Yet territoriality, though historic

Yet territoriality, though historically essential to the evolution of democratic representation, identifies only one set of ways in which individuals are involved in, or affected by, collective structures and decisions. Issues such as migration, global trade, and environment, for example, are extraterritorial; they are not contained by any existing territorially organized polity (Benhabib 2004, Gould 2004, Held & Koenig-Archibugi 2005, Bohman 2007). Other issues are nonterritorial, particularly those involving identity, such as religion, ethnicity, nationalism, professional identity, recreation, gender identity, and many social movements. Such nonterritorial interests are not new to democratic theorists. The main object of disagreement in making and interpreting the democratic constitution of the Weimar Republic, for example, was whether representation should represent individuals or corporate interests.In modern constitutional democracies, however, the older corporatist views of parliaments and representation have given way to the representation of individ- uals whose only commonality is residence. Thus, legislatures attend to nonresidential constituencies only indirectly—not because citizens have equal shares of power assigned by territory, but rather because pressure and advocacy groups can organize territory-based votes along nonterritorial lines (Dahl 1956, 1971; cf. Mansbridge 2003). Other venues have emerged to represent other kinds of constituencies.The world is now populated with a very large number of transnational, extraterri- torial, and nonterritorial actors, ranging from relatively formalized institutions built out of territorial units (such as the United Nations, the World Bank, the European Union, and numerous treaty organizations), to a multitude of nongovernmental organizations, transnational movements, associations, and social networks (Anheier et al. 2004, Saward 2006a), each making representative claims and serving representative functions.Closely related, the sites of collective decision making are increasingly differentiated. In the developed democracies, markets and market-oriented entities are likely to continue to function as the dynamic sources of change. Governments are increasingly agile
at channeling market forces and incentives, as are civil society organizations. In many cases, these developments dramatically shift the locus of collective decisions away from state- centric models of planning—those that can gather, as it were, sovereignty from the people in order to act in their name—and toward governance models. These issue-based and policy-driven networks of government actors and stakeholders are often more effective than bureaucracies accountable to legislatures, but they lack formal legitimacy and clear representative accountability to those affected by decisions.The landscape of democratic representation is also clouded by the growing complexity of issues, which increasingly strains the powers of representative agents, and thus their capacities to stand for and act on the interests of those they represent. There is the familiar technical and scientific complexity that comes with the vast amounts of information and high levels of technology involved in most pub- lic decisions (Zolo 1992, Brown 2006, Beck 1997), which is often compounded by the political complexity that comes with multiple and overlapping constituencies (Andeweg 2003).As a consequence of these developments, the standard account has been stretched to the breaking point. Among the most fundamen- tal of problems, ironically, is the very element that ushered in democratic representation— residency-based electoral representation. The claim of any state to represent its citizens its claim to sovereignty on behalf of the people is contestable, not because states do not encompass peoples, but because collective issues only partially admit of this kind of con- stituency definition. Electoral representation continues to provide an ultimate reference for state power. But whereas Burke (1968, cf. Manin 1997) imagined that representatives could monopolize considered opinion about public purpose through the use of deliberative judgment, representative assemblies today must reach ever further to gather political legitimacy for their decisions. Judging by

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ยังถิ่น แม้ว่าอดีตที่จำเป็นต่อการวิวัฒนาการของการนำเสนอประชาธิปไตย ระบุชุดเดียวของวิธีการที่บุคคลที่เกี่ยวข้องกับ หรือรับผลกระทบจาก รวมโครงสร้างและการตัดสินใจ ปัญหาเช่นย้าย ค้าสากล และสิ่งแวด ล้อม เช่น เป็น extraterritorial นอกจากนี้พวกเขาไม่มีอยู่ โดยใด ๆ ที่มีอยู่จัด territorially polity (Benhabib 2004, Gould 2004 จับ และรักษา Archibugi 2005, Bohman 2007) ปัญหาอื่น ๆ ได้ nonterritorial โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ที่เกี่ยวข้องกับรหัสประจำตัว ศาสนา เชื้อชาติ ชาตินิยม ตัวมืออาชีพ นันทนาการ ระบุเพศ และความเคลื่อนไหวทางสังคมใน สนใจเช่น nonterritorial ใหม่ theorists ประชาธิปไตยไม่ได้ เป้าหมายหลักของกัน และตีความรัฐธรรมนูญประชาธิปไตยของรัฐไวมาร์ เช่น ถูกว่าควรแสดงการแสดงบุคคลหรือผลประโยชน์ขององค์กรในสมัยรัฐธรรมนูญเหมือน ๆ ไร วิว corporatist เก่า parliaments และแสดงให้ไปแสดงมี commonality เดียวคือ เรสซิเดนซ์ uals individ ดังนั้น legislatures ฟังชุมชน nonresidential โดยทางอ้อมเท่านั้น — ไม่ได้เนื่อง จากประชาชนมีหุ้นเท่าของพลังงานที่กำหนด โดยเขต แต่เป็น เพราะความกดดันและหลุยกลุ่มสามารถจัดโหวดตามเขตตามแนวเส้น nonterritorial (1956 เล็นดาห์ล 1971 มัทธิว Mansbridge 2003) สถานที่อื่น ๆ ได้เกิดการแสดงประเภทอื่น ๆ ของชุมชนขณะนี้มีเติมโลก ด้วยจำนวนข้ามชาติ extraterri - torial และ nonterritorial นักแสดง ตั้งแต่สร้างหน่วยดินแดน (เช่นสหประชาชาติ ธนาคารโลก สหภาพยุโรป และองค์กรสนธิสัญญาจำนวนมาก), องค์กรเอกชน ย้ายข้ามชาติ สมาคม และเครือข่ายทางสังคม (Anheier et al. 2004, Saward 2006a) หลากหลาย แต่ละทำให้พนักงานเรียกร้อง และให้บริการฟังก์ชันตัวแทนสถาบันอย่างเป็นทางค่อนข้างมากสัมพันธ์ เว็บไซต์ของการตัดสินใจรวมขึ้นทั่ว เหมือน ๆ พัฒนา ตลาดและตีตลาดเป็นแนวโน้มที่จะยังคงเป็นแหล่งแบบไดนามิกของการเปลี่ยนแปลง รัฐบาลจะคล่องตัวมากขึ้นat channeling market forces and incentives, as are civil society organizations. In many cases, these developments dramatically shift the locus of collective decisions away from state- centric models of planning—those that can gather, as it were, sovereignty from the people in order to act in their name—and toward governance models. These issue-based and policy-driven networks of government actors and stakeholders are often more effective than bureaucracies accountable to legislatures, but they lack formal legitimacy and clear representative accountability to those affected by decisions.The landscape of democratic representation is also clouded by the growing complexity of issues, which increasingly strains the powers of representative agents, and thus their capacities to stand for and act on the interests of those they represent. There is the familiar technical and scientific complexity that comes with the vast amounts of information and high levels of technology involved in most pub- lic decisions (Zolo 1992, Brown 2006, Beck 1997), which is often compounded by the political complexity that comes with multiple and overlapping constituencies (Andeweg 2003).As a consequence of these developments, the standard account has been stretched to the breaking point. Among the most fundamen- tal of problems, ironically, is the very element that ushered in democratic representation— residency-based electoral representation. The claim of any state to represent its citizens its claim to sovereignty on behalf of the people is contestable, not because states do not encompass peoples, but because collective issues only partially admit of this kind of con- stituency definition. Electoral representation continues to provide an ultimate reference for state power. But whereas Burke (1968, cf. Manin 1997) imagined that representatives could monopolize considered opinion about public purpose through the use of deliberative judgment, representative assemblies today must reach ever further to gather political legitimacy for their decisions. Judging by

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แต่ถิ่นแม้ว่าในอดีตที่สำคัญในการวิวัฒนาการของการเป็นตัวแทนประชาธิปไตยระบุเพียงหนึ่งชุดของวิธีการที่บุคคลที่มีส่วนร่วมในหรือรับผลกระทบจากโครงสร้างร่วมกันและการตัดสินใจ ประเด็นต่าง ๆ เช่นการอพยพการค้าโลกและสภาพแวดล้อมเช่นอยู่นอกเขตอำนาจ; พวกเขาจะไม่อยู่โดยมีรัฐธรรมนูญที่จัดดินแดนใด ๆ (Benhabib ปี 2004 โกลด์ 2004 จัดขึ้นและนิก-Archibugi 2005 Bohman 2007) ประเด็นอื่น ๆ ที่ไร้อาณาเขตแดนโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่เกี่ยวข้องกับตัวตนเช่นศาสนาเชื้อชาติชาตินิยมตัวตนเป็นมืออาชีพ, การพักผ่อนหย่อนใจ, เอกลักษณ์ทางเพศและการเคลื่อนไหวทางสังคมมากมาย ผลประโยชน์ไร้อาณาเขตแดนดังกล่าวไม่ได้ใหม่ให้กับนักทฤษฎีประชาธิปไตย วัตถุหลักของความขัดแย้งในการทำและการตีความรัฐธรรมนูญประชาธิปไตยของสาธารณรัฐไวมาร์เช่นก็คือว่าการแสดงควรจะเป็นตัวแทนบุคคลหรือประชาธิปไตยตามรัฐธรรมนูญ interests.In ทันสมัยวิธี แต่มุมมองบรรษัทเก่าของรัฐสภาและการเป็นตัวแทนได้ให้องค์กรเพื่อ เป็นตัวแทนของ uals individ- มีเพียงคนธรรมดาสามัญเป็นที่อยู่อาศัย ดังนั้นสภานิติบัญญัติให้ความสนใจกับการเลือกตั้ง nonresidential เพียงทางอ้อมไม่เพราะประชาชนมีหุ้นเท่ากับอำนาจได้รับมอบหมายจากดินแดน แต่เพราะความดันและการสนับสนุนกลุ่มสามารถจัดระเบียบโหวตดินแดนตามตามสายไร้อาณาเขตแดน (ดาห์ล 1956 1971; cf เลย Mansbridge 2003) สถานที่อื่น ๆ ได้โผล่ออกมาเพื่อเป็นตัวแทนของชนิดอื่น ๆ ของโลก constituencies.The เป็นประชากรตอนนี้มีจำนวนมากของข้ามชาติ extraterri- torial และนักแสดงไร้อาณาเขตแดนตั้งแต่สถาบันที่ค่อนข้างเป็นทางการสร้างขึ้นจากหน่วยอาณาเขต (เช่นสหประชาชาติ World Bank, สหภาพยุโรปและองค์การสนธิสัญญามากมาย) เพื่อฝูงขององค์กรพัฒนาเอกชน, การเคลื่อนไหวข้ามชาติ, สมาคม, และเครือข่ายสังคม (Anheier et al. 2004, Saward 2006a) แต่ละการเรียกร้องที่เป็นตัวแทนและการให้บริการเป็นตัวแทนที่เกี่ยวข้อง functions.Closely เว็บไซต์ของการตัดสินใจร่วมกันมีความแตกต่างมากขึ้น ในประเทศประชาธิปไตยที่พัฒนาแล้วตลาดและหน่วยงานที่มุ่งเน้นตลาดมีแนวโน้มที่จะยังคงทำงานเป็นแหล่งที่มาของการเปลี่ยนแปลงแบบไดนามิก รัฐบาลมีความคล่องตัวมากขึ้น
ที่เจ้าอารมณ์กลไกตลาดและสิทธิประโยชน์เช่นเดียวกับองค์กรภาคประชาสังคม ในหลายกรณีการพัฒนาเหล่านี้อย่างมากเปลี่ยนพฤติกรรมในการตัดสินใจร่วมกันออกไปจากรูปแบบที่เป็นศูนย์กลางของภาครัฐวางแผนที่สามารถรวบรวมเป็นมันคืออำนาจอธิปไตยจากประชาชนในการที่จะทำหน้าที่ในนามของพวกเขาและไปสู่รูปแบบการกำกับดูแล เครือข่ายเหล่านี้ปัญหาที่ใช้และนโยบายขับเคลื่อนของนักแสดงและผู้มีส่วนได้ส่วนเสียของรัฐบาลมักจะมีประสิทธิภาพมากกว่ายาธิปไตรับผิดชอบต่อ legislatures แต่พวกเขาขาดความชอบธรรมอย่างเป็นทางการและชัดเจนความรับผิดชอบเป็นตัวแทนให้กับผู้ที่ได้รับผลกระทบด้วยภูมิทัศน์ของการเป็นตัวแทนประชาธิปไตย decisions.The มีเมฆหนาโดยการเจริญเติบโต ความซับซ้อนของปัญหาที่เพิ่มมากขึ้นสายพันธุ์อำนาจของตัวแทนผู้แทนและทำให้ความสามารถของพวกเขาที่จะยืนและทำหน้าที่ในความสนใจของผู้ที่พวกเขาเป็นตัวแทน มีความซับซ้อนทางเทคนิคและวิทยาศาสตร์ที่คุ้นเคยที่มาพร้อมกับจำนวนเงินที่มากมายของข้อมูลและระดับสูงของเทคโนโลยีที่มีส่วนร่วมในการตัดสินใจ Lic สาธารณะมากที่สุด (Zolo 1992 สีน้ำตาลปี 2006 เบ็ค 1997) ซึ่งมักจะสลับซับซ้อนทางการเมืองที่มาพร้อมกับเป็น การเลือกตั้งหลายและทับซ้อนกัน (Andeweg 2003) ในฐานะที่เป็นผลมาจากการพัฒนาเหล่านี้บัญชีมาตรฐานได้รับการยืดมาถึงจุดแตกหัก ท่ามกลางตาล fundamen- ที่สุดของปัญหากระทบกระเทียบเป็นองค์ประกอบมากที่ ushered ในประชาธิปไตย representation- อาศัยตามแทนการเลือกตั้ง เรียกร้องของรัฐใด ๆ ที่จะเป็นตัวแทนของประชาชนในการเรียกร้องอำนาจอธิปไตยในนามของประชาชนถูกโต้แย้งไม่ได้เพราะรัฐไม่ครอบคลุมประชาชน แต่เป็นเพราะปัญหาร่วมกันเพียงบางส่วนยอมรับของชนิดของคำนิยาม stituency งนี้ เป็นตัวแทนของการเลือกตั้งยังคงให้การอ้างอิงที่ดีที่สุดสำหรับอำนาจรัฐ แต่ในขณะที่เบิร์ค (ปี 1968 เทียบ Manin 1997) คิดว่าตัวแทนจะผูกขาดการพิจารณาความคิดเห็นเกี่ยวกับวัตถุประสงค์สาธารณะผ่านการใช้ดุลยพินิจในการอภิปรายประกอบตัวแทนวันนี้จะต้องส่งถึงที่เคยไปเพื่อรวบรวมความชอบธรรมทางการเมืองสำหรับการตัดสินใจของพวกเขา ตัดสินโดย

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ยังดินแดน แม้ว่าในอดีตที่เป็นวิวัฒนาการของการเป็นตัวแทนประชาธิปไตย ระบุเพียงหนึ่งชุดของวิธีการที่บุคคลที่เกี่ยวข้อง หรือได้รับผลกระทบจากโครงสร้างรวม และการตัดสินใจ ปัญหา เช่น การโยกย้าย การค้าโลกและสภาพแวดล้อม ตัวอย่างเช่น มีสิทธินอกอาณาเขต พวกเขามีอยู่โดยที่มีอยู่ใด ๆ จัด territorially รัฐ ( benhabib 2004กูลด์ 2004 ที่จัดขึ้น& Koenig archibugi 2005 bohman 2007 ) ปัญหาอื่น ๆ nonterritorial โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่เกี่ยวข้องกับตน เช่น ศาสนา ชาติพันธุ์ ชาตินิยม เอกลักษณ์วิชาชีพ นันทนาการ เอกลักษณ์ทางเพศ และหลายสังคมความเคลื่อนไหว สนใจ nonterritorial ดังกล่าวจะไม่ใหม่นักทฤษฎีประชาธิปไตยวัตถุหลักของความขัดแย้งในการตีความรัฐธรรมนูญและประชาธิปไตยของสาธารณรัฐไวมาร์ ตัวอย่างเช่น ไม่ว่าจะเป็นตัวแทนแสดงถึงบุคคลทั่วไป หรือประโยชน์ของ บริษัท ในทวีปเอเชีย ด้วยรัฐธรรมนูญสมัยใหม่อย่างไรก็ตามเก่าของระบอบบรรษัทนิยมมุมมองและการเป็นตัวแทนให้วิธีที่จะเป็นตัวแทนของ individ - uals ที่มีสามัญชนเพียงอย่างเดียวคือ ที่อยู่อาศัย ดังนั้น legislatures เข้าร่วมการเลือกตั้งโดยอ้อมเท่านั้นจึงไม่ได้ เพราะประชาชนได้เท่ากับหุ้นของอำนาจที่ได้รับมอบหมายจากดินแดนแต่เพราะความกดดันและกลุ่มผู้สนับสนุนสามารถจัดระเบียบดินแดนตามเสียงตามสาย nonterritorial ( ดาห์ล 1956 , 1971 ; CF mansbridge 2003 ) สถานที่อื่น ๆเกิดขึ้นเพื่อแสดงประเภทอื่น ๆขององค์กร โลกมีประชากรที่มีจํานวนมากของข้ามชาติ extraterri - torial และ nonterritorial , นักแสดง ,ตั้งแต่ที่ค่อนข้างเป็นทางการจากสถาบันสร้างดินแดนของหน่วย ( เช่นสหประชาชาติ ธนาคารโลก สหภาพยุโรป และองค์กรสนธิสัญญามากมาย ) เพื่อความหลากหลายขององค์กรที่เน้นการเคลื่อนไหวข้ามชาติ สมาคมและเครือข่ายทางสังคม ( anheier et al . 2004 สวาสดิ์ 2006a ) แต่ละการเรียกร้องให้ตัวแทนและหน้าที่รองที่เกี่ยวข้องอย่างใกล้ชิด เว็บไซต์ของกลุ่มการตัดสินใจยิ่งขึ้นจะแตกต่าง . ในการพัฒนาประเทศ และตลาดที่มุ่งเน้นตลาดองค์กรมีแนวโน้มที่จะยังคงทำงานเป็นแหล่งข้อมูลแบบไดนามิกของการเปลี่ยนแปลง รัฐบาลจะคล่องตัวมากขึ้น
ที่ channeling กลไกตลาดและแรงจูงใจ เป็นองค์กรภาคประชาสังคม ในหลายกรณีการพัฒนาเหล่านี้อย่างมากกะความเชื่อใจรวมห่างจากรัฐเป็นศูนย์กลาง รูปแบบของการวางแผนที่สามารถรวบรวม เป็น อธิปไตยจากประชาชนเพื่อที่จะทำในชื่อของพวกเขาและต่อโมเดล” ประเด็นเหล่านี้ตามและนโยบายขับเคลื่อนเครือข่ายของรัฐบาลและผู้มีส่วนเกี่ยวข้อง นักแสดงมักจะมีประสิทธิภาพมากกว่าการปกครอง legislatures ต่อ ,แต่ขาดความชอบธรรมอย่างเป็นทางการ และตัวแทนผู้ได้รับผลกระทบจากความชัดเจนในการตัดสินใจ ภูมิทัศน์ของการเป็นตัวแทนประชาธิปไตยยังเป็นปัญหา โดยเพิ่มความซับซ้อนของปัญหาที่มากขึ้น สายพันธุ์ พลังของตัวแทน ตัวแทน และดังนั้น ความสามารถของพวกเขาที่จะยืนและทำในความสนใจของบรรดาผู้ที่พวกเขาเป็นตัวแทนมีคุ้นเคยทางเทคนิคและวิทยาศาสตร์ความซับซ้อนที่มาพร้อมกับจํานวนเงินที่มากมายของข้อมูลและระดับของเทคโนโลยีที่เกี่ยวข้องในผับ - ส่วนใหญ่การตัดสินใจ LIC ( โซโลปี 1992 สีน้ำตาล 2006 เบ็ค 1997 ) ซึ่งมักประกอบโดยการเมืองความซับซ้อนที่มาพร้อมกับหลายเขตเลือกตั้ง และทับซ้อนกัน ( andeweg 2003 ) เป็นผลของการพัฒนาเหล่านี้