During the Dvaravati period (sevent

During the Dvaravati period (seventh through eleventh centuries), there were two factions of Buddhism practiced in the region that now encompasses present day Thailand, namely Mahayana and Theravada. The types of images constructed during this era reflects the distinction. Much of the basis for the Buddhist artwork of the Dvaravati period was influence from Buddhist art in India, including the Amaravati and Gupta styles, although there was also local and Khmer influence. Such images include the following classical archetypes:
Buddha in the Tribhanga (leaning) position with somewhat Indian facial features and no aureole. The right hand is typically free, while the left is depicted grasping the Buddha's robe.
Buddha in the Amaravati style with loosely folded legs and a lotus shaped aureole. Such statues have a continuous eyebrow, a flat nose and thick lips.
Square faced cleft chin Buddha with some Khmer features. Legs are typically fully folded. The Buddha sits on a lotus base.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในช่วงสมัยทวารวดี (ที่เจ็ดผ่านศตวรรษที่สิบเอ็ด) มีอยู่สองกลุ่มของพุทธศาสนาได้รับการฝึกฝนในพื้นที่ที่ตอนนี้โลกไซเบอร์ยุคปัจจุบันประเทศไทยคือมหายานและเถรวาท ประเภทของภาพที่สร้างขึ้นในยุคนี้สะท้อนให้เห็นถึงความแตกต่าง มากพื้นฐานสำหรับงานศิลปะของพุทธศาสนาในยุคสมัยทวารวดีเป็นอิทธิพลจากศิลปะพุทธศาสนาในประเทศอินเดีย,รวมทั้งรูปแบบและ Amaravati gupta แม้ว่ายังมีในท้องถิ่นและอิทธิพลเขมร ภาพดังกล่าวรวมถึงต้นแบบต่อไปนี้คลาสสิก:
พระพุทธรูปใน tribhanga (พิง) ตำแหน่งที่มีคุณสมบัติบำรุงผิวหน้าค่อนข้างอินเดียและไม่มีรัศมี ขวามือโดยทั่วไปจะมีอิสระในขณะที่ด้านซ้ายเป็นภาพโลภเสื้อคลุมของพระพุทธเจ้า.
พระพุทธรูปในสไตล์ Amaravati กับขาพับอย่างอิสระและรูปดอกบัวรัศมี รูปปั้นดังกล่าวมีคิ้วอย่างต่อเนื่องจมูกแบนและริมฝีปากหนา.
ประสบเมตรพระพุทธรูปคางแหว่งด้วยคุณสมบัติบางอย่างเขมร ขามักจะพับเก็บอย่างเต็มที่ พระพุทธรูปนั่งอยู่บนฐานดอกบัว

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ช่วงทวารวดี (เจ็ดผ่านศตวรรษที่สิบเอ็ด), มีสองฝ่ายของประสบการณ์ในภูมิภาคซึ่งขณะนี้ ครอบคลุมลำ พุทธศาสนามหายานและเถรวาทได้แก่ ชนิดของภาพที่สร้างขึ้นในยุคนี้สะท้อนให้เห็นถึงความแตกต่าง พื้นฐานงานศิลปะพุทธของทวารวดีมากได้อิทธิพลจากพุทธศิลป์ในอินเดีย รวมถึงการลักษณะ Amaravati และกุปตา แม้ถูกท้องถิ่น และอิทธิพลเขมร ภาพดังกล่าวรวมถึงบุคลิกสากลคลาสสิกต่อไปนี้:
พระในตำแหน่ง Tribhanga (ลำ) กับอินเดียค่อนข้างกึ่งกลาง aureole ไม่ ขวามือเป็นอิสระโดยทั่วไป ในขณะที่ด้านซ้ายเป็นภาพเรียงเสื้อคลุมของพระพุทธเจ้า
พระพุทธรูปในลักษณะ Amaravati กับขาซึ่งพับดอกบัวรูป aureole รูปปั้นดังกล่าว มีคิ้วอย่างต่อเนื่อง จมูกแบนริมฝีปากหนา
สแควร์ประสบพระชิน cleft มีคุณลักษณะบางอย่างของเขมร ขากำลังปกติเต็มพับ พระพุทธเจ้าตั้งอยู่บนฐานบัว

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในระหว่างช่วงระยะเวลาทวารวดี(ที่เจ็ดผ่านศตวรรษที่สิบเอ็ด)ที่มีอยู่สองยวดของพุทธศาสนาปฏิบัติในเขตพื้นที่ที่ตอนนี้ครอบคลุมถึงวันนี้ประเทศไทยได้แก่ลัทธิมหายานและพระพุทธศาสนานิกายเถรวาท ประเภท ของ ภาพ สร้างขึ้นในระหว่างยุคสมัยนี้สะท้อนถึงความแตกต่าง จำนวนมากของพื้นฐานสำหรับงานศิลปะของพระพุทธศาสนาของช่วงเวลาทวารวดีที่ได้รับอิทธิพลจากศิลปะของพระพุทธศาสนาในประเทศอินเดียรวมถึงสไตล์ amaravati และผู้เชี่ยวชาญ SERVER PLATFORM ว่าทำได้แต่ก็ยังมีอิทธิพลในท้องถิ่นและเขมร ภาพ ดังกล่าวรวมถึงตำแหน่ง:
พระพุทธรูปใน tribhanga (เอน) archetypes คลาสสิคต่อไปนี้:พร้อมด้วยความโดดเด่นบนใบหน้าแบบอินเดียบ้างและไม่มีรัศมี ทางด้านขวามือเป็นแบบไม่เสียค่าบริการโดยทั่วไปแล้วในขณะที่ทางด้านซ้ายจะมีเสื้อคลุมอาบน้ำวาดจับพระที่นั่งของ.
พระพุทธรูปในสไตล์ amaravati ที่พร้อมด้วยเสเพลเมื่อพับขาและ Lotus Notes ซึ่งมีลักษณะรัศมี. มีรูปปั้นดังกล่าวมีขนคิ้วอย่างต่อเนื่องที่จมูกจอแบนและริมฝีปากหนา.
Square ที่ต้องเผชิญกับชินตัดพระเขมรบางส่วนพร้อมด้วยความโดดเด่น ขาทั้งสองข้างโดยทั่วไปจะพับเก็บ Buddha ที่ตั้งอยู่บนฐานบัว