London. The subway. My trains sudde

London. The subway. My trains suddenly stops in the middle of nowhere. A few minutes pass with no announcement. Time drags until, finally, I catch the eye of the girl sitting next to me and we exchange a few words. Then I notice two young, well-dressed men smirking at us from the other end of the carriage. Have I done something wrong?

I realise that I have broken the golden social rule: never talk to strangers, even if out-of-the ordinary events are occurring. It strikes me as quite perverse. City-dwellers everywhere go to great lengths to protect their personal space, but in the case of a possible emergency, isn't this going a little too far?

Last year, back in Sydney, I had the opposite experience. Having just flown in after an absence of six months, I was stunned to notice how friendly people are to strangers. Everywhere I went, I spied people striking up conversations with people who they evidently didn't know.

These weren't just vague, impersonal conversations, either: names, dates, places, hopes and dreams were all revealed in the space of approximately five minutes. I bought a drink and had a detailed conversation with the vendor about our travelling experiences.

I saw two young people who had obviously just met talking about their career aspirations for a good ten minutes while they waited for a train. I'm told that Australian men will even talk to strangers while peeing into a urinal–an expression of intimacy if ever I've heard one.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ลอนดอน รถไฟใต้ดิน รถไฟของฉันหยุดทันทีแสงอรุณ ไม่กี่นาทีผ่านกับไม่ประกาศ เวลาลากจนถึง ในที่สุด ฉันจับตาของหญิงสาวนั่งถัดจากผม และพวกเราเปลี่ยนคำไม่กี่คำ จากนั้น ผมสังเกตเห็นผู้ชายแต่งตัวดี หนุ่มสอง smirking ที่เราจากส่วนอื่น ๆ ของการขนส่ง ฉันได้ทำสิ่งที่ไม่ถูกต้องฉันรู้ว่า ฉันมีแตกทางสังคมกฎทองคำ: ไม่เคยคุยกับคนแปลกหน้า แม้ว่าเหตุการณ์ปกติเช็คของจะเกิดขึ้น มันนัดผมเป็นค่อนข้างวิปริต -ประชาชนทุกที่ไปยาวมากเพื่อปกป้องพื้นที่ส่วนตัว แต่ในกรณีฉุกเฉินเป็นไปได้ ไม่ได้นี้จะน้อยมากเกินไปปี ในซิดนีย์ ผมมีประสบการณ์ตรงกันข้าม มีแค่บินในหลังการขาด 6 เดือน ฉันตกใจเมื่อสังเกตเห็นผู้คนเป็นมิตรวิธีอยู่กับคนแปลกหน้า ทุกผม ฉันสอดแนมคนโดดเด่นขึ้นสนทนากับคนที่พวกเขาอย่างเห็นได้ชัดไม่ทราบเหล่านี้ไม่เพียงคลุมเครือ ตนสนทนา อย่างใดอย่างหนึ่ง: ชื่อ วัน สถาน หวัง และความฝันทั้งหมดเปิดเผยในพื้นที่ประมาณห้านาที ผมซื้อเครื่องดื่ม และมีการสนทนากับผู้ขายรายละเอียดเกี่ยวกับประสบการณ์การเดินทางของเราผมเห็นคนหนุ่มสองคนที่ได้พบเห็นได้ชัดเพียงพูดถึงแรงบันดาลใจทำงานสิบนาทีที่ดีในขณะที่พวกเขารอรถไฟ ผมกำลังบอกว่า ผู้ชายออสเตรเลียจะได้พูดคุยกับคนแปลกหน้าขณะฉี่ลงในนิพจน์ที่ปัสสาวะมีความสนิทสนมถ้าเคยผมเคยได้ยินหนึ่ง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

กรุงลอนดอน สถานีรถไฟใต้ดิน. รถไฟของฉันหยุดกึกในกลางไม่มีที่ไหนเลย ไม่กี่นาทีผ่านโดยไม่มีการประกาศ เวลาลากจนในที่สุดผมจับสายตาของหญิงสาวนั่งอยู่ข้างๆฉันและเราแลกเปลี่ยนคำไม่กี่คำ จากนั้นผมสังเกตเห็นเด็กหนุ่มสองคนแต่งตัวดีแสยะยิ้มที่มุมที่เราจากส่วนอื่น ๆ ของสายการบิน ? ฉันได้ทำอะไรผิดฉันตระหนักดีว่าเราได้หักกฎสังคมทอง: ไม่เคยพูดคุยกับคนแปลกหน้าถึงแม้ว่าออกจากเหตุการณ์สามัญที่เกิดขึ้น มันนัดฉันเป็นวิปลาสค่อนข้าง ชาวเมืองทุกที่ไปช่วงที่ดีที่จะปกป้องพื้นที่ส่วนบุคคลของพวกเขา แต่ในกรณีที่เกิดเหตุฉุกเฉินที่เป็นไปไม่ได้นี้จะเล็ก ๆ น้อย ๆ มากเกินไป? ปีที่แล้วกลับมาอยู่ในซิดนีย์, ผมมีประสบการณ์ตรงข้าม ต้องบินเพียงในหลังจากห่างหายไปหกเดือนผมตะลึงให้ทราบว่าคนที่เป็นมิตรกับคนแปลกหน้า ทุกที่ที่ผมไปผมสอดแนมคนที่โดดเด่นขึ้นมาสนทนากับคนที่พวกเขาเห็นได้ชัดว่าไม่ทราบ. เหล่านี้ไม่ได้เป็นเพียงแค่คลุมเครือสนทนาไม่มีตัวตนหรือ: ชื่อ, วันที่, สถานที่หวังและความฝันถูกเปิดเผยทั้งหมดในพื้นที่ประมาณห้า นาที ผมซื้อเครื่องดื่มและมีการสนทนากับผู้ขายรายละเอียดเกี่ยวกับประสบการณ์การเดินทางของเรา. ผมเห็นสองคนหนุ่มสาวที่มีอย่างเห็นได้ชัดเพียงแค่ได้พบพูดคุยเกี่ยวกับแรงบันดาลใจในอาชีพของพวกเขาที่ดีสิบนาทีในขณะที่พวกเขารอคอยรถไฟ ฉันบอกว่าผู้ชายออสเตรเลียแม้จะพูดคุยกับคนแปลกหน้าในขณะที่ฉี่เป็นปัสสาวะ-การแสดงออกของความใกล้ชิดถ้าเคยผมเคยได้ยินหนึ่ง