On glancing over my notes of the se

On glancing over my notes of the seventy odd cases in which I have during the last eight years studied the methods of my friend Sherlock Holmes, I find many tragic, some comic, a large number merely strange, but none commonplace; for, working as he did rather for the love of his art than for the acquirement of wealth, he refused to associate himself with any investigation which did not tend towards the unusual, and even the fantastic. Of all these varied cases, however, I cannot recall any which presented more singular features than that which was associated with the well-known Surrey family of the Roylotts of Stoke Moran. The events in question occurred in the early days of my association with Holmes, when we were sharing rooms as bachelors in Baker Street. It is possible that I might have placed them upon record before, but a promise of secrecy was made at the time, from which I have only been freed during the last month by the untimely death of the lady to whom the pledge was given. It is perhaps as well that the facts should now come to light, for I have reasons to know that there are widespread rumours as to the death of Dr. Grimesby Roylott which tend to make the matter even more terrible than the truth.
It was early in April in the year ’83 that I woke one morning to find Sherlock Holmes standing, fully dressed, by the side of my bed. He was a late riser, as a rule, and as the clock on the mantelpiece showed me that it was only a quarter-past seven, I blinked up at him in some surprise, and perhaps just a little resentment, for I was myself regular in my habits.
“Very sorry to knock you up, Watson,” said he, “but it’s the common lot this morning. Mrs. Hudson has been knocked up, she retorted upon me, and I on you.”
“What is it, then—a fire?”
“No; a client. It seems that a young lady has arrived in a considerable state of excitement, who insists upon seeing me. She is waiting now in the sitting-room. Now, when young ladies wander about the metropolis at this hour of the morning, and knock sleepy people up out of their beds, I presume that it is something very pressing which they have to communicate. Should it prove to be an interesting case, you would, I am sure, wish to follow it from the outset. I thought, at any rate, that I should call you and give you the chance.”
“My dear fellow, I would not miss it for anything.”
I had no keener pleasure than in following Holmes in his professional investigations, and in admiring the rapid deductions, as swift as intuitions, and yet always founded on a logical basis with which he unravelled the problems which were submitted to him. I rapidly threw on my clothes and was ready in a few minutes to accompany my friend down to the sitting-room. A lady dressed in black and heavily veiled, who had been sitting in the window, rose as we entered.
“Good-morning, madam,” said Holmes cheerily. “My name is Sherlock Holmes. This is my intimate friend and associate, Dr. Watson, before whom you can speak as freely as before myself. Ha! I am glad to see that Mrs. Hudson has had the good sense to light the fire. Pray draw up to it, and I shall order you a cup of hot coffee, for I observe that you are shivering.”
“It is not cold which makes me shiver,” said the woman in a low voice, changing her seat as requested.
“What, then?”
“It is fear, Mr. Holmes. It is terror.” She raised her veil as she spoke, and we could see that she was indeed in a pitiable state of agitation, her face all drawn and grey, with restless frightened eyes, like those of some hunted animal. Her features and figure were those of a woman of thirty, but her hair was shot with premature grey, and her expression was weary and haggard. Sherlock Holmes ran her over with one of his quick, all-comprehensive glances.
“You must not fear,” said he soothingly, bending forward and patting her forearm. “We shall soon set matters right, I have no doubt. You have come in by train this morning, I see.”
“You know me, then?”
“No, but I observe the second half of a return ticket in the palm of your left glove. You must have started early, and yet you had a good drive in a dog-cart, along heavy roads, before you reached the station.”
The lady gave a violent start and stared in bewilderment at my companion.
“There is no mystery, my dear madam,” said he, smiling. “The left arm of your jacket is spattered with mud in no less than seven places. The marks are perfectly fresh. There is no vehicle save a dog-cart which throws up mud in that way, and then only when you sit on the left-hand side of the driver.”
“Whatever your reasons may be, you are perfectly correct,” said she. “I started from home before six, reached Leatherhead at twenty past, and came in by the first train to Waterloo. Sir, I can stand this strain no longer; I shall go mad if it continues. I have no one to turn to—none, save only one, who cares for me, and he, poor fellow, can be of little aid. I have heard of you, Mr. Holmes; I have heard of you from Mrs. Farintosh, whom you helped in the hour of her sore need. It was from her that I had your address. Oh, sir, do you not think that you could help me, too, and at least throw a little light through the dense darkness which surrounds me? At present it is out of my power to reward you for your services, but in a month or six weeks I shall be married, with the control of my own income, and then at least you shall not find me ungrateful.”
Holmes turned to his desk and, unlocking it, drew out a small case-book, which he consulted.
“Farintosh,” said he. “Ah yes, I recall the case; it was concerned with an opal tiara. I think it was before your time, Watson. I can only say, madam, that I shall be happy to devote the same care to your case as I did to that of your friend. As to reward, my profession is its own reward; but you are at liberty to defray whatever expenses I may be put to, at the time which suits you best. And now I beg that you will lay before us everything that may help us in forming an opinion upon the matter.”
“Alas!” replied our visitor, “the very horror of my situation lies in the fact that my fears are so vague, and my suspicions depend so entirely upon small points, which might seem trivial to another, that even he to whom of all others I have a right to look for help and advice looks upon all that I tell him about it as the fancies of a nervous woman. He does not say so, but I can read it from his soothing answers and averted eyes. But I have heard, Mr. Holmes, that you can see deeply into the manifold wickedness of the human heart. You may advise me how to walk amid the dangers which encompass me.”
“I am all attention, madam.”
“My name is Helen Stoner, and I am living with my stepfather, who is the last survivor of one of the oldest Saxon families in England, the Roylotts of Stoke Moran, on the western border of Surrey.”
Holmes nodded his head. “The name is familiar to me,” said he.
“The family was at one time among the richest in England, and the estates extended over the borders into Berkshire in the north, and Hampshire in the west. In the last century, however, four successive heirs were of a dissolute and wasteful disposition, and the family ruin was eventually completed by a gambler in the days of the Regency. Nothing was left save a few acres of ground, and the two-hundred-year-old house, which is itself crushed under a heavy mortgage. The last squire dragged out his existence there, living the horrible life of an aristocratic pauper; but his only son, my stepfather, seeing that he must adapt himself to the new conditions, obtained an advance from a relative, which enabled him to take a medical degree and went out to Calcutta, where, by his professional skill and his force of character, he established a large practice. In a fit of anger, however, caused by some robberies which had been perpetrated in the house, he beat his native butler to death and narrowly escaped a capital sentence. As it was, he suffered a long term of imprisonment and afterwards returned to England a morose and disappointed man.
“When Dr. Roylott was in India he married my mother, Mrs. Stoner, the young widow of Major-General Stoner, of the Bengal Artillery. My sister Julia and I were twins, and we were only two years old at the time of my mother’s re-marriage. She had a considerable sum of money—not less than £1000 a year—and this she bequeathed to Dr. Roylott entirely while we resided with him, with a provision that a certain annual sum should be allowed to each of us in the event of our marriage. Shortly after our return to England my mother died—she was killed eight years ago in a railway accident near Crewe. Dr. Roylott then abandoned his attempts to establish himself in practice in London and took us to live with him in the old ancestral house at Stoke Moran. The money which my mother had left was enough for all our wants, and there seemed to be no obstacle to our happiness.
“But a terrible change came over our stepfather about this time. Instead of making friends and exchanging visits with our neighbours, who had at first been overjoyed to see a Roylott of Stoke Moran back in the old family seat, he shut himself up in his house and seldom came out save to indulge in ferocious quarrels with whoever might cross his path. Violence of temper approaching to mania has been hereditary in the men of the family, and in my stepfather’s case it had, I believe, been intensified by his long residence in the tropics. A series of disgraceful brawls took place, two of which ended in the police-court, until at last he became the terror of the village, and the folks would fly at his approach, for he is a man of immense strength, and absolutely uncontrollable in his anger.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บนทิวทัศน์เหนือกรณีคี่เซเว่นตี้ที่มีระหว่าง 8 ปีเรียนวิธีการเพื่อนเชอร์ล็อกโฮลมส์บันทึกของฉัน ฉันสนุกน่าเศร้า การ์ตูนบาง จำนวนมากเพียงแปลก แต่ไม่มีเป็นธรรมดา การ ทำงานได้มากกว่าการรักงานศิลปะของเขากว่าสำหรับ acquirement ของให้เลือกมากมาย เขาปฏิเสธที่จะเชื่อมโยงตัวเองกับการสอบสวนซึ่งก็ไม่มีแนวโน้มไปทางที่ผิดปกติ และแม้แต่สถานที่ท่อง กรณีทั้งหมดแตกต่างกันเหล่านี้ อย่างไรก็ตาม ฉันไม่สามารถเรียกคืนใด ๆ ซึ่งแสดงคุณลักษณะเอกพจน์ขึ้นกว่าซึ่งเกี่ยวข้องกับการ Roylotts ของสโต๊คโมแรนครอบครัวเซอร์เรย์รู้จัก เหตุการณ์เกิดขึ้นในยุคแรกของความสัมพันธ์ของฉันกับโฮลมส์ เมื่อเราได้ใช้ร่วมกันห้องเป็นปริญญาตรีในถนนพญาไท มันเป็นไปได้ว่า ฉันอาจมีวางไว้ตามระเบียนก่อน แต่ทำสัญญาของความลับในเวลา ซึ่งฉันได้เท่าการรอดในระหว่างเดือนที่ตายหลังของผู้หญิงที่ได้รับการพิสูจน์ที่ มันอาจจะเป็นด้วยว่า ข้อเท็จจริงควรมาตอนนี้แสง สำหรับผมมีเหตุผลที่จะรู้ว่า มีข่าวลือแพร่หลายเกี่ยวกับการตายของดร. Grimesby Roylott ซึ่งมีแนวโน้มที่จะทำให้เรื่องแย่ยิ่งกว่าความจริง
เป็นต้นในเดือนเมษายนในปี ' 83 ว่า ตื่นเช้าวันหนึ่งหาเชอร์ล็อกโฮลมส์ยืน ครบ เครื่อง โดยด้านข้างของเตียงของฉัน เขา riser ปลาย เป็นกฎ และเป็นนาฬิกาในแบบ mantelpiece แสดงให้ฉันเห็นว่า มันเป็นเฉพาะไตรมาสอดีตเจ็ด ผมคันนั้นกะพริบขึ้นที่เขาแปลกใจบาง และขุ่นบางทีเพียงเล็กน้อย สำหรับผมเองปกติในนิสัยของฉัน.
"มากขอเคาะคุณขึ้น วัตสัน, " กล่าวว่า เขา "แต่มันเป็นมากทั่วไปเช้านี้ นางฮัดสันได้ถูกโบว์ลิ่งขึ้น เธอโต้ว่า เมื่อฉัน และฉันคุณ"
"มันคืออะไร แล้วตัวไฟ? "
"No ไคลเอนต์ ดูเหมือนว่า หญิงสาวมาถึงในที่นี่ ที่รมย์เมื่อเห็นฉันมาก เธอกำลังรอตอนนี้ในห้องนั่งเล่น ตอนนี้ เมื่อสาว ๆ เร่นครที่ในชั่วโมงนี้ช่วงเช้า และเคาะคนง่วงนอนขึ้นออกจากเตียงของพวกเขา ฉันเหมาเอาว่า มันเป็นบางสิ่งบางอย่างมากกดซึ่งพวกเขาจะต้องสื่อสาร ควรจะพิสูจน์ให้ เป็นกรณีที่น่าสนใจ คุณ ฉันแน่ใจ ต้องการทำตามจากมือ ผมคิดว่า ในอัตราใด ๆ ฉันควรโทรหา และให้โอกาส"
"เพื่อนรักของฉัน จะไม่คิดถึงมันในอะไร"
ฉันมีความสุขไม่ keener กว่าโฮลมส์ดังต่อไปนี้ ในการสืบสวนของเขามืออาชีพ และชื่นชมหักอย่างรวดเร็ว รวดเร็วที่ intuitions คิด และยังก่อตั้งเสมอตามตรรกะที่เขา unravelled ปัญหาที่ส่งมาที่เขา ฉันอย่างรวดเร็วโยนเสื้อผ้าของฉัน และไม่กี่นาทีไปกับเพื่อนลงไปห้องนั่งเล่นพร้อม ผู้หญิงที่แต่งตัวในสีดำ และหนัก veiled ซึ่งมีการนั่งในหน้าต่าง กุหลาบเราป้อน.
"ดีเช้า ม่าย กล่าวว่า โฮลมส์ cheerily "ชื่อของฉันคือ เชอร์ล็อกโฮลมส์ เป็นเพื่อนคู่ใจของฉันและรศ Dr. Watson ก่อนที่คุณสามารถพูดได้อย่างเป็นอิสระเป็นตัวเองก่อน ฮา ฉันดีใจที่เห็นว่า นางฮัดสันได้มีความรู้สึกที่ดีให้เข้ากับแสงไฟ อธิษฐานวาดขึ้นไป และฉันจะสั่งกาแฟร้อน สำหรับฉันสังเกตว่า สั่น"
"มันไม่เย็นทำให้ผมศิวะ กล่าวว่า ผู้หญิงในเสียงต่ำ เปลี่ยนนั่งร้องขอ
"อย่างไร แล้ว"
"มันเป็นความหวาดกลัว โฮลมส์นาย ได้ก่อการร้าย" เธอยกชุดของเธอ ตามที่เธอพูด และเราได้เห็นว่า เธออยู่แน่นอนในอาการกังวลต่อ ใบหน้าของเธอทั้งหมดวาด และสี เทา ด้วยกลัวตาล่อกแล่ก เหมือนกับสัตว์บาง hunted ทุ่มเท คุณลักษณะและรูปของเธอถูกผู้หญิงร แต่ผมของเธอถูกยิง ด้วยสีเทาก่อนกำหนด และนิพจน์ของเธออ่อนเปลี้ย และ haggard เชอร์ล็อกโฮลมส์วิ่งเธอมากกว่าตัวของเขาอย่างรวดเร็ว ครอบ คลุมทุกสายตาแปลก
"คุณต้องไม่กลัว กล่าวว่า เขาเงียบ ดัดไปข้างหน้า และ patting ปลายแขนของเธอ "เราเร็ว ๆ นี้จะตั้งเรื่องขวา มีข้อสงสัยไม่ คุณมาในรถไฟเช้านี้ ฉันนั้น"
"คุณรู้จักฉัน แล้ว"
"ไม่มี แต่ฉันสังเกตอีกครึ่งหนึ่งของตั๋วไปกลับในวันถุงซ้ายมือ คุณต้องเริ่มต้นก่อน และยัง ได้ขับรถดีในการรถเข็นสุนัข ตามถนนหนัก ก่อนคุณถึงสถานี"
ผู้หญิงให้เริ่มรุนแรง และจ้องไปใน bewilderment ที่เพื่อนของฉัน.
"มีเป็นไม่ลึกลับ ฉันคุณแหม่ม กล่าวว่า เขา ยิ้ม "แขนซ้ายของเสื้อจะเปื้อน ด้วยโคลนในสถานไม่น้อยกว่าเจ็ด เครื่องหมายสดสมบูรณ์ มีรถไม่บันทึกสุนัขตะกร้าที่พ่นขึ้นมัดวิธี แล้วเท่านั้น เมื่อคุณนั่งด้านซ้ายของโปรแกรมควบคุม "
"เพียงเหตุผลของคุณอาจจะ จะถูกต้องสมบูรณ์ กล่าวว่า เธอ "ผมเริ่มจากบ้านก่อน 6 ถึง Leatherhead ในอดีตยี่สิบ กมา โดยวอเตอร์ลูเที่ยวแรก ที่รัก ฉันสามารถยืนนี้ต้องใช้อีกต่อไป ฉันจะไปก็บ้า มีใครเปิด — ไม่มี บันทึก คน เดียวห่วงใยฉัน และเขา คนดี สามารถช่วยเหลือน้อยได้ ผมเคยได้ยินของคุณ นายโฮลมส์ ฉันได้ยินคุณจากนาง Farintosh ผู้ช่วยชั่วโมงเธอต้องเจ็บ ได้จากเธอที่มีอยู่ของคุณ โอ้ ที่รัก คุณไม่คิดว่า คุณสามารถช่วยฉัน เกินไป, และน้อย โยนไฟเล็กน้อยผ่านความมืดหนาแน่นมาล้อมฉัน ปัจจุบันมันเป็นไฟของฉันให้รางวัล สำหรับบริการของคุณ แต่ในเดือนหกสัปดาห์ฉันจะแต่งงานแล้ว มีการควบคุมรายได้ของตนเอง และจากนั้น ที่คุณจะไม่พบเรา ungrateful"
โฮลมส์หันไปโต๊ะของเขา และ ปลดล็อก วาดออกเล็กกรณีหนังสือ ซึ่งเขาขอคำปรึกษา
"Farintosh"กล่าวว่า เขา"อา ใช่ ฉันจำกรณี มันไม่เกี่ยวข้องกับเทียร่าโอปอล์ ผมคิดว่า ก็ก่อนเวลา Watson ผมบอกได้เพียง ม่าย ว่า ฉันจะยินดีอุทิศดูแลเหมือนกับกรณีของคุณเป็นค่ะกับเพื่อน เป็นรางวัล อาชีพของฉันคือ ผลตอบแทนของตัวเอง แต่คุณเสรีภาพ defray ค่าใช้จ่ายใด ๆ ผมอาจถูกนำไป เวลาที่เหมาะสุด และตอนนี้ ผมขอว่า คุณจะวางโครงก่อนเราทุกอย่างที่อาจช่วยเราในความเห็นตามเรื่อง"
"อนิจจา" ตอบกลับเข้าชมของเรา "สยองมากของสถานการณ์ของฉันอยู่ในความจริงที่ว่า ความกลัวของฉันดังนั้นคลุมเครือ และฉันสงสัยความขึ้นทั้งหมดดังนั้นจุดเล็ก ซึ่งอาจดูเหมือนเล็กน้อยอีก ที่แม้แต่เขาที่ของอื่น ๆ ทั้งหมดมีสิทธิที่จะหาความช่วยเหลือ และคำแนะนำที่มีลักษณะตามที่ฉันบอกเขาเกี่ยวกับมันเป็นเพ้อฝันของผู้หญิงประสาท เขาพูดอย่าง แต่ฉันสามารถอ่านได้จากคำตอบสบาย ๆ และตา averted ของเขา แต่ผมเคยได้ ยิน นายโฮมส์ ซึ่งคุณสามารถดูลึกเป็นสำคัญความหลากหลายนับของหัวใจมนุษย์ คุณอาจให้คำแนะนำฉันว่าเดินท่ามกลางอันตรายที่รอบฉัน"
"ฉันความสนใจทั้งหมด ท่านผู้หญิง"
"ชื่อของฉันคือ เฮเลนสโตเนอร์ และอาศัยอยู่กับพ่อของฉัน ผู้รอดชีวิตล่าสุดของตระกูลแซกซอนล่างเก่าแก่ที่สุดในอังกฤษ การ Roylotts ของสโต๊คโมแรน บนขอบตะวันตกของเซอร์เรย์"
โฮลมส์ nodded หัวของเขา "ชื่อไม่คุ้นเคยกับฉัน กล่าวว่า เขา
"ครอบครัวที่ครั้งหนึ่งระหว่างรวยที่สุดในอังกฤษ และนิคมขยายผ่านเส้นขอบเป็นสันในทางเหนือ และแฮมเชียร์ตะวันตก ในศตวรรษที่ผ่านมา อย่างไรก็ตาม มรดกต่อเนื่องสี่ได้ครอบครอง dissolute และ wasteful และทำลายครอบครัวในที่สุดเสร็จสมบูรณ์ โดยนักการพนันในวันที่รีเจนซี่ ไม่มีอะไรเหลือบันทึกกี่เอเคอร์ดิน และสองร้อยปีเฮาส์ ซึ่งเป็นตัวบดภายใต้บ้านหนัก Squire สุดท้ายลากออกดำรงอยู่ของเขา ชีวิตน่ากลัวของยาจกมีรูป แต่ลูกชายของเขาเท่านั้น พ่อของฉัน เห็นว่าเขาต้องปรับตัวกับสภาพใหม่ ได้ก้าวหน้าจากญาติ เปิดเขาจะตัวแพทย์ และไปเมืองกัลกัตตา ที่ ทักษะอาชีพของเขาและเขากำลังของอักขระ เขาก่อตั้งปฏิบัติการขนาดใหญ่ พอดีของความโกรธ ไร เกิดจากการโจรกรรมบางที่มีแล้วชินวัตรในบ้าน เขาชนะพ่อบ้านแม่ของเขาตาย และแคบ ๆ หนีประโยคหลวง ก็ เขารับความเดือดร้อนระยะยาวจำคุก และหลังจากนั้น กลับไปอังกฤษประ morose และผิดหวัง
"Dr เมื่อ Roylott ที่อยู่ในอินเดียเขาแต่งงานกับแม่ของฉัน นางสโตเนอร์ แม่ม่ายสาวของสโตเนอร์หลักทั่วไป ของปืนเบงกอล จูเลียน้องสาวของฉันและฉันได้แฝด และเรามีเพียงสองปีในขณะแต่งงานกับแม่ใหม่ เธอมีจำนวนเงินมากคือไม่น้อยกว่า £1000 ปี — และเธอ bequeathed กับดร. Roylott ทั้งหมดในขณะที่เราอยู่กับเขา มีบทบัญญัติที่ผลบางปีควรได้รับอนุญาตให้เราแต่ละคนในกรณีที่แต่งงานของเรา หลังจากเรากลับไปยังอังกฤษ แม่ตายซึ่งเธอถูกฆ่าในอุบัติเหตุรถไฟใกล้ครีวีแปดปี ดร. Roylott แข่งขันของเขาพยายามที่สร้างตัวเองในทางปฏิบัติในลอนดอนแล้ว และก็พาเราไปอยู่กับเขาในบ้านเก่าโบราณที่สโต๊คโมแรน เงินที่แม่ได้จากไปก็เพียงพอแล้วสำหรับเราอยาก และดูเหมือนจะ ไม่มีอุปสรรคเพื่อความสุขของเรามี
"แต่การเปลี่ยนแปลงที่น่ากลัวมาพ่อของเราเกี่ยวกับเวลานี้ แทนการหาเพื่อน และแลกเปลี่ยนเยี่ยมชมกับเพื่อนบ้านของเรา ผู้ที่เคยปลื้มที่จะเห็นเป็น Roylott ของสโต๊คโมแรนในครอบครัวนั่งเก่า, เขาปิดตัวเองขึ้น ในบ้านของเขา และค่อยออกมาบันทึกในชายฉกรรจ์ทะเลาะวิวาทกับใครอาจข้ามเส้นทางของเขา ความรุนแรงของอารมณ์ที่ใกล้จะบ้าแล้วรัชทายาทแห่งในผู้ชายของครอบครัว และในกรณีของพ่อของฉัน มัน ผม ถูก intensified โดยอาศัยเขายาวในเขตร้อน ชุด brawls อับอายเอาสถาน ที่สองซึ่งสิ้นสุดในศาลตำรวจ จนในที่สุด เขาได้กลายเป็นความหวาดกลัวของหมู่บ้าน และคนจะบินในวิธีการของเขา เขาเป็นคน แรงใหญ่ และอย่าง uncontrollable ในความโกรธของเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในบันทึกของผาดกว่าเจ็ดสิบคี่ กรณีที่ผมมีในช่วงแปดปีได้ศึกษาวิธีการเพื่อนผมเชอร์ล็อก โฮล์มส์ ผมหาหลายที่น่าเศร้า , การ์ตูน , จํานวนมากแค่แปลก แต่ก็ธรรมดา เพราะทำงานเป็นเขามากกว่ารักศิลปะของเขามากกว่าที่ได้รับจาก ความมั่งคั่งเขาปฏิเสธที่จะเชื่อมโยงตัวเองกับการสอบสวนซึ่งไม่ได้มีแนวโน้มต่อที่ผิดปกติ , และแม้กระทั่งที่ยอดเยี่ยม กรณี ที่แตกต่างกัน ทั้งหมดเหล่านี้ แต่ผมจำไม่ได้ใด ๆที่นำเสนอคุณสมบัติที่เป็นเอกพจน์มากกว่าที่เกี่ยวข้องกับรู้จักกันดี Surrey ครอบครัวของ roylotts ของ สโต๊ค โมรัน เหตุการณ์ในคำถามที่เกิดขึ้นในวันแรกของความสัมพันธ์ของฉันกับโฮล์มส์เมื่อเราใช้บุหรี่เป็น 1 ในถนนเบเกอร์ เป็นไปได้ว่า ผมอาจจะวางไว้ตามบันทึกก่อน แต่สัญญาจะเก็บเป็นความลับได้ ในเวลาที่ฉันได้รับการปลดปล่อยในช่วงเดือนที่ผ่านมา โดยการตายของสุภาพสตรีที่จำนำได้ บางทีมันอาจเป็นข้อเท็จจริงที่ควรเข้ามาสำหรับผมมีเหตุผลที่จะรู้ว่ามีข่าวลืออย่างแพร่หลายถึงการเสียชีวิตของ ดร. grimesby roylott ซึ่งมีแนวโน้มที่จะทำให้เรื่องแย่กว่าความจริง
เป็นต้นในเดือนเมษายนในปี 83 ที่ฉันตื่นขึ้นมาตอนเช้าก็พบ Sherlock Holmes ยืนอยู่ ครบเครื่อง โดยด้านข้างของเตียง เขาเป็นคนตื่นสาย ตามกฎและนาฬิกาบนหิ้ง พบว่ามันเป็นเพียงไตรมาสที่ผ่านมาเจ็ด ฉันกระพริบตาขึ้นที่เขาประหลาดใจ และบางทีแค่ไม่พอใจ สำหรับผมเอง ปกตินิสัยของฉัน .
" ขอโทษที่ทำให้คุณตื่น , วัตสัน , " เขากล่าว " แต่มันเป็น ทั่วไป เช้านี้ คุณนายฮัดสันถูกเคาะขึ้น เธอสวนกลับเมื่อฉันกับคุณ "
" มันคืออะไร then-a ไฟ ? "
" ;ลูกค้า ดูเหมือนว่าหญิงสาวมาถึงในรัฐมากของความตื่นเต้นที่ยืนยันเมื่อเห็นฉัน เธอกำลังรอตอนนี้อยู่ในห้องนั่งเล่น ตอนนี้ เมื่อหญิงสาวเดินเกี่ยวกับกรุงเทพมหานครในเวลาเช้า และเคาะคนง่วงนอนขึ้นมาจากเตียงของพวกเขา ฉันคิดว่ามันเป็นสิ่งที่มากกดที่พวกเขาต้องสื่อสารมันควรจะพิสูจน์เป็นกรณีที่น่าสนใจที่คุณจะ , ฉันแน่ใจว่าต้องการที่จะปฏิบัติตามมันตั้งแต่แรก ฉันคิดว่า ในอัตราใดที่ฉันควรจะโทรหาคุณและให้คุณมีโอกาส "
" ไอ้เพื่อนยาก ผมจะไม่คิดถึงมันเลย "
ผมไม่ขึ้น ความสุขมากกว่าต่อไปนี้โฮล์มส์ในวิชาชีพสอบสวน และชื่นชมการหักอย่างรวดเร็ว เร็วเหมือนสัญชาตญาณ ,และยังมักจะก่อตั้งขึ้นบนพื้นฐานตรรกะที่เขา unravelled ปัญหาซึ่งถูกยื่นให้เขา ฉันอย่างรวดเร็วโยนเสื้อผ้าของฉันและพร้อมในไม่กี่นาที ไปกับเพื่อน ไปนั่งห้อง ผู้หญิงในชุดสีดำ และ หนัก หันไปที่เคยนั่งอยู่ที่หน้าต่าง เป็นดอกกุหลาบที่เราป้อน .
" อรุณสวัสดิ์ , คุณผู้หญิง , " กล่าวว่า โฮล์มส์อย่างเบิกบานใจ . " ผมชื่อ เชอร์ล็อค โฮล์มนี้คือของฉันเพื่อนและผู้ร่วมงานใกล้ชิด ดร. วัตสัน ก่อนที่คนที่คุณสามารถพูดได้อย่างอิสระตามที่มาก่อน . ฮ่าๆๆๆ ผมดีใจมากที่เห็นคุณนายฮัดสันมีความรู้สึกที่ดีกับแสงไฟ ขอเขียนถึงมัน ผมจะสั่งกาแฟร้อน ผมสังเกตว่าเธอตัวสั่น "
" มันไม่หนาว ซึ่งทำให้ฉันตัวสั่น " กล่าวว่าผู้หญิงในเสียงต่ำ การเปลี่ยนที่นั่งของเธอ
ตามที่ร้องขอ" อะไรล่ะ "
" มันคือความกลัว คุณโฮล์มส์ มันคือความหวาดกลัว เธอยกผ้าคลุมหน้าของเธอขณะที่เธอพูด และเราก็เห็นว่าเธอถูกแท้ในสถานะที่น่าสงสารของการกวน ใบหน้าที่วาดและสีเทา กับ กระสับกระส่าย กลัวตา , ผู้ที่ชอบบางล่าสัตว์ คุณสมบัติและรูปของเธอถูกพวกผู้หญิง 30 คน แต่ผมของเธอถูกยิงด้วยสีเทาก่อนกำหนด และสีหน้าก็เหนื่อยล้าและเศร้า .เชอร์ล็อค โฮล์มส์ รันเธอด้วยตัวของเขาอย่างรวดเร็ว สายตาที่ครอบคลุมทั้งหมด .
" คุณต้องไม่กลัว” เขาพูดปลอบโยน โค้งไปข้างหน้าและลูบแขนเธอ " อีกไม่นานเราก็จะตั้งเรื่อง ใช่ ผมไม่สงสัยเลย คุณได้เข้ามาในรถไฟ โดยเช้านี้ ผมเห็น "
" คุณรู้จักฉันงั้นเหรอ ? "
" ไม่ แต่ผมสังเกตครึ่งหลังของตั๋วไป - กลับในฝ่ามือของถุงมือซ้ายของคุณคุณต้องเริ่มต้น , และคุณมีไดรฟ์ที่ดีในรถเข็นสุนัขตามถนนหนักก่อนที่จะถึงสถานี "
ผู้หญิงให้รุนแรงและเริ่มจ้องมองด้วยความงุนงงที่สหายของฉัน .
" ไม่มีความลึกลับ มาดามที่รักของฉัน " เขากล่าวยิ้มๆ " แขนซ้ายของเสื้อจะเปื้อนโคลนในไม่น้อยกว่า 7 แห่ง คะแนนสดใหม่อย่างสมบูรณ์ไม่มีรถประหยัดรถเข็นสุนัขที่อาเจียนออกมา โคลนในวิธี และจากนั้นเมื่อคุณนั่งบนด้านซ้ายมือของคนขับ "
" อะไรก็ตามเหตุผลของคุณอาจจะคุณจะถูกต้อง , " เธอกล่าว " ผมเริ่มจากที่บ้านก่อนหกโมงถึง Leatherhead ที่ยี่สิบที่ผ่านมาและเข้ามาโดยรถไฟครั้งแรกในวอเตอร์ลู ครับ ผมสามารถยืนสายพันธุ์นี้อีกต่อไป ผมจะบ้า ถ้ามันยังคงฉันมีหนึ่งที่จะเปลี่ยนใคร แต่คนที่ห่วงใยฉัน และเขา น่าสงสารจัง สามารถเล็ก ๆน้อย ๆช่วย ผมเคยได้ยินคุณ คุณโฮล์ม ฉันได้ยินจากคุณ farintosh ซึ่งช่วยในชั่วโมงของความต้องการแผลของเธอ มันเป็นเธอที่ฉันได้รับที่อยู่ของคุณ โอ้ คุณไม่คิดว่าคุณสามารถช่วยฉันด้วยและอย่างน้อย โยนแสงน้อยผ่านความมืดที่รายล้อมฉัน ปัจจุบันไม่มีอำนาจที่จะตอบแทนคุณสำหรับการให้บริการของคุณ แต่ในเดือนหรือสัปดาห์ ฉัน ก็ จะ แต่งงาน ด้วยการควบคุมของรายได้ของฉันเองแล้ว อย่างน้อยคุณจะไม่พบฉันเนรคุณ "
โฮมส์หันไปที่โต๊ะของเขา และ ปลดล็อคมัน ดึงหนังสือออกมา กรณีเล็ก ๆ ซึ่งเขาได้รับการพิจารณา farintosh
" ," เขากล่าว " อ่า ครับ ผมจำได้ว่า คดีนี้ มันเกี่ยวข้องกับโอปอล รัดเกล้า ฉันคิดว่ามันก่อนที่เวลาของคุณ , วัตสัน ผมคงพูดได้เพียงว่า คุณนาย ผมจะยินดีที่จะทุ่มเทการดูแลที่เหมือนกันกับกรณีของคุณเป็นฉันกับเพื่อนของคุณ เป็นรางวัลอาชีพของฉันคือรางวัลของตัวเอง แต่คุณมีเสรีภาพที่จะชดใช้ค่าใช้จ่ายที่ผมอาจจะใส่ในเวลาที่เหมาะสมกับคุณที่ดีที่สุดและตอนนี้ ฉันขอให้คุณจะวางก่อนที่เราทุกอย่างที่อาจจะช่วยเราในการสร้างความเห็นเรื่อง "
" อนิจจา ! " ตอบแขกของเรา " ความน่ากลัวของสถานการณ์ของฉันอยู่ในความเป็นจริงว่า ความกลัวของฉันก็คลุมเครือ และความสงสัยของฉันขึ้นอยู่ทั้งหมดบนจุดเล็ก ๆ ซึ่งอาจจะดูเหมือน trivial อื่นที่แม้แต่เขาซึ่ง ๆ ทั้งหมด ผมมีสิทธิที่จะค้นหาความช่วยเหลือและคำแนะนำดูต่อทั้งหมดที่ฉันบอกเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้เป็นจินตนาการของผู้หญิงประสาท เขาไม่ได้พูดอย่างนั้น แต่ฉันสามารถอ่านได้จากคำตอบของเขา และได้ผ่อนคลายสายตา แต่ฉันได้ยินว่า คุณโฮล์ม ที่คุณสามารถมองเห็นลึกลงไปในความชั่วต่างๆของหัวใจมนุษย์คุณจะแนะนำให้ฉันเดินท่ามกลางอันตรายที่ล้อมฉัน . "
" ผมสนใจค่ะ " .
" ฉันชื่อ เฮเลน สโตเนอร์ , และฉันอาศัยอยู่กับพ่อเลี้ยงของฉัน ใครเป็นผู้รอดชีวิตคนสุดท้ายของครอบครัวชาวอังกฤษที่เก่าแก่ที่สุดในอังกฤษ roylotts ของ สโต๊ค ในมอแรน ชายแดนตะวันตกของเซอร์เรย์ "
โฮล์มส์พยักหน้า . " ชื่อคุ้นๆ
" เขากล่าว" ครอบครัวเป็นครั้งเดียว ระหว่างที่ร่ำรวยที่สุดในอังกฤษ และขยายไปใน Berkshire นิคมชายแดนในภาคเหนือ , Hampshire ในตะวันตก ในศตวรรษสุดท้าย อย่างไรก็ตาม สี่ทายาทต่อเนื่องเป็นนิสัยเกเรและสิ้นเปลืองและทำลายครอบครัว ในที่สุดก็เสร็จ โดยนักพนันในวันของผู้สำเร็จราชการแทน ไม่มีอะไรเหลือ บันทึกไม่กี่ไร่ ดินและสองร้อยปี บ้าน ซึ่งตัวเองบดภายใต้การจํานองหนัก เด็กรับใช้สุดท้ายลากออกจากการดำรงอยู่ของเขามีชีวิตที่น่ากลัวของยาจกฐานันดร แต่บุตรคนเดียวของท่าน พ่อเลี้ยงของฉัน เพราะเขาต้องปรับตัวเองไปตามเงื่อนไขใหม่ที่ได้รับล่วงหน้าจากญาติ ซึ่งทำให้เขาต้องจบแพทย์ และไปที่เมืองกัลกัตตา ซึ่งโดยทักษะอาชีพของเขาและบังคับของตัวละครที่เขาสร้างการปฏิบัติที่มีขนาดใหญ่ ในแบบของความโกรธ แต่เกิดจากการปล้นบางอย่างซึ่งเคย perpetrated ในบ้านท่านพ่อบ้านแม่ของเขาตายรอดหวุดหวิด ( ประโยค ตอนนั้น เขาได้รับการจำคุกเป็นเวลานาน และหลังจากนั้นกลับไปอังกฤษคนบูดบึ้งและผิดหวัง .
" เมื่อดร.roylott อยู่ในอินเดีย เขาแต่งงานกับแม่ คุณนายสโตเนอร์ , แม่ม่ายสาวของ สโตเนอร์ทั่วไป หลัก ของ ปืนใหญ่ เบงกอล น้องจูเลีย และผมเป็นฝาแฝดกัน และเราเป็นเพียงสองปีในเวลาที่แม่ของฉันจะแต่งงาน เธอมีมากผลรวมของเงิน ไม่น้อยกว่ากว่า 1000 ปี และนางยกมรดกให้ ดร. roylott ทั้งหมดในขณะที่เราอาศัยอยู่กับเค้ากับบทบัญญัติว่าบางปีรวมควรอนุญาตให้เราแต่ละคน ในกรณีของการแต่งงานของเรา หลังจากกลับมาจากอังกฤษ แม่ของฉันตาย เธอถูกฆ่าตายเมื่อแปดปีก่อนอุบัติเหตุทางรถไฟ ใกล้กับ Crewe . ดร. roylott แล้วละทิ้งความพยายามของเขาที่จะสร้างตัวเองในการปฏิบัติในลอนดอน และพาเราไปอยู่กับเขาในบ้านบรรพบุรุษเก่าที่ สโต๊ค โมรันเงินที่แม่ทิ้งไว้ให้ก็เพียงพอสำหรับทั้งหมดของเราต้องการ และไม่มีอุปสรรค เพื่อความสุขของเรา .
" แต่การเปลี่ยนแปลงที่น่ากลัวมา พ่อเลี้ยงของเราในครั้งนี้ แทนที่จะทำให้เพื่อนและการแลกเปลี่ยนการเข้าชมกับเพื่อนบ้านของเรา ที่ตอนแรกถูกสุดปลื้มที่เห็น roylott ของ สโต๊ค โมรันกลับในที่นั่งครอบครัวเก่าเขาขังตัวเองไว้ในบ้าน และไม่ค่อยออกมาช่วยมั่วดุร้ายทะเลาะกับใครก็ตามที่อาจขวางเส้นทางของเขา ความรุนแรงของอารมณ์ที่ใกล้จะคลุ้มคลั่งได้กรรมพันธุ์ในผู้ชาย ของครอบครัว และในกรณีของพ่อเลี้ยงของฉันได้ ฉันเชื่อว่า มีปณิธาน โดยพำนักระยะยาวของเขาในเขตร้อนชื้น ชุดน่าอายทะเลาะวิวาทเกิดขึ้น สอง ซึ่งสิ้นสุดในศาล ตำรวจจนในที่สุดเขาก็กลายเป็นความหวาดกลัวของหมู่บ้านและชาวบ้านจะบินในแนวทางของเขา เขาเป็นคนยิ่งใหญ่อย่างแรง และไม่สามารถควบคุมความโกรธของเขา .