4. Moving to a Systems FocusSome of

4. Moving to a Systems Focus

Some of the findings to date in disaster preparedness education implicate systemic features, including education involvement and increased knowledge being linked to lower fear levels [4,23,26,27] but also linked to greater risk perceptions about injuries [4] and more frequently occurring events [25]. This finding implicates systemic relationships between factors that are sometimes thought about in simpler cause-effect terms. For example, in focus group research, some teachers have expressed concerns that exposing children to hazards-related risk information might raise both children’s concerns about risk and, in doing so, scare them [30]. In children as young as 7, exposure to hazards risk information in an education program actually has been shown to produce increased accurate knowledge and increased risk perceptions (e.g., increased perception of risk of injury). However, in contrast to teacher focus group perceptions, multiple studies have demonstrated that these same children also report significantly reduced levels of fear in relation to those hazardous events compared to those who have no exposure to risk information [4,23,26,27]. Further yet, there is an additional correlational link that has been found between increased knowledge (or search for knowledge) and increased action, including increased preparedness activities done at home [5,26] (and an increased sense of control in relation to preparedness [27]). Thus, starting at a relatively early stage of development, children have been shown to be quite capable of learning about risk in ways that promote emotional and physical resilience. Another of the findings here implicating systems features is the notion that children can take a preparedness mindset with them into the home setting to promote further benefits. A cross-sectional study done in Japan further demonstrates this potential, linking children’s learning not only to the home but also to larger community benefits [24].

On the other hand, disaster preparedness education for children to date largely rests on notions that child- and home-preparedness is the “royal road” in preparedness terms. Another is that education programs themselves can often be quite simple and revolve around the theme of a “disaster as a discrete event that leads to potentially destructive effects that child-, school- and home-based preparedness will mitigate” linear sequence [23]. From a systemic view of disasters (and of risk more generally) [31,32], this sequence just simply does not account for the complexities involved in disasters. That is, disasters are an example of what public policy might refer to as a “wicked problem” [33]. To illustrate first systemic issues in disasters, two examples are provided in relation to floods and fires, respectively. Then, in subsequent sections, consideration of the building blocks necessary to help children begin to develop the increasing capacity to solve these sorts of complex challenges is taken up.

Starting with examples of disasters as wicked problems, and firstly in relation to floods, a common mitigation measure in populated areas is levee construction [34]. However, a lack of systems thinking has invited a number of problems with this mitigation measure. In what is called the “levee syndrome”, the building of levees may protect an area from a flood event. However, even if it does, the water eventually will have to go somewhere. Thus, there are many documented occurrences where farmers’ and others downstream from a levee site get inundated [2]. Another problem with such a mitigation measure is related to an implicit idea that humans can control nature. In the case of a levee, they tend to be built to withstand certain intensity flood events (e.g., 100 year floods). Thus, when an event exceeds the planned capacity (e.g., a 1000 year flood), or if the levee is engineered poorly, the levee itself will be overwhelmed [34]. A corollary of this “humans can control nature” theme is that the building of levees can give the impression that it is safe to live in the area. Thus, the building of levees can invite increased building, settlement and populations. When a levee fails, it can then further lead to a host of problems that are not anticipated [34].

In the case of bushfires, to cite an example from Australia, analysis done by Brian Ashe, John McAneny and colleagues at Risk Frontiers at Macquarie University, shows the value of a systems approach. First, since 1900, fires in Australia have stayed relatively constant in terms of frequency, intensity, spread. Loss of life has also stayed fairly constant, as have other factors (e.g., risk of losing houses). Loss of life from bushfires is currently at rate of 14 per annum (low by international standards) [35], far less than some other fatality risks (e.g., structural fires, 100 per annum; road fatalities, 1600 per annum) [36]. The relatively low rate of fatalities and other losses is despite increased population and related infrastructure (e.g., homes, buildings) in areas of high bushfire risk. A main reason appears to be that public investment in risk mitigation procedures has increased significantly over time. However, the cost effectiveness of current investment has been questioned, including by experts engaged in a “structured expert judgement exercise” [35]. Experts all agreed that there was no net benefit from increasing investment and most indicated that reducing the investment would yield increased net benefits. Interestingly, as politicians and others might point out, over-investment should not be a problem if lives are saved. However, systems analysis shows that “compliance with costly government interventions affects the consumption of risk-reducing goods and services in the same way as a decline in wealth” (p. 2) [35]. Such a reality is also not going to assist people becoming motivated to prepare, including a perception that large-scale government investment in risk mitigation is largely going to fix the problem. The current investment itself has been attributed at least in part to public perceptions, where the public has been found to over-estimate bushfire-related fatalities and these perceptions then having a knock-on effect to political and policy decisions affecting funding [36]. Finally, a study benchmarking Australian investment in risk mitigation against 11 other countries showed no significant relationship between government spending and losses from fire. This suggests other factors are responsible, including human settlement patterns [37]. In fact, one of the reasons for increased problems linked to a range of hazardous events, including floods and bushfires, is increasing human settlement and development (In the case of volcanoes, the problem has become such that an entire conference series starting in the shadow of Mt. Vesuvius (Naples) in 1998—Cities on Volcanoes—deals directly with the problem of increasing human settlement worldwide in areas vulnerable to volcanic eruptions).

This includes through policies that do not deter settlement but in fact subsidise settlement in a sense through government rather than household-financed risk mitigation and response costs. This includes both costs in anticipation (e.g., prevention measures) and costs in response (e.g., firefighting resources; compensation to victims) [37]. Contrast the investment in bushfire risk mitigation with the situation in relation to structural fire losses. Research shows that for structural fires, most of which are residential fires, those who experience them tend to be some of society’s most vulnerable populations (e.g., from the lowest SES strata) who reside in accommodation with higher levels of fire risk [38]. However, despite increased fatalities linked to structural fires, this problem gets less attention than does bushfires, in both research and in the media. In Australia, the risk of dying in a structural fire is seven times that of dying in a bushfire. Thus, overall, it appears that risk mitigation in terms of government investment in reducing fire risk tends to be unequally distributed across a society, raising social issues (e.g., equity) [36].

Nevertheless, risk reduction education campaigns and programs are encouraged and promoted in both bushfire and urban locations (where residential fires are more common). However, as is found in other countries and for other hazards, preparedness for fires is generally quite low, implicating low motivation. As pointed out by Ashe and colleagues [36], the motivation to engage in increased safety behaviours may be not be high in either setting, but for different reasons. High government subsidy in bushfire prone areas may reduce a sense of increased personal responsibility (In the case of bushfires, while average annual deaths in Australia average 14 per year, catastrophic fires lead to spikes in the form of increased deaths and destruction. The main risk factor in these instances appears to be proximity to bushland, either being within bushland itself or in very close proximity (within 10 m) [39]. One implication of this finding is that creating a perimeter around a home by clearing bush is advantageous for saving lives and property, particularly when, as is quite commonly the case, land use planning policies are deficient and government subsidises risk by heavy investment in both costs in anticipation and costs in response [36]).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

4. ย้ายการเน้นระบบพบกับวันที่ในการศึกษาเตรียมความพร้อมภัยพิบัติแห่งอ้างอิงคุณลักษณะระบบ รวมถึงการมีส่วนร่วมในการศึกษา และเพิ่มความรู้การเชื่อมโยงกับระดับต่ำกว่าในความกลัว [4,23,26,27] แต่ยัง เชื่อมโยงการรับรู้ความเสี่ยงมากขึ้นเกี่ยวกับบาดเจ็บ [4] และอื่น ๆ มักเกิดเหตุการณ์ [25] ค้นหานี้ implicates ระบบความสัมพันธ์ระหว่างปัจจัยที่เป็นบางครั้งคิดว่า เกี่ยวกับในสาเหตุผลง่ายกว่า ตัวอย่าง โฟกัสกลุ่มวิจัย ครูบางได้แสดงความกังวลว่า เปิดเผยเด็กข้อมูลความเสี่ยงที่เกี่ยวข้องกับอันตรายอาจยกของเด็กทั้งความกังวลเกี่ยวกับความเสี่ยง และ ใน ตกใจนั้น [30] ในเด็ก 7 สัมผัสกับอันตรายความเสี่ยงข้อมูลในโปรแกรมการศึกษาจริงได้รับการแสดงการเพิ่มความรู้ที่ถูกต้อง และเพิ่มการรับรู้ความเสี่ยง (เช่น เพิ่มรับรู้ความเสี่ยงของการบาดเจ็บ) อย่างไรก็ตาม ตรงข้ามครูกลุ่มความเข้าใจ หลายการศึกษาได้แสดงว่า เด็กเหล่านี้เหมือนกันยังรายงานระดับลดลงอย่างมีนัยสำคัญของความกลัวเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่อันตรายเมื่อเปรียบเทียบกับผู้ที่ไม่เปิดเผยข้อมูลความเสี่ยง [4,23,26,27] เพิ่มเติม ได้ มีการเชื่อมโยง correlational ที่เพิ่มเติมที่ได้พบระหว่างความรู้ที่เพิ่มขึ้น (หรือหาความรู้) และเพิ่ม การดำเนินการ รวมทั้งเตรียมความพร้อมเพิ่มกิจกรรมที่ทำที่บ้าน [5,26] (และความรู้สึกที่เพิ่มขึ้นของการควบคุมเกี่ยวกับการเตรียมความพร้อม [27]) ดังนั้น ราคาเริ่มต้นที่ขั้นต้นค่อนข้างพัฒนา เด็กได้รับการแสดงเพื่อสามารถเรียนรู้เกี่ยวกับความเสี่ยงที่ส่งเสริมความยืดหยุ่นทางอารมณ์ และทางกายภาพ อีกสิ่งที่นี่ implicating ลักษณะการทำงานของระบบเป็นแนวคิดที่ว่า เด็กสามารถใช้ mindset เตรียมความพร้อมกับพวกเขาในการตั้งค่าภายในบ้านเพื่อส่งเสริมผลประโยชน์เพิ่มเติม การศึกษาเหลวที่ทำในญี่ปุ่นเพิ่มเติมแสดงให้เห็นถึงศักยภาพนี้ เชื่อมโยงการเรียนรู้ของเด็กไม่เพียงแต่ ที่บ้าน แต่ยัง เพื่อประโยชน์ของชุมชนขนาดใหญ่ [24]บนมืออื่น ๆ ภัยพิบัติการศึกษาเตรียมความพร้อมสำหรับเด็กวันที่ส่วนใหญ่อาศัยอยู่บนความเข้าใจที่เด็ก - และบ้านเตรียมความพร้อมเป็น "ถนนหลวง" เตรียมความพร้อมใน อีกคือว่า ศึกษาตัวโปรแกรมสามารถมักจะค่อนข้างง่าย และเกี่ยวข้องกับรูปแบบของ "ภัยพิบัติเป็นเหตุการณ์ไม่ต่อเนื่องที่นำไปสู่ผลอาจทำลายที่เด็ก โรงเรียน - และเตรียมความพร้อมตามบ้านจะบรรเทา" ลำดับเชิงเส้น [23] จากมุมมองระบบของภัย (และ ความเสี่ยงมากขึ้นโดยทั่วไป) [31,32], ลำดับนี้เพียงแค่ไม่บัญชีสำหรับความซับซ้อนเกี่ยวข้องกับภัยพิบัติ กล่าวคือ ภัยคือ ตัวอย่างของนโยบายสาธารณะว่าอาจหมายถึงเป็น "ปัญหาคนชั่ว" [33] การแสดงเรื่องแรกระบบในภัย ตัวอย่างมีเกี่ยวกับน้ำท่วมและไฟไหม้ ตามลำดับ แล้ว ในส่วนถัดไป พิจารณาประกอบให้เด็กเริ่มพัฒนากำลังการผลิตเพิ่มขึ้นเพื่อแก้ความท้าทายที่ซับซ้อนเรื่องเหล่านี้ถูกใช้ไปเริ่มต้น ด้วยตัวอย่างของภัยเป็นชั่วร้ายปัญหา และประการแรก เกี่ยวกับน้ำท่วม บรรเทาสาธารณภัยหน่วยวัดทั่วไปในพื้นที่ที่มีประชากรเป็นการก่อสร้างคันดินธรรมชาติ [34] อย่างไรก็ตาม ไม่มีระบบคิดได้เชิญปัญหากับวัดนี้บรรเทาสาธารณภัย ในการที่เรียกว่า "กลุ่มอาการคันดินธรรมชาติ" อาคาร levees อาจป้องกันพื้นที่จากเหตุการณ์น้ำท่วม อย่างไรก็ตาม แม้ว่า น้ำในที่สุดจะได้ไปไหน ดังนั้น จึง ได้เกิดขึ้นเอกสารที่เกษตรกรและอื่น ๆ น้ำจากคันดินธรรมชาติไซต์รับครอบ [2] ปัญหาอื่นกับการวัดการลดปัญหาดังกล่าวเกี่ยวข้องกับความคิดนัยที่ว่า มนุษย์สามารถควบคุมธรรมชาติ ในกรณีที่เป็นคันดินธรรมชาติ พวกเขามักจะถูกสร้างขึ้นเพื่อทนต่อเหตุการณ์น้ำท่วมความเข้มบางอย่าง (เช่น 100 ปีน้ำท่วม) ดังนั้น เมื่อเหตุการณ์เกินแผนกำลังการผลิต (เช่น อุทกภัย 1000 ปี), หรือคันดินธรรมชาติได้วางแผนงาน คันดินธรรมชาติเองจะได้จม [34] Corollary ของชุดรูปแบบนี้ "มนุษย์สามารถควบคุมธรรมชาติได้" เป็นการสร้าง levees สามารถให้ความประทับใจที่มีความปลอดภัยอยู่ในพื้นที่ ดังนั้น การสร้าง levees สามารถเชิญอาคารเพิ่มขึ้น การชำระเงิน และประชากร เมื่อคันดินธรรมชาติความล้มเหลว สามารถแล้วต่อไปนำของปัญหาที่ไม่ได้คาดไว้ [34]In the case of bushfires, to cite an example from Australia, analysis done by Brian Ashe, John McAneny and colleagues at Risk Frontiers at Macquarie University, shows the value of a systems approach. First, since 1900, fires in Australia have stayed relatively constant in terms of frequency, intensity, spread. Loss of life has also stayed fairly constant, as have other factors (e.g., risk of losing houses). Loss of life from bushfires is currently at rate of 14 per annum (low by international standards) [35], far less than some other fatality risks (e.g., structural fires, 100 per annum; road fatalities, 1600 per annum) [36]. The relatively low rate of fatalities and other losses is despite increased population and related infrastructure (e.g., homes, buildings) in areas of high bushfire risk. A main reason appears to be that public investment in risk mitigation procedures has increased significantly over time. However, the cost effectiveness of current investment has been questioned, including by experts engaged in a “structured expert judgement exercise” [35]. Experts all agreed that there was no net benefit from increasing investment and most indicated that reducing the investment would yield increased net benefits. Interestingly, as politicians and others might point out, over-investment should not be a problem if lives are saved. However, systems analysis shows that “compliance with costly government interventions affects the consumption of risk-reducing goods and services in the same way as a decline in wealth” (p. 2) [35]. Such a reality is also not going to assist people becoming motivated to prepare, including a perception that large-scale government investment in risk mitigation is largely going to fix the problem. The current investment itself has been attributed at least in part to public perceptions, where the public has been found to over-estimate bushfire-related fatalities and these perceptions then having a knock-on effect to political and policy decisions affecting funding [36]. Finally, a study benchmarking Australian investment in risk mitigation against 11 other countries showed no significant relationship between government spending and losses from fire. This suggests other factors are responsible, including human settlement patterns [37]. In fact, one of the reasons for increased problems linked to a range of hazardous events, including floods and bushfires, is increasing human settlement and development (In the case of volcanoes, the problem has become such that an entire conference series starting in the shadow of Mt. Vesuvius (Naples) in 1998—Cities on Volcanoes—deals directly with the problem of increasing human settlement worldwide in areas vulnerable to volcanic eruptions).นี้รวมถึงนโยบายที่ขัดขวางการชำระ แต่ subsidise ชำระในความรู้สึกผ่านรัฐบาลแทนที่ลดความเสี่ยงเงินครัวเรือน และต้นทุนผลตอบรับในความเป็นจริง ซึ่งรวมถึงต้นทุนในความคาดหมาย (เช่น มาตรการป้องกัน) และต้นทุนในการตอบสนอง (เช่น ทรัพยากรดับเพลิง ค่าตอบแทนผู้ประสบภัย) [37] ความแตกต่างการลงทุนใน bushfire ลดความเสี่ยงกับสถานการณ์เกี่ยวกับการสูญเสียโครงสร้างไฟ งานวิจัยแสดงว่า ทำโครงสร้าง ซึ่งส่วนใหญ่เป็นไฟบ้าน ที่พบนั้นมักจะเป็นบางส่วนของสังคมที่มีโอกาสเสี่ยงประชากร จากชั้นต่ำสุดของ SES) ที่อยู่ในระดับสูงของความเสี่ยงด้านอัคคีภัย [38] อย่างไรก็ตาม แม้ มีการเพิ่มผู้ที่เชื่อมโยงกับโครงสร้างไฟ ปัญหานี้รับความสนใจน้อยกว่าไม่ bushfires ทั้งงานวิจัย และสื่อ ในออสเตรเลีย ความเสี่ยงของการตายในไฟโครงสร้างได้ครั้งที่ 7 ที่ตายในการ bushfire ดังนั้น ทั้งหมด ปรากฏว่า ลดความเสี่ยงในการลงทุนของรัฐบาลในการลดความเสี่ยงด้านอัคคีภัยมีแนวโน้มที่จะ unequally กระจายสังคม เพิ่มประเด็นทางสังคม (เช่น หุ้น) [36]อย่างไรก็ตาม ความเสี่ยงลดการส่งเสริมการศึกษา และโปรแกรมสนับสนุนให้ และเลื่อนขึ้นใน bushfire และที่ตั้งเมือง (ที่อยู่อาศัยไฟอยู่ทั่วไป) อย่างไรก็ตาม ที่พบ ในประเทศอื่น ๆ และอันตรายอื่น ๆ เตรียมความพร้อมสำหรับไฟได้โดยทั่วไปค่อนข้างต่ำสุด implicating แรงจูงใจต่ำ ที่ชี้ให้เห็น โดย Ashe และเพื่อนร่วมงาน [36], แรงจูงใจในพฤติกรรมความปลอดภัยที่เพิ่มขึ้นอาจจะไม่ได้รับการอย่างใดอย่างหนึ่ง แต่ สำหรับเหตุผลต่าง ๆ ได้ เงินสมทบของรัฐบาลสูงในพื้นที่เสี่ยง bushfire อาจลดความรู้สึกของความรับผิดชอบส่วนบุคคลเพิ่มขึ้น (ในกรณีของ bushfires ขณะตายเฉลี่ยประจำปีที่ออสเตรเลียเฉลี่ย 14 ปี ไฟไหม้รุนแรงนำไป spikes ในรูปแบบของการเสียชีวิตเพิ่มขึ้นและทำลาย ปัจจัยเสี่ยงหลักในกรณีเหล่านี้ปรากฏขึ้นให้ กับป่าไม้ ทั้งการจุดตัวเอง หรืออีกมากมาย (ภายใน 10 เมตร) [39] ปริยายหนึ่งของการค้นหานี้ คือสร้างขอบเขตรอบ ๆ บ้านโดยล้างบุชเป็นประโยชน์สำหรับการบันทึกชีวิตและทรัพย์สิน โดยเฉพาะ เป็นค่อนข้างบ่อยกรณี ที่ดินใช้นโยบายวางแผนจะขาดสาร subsidises ความเสี่ยง โดยการลงทุนสูงทั้งต้นทุนในความคาดหมาย และต้นทุนในการตอบสนอง [36])

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

4. ย้ายไประบบโฟกัสบางส่วนของผลการวิจัยถึงวันที่ในการศึกษาการเตรียมความพร้อมภัยพิบัติมีส่วนคุณสมบัติของระบบรวมทั้งการมีส่วนร่วมการศึกษาและความรู้ที่เพิ่มขึ้นจะถูกเชื่อมโยงกับการลดระดับความกลัว[4,23,26,27] แต่ยังเชื่อมโยงกับการรับรู้เกี่ยวกับความเสี่ยงมากขึ้น ได้รับบาดเจ็บ [4] และเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นบ่อยครั้งมากขึ้น [25] การค้นพบนี้ implicates ระบบความสัมพันธ์ระหว่างปัจจัยที่มีบางครั้งความคิดเกี่ยวกับในแง่ทำให้เกิดผลกระทบที่เรียบง่าย ยกตัวอย่างเช่นในการวิจัยกลุ่มครูบางคนได้แสดงความกังวลว่าการเปิดเผยข้อมูลให้เด็กมีความเสี่ยงอันตรายที่เกี่ยวข้องอาจจะเพิ่มความกังวลของเด็กทั้งสองเกี่ยวกับความเสี่ยงและในการทำเช่นนั้นทำให้พวกเขากลัว [30] ในเด็กเป็นสาวเป็น 7 สัมผัสกับอันตรายข้อมูลความเสี่ยงในการโปรแกรมการศึกษาจริงได้รับการแสดงในการผลิตที่เพิ่มขึ้นรู้ที่ถูกต้องและการรับรู้ความเสี่ยงเพิ่มขึ้น (เช่นการรับรู้ที่เพิ่มขึ้นของความเสี่ยงของการบาดเจ็บ) แต่ในทางตรงกันข้ามกับการรับรู้ของครูผู้สอนกลุ่มการศึกษาหลายได้แสดงให้เห็นว่าเด็ก ๆ เหล่านี้เหมือนกันนอกจากนี้ยังมีรายงานระดับที่ลดลงอย่างมีนัยสำคัญของความกลัวในความสัมพันธ์กับเหตุการณ์ที่เป็นอันตรายเหล่านั้นเมื่อเทียบกับผู้ที่มีความเสี่ยงไม่มีข้อมูล [4,23,26,27] . นอกจากนี้ยังมีการเชื่อมโยงหาความสัมพันธ์เพิ่มเติมที่มีการค้นพบความรู้ที่เพิ่มขึ้นระหว่าง (หรือค้นหาความรู้) และการกระทำที่เพิ่มขึ้นรวมถึงการเตรียมความพร้อมกิจกรรมที่เพิ่มขึ้นทำที่บ้าน [5,26] (และความรู้สึกที่เพิ่มขึ้นของการควบคุมที่เกี่ยวข้องกับการเตรียมความพร้อม [ 27]) ดังนั้นการเริ่มต้นในขั้นตอนที่ค่อนข้างแรกของการพัฒนาเด็กได้รับการแสดงให้เห็นว่าค่อนข้างมีความสามารถในการเรียนรู้เกี่ยวกับความเสี่ยงในรูปแบบที่ส่งเสริมความยืดหยุ่นทางอารมณ์และร่างกาย อีกประการหนึ่งของการค้นพบที่นี่รู้เห็นคุณสมบัติเป็นระบบความคิดที่ว่าเด็กสามารถใช้ความคิดของการเตรียมความพร้อมกับพวกเขาเข้าไปในบ้านตั้งค่าเพื่อส่งเสริมผลประโยชน์ต่อไป การศึกษาแบบตัดขวางทำในประเทศญี่ปุ่นแสดงให้เห็นถึงศักยภาพนี้การเชื่อมโยงการเรียนรู้ของเด็ก ๆ ไม่เพียง แต่ที่บ้าน แต่ยังรวมถึงผลประโยชน์ที่ชุมชนขนาดใหญ่ [24]. ในทางกลับกันการศึกษาการเตรียมความพร้อมภัยพิบัติสำหรับเด็กวันที่ส่วนใหญ่ที่วางอยู่บนความคิดที่ Child- และการเตรียมความพร้อมที่บ้านคือ "ถนนหลวง" ในแง่การเตรียมความพร้อม ก็คือการที่โปรแกรมการศึกษาตัวเองมักจะค่อนข้างง่ายและหมุนรอบรูปแบบของ "ภัยพิบัติเป็นเหตุการณ์ต่อเนื่องที่นำไปสู่ผลกระทบที่อาจเกิดขึ้นที่ทำลาย Child-, School-และการเตรียมความพร้อมตามบ้านจะลด" ลำดับเชิงเส้น [23] จากมุมมองของระบบจากภัยพิบัติ (และความเสี่ยงมากขึ้นโดยทั่วไป) [31,32] ลำดับนี้เพียงแค่ไม่บัญชีสำหรับความซับซ้อนที่เกี่ยวข้องในการเกิดภัยพิบัติ นั่นคือภัยพิบัติเป็นตัวอย่างของสิ่งที่นโยบายสาธารณะอาจจะเรียกว่าเป็น "ปัญหาที่ชั่วร้าย" [33] เพื่อแสดงให้เห็นปัญหาระบบแรกในภัยพิบัติสองตัวอย่างจะได้รับบริการที่เกี่ยวข้องกับน้ำท่วมและไฟไหม้ตามลำดับ จากนั้นในส่วนที่ตามมาการพิจารณาของหน่วยการสร้างที่จำเป็นเพื่อช่วยให้เด็กเริ่มที่จะพัฒนาเพิ่มขีดความสามารถในการแก้แปลก ๆ เหล่านี้ความท้าทายที่ซับซ้อนถูกพาขึ้น. เริ่มต้นด้วยตัวอย่างของภัยพิบัติเป็นปัญหาที่ชั่วร้ายและในตอนแรกที่เกี่ยวข้องกับน้ำท่วมร่วมกัน มาตรการบรรเทาผลกระทบในพื้นที่ที่มีประชากรคือการก่อสร้างเขื่อน [34] แต่ขาดการคิดเชิงระบบได้เชิญจำนวนของปัญหาที่มีมาตรการบรรเทาผลกระทบนี้ ในสิ่งที่เรียกว่า "ซินโดรมเขื่อน" การสร้างเขื่อนอาจปกป้องพื้นที่จากเหตุการณ์น้ำท่วม อย่างไรก็ตามแม้ว่ามันจะน้ำในที่สุดก็จะต้องไปที่ไหนสักแห่ง ดังนั้นจึงมีการบันทึกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจำนวนมากที่เกษตรกรและคนอื่น ๆ ที่น้ำจากเขื่อนเว็บไซต์ได้รับน้ำท่วม [2] ปัญหาเกี่ยวกับมาตรการบรรเทาผลกระทบดังกล่าวก็คือที่เกี่ยวข้องกับความคิดที่ส่อว่ามนุษย์สามารถควบคุมธรรมชาติ ในกรณีของการสร้างเขื่อนกั้นน้ำที่พวกเขามีแนวโน้มที่จะถูกสร้างขึ้นมาเพื่อทนต่อเหตุการณ์น้ำท่วมเข้มบางอย่าง (เช่นน้ำท่วม 100 ปี) ดังนั้นเมื่อเหตุการณ์ที่เกินขีดความสามารถในการวางแผน (เช่นน้ำท่วมในปี 1000) หรือถ้าสร้างเขื่อนกั้นน้ำถูกออกแบบมาไม่ดีสร้างเขื่อนกั้นน้ำของตัวเองจะได้รับการจม [34] ข้อพิสูจน์ของ "มนุษย์สามารถควบคุมธรรมชาติ" ธีมที่สร้างเขื่อนสามารถให้ความรู้สึกว่ามันปลอดภัยที่จะอาศัยอยู่ในพื้นที่ ดังนั้นการสร้างเขื่อนสามารถเชิญอาคารเพิ่มขึ้นการตั้งถิ่นฐานและประชากร เมื่อมีการสร้างเขื่อนกั้นน้ำล้มเหลวก็สามารถต่อไปนำไปสู่โฮสต์ของปัญหาที่ไม่ได้คาดการณ์ไว้ [34]. ในกรณีที่ไฟป่าที่จะยกตัวอย่างจากออสเตรเลียวิเคราะห์ทำโดยไบรอันแอช, จอห์น McAneny และเพื่อนร่วมงานที่มีความเสี่ยงพรมแดนที่ มหาวิทยาลัยแสดงให้เห็นถึงคุณค่าของการใช้วิธีการระบบ เป็นครั้งแรกตั้งแต่ปี 1900 ที่เกิดเพลิงไหม้ในออสเตรเลียมีอยู่ค่อนข้างคงที่ในแง่ของความถี่ความรุนแรงการแพร่กระจาย การสูญเสียชีวิตยังมีอยู่ค่อนข้างคงที่ในขณะที่มีปัจจัยอื่น ๆ (เช่นความเสี่ยงของการสูญเสียบ้าน) การสูญเสียชีวิตจากไฟป่าในปัจจุบันคือในอัตรา 14 ต่อปี (ในระดับต่ำโดยมาตรฐานสากล) [35], ไกลน้อยกว่าความเสี่ยงการเสียชีวิตอื่น ๆ (เช่นไฟไหม้โครงสร้าง 100 ต่อปี; เสียชีวิตถนน 1600 ต่อปี) [36] . อัตราที่ค่อนข้างต่ำของการเสียชีวิตและสูญเสียอื่น ๆ คือแม้จะมีประชากรเพิ่มขึ้นและโครงสร้างพื้นฐานที่เกี่ยวข้อง (เช่นบ้านอาคาร) ในพื้นที่ที่มีความเสี่ยงสูง bushfire เหตุผลหลักที่ดูเหมือนจะเป็นไปได้ว่าการลงทุนภาครัฐในขั้นตอนการลดความเสี่ยงได้เพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญในช่วงเวลา แต่ความคุ้มค่าของการลงทุนในปัจจุบันได้รับการสอบสวนรวมทั้งการมีส่วนร่วมโดยผู้เชี่ยวชาญใน "การตัดสินใจของผู้เชี่ยวชาญที่มีโครงสร้างออกกำลังกาย" [35] ผู้เชี่ยวชาญทุกคนเห็นว่าไม่มีผลประโยชน์สุทธิจากเงินลงทุนที่เพิ่มขึ้นและส่วนใหญ่ระบุว่าการลดการลงทุนจะให้ผลผลิตเพิ่มขึ้นผลประโยชน์สุทธิ ที่น่าสนใจเป็นนักการเมืองและคนอื่น ๆ ที่อาจจะชี้ให้เห็นมากกว่าการลงทุนไม่ควรจะเป็นปัญหาถ้าชีวิตจะถูกบันทึกไว้ อย่างไรก็ตามการวิเคราะห์ระบบการแสดงให้เห็นว่า "การปฏิบัติตามการแทรกแซงของรัฐบาลส่งผลกระทบต่อค่าใช้จ่ายในการบริโภคสินค้าที่มีความเสี่ยงลดและบริการในลักษณะเดียวกับการลดลงของความมั่งคั่ง" (พี. 2) [35] ความเป็นจริงดังกล่าวจะยังไม่ได้ไปช่วยคนที่กลายเป็นแรงจูงใจที่จะเตรียมความพร้อมรวมทั้งการรับรู้ว่าการลงทุนของรัฐบาลขนาดใหญ่ในการลดความเสี่ยงเป็นส่วนใหญ่จะแก้ไขปัญหาที่เกิดขึ้น การลงทุนในปัจจุบันของตัวเองได้รับการบันทึกอย่างน้อยในส่วนของการรับรู้ของประชาชนที่ประชาชนได้รับพบว่ากว่าประมาณการการเสียชีวิตที่เกี่ยวข้องกับ bushfire และการรับรู้เหล่านี้แล้วไม่ต้องเคาะในผลกระทบต่อการตัดสินใจทางการเมืองและนโยบายที่มีผลกระทบต่อการระดมทุน [36] ในที่สุดการศึกษาเปรียบเทียบการลงทุนของออสเตรเลียในการลดความเสี่ยงเทียบกับ 11 ประเทศอื่น ๆ แสดงให้เห็นว่าไม่มีความสัมพันธ์ที่สำคัญระหว่างการใช้จ่ายภาครัฐและการสูญเสียจากไฟไหม้ นี้แสดงให้เห็นปัจจัยอื่น ๆ ที่มีความรับผิดชอบรวมทั้งรูปแบบการตั้งถิ่นฐานของมนุษย์ [37] ในความเป็นจริงหนึ่งในเหตุผลสำหรับปัญหาที่เพิ่มขึ้นเชื่อมโยงกับช่วงของเหตุการณ์ที่เป็นอันตรายรวมทั้งน้ำท่วมและไฟป่าจะเพิ่มขึ้นการตั้งถิ่นฐานของมนุษย์และการพัฒนา (ในกรณีของภูเขาไฟปัญหาดังกล่าวได้กลายว่าชุดการประชุมทั้งหมดเริ่มต้นในเงา ของภูเขาเวียส (เนเปิลส์) ในปี 1998-Cities ได้ที่ภูเขาไฟ-ข้อเสนอที่ตรงกับปัญหาของการตั้งถิ่นฐานของมนุษย์ที่เพิ่มขึ้นทั่วโลกในพื้นที่ที่เสี่ยงต่อการระเบิดของภูเขาไฟ.) ซึ่งรวมถึงการผ่านนโยบายที่ไม่ได้เป็นอุปสรรคการตั้งถิ่นฐาน แต่ในความเป็นจริงอุดหนุนการตั้งถิ่นฐานในความรู้สึกผ่าน รัฐบาลมากกว่าที่จะลดความเสี่ยงในครัวเรือนทุนและค่าใช้จ่ายการตอบสนอง ซึ่งรวมถึงค่าใช้จ่ายทั้งในความคาดหมาย (เช่นมาตรการป้องกัน) และค่าใช้จ่ายในการตอบสนอง (เช่นทรัพยากรดับเพลิง; ค่าชดเชยให้กับผู้ประสบภัย) [37] ความคมชัดในการลงทุนลดความเสี่ยง bushfire กับสถานการณ์ที่เกี่ยวข้องกับความเสียหายที่เกิดจากไฟไหม้โครงสร้าง การวิจัยแสดงให้เห็นว่าไฟไหม้โครงสร้างส่วนใหญ่ที่มีการเกิดเพลิงไหม้ที่อยู่อาศัยผู้ที่มีประสบการณ์พวกเขามีแนวโน้มที่จะเป็นบางส่วนของสังคมประชากรที่เปราะบางที่สุด (เช่นจากชั้น SES ที่ต่ำที่สุด) ที่อาศัยอยู่ในที่พักที่มีระดับที่สูงขึ้นของความเสี่ยงไฟ [38] อย่างไรก็ตามแม้จะมีการเสียชีวิตเพิ่มขึ้นเชื่อมโยงกับการเกิดเพลิงไหม้โครงสร้างปัญหานี้ได้รับความสนใจไม่น้อยกว่าไฟป่าในการวิจัยและในสื่อ ในประเทศออสเตรเลียเสี่ยงของการตายในกองไฟที่มีโครงสร้างเป็นเจ็ดเท่าของตายใน bushfire ดังนั้นโดยรวมก็ปรากฏว่าการลดความเสี่ยงในแง่ของการลงทุนของรัฐบาลในการลดความเสี่ยงการเกิดไฟไหม้มีแนวโน้มที่จะไม่เท่าเทียมกันทั่วสังคมยกประเด็นทางสังคม (เช่นทุน) [36]. อย่างไรก็ตามการลดความเสี่ยงแคมเปญโปรแกรมการศึกษาและได้รับการสนับสนุนและ ส่งเสริมใน bushfire ทั้งในเมืองและสถานที่ (ที่เกิดเพลิงไหม้ที่อยู่อาศัยจะมีอยู่มาก) อย่างไรก็ตามในขณะที่พบในประเทศอื่น ๆ และอันตรายอื่น ๆ สำหรับการเตรียมความพร้อมสำหรับการเกิดเพลิงไหม้โดยทั่วไปค่อนข้างต่ำรู้เห็นแรงจูงใจต่ำ ในฐานะที่เป็นแหลมออกโดยแอชและเพื่อนร่วมงาน [36], แรงจูงใจที่จะมีส่วนร่วมในพฤติกรรมความปลอดภัยที่เพิ่มขึ้นอาจจะไม่สูงในการตั้งค่าอย่างใดอย่างหนึ่ง แต่ด้วยเหตุผลที่แตกต่างกัน เงินอุดหนุนของรัฐบาลที่สูงในพื้นที่เสี่ยงภัย bushfire อาจลดความรู้สึกของความรับผิดชอบส่วนบุคคลที่เพิ่มขึ้น (ในกรณีที่ไฟป่าในขณะที่การเสียชีวิตเฉลี่ยปีในออสเตรเลียเฉลี่ย 14 ต่อปีไฟไหม้ภัยพิบัตินำไปสู่แหลมในรูปแบบของการเสียชีวิตที่เพิ่มขึ้นและการทำลาย. ความเสี่ยงหลัก ปัจจัยในกรณีเหล่านี้ดูเหมือนจะเป็นความใกล้ชิดกับป่าอย่างใดอย่างหนึ่งเป็นที่อยู่ในป่าของตัวเองหรือในบริเวณใกล้เคียงมาก (ภายใน 10 เมตร) [39]. หนึ่งในความหมายของการค้นพบนี้ก็คือการสร้างปริมณฑลรอบ ๆ บ้านด้วยการล้างพุ่มไม้เป็นประโยชน์สำหรับการบันทึกเป็น ชีวิตและทรัพย์สินโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเป็นค่อนข้างทั่วไปกรณีการใช้ที่ดินการวางแผนนโยบายขาดและรัฐบาลอุดหนุนความเสี่ยงโดยการลงทุนหนักในค่าใช้จ่ายทั้งในความคาดหมายและค่าใช้จ่ายในการตอบสนอง [36])

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

4 . ย้ายไปยังระบบโฟกัส

บางส่วนของผลการวิจัยและการศึกษาการเตรียมความพร้อมภัยพิบัติเกี่ยวพันกับคุณลักษณะของกลุ่ม รวมถึงการมีส่วนร่วมในการศึกษาและความรู้ที่เพิ่มขึ้นถูกเชื่อมโยงเพื่อลดความกลัวระดับ [ 4,23,26,27 ] แต่ยังเชื่อมโยงกับความเสี่ยงมากขึ้น การรับรู้เกี่ยวกับการบาดเจ็บ [ 4 ] และบ่อยมากขึ้นเกิดขึ้นเหตุการณ์ [ 25 ]การหาความสัมพันธ์ระหว่างปัจจัยนี้เกี่ยวพันกับระบบที่บางครั้งคิดในง่ายเพราะผลคำ ตัวอย่างเช่น ในกลุ่มเน้นการวิจัย , ครูบางคนได้แสดงความกังวลว่า การเปิดเผยข้อมูลความเสี่ยงอันตรายที่เกี่ยวข้อง เด็กอาจเพิ่มความกังวลเกี่ยวกับความเสี่ยงทั้งในเด็กและในการทำเช่นนั้น พวกเขาตกใจ [ 30 ] ในเด็กที่เป็นสาวเป็น 7การเสี่ยงอันตรายข้อมูลในโปรแกรมการศึกษาจริงได้รับการแสดงเพื่อสร้างความรู้ที่ถูกต้องและเพิ่มการรับรู้ความเสี่ยงเพิ่มขึ้น เช่น เพิ่มการรับรู้ความเสี่ยงของการบาดเจ็บ ) อย่างไรก็ตาม ในทางตรงกันข้ามกับครูกลุ่มการรับรู้หลายการศึกษาแสดงให้เห็นว่าเด็กเหล่านี้เหมือนกัน รายงานยังสามารถลดระดับของความกลัวในความสัมพันธ์กับเหตุการณ์ที่อันตราย เมื่อเทียบกับผู้ที่ไม่มีความเสี่ยงข้อมูล [ 4,23,26,27 ] นอกจากนี้ยัง มีการเพิ่มเติมที่สัมพันธ์เชื่อมโยงที่ถูกพบระหว่างความรู้ที่เพิ่มขึ้น ( หรือค้นหาความรู้และเพิ่มการกระทำรวมทั้งเพิ่มการเตรียมความพร้อมกิจกรรมทำที่บ้าน [ 5,26 ] ( และเพิ่มความรู้สึกของการควบคุมในความสัมพันธ์กับการเตรียมความพร้อม [ 27 ] ) ดังนั้น เริ่มต้นที่เวทีค่อนข้างแรกของการพัฒนาเด็กได้ถูกแสดงเป็น ค่อนข้างสามารถเรียนรู้เกี่ยวกับความเสี่ยงในทางอารมณ์และทางกายภาพที่ส่งเสริมความยืดหยุ่น