The law of New Zealand can be found

The law of New Zealand can be found in several sources. The primary sources of New Zealand law are statutes enacted by the New Zealand Parliament and decisions of the Courts of New Zealand. At a more fundamental level, the law of New Zealand is based on three related principles: parliamentary sovereignty; the rule of law; and the separation of powers. As a former British colony, the New Zealand legal system is heavily based on the English law, and remains similar in many respects. There are also important differences, which reflect the unique legal culture that has developed in New Zealand.
Before 1840[edit]
Before 1840 there was no formal legal system in New Zealand. Māori chiefs held the power to punish people for misdeeds but this power, though dependent on custom and the broad support of the rest of the iwi, was arbitrary rather than based on a code of laws. Tohunga (priests) could also use supernatural means to punish those who violated the code of tapu, a spiritual belief system which controlled much of pre-Christian Māori life. The arrival of Europeans from the late eighteenth century undermined the power of both chief and tohunga. Europeans did not believe in tapu and widely violated it, and this, along with the influence of Christian missionaries, led Māori to doubt the effectiveness of the tohunga. The transient nature of many Europeans also made it difficult for chiefs to impose justice on them. As a result, New Zealand became increasingly lawless.

In the 1830s attempts were made to impose British law on British subjects in New Zealand, but these were unsuccessful. Missionaries and British officials such as James Busby were sometimes called upon to pass judgement on wrongdoers, but the effect of these was entirely dependent on the will of the chiefs. The inability of anyone to adequately control the growing European population was a major factor leading to the Treaty of Waitangi between the British Crown and Māori.

The Treaty of Waitangi[edit]
Main article: Treaty of Waitangi
The Treaty of Waitangi, signed in 1840, is widely believed to have established British law in New Zealand. However, there are numerous problems with this theory. Firstly, the Māori and English language versions of the Treaty are substantially different. The English version transfers sovereignty to Queen Victoria (in clause one) and grants Māori the rights of British subjects (in clause three). Although no specific mention is made in the Treaty of any legal system, these two clauses seem to imply that British law would be established in New Zealand. The Māori version, however, states that Victoria receives kawanatanga (governorship) while the chiefs retain tino rangatiratanga (absolute chieftainship) in clause two as opposed to the property rights promised in the English version. Although the third clause of the Māori version says that the Queen would treat Māori the same as people in England, many historians argue that Māori believed that the new governor would exercise his powers over the Europeans only, and that the chiefs would continue to rule over Māori. In the eyes of some modern Māori, the New Zealand legal system is invalid as it violates the Treaty's promise of tino rangatiratanga (chieftainship).

Another problem with the idea that the Treaty established the rule of British law is that in 1840 Māori still controlled New Zealand. Although the British had sent a governor, they had not backed him up with troops and for the first few years of supposed British sovereignty, Europeans were significantly outnumbered and outgunned by Māori. Māori generally obeyed British law in European settlements and when they or their chiefs chose to, but there was nothing to make them obey the law in areas they controlled, which until about the 1860s was most of the country. British law, and later New Zealand law as passed by the New Zealand parliament was slowly established over the country, but it remained ineffective in Māori-controlled areas until the late nineteenth century at least. In practical terms, British-based law was established in New Zealand not through the Treaty of Waitangi but through conquest and settlement.

The Treaty was never ratified and has little standing in New Zealand law. In 1877 a judge ruled that it was a 'legal nullity'. In 1975 the Treaty of Waitangi Act was passed establishing the Waitangi Tribunal and enabling it to investigate and report on contemporary breaches of the Treaty, and recommend compensation. This had little impact until 1985, when the Act was amended to allow investigations into historic breaches. The Tribunal's rulings are not binding although in certain circumstances it can prevent or place conditions on the sale of state owned land. Since the 1980s references to the Treaty have appeared in various pieces of legislation, and legal rulings have established that it can be relevant even to legislation which does not mention it. However the government is not generally bound by the Treaty, nor are the people of New Zealand.
The court system
A Supreme Court was first established in 1841 (it was renamed the High Court in 1980 and is different to the current Supreme Court), and various lower courts subsequently established. After a series of experiments, a three-tier court system came into being: Supreme Court, District Court and Magistrates' Court, with the Magistrates' Courts coming into being in 1846. The Court of Appeal was set up in 1862, but consisted of panels of judges from the Supreme Court. The Court of Appeal was the highest court in New Zealand, although appeals could be taken from this to the Privy Council in London. The District Courts were abolished in 1925 but later re-established. In 1957 the Court of Appeal was reconstituted to become separate from the Supreme Court, having its own judges. In 2004 a new Supreme Court was established, becoming New Zealand's court of last resort following the simultaneous abolition of the right to appeal to the Privy Council.

In 1865 a Native Land Court was established to "define the land rights of Māori people under Māori custom and to translate those rights or customary titles into land titles recognisable under European law".[1] It has since been heavily criticised for acting as a device for removing Māori from their land. Some of the problems were with the court itself – holding proceedings in English and in cities far from Māori settlements, judges with inadequate knowledge of Māori custom – while others were more to do with the laws it enforced. For example for many decades land law did not recognise that an entire hapu owned its land, and land ownership was put in the hands of a few people. In 1954 it was renamed the Māori Land Court, and has been substantially reformed since the nineteenth century. Until the mid-twentieth century it also dealt with Māori adoptions.

The New Zealand judiciary have generally been seen as independent and non-corrupt, although not always non-biased. Until recent years they have played a very minor role in developing the law, and as late as 1966 it was said that they "usually follow English decisions scrupulously".[2] In the 1980s the judiciary played a major role in redefining the constitutional position of the Treaty of Waitangi.
Contract law[edit]
New Zealand contract law was initially derived from the English model. Since 1969, however, a series of Acts of Parliament altered this, and New Zealand contract law is now 'largely... distinct from other jurisdictions'.[3] The main distinction of New Zealand contract law is the wide discretionary power given to courts in granting relief. Although these changes were initially opposed due to fears that they would make the remedy of contractual disputes unpredictable and increase levels of litigation, it is generally agreed that this has not happened, and that the laws are working satisfactorily.[4]

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

กฎหมายนิวซีแลนด์สามารถพบได้ในหลายแหล่ง แหล่งมาหลักของกฎหมายนิวซีแลนด์มีคดีที่บัญญัติ โดยรัฐสภานิวซีแลนด์และการตัดสินใจของศาลนิวซีแลนด์ ในระดับพื้นฐานมาก กฎหมายนิวซีแลนด์จะขึ้นอยู่กับหลักสาม: รัฐสภาอำนาจอธิปไตย กฎของกฎหมาย และแบ่งแยกอำนาจ เป็นอาณานิคมอังกฤษเดิม กฎหมายนิวซีแลนด์มากตามกฎหมายอังกฤษ และยังคงคล้ายกันหลายประการ นอกจากนี้ยังมีความสำคัญความแตกต่าง ซึ่งสะท้อนให้เห็นถึงวัฒนธรรมทางกฎหมายที่ได้พัฒนาในนิวซีแลนด์
ก่อน 1840 [แก้ไข]
ก่อน 1840 มีระบบกฎหมายไม่เป็นทางการในประเทศนิวซีแลนด์ เมารีรัวขึ้นอำนาจในการลงโทษผู้ไถ่บาปแต่อำนาจนี้ แต่ขึ้นอยู่กับการกำหนดเองและการสนับสนุนกว้างของ iwi ไม่กำหนดมากกว่าตามรหัสของกฎหมาย Tohunga (พระสงฆ์) ยังใช้วิธีเหนือธรรมชาติจะลงโทษผู้ละเมิดรหัสของตะปู ระบบความเชื่อทางจิตวิญญาณที่ควบคุมชีวิตเมารีก่อนคริสเตียนมากมาย การมาถึงของชาวยุโรปจากปลายศตวรรษ eighteenth ทำลายอำนาจของหัวหน้าและ tohunga ชาวยุโรปไม่เชื่อในตะปู และปฏิบัติกันอย่างแพร่หลาย และ นี้ ด้วยอิทธิพลของข้าฯ คริสเตียน นำเมารีสงสัยประสิทธิภาพของ tohunga ลักษณะชั่วคราวของชาวยุโรปมากมายยังทำยากรัวกำหนดความยุติธรรมพวกเขา เป็นผล นิวซีแลนด์เป็นมร.เจอราร์ดเมสทราเยต์มากขึ้น

ใน 1830s พยายามที่จะกำหนดกฎหมายอังกฤษในวิชาภาษาอังกฤษในนิวซีแลนด์ แต่เหล่านี้ประสบความสำเร็จ นั้นและเจ้าหน้าที่อังกฤษเช่นเจมส์บัสบางครั้งเรียกว่าเมื่อผ่านการตัดสินใน wrongdoers แต่ผลเหล่านี้ทั้งหมดขึ้นอยู่กับของรัว ไม่ใครควบคุมประชากรยุโรปเติบโตเพียงพอเป็นปัจจัยสำคัญที่นำไปสู่สนธิสัญญา Waitangi ระหว่างมงกุฎอังกฤษและเมารี

สนธิสัญญาของ Waitangi [แก้ไข]
บทความหลัก: สนธิสัญญา Waitangi
สนธิสัญญาของ Waitangi, 1840 การลงนามกันอย่างแพร่หลายเชื่อว่าสร้างกฎหมายอังกฤษในนิวซีแลนด์ อย่างไรก็ตาม มีปัญหามากมายกับทฤษฎีนี้ ประการแรก รุ่นภาษาเมารีและภาษาอังกฤษของสนธิจะแตก เวอร์ชันภาษาอังกฤษโอนย้ายอำนาจอธิปไตยไปควีนวิกตอเรีย (ส่วนหนึ่ง) และให้เมารีสิทธิของวิชาภาษาอังกฤษ (ในส่วนที่สาม) แม้ว่าจะไม่พูดถึงเฉพาะในสนธิสัญญาใด ๆ ระบบกฎหมาย ประโยคที่สองเหล่านี้ดูเหมือนนัยว่า จะสร้างกฎหมายอังกฤษในนิวซีแลนด์ รุ่นเมารี ไร ระบุว่า วิคตอเรียได้รับ kawanatanga (governorship) ในขณะรัวรักษา tino rangatiratanga (สัมบูรณ์ chieftainship) ในประโยคสองจำกัดสิทธิตามสัญญาในเวอร์ชันภาษาอังกฤษ ถึงแม้ว่าประโยคที่สามของรุ่นเมารีกล่าวว่า ที่ ราชินีจะรักษาเมารีเหมือนเป็นคนในอังกฤษ นักประวัติศาสตร์หลายโต้เถียงว่า เมารีเชื่อกันว่า ข้าหลวงใหม่จะใช้สิทธิอำนาจของเขามากกว่าชาวยุโรปเท่านั้น และว่า การรัวจะยังคงครองเหนือเมารี ในสายตาของเมารีบางทันสมัย ระบบกฎหมายนิวซีแลนด์เป็นไม่ถูกต้องนั้นละเมิดสัญญาของสนธิสัญญาของ tino rangatiratanga (chieftainship) .

ปัญหาอื่นกับความคิดที่ว่า สนธิสัญญาที่สร้างกฎของกฎหมายอังกฤษคือ ว่า ใน 1840 เมารียังคงควบคุมนิวซีแลนด์ แต่อังกฤษได้ส่งข้า พวกเขามีไม่สำรองเขากับกำลังพล และในไม่กี่ปีแรกของอธิปไตยควรอังกฤษ ยุโรปมากปล้นสะดม และ outgunned โดยเมารี เมารีเชื่อฟังกฎหมายอังกฤษในยุโรปจับคู่ทั่วไป และเมื่อพวกเขาหรือพวกเขารัวเลือก แต่ไม่มีอะไรทำให้พวกเขาปฏิบัติตามกฎหมายในพื้นที่ที่พวกเขาควบคุม ซึ่งจนถึงเกี่ยวกับ 1860s เป็นส่วนใหญ่ของประเทศ กฎหมายอังกฤษ และนิวซีแลนด์ต่อกฎหมายที่ผ่าน โดยรัฐสภาช้าก่อตั้งขึ้นทั่วประเทศ นิวซีแลนด์ แต่มันยังคงไม่ในพื้นที่ควบคุมเมารีจนถึงช่วงปลายศตวรรษที่ ในแง่ปฏิบัติ อังกฤษตามกฎหมายก่อตั้งขึ้นในนิวซีแลนด์ไม่ ผ่านสนธิสัญญา Waitangi แต่ชนะและจ่าย

สนธิสัญญาไม่เคยมีสำคัญ และมีน้อยยืนในกฎหมายนิวซีแลนด์ ใน 1877 ผู้พิพากษาที่พิพากษาว่า เป็น 'nullity กฎหมาย' ในปี 1975 สนธิสัญญา Waitangi กระทำถูกส่งไปสร้างศาล Waitangi และเปิดใช้งาน การตรวจสอบ และรายงานเกี่ยวกับละเมิดร่วมสมัยของสนธิ แนะนำค่าตอบแทน นี้มีผลกระทบเล็กน้อยจนถึงปี 1985 เมื่อพระราชบัญญัติที่ถูกแก้ไขให้สอบสวนเป็นละเมิดทางประวัติศาสตร์ บัญญัติของศาลมีผลผูกพันแม้ว่าในบางกรณี ก็สามารถป้องกัน หรือทำเงื่อนไขในการขายของรัฐที่เป็นเจ้าของที่ดิน ตั้งแต่ทศวรรษ 1980 อ้างอิงสนธิเคยปรากฏในชิ้นส่วนต่าง ๆ ของกฎหมาย และบัญญัติกฎหมายได้กำหนดไว้ว่า มันจะเกี่ยวข้องกับกฎหมายที่พูดถึงมันแม้ อย่างไรก็ตาม รัฐบาลทั่วไปผูก โดยสนธิสัญญา หรือคนของนิวซีแลนด์
ระบบศาล
A ฎีกาตั้งขึ้นครั้งแรกใน 1841 (มันเปลี่ยนชื่อศาลสูงในปี 1980 และแตกต่างกับศาลฎีกาปัจจุบัน), และศาลล่างต่าง ๆ ในเวลาต่อมาก่อตั้ง หลังจากชุดการทดลอง สามศาลเข้ามาถูก: ศาลฎีกา ศาลแขวง และ ศาลของ Magistrates มีศาลของ Magistrates ที่เข้ามาในใน 1846 ศาลอุทธรณ์ถูกตั้งค่าใน 1862 แต่ประกอบด้วยแผงของผู้พิพากษาจากศาลฎีกา ศาลอุทธรณ์คือ ศาลสูงสุดในประเทศนิวซีแลนด์ แม้อุทธรณ์อาจนำมาจากนี้ไปสภาองคมนตรีในลอนดอน ศาลอำเภอที่ยุติใน 1925 แต่ในภายหลังการก่อตั้ง ทั้ง ศาลอุทธรณ์ถูก reconstituted เป็นแยกต่างหากจากศาลฎีกา ผู้พิพากษาเองมี ในปี 2004 ศาลฎีกาใหม่ก่อตั้ง เป็น รีสอร์ทสุดท้ายเลิกพร้อมสิทธิทูลองคมนตรีศาลของนิวซีแลนด์

ในปี 1865 ก่อตั้งศาลที่ดินพื้นเมืองจะ "กำหนดสิทธิที่ดินของชาวเมารีภายใต้กำหนดเองเมารี และการแปลสิทธิหรือชื่อจารีตประเพณีดังกล่าวเป็นที่ดินชื่อรู้จักกฎหมายยุโรป"[1] มันมีตั้งแต่ถูกมาก criticised สำหรับทำหน้าที่เป็นอุปกรณ์สำหรับเอาเมารีจากที่ดิน บางปัญหาที่ มีต่อศาลเอง – เก็บตอน ในอังกฤษ และ ในเมืองจากเมารีชำระ ผู้พิพากษา มีความรู้ไม่เพียงพอของเมารีเอง – ในขณะที่คนอื่นมากขึ้นกับกฎหมาย บังคับ ตัวอย่าง ทศวรรษ กฎหมายที่ดินไม่ได้ไม่รู้ hapu ทั้งเป็นเจ้าของที่ดินของ และย้ายความเป็นเจ้าของที่ดินในมือของคนไม่กี่ ใน 1954 เปลี่ยนชื่อศาลที่ดินเมารี และได้รับหลักฐานกลับเนื้อกลับตัวตั้งแต่ศตวรรษ จนกระทั่งศตวรรษ twentieth กลาง มันยังติดต่อกับเมารีหรือโทร.

ตุลาการนิวซีแลนด์โดยทั่วไปเห็นเป็นอิสระ และไม่ใช่เสีย หาย แม้ว่าไม่เสมอไม่ใช่ลำเอียง จนถึงปีล่าสุด พวกเขามีบทบาทน้อยมากในการพัฒนากฎหมาย และเป็นสายที่ 1966 ก็กล่าวว่า พวกเขา "มักจะทำตามอังกฤษตัดสินแถลงการณ์"[2] ในทศวรรษ 1980 ตุลาการมีบทบาทในการกำหนดตำแหน่งรัฐธรรมนูญสนธิสัญญาของ Waitangi
สัญญากฎหมาย [แก้ไข]
กฎหมายสัญญานิวซีแลนด์เริ่มรับมาจากรูปแบบภาษาอังกฤษ ตั้งแต่ 1969 ไร ชุดของการกระทำของรัฐสภาแก้ไขนี้ และนิวซีแลนด์สัญญากฎหมายขณะนี้ ' เป็นส่วนใหญ่...แตกต่างจากของประเทศอื่น ๆ[3] แตกหลักของกฎหมายสัญญานิวซีแลนด์มีอำนาจกว้าง discretionary ให้ศาลในการให้การสงเคราะห์ แม้ว่าการเปลี่ยนแปลงเหล่านี้ได้เริ่มต้นตรงข้ามเนื่องจากกลัวว่า พวกเขาจะทำการแก้ไขข้อพิพาทตามสัญญาไม่แน่นอน และเพิ่มระดับของการดำเนินคดี มันโดยทั่วไปจะเห็นว่า ไม่เกิดขึ้น และว่า กฎหมายทำงานผ่าน[4]

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

กฎหมายของประเทศนิวซีแลนด์สามารถพบได้ในหลายแหล่งที่มา แหล่งที่มาหลักของกฎหมายนิวซีแลนด์เป็นกฎเกณฑ์ตราขึ้นโดยรัฐสภานิวซีแลนด์ใหม่และการตัดสินใจของศาลของประเทศนิวซีแลนด์ ในระดับพื้นฐานมากขึ้นตามกฎหมายของประเทศนิวซีแลนด์จะขึ้นอยู่กับสามหลักการที่เกี่ยวข้องอธิปไตยของรัฐสภา กฎแห่งกฎหมาย และการแบ่งแยกอำนาจ ในฐานะที่เป็นอดีตอาณานิคมของอังกฤษระบบกฎหมายนิวซีแลนด์จะขึ้นอยู่อย่างมากในกฎหมายอังกฤษและยังคงเป็นที่คล้ายกันในหลายประการ นอกจากนี้ยังมีความแตกต่างที่สำคัญที่สะท้อนให้เห็นถึงวัฒนธรรมทางกฎหมายที่ไม่ซ้ำกันที่มีการพัฒนาในประเทศนิวซีแลนด์
ก่อนที่ 1840 [แก้ไข]
1840 ก่อนที่จะไม่มีระบบกฎหมายอย่างเป็นทางการในประเทศนิวซีแลนด์ หัวหน้าเมารีถืออำนาจที่จะลงโทษคนกว้างขวาง แต่อำนาจนี้ แต่ขึ้นอยู่กับที่กำหนดเองและการสนับสนุนในวงกว้างของส่วนที่เหลือของวี่เป็นพลมากกว่าขึ้นอยู่กับรหัสของกฎหมาย Tohunga (พระสงฆ์) นอกจากนี้ยังสามารถใช้วิธีการเหนือธรรมชาติที่จะลงโทษผู้ที่ละเมิดรหัสของ Tapu, ระบบความเชื่อทางจิตวิญญาณซึ่งควบคุมมากก่อนคริสเตียนชีวิตเมารี การมาถึงของชาวยุโรปจากศตวรรษที่สิบแปดปลายทำลายอำนาจของทั้งสองฝ่ายและ tohunga ยุโรปไม่เชื่อใน Tapu และละเมิดอย่างกว้างขวางและนี้พร้อมกับอิทธิพลของนักเผยแผ่ศาสนาคริสต์นำเมารีที่จะสงสัยประสิทธิภาพของ tohunga ลักษณะชั่วคราวของชาวยุโรปจำนวนมากนอกจากนี้ยังทำให้มันยากสำหรับหัวหน้าที่จะกำหนดความยุติธรรมกับพวกเขา เป็นผลให้นิวซีแลนด์กลายเป็นผิดกฎหมายมากขึ้นในยุค 1830 ความพยายามที่ได้ทำที่จะกำหนดกฎหมายของอังกฤษในวิชาอังกฤษในนิวซีแลนด์ แต่เหล่านี้ไม่ประสบความสำเร็จ มิชชันนารีและเจ้าหน้าที่ของอังกฤษเช่นเจมส์เหมาะบางครั้งก็เรียกว่าเมื่อผ่านการตัดสินเกี่ยวกับผู้กระทำผิด แต่ผลเหล่านี้ได้ทั้งหมดขึ้นอยู่กับความประสงค์ของหัวหน้า การไร้ความสามารถของทุกคนอย่างเพียงพอควบคุมประชากรยุโรปที่เพิ่มขึ้นเป็นปัจจัยสำคัญที่นำไปสู่สนธิสัญญาระหว่างพระมหากษัตริย์อังกฤษและเมารีสนธิสัญญา [แก้ไข] บทความหลัก: สนธิสัญญาสนธิสัญญาที่ลงนามในปี 1840, เป็นที่เชื่อกันอย่างกว้างขวางที่จะมีการจัดตั้งกฎหมายของอังกฤษในประเทศนิวซีแลนด์ แต่มีปัญหามากมายกับทฤษฎีนี้ ประการแรกรุ่นภาษาเมารีและภาษาอังกฤษของสนธิสัญญาจะแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญ เวอร์ชันภาษาอังกฤษที่จะถ่ายโอนอำนาจอธิปไตยสมเด็จพระราชินีวิกตอเรีย (ในข้อหนึ่ง) และทุนเมารีสิทธิของอาสาสมัครชาวอังกฤษ (ในข้อสาม) แม้ว่าจะไม่มีการกล่าวถึงเฉพาะจะทำในสนธิสัญญาของระบบกฎหมายใด ๆ เหล่านี้สองประโยคดูเหมือนจะหมายความว่ากฎหมายของอังกฤษจะได้รับการจัดตั้งขึ้นในประเทศนิวซีแลนด์ รุ่นเมารี แต่ระบุว่าวิคตอเรียได้รับ kawanatanga (ผู้ว่าราชการจังหวัด) ในขณะที่หัวหน้ารักษาโน่ rangatiratanga (chieftainship แน่นอน) ในสองข้อตรงข้ามกับสิทธิในทรัพย์สินสัญญาในฉบับภาษาอังกฤษ แม้ว่าประโยคที่สามของรุ่นเมารีกล่าวว่าสมเด็จพระราชินีจะรักษาเมารีเช่นเดียวกับคนที่อยู่ในประเทศอังกฤษนักประวัติศาสตร์หลายคนยืนยันว่าเมารีเชื่อว่าผู้ว่าราชการจังหวัดใหม่จะใช้อำนาจของเขาในช่วงที่ชาวยุโรปเท่านั้นและที่หัวหน้าจะยังคงครอง เมารี ในสายตาของบางอย่างที่ทันสมัยเมารี, ระบบกฎหมายของนิวซีแลนด์เป็นที่ไม่ถูกต้องในขณะที่มีการละเมิดสัญญาของสนธิสัญญาโน่ rangatiratanga (chieftainship) มีปัญหากับความคิดที่ว่าสนธิสัญญาจัดตั้งกฎของกฎหมายอังกฤษก็คือว่าใน 1,840 เมารียังคงควบคุมใหม่ นิวซีแลนด์ แม้ว่าอังกฤษได้ส่งผู้ว่าพวกเขาไม่ได้รับการสนับสนุนเขากับทหารและไม่กี่ปีแรกของอำนาจอธิปไตยของอังกฤษควรยุโรปได้อย่างมีนัยสำคัญมากกว่าและอาวุธโดยเมารี เมารีทั่วไปเชื่อฟังกฎหมายของอังกฤษในการชำระหนี้ในยุโรปและเมื่อพวกเขาหรือหัวหน้าของพวกเขาเลือกที่จะ แต่มีอะไรที่จะทำให้พวกเขาปฏิบัติตามกฎหมายในพื้นที่ที่พวกเขาควบคุมซึ่งจนถึงยุค 1860 เป็นส่วนใหญ่ของประเทศ กฎหมายของอังกฤษและต่อมากฎหมายนิวซีแลนด์ที่ผ่านโดยรัฐสภานิวซีแลนด์ก่อตั้งขึ้นช้ากว่าประเทศ แต่มันก็ยังคงไม่ได้ผลในพื้นที่เมารีควบคุมจนกระทั่งศตวรรษที่สิบเก้าปลายอย่างน้อย ในแง่การปฏิบัติกฎหมายของอังกฤษตามก่อตั้งขึ้นในประเทศนิวซีแลนด์ไม่ได้ผ่านสนธิสัญญา แต่ผ่านชัยชนะและการตั้งถิ่นฐานในสนธิสัญญาก็ไม่เคยเป็นที่ยอมรับและมีที่ยืนน้อยในกฎหมายนิวซีแลนด์ ในช่วงปี 1877 ผู้พิพากษาตัดสินว่ามันเป็น 'ไร้ผลทางกฎหมาย' ในปี 1975 สนธิสัญญาพระราชบัญญัติที่ผ่านการจัดตั้งศาล Waitangi และทำให้มันในการตรวจสอบและรายงานเกี่ยวกับการละเมิดร่วมสมัยของสนธิสัญญาและแนะนำการชดเชย เรื่องนี้มีผลกระทบน้อยจนถึงปี 1985 เมื่อพระราชบัญญัติแก้ไขเพื่อให้เข้ามาสอบสวนการละเมิดประวัติศาสตร์ คำวินิจฉัยของศาลจะไม่ได้มีผลผูกพันถึงแม้ว่าในบางสถานการณ์มันสามารถป้องกันหรือสถานที่เงื่อนไขในการขายที่ดินของรัฐที่เป็นเจ้าของ ตั้งแต่ปี 1980 อ้างอิงถึงสนธิสัญญามีปรากฏในชิ้นส่วนต่างๆของกฎหมายและคำวินิจฉัยตามกฎหมายได้กำหนดที่จะสามารถที่เกี่ยวข้องแม้กระทั่งการออกกฎหมายที่ไม่พูดถึงมัน แต่รัฐบาลจะไม่ผูกพันโดยทั่วไปสนธิสัญญาหรือเป็นคนของประเทศนิวซีแลนด์ระบบศาลศาลฎีกาก่อตั้งขึ้นครั้งแรกในปี 1841 (มันถูกเปลี่ยนชื่อเป็นศาลสูงในปี 1980 และมีความแตกต่างกันไปยังศาลฎีกาในปัจจุบัน) และ ศาลล่างต่างๆที่จัดตั้งขึ้นภายหลัง หลังจากที่ชุดของการทดลองระบบศาลสามชั้นเข้ามาเป็น: ศาลฎีกาศาลแขวงและผู้พิพากษาศาลกับผู้พิพากษาศาลเข้ามาอยู่ใน 1846 ศาลอุทธรณ์ถูกจัดตั้งขึ้นในปี 1862 แต่ประกอบด้วย. แผงของผู้พิพากษาจากศาลฎีกา ศาลอุทธรณ์เป็นศาลที่สูงที่สุดในประเทศนิวซีแลนด์ถึงแม้ว่าจะได้รับการดึงดูดความสนใจจากนี้ไปยังคณะองคมนตรีในลอนดอน ศาลแขวงถูกยกเลิกในปี 1925 แต่หลังจากนั้นจัดตั้งขึ้นใหม่ ในปี 1957 ศาลอุทธรณ์ได้รับการสร้างขึ้นเพื่อเป็นที่แยกต่างหากจากที่ศาลฎีกามีผู้พิพากษาของตัวเอง ในปี 2004 ศาลฎีกาใหม่ก่อตั้งขึ้นกลายเป็นศาลของประเทศนิวซีแลนด์ของรีสอร์ทดังต่อไปนี้การยกเลิกพร้อมกันของสิทธิอุทธรณ์ต่อคณะองคมนตรีใน 1865 ลาสก้าที่ดินศาลที่จัดตั้งขึ้นเพื่อ "กำหนดสิทธิในที่ดินของคนเมารีเมารีภายใต้กำหนดเอง และการแปลสิทธิเหล่านั้นหรือชื่อเรื่องธรรมเนียมในที่ดินโฉนดที่รู้จักภายใต้กฎหมายยุโรป ". [1] มันได้รับการวิพากษ์วิจารณ์อย่างหนักในการทำหน้าที่เป็นอุปกรณ์สำหรับการลบเมารีจากดินแดนของพวกเขา บางส่วนของปัญหาที่อยู่กับศาลที่ตัวเอง - ถือดำเนินการตามกฎหมายในอังกฤษและในเมืองห่างไกลจากการตั้งถิ่นฐานเมารีผู้พิพากษาที่มีความรู้ไม่เพียงพอของเมารีที่กำหนดเอง - ในขณะที่คนอื่น ๆ ได้มากขึ้นจะทำอย่างไรกับกฎหมายที่บังคับใช้มัน ตัวอย่างเช่นเป็นเวลาหลายทศวรรษที่ผ่านมากฎหมายที่ดินไม่ได้รับรู้ว่า hapu ทั้งเจ้าของที่ดินและเจ้าของที่ดินถูกขังอยู่ในมือของคนไม่กี่คน ในปี 1954 มันก็เปลี่ยนเมารีที่ดินศาลและได้รับการปฏิรูปอย่างมีนัยสำคัญตั้งแต่ศตวรรษที่สิบเก้า จนกระทั่งกลางศตวรรษที่ยี่สิบก็ยังจัดการกับลูกบุญธรรมเมารีนิวซีแลนด์ตุลาการได้รับโดยทั่วไปมองว่าเป็นอิสระและไม่เสียหาย แต่ไม่เสมอไม่ลำเอียง จนกระทั่งปีที่ผ่านมาพวกเขามีบทบาทน้อยมากในการพัฒนากฎหมายและเป็นสายที่ 1966 มันก็บอกว่าพวกเขา "มักจะเป็นไปตามการตัดสินใจของอังกฤษคุณธรรม". [2] ในปี 1980 ตุลาการมีบทบาทสำคัญในการกําหนดตำแหน่งตามรัฐธรรมนูญ ของสนธิสัญญา Waitangi กฎหมายสัญญา [แก้ไข] กฎหมายสัญญานิวซีแลนด์ได้มาเริ่มต้นจากรูปแบบภาษาอังกฤษ ตั้งแต่ปี 1969 แต่ชุดของการกระทำของรัฐสภาเปลี่ยนแปลงนี้และกฎหมายสัญญานิวซีแลนด์เป็นตอนนี้ส่วนใหญ่ ... แตกต่างจากเขตอำนาจศาลอื่น. [3] ความแตกต่างหลักของกฎหมายสัญญานิวซีแลนด์เป็นอำนาจการตัดสินใจกว้างให้กับ ศาลในการให้บรรเทา แม้ว่าการเปลี่ยนแปลงเหล่านี้ถูกต่อต้านในตอนแรกเพราะกลัวว่าพวกเขาจะทำให้การแก้ไขปัญหาข้อพิพาทตามสัญญาไม่แน่นอนและการเพิ่มขึ้นของระดับของการดำเนินคดีก็เป็นที่เห็นพ้องต้องกันว่าเรื่องนี้ไม่ได้เกิดขึ้นและว่ากฎหมายมีการทำงานที่น่าพอใจ. [4]

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

กฎหมายใหม่ของนิวซีแลนด์สามารถพบได้ในแหล่งต่างๆ แหล่งที่มาหลักของกฎหมายใหม่ของนิวซีแลนด์เป็นกฎเกณฑ์ที่ตราโดยรัฐสภานิวซีแลนด์ และการตัดสินใจของศาลของนิวซีแลนด์ ในระดับพื้นฐานมากขึ้น กฎหมายของประเทศนิวซีแลนด์ตั้งอยู่บนหลักการที่เกี่ยวข้อง : อำนาจอธิปไตยของรัฐสภา ; กฎของกฎหมาย และการแยกอำนาจ เป็นอาณานิคมอังกฤษในอดีตนิวซีแลนด์กฎหมายเป็นหนักขึ้นอยู่กับกฎหมายอังกฤษ และยังคงอยู่ที่คล้ายกันในหลายประการ มีความแตกต่างที่สำคัญ ซึ่งสะท้อนให้เห็นถึงเอกลักษณ์ทางวัฒนธรรมที่ได้มีการพัฒนาในนิวซีแลนด์ ก่อนที่ 1840 [ แก้ไข ]

ก่อนที่ 1840 ไม่มีโรงเรียนกฎหมายในประเทศนิวซีแลนด์ ม. สยาม โอริ หัวหน้าจัดอำนาจที่จะลงโทษคนสำหรับความผิด แต่พลังนี้แต่ขึ้นอยู่กับที่กำหนดเองและการสนับสนุนในวงกว้างของส่วนที่เหลือของไอวี่ เป็นเผด็จการมากกว่าตามประมวลกฎหมาย tohunga ( นักบวช ) อาจใช้หมายถึงเหนือธรรมชาติเพื่อลงโทษผู้ฝ่าฝืนกฎของน้ำตาม , มโนมัยความเชื่อระบบซึ่งควบคุมมากของชีวิตไว้ก่อน คริสเตียน ม. สยาม .การมาถึงของชาวยุโรปจากศตวรรษที่สิบแปดปลายบั่นทอนพลังของทั้งหัวหน้าและ tohunga . ชาวยุโรปไม่เชื่อในน้ำตามแพร่หลายและละเมิด และนี้ พร้อมกับอิทธิพลของมิชชันนารีคริสเตียน นำมอุบาสก โอริสงสัยประสิทธิผลของ tohunga . ลักษณะชั่วคราวของชาวยุโรปหลายคนยังทำให้มันยากสำหรับหัวหน้า ให้ความยุติธรรมกับพวกเขา ผลนิวซีแลนด์กลายเป็นอธรรมมากขึ้น

ใน 1810 พยายามทำที่จะกำหนดกฎหมายของอังกฤษในวิชาอังกฤษในนิวซีแลนด์ แต่ไม่สำเร็จ มิชชันนารีและเจ้าหน้าที่อังกฤษ เช่น เจมส์ บัสบี บางครั้งเรียกว่าเมื่อผ่านการตัดสินในผิด แต่ผลกระทบเหล่านี้เป็นทั้งหมดขึ้นอยู่กับความมุ่งมั่นของหัวหน้าไม่สามารถมีใครเพียงพอที่จะควบคุมการเติบโตของประชากรในยุโรปเป็นปัจจัยหลักที่นำไปสู่สนธิสัญญาไวทังกิระหว่างพระมหากษัตริย์อังกฤษและสยามโอริ

สนธิสัญญาไวทังกิ [ แก้ไข ]
บทความหลัก : สนธิสัญญาไวทังกิ
สนธิสัญญา Waitangi , ลงนามใน 1840 เป็นที่เชื่อกันอย่างกว้างขวางมีการจัดตั้งกฎหมายอังกฤษ ในนิวซีแลนด์ อย่างไรก็ตาม มีปัญหามากมายกับทฤษฎีนี้ประการแรก ม. สยาม โอริและเวอร์ชันภาษาอังกฤษของสนธิสัญญาจะแตกต่างกันอย่างมาก ภาษาอังกฤษการโอนอำนาจอธิปไตยกับสมเด็จพระราชินีวิกตอเรีย ( ในข้อหนึ่ง ) และทุนม. สยามโอริ สิทธิของคนอังกฤษ ( ในข้อ 3 ) แม้ว่าจะไม่มีการกล่าวถึงเฉพาะในสนธิสัญญาระบบกฎหมายทั้งสองประโยคดูเหมือนจะบ่งบอกว่ากฎหมายของอังกฤษจะก่อตั้งขึ้นในนิวซีแลนด์M อุบาสกโอริรุ่น อย่างไรก็ตาม ระบุว่า วิคตอเรีย ได้รับ kawanatanga ( ข้าหลวง ) ในขณะที่หัวหน้ารักษามัน rangatiratanga ( แน่นอน chieftainship ) ในข้อสองตรงข้ามกับสิทธิในทรัพย์สินตามสัญญา ในเวอร์ชั่นภาษาอังกฤษ แม้ว่าข้อที่สามของม. สยาม โอริรุ่นกล่าวว่าพระราชินีจะรักษา M อุบาสกโอริเหมือนคนอังกฤษนักประวัติศาสตร์หลายคนเถียงว่า ม. สยาม โอริเชื่อว่าเจ้าเมืองคนใหม่จะใช้พลังของเขามากกว่าชาวยุโรปเท่านั้นและที่หัวหน้าจะยังคงปกครอง ม. สยาม ออไร ในสายตาของยุคใหม่อุบาสกโอริ นิวซีแลนด์กฎหมายไม่ถูกต้องเป็นการละเมิดสนธิสัญญาที่สัญญาของ Tino rangatiratanga (

chieftainship )อีกปัญหาหนึ่งที่มีความคิดว่า สนธิสัญญาก่อตั้งกฎของกฎหมายของอังกฤษอยู่ใน 1840 M อุบาสกโอริยังคงควบคุมนิวซีแลนด์ แม้ว่า อังกฤษได้ส่งข้าหลวง , พวกเขาไม่ได้สนับสนุนเขากับทหาร และในไม่กี่ปีแรกควรอธิปไตยอังกฤษ และชาวยุโรปอย่างมีนัยสำคัญมากกว่าปืนโดย M อุบาสก ออไรม. สยาม โอริมักจะเชื่อฟังกฎหมายของอังกฤษในการตั้งถิ่นฐานในยุโรปและเมื่อพวกเขาหรือหัวหน้าของพวกเขาเลือกที่จะ แต่ไม่มีอะไรที่จะทำให้พวกเขาทำตามกฎหมายในพื้นที่ที่พวกเขาควบคุม ซึ่งจนถึงคริสต์ทศวรรษ 1840 คือที่สุดของประเทศ กฎหมายของอังกฤษและต่อมานิวซีแลนด์ เป็นกฎหมายที่ผ่านโดยรัฐสภานิวซีแลนด์ก็ค่อยๆขึ้นทั่วประเทศแต่มันยังคงไม่สามารถควบคุมพื้นที่ขนาด M สยามจนถึงปลายศตวรรษที่ 19 เป็นอย่างน้อย ในแง่ปฏิบัติตามกฎหมายอังกฤษก่อตั้งขึ้นในนิวซีแลนด์ไม่ผ่านสนธิสัญญาไวทังกิ แต่ชัยชนะและการตั้งถิ่นฐาน .

ไม่เคยให้สัตยาบันสนธิสัญญาและกฎหมายยืนเล็ก ๆน้อย ๆในนิวซีแลนด์ ใน 1877 ผู้พิพากษาวินิจฉัยว่าเป็นขั้ว ' กฎหมาย 'ในสนธิสัญญา Waitangi 2518 พระราชบัญญัติที่ผ่านการจัดตั้งศาลและทำให้มัน Waitangi สอบสวนและรายงานการละเมิดสนธิสัญญาร่วมสมัย และเสนอค่าตอบแทน นี้ได้รับผลกระทบน้อยจนกว่า 1985 เมื่อพระราชบัญญัติแก้ไขเพิ่มเติมเพื่อให้ตรวจสอบในช่องประวัติศาสตร์ของศาลรัฐธรรมนูญจะไม่ผูกพัน แม้ในบางสถานการณ์จะสามารถป้องกัน หรือ สถานที่ เงื่อนไขในการขายรัฐเป็นเจ้าของที่ดิน ตั้งแต่ 1980 อ้างอิงถึงสนธิสัญญามีปรากฏในชิ้นส่วนต่างๆของกฎหมาย และรัฐธรรมนูญ กฎหมายมีขึ้นว่ามันสามารถที่เกี่ยวข้องแม้กฎหมายซึ่งไม่ได้พูดถึงมัน อย่างไรก็ตาม รัฐบาลไม่ได้โดยทั่วไปจะผูกพันตามข้อตกลงหรือเป็นชาวนิวซีแลนด์

เป็นระบบศาลศาลฎีกา ก่อตั้งขึ้นครั้งแรกในปี 1943 ( มันเปลี่ยนชื่อศาลในปี 1980 และแตกต่างจากศาลฎีกาต่าง ๆในปัจจุบัน ) และศาลล่างขึ้นในภายหลัง หลังจากที่ชุดของการทดลองระบบศาลเป็นสามชั้นเข้ามาเป็น : ศาลฎีกา ผู้พิพากษาศาลแขวงและศาลกับผู้พิพากษาศาลเข้ามาใน 1846 . ศาลอุทธรณ์ก่อตั้งขึ้นในปี 1862 , แต่เป็นแผงของผู้พิพากษาจากศาลฎีกา ศาลอุทธรณ์เป็นศาลที่สูงที่สุดในนิวซีแลนด์ ซึ่งศาลอุทธรณ์ได้จากคณะองคมนตรีในลอนดอน ศาลเขตถูกยกเลิกในพ.ศ. 2468 แต่ต่อมา Re ตั้งขึ้นในปี 1957 ศาลอุทธรณ์สามารถกลายเป็นแยกจากศาลฎีกามีผู้พิพากษาของมันเอง ในปี 2004 ศาลฎีกาใหม่ของนิวซีแลนด์ก่อตั้งขึ้นเป็นศาลสุดท้าย ต่อไปนี้เลิกพร้อมกันของสิทธิที่จะอุทธรณ์ไปยังคณะองคมนตรี .

ในปี 1865 ศาลดั้งเดิมที่ดินก่อตั้งขึ้นเพื่อกำหนดสิทธิในที่ดินของชาวมาวรีภายใต้ M อุบาสกโอริเองและแปลเหล่านั้นสิทธิหรือชื่อที่รู้จักภายใต้กฎหมายจารีตประเพณีเป็นแผ่นดินที่ชื่อ " ยุโรป . [ 1 ] มันมีตั้งแต่ถูกวิจารณ์อย่างหนักว่าเป็นอุปกรณ์สำหรับเอา M อุบาสกโอริ จากที่ดินของพวกเขาบางปัญหากับศาลฯ พิจารณาตัวเองไว้ในภาษาอังกฤษและในเมืองที่ไกลจากม. สยาม โอริการชำระหนี้ ผู้พิพากษาที่มีความรู้ไม่เพียงพอของม. สยาม โอริเอง ) ในขณะที่คนอื่น ๆมีอะไรกับกฎหมายมันบังคับใช้ ตัวอย่างเช่นสำหรับหลายทศวรรษที่ดินกฎหมายไม่ได้ ยอมรับว่าทั้งฮาปูเป็นเจ้าของที่ดินของตน และการถือครองที่ดินไว้ในมือของคนไม่กี่คนในปี 1954 ได้เปลี่ยนชื่อ m อุบาสกโอริที่ดินศาลและได้รับมากปฏิรูปตั้งแต่ศตวรรษที่ 19 จนถึงช่วงกลางศตวรรษที่ยี่สิบก็ยังจัดการกับอุบาสก โอริปลูก

นิวซีแลนด์ตุลาการ โดยทั่วไปแล้ว จะเห็นที่เป็นอิสระ และไม่ทุจริต แม้ว่าจะไม่เสมอ ไม่ลำเอียง จนปีล่าสุดพวกเขามีบทบาทน้อยมากในการพัฒนากฎหมายและปลายปี 1966 ได้กล่าวว่า พวกเขา " มักจะทำตามอังกฤษ scrupulously " . [ 2 ] ในช่วงปี 1980 ตุลาการมีบทบาทใน redefining ตำแหน่งตามรัฐธรรมนูญของสนธิสัญญา Waitangi .
[ ]
นิวซีแลนด์กฎหมายสัญญาแก้ไขสัญญากฎหมาย ได้เริ่มต้นมาจากรูปแบบภาษาอังกฤษ ตั้งแต่ปี 1969 แต่ชุดของการกระทำของรัฐสภาการเปลี่ยนแปลงนี้และกฎหมายสัญญา นิวซีแลนด์ คือ ตอนนี้ ส่วนใหญ่ . . . . . . . ที่แตกต่างจากเขตอำนาจศาลอื่น ๆ ' [ 3 ] ความแตกต่างหลักของกฎหมายสัญญานิวซีแลนด์เป็นกว้าง ( อำนาจให้ศาลในการบรรเทา แม้ว่าการเปลี่ยนแปลงเหล่านี้เริ่มต้นที่ไม่เห็นด้วยเนื่องจากกลัวว่าพวกเขาจะให้แก้ไขข้อพิพาทตามสัญญาได้ และเพิ่มระดับของคดีมันเป็นที่ตกลงกันโดยทั่วไปว่าเรื่องนี้ไม่ได้เกิดขึ้น และว่ากฎหมายจะทำงานได้ดี [ 5 ]