมวิ่งได้เร็วเท่าที่สามารถ และเมื่อฉันมาถึงหน้าแรก ฉันอาจไม่พูด อย่างไรก็ตาม วัน ไปเยี่ยมสถานที่อีกครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าผู้หญิงจริงมนุษย์และผีไม่ แต่สามารถพบรอยเท้าไม่มี เพียงกล้วยยืนมี ด้วยใบย้ายในลม แล้ว ฉันรู้ว่า มันคือต้นกล้วย มีการย้ายใบลมเหมือนผู้หญิงโบกมือของเธอ ฉันถูกทำให้โง่ของตัวเองจริง แต่หลังจากประสบการณ์ของคืน การค้นพบนี้จะบรรเทาเล็กให้ฉัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฉันฉันไม่ได้เป็นคนที่น่ากลัวได้ง่าย แต่ก็ต้องยอมรับในคืนหนึ่งผมเห็นการโจมตีของผู้ก่อการร้ายในหัวใจของฉัน มันเป็นคืนเดือนหงาย ผมเคยมาที่บ้านเพื่อเดินเท้าจากเมืองที่อยู่ห่างออกไปหลายไมล์ มันเป็นคืนแรกของชีวิตของฉันที่ฉันได้รับการออกเพียงอย่างเดียว ถนนเลียบซึ่งผมเดินไม่ได้ใช้มากในเวลากลางคืน แม้ในช่วงวันที่มันจะถูกใช้โดยคนที่ได้ทำงานในสวนยางพาราและกล้วยไปพร้อมกัน เมื่อผมเดินผมได้ยินเสียงกระรอกแมลงและนกฮูก โลกที่รักสิ่งมีชีวิตคืนเช่นค้างคาวเป็นบวกมากและมีหลายร้อยแห่งความมืด ทั้งหมดนี้ไม่ได้ แต่ขู่ ผมจัดติดในมือของฉันและเคลื่อนย้ายได้อย่างรวดเร็วเพื่อบ้านของฉันสำหรับอาหารค่ำ แล้วทันใดนั้นผมจับถอนหายใจของหญิงชราคนหนึ่งเป็นระยะทางสั้น ๆ หัวของเธอถูกปกคลุมด้วยผ้าขาวและเธอโบกมือให้ฉัน อยากรู้อยากเห็นจะรู้ว่าทำไมเธออยู่ที่นั่นในช่วงเวลาของคืนนั้นฉันหยุดในขณะที่ เมื่อฉันได้มี แต่ความทรงจำที่คลุมเครือของเรื่องราวเกี่ยวกับผีเริ่มกลับมาในใจของฉัน เร็ว ๆ นี้ผมถูกจับด้วยความกลัวและส้นเท้าของฉัน ฉันวิ่งให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้และเมื่อฉันมาถึงบ้านผมแทบจะไม่สามารถพูด อย่างไรก็ตามในวันรุ่งขึ้นผมเข้าเยี่ยมชมสถานที่อีกครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นจริงคนจริงและไม่ผี แต่ผมสามารถหารอยเท้าไม่มี เพียงแค่ยืนกล้วยมีกับใบของมันย้ายในลม จากนั้นผมก็รู้ว่ามันเป็นต้นไม้ที่มีใบกล้วยของย้ายในลมดูเหมือนผู้หญิงโบกมือของเธอ ฉันเป็นจริงทำให้คนโง่ของตัวเอง แต่หลังจากประสบการณ์ในคืนก่อ​​นการค้นพบนี้จะชื้นขนาดเล็กให้ฉัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผมไม่ได้เป็นคนน่ากลัวได้อย่างง่ายดาย แต่ฉันต้องยอมรับว่าคืนนึงผมเห็นการโจมตีของผู้ก่อการร้ายบนหัวใจของฉัน มันเป็นคืนเดือนหงาย . ผมกลับบ้านมาเท้าจากเมืองหลายไมล์ มันเป็นคืนแรกในชีวิตของฉันที่ฉันได้คนเดียว ถนนที่ผมเดินตามไม่ใช้มากในตอนกลางคืน แม้ในระหว่างวันมันเป็นเพียงที่ใช้โดยคนที่ทำงานในสวนยางและสวนกล้วยไปพร้อมกัน เมื่อฉันเดิน ฉันได้ยินเสียงกระรอก แมลง และนกฮูก โลกความรักคืนที่สิ่งมีชีวิตที่เหมือนค้างคาวเป็นบวกมาก และมีหลายร้อยของความมืด ทั้งหมดนี้ไม่ได้ อย่างไรก็ตาม หวาดกลัว ฉันถือไม้ในมือของฉันและย้ายได้อย่างรวดเร็วที่บ้านของฉันสำหรับอาหารค่ำ แล้วทันใดนั้นฉันจับสัญญาณของหญิงชรา ระยะทางสั้นๆ ศีรษะของเธอถูกคลุมด้วยผ้าสีขาว เธอโบกมือให้ สงสัยว่าทำไมเธอถึงอยู่ในเวลากลางคืน ผมหยุดสักพัก เมื่อฉันได้มี แต่ความทรงจำที่เลือนลางของเรื่องราวเกี่ยวกับผีเริ่มกลับสู่ใจฉัน เร็วๆ นี้ผมไม่กลัวและส้นเท้าของฉัน ฉันวิ่งเร็วที่สุดเท่าที่ฉันสามารถและเมื่อฉันถึงบ้านฉันแทบจะไม่สามารถพูดได้ อย่างไรก็ตาม วันต่อมา ผมมาที่นี่อีกครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าผู้หญิงที่เป็นคนจริงและไม่ผี แต่ผมไม่เจอรอยตีน แค่กล้วยยืนอยู่กับใบย้ายในลม แล้วฉันตระหนักว่ามันคือกล้วยต้นไม้ใบย้ายลมเหมือนผู้หญิงโบกมือ จริงๆแล้วฉันกำลังแกล้งตัวเองแต่หลังจากประสบการณ์ของคืนมาก่อน การค้นพบนี้เป็นชื้นเล็กๆให้ฉัน