A strategy to cope with changes rea

A strategy to cope with changes reactively is agility. Early literature on agility was
often anecdotal and attached dimensions to agility such as “enriching the customer”,
“cooperating to enhance competitiveness” and “leveraging the impact of people and
information” (Goldman et al., 1995). Today, however, agility is mostly understood as
the ability of a supply chain to rapidly respond to change by adapting its initial stable
configuration. Agility corresponds primarily with being responsive (Christopher et al.,
2006), being fast (Prater et al., 2001), and being able to reconfigure the supply chain
(Bernardes and Hanna, 2009). While some authors highlight the reactive nature of agility
to changes primarily on the demand side (van Hoek et al., 2001), other authors argue that
it comprises all kind of changes (Charles et al., 2010). For example, postponement makes
the supply chain more agile by delaying the point in which the final personality of the
product is to be configured (Swaminathan and Lee, 2003), thereby increasing the speed
to respond to demand changes by adapting the final product. In contrast, robustness is
a proactive strategy that can be defined as the ability of a supply chain to resist
change without adapting its initial stable configuration. A robust supply chain remains
effective for all plausible futures (Klibi et al., 2010), it remains in the same situation before
and after changes occur (Asbjørnslett, 2008, p. 19), and it is insensitive to noise factors
(Mo and Harrison, 2005, p. 243). Thus, a robust supply chain endures rather than
responds to changes (Husdal, 2010, p. 14). For example, multiple sources of supply
make the supply chain more robust, because the flow of material from supplier B is
sustained even if the flow from supplier A is disrupted (Tang, 2006b). In contrast to agile
concepts, no adaptation is needed. And while robustness and agility are independent,
some supply chain-related measures can increase both dimensions at the
same time. Additional examples for implementing agile and robust strategies can be
found in Table I.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

กลยุทธ์เพื่อรับมือกับการเปลี่ยนแปลง reactively มีความคล่องตัว มีวรรณคดีต้นบนความคล่องตัวขนาดเล็ก ๆ มักจะ และแนบเพื่อความคล่องตัวเช่น "ค่าลูกค้า""ร่วมมือกันเพื่อเพิ่มศักยภาพในการแข่งขัน" และ "ผลกระทบของผู้ใช้ และข้อมูล" (โกลด์แมนและ al., 1995) วันนี้ อย่างไรก็ตาม ความว่องไวเป็นส่วนใหญ่เข้าใจว่าเป็นความสามารถของโซ่อุปทานตอบสนองอย่างรวดเร็วการเปลี่ยนแปลง โดยดร.คอกแรกของการกำหนดค่า ความคล่องตัวสอดคล้องหลักกับการตอบสนอง (คริสโตเฟอร์ et al.,2006), เป็นอย่างรวดเร็ว (Prater และ al., 2001), และการกำหนดค่าใหม่โซ่(Bernardes และฮันนา 2009) ในขณะที่ผู้เขียนบางเน้นธรรมชาติปฏิกิริยาความคล่องตัวการเปลี่ยนแปลงหลักในด้านความต้องการ (van Hoek et al., 2001), คนโต้เถียงที่มันประกอบด้วยชนิดทั้งหมดของการเปลี่ยนแปลง (ชาร์ลส์ et al., 2010) ตัวอย่าง ช่วยให้การเลื่อนห่วงโซ่อุปทานที่คล่องตัวมากขึ้น โดยล่าช้าจุดซึ่งบุคลิกภาพขั้นสุดท้ายของการผลิตภัณฑ์จะมีการกำหนดค่า (Swaminathan และ Lee, 2003) , จึงช่วยเพิ่มความเร็วตอบสนองความต้องการเปลี่ยนแปลง โดยการดัดแปลงผลิตภัณฑ์ขั้นสุดท้าย มีเสถียรภาพในทางตรงกันข้ามกลยุทธ์เชิงรุกที่สามารถกำหนดเป็นความสามารถของโซ่อุปทานเพื่อต่อต้านเปลี่ยนแปลงโดยไม่ต้องดัดแปลงการกำหนดค่าเริ่มต้นที่มั่นคง โซ่ที่แข็งแรงอยู่มีประสิทธิภาพสำหรับในอนาคตเป็นไปได้ทั้งหมด (Klibi et al., 2010), มันยังคงอยู่ในสถานการณ์เดียวกันก่อนและหลัง จากการเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้น (Asbjørnslett, 2008, p. 19), และมันซ้อนกับปัจจัยเสียง(Mo และ Harrison, 2005, p. 243) ดังนั้น โซ่แข็ง endures rather กว่าตอบสนองต่อการเปลี่ยนแปลง (Husdal, 2010, p. 14) จัดหาตัวอย่าง หลายแหล่งทำให้ห่วงโซ่อุปทานมีประสิทธิภาพมากขึ้น เนื่องจากการไหลของวัสดุจากผู้ผลิต Bยั่งยืนแม้ว่าขั้นตอนจากผู้ผลิตคือระหว่างสองวัน (ถัง 2006b) ในทางตรงกันข้ามให้คล่องตัวแนวคิด ปรับตัวไม่จำเป็นต้อง และใน ขณะที่เสถียรภาพและความคล่องตัวเป็นอิสระวัดบางที่เกี่ยวข้องกับห่วงโซ่อุปทานสามารถเพิ่มขนาดทั้งในการเวลาเดียวกัน ตัวอย่างเพิ่มเติมในการดำเนินกลยุทธ์ที่แข็งแกร่ง และคล่องตัวสามารถพบในตารางผม

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

กลยุทธ์ที่จะรับมือกับการเปลี่ยนแปลง reactively คือความคล่องตัว วรรณกรรมในช่วงต้นของความคล่องตัวก็มักจะมีขนาดพอสมควรและที่แนบมากับความคล่องตัวเช่น "การเพิ่มคุณค่าของลูกค้า" "ความร่วมมือเพื่อเสริมสร้างความสามารถในการแข่งขัน" และ "การใช้ประโยชน์จากผลกระทบของคนและข้อมูล" (Goldman et al., 1995) อย่างไรก็ตามในวันนี้มีความคล่องตัวเป็นที่เข้าใจกันส่วนใหญ่เป็นความสามารถของห่วงโซ่อุปทานอย่างรวดเร็วตอบสนองต่อการเปลี่ยนแปลงโดยการปรับมั่นคงเริ่มต้นการตั้งค่า ความคล่องตัวเป็นหลักสอดคล้องกับการตอบสนอง (คริสโต et al., 2006) การที่รวดเร็ว (Prater et al., 2001) และความสามารถในการกำหนดค่าห่วงโซ่อุปทาน(Bernardes และฮันนา 2009) ในขณะที่บางผู้เขียนเน้นธรรมชาติปฏิกิริยาของความคล่องตัวต่อการเปลี่ยนแปลงหลักในด้านอุปสงค์ (รถตู้ Hoek et al., 2001) ผู้เขียนอื่น ๆ ยืนยันว่ามันประกอบด้วยชนิดของการเปลี่ยนแปลงทั้งหมด(ชาร์ลส์ et al., 2010) ยกตัวอย่างเช่นการเลื่อนทำให้ห่วงโซ่อุปทานคล่องตัวมากขึ้นโดยการยืดเวลาการจุดซึ่งในบุคลิกภาพสุดท้ายของผลิตภัณฑ์ที่มีการกำหนดค่า(Swaminathan และลี, 2003) จึงช่วยเพิ่มความเร็วในการตอบสนองความต้องการที่เปลี่ยนแปลงไปโดยการปรับผลิตภัณฑ์ในขั้นสุดท้าย ในทางตรงกันข้ามความทนทานเป็นกลยุทธ์เชิงรุกที่สามารถกำหนดให้เป็นความสามารถของห่วงโซ่อุปทานที่จะต่อต้านการเปลี่ยนแปลงได้โดยไม่ต้องปรับตัวการกำหนดค่าที่มีเสถียรภาพเป็นครั้งแรก ห่วงโซ่อุปทานที่แข็งแกร่งยังคงมีประสิทธิภาพสำหรับฟิวเจอร์สที่เป็นไปได้ทั้งหมด (Klibi et al., 2010) ก็ยังคงอยู่ในสถานการณ์เดียวกันก่อนและหลังการเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้น(Asbjørnslett, 2008, น. 19) และมันก็เป็นความรู้สึกที่ปัจจัยเสียง(Mo และ แฮร์ริสัน, 2005, น. 243) ดังนั้นห่วงโซ่อุปทานที่แข็งแกร่งยังคงมากกว่าตอบสนองต่อการเปลี่ยนแปลง (Husdal, 2010, น. 14) ตัวอย่างเช่นหลายแหล่งที่มาของอุปทานทำให้ห่วงโซ่อุปทานที่แข็งแกร่งมากขึ้นเพราะการไหลของวัสดุจาก B เป็นผู้จัดจำหน่ายอย่างต่อเนื่องแม้ว่าการไหลจากซัพพลายเออร์คือการหยุดชะงัก(Tang, 2006b) ในทางตรงกันข้ามกับเปรียวแนวคิดการปรับตัวไม่จำเป็นต้องใช้ และในขณะที่ความแข็งแกร่งและความคล่องตัวเป็นอิสระบางมาตรการห่วงโซ่อุปทานที่เกี่ยวข้องสามารถเพิ่มมิติทั้งในเวลาเดียวกัน ตัวอย่างเพิ่มเติมสำหรับการใช้กลยุทธ์คล่องตัวและมีประสิทธิภาพที่สามารถพบได้ในตารางที่ I.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

a ยุทธศาสตร์การรับมือกับการเปลี่ยนแปลง reactively มีความคล่องตัว วรรณกรรมในความคล่องตัวคือ
มักจะจดและแนบขนาดให้ความคล่องตัว เช่น " สมบูรณ์ " ลูกค้า ,
" ความร่วมมือเพื่อเพิ่มศักยภาพในการแข่งขัน " และ " การใช้ประโยชน์จากผลกระทบของประชาชนและ
ข้อมูล " ( Goldman et al . , 1995 ) วันนี้ , อย่างไรก็ตาม , ความคล่องตัว ส่วนใหญ่จะเข้าใจว่าเป็น
ความสามารถของห่วงโซ่อุปทานการตอบสนองต่อการเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว โดยการปรับการตั้งค่าคงที่
เริ่มต้นของ . สอดคล้องกับการตอบสนองความคล่องตัวเป็นหลัก ( Christopher et al . ,
2006 ) เป็นเร็ว ( เพรเตอร์ et al . , 2001 ) และความสามารถในการจัดการห่วงโซ่อุปทาน
( bernardes และฮันนา , 2009 ) ในขณะที่บางคนเขียนเน้นสีธรรมชาติของความคล่องตัว
การเปลี่ยนแปลงหลักในด้านอุปสงค์ ( รถตู้ Hoek et al . , 2001 ) , ผู้เขียนอื่น ๆยืนยันว่ามันประกอบด้วยชนิดของการเปลี่ยนแปลง
( ชาร์ลส์ et al . , 2010 ) ตัวอย่างเช่น การทำให้
ห่วงโซ่อุปทานคล่องตัวมากขึ้นด้วยการหน่วงเวลาจุดที่บุคลิกภาพขั้นสุดท้ายของ
ผลิตภัณฑ์ที่จะกำหนดค่า ( swaminathan และลี , 2003 ) จึงเพิ่มความเร็ว
เพื่อตอบสนองความต้องการการเปลี่ยนแปลง ด้วยการปรับผลิตภัณฑ์ในขั้นสุดท้าย ในทางตรงกันข้าม , ความเป็น
กลยุทธ์เชิงรุกที่สามารถกำหนดความสามารถของโซ่อุปทานที่จะต้านทานปรับค่า
เปลี่ยนแปลงโดยไม่ต้องมั่นคง เริ่มต้น ห่วงโซ่อุปทานมีประสิทธิภาพที่มีประสิทธิภาพสำหรับอนาคตจะยังคง
( klibi et al . , 2010 ) , มันยังคงอยู่ในสถานการณ์เดียวกันก่อน
และหลังจากการเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้น ( asbj rnslett ขึ้น ,2551 , 19 หน้า ) และจะไม่รู้สึกถึงเสียงปัจจัย
( โม และ แฮร์ริสัน , 2548 , หน้า 243 ) ดังนั้น โซ่ที่แข็งแกร่งอดทนมากกว่า
ตอบสนองต่อการเปลี่ยนแปลง ( husdal 2010 , 14 หน้า ) ตัวอย่างเช่นแหล่งข้อมูลหลายแห่งจัดหา
ให้ห่วงโซ่อุปทานมีประสิทธิภาพมากขึ้น เพราะการไหลของวัสดุจากซัพพลายเออร์ B
ยั่งยืนแม้ว่าการไหลจากซัพพลายเออร์เป็นกระจัดกระจาย ( ตั้ง 2006b ) ในทางตรงกันข้ามกับว่องไว
แนวคิด ไม่มีการปรับตัวเป็นสิ่งจำเป็น และในขณะที่ความทนทานและความคล่องตัวเป็นอิสระ
บางห่วงโซ่อุปทานที่เกี่ยวข้อง มาตรการ สามารถเพิ่มมิติที่
เวลาเดียวกัน ตัวอย่างเพิ่มเติมสำหรับการดำเนินงานคล่องตัวและมีประสิทธิภาพกลยุทธ์ที่สามารถพบได้ในโต๊ะ
.