The fundamental types of control we

The fundamental types of control we seek to exercise over our lives are forms
of grasping (lobha) and aversion (dosa). Instinctively, we grasp after some things,
trying to pull them into our lives, and avoid other things, trying to push them away.
But if we live life without grasping or aversion, without pulling or pushing, then
we do not experience life as something we are controlling. We “let go” of life; it
just “happens.” We become spectators, observing life’s ups and downs with
detachment.
As a philosophy of life, perhaps the most important insight of Buddhism is
that genuine happiness is not contingent upon our life circumstances. We can be
truly and deeply happy simply by connecting with the present moment without
grasping or aversion. Nothing more is required—the right relationship, the right
job, the right home, riches, even physical health—than the inner expansiveness
of mindfulness. The Buddha himself was described as the happiest of men and
capable of “abiding in pleasantness” (sukhavihāritaro) for seven days and nights
without moving or uttering a word.10
But this doesn’t mean that all that there is to having a good life is being free
from dissatisfaction. If there is more to having a good life than being happy, then
Benatar is right to point out that one could not transform a bad life into a good
one simply by bringing one’s desires into alignment with the circumstances of
one’s life. This is so even though one can transform an unhappy life into a happy
one by adjusting one’s desires. To the extent that we do not wish that things
were any different from how they are, we are happy. And this is so even if we do
not have good lives.
Although happiness might be characterized as freedom from dissatisfaction,
there are reasons for thinking that Buddhism involves a richer conception of
happiness. Even if happiness is a feeling, it is not just a feeling, not even a sense
of tranquility. Compare happiness with depression. Depression is a feeling, but it
is not just a feeling. It is a complex psychological state involving

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ชนิดพื้นฐานของตัวควบคุมที่เราพยายามออกกำลังกายผ่านชีวิตของเรามีแบบฟอร์มเรียง (lobha) และ aversion (dosa) Instinctively เราเข้าใจหลังจากบางสิ่งบางอย่างพยายามที่จะดึงพวกเขาเข้าไปในชีวิตของเรา และหลีกเลี่ยงสิ่งอื่น พยายามผลักไสแต่ถ้าเราใช้ชีวิตโดยไม่ต้องเรียงหรือ aversion โดยไม่ต้องดึง หรือผลัก ดัน แล้วเราไม่มีชีวิตเป็นสิ่งที่เราสามารถควบคุม เรา "ปล่อย" ของชีวิต มันเพียง "เกิดขึ้น" เราเป็นผู้ชม การสังเกตชีวิตของดอน ๆ ด้วยปลดปรัชญาชีวิต บางทีความเข้าใจสำคัญที่สุดของพระพุทธศาสนาเป็นความสุขที่แท้ไม่ผูกพันกับสถานการณ์ชีวิตของเรา เราสามารถอย่างแท้จริง และลึกมีความสุข โดยการเชื่อมต่อกับช่วงเวลาปัจจุบันโดยไม่เพียงแต่เรียงหรือ aversion ไม่มีอะไรเพิ่มเติมเป็นสิ่งจำเป็นซึ่งความสัมพันธ์ด้านขวา ด้านขวางาน ริชเชสขวาบ้าน แม้สุขภาพกาย — กว่า expansiveness ภายในของสติ พระพุทธเจ้าเองถูกอธิบายเป็นสุขของคน และความสามารถในการ "ยึดถือปฏิบัติใน pleasantness" (sukhavihāritaro) สำหรับเจ็ดวันและคืนโดยไม่ต้องย้าย หรือกล่าวคำ word.10 การแต่ไม่ได้หมายความ ว่า ทั้งหมดที่มีมีชีวิตดีฟรีจากความไม่พอใจ ถ้ามีเพิ่มเติมมีดีชีวิตกว่าจะมีความสุข แล้วBenatar จะต้องชี้ให้เห็นว่า หนึ่งไม่สามารถแปลงชีวิตเลวร้ายเป็นดีเพียงแค่ โดยการนำของใจเป็นการสอดคล้องกับสถานการณ์ของหนึ่งของชีวิต เป็นแม้ว่าหนึ่งสามารถแปลงมีชีวิตไม่มีความสุขเป็นความสุขหนึ่ง โดยการปรับความต้องการของ เท่าที่เราไม่ปรารถนาที่สิ่งมีความแตกต่างใด ๆ จากพวกเขาอย่างไร เรามีความสุข และเป็นแม้ว่าเราทำไม่มีชีวิตที่ดีแม้ว่าความสุขอาจจะมีลักษณะเป็นอิสระจากความไม่พอใจมีความคิดที่พระพุทธศาสนาเกี่ยวข้องกับความคิดที่ดีขึ้นของสาเหตุความสุข แม้ว่าความสุขเป็นความรู้สึก ไม่เพียงความรู้สึก ความรู้สึกไม่ได้ความเงียบสงบ เปรียบเทียบความสุขกับภาวะซึมเศร้า ภาวะซึมเศร้ามีความรู้สึก แต่ไม่ใช่เพียงความรู้สึก เป็นสภาวะจิตใจซับซ้อนเกี่ยวข้องกับ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ประเภทพื้นฐานของการควบคุมเราพยายามที่จะออกกำลังกายในช่วงชีวิตของเราเป็นรูปแบบของโลภ (โลภะ) และความเกลียดชัง (Dosa)
สัญชาตญาณเราเข้าใจหลังจากที่บางสิ่งบางอย่างที่พยายามจะดึงพวกเขาเข้ามาในชีวิตของเราและหลีกเลี่ยงสิ่งอื่น ๆ ที่พยายามที่จะผลักดันให้พวกเขาออกไป. แต่ถ้าเรามีชีวิตอยู่ได้โดยไม่ต้องโลภหรือความเกลียดชังโดยไม่ต้องดึงหรือผลักดันแล้วเราไม่ได้สัมผัสกับชีวิตเป็นสิ่งที่เราจะควบคุม เรา "ให้ไป" ของชีวิต มันเพียงแค่ "เกิดขึ้น." เราจะเป็นผู้ชมสังเกตอัพชีวิตและดาวน์กับออก. ในฐานะที่เป็นปรัชญาของชีวิตอาจจะเป็นความเข้าใจที่สำคัญที่สุดของพระพุทธศาสนาคือความสุขของแท้ไม่ได้ขึ้นอยู่กับสถานการณ์ชีวิตของเรา เราสามารถอย่างแท้จริงและมีความสุขอย่างล้ำลึกโดยเพียงแค่การเชื่อมต่อกับขณะปัจจุบันโดยไม่ต้องโลภหรือความเกลียดชัง ไม่มีอะไรมากขึ้นจะต้อง-ความสัมพันธ์ที่ถูกต้องเหมาะสมในการทำงานบ้านที่เหมาะสมร่ำรวยแม้สุขภาพกว่าทางกายภาพ expansiveness ภายในของสติ พระพุทธเจ้าเองก็อธิบายว่ามีความสุขที่สุดของผู้ชายและความสามารถในการ "ปฏิบัติตามในความรื่นรมย์" (sukhavihāritaro) เป็นเวลาเจ็ดวันและคืนโดยไม่ต้องย้ายหรือเปล่งword.10 แต่นี้ไม่ได้หมายความว่าทุกสิ่งที่มีคือการมีชีวิตที่ดี จะถูกฟรีจากความไม่พอใจ หากมีมากขึ้นที่จะมีชีวิตที่ดีกว่ามีความสุขแล้วเบนาเป็นสิทธิที่จะชี้ให้เห็นว่าไม่มีใครสามารถเปลี่ยนชีวิตที่เลวร้ายเป็นดีหนึ่งก็โดยนำความต้องการของคนที่เข้ามาในสอดคล้องกับสถานการณ์ของชีวิตหนึ่งของ นี่คือดังนั้นแม้ว่าหนึ่งสามารถเปลี่ยนชีวิตไม่มีความสุขเป็นความสุขหนึ่งโดยการปรับความต้องการของคน ๆ หนึ่ง ในกรณีที่เราไม่ได้หวังว่าสิ่งที่มีความแตกต่างจากวิธีที่พวกเขามีเรามีความสุข และเป็นเช่นนี้แม้ว่าเราจะไม่ได้มีชีวิตที่ดี. แม้ว่าความสุขอาจจะมีลักษณะเป็นอิสระจากความไม่พอใจที่มีเหตุผลสำหรับคิดว่าพุทธศาสนาที่เกี่ยวข้องกับความคิดที่ดียิ่งขึ้นของความสุข แม้ว่าความสุขนั้นเป็นความรู้สึกที่มันไม่ได้เป็นเพียงความรู้สึกไม่ได้ความรู้สึกของความเงียบสงบ เปรียบเทียบความสุขกับภาวะซึมเศร้า อาการซึมเศร้าเป็นความรู้สึก แต่มันไม่ได้เป็นเพียงความรู้สึก มันเป็นสภาพจิตใจที่ซับซ้อนที่เกี่ยวข้อง