It is well known that negative and

It is well known that negative and stigmatizing attitudes towards persons with mental illness are highly prevalent in the general population (Angermeyer et al. 2005, Angermeyer & Dietrich 2006, Högberg et al. 2012). During the recent decades, no time trends or desirable changes in these negative attitudes have been observed (Schomerus et al. 2012). A range of studies have examined associated factors (such as age, gender, marital status, educational level, and real-life experiences) and found that older people, males, and persons without personal experience of mental illness often have more negative attitudes (Angermeyer & Dietrich 2006, Ewalds-Kvist et al. 2012). However, in their review, Angermeyer & Dietrich (2006) found that the explanatory power of sociodemographic characteristics is poor. Familiarity and contact with mental illness is probably the strongest predictor for more positive attitudes (Couture & Penn 2003, Angermeyer & Dietrich 2006). Moreover, negative and stigmatizing attitudes also are found among health-care staff, and to a surprising extent, and are in several respects comparable with public opinion (Nordt et al. 2006, Schulze 2007, Björkman et al. 2008, Ross & Goldner 2009). Lack of knowledge, lower education level, less professional experience, and no familiarity, i.e., no friends or relatives with mental illness, are factors related to more negative and unfavourable attitudes (van der Kluit & Goossens 2011). Stigmatization and discriminatory behaviour constitute a major obstacle in psychiatric care and have been pointed out as a key issue in work with mental illness. Unfortunately, negative attitudes have been shown even among mental health-care staff (Ross & Goldner 2009, Hansson et al. 2013). Education level (Munro & Baker 2007), knowledge, and experience of mental illness (Nordt et al. 2006, Cleary et al. 2012, Hansson et al. 2013) have been shown to influence mental health staff’s attitudes in a positive direction. Hansson and co-workers (2013) found differences between work setting characteristics; where mental health-care staff working in inpatient services had more negative attitudes than did staff working in outpatient services. The authors’ explanation for this difference was that staff in inpatient settings have contact with persons with more severe, long-term and recurrent mental illness. This, in turn was thought to induce negative beliefs, pessimism, and hopelessness in the individual staff members. It is the nursing staff who work closest to and have everyday contact with patients. Studies comparing the attitudes of nurses working in mental health services with those working in somatic care have shown more positive attitudes among mental health nurses (Björkman et al. 2008). In a European study, mental health nurses’ attitudes towards persons with mental illness were mainly positive (Chambers et al. 2010). In summary, the review of the literature supports the ‘contact hypothesis’, i.e. that increased personal and professional contact is associated with more positive attitudes. The ‘dose’ of contact is similar for staff working in different mental health services, i.e. they have daily contact with persons suffering from mental illness. However, the panorama of mental illness is wide, and consequently, staff members working in different mental health services have varying professional experiences. There is evidence that negative and stigmatizing attitudes exist among mental health staff, and differences have been shown between work places. Besides personal and professional contact, staffs members’ knowledge and sociodemographic characteristics have been identified as related factors. Less is known about how these factors may covary. If we wish to intervene and steer attitudes in a positive direction, there is a need to start by examining the explanatory power of possible related factors. Based on earlier research, we hypothesized that earlier personal contact, professional contact (employer/ work places), knowledge, and sociodemographic characteristics would impact on mental health nursing staff’s general attitudes towards persons with mental illness. Thus, the aim of the present study was to investigate these factors association with mental health nursing staffs’ general attitudes towards persons with mental illness.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เป็นที่ทราบกันดีว่าทัศนคติเชิงลบและ stigmatizing ต่อบุคคลที่มีความเจ็บป่วยทางจิตเป็นที่แพร่หลายอย่างมากในประชากรทั่วไป (Angermeyer et al. 2005 Angermeyer และทริช 2006 Högberg et al. 2012) ในช่วงทศวรรษที่ผ่านมาที่ไม่มีเวลาหรือแนวโน้มการเปลี่ยนแปลงที่น่าพอใจในทัศนคติเชิงลบเหล่านี้ได้รับการปฏิบัติ (Schomerus et al. 2012) ช่วงของการศึกษาได้รับการตรวจสอบปัจจัยที่เกี่ยวข้อง (เช่นอายุเพศสถานภาพสมรสระดับการศึกษาและประสบการณ์ในชีวิตจริง) และพบว่าผู้สูงอายุเพศชายและบุคคลที่ไม่มีประสบการณ์ส่วนบุคคลของผู้ป่วยทางจิตมักจะมีทัศนคติเชิงลบมากขึ้น (Angermeyer และทริช 2006 Kvist Ewalds-et al. 2012) อย่างไรก็ตามในการตรวจสอบของพวกเขา Angermeyer และทริช (2006) พบว่าอำนาจอธิบายลักษณะที่ยาวนานเป็นที่น่าสงสาร ความคุ้นเคยและการติดต่อกับความเจ็บป่วยทางจิตน่าจะเป็นปัจจัยบ่งชี้ที่แข็งแกร่งสำหรับทัศนคติเชิงบวกมากขึ้น (Couture และเพนน์ 2003 Angermeyer และทริช 2006) นอกจากนี้ยังมีทัศนคติเชิงลบและ stigmatizing นอกจากนี้ยังพบในหมู่พนักงานด้านการดูแลสุขภาพและการแสดงความคิดเห็นที่น่าแปลกใจและอยู่ในหลายประการเปรียบได้กับความคิดเห็นของประชาชน (Nordt et al. 2006 ชูลซ์ปี 2007 Björkman et al. 2008, รอสส์และ Goldner 2009 ) ขาดความรู้ระดับการศึกษาต่ำกว่าระดับมืออาชีพที่มีประสบการณ์น้อยและความคุ้นเคยไม่มีคือไม่มีเพื่อนหรือญาติที่มีความเจ็บป่วยทางจิตเป็นปัจจัยที่เกี่ยวข้องกับทัศนคติเชิงลบมากขึ้นและร้าย (แวนเดอร์ Kluit และ Goossens 2011) การตีตราและเลือกปฏิบัติพฤติกรรมที่เป็นอุปสรรคสำคัญในการดูแลผู้ป่วยจิตเวชและได้รับการชี้ให้เห็นว่าเป็นปัญหาที่สำคัญในการทำงานที่มีความเจ็บป่วยทางจิต แต่น่าเสียดายที่ทัศนคติเชิงลบได้รับการแสดงแม้ในหมู่พนักงานดูแลสุขภาพจิต (รอสส์และ Goldner 2009 Hansson et al. 2013) ระดับการศึกษา (มันโรและเบเกอร์ 2007) ความรู้และประสบการณ์ของการเจ็บป่วยทางจิต (Nordt et al. 2006 เคลียร์ et al. 2012, Hansson et al. 2013) ได้รับการแสดงที่มีอิทธิพลต่อทัศนคติของพนักงานสุขภาพจิตในทิศทางที่เป็นบวก Hansson และเพื่อนร่วมงาน (2013) ที่พบความแตกต่างระหว่างลักษณะการตั้งค่าการทำงาน; พนักงานที่ดูแลสุขภาพจิตในการทำงานในการให้บริการผู้ป่วยในมีทัศนคติเชิงลบมากขึ้นกว่าพนักงานที่ทำงานในการให้บริการผู้ป่วยนอก ผู้เขียนอธิบายความแตกต่างนี้คือการที่พนักงานในการตั้งค่าผู้ป่วยมีการติดต่อกับบุคคลที่มีความรุนแรงมากขึ้นในระยะยาวและความเจ็บป่วยทางจิตกำเริบ นี้ในที่สุดก็เป็นความคิดที่จะทำให้เกิดความเชื่อเชิงลบแง่ร้ายและความสิ้นหวังในทีมงานของแต่ละบุคคล มันเป็นบุคลากรทางการพยาบาลที่ทำงานใกล้ชิดกับและในชีวิตประจำวันมีการติดต่อกับผู้ป่วย การศึกษาเปรียบเทียบทัศนคติของพยาบาลที่ทำงานในการให้บริการสุขภาพจิตกับผู้ที่ทำงานในการดูแลร่างกายได้แสดงให้เห็นทัศนคติที่เป็นบวกมากขึ้นของพยาบาลสุขภาพจิต (Björkman et al. 2008) ในการศึกษายุโรปทัศนคติพยาบาลสุขภาพจิตที่มีต่อบุคคลที่มีความเจ็บป่วยทางจิตส่วนใหญ่เป็นบวก (Chambers et al. 2010) โดยสรุปการทบทวนวรรณกรรมที่สนับสนุนสมมติฐานติดต่อ 'คือที่เพิ่มขึ้นติดต่อส่วนบุคคลและเป็นมืออาชีพมีความสัมพันธ์กับทัศนคติเชิงบวกมากขึ้น ว่า 'ยา' ของการติดต่อจะคล้ายกันสำหรับพนักงานที่ทำงานในการให้บริการด้านสุขภาพจิตที่แตกต่างกันกล่าวคือพวกเขามีทุกวันติดต่อกับบุคคลที่ทุกข์ทรมานจากความเจ็บป่วยทางจิต แต่พาโนรามาของความเจ็บป่วยทางจิตกว้างและทำให้พนักงานที่ทำงานในการให้บริการด้านสุขภาพจิตที่แตกต่างกันที่แตกต่างกันการฝึกประสบการณ์วิชาชีพ มีหลักฐานว่ามีทัศนคติเชิงลบและ stigmatizing อยู่ในหมู่พนักงานสุขภาพจิตและความแตกต่างได้รับการแสดงระหว่างสถานที่ทำงาน นอกจากนี้การติดต่อส่วนบุคคลและเป็นมืออาชีพความรู้พนักงานของสมาชิกและลักษณะที่ยาวนานได้รับการระบุว่าเป็นปัจจัยที่เกี่ยวข้อง น้อยเป็นที่รู้จักกันเกี่ยวกับวิธีการปัจจัยเหล่านี้อาจ covary ถ้าเราต้องการที่จะเข้าไปแทรกแซงและคัดท้ายทัศนคติในทิศทางที่เป็นบวกมีความจำเป็นที่จะต้องเริ่มต้นด้วยการตรวจสอบอำนาจอธิบายของปัจจัยที่เกี่ยวข้องที่เป็นไปได้ จากการวิจัยก่อนหน้านี้เราตั้งสมมติฐานว่าก่อนหน้านี้ที่ติดต่อส่วนบุคคลติดต่อมืออาชีพ (นายจ้าง / สถานที่ทำงาน) ความรู้และลักษณะที่ยาวนานจะส่งผลกระทบต่อทัศนคติทั่วไปพนักงานพยาบาลสุขภาพจิตที่มีต่อบุคคลที่มีความเจ็บป่วยทางจิต ดังนั้นวัตถุประสงค์ของการศึกษาในปัจจุบันคือการตรวจสอบเหล่านี้สมาคมปัจจัยที่มีบุคคลากรด้านสุขภาพจิตพยาบาลทัศนคติทั่วไปที่มีต่อบุคคลที่มีความเจ็บป่วยทางจิต

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มันเป็นที่รู้จักกันดีว่าเป็นลบ และ stigmatizing เจตคติต่อผู้ป่วยทางจิตอย่างแพร่หลายในประชากรทั่วไป ( angermeyer et al . 2005 angermeyer & ดีทริช 2006 H ö gberg et al . 2012 ) ในช่วงทศวรรษที่ผ่านมา ไม่มีแนวโน้มของเวลาหรือการเปลี่ยนแปลงที่พึงประสงค์ในทัศนคติเชิงลบเหล่านี้ได้ถูกสังเกต ( schomerus et al . 2012 ) ช่วงของการศึกษาได้ศึกษาปัจจัยที่เกี่ยวข้อง เช่น อายุ เพศ สถานภาพสมรส ระดับการศึกษา และประสบการณ์ในชีวิตจริง ) และพบว่า ผู้สูงอายุ เพศชาย และคนไร้ประสบการณ์ส่วนตัวของการเจ็บป่วยทางจิตมักจะมีทัศนคติเชิงลบมากขึ้น ( angermeyer & ดีทริช 2006 ewalds kvist et al . 2012 ) อย่างไรก็ตาม ในการตรวจสอบของพวกเขา angermeyer & ดีทริช ( 2006 ) พบว่า ความสามารถของอุตสาหกรรมมีลักษณะไม่ดี ความคุ้นเคย และติดต่อกับอาการป่วยทางจิตน่าจะเป็นตัวที่แข็งแกร่งสำหรับทัศนคติเชิงบวกมากขึ้น ( Couture & เพนน์ 2003 angermeyer & ดีทริช 2006 ) นอกจากนี้ ยังพบ stigmatizing ทัศนคติเชิงลบ และบุคลากรทางการแพทย์ และขอบเขตที่น่าแปลกใจ และในหลายประการเทียบเคียงกับความเห็นสาธารณะ ( nordt et al . 2006 , ชูลซ์ 2007 BJ ö rkman et al . 2008 , Ross & โกลด์เนอร์ 2009 ) ขาดความรู้ ระดับการศึกษาต่ำกว่า ประสบการณ์น้อย และไม่คุ้นเคย เช่น ไม่มีเพื่อนหรือญาติกับความเจ็บป่วยทางจิต เป็นปัจจัยลบมากขึ้น และปรับทัศนคติ ( ฟาน เดอร์ kluit & กูสเซิ่นส์ 2011 ) ตราบาป และพฤติกรรมการเป็นอุปสรรคสำคัญในการดูแลทางจิตเวช และได้ชี้เป็นปัญหาสำคัญในการทำงานกับอาการทางจิต แต่น่าเสียดายที่ได้แสดงทัศนคติเชิงลบในหมู่พนักงานสุขภาพจิต ( Ross & บริษัท แฮนสัน โกลด์เนอร์ , et al . 2013 ) ระดับการศึกษา ( มันโรและเบเกอร์ 2007 ) , ความรู้ และ ประสบการณ์ของการเจ็บป่วยทางจิต ( nordt et al . 2006 เคลียร์ et al . 2012 , แฮนส์สัน et al . 2013 ) ได้แสดงอิทธิพลต่อสุขภาพจิตของพนักงานในทิศทางที่เป็นบวก แฮนส์สันและเพื่อนร่วมงาน ( 2013 ) พบความแตกต่างระหว่างการทำงานการตั้งค่าคุณลักษณะ ที่จิตใจ สุขภาพ ผู้ปฏิบัติงานในผู้ป่วยในมีทัศนคติเชิงลบมากขึ้นกว่าพนักงานในการให้บริการผู้ป่วยนอก คำอธิบายของผู้เขียน สำหรับความแตกต่างนี้ว่า เจ้าหน้าที่ในโรงพยาบาลมีการติดต่อกับบุคคลที่มีความรุนแรงมากขึ้น ระยะยาว และกำเริบจิตป่วย นี้ในการเปิดอาจทำให้เกิดความเชื่อเชิงลบในแง่ร้าย และความสิ้นหวังในพนักงานแต่ละคน เป็นพยาบาล พนักงานทำงานใกล้ และมีการติดต่อทุกวันกับผู้ป่วย การศึกษาเปรียบเทียบทัศนคติของพยาบาลในการให้บริการสุขภาพจิตกับคนที่ทำงานในการดูแลทางกาย ได้แสดงทัศนคติเชิงบวกมากขึ้นของพยาบาลสุขภาพจิต ( BJ ö rkman et al . 2008 ) ในยุโรปศึกษา ทัศนคติของพยาบาลสุขภาพจิตต่อผู้ป่วยทางจิตเป็นบวกส่วนใหญ่ ( ห้อง et al . 2010 ) ในการสรุป , ทบทวนวรรณกรรมสนับสนุน ' ' ติดต่อสมมติฐานคือที่ติดต่อส่วนบุคคลและเป็นมืออาชีพมากขึ้น เกี่ยวข้องกับทัศนคติเชิงบวกมากขึ้น ' ขนาด ' ของการติดต่อคล้ายกับพนักงานในการให้บริการสุขภาพจิตแตกต่างกัน โดยพวกเขาได้เคยติดต่อกับคนทุกข์ทรมานจากการเจ็บป่วยทางจิต อย่างไรก็ตาม พาโนรามาของความเจ็บป่วยทางจิต คือ กว้าง และ จากนั้น เจ้าหน้าที่งานบริการสุขภาพจิตแตกต่างกันมีแตกต่างกันประสบการณ์มืออาชีพ มีหลักฐานที่เป็นลบ และ stigmatizing ทัศนคติที่มีอยู่ในหมู่พนักงาน สุขภาพจิต และได้แสดงความแตกต่างระหว่างสถานที่ทํางาน อีกอย่างส่วนตัวและติดต่อมืออาชีพ พนักงาน สมาชิกมีความรู้และคุณลักษณะอุตสาหกรรมได้รับการระบุเป็นปัจจัยที่เกี่ยวข้อง น้อยเป็นที่รู้จักกันเกี่ยวกับว่า ปัจจัยเหล่านี้อาจ covary . ถ้าเราต้องการที่จะเข้าไปแทรกแซงและคัดท้าย ทัศนคติในด้านบวก ก็ต้องเริ่มจากการตรวจสอบความสามารถของที่เป็นไปได้ที่เกี่ยวข้องกับปัจจัย บนพื้นฐานของการวิจัยก่อนหน้านี้ เราตั้งสมมติฐานว่า ก่อนหน้านี้ การติดต่อ ติดต่อมืออาชีพ ( นายจ้าง / งานสถานที่ ) , ความรู้ และลักษณะอุตสาหกรรม ที่จะส่งผลกระทบต่อสุขภาพจิตพยาบาลพนักงานทั่วไป ทัศนคติต่อผู้ที่มีอาการทางจิต ดังนั้น จุดมุ่งหมายของการศึกษาคือ เพื่อศึกษาปัจจัยเหล่านี้ร่วมกับบุคลากรพยาบาลสุขภาพจิตทัศนคติทั่วไปที่มีต่อผู้ที่มีอาการทางจิต