A destination brand comprises the s

A destination brand comprises the supply-side desired identity and the demand-side image of the destination held by the consumer.

Therefore a model of brand
equity is required for DMOs as a means of measuring the effectiveness of this investment.

Most of the destination branding papers published since the literature started in 1998 have a
strong practical focus on reporting the brand development process.

Other than Curtis’ (2001) report on the development of Oregon’s brand during the 1980s and 1990s, there has been little analysis of the effectiveness of destination brands over time. To date there has been little published about what performance indicators may be used to measure the performance of a brand campaign.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แบรนด์ที่ปลายทางประกอบด้วยตัวระบุ supply-side และภาพด้านความต้องการของปลายทางที่จัดขึ้น โดยผู้บริโภค ดังนั้นแบบจำลองของแบรนด์หุ้นจะต้อง DMOs เป็นวิธีการวัดประสิทธิภาพของการลงทุนนี้สุดปลายทางที่ตราสินค้าเอกสารเผยแพร่เนื่องจากวรรณคดีเริ่มต้นในปี 1998 มีการมุ่งปฏิบัติการรายงานการพัฒนาแบรนด์ ไม่ใช่เคอร์ทิสรายงาน (2001) เกี่ยวกับการพัฒนาแบรนด์ของออริกอนในแถบเอเชีย มีน้อยวิเคราะห์ประสิทธิภาพของแบรนด์ปลายช่วงเวลา จนได้รับน้อยเผยแพร่เกี่ยวกับสิ่งบ่งชี้ประสิทธิภาพอาจใช้วัดประสิทธิภาพของแคมเปญแบรนด์

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แบรนด์ปลายทางประกอบด้วยตัวตนที่ต้องการด้านอุปทานและภาพด้านอุปสงค์ของปลายทางที่จัดขึ้นโดยผู้บริโภค. ดังนั้นรูปแบบของแบรนด์ส่วนเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับ DMOs เป็นวิธีการวัดประสิทธิผลของการลงทุนนี้. ส่วนใหญ่ของการสร้างตราสินค้าปลายทาง เอกสารที่ตีพิมพ์ตั้งแต่วรรณคดีเริ่มต้นในปี 1998 มีการมุ่งเน้นการปฏิบัติที่แข็งแกร่งในการรายงานการพัฒนาแบรนด์. นอกเหนือจากเคอร์ติ '(2001) รายงานเกี่ยวกับการพัฒนาของแบรนด์โอเรกอนในช่วงปี 1980 และปี 1990 ได้มีการวิเคราะห์เล็ก ๆ น้อย ๆ ของความมีประสิทธิผลของปลายทาง แบรนด์เมื่อเวลาผ่านไป ในวันที่ได้มีการตีพิมพ์เล็ก ๆ น้อย ๆ เกี่ยวกับสิ่งที่ตัวชี้วัดประสิทธิภาพอาจจะใช้ในการวัดประสิทธิภาพของแคมเปญแบรนด์ที่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แบรนด์ปลายทางประกอบด้วยอุปทานที่ต้องการความเป็นเอกลักษณ์ และความต้องการด้านภาพลักษณ์ของปลายทางที่จัดขึ้นโดยผู้บริโภค

ดังนั้นรูปแบบของหุ้นแบรนด์
ที่จําเป็นสําหรับ dmos เป็นวิธีการวัดประสิทธิผลของการลงทุนนี้

ที่สุดของปลายทางหรือเอกสารเผยแพร่ตั้งแต่เริ่มต้นในปี 1998 มีวรรณกรรม
เป็นเน้นการปฏิบัติที่แข็งแกร่งในการรายงานการพัฒนาแบรนด์

นอกจากของเคอร์ติส ( 2001 ) รายงานเกี่ยวกับการพัฒนาของออริกอนของแบรนด์ในช่วงปี 1980 และปี 1990 ได้มีการวิเคราะห์ของประสิทธิผลของปลายทางแบรนด์ตลอดเวลา วันที่มีเล็ก ๆน้อย ๆที่ตีพิมพ์เกี่ยวกับสิ่งที่ตัวชี้วัดการปฏิบัติงาน อาจใช้วัดประสิทธิภาพของแบรนด์แคมเปญ