A few tentative inferences about th

A few tentative inferences about the mode of feeding in this case
are possible. The sequence of consumption of various fleshy carcass
elements by modern mammalian carnivores is remarkably consistent,
although patterns of bone consumption display more variation
(Blumenschine, 1987). The lightly-built skull and thin, recurved
teeth of Velociraptor do not show any obvious adaptations to
osteophagy and are small in absolute terms compared to the bones
of a Protoceratops. Quadrupedal ornithischians can reasonably be
assumed to have been broadly similar to extant ungulates in the
volumetric distribution of their musculature. We therefore infer that a
velociraptorine feeding upon a ceratopsian might have proceeded in
essentially the same sequence seen in modern, non-osteophagous
mammalian carnivores, with initial consumption of bowel and
hindquarter flesh, followed by forequarter flesh, and finally head
and neck flesh (Blumenschine, 1987). Thus, we consider the presence
of bite marks on the Protoceratops jaw from Bayan Mandahu to
represent late-stage carcass consumption by Velociraptor. This
interpretation is further supported by the fact that the bite marks
are numerous, suggesting repeated bites close to the cortical surface
of the bone. This would probably not have occurred unless the
majority of the available muscle mass had already been stripped off
and the dromaeosaur was feeding close to the bone. The broken tooth
also suggests an instance of significant, although not necessarily very
forceful, tooth–bone contact. This would seem unlikely for an animal
during normal feeding and is reminiscent of the case of tooth breakage
that was previously inferred by Currie and Jacobsen (1995) to have
taken place during a scavenging event by a velociraptorine.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ไม่กี่แน่นอนข้อสรุปเกี่ยวกับโหมดของอาหารในกรณีนี้
ก็เป็นไปได้ ลำดับของการบริโภคเนื้อต่าง ๆซาก
องค์ประกอบโดยเป็นสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมสมัยใหม่มีความสอดคล้องอย่างน่าทึ่ง
ถึงแม้ว่ารูปแบบของกระดูกแสดงการเปลี่ยนแปลง
( blumenschine , 1987 ) การสร้างกะโหลกเบาและบาง recurved
ฟันของแรปเตอร์ไม่แสดงใด ๆที่ชัดเจน

การดัดแปลงosteophagy และขนาดเล็กในแง่แน่นอนเมื่อเทียบกับกระดูก
ของเทพแห่งความตาย . ซึ่งประกอบด้วยสี่ส่วนอ ิธิสเชียนสามารถเหมาะสมเป็น
สันนิษฐานว่ามีรูปคล้ายกับเท่าที่มีอยู่พันธะเคมีใน
กระจายปริมาตรของกล้ามเนื้อของพวกเขา เราจึงอนุมานว่า
velociraptorine ให้อาหารเมื่อเซอราทอปเชียนอาจจะดำเนินการในลำดับเดียวกัน
หลักที่เห็นในสมัยใหม่ ไม่ osteophagous
สัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมได้แก่ กับการเริ่มต้นของลำไส้และ
เนื้อสะโพกหลัง ตามด้วยเนื้อ forequarter และสุดท้าย หัวและคอเนื้อ
( blumenschine , 1987 ) ดังนั้นเราจึงพิจารณาตน
ของรอยกัดบนโปรโตเซอราทอปส์ขากรรไกรจาก Bayan mandahu

แสดงการบริโภคซากเวทีสาย แรปเตอร์ การตีความนี้
การสนับสนุนเพิ่มเติมโดยความจริงที่ว่ารอยกัด
เป็นจํานวนมาก จะกัดซ้ำอยู่ใกล้กับเปลือกผิว
ของกระดูก นี้อาจจะไม่เกิดขึ้น เว้นแต่
ส่วนใหญ่ของมวลกล้ามเนื้อที่มีอยู่ได้ถูกกำจัดออกไป
และ dromaeosaur กำลังป้อนอยู่ใกล้กับกระดูก
ฟันหักยังชี้ให้เห็นตัวอย่างพบว่า ถึงแม้ไม่ได้มาก
พลัง ฟันและกระดูกที่ติดต่อนี้อาจดูเหมือนยากสำหรับสัตว์
ขณะให้อาหารปกติและชวนให้นึกถึงกรณีฟันแตก
ที่เคยสรุปโดย Jacobsen และกะหรี่ ( 1995 ) มีสถานที่ถ่ายในระหว่างการเหตุการณ์
โดย velociraptorine .