The idea of traveling into space by

The idea of traveling into space by an elevator originates
from Konstantin Tsiolkovski, who in 1895 proposed a freestanding
tower reaching from the surface of the Earth to
geostationary orbit. In 1959 another Russian scientist, Yuri
N. Artsutanov, suggested the use of a geostationary satellite as
the base for a long cable reaching down to the Earth’s surface.
By using a counterweight above the geostationary orbit, the
whole system could stand freely in force equilibrium.1
The space elevator probably became most famous when
Arthur C. Clarke published his novel The Fountains of Paradise
(1979). But at that time there was no material that could
withstand the enormous tensile stress in a cable tens of thousands
of kilometers long. In 1991 carbon nanotubes were first
identified in an electron microscope image by Japanese Sumio
Iijima.2 Strong chemical bonds between carbon atoms and its
small mass made carbon nanotubes a promising material for
the construction of a space elevator cable.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ต้นกำเนิดความคิดในการเดินทางลงในช่องว่างด้วยลิฟท์จากคอน Tsiolkovski ซึ่งในปีค.ศ. 1895 เพื่อเสนอเป็นลอยทาวเวอร์ที่เข้าถึงจากพื้นผิวของโลกไปโคจร geostationary ใน 1959 นักวิทยาศาสตร์รัสเซียอีก YuriN. อาร์ตซูทานอฟ แนะนำการใช้ดาวเทียม geostationary เป็นฐานสำหรับสายเคเบิลยาวลงถึงพื้นผิวของโลกโดย counterweight เหนือวงโคจร geostationary การทั้งระบบสามารถยืนได้อย่างอิสระในกองทัพ equilibrium.1ลิฟต์อวกาศคงกลายเป็นที่โด่งดังมากเมื่อArthur C. คลาร์กเผยแพร่นวนิยายของเขาน้ำพุแห่งสวรรค์(1979) แต่เวลาที่ มีไม่มีวัสดุที่สามารถทนต่อความเครียดแรงดึงมหาศาลในสิบพันกิโลเมตรยาว ในปีพ.ศ. 2534 คาร์บอน nanotubes ถูกแรกระบุในรูปกล้องจุลทรรศน์อิเล็กตรอนโดย Sumio ญี่ปุ่นIijima.2 แข็งแรงเคมีพันธบัตรระหว่างคาร์บอนอะตอมและมวลขนาดเล็กทำคาร์บอน nanotubes วัสดุสัญญาสำหรับการก่อสร้างสายลิฟท์พื้นที่

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ความคิดในการเดินทางเข้ามาในพื้นที่โดยลิฟท์มา
จากคอนสแตนติ Tsiolkovski ซึ่งในปี 1895 ที่เสนออิสระ
ทาวเวอร์ถึงจากพื้นผิวของโลกไปยัง
วงโคจร ในปี 1959 อีกนักวิทยาศาสตร์ชาวรัสเซีย, ยูริ
N. Artsutanov แนะนำการใช้งานของดาวเทียมค้างฟ้าเป็น
ฐานสำหรับสายยาวลงไปถึงพื้นผิวโลก.
โดยใช้ถ่วงด้านบนวงโคจร,
ทั้งระบบสามารถยืนได้อย่างอิสระในการบังคับ equilibrium.1
ลิฟต์อวกาศอาจจะกลายเป็นที่มีชื่อเสียงที่สุด เมื่อ
อาร์เธอร์ซีคลาร์กรับการตีพิมพ์นวนิยายของเขาสู่สวรรค์
(1979) แต่ในเวลาที่มีวัสดุใดที่สามารถ
ทนต่อความเครียดแรงดึงมหาศาลในสายนับพัน
ๆ กิโลเมตรยาว ในปี 1991 ท่อนาโนคาร์บอนเป็นครั้งแรก
ที่ระบุไว้ในภาพกล้องจุลทรรศน์อิเล็กตรอนโดยญี่ปุ่น Sumio
Iijima.2 พันธะเคมีที่แข็งแกร่งระหว่างอะตอมคาร์บอนและของ
มวลขนาดเล็กที่ทำท่อนาโนคาร์บอนวัสดุที่มีแนวโน้มสำหรับ
การก่อสร้างสายเคเบิลลิฟต์อวกาศ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ความคิดของการเดินทางสู่อวกาศ โดยมีลิฟต์มา
จากคอนสแตนติน tsiolkovski ที่ใน 1895 เสนออิสระ
หอถึงจากพื้นผิวของโลก

โคจร . ในปี 1959 อีก รัสเซีย นักวิทยาศาสตร์ ยูริ
. ตซูตานแนะนำให้ใช้ของดาวเทียมประจำที่
ฐานสายยาวถึงลงไปที่พื้นผิวของโลก
โดยใช้น้ำหนักถ่วงขึ้นไปโคจร ,
ทั้งระบบสามารถยืนได้อย่างอิสระในการสมดุลแรง 1
พื้นที่ลิฟต์อาจมีชื่อเสียงมากที่สุดเมื่อ
อาร์เทอร์ ซี. คลาร์กตีพิมพ์ของเขานวนิยายเรื่องน้ำพุแห่งสวรรค์
( 1979 ) แต่ตอนนั้นไม่มีวัสดุที่สามารถทนต่อแรงดึงมหาศาล

ในสายนับพันกิโลเมตรยาวในท่อนาโนคาร์บอน 1991 ครั้งแรก
ระบุในกล้องจุลทรรศน์อิเล็กตรอนภาพโดยญี่ปุ่น จิมะ sumio
2 แรงพันธะเคมีระหว่างอะตอมของคาร์บอนและคาร์บอนนาโนทิวบ์ขนาดเล็กมวลทำ

สัญญาสำหรับวัสดุการก่อสร้างสายเคเบิลลิฟต์อวกาศ