Inshore reefs of the Wet Tropics (1

Inshore reefs of the Wet Tropics (16–18 S), the largest region considered at risk at exposure to terrestrial runoff, have declined in coral cover since the early 1990s, apparently due to failure to recover from a series of disturbances (Ayling and Ayling, 2002; unpublished AIMS Long-Term Monitoring data). Comparatively few ecological and water quality data are available from the Far Northern GBR, the only inshore region where risk of exposure to terrestrial runoff is considered minimal (Fig. 1). However, water column chlorophyll a concentrations, monitored in the GBR since 1992 as proxy measure for nutrient concentrations, show that chlorophyll levels are twice as high on the inner 20km along the Wet Tropics Coast that receives river floods from
agriculturally used catchments, as in the Far Northern region (14 S) where land use is minimal (Brodie et al., 1997; Devlin et al., 2003). Across the continental shelf, chlorophyll increases steeply towards the coast in the Wet Tropics but not in the Far North (Fabricius and Death, 2004), indicating that nutrient availability is higher in the former region.
In this study we present field survey data on the biodiversity of algae, hard corals, octocorals and fish on naturally turbid inshore coral reefs that vary in their level of exposure to water-borne sediment, nutrient and chlorophyll concentrations, and in the degree of agricultural modification in the adjacent catchments from where flood plumes originate. We investigate the relationships between water quality and a number of ecological attributes, and discuss the evidence for water quality effects on coral reef communities on these inshore reefs

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ปะการัง inshore เปียกอย่างเต็มที่ (16-18 S), ภูมิภาคที่ใหญ่ที่สุดที่ถือว่าเสี่ยงที่สัมผัสกับดวงที่ไหลบ่า มีปฏิเสธในปะการังครอบคลุมตั้งแต่ช่วงปี 1990 เห็นได้ชัดเนื่องจากความล้มเหลวในการกู้คืนจากชุดของสิ่งรบกวน (Ayling และ Ayling, 2002 ยกเลิกประกาศจุดมุ่งหมายระยะยาวตรวจสอบข้อมูล) ดีอย่างหนึ่งไม่กี่ระบบนิเวศและข้อมูลคุณภาพน้ำได้จากไกลเหนือ GBR ภูมิภาค inshore เฉพาะที่ความเสี่ยงของการสัมผัสกับดวงที่ไหลบ่าจะถือว่าน้อยที่สุด (Fig. 1) อย่างไรก็ตาม น้ำคอลัมน์คลอโรฟิลล์ a ความเข้มข้น ตรวจสอบใน GBR ตั้งแต่ปี 1992 เป็นการวัดความเข้มข้นธาตุอาหาร พร็อกซี่แสดงระดับคลอโรฟิลล์สองสูงบน 20 กิโลเมตรภายในบริเวณชายฝั่งเขตร้อนเปียกที่ได้รับน้ำท่วมแม่น้ำจากใช้ catchments เกษตรกรรมในภูมิภาคภาคเหนือไกล (14 S) น้อยที่สุด (โบรดีและ al., 1997 ใช้ที่ดิน รับและ al., 2003) ข้ามทวีปชั้น คลอโรฟิลล์เพิ่มอย่างสูงต่อชายฝั่ง ในเขต ร้อนเปียก แต่ไม่ไกลเหนือ (ขาวแวนนาไมและตาย 2004), ระบุพร้อมธาตุอาหารสูงขึ้นในภูมิภาคเดิมในการศึกษานี้ เรานำฟิลด์แบบสำรวจข้อมูลเกี่ยวกับความหลากหลายทางชีวภาพของสาหร่าย ปะการังแข็ง octocorals และปลาในธรรมชาติ turbid inshore ปะการังที่แตกต่างกัน ในระดับของการสัมผัสกับแบกรับน้ำตะกอน สารอาหาร และคลอโรฟิลล์ความเข้มข้น และระดับของการเปลี่ยนแปลงเกษตรใน catchments ติดจากที่เบิ้ลพลูมน้ำท่วมมา เราตรวจสอบความสัมพันธ์ระหว่างคุณภาพน้ำและหมายเลขของแอตทริบิวต์ระบบนิเวศ และสนทนาหลักสำหรับผลคุณภาพน้ำในชุมชนปะการังบนโขดหิน inshore เหล่านี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แนวฝั่งของเขตร้อนชื้น (16-18 S) ซึ่งเป็นภูมิภาคที่ใหญ่ที่สุดในการพิจารณาที่มีความเสี่ยงในการสัมผัสกับน้ำที่ไหลบ่าบกได้ลดลงในปกปะการังตั้งแต่ต้นปี 1990 เห็นได้ชัดเนื่องจากความล้มเหลวในการกู้คืนจากชุดของการรบกวน (ไอลิ่งและไอลิ่ง 2002; ไม่ได้ตีพิมพ์ AIMS ตรวจสอบระยะยาวข้อมูล) เปรียบเทียบไม่กี่นิเวศวิทยาและข้อมูลที่มีคุณภาพน้ำที่มีอยู่จากไกลทางตอนเหนือของ GBR ภูมิภาคฝั่งเท่านั้นที่มีความเสี่ยงของการสัมผัสกับน้ำที่ไหลบ่าบกถือว่าเป็นน้อยที่สุด (รูปที่ 1). แต่คลอโรฟิลน้ำความเข้มข้นตรวจสอบใน GBR ตั้งแต่ปี 1992 เป็นวัดพร็อกซี่สำหรับความเข้มข้นของสารอาหารที่แสดงระดับคลอโรฟิลที่มีความสูงเป็นสองเท่าในด้าน 20km ตามชายฝั่งเขตร้อนชื้นที่ได้รับน้ำท่วมจากแม่น้ำ
ลุ่มน้ำอู่ข้าวอู่น้ำที่ใช้ในขณะที่ ฟาภาคเหนือ (14 S) ที่ใช้ที่ดินน้อยที่สุด (Brodie et al, 1997;.. เดฟลินและคณะ, 2003) ข้ามไหล่ทวีปเพิ่มคลอโรฟิลสูงชันไปยังชายฝั่งในเขตร้อนชื้น แต่ไม่ได้อยู่ในภาคเหนือ (Fabricius และความตาย, 2004) แสดงให้เห็นว่าปริมาณสารอาหารที่เป็นที่สูงขึ้นในภูมิภาคอดีต.
ในการศึกษานี้เรานำเสนอข้อมูลจากการสำรวจภาคสนาม ความหลากหลายทางชีวภาพของสาหร่ายปะการังแข็ง octocorals และปลาในธรรมชาติขุ่นแนวปะการังฝั่งที่แตกต่างกันในระดับของการสัมผัสกับตะกอนน้ำพัดพาความเข้มข้นของสารอาหารและคลอโรฟิลและในระดับของการปรับเปลี่ยนทางการเกษตรในลุ่มน้ำที่อยู่ติดกันจากการที่ขนนกน้ำท่วมมา . เราจะตรวจสอบความสัมพันธ์ระหว่างคุณภาพน้ำและจำนวนของคุณลักษณะของระบบนิเวศและหารือเกี่ยวกับหลักฐานสำหรับผลกระทบคุณภาพน้ำในชุมชนแนวปะการังเหล่านี้แนวฝั่ง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เลียบฝั่งแนวปะการังในเขตร้อนชื้น ( 16 – 18 ) ที่ใหญ่ที่สุดในภูมิภาค ถือเป็นความเสี่ยงต่อการสัมผัสกับน้ำได้ลดลงในภาคพื้นดิน , คลุมปะการัง ตั้งแต่ช่วงต้นทศวรรษ 1990 , apparently เนื่องจากความล้มเหลวในการกู้คืนจากชุดของการรบกวน ( ayling และ ayling , 2002 ; พิมพ์มีการติดตามข้อมูลระยะยาว )ไม่กี่เปรียบเทียบระบบนิเวศและน้ำคุณภาพข้อมูลที่มีอยู่จากงอกไกลเหนือ เพียงเลียบฝั่งเขตที่ความเสี่ยงของการเปิดรับบกน้ำท่าถือว่าน้อยที่สุด ( รูปที่ 1 ) อย่างไรก็ตาม คอลัมน์น้ำคลอโรฟิลล์เข้มข้น ติดตามใน GBR ตั้งแต่ปี 1992 เป็นตัวแทนในการวัดความเข้มข้นของธาตุอาหารแสดงให้เห็นว่าปริมาณระดับสูงเป็นสองเท่าในพื้นที่ตามแนวชายฝั่งในเขตร้อนชื้นที่ได้รับน้ำท่วมแม่น้ำ
ใช้ agriculturally catchments เป็นในเขตห่างไกลของ ( 14 ) ที่ดินที่ใช้น้อยที่สุด ( Brodie et al . , 1997 ; เดฟ et al . , 2003 ) ข้ามหิ้งคอนติเน็นตัลคลอโรฟิลล์ที่เพิ่มขึ้นอย่างสูงลิ่วไปยังชายฝั่งในเขตร้อนชื้น แต่ไม่ได้อยู่ในแดนไกล ( Fabricius และความตาย , 2004 ) แสดงให้เห็นว่าสารอาหารพร้อมจะสูงกว่าในภูมิภาค อดีต ในการศึกษานี้เรานำเสนอ
สนามสำรวจข้อมูลเกี่ยวกับความหลากหลายทางชีวภาพของสาหร่าย ปะการังแข็ง octocorals และปลาในแนวปะการังที่แตกต่างกันย่อมขุ่นเข้าหาฝั่งในระดับของการสัมผัสกับตะกอนน้ํา ,สารอาหารและปริมาณคลอโรฟิลล์ และในระดับของการเกษตรใน catchments ติดกันจากที่ขนนกน้ำท่วมมา . เราศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างคุณภาพน้ำกับจำนวนของลักษณะทางนิเวศวิทยา และกล่าวถึงหลักฐานสำหรับคุณภาพน้ำและผลกระทบต่อชุมชนในแนวปะการังบนแนวปะการังเหล่านี้เข้าหาฝั่ง