ลักษณะการประพันธ์บทละครยุคแรกๆ ของเ

ลักษณะการประพันธ์บทละครยุคแรกๆ ของเชกสเปียร์เป็นไปตามสมัยนิยมในยุคของเขา โดยใช้ถ้อยคำภาษาที่มิได้ส่งออกมาจากภาวะในใจของตัวละครหรือตามบทบาทอันแท้จริง คำพรรณนาในบทกวีก็เต็มไปด้วยอุปมาอุปไมยอันเพราะพริ้ง ภาษาที่ใช้เป็นลักษณะของสุนทรพจน์อันไพเราะมากเสียกว่าจะเป็นบทพูดจาสนทนากันตามจริง
ต่ต่อมาไม่นาน เชกสเปียร์เริ่มปรับปรุงวิถีทางดั้งเดิมเหล่านั้นเสียใหม่ตามจุดประสงค์ส่วนตัว การพูดกับตัวเองใน ริชาร์ดที่ 3 มีพื้นฐานมาจากวิธีการบรรยายจิตสำนึกของตัวละครในละครยุคกลาง ในขณะเดียวกันก็มีการแสดงบุคลิกตัวละครอย่างชัดแจ้งในระหว่างการรำพันนั้น
ฉันทลักษณ์มาตรฐานสำหรับบทกวีของเชกสเปียร์คือ blank verse ประพันธ์ด้วยมาตราแบบ iambic pentameter หมายความว่าบทกวีของเขาไม่ค่อยมีเสียงสัมผัส และมี 10 พยางค์ต่อ 1 บรรทัด ออกเสียงหนักที่พยางค์คู่ ฉันทลักษณ์ในบทประพันธ์ยุคแรกก็ยังมีความแตกต่างกับบทประพันธ์ในยุคหลังของเขาอยู่มาก โดยทั่วไปยังคงความงดงาม แต่รูปประโยคมักจะเริ่มต้น หยุด และจบเนื้อหาลงภายในบรรทัด เป็นความราบเรียบจนอาจทำให้น่าเบื่อหน่าย[41] ครั้นเมื่อเชกสเปียร์เริ่มชำนาญมากขึ้น เขาก็เริ่มใส่อุปสรรคลงไปในบทกวี ทำให้มีการชะงัก หยุด หรือมีระดับการลื่นไหลของคำแตกต่างกัน เทคนิคนี้ทำให้เกิดพลังชนิดใหม่และทำให้บทกวีที่ใส่ในบทละครมีความยืดหยุ่นมากขึ้น เช่นที่ปรากฏใน จูเลียส ซีซาร์ และ แฮมเล็ต

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ลักษณะการประพันธ์บทละครยุคแรก ๆ
การพูดกับตัวเองในริชาร์ดที่ 3
กลอนเปล่าประพันธ์ด้วยมาตราแบบโคลงจังหวะ และมี 10 พยางค์ต่อ 1 บรรทัดออกเสียงหนักที่พยางค์คู่ โดยทั่วไปยังคงความงดงาม แต่รูปประโยคมักจะเริ่มต้นหยุดและจบเนื้อหาลงภายในบรรทัด เขาก็เริ่มใส่อุปสรรคลงไปในบทกวีทำให้มีการชะงักหยุด เช่นที่ปรากฏในจูเลียสซีซาร์และแฮมเล็ต

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ลักษณะการประพันธ์บทละครยุคแรกๆของเชกสเปียร์เป็นไปตามสมัยนิยมในยุคของเขาโดยใช้ถ้อยคำภาษาที่มิได้ส่งออกมาจากภาวะในใจของตัวละครหรือตามบทบาทอันแท้จริงคำพรรณนาในบทกวีก็เต็มไปด้วยอุปมาอุปไมยอันเพราะพริ้งต่ต่อมาไม่นานเชกสเปียร์เริ่มปรับปรุงวิถีทางดั้งเดิมเหล่านั้นเสียใหม่ตามจุดประสงค์ส่วนตัวการพูดกับตัวเองในริชาร์ดที่ 3 มีพื้นฐานมาจากวิธีการบรรยายจิตสำนึกของตัวละครในละครยุคกลางฉันทลักษณ์มาตรฐานสำหรับบทกวีของเชกสเปียร์คือกลอนเปล่าประพันธ์ด้วยมาตราแบบ iambic pentameter หมายความว่าบทกวีของเขาไม่ค่อยมีเสียงสัมผัสและมี 10 พยางค์ต่อ 1 บรรทัดออกเสียงหนักที่พยางค์คู่โดยทั่วไปยังคงความงดงามแต่รูปประโยคมักจะเริ่มต้นหยุดและจบเนื้อหาลงภายในบรรทัดเป็นความราบเรียบจนอาจทำให้น่าเบื่อหน่าย [ 41 ] ครั้นเมื่อเชกสเปียร์เริ่มชำนาญมากขึ้นเขาก็เริ่มใส่อุปสรรคลงไปในบทกวีหยุดหรือมีระดับการลื่นไหลของคำแตกต่างกันเทคนิคนี้ทำให้เกิดพลังชนิดใหม่และทำให้บทกวีที่ใส่ในบทละครมีความยืดหยุ่นมากขึ้นเช่นที่ปรากฏในจูเลียสซีซาร์และแฮมเล็ต