CONCLUSIONS — Belief in mind–body,

CONCLUSIONS — Belief in mind–
body, or psychosomatic, associations is
widespread. Many medical problems are
attributed by patients and physicians alike
to mental stress or other psychosocial phenomena,
but few of these relationships
have been confirmed by rigorous scientific
research. When an empirical association is
reported, the psychosocial factor is usually
related to a general medical outcome (e.g.,
depression and mortality from acquired
immunodeficiency syndrome [39], hostility
with increased risk of heart disease
[40], and depression following myocardial
infarction with increased morbidity
and mortality [41–43]). When the association
is made with a potential physiological
mechanism (e.g., stress with natural
killer cell toxicity, T-cell responses, and
antibody production [44,45]), the ESs
have been moderate, but perhaps more
importantly, have often been difficult to
interpret clinically (44).
Our meta-analysis used a specific physiological
measure (GHb) as the marker of the
somatic component. GHb is accepted as the
best measure of recent glycemic control and
is used to guide clinical management (46).
Its relevance to the course of diabetes is well
established (1). Small, persistent elevations
in GHb significantly increase the risk of
major complications of diabetes (2,47). The
effect is most evident at the hyperglycemic
range of possible glucose values. For example,
a decrease in GHb of 1.0% (from 9.5
to 8.5%) is associated with nearly a 33%
reduction in the progression rate of retinopathy
(48). Our meta-analysis indicates that
depression is associated with higher GHb,
i.e., with hyperglycemia. Although the ES of
0.17 demonstrates that depression accounts
for a small amount (3%) of the variance in
GHb, this is not trivial in practice. The BESD
is a method for translating ES into useful
clinical information. For example, extrapolated
to the treatment of depression in a diabetic
population, our meta-analysis suggests
that treatment of depression could potentially
increase the proportion of subjects in
good control from 41 to 58% in a diabetic
population (30) .
The ES was greater in studies that
assessed depression using standardized
interviews and criteria-based diagnoses
rather than self-report measures of symptom
severity, perhaps because the relationship
may be stronger in patients with
clinical than with subclinical depression.
Self-report inventories are also less specific
measures of depression, as elevated scores
may be produced not only by depression
but also by anxiety, general emotional distress,
or medical illness. The difference may also reflect better synchrony in the intervals
assessed by the measures of depression and
glycemic control (Fig. 2). GHb is a temporally
weighted measure of mean blood glucose
over the preceding 120-day period
(49,17). In contrast, the diagnosis of major
depression requires that symptoms be present
and severe over at least the previous 14
days, and self-report depression measures
typically assess mood state over the previous
7 days (50). The reliability of self-report
measures over a 120-day interval is low,
particularly in psychiatric samples (51).
This meta-analysis confirms the association
of depression with hyperglycemia but
reveals neither the mechanism nor the
direction of the association. Depression
may be a cause or a consequence of hyperglycemia;
the causal mechanisms underlying
these pathways may or may not be the
same; and both the direction and the mechanism
may vary over time, between
episodes, and both between and within
individuals. Cross-sectional studies are not
methodologically capable of establishing
directional effects. The RCTs are potentially
more informative. Within these trials, 1
variable (depression or glycemic control) is
experimentally perturbed through treatment,
and effects on the other variable may
be studied as a function of treatment or in
relation to change in the variable that is the
primary target of treatment.
In 2 of the 3 antidepressant trials,
improvement (reduction) in depression was
significantly associated with improvement
(reduction) in GHb (33,34). In the third
trial, treatment with fluoxetine (35) had
beneficial effects on GHb, but these effects
were independent of changes in depression.
In both trials of antihyperglycemic agents,
treatment-related improvements in glycemic
control were paralleled by improvements in
depression (38,28). These findings support
the hypothesis of a reciprocal interaction
between depression and glycemic control
wherein depression may produce hyperglycemia
and hyperglycemia provoke depression.
Further studies are needed that test this
hypothesis more directly.
Publication bias is a threat to the generalizability
of meta-analytic reviews and
exists if the outcome of recovered studies
differs from unpublished reports because
results had affected the likelihood of publication
(52). The fail-safe N was 57, and
thus the possibility of some publication
bias could not be excluded (27). The likelihood
of bias was perhaps diminished
because many of the studies were not driven
specifically by a depression–glycemic
control hypothesis. In most of the studies,
depression was only 1 of a number of psychosocial
and behavioral variables studied
in relation to glycemic control.
Because the meta-analysis demonstrates
that depression is associated with
hyperglycemia, a claim is supported that
psychosomatic interactions are at work in
patients with type 1 or type 2 diabetes. The
ES was modest, consistent, and clinically
important. Data from the clinical trials support
the depression–hyperglycemia association,
highlight the possibility of their
reciprocal interaction, and suggest that
treatment of major depression may be beneficial
to both mood and glycemic control.
Additional studies are needed to determine
the actual gain in medical outcome that can
be attained through long-term depression
management in diabetes.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บทสรุปคือความเชื่อในจิตใจ-ร่างกาย หรือ psychosomatic สมาคมแพร่หลาย มีปัญหาในทางการแพทย์เกิดจากผู้ป่วยและแพทย์เหมือนกันความเครียดทางจิตใจหรือปรากฏการณ์อื่น ๆ psychosocialแต่ความสัมพันธ์เหล่านี้ได้รับการยืนยัน โดยการเข้มงวดทางวิทยาศาสตร์งานวิจัย เมื่อมีการเชื่อมโยงประจักษ์รายงาน ตัว psychosocial เป็นปกติที่เกี่ยวข้องกับผลทางการแพทย์แบบทั่วไป (เช่นภาวะซึมเศร้าและการตายจากมาเอชไอวีกลุ่มอาการ [39], ศัตรูมีความเสี่ยงโรคหัวใจเพิ่มขึ้น[40], และภาวะซึมเศร้าต่อ myocardialตาย มี morbidity เพิ่มขึ้นกตาย [41 – 43]) เมื่อความสัมพันธ์จะ มีศักยภาพเป็นสรีรวิทยากลไก (เช่น ความเครียดกับธรรมชาติความเป็นพิษทำลายเซลล์ เซลล์ T ตอบ และแอนติบอดีผลิต [44,45]), ESsได้รับปานกลาง แต่อาจจะเพิ่มเติมสำคัญ มักจะมียากแปลความหมายทางคลินิก (44)Meta-analysis ของเราใช้เฉพาะสรีรวิทยาวัด (GHb) เป็นเครื่องหมายของการส่วนประกอบ somatic GHb เป็นที่ยอมรับเป็นการวัดล่าสุด glycemic ควบคุมที่ดีที่สุด และใช้เพื่อเป็นแนวทางการจัดการทางคลินิก (46)ที่เกี่ยวข้องกับหลักสูตรของโรคเบาหวานเป็นอย่างดีก่อตั้ง (1) Elevations เล็ก ๆ แบบใน GHb เพิ่มความเสี่ยงของภาวะแทรกซ้อนที่สำคัญของโรคเบาหวาน (2,47) ที่ผลคือชัดที่การ hyperglycemicช่วงของค่ากลูโคสได้ ตัวอย่างลดลง 1.0% (จาก 9.5 GHbto 8.5%) is associated with nearly a 33%reduction in the progression rate of retinopathy(48). Our meta-analysis indicates thatdepression is associated with higher GHb,i.e., with hyperglycemia. Although the ES of0.17 demonstrates that depression accountsfor a small amount (3%) of the variance inGHb, this is not trivial in practice. The BESDis a method for translating ES into usefulclinical information. For example, extrapolatedto the treatment of depression in a diabeticpopulation, our meta-analysis suggeststhat treatment of depression could potentiallyincrease the proportion of subjects ingood control from 41 to 58% in a diabeticpopulation (30) .The ES was greater in studies thatassessed depression using standardizedinterviews and criteria-based diagnosesrather than self-report measures of symptomseverity, perhaps because the relationshipmay be stronger in patients withclinical than with subclinical depression.Self-report inventories are also less specificmeasures of depression, as elevated scoresmay be produced not only by depressionbut also by anxiety, general emotional distress,or medical illness. The difference may also reflect better synchrony in the intervalsassessed by the measures of depression andglycemic control (Fig. 2). GHb is a temporallyweighted measure of mean blood glucoseover the preceding 120-day period(49,17). In contrast, the diagnosis of majordepression requires that symptoms be presentand severe over at least the previous 14days, and self-report depression measurestypically assess mood state over the previous7 days (50). The reliability of self-reportmeasures over a 120-day interval is low,particularly in psychiatric samples (51).This meta-analysis confirms the associationof depression with hyperglycemia butreveals neither the mechanism nor thedirection of the association. Depressionmay be a cause or a consequence of hyperglycemia;the causal mechanisms underlyingthese pathways may or may not be thesame; and both the direction and the mechanismmay vary over time, betweenepisodes, and both between and withinindividuals. Cross-sectional studies are notmethodologically capable of establishingdirectional effects. The RCTs are potentiallymore informative. Within these trials, 1variable (depression or glycemic control) isexperimentally perturbed through treatment,and effects on the other variable maybe studied as a function of treatment or inrelation to change in the variable that is theprimary target of treatment.In 2 of the 3 antidepressant trials,improvement (reduction) in depression wassignificantly associated with improvement(reduction) in GHb (33,34). In the thirdtrial, treatment with fluoxetine (35) hadbeneficial effects on GHb, but these effectswere independent of changes in depression.In both trials of antihyperglycemic agents,treatment-related improvements in glycemicควบคุมได้แห่งดวง โดยปรับปรุงในภาวะซึมเศร้า (38,28) สนับสนุนการค้นพบเหล่านี้สมมติฐานของการโต้ตอบซึ่งกันและกันระหว่างภาวะซึมเศร้าและควบคุม glycemicนั้นโรคซึมเศร้าอาจผลิต hyperglycemiaและ hyperglycemia กระตุ้นภาวะซึมเศร้าศึกษาเพิ่มเติมเป็นที่ทดสอบนี้สมมติฐานโดยตรงมากขึ้นความโน้มเอียงงานพิมพ์เป็นการ generalizabilityจาก meta-คู่ของ และอยู่ถ้าผลของการกู้คืนการศึกษาแตกต่างจากประกาศรายงานเนื่องจากผลลัพธ์ได้รับผลกระทบของสิ่งพิมพ์(52) . fail-safe N 57 และจึงไม่สามารถเผยแพร่บางอคติไม่สามารถถูกแยกออก (27) โอกาสของความโน้มเอียงอาจจะลดลงเนื่องจากหลายการศึกษาได้ขับเคลื่อนโดยเฉพาะจากภาวะซึมเศร้า – glycemicควบคุมสมมติฐาน ในที่สุดของการศึกษาภาวะซึมเศร้ามีเพียง 1 จำนวน psychosocialและตัวแปรพฤติกรรมเรียนเกี่ยวกับ glycemic ควบคุมเพราะแสดงให้เห็นถึงการวิเคราะห์เมตาภาวะซึมเศร้าว่าเกี่ยวข้องกับhyperglycemia เรียกร้องจะได้รับการสนับสนุนที่โต้ตอบ psychosomatic ทำงานในผู้ป่วยที่ มีโรคเบาหวานชนิดที่ 2 หรือชนิดที่ 1 ที่ES เจียมเนื้อเจียมตัว สม่ำเสมอ และทางคลินิกสำคัญ ข้อมูลจากการทดลองทางคลินิกสนับสนุนสมาคมโรคซึมเศร้า-hyperglycemiaจุดเด่นของพวกเขาการโต้ตอบซึ่งกันและกัน และรักษาโรคซึมเศร้าที่สำคัญอาจจะเป็นประโยชน์การควบคุมอารมณ์และ glycemicศึกษาเพิ่มเติมจำเป็นต้องกำหนดกำไรที่แท้จริงในผลทางการแพทย์ที่สามารถสามารถบรรลุถึงภาวะซึมเศร้าในระยะยาวการจัดการในโรคเบาหวาน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สรุป - ความเชื่อในใจ
ร่างกายหรือจิตใจสมาคมเป็น
ที่แพร่หลาย ปัญหาทางการแพทย์จำนวนมากได้รับ
การบันทึกโดยผู้ป่วยและแพทย์เหมือนกัน
กับความเครียดทางจิตหรือปรากฏการณ์ทางจิตสังคมอื่น ๆ
แต่บางส่วนของความสัมพันธ์เหล่านี้
ได้รับการยืนยันจากทางวิทยาศาสตร์อย่างเข้มงวด
การวิจัย เมื่อความสัมพันธ์เชิงประจักษ์คือการ
รายงานปัจจัยทางจิตสังคมที่มักจะ
เกี่ยวข้องกับผลทางการแพทย์ทั่วไป (เช่น
ภาวะซึมเศร้าและการเสียชีวิตที่ได้มาจาก
โรคภูมิคุ้มกันบกพร่อง [39] ศัตรู
ที่มีความเสี่ยงที่เพิ่มขึ้นของการเกิดโรคหัวใจ
[40] และภาวะซึมเศร้าต่อไปนี้ของกล้ามเนื้อหัวใจ
กล้ามเนื้อเพิ่มขึ้นด้วย การเจ็บป่วย
และการเสียชีวิต [41-43]) เมื่อสมาคม
ทำด้วยศักยภาพทางสรีรวิทยา
กลไก (เช่นความเครียดกับธรรมชาติ
ความเป็นพิษต่อเซลล์นักฆ่า, การตอบสนองของ T-cell และ
การผลิตแอนติบอดี [44,45]) ESS
ได้รับในระดับปานกลาง แต่บางทีอาจจะมากกว่า
ที่สำคัญได้รับมักจะยาก การ
แปลความหมายทางคลินิก (44).
meta-analysis ของเราที่ใช้เฉพาะทางสรีรวิทยา
วัด (น้ำตาลสะสม) เป็นเครื่องหมายของ
องค์ประกอบร่างกาย น้ำตาลสะสมเป็นที่ยอมรับว่าเป็น
มาตรการที่ดีที่สุดของการควบคุมระดับน้ำตาลในเลือดที่ผ่านมาและ
ถูกนำมาใช้เพื่อเป็นแนวทางในการจัดการทางคลินิก (46).
ความเกี่ยวข้องกับการเรียนการสอนของโรคเบาหวานเป็นอย่างดี
เป็นที่ยอมรับ (1) ขนาดเล็กระดับถาวร
ในน้ำตาลสะสมอย่างมีนัยสำคัญเพิ่มความเสี่ยงของ
ภาวะแทรกซ้อนที่สำคัญของโรคเบาหวาน (2,47)
ผลที่ได้คือเห็นได้ชัดที่สุดที่ระดับน้ำตาลในเลือด
ช่วงของค่ากลูโคสที่เป็นไปได้ ยกตัวอย่างเช่น
การลดลงของน้ำตาลสะสม 1.0% (จาก 9.5
เป็น 8.5%) มีความเกี่ยวข้องกับเกือบ 33%
การลดลงของอัตราการลุกลามของจอประสาทตา
(48) meta-การวิเคราะห์ของเราแสดงให้เห็นว่า
ภาวะซึมเศร้ามีความเกี่ยวข้องกับน้ำตาลสะสมที่สูงขึ้น
คือมีน้ำตาลในเลือดสูง แม้ว่า ES ของ
0.17 แสดงให้เห็นว่าภาวะซึมเศร้าบัญชี
สำหรับจำนวนเงินขนาดเล็ก (3%) ความแปรปรวนใน
น้ำตาลสะสมนี้ไม่ได้เล็ก ๆ น้อย ๆ ในทางปฏิบัติ BESD
เป็นวิธีการแปล ES เข้าที่มีประโยชน์
ข้อมูลทางคลินิก ยกตัวอย่างเช่นการประเมิน
เพื่อการรักษาภาวะซึมเศร้าในผู้ป่วยโรคเบาหวาน
ประชากรการวิเคราะห์อภิมานของเราแสดงให้เห็น
ว่าการรักษาของภาวะซึมเศร้าอาจจะ
เพิ่มสัดส่วนของอาสาสมัครใน
การควบคุมที่ดี 41-58% ในการเป็นโรคเบาหวาน
ประชากร (30).
ES สูง ในการศึกษาที่
ได้รับการประเมินภาวะซึมเศร้าโดยใช้มาตรฐาน
การสัมภาษณ์และเกณฑ์ตามการวินิจฉัย
มากกว่ามาตรการตนเองรายงานอาการ
รุนแรงอาจจะเป็นเพราะความสัมพันธ์ที่
อาจจะมีมากขึ้นในผู้ป่วยที่มี
คลินิกกว่ากับภาวะซึมเศร้าไม่แสดงอาการ.
รายงานสินค้าคงเหลือได้เองนอกจากนี้ยังมีน้อยโดยเฉพาะ
มาตรการของภาวะซึมเศร้า เป็นคะแนนที่สูงขึ้น
อาจจะผลิตโดยไม่เพียง แต่ภาวะซึมเศร้า
แต่ยังตามความวิตกกังวลความทุกข์ทางอารมณ์ทั่วไป
หรือเจ็บป่วยทางการแพทย์ ความแตกต่างนอกจากนี้ยังอาจสะท้อนให้เห็นถึงลื่นดีขึ้นในช่วงเวลาที่
ประเมินโดยมาตรการของภาวะซึมเศร้าและ
การควบคุมระดับน้ำตาลในเลือด (รูปที่. 2) น้ำตาลสะสมเป็นชั่วคราว
ถ่วงน้ำหนักของตัวชี้วัดระดับน้ำตาลในเลือดเฉลี่ย
ในช่วงก่อนหน้านี้ระยะเวลา 120 วัน
(49,17) ในทางตรงกันข้ามการวินิจฉัยที่สำคัญ
ต้องมีภาวะซึมเศร้าที่มีอาการเป็นปัจจุบัน
และรุนแรงอย่างน้อยก่อน 14
วันและรายงานตนเองมาตรการภาวะซึมเศร้า
มักจะประเมินสถานะอารมณ์มากกว่าที่ผ่านมา
7 วัน (50) ความน่าเชื่อถือของตัวเองรายงาน
มาตรการในช่วงระยะเวลา 120 วันอยู่ในระดับต่ำ
โดยเฉพาะอย่างยิ่งในตัวอย่างจิตเวช (51).
นี้ meta-analysis ยืนยันความสัมพันธ์
ของภาวะซึมเศร้าที่มีน้ำตาลในเลือดสูง แต่
ไม่เผยให้เห็นกลไกหรือ
ทิศทางของสมาคม อาการซึมเศร้า
อาจจะเป็นสาเหตุหรือผลของน้ำตาลในเลือดสูง;
กลไกสาเหตุพื้นฐาน
ทางเดินเหล่านี้อาจจะหรืออาจจะไม่
เหมือนกัน และทั้งสองทิศทางและกลไกที่
อาจแตกต่างกันในช่วงเวลาระหว่าง
เอพและทั้งภายในและระหว่าง
บุคคล การศึกษาแบบตัดขวางไม่ได้
methodologically ความสามารถในการสร้าง
ผลกระทบต่อทิศทาง RCTs อาจ
ให้ข้อมูลเพิ่มเติม การทดลองเหล่านี้ภายใน 1
ตัวแปร (ภาวะซึมเศร้าหรือการควบคุมระดับน้ำตาลในเลือด) จะ
ตกอกตกใจทดลองผ่านการรักษา
และผลกระทบต่อตัวแปรอื่น ๆ ที่อาจจะ
ได้รับการศึกษาเป็นหน้าที่ของการรักษาหรือใน
ความสัมพันธ์กับการเปลี่ยนแปลงในตัวแปรที่เป็น
เป้าหมายหลักของการรักษา.
ใน 2 3 การทดลองยากล่อมประสาท
ปรับปรุง (ลดลง) ในภาวะซึมเศร้าได้รับการ
ที่เกี่ยวข้องอย่างมีนัยสำคัญที่มีการปรับปรุง
(ลดลง) ในน้ำตาลสะสม (33,34) ในไตรมาสที่สาม
การทดลองรักษาด้วย fluoxetine (35) มี
ผลประโยชน์ในน้ำตาลสะสม แต่ผลกระทบเหล่านี้
เป็นอิสระของการเปลี่ยนแปลงในภาวะซึมเศร้า.
ในการทดลองทั้งสองตัวแทนลดน้ำตาลขนาน,
การปรับปรุงการรักษาที่เกี่ยวข้องกับระดับน้ำตาลในเลือด
ควบคุมได้รับการขนานโดยการปรับปรุงใน
ภาวะซึมเศร้า (38, 28) การค้นพบนี้สนับสนุน
สมมติฐานของการมีปฏิสัมพันธ์ซึ่งกันและกัน
ระหว่างภาวะซึมเศร้าและการควบคุมระดับน้ำตาลในเลือด
ซึมเศร้านั้นอาจผลิตน้ำตาลในเลือดสูง
และน้ำตาลในเลือดสูงกระตุ้นภาวะซึมเศร้า.
การศึกษาต่อไปมีความจำเป็นที่การทดสอบนี้
สมมติฐานโดยตรง.
อคติที่ตีพิมพ์เป็นภัยคุกคามต่อ generalizability
ความคิดเห็นอภิวิเคราะห์และ
ที่มีอยู่ ถ้าผลของการศึกษาที่กู้คืน
ที่แตกต่างจากรายงานที่ไม่ได้เผยแพร่เพราะ
ได้รับผลกระทบผลความน่าจะเป็นของสิ่งพิมพ์
(52) ไม่ปลอดภัยไม่มี 57 และ
ดังนั้นจึงเป็นไปได้ของการตีพิมพ์บาง
อคติไม่สามารถได้รับการยกเว้น (27) ความน่าจะเป็น
ของการมีอคติก็อาจจะลดลง
เพราะหลายการศึกษาที่ไม่ได้รับแรงผลักดัน
โดยเฉพาะภาวะซึมเศร้าระดับน้ำตาลในเลือด
ควบคุมสมมติฐาน ในส่วนของการศึกษา,
ภาวะซึมเศร้าเป็นเพียง 1 ในจำนวนจิตสังคม
ตัวแปรและพฤติกรรมการศึกษา
ที่เกี่ยวข้องกับการควบคุมระดับน้ำตาลในเลือด.
เพราะการวิเคราะห์อภิมาแสดงให้เห็น
ว่าภาวะซึมเศร้ามีความเกี่ยวข้องกับ
น้ำตาลในเลือดสูง, การเรียกร้องที่ได้รับการสนับสนุนที่
มีปฏิสัมพันธ์จิตใจอยู่ในที่ทำงานใน
ผู้ป่วย ชนิดที่ 1 หรือเบาหวานชนิดที่ 2
ES เป็นเจียมเนื้อเจียมตัวที่สอดคล้องกันและทางคลินิก
ที่สำคัญ ข้อมูลจากการทดลองทางคลินิกสนับสนุน
สมาคมภาวะซึมเศร้าน้ำตาลในเลือดสูง,
เน้นความเป็นไปได้ของ
การมีปฏิสัมพันธ์ซึ่งกันและกันและชี้ให้เห็นว่า
การรักษาโรคซึมเศร้าอาจจะเป็นประโยชน์
กับทั้งอารมณ์และการควบคุมระดับน้ำตาลในเลือด.
การศึกษาเพิ่มเติมที่มีความจำเป็นในการกำหนด
กำไรที่เกิดขึ้นจริงในผลทางการแพทย์ที่ สามารถ
บรรลุผ่านภาวะซึมเศร้าในระยะยาว
ในการจัดการโรคเบาหวาน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สรุป - ความเชื่อในจิตใจและร่างกายหรือทางจิต
,
, สมาคมเป็นที่แพร่หลาย ปัญหาทางการแพทย์หลายบันทึกโดยผู้ป่วยและแพทย์เหมือนกัน

ความเครียดทางจิต หรือปรากฏการณ์ทางจิตสังคมอื่น ๆไม่กี่ของความสัมพันธ์เหล่านี้

แต่ได้รับการยืนยันจากการวิจัยทางวิทยาศาสตร์
อย่างเข้มงวด เมื่อความสัมพันธ์เชิงประจักษ์คือ
รายงาน ปัจจัยทางจิตสังคมมักจะ
ที่เกี่ยวข้องกับทางการแพทย์ทั่วไปผล ( เช่น
ภาวะซึมเศร้าและการตายจากโรคเอดส์ โรคภูมิคุ้มกันบกพร่อง [ 39 ]

ญกับความเสี่ยงที่เพิ่มขึ้นของโรคหัวใจ
[ 40 ] , ภาวะซึมเศร้าและโรคกล้ามเนื้อหัวใจตายที่มีการเจ็บป่วยที่เพิ่มขึ้นต่อไป

และอัตราการตาย [ 41 ] ( 43 ) เมื่อสมาคม
ทําด้วยศักยภาพกลไกทางสรีรวิทยา
( เช่น ความเครียด ความเป็นพิษกับเซลล์นักฆ่าตามธรรมชาติ
,จากการตอบสนอง ต่อการผลิต [ 44,45 ] และ

) , ESS ได้ปานกลาง แต่บางทีอาจจะมากขึ้น
ที่สำคัญก็มักจะยากที่จะตีความทางคลินิก ( 44 )
.
อภิมานของเราใช้เฉพาะทางสรีรวิทยา
วัด ( ธอส. ) เป็นเครื่องหมายของ
ส่วนประกอบทางกาย . ธอส. ยอมรับเป็นมาตรการที่ดีที่สุดของที่ผ่านมาในการควบคุมระดับน้ำตาลและ

ใช้คู่มือการจัดการคลินิก
( 46 )ความเกี่ยวข้องกับหลักสูตรของโรคเบาหวานเป็นอย่างดี
สร้าง ( 1 ) ขนาดเล็กกว่าแบบถาวรในโอกาส
เพิ่มความเสี่ยงของภาวะแทรกซ้อนที่สำคัญของเบาหวาน
( 2,47 )
ผลที่เห็นได้ชัดมากที่สุดในช่วงกิจกรรม
ค่ากลูโคสที่เป็นไปได้ ตัวอย่างเช่น
ลดลง 1.0% ในการประชุม ( จาก 9.5
ถึง 8.5 % ) เกี่ยวข้องกับการลดลงเกือบร้อยละ 33 ในอัตราการก้าวหน้าของโรค

( 48 ) การสังเคราะห์งานวิจัยของเราบ่งชี้ว่า ภาวะซึมเศร้าที่เกี่ยวข้องกับสูงกว่า

) กับธนาคารอาคารสงเคราะห์ , hyperglycemia . แม้ ES ของ
0.17 สาธิตบัญชีภาวะซึมเศร้า
สำหรับจำนวนเงินขนาดเล็ก ( 3% ) ของความแปรปรวนใน
ธนาคารอาคารสงเคราะห์ , นี่ไม่ใช่เล็กน้อยในการปฏิบัติ การ besd
เป็นวิธีการแปล และเป็นข้อมูลทางคลินิกที่เป็นประโยชน์

ตัวอย่างเช่น คาด
การรักษาของภาวะซึมเศร้าในผู้ป่วยเบาหวาน
ประชากร ในการวิเคราะห์ของเราแสดงให้เห็นว่า การรักษาของภาวะซึมเศร้าอาจ

เพิ่มสัดส่วนของประชากรใน
การควบคุมที่ดีจาก 41 ถึง 58 เปอร์เซ็นต์ในประชากรเบาหวาน
( 30 ) .
ES ได้มากขึ้นในการศึกษาที่ประเมินภาวะซึมเศร้าโดยใช้มาตรฐาน

บทสัมภาษณ์ และใช้เกณฑ์การวินิจฉัย
มากกว่ามาตรการรายงานความรุนแรงของอาการ
บางทีอาจเป็นเพราะความสัมพันธ์
อาจจะแข็งแกร่งในผู้ป่วย
คลินิกมากกว่าซับคลินิเคิล depression สินค้าคงคลังรายงาน
ตนเองยังมีมาตรการเฉพาะ
น้อยกว่าหดหู่ใจ ยกระดับคะแนน
อาจจะผลิตได้ไม่เพียง แต่ยังโดยความวิตกกังวลซึมเศร้า
, ความทุกข์ทางอารมณ์ทั่วไป
หรือเจ็บป่วยทางการแพทย์ ความแตกต่างอาจสะท้อนให้เห็นถึงการเกิดขึ้นในเวลาเดียวกันได้ดีในช่วงเวลา
ประเมิน โดยมาตรการของภาวะซึมเศร้าและ
การควบคุมระดับน้ำตาล ( รูปที่ 2 ) ธอส. เป็นชั่วคราว

หนักวัดระดับน้ำตาลในเลือดมีความหมายมากกว่า 120 วัน ระยะเวลาก่อนหน้านี้
( 49,17 ) ในทางตรงกันข้าม การวินิจฉัยโรคหลัก depression อาการเป็นปัจจุบันต้องใช้

และรุนแรงกว่าอย่างน้อย 14 วันก่อน

โดยทั่วไป และมาตรการภาวะซึมเศร้า รายงานประเมินสถานะอารมณ์มากกว่า ก่อนหน้านี้
7 วัน ( 50 ) ความน่าเชื่อถือของรายงาน