And 17 years later I did go to coll

And 17 years later I did go to college. But I naively chose a college that was almost as expensive as Stanford, and all of my working-class parents’ savings were being spent on my college tuition. After six months, I couldn’t see the value in it. I had no idea what I wanted to do with my life and no idea how college was going to help me figure it out. And here I was spending all of the money my parents had saved their entire life. So I decided to drop out and trust that it would all work out OK. It was pretty scary at the time, but looking back it was one of the best decisions I ever made. The minute I dropped out I could stop taking the required classes that didn’t interest me, and begin dropping in on the ones that looked interesting.

It wasn’t all romantic. I didn’t have a dorm room, so I slept on the floor in friends’ rooms, I returned Coke bottles for the 5¢ deposits to buy food with, and I would walk the 7 miles across town every Sunday night to get one good meal a week at the Hare Krishna temple. I loved it. And much of what I stumbled into by following my curiosity and intuition turned out to be priceless later on. Let me give you one example:

Reed College at that time offered perhaps the best calligraphy instruction in the country. Throughout the campus every poster, every label on every drawer, was beautifully hand calligraphed. Because I had dropped out and didn’t have to take the normal classes, I decided to take a calligraphy class to learn how to do this. I learned about serif and sans serif typefaces, about varying the amount of space between different letter combinations, about what makes great typography great. It was beautiful, historical, artistically subtle in a way that science can’t capture, and I found it fascinating.

None of this had even a hope of any practical application in my life. But 10 years later, when we were designing the first Macintosh computer, it all came back to me. And we designed it all into the Mac. It was the first computer with beautiful typography. If I had never dropped in on that single course in college, the Mac would have never had multiple typefaces or proportionally spaced fonts. And since Windows just copied the Mac, it’s likely that no personal computer would have them. If I had never dropped out, I would have never dropped in on this calligraphy class, and personal computers might not have the wonderful typography that they do. Of course it was impossible to connect the dots looking forward when I was in college. But it was very, very clear looking backward 10 years later.

Again, you can’t connect the dots looking forward; you can only connect them looking backward. So you have to trust that the dots will somehow connect in your future. You have to trust in something — your gut, destiny, life, karma, whatever. This approach has never let me down, and it has made all the difference in my life.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

และ 17 ปีต่อมาได้ไปวิทยาลัย แต่ naively เลือกวิทยาลัยที่เกือบแพงเป็นสแตนฟอร์ด และประหยัดของพ่อชนชั้นแรงงานทั้งหมดถูกใช้ไปในค่าเล่าเรียนวิทยาลัยของฉัน หลังจากหกเดือน ฉันไม่เห็นค่าในตัวมัน ฉันไม่รู้สิ่งที่ต้องการทำอย่างไรกับชีวิตและความคิดว่าวิทยาลัยจะช่วยฉันคิดออก และที่นี่ที่ผมใช้ทั้งหมดของเงินพ่อบันทึกไว้ชีวิต ผมจึง ตัดสินใจปล่อยออกมา และเชื่อว่า มันจะทำงานทั้งหมดออกตกลง เวลามันเป็นเรื่องน่ากลัวสวย แต่มองย้อนกลับไปมันเป็นการตัดสินใจที่ดีที่สุดที่เคยทำอย่างใดอย่างหนึ่ง นาทีผมลาออกจากฉันสามารถหยุดการเรียนจำเป็นที่ไม่น่าสนใจ และเริ่มตกลงบนที่น่าสนใจมันไม่ได้โรแมนติกทั้งหมด ผมไม่ได้มีห้องพักหอพัก ดังนั้นฉันนอนบนพื้นห้องของเพื่อน ข้าพเจ้ากลับฝากเลข 5 ไปซื้ออาหารกับขวดโค้ก และฉันจะเดิน 7 ไมล์ทั่วเมืองทุกคืนวันอาทิตย์จะได้รับหนึ่งดีมื้อต่อสัปดาห์ที่วัด Hare Krishna ฉันรักมัน และสิ่งที่สะดุดลงในตามฉันอยากรู้อยากเห็นและสัญชาตญาณที่กลายเป็นค่าในภายหลัง ให้ฉันให้คุณตัวอย่างหนึ่ง:กกวิทยาลัยที่นำเสนออาจจะสุดประดิษฐ์ตัวอักษรคำสั่งในประเทศ ทั่วแคมปัสโปสเตอร์ทุก ทุกฉลากทุกลิ้นชัก ถูกมือ calligraphed อย่างแท้จริง เพราะฉันได้หลุดออกไป และไม่ต้องเข้าเรียนปกติ ฉันตัดสินใจที่จะคลาประดิษฐ์ตัวอักษรเพื่อเรียนรู้วิธีการทำเช่นนี้ ผมได้เรียนรู้เกี่ยวกับ serif และ sans serif typefaces เกี่ยวกับจำนวนเนื้อที่ระหว่างชุดตัวอักษรที่แตกต่างกัน เกี่ยวกับสิ่งที่ทำให้พิมพ์ดีดีที่แตกต่างกัน มันสวย ประวัติศาสตร์ ศิลปะที่ละเอียดอ่อนในทางวิทยาศาสตร์ไม่สามารถจับภาพ และผมพบว่ามันน่าสนใจไม่มีแม้ความหวังของการประยุกต์ใช้จริงในชีวิตของฉัน แต่ 10 ปีต่อมา เมื่อเราได้ออกแบบคอมพิวเตอร์ Macintosh เครื่องแรก มันทั้งหมดกลับมาให้ฉัน และเราออกแบบทั้งหมดลงในเครื่อง mac มันเป็นคอมพิวเตอร์เครื่องแรกกับพิมพ์สวยงาม ถ้าฉันมีไม่เคยลดลงในสูตรที่เดียวในวิทยาลัย Mac จะไม่เคยมี typefaces หลายหรือแบบอักษรที่เว้นระยะตามสัดส่วน และตั้งแต่ Windows เพียงคัดลอก Mac เป็นไปได้ว่า ไม่มีคอมพิวเตอร์ส่วนบุคคลจะมีพวกเขา ถ้าผมไม่ได้หลุดออกไป ฉันจะไม่เคยลงในบนเรียนประดิษฐ์ตัวอักษร และคอมพิวเตอร์ส่วนบุคคลอาจมีอักษรดีที่พวกเขาทำ แน่นอนมันเป็นไปไม่ได้เชื่อมต่อจุดที่มองไปข้างหน้าเมื่อผมอยู่ในวิทยาลัย แต่มันก็มาก มากชัดเจนมอง ย้อนหลัง 10 ปีให้หลังอีกครั้ง คุณไม่สามารถเชื่อมต่อจุดที่มองไปข้างหน้า คุณเท่านั้นสามารถเชื่อมต่อได้มองย้อนหลัง ดังนั้น คุณต้องเชื่อว่า จุดที่จะเชื่อมต่ออย่างใดในอนาคต คุณต้องเชื่อมั่นในบางสิ่งบางอย่าง — ลำไส้ โชคชะตา ชีวิต กรรม สิ่งของ วิธีการนี้ไม่ได้ให้ฉันลง และมันได้ทำให้ความแตกต่างในชีวิตของฉัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

และ 17 ปีต่อมาผมก็ได้ไปเรียนที่วิทยาลัย แต่ผมอย่างไร้เดียงสาเลือกมหาวิทยาลัยที่เกือบจะเป็นราคาแพงเป็น Stanford และทั้งหมดของเงินออมของฉันพ่อแม่ทำงานระดับ 'ถูกใช้ในการเรียนการสอนที่วิทยาลัยของฉัน หลังจากหกเดือนผมไม่สามารถมองเห็นคุณค่าในนั้น ฉันมีความคิดสิ่งที่ฉันต้องการจะทำอย่างไรกับชีวิตและความคิดวิธีการวิทยาลัยกำลังจะไปช่วยฉันคิดออกไม่มีฉัน และที่นี่ผมใช้จ่ายเงินทั้งหมดของพ่อแม่ของฉันได้ช่วยชีวิตของพวกเขาทั้ง ดังนั้นผมจึงตัดสินใจที่จะเลื่อนออกและมีความมั่นใจว่าทุกคนจะทำงานออกตกลง มันเป็นคนน่ารักน่ากลัวในเวลานั้น แต่มองย้อนกลับไปมันเป็นหนึ่งในการตัดสินใจที่ดีที่สุดที่ฉันเคยทำ นาทีที่ผมลาออกผมสามารถหยุดการเรียนที่จำเป็นที่ไม่สนใจฉันและเริ่มลดลงในคนที่ดูน่าสนใจ.

มันไม่ได้โรแมนติกทั้งหมด ฉันไม่ได้มีห้องพักหอพักดังนั้นฉันนอนอยู่บนพื้นในห้องของเพื่อนผมกลับขวดโค้กสำหรับ 5 ¢เงินฝากที่จะซื้ออาหารที่มีและผมจะเดิน 7 ไมล์ข้ามเมืองทุกคืนวันอาทิตย์ที่จะได้รับที่ดีอย่างหนึ่ง อาหารสัปดาห์ที่วัด Hare กฤษณะ ฉันชอบมัน. และมากของสิ่งที่ฉันสะดุดลงไปโดยต่อไปนี้อยากรู้อยากเห็นและสัญชาตญาณของฉันเปิดออกมาเป็นล้ำค่าในภายหลัง ผมขอให้คุณตัวอย่างหนึ่ง:

กกวิทยาลัยในเวลานั้นอาจจะนำเสนอการเรียนการสอนการประดิษฐ์ตัวอักษรดีที่สุดในประเทศ ทั่วทั้งมหาวิทยาลัยโปสเตอร์ทุกทุกป้ายติดลิ้นชักทุกอัน calligraphed มือ เพราะผมหลุดออกไปและไม่ต้องใช้เวลาเรียนปกติฉันตัดสินใจที่จะเรียนวิชาที่จะเรียนรู้วิธีการที่จะทำเช่นนี้ ผมได้เรียนรู้เกี่ยวกับเส้นและ Sans serif typefaces เกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงปริมาณของช่องว่างระหว่างชุดตัวอักษรที่แตกต่างกันเกี่ยวกับสิ่งที่ทำให้การพิมพ์ที่ดีที่ดี มันเป็นภาพที่สวยงามประวัติศาสตร์และศิลปะที่ละเอียดอ่อนในทางวิทยาศาสตร์ที่ไม่สามารถจับภาพและผมพบว่ามันน่าสนใจ.

ไม่มีการนี้ได้มีแม้แต่ความหวังของการประยุกต์ใช้ในทางปฏิบัติใด ๆ ในชีวิตของฉัน แต่ 10 ปีต่อมาเมื่อเรากำลังออกแบบเครื่องคอมพิวเตอร์ Macintosh แรกมันทั้งหมดกลับมาให้ฉัน และเราได้รับการออกแบบมันเข้าไปในเครื่อง Mac มันเป็นคอมพิวเตอร์เครื่องแรกที่มีการพิมพ์ที่สวยงาม ถ้าฉันไม่เคยลดลงในหลักสูตรเดียวในวิทยาลัย Mac จะมีไม่เคยออกแบบตัวอักษรระยะห่างตามสัดส่วน และตั้งแต่ Windows เพียงแค่คัดลอก Mac ก็มีแนวโน้มว่าจะไม่มีเครื่องคอมพิวเตอร์ส่วนบุคคลจะมีพวกเขา ถ้าฉันไม่เคยหลุดออกไปผมจะไม่เคยลดลงในระดับการประดิษฐ์ตัวอักษรนี้และคอมพิวเตอร์ส่วนบุคคลอาจจะไม่ได้มีการพิมพ์ที่ยอดเยี่ยมที่พวกเขาทำ แน่นอนมันเป็นไปไม่ได้ที่จะเชื่อมต่อจุดมองไปข้างหน้าเมื่อผมอยู่ในวิทยาลัย แต่มันก็ชัดเจนมากมองย้อนหลัง 10 ปีต่อมา.

อีกครั้งคุณไม่สามารถเชื่อมต่อจุดมองไปข้างหน้า; คุณสามารถเชื่อมต่อพวกเขามองย้อนกลับ ดังนั้นคุณต้องมีความมั่นใจว่าจุดใดที่จะเชื่อมต่อในอนาคตของคุณ คุณต้องให้ความไว้วางใจในบางสิ่งบางอย่าง - คุณลำไส้, โชคชะตา, ชีวิต, กรรม, สิ่งที่ วิธีการนี้ไม่เคยให้ฉันลงและได้ทำทุกความแตกต่างในชีวิตของฉัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

17 ปีต่อมา ผมได้เข้าเรียนที่วิทยาลัย แต่ผมยังเลือกเรียนในมหาวิทยาลัยที่แพงเกือบเท่า Stanford , และทั้งหมดของพ่อแม่ของฉันถูกใช้จ่ายในการทำงานระดับประหยัดค่าเล่าเรียนที่วิทยาลัยของฉัน หลังจากหกเดือน ผมก็ไม่เห็นค่ามัน ผมไม่รู้ว่าผมต้องการอะไรจากชีวิต และไม่มีความคิดวิธีการที่วิทยาลัยจะช่วยให้ฉันคิดออก ตอนนี้ผมกำลังถลุงเงินที่พ่อแม่ของฉันได้ช่วยชีวิตของพวกเขาทั้งหมด ดังนั้นผมจึงตัดสินใจที่จะปล่อยออก และเชื่อว่ามันทั้งหมดทำงานออก มันน่ากลัวมากเลย แต่มองย้อนกลับไปมันเป็นหนึ่งในการตัดสินใจที่ดีที่สุดที่ฉันเคยทำ ที่ผมกล้าจะหยุดถ่าย ต้องเรียนว่า ไม่น่าสนใจ และเริ่มลดลงในคนที่ดูน่าสนใจมันไม่ได้ทั้งหมดที่โรแมนติก ฉันไม่ได้อยู่ห้อง ผมนอนบนพื้นในห้องของเพื่อน ผมกลับขวดโค้ก 5 ¢เงินฝากเพื่อซื้ออาหาร และต้องเดิน 7 ไมล์ ข้ามเมืองทุกวันอาทิตย์ที่จะได้กินอาหารดี ๆสัปดาห์ที่กฤษณะวัด ฉันชอบมัน และมากของสิ่งที่ฉันสะดุดลงตามสัญชาติญาณและความอยากรู้ของฉันกลับกลายเป็นหาค่ามิได้ในภายหลัง ให้ฉันให้คุณตัวอย่างหนึ่ง :รีดวิทยาลัยที่เสนอการสอนคัดลายมือบางทีอาจจะดีที่สุดในประเทศ ทั่วมหาวิทยาลัย โปสเตอร์ทุกแผ่น ป้ายทุกลิ้นชัก เป็นมืออย่างสวยงาม calligraphed . เพราะฉันมีหลุดออก และไม่ต้องลงเรียนวิชาปกติ ผมตัดสินใจที่จะใช้พู่กัน เรียนวิชาทำ ผมได้เรียนรู้เกี่ยวกับเซริฟ และกลุ่ม Sans Serif typefaces เกี่ยวกับการแปรเปลี่ยนปริมาณช่องว่างระหว่างการผสมตัวอักษรที่แตกต่างกันเกี่ยวกับสิ่งที่ทำให้การพิมพ์ที่ดีเยี่ยม มันเป็นสวยงาม , ประวัติศาสตร์ , ศิลปะที่ลึกซึ้งในทางที่วิทยาศาสตร์ไม่สามารถจับภาพและผมพบว่ามันน่าสนใจทั้งหมดนี้ก็เป็นความหวังของการประยุกต์ใช้ในทางปฏิบัติใด ๆ ในชีวิตของฉัน แต่ 10 ปีต่อมา เมื่อเราออกแบบคอมพิวเตอร์แมคอินทอชครั้งแรก มันทั้งหมดกลับมาให้ฉัน . เราออกแบบมันทั้งหมดลงใน Mac มันเป็นคอมพิวเตอร์เครื่องแรกที่สวยงามกับตัวอักษร ถ้าผมไม่เคยแวะเข้าไปในหลักสูตรเดียวในวิทยาลัย แม็คไม่เคยมีหลายชนิด หรือตามส่วนระยะแบบอักษร และเนื่องจาก Windows เพียงแค่คัดลอก Mac , มันเป็นโอกาสที่ไม่มีคอมพิวเตอร์ส่วนตัวก็มี ถ้าผมไม่ทำ ผมจะไม่ลดลงในชั้นเรียนตัวอักษรนี้และเครื่องคอมพิวเตอร์ส่วนบุคคล อาจไม่มีพิมพ์ที่ยอดเยี่ยมที่พวกเขาทำ แน่นอนมันเป็นไปไม่ได้ที่จะเชื่อมต่อจุดที่รอคอย เมื่อผมอยู่ในวิทยาลัย แต่มันมาก ชัดเจนมาก ดูย้อนหลัง 10 ปีต่อมาอีกครั้งคุณไม่สามารถเชื่อมต่อจุดมองไปข้างหน้า ; คุณสามารถเชื่อมต่อพวกเขามองย้อนกลับ ดังนั้นคุณต้องเชื่อว่าจุดจะทำให้เชื่อมต่อได้ในอนาคต คุณจะต้องเชื่อในสิ่งที่ ลางสังหรณ์ ชะตา ชีวิต หรือ อะไรก็ตาม วิธีนี้ไม่เคยทำให้ผมผิดหวัง และมันทำให้ความแตกต่างในชีวิตของฉัน